Ik had het eerst niet zo voor deze nieuwe single van The Calicos. Nog maar eens in melancholie gedrenkte bijna-akoestische treurende ballade die refereert naar weidse landschappen en gebroken harten. Zo krijg je er op elk radiostation dertien in een uur te horen. Gelukkig draaien ze bij The Calicos na een lange intro alsnog de versterkers open en komen er een paar vette gitaarlicks langs. Er zit voorbij halfweg zelfs zuinig wat grinta op de vocalen. Die zaken compenseren de toch wel een beetje passe partout-lyrics en de sound die hard leunt op die van The War On Drugs en The Radar Station. Maar het werkt. Gesneden koek voor StuBru, Willy en zelfs Radio 1.

https://www.youtube.com/watch?v=VmTyZC9sEVg