Walter Verdin - Ik vrees dat deze crisis velen hun artistieke loopbaan een serieus hiaat bezorgt. Ik denk dat het verschil tussen de grote, meer bekende en de kleinere groepen nog groter zal worden
Het grote publiek kent Walter Verdin wellicht van Pas De Deux en het Eurovisiesongfestival. Of van die ene hit “Er is iets” uit zijn soloplaat ‘Cinema’. Maar Walter Verdin is veel meer dan dat. Hij is een theatermaker, kunstenaar, grafisch ontwerper en heeft dus niet alleen zijn stempel gedrukt op de Vlaamse en Belgische muziek maar ook op de hele Belgische cultuur. Na veertig jaar wordt “Er is iets” en “Storingen” heruitgebracht op vinyl. Via BLP records. Dit was een goede gelegenheid om Walter enkele vragen te stellen over zijn rijkelijk verleden maar ook over zijn toekomstplannen. Want de man zit nog boordevol plannen, zo zou uit dit gesprek blijken.
Het is 40 jaar geleden dat “Er is iets”, de single die nu werd heruitgebracht, op de markt kwam; toen was ik 15. Wat is de wellicht grootste verandering behalve digitalisering? Wat is een verandering? Heel de wereld is veranderd. Iedereen wordt ouder dus je ervaart dat anders. Ik was toen 26 of zo en dan ervaar je de wereld toch heel anders dan wanneer je 60 bent. Maar wat ik vind dat er dus veranderd is? Buiten de digitalisering is er niets veranderd, want die digitalisering heeft net alles doen veranderen. De manier waarop we voortbewegen op de sociale media, het gebruik van internet en zo is een grotere evolutie, de digitalisering is gewoon een oorzaak daarvan. De wereld als een 'global village'.
Om nog maar even terug te keren in de tijd, hoe is het allemaal begonnen Walter?
Ik heb mijn eerste gitaar gekregen toen ik een jaar of twaalf of dertien was, denk ik. Ik ben daar beginnen op spelen rond mijn vijftiende, ik heb er dan ook zelf onmiddellijk liedjes op gemaakt, maar buiten een optreden op de speelplaats van het Sint-Jan Berchmanscollege in Brussel heb ik daar niet echt iets mee gedaan... De ommekeer is gekomen toen we met de familie van Brussel naar Leuven zijn verhuisd - ik ben geboren in Anderlecht - toen ben ik meer in contact gekomen met mensen uit de muziekwereld. Ook mede doordat mijn broer Joris een klassiek muzikant is die ook jazz speelde. Hij heeft in die tijd Koen De Bruyne vervangen in de groep van Johan Verminnen. Die kwamen dan soms bij ons thuis repeteren. Daardoor is hij ook bij Kris De Bruyne terecht gekomen trouwens. Ik ben dan via een artiestenbureau, vzw SOFA, waar ook o.a. Rick Tubbax, Raymond van het Groenewoud, Luna Twist en TC Matic bij zaten ook in dat wereldje terecht gekomen. Ik was daar eigenlijk grafisch ontwerper, want dat deed ik vooral in die tijd. Via de platenhoezen en affiches die ik ontwierp , ben ik dus de muziekwereld ingerold eigenlijk. Ik maakte toen trouwens ook veel affiches voor evenementen die in Leuven doorgingen. En dus ook over concerten, theater, muziek en dergelijke meer. Zo maakte ik ook van de cultuuragenda elke week een affiche. Om maar een voorbeeld te geven.
Persoonlijk ken ik je eigenlijk via Pas De Deux, hoe is het avontuur Eurovisiesongfestival verlopen?
Toen ik stopte met de concerten van mijn album ‘Cinema’ heb ik een groep opgericht met de broers Karel en Pieter Vereertbrugghen. De Nota noemde die groep. We hebben nooit een plaat uitgebracht, maar wel wat optredens gedaan. Dat was in 1981. Bieke Daems was daar de zangeres en met die groep maakten we o.a. “Mani Meme”, de song die onlangs nog in het nieuws is geweest omdat Gucci het nu gebruikt in een campagne, maar dan dus in de versie van Pas De Deux. Wat Pas de Deux betreft, die band is dus niet speciaal gemaakt voor het Eurovisiesongfestival, wat sommige mensen wel denken. We hadden net twee platen uitgebracht en deden wat concerten, ook in Nederland. Maar het Songfestivalavontuur heeft ons eigenlijk in een wereld geplaatst waar we toen (nog) niet thuis hoorden. Feitelijk kwam dat festival voor ons te vroeg.
Er is inderdaad ook het nieuws dat modehuis Gucci het nummer “Mani Meme” van Pas De Deux gaat gebruiken voor de campagne van hun nieuwe Epilogue-collectie. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Ik kreeg in juni de vraag vanuit een agency in New York. Zij zoeken muziek voor reclamecampagnes van grote firma's. Eerst wisten we niet voor wie het was. De uitgeverij van de song, Universal Music Publishing, heeft dan de onderhandelingen gedaan.
Dus, niemand wist daar echt goed of Pas de Deux een popgroep was, een performance-collectief of een grap …
We waren eerder toch een popgroep, een grap was het zeker niet. We maakten gewoon plezante muziek die goed in de oren lag, en waar je lekker kunt op dansen. We hielden ons wel niet aan 'normale' songstructuren, maar daar waren we toch zeker niet alleen in toen.
Eigenlijk is het jammer dat jullie enkel maar worden beoordeeld op die ene song “Rendez-Vous” . Ik heb Pas De Deux in 2014 gezien in AB en vond toch dat daar enorm veel potentieel in zat
Zoals ik zei: we waren nog aan het groeien toen het songfestival daar plots tussenkwam. We zijn ook nooit de lieveling geweest van HUMO om het vriendelijk te zeggen, we zaten ook niet bij een grote platenfirma of zo. Onze platenfirma, Parsley, is een tijdje na het Songfestival ook failliet gegaan. Dat speelde toch allemaal een rol om ermee op te houden.
Is er op dat vlak nu niet meer veranderd dan vroeger?
Je bedoelt dat je vroeger al een grote platendeal moest hebben om aan de bak te komen? Dat klopt en dat koste ook allemaal veel meer. Nu zijn er allemaal kleine labels bij wie je eventueel terecht kan of in de media geraakt. Als je het goed aan boord legt tenminste. Ook al blijft de kracht van de grote platenmaatschappijen toch nog altijd vrij groot. Dat merk je ook als je naar een programma als Belpop kijkt op TV , je ziet daar doorgaans altijd dezelfde groepen die toen gesteund werden door die grote platenmaatschappijen, die komen dus ook nu nog het meest aan bod.
Met Specimen & the Rizikoos brachten jullie de single “Storingen” uit. Dat zorgde, las ik, voor een cultstatus. Hoe is het verder verlopen met dat project?
Het project was gewoon een single. Ik zat in Grasgroen, een soort theatergroep waarmee we o.a. optraden in de publieke ruimte. Voor het Festival van Vlaanderen en het eerste Klapstukfestival in Leuven, 1979, hebben we daar een hele week randanimatie gedaan samen met de groep Radeis. We sloten die week af met een bal (Rick Tubbax en Doctorandus P traden er toen ook op). Ik had net mijn plaat ‘Cinema’ gemaakt had zo het idee opgevat om een plaat te maken als inkomkaart. En zo is eigenlijk die single “Storingen” ontstaan, als een soort grap. Het was gewoon een eenmalig project. Doordat het o.a. ook op de verzamelaar ‘Get Sprouts’ is verschenen en regelmatig gedraaid is door Gust De Coster , heeft die single echter een soort cultstatus bereikt.
Over die twee songs, wat verwacht je dat de impact anno 2020 zal zijn? Even succesvol? Wat zijn je verwachtingen?
Ik denk dat deze release eerder bestemd is voor de verzamelaars van vinylplaten, daar kunnen natuurlijk ook wel jonge en nieuwe muziekliefhebbers bij zijn. Het komt alleen op vinyl uit via BLP records. Ik hoor dat de voorverkoop toch wel goed loopt. Daarnaast staan de songs ook op Spotify, Youtube en zo, maar nu wordt het dus 'eindelijk' heruitgebracht op vinyl.
(meer info: https://blprecords.be/products/walter-verdin-specimen-the-rizikoos-er-is-iets-storingen-12-maxi-rood-transparant-vinyl )
Staan er (ondanks die corona) ook optredens gepland rond dat 40 jaar?
Nee, dat is ook niet de bedoeling geweest. Het is nu sowieso onmogelijk door de corona-problematiek, maar ook zonder corona is het moeilijk om organisatoren te vinden voor een soort 'come back' van 'de Vlaamse zanger Walter Verdin'. Als ik het al zelf zou willen... We hebben wel geprobeerd om een videoconcert te verkopen in de herfst van 2019: na Pas De Deux ben ik in 1984 gestart met de creatie van videoconcerten. In 2019 hadden we mijn eerste videoconcert, Videorhythmics, in Leuven herwerkt naar de nieuwe technologieën. Een toernee daarvan stond op onze planning, maar we kregen dat dus moeilijk verkocht, en toen kwam corona...
Was je met die videoconcerten je tijd vooruit?
Voor mij was dat niet zo. Mijn eerste video maakte ik in 1978. Videoconcerten sinds 1984. Maar toeren was heel ingewikkeld, de videotechniek was helemaal nog onbekend bij de meeste organisatoren, tenzij op de gespecialiseerde internationale videokunstfestivals. Mijn video's hebben toen wel de wereld rondgereisd, maar reizen met de concerten was te ingewikkeld. In de loop der jaren is dat wel veranderd. Zo hebben we concerten kunnen doen in Spanje, Finland, Denemarken, Nederland... Ik heb in 1984 wel een tournee gedaan in de Vlaamse culturele centra, maar dat was een zeer arbeidsintensieve en verlieslatende bedrijvigheid. Was ik mijn tijd vooruit? Ik weet het niet.
En eventueel via streaming concerten geven?
Dat zie ik eventueel wel zitten maar je moet het georganiseerd krijgen natuurlijk. Met een goede ploeg en goede apparatuur. Daar komt dus heel wat bij kijken. Je hebt mensen die voor hun IPhone muziek spelen of zo, maar dat is niet echt mijn ding eerlijk gezegd.
Je bent ook niet alleen met muziek bezig. Schilderen, grafisch ontwerpen tot video’s? Je bent een bezige bij, nog steeds? En waar blijf je die energie vandaan halen?
Schilderen doe ik al lang niet meer. Grafische ontwerpen niet meer voor anderen, maar eerder voor mezelf als er een platenhoes is of zo. Zoals die hoes van BLP records, daar heb ik zelf het ontwerp voor gemaakt. Of affiches voor mijn eigen projecten maak ik ook altijd zelf.
Zijn er eigenlijk plannen in het water gevallen voor jou door deze corona?
Voor mij is die corona eigenlijk fel gekoppeld aan mijn verhuis. Ik moest mijn huis uit. Ik zat in een huurhuis waar ik uit moest tegen 1 oktober. En net op het moment dat ik naar een nieuwe stek aan het zoek was, kwamen we in deze crisis terecht. Ik ben eigenlijk nog altijd aan het zoeken naar een huis, doordat alles vertraging heeft opgelopen. Plus: ik heb een heel archief van videotapes en materiaal dat ik gebruikt heb door de jaren heen. Ik heb daar een andere plek moeten voor zoeken. Ik ben dus vooral zeer druk bezig geweest met verhuizen in de (eerste) coronaperiode. Ik heb nu wel een ruimte in een voormalig klooster van de paters van Scheut, een 'co-creatie-project' van de stad Leuven, waar ik nu vooral werk aan mijn archief. Ik ben ook altijd thuis bezig gebleven met het maken van muziek. De coronaperiode is op zich daarvoor eigenlijk prima, als je in je kot moet blijven, maar het feit dat ik moest verhuizen was een grotere streep door de rekening dan de lockdown...
Zijn er na al die jaren nog plannen voor eventuele andere projecten?
Na deze heruitgave van de twee Vlaamse singles bij BLP, gaan we “Mani Meme” van Pas De Deux op vinyl uitbrengen, via NEWS. Misschien worden er nog dingen heruitgebracht of geremixt, misschien in combinatie met nieuw werk, maar er zijn nog geen concrete plannen.
Om nog eens terug te komen op deze rare tijden waarin we leven. Hoe denk je persoonlijk dat de kunst, cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
Ik weet het niet zo goed. Het is vooral voor de kleinere groepen moeilijker geworden denk ik, maar die konden er sowieso niet van leven. het is vooral moeilijk om iets op te starten nu. Eigenlijk, ze zeggen altijd dat de artiesten zich altijd wel aanpassen aan de situatie 'omdat ze artiest zijn en dus creatief'. Dat kan wel, maar het zal voor velen hun artistieke loopbaan echter zorgen voor een serieuze hiaat deze crisis vrees ik. Ik denk dat daardoor ook het verschil tussen de grote, meer bekende en de kleinere groepen nog groter zal worden.
Is er wat Belgische muziek betreft eigenlijk nog iets veranderd? Vaak hebben Belgische bands, ondanks talentvolle muzikanten, het moeilijk om echt door te breken, of zelfs op onze eigen radio te worden gedraaid. Terwijl ze in bijvoorbeeld in Amerika wereldberoemd zijn. Er is op dat vlak nog niet zoveel veranderd. Je mening
In Amerika wereldberoemd? Dat wil ik toch wat nuanceren. Sommige bands zijn wellicht wel belangrijk geweest, maar om te zeggen dat ze daar beroemd zijn? Ik heb ook contacten met het buitenland. Je komt daardoor niet op de belangrijkste populaire media of zo. Om maar een voorbeeld te geven, binnenkort komt er een boek uit over “Rendez Vous”. Die wordt uitgebracht door een Amerikaanse schrijver die deze song heeft ontleed. Dat boek gaat wereldwijd worden verspreid van Londen naar Amerika en hier, maar of ik daardoor wereldberoemd ga worden? Een beetje (h)erkenning wellicht wel. Ik heb trouwens zo verhalen gehoord van groepen die optreden in Amerika. Dat is allemaal niet zo glorieus of zo eigenlijk. Dus ja ik nuanceer dat toch allemaal een beetje.
Na meer dan veertig jaar heb je wel alles gezien, heb je nog ambities of dingen die je absoluut nog wil verwezenlijken. Of denk je eerder ik ga op mijn lauweren rusten?
Ik ga helemaal niet op mijn lauweren rusten. Op het ogenblik ben ik wel, zoals ik zei, vooral bezig met mijn archief. Video- en muziekopnames die ik gemaakt heb, van de jaren ’80 tot nu. Ik zou die graag herwerken, remixen laten maken en zo. Verder ben ik de laatste jaren heel intensief met Afrikanen gewerkt, zowel muziek als dans... .Daar zou ik ook allemaal wel iets willen mee doen, maar ik weet nog niet hoe of in welke vormen. Plannen zijn er dus genoeg.
Tuur Florizoone - Ik voel dat, en zeker in deze tijden waarin we leven met eenzaamheid en weinig sociaal contact, muziek een uitweg is voor veel mensen. Muziek brengt ons ook samen
Tuur Florizoone is een veelzijdig muzikant. We leerden hem kennen via het project ‘Tricycle’ van vorig jaar . Via het streaming festival Bel Jazz Festival, dat plaats vond tijdens de eerste lockdown, zagen we hem solo aan het werk en genoten met volle teugen van een klankentapijt dat feestelijk harmonie en subtiele melancholie bevatte. In 2008 maakte Tuur trouwens de ontroerende filmmuziek van de film ‘Aanrijding In Moskou’, die werd genomineerd voor de European Film Awards. Een zeer veelzijdig top muzikant dus.
Tuur Florizoone bracht nu ook een solo schijf uit, 'Night Shift', die het gevarieerd klankentapijt onderstreept.
Ondertussen stelde hij ‘Night Shift’ voor in Handelsbeurs, Gent, wederom via streaming. Het verslag kun je hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80087-tuur-florizoone-grensverleggende-virtuositeit-in-tweevoud.html
We hadden naar aanleiding daarvan een fijn gesprek met Tuur Florizoone; maar uiteraard ook over verleden en toekomstplannen.
Tuur, laat ons even terugkeren in de tijd, hoe is alles begonnen? En vooral, waarom accordeon? Waar komt de liefde voor dat instrument vandaan?
Ik speelde al vrij jong muziek, eigenlijk piano. Toen ik bij vrienden of zo thuis kwam stond daar echter niet altijd een piano. Maar vooral is de interesse voor de accordeon voor het eerst gekomen toen ik een plaat zag staan van De Nieuwe Snaar met Jan De Smet op Accordeon, dat sprak me wel aan. Ik had later ook een optreden in Hongarije en daar heb ik een accordeon gekocht. En zo is het begonnen.
Ik las ergens: Zelf zeg je dat je instrumént anarchistische trekjes vertoont. Verklaar je nader?
Het is ook een instrument met een laat ons zeggen een eigen willetje. Het hangt soms af van de temperatuur in een kamer of zo, hoe het klinkt. In een stoffige omgeving of zo durft ie eens haperen of zo. Daardoor misschien die verwijzing daar naartoe.
Ik heb je pas dit jaar leren kennen op Bel Jazz Fest, en toen viel me al op hoe je een uitzonderlijk getalenteerd muzikant bent; het lijkt wel alsof die accordeon een onderdeel van jezelf is. Ik vergeleek je dan ook met een Toots Thielemans die ook zo een virtuoos was op zijn mondharmonica. Je mening over dit statement graag
Ik kan daar eigenlijk niet veel over zeggen. Het is gevaarlijk om mezelf als muzikant te analyseren. De essentie is gewoon muziek spelen, en daar het beste uithalen wat er uit te halen valt. Ik ben heel gepassioneerd uit mezelf, en dat verstop ik ook in mijn accordeon bespelen. Ik heb ook nooit les gevolgd, ik heb het mezelf geleerd eigenlijk. Ik kijk bewust ook niet naar hoe anderen dat doen, of naar bepaalde technieken van anderen. Ik doe het gewoon op mijn eigen manier. Niets meer of minder.
Ik heb je plaat beluisterd, en je ook twee keer live gezien , via streaming maar toch, ik vind dat er enorm veel emoties uitgaan van je muziek. Ik werd er diep door geraakt. Is dat een bewuste keuze op die manier te werk gaan? Of hoe zie je dat?
Nee, het is geen bewuste keuze. Ik doe het gewoon zo, het gaat zeer natuurlijk eigenlijk. Om maar een voorbeeld te geven. Van mijn 12ste tot mijn 18ste heb ik veel met circus en theater mee gespeeld. Soms kwamen artiesten of zo me zeggen dat ze er graag iets anders wilden in horen. Zoals een iets mysterieuze klank of zo. En dan zijn emoties gewoon belangrijk. Ik heb eigenlijk zo leren componeren. Ik voel trouwens vandaag, en zeker in deze tijden waarin we leven, met eenzaamheid en weinig sociaal contact muziek een uitweg is voor veel mensen. Muziek brengt ons ook samen. Wij kunnen daar als muzikant een belangrijke rol in spelen. Muziek is gewoon emotie, anders heeft het geen zin voor mij.
In 2008 mocht je de muziek verzorgen van ‘Aanrijding in Moskou’; hoe is dat in zijn werk gegaan?
Dat was mijn eerste film, ik had dat nog nooit gedaan. Ik had een optreden in Bijloke in Gent. Daar zijn de regisseur Van Rompaey en de producent komen kijken. Ze hebben mij het script doorgestuurd. Ik heb de muziek zo dicht mogelijk proberen aanleunen bij dat script, er waren ook instructies aan verbonden. Zo mocht het niet te complex zijn of zo. Daar heb ik allemaal rekening mee gehouden.
Ik mocht dus ook niet experimenteren of zo, ik heb er dan ook iets proberen van te maken dat ik anders dan anders vond. Om het zo uit te drukken. Ik heb wel veel hulp gekregen van de regisseurs daarin, dat moet ook uiteraard. Meer sommige ideeën had ik misschien niet gedaan zonder hun aanwijzingen en steun.
Het was een hele uitdaging, zeker omdat ik dat nog nooit had gedaan voor een film iets componeren. Maar het is toch goed gelukt om de sfeer te benaderen bij al die scenes en zo, wat toch belangrijk is en ook niet altijd even simpel om te doen.
Om wat dat betreft terug te komen op die emoties in muziek stoppen. Ik kon daar ook iets meer hebben mee gedaan dat heel gemakkelijk in het gehoor ligt, of zo. Niets mis mee, maar ik heb dus bewust daar wel emoties in gestopt ook al waren er die beperktheden . Het was ook de bedoeling dat de mensen zich in die situatie zouden herkennen of zo.. En dat heeft die film toch beïnvloed vind ik.
Zijn er nog plannen in die richting want jouw muziek is wel zeer visueel moet ik zeggen?
Ik ben nu met een documentaire bezig. Binnen een paar maanden komt er een project uit in Nederland ‘Taste of Desire’. Dat is eigenlijk een documentaire over Oesters. Er zijn zo nog wel documentaires of zo waar ik muziek voor maak. Ik ben dus eigenlijk wel met een of ander project bezig. Maar zo een langspeelfilm voorlopig niet. Het is ook zo dat mensen uit de muziekwereld vaak niet zo goed weten waar ze me moeten plaatsen. En ook, mijn agenda laat dat ook niet altijd toe om van film project naar film project af te zakken, die staat eigenlijk heel goed vol.
Met andere woorden als ze me vragen wil ik dat wel eventueel doen, maar ik zit er niet per se op te wachten of heb geen ambities om bijvoorbeeld naar Hollywood te gaan of zo.
Ik denk ook dat het voor een beroepsmuzikant belangrijk is dat je iets achter de hand hebt. Hoe ga je als muzikant om met zo een crisis waarin we leven? Hoe ben je daarmee omgegaan?
Ik ben altijd wel zeer spaarzaam geweest, waardoor ik wel iets achter de hand heb moest het financieel minder gaan eigenlijk. Ik hoef niet in luxe te leven, maar ben daardoor blij met hoe ik nu leef. En door spaarzaam te zijn , lukt dat ook vrij goed. Dat is zo gegroeid zelfs, in oogpunt van mijn gezin. Toen de kinderen geboren werden, heb ik twee jaar bewust niet opgetreden of zo. Er zijn natuurlijk veel optredens niet doorgegaan, dat is natuurlijk een heel groot gat waarin je valt. Maar door een sobere levensstijl ben ik in staat geweest dat te overbruggen. Ik betaal ook mijn muzikanten die met mij samen werken, dat lukt ook. Bovendien ben ik altijd actief thuis muziek blijven componeren en zo.
Laten we het hebben over de nieuwe release ‘Night Shift’ die is letterlijk opgenomen tijdens de nachtelijke uren; Vertel er wat meer over
Ja, in de nacht en ochtend. Ik heb twee kinderen die aandacht nodig hebben, en dat ook krijgen. Met die lockdown waren die vier tot zes maanden thuis, dus ja. En in de vrije tijd dat ik had , heb ik dan aan de plaat bezig geweest. Maar niet alleen dat , ik heb ook andere projecten gedaan ondertussen. Er was ook een project met Harry Gruyaert ‘Irish Summer’ (https://www.youtube.com/watch?v=sP-rcJTJa7w ) Ik had het voordeel dat ik geen enkel moment onder druk stond.
Hoe waren de reacties tot nu toe?
Ik moet toegeven de reacties waren heel positief. En je moet weten, normaal spreekt men u onmiddellijk aan en is dat doorgaans altijd wel zo. Maar ik heb van alle hoeken en kanten eigenlijk positieve reacties gekregen op de plaat en dat is wel heel fijn.
Ik vond het zeer intens klinken. Ik vind toch dat je een uniek muzikant bent binnen dat wereldje
Ik wil ook de richting uitgaan van Melodie en Harmonie combineren, dat heb ik er zeker willen in stoppen. Daar hebben we het net ook over gehad. De lat ligt altijd zeer hoog, en ik wil bewust dat niet doen. Ik wil gewoon mijn eigen verhaal vertellen, niets meer en minder.
Ik heb je ook live gezien in de Handelsbeurs, het is te zeggen via streaming, ook daar valt op hoe je eigenlijk vergroeid bent met je instrument; die wandeling door de Handelsbeurs was ook magisch.
Hoe is dat bevallen zo optreden zonder publiek?
Ik moet toegeven dat ik er wat sceptisch tegenover stond, ik treed – net zoals elke muzikant – graag op voor een publiek. Ik vond het wel super van de Handelsbeurs en heel die organisatie daarrond, om toch een oplossing te proberen bieden aan zowel artiesten als publiek om toch nog wat muzikale beleving te bieden. Ze hebben ook alles in het werk gezet zodat elke artiest daar zijn eigen ding kon mee doen. En dat in toch moeilijke omstandigheden, want zonder publiek is er ook geen emotie van de zaal uit. Misschien mede dankzij mijn verleden in circus en theater ben ik wel gewoon van soms in de meest absurde situaties op te treden. Om maar te zeggen enerzijds optreden voor 20 000 man en soms maar voor drie.
Doordat er geen publiek zit, moet er van mijn kant nog een grotere inspanning geleverd worden om het er voor de mensen thuis te laten aanvoelen dat ze dit live zien. Die ervaring van vroeger heeft me daar wel in geholpen.
Het is natuurlijk niet hetzelfde als een gewoon optreden, maar het is beter dan niets
Het is lastig, de hele tournee is in het water gevallen. De situatie is gewoon zo, we kunnen niet anders nu. Uit minder goede tijden , groeit altijd wel iets positief. En eigenlijk zijn er mensen die het nog veel slechter hebben. Mensen die een geliefde verloren hebben. Of in onze branche technici en zo die leven daarvan, hebben het veel moeilijker. Ik kan nog bij wijze van spreken op straat gaan spelen. Maar voor sommigen is dat gewoon geen inkomsten meer, en dan heb ik het niet alleen over mensen binnen de muziek.
Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven, want alles is nog steeds op slot en het ziet er niet naar uit dat het snel weer open zal gaan
Tuurlijk. Ok er gaan zalen moeten sluiten, dat is onvermijdelijk vrees ik. Een ander minpunt is dat we een jaar verloren zijn aan spontane ontdekkingen. Er zijn wel uitzonderingen. Een muzikante als Naima Joris bijvoorbeeld, een top muzikante, heeft zich voor de lockdown in de picture kunnen spelen en daar nog kunnen verder mee doen. Maar dat is dan een van die weinige uitzonderingen, van ontdekkingen dit jaar die echt er iets hebben mee kunnen doen. Voor jonge muzikanten is het ontzettend moeilijk nu om zich in de schijnwerpers te spelen nu. Ze moeten ook andere manieren vinden om hun muziek aan de man te brengen, en dat is niet altijd even simpel. Maar overleven? Zeker op een of andere wijze.
Laten we nog even terug komen op uw solo plaat. Na zovele projecten , vaak voor anderen, nu een solo plaat uitbrengen, hoe ben je op dat idee gekomen ?
Ik had het in gepland eigenlijk deze solo plaat, en toch nog getwijfeld; Op een bepaald moment zet ik de radio aan na een optreden in Duitsland, ik denk een goede maand geleden of zo. Op radio KlARA hoor ik mijn muziek door een commercie, en de speaker zegt zo van ‘Naast de tour komt nu ook de nieuwe plaat van Tuur Florizoone uit’ Ik viel van mijn stoel, die plaat was nog lang niet af. Ik was er zelfs nog niet echt aan begonnen. Daarna heb ik twee dagen zitten luisteren naar de opnames die ik had gemaakt. En direct mixen, hoes van de schijf en het laten uitbrengen. De plaat is dus ook zeer akoestisch opgenomen.
Kriebelt het niet , na deze geslaagde solo uitstap, om daar toch terug iets mee te doen?
Dat kan nog altijd, zeker en vast. Nu ben ik wel met andere projecten bezig en zo. En ook mijn gezin is uiteraard zeer belangrijk. Maar ja, het is wel prettig als je iets kan uitbrengen dat enkel op jouw naam staat. Hoewel ik graag met anderen samenwerk. Dus dat kan er ooit nog wel van komen, maar niet direct.
Je hebt film muziek geschreven, veel optredens gedaan met top artiesten en nu die solo plaat. Is er nog iets dat je absoluut nog wil doen? Met andere woorden wat zijn de verdere ambities?
Ik zou nog zoveel willen doen. Ik zou bijvoorbeeld graag terug wat meer piano willen spelen. Dat was mijn eerste instrument, dat zal wellicht ook mijn laatste zijn. Maar ik wil niet te ver vooruit kijken. Maar ik bekijk het vooral stap voor stap. Misschien doe ik eens iets met strijkers of zo. Er is een heel lange lijst van ‘wat ik nog wel wil doen’ .
Je bent niet bezig met een soort einddoel?
Gelukkig zijn, en dat de mensen rondom mij gelukkig zijn dat is wellicht het grootste einddoel. Ik heb ook geen ambities om in de politiek te gaan of wat weet ik veel, misschien een café open houden of zo (haha)
Hopelijk wordt alles vlug een beetje meer ‘normaal’ en kunnen we gewone concerten volgen i.p.v. via streaming
The Dirty Denims - Ik ben blij dat ik van nature uit een positief persoon ben en dus altijd die hoop voel en drang om er voor te blijven gaan. Als je dat niet hebt, dan wordt het een stuk lastiger
‘If You Want Rock-’n-roll’ , dan zijn er veel mogelijkheden. We leerden onlangs weer zo’n interessant bandje kennen. The Dirty Denims bestaat ondertussen 14 jaar. De band bracht een recent een nieuwe plaat uit ‘Ready Steady Go!’ , een schijfje dat de doorsnee rock fanaat een oorgasme moet bezorgen.
We hadden hier over een fijn gesprek met zangeres & gitarist Mirjam. Ook deze corona tijden en de toekomstplannen van de band kwamen aan bod. We gaven hen zelfs een tip om volgend jaar iets te doen naar aanleiding van hun 15 jarig bestaan.
Omdat veel lezers jullie misschien niet kennen, eerst deze standaard vraag. Wie zijn The Dirty Denims? Hoe en wanneer is de band ontstaan? Kortom , vertel eens wat meer over jezelf.
Wij maken ‘Happy Hardrock’. AC/DC meets Joan Jett zeg maar. Dus een mix van Hard Rock, Power Pop, Punk Rock en Zweedse en Australische Rock ’n Roll. We bestaan al 14 jaar, dus ik zal de ontstaansgeschiedenis je besparen, maar we hebben al bijna 3 jaar deze bezetting, met rockchick Suzanne op drums, Marc op bas, Jeroen op gitaar en mij (Mirjam) op zang. We proberen vooral veel positieve energie over te brengen. Liefhebbers van Airbourne en Thundermother zal het vast ook bekoren.
Als ik de omschrijving over jullie muziek lees, en ook bij enkele luisterbeurten, brengen jullie wat mij betreft gewoon pure rock zonder scrupules. Hoe zouden jullie de stijl zelf omschrijven?
Ow, haha, zie vorige vraag! Ondanks dat we ons dus behoorlijk laten inspireren door de 70’s/80’s, vind ik wel dat we er een redelijk unieke mix van maken. We worden er zelf heel blij van en zo te merken veel andere rockers ook!
Ondertussen zijn jullie dus al een 14 jaar bezig, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
We hebben wat wisselingen gehad van bandleden, er is geen ruzie ofzo maar het is altijd wel een ‘dingetje’ om dan weer half opnieuw te moeten gaan beginnen. Dus iedere bandleden-wissel waren dieptepunten, maar die wel steeds minder diep waren , want we voelen wel echt een stijgende lijn in erkenning én kwaliteit van onze muziek. Hoogtepunten tot nu toe waren toch wel een aantal festivals zoals Lowlands, Zwarte Cross en Bospop en we hebben gave voor- en naprogramma’s gedaan voor Slash, Whitesnake, Steel Panther (3x), Golden Earring (5x), Extreme en Cheap Trick!
Volgend jaar bestaan jullie (als ik het niet mis heb) dus 15 jaar. Wordt daarrond iets speciaal gedaan?
Hmmm nog niet aan gedacht, nu je het zegt misschien wel een goed idee! Laten we hopen dat er in oktober 2021 meer mogelijk is dan op dit moment.
De band stond op vrij grote festivals als Lowlands, Zwarte Cross en Bospop. En ook als voorprogramma van toch vrij grote namen als Cheap Trick, Golden Earring en Slash. Welke ervaring is jullie het best bij gebleven?
Eigenlijk allemaal haha! Het ontmoeten en op de foto gaan met Slash is denk ik wel een van de meest bijzondere momenten. Maar alle shows op festivals en voorprogramma’s vinden we leuk, omdat je dan het publiek nog voor je moet winnen, en eigenlijk altijd lukt dat wel, we krijgen vaak achteraf goeie reacties.
Ook de single “24-7-365” heeft jullie veel airplay gegeven. Heeft dat ook bepaalde deuren geopend?
Ja toen mochten we in ‘De Wereld Draait Door’ spelen, en we hebben in dat jaar (2012) ook veel shows mogen spelen, vast en zeker daardoor. Ik zie dit liedje dan ook nog steeds wel als onze ‘hit’, maar ik moet zeggen dat onze fans meestal andere favoriete liedjes hebben, gelukkig ook bij ieder nieuw album komen er favoriete liedjes bij.
Onlangs kwam een nieuwe plaat uit ‘Ready steady go!’ Hoe waren de reacties tot nu toe?
Echt super goed, van de fans en van de pers. We hebben in het grote Duitse Rock Hard magazine echt een super goede review gekregen. En het andere grote magazine Classic Rock UK heeft er ook aandacht aan besteed. We zijn er zelf ook heel blij mee.
Ik veronderstel dat er door die corona ook veel plannen in het water gevallen zijn, welke?
Ja klopt, heel weinig shows dit jaar, maar iets van 5 in plaats van de 40-45 die we normaal doen. Onze release show hebben we maar vanuit de repetitieruimte tijdens een Facebook-live gedaan want die werd natuurlijk ook gecanceld.
Ik veronderstel dat jullie muziek live nog het best tot zijn recht komt? Wat is jullie mening hierover
Ondanks dat we steeds blijer zijn met onze nieuwe albums en we ons nieuwste album ook wel echt een luister-aanrader vinden, spelen we toch het allerliefst live, dan is de energie-uitwisseling ook een stuk hoger.
Deze corona crisis is een streep door de rekening van veel muzikanten, hoe ga je daar als band, maar ook als mens mee om?
Creatief en positief. Natuurlijk hebben we baalmomenten maar we proberen te kijken wat er wél kan. Zo vinden we het heel bijzonder dat we in september een membership zijn gestart en dat we al 15 members hebben die ons iedere maand supporten en waarvoor wij speciale content maken. Check dit maar eens: https://thedirtydenims.nl/pages/memberships
Hoe denk je persoonlijk dat de sector deze crisis zal overleven?
Ik durf er echt niets van te zeggen, ik weet dat het uiteindelijk wel weer goed komt, ben er alleen bang voor dat het nog even duurt. Ik ben blij dat ik van nature een positief persoon ben en dus altijd die hoop voel en drang om er voor te blijven gaan. Als je dat niet hebt, dan wordt het een stuk lastiger.
Door die crisis wordt er veel gestreamd, ook via filmpjes op sociale media. Hoe staan jullie daar tegenover.?
Ik vind het zelf heel leuk om simpele live streams te doen vanuit de repetitieruimte en dan tussen ieder nummer even te kijken wat de mensen zeggen, zo heb je toch live interactie. Ik vind het ook super fijn dat er partijen zijn die het mogelijk maken om professionele live streams te doen. Maar die interactie vind ik het echt het belangrijkste, het heeft weinig zin om ‘een gewoon optreden’ te vertalen naar een live stream, je moet er een heel andere beleving van maken. Zelf heb ik het geduld niet om lang naar streams te kijken als er weinig interactie is. Ik kijk er wel naar uit als AC/DC eens een stream bekend maakt, die zou ik zeker gaan kijken.
Laten we de lijn doortrekken naar Spotify en zo? Hoe staan jullie daar tegenover, heeft het nog zin om platen uit te brengen denk je?
Heeft nog ontzettend veel zin, we hebben van een nieuw album nog nooit zoveel verkocht rond de releaseperiode als in dit jaar, ondanks dat het dus allemaal online moest eigenlijk. Het is wel belangrijk om een goede webshop te hebben als band. Vinyl is erg in trek, dat was laatst ook in het nieuws, en dat merken wij ook. Mensen zoeken nu die beleving op een andere manier.
Er werd onlangs iets gepost op sociale media over ‘Band Not A Brand’. Berust dat op een persoonlijke ervaring of waren de Metallica-shirts bij de H&M een bron van inspiratie?’
Gitarist Jeroen z’n zus kwam met een Rolling Stones shirt aan en toen vroeg ie: ‘wat is je favoriete liedje?’ en toen wist ze die niet te noemen, dat wist hij ook wel. Dus dat was een inspiratie, maar het idee van het zinnetje ‘Band Not A Brand’ kwam eigenlijk gewoon tijdens een wandeling haha.
Er kwam ook veel reactie op, o.a. van Fleddy Melculy uit Belgie. Hoe waren de algemene reacties?
“Band Not A Brand” is momenteel , denk ik, de favoriet van de meeste van onze volgers. Er zijn duizend miljoen liefdesliedjes, dus een liedje over bandshirts… ik verwacht dat er vast nog veel meer zijn buiten die van Fleddy Melculy haha. Ik snap wel dat mensen de link leggen, maar verder is het een totaal ander liedje binnen een andere stijl én taal.
Laten we het ook eens over de toekomst hebben; wat zijn de verdere plannen?
Natuurlijk zodra het weer kan zoveel mogelijk optreden. Zelfs in deze gekke tijden hebben we aanvraag gekregen van het super gave No Playback festival in Duitsland. Daar spelen we (als het goed is) 30 april met Girlschool, Thundermother en Burning Witches! Verder nog veel shows staan die verzet zijn, dus we zullen het wel zien.
Hou onze agenda op de website maar in de gaten: https://thedirtydenims.nl/pages/shows en als je ons volgt op Facebook krijg je shows ook altijd wel mee: https://www.facebook.com/thedirtydenims/
Verder zullen we ons tot die tijd veel focussen op onze ‘members’ en we zijn zeer recent de studio in geweest voor het opnemen van 1 eigen nieuw nummer en een cover, voor een speciale single op het Amerikaanse labeltje Screaming Crow Records. Zo zullen we de tijd dus benutten voor nieuwe leuke projectjes, schrijven van nieuwe liedjes en we hebben ook een gave samenwerking met de Zweedse band Grande Royale in gedachte. We houden ons wel bezig!
Zijn er na al die jaren nog ambities of einddoelen die jullie willen bereiken?
Ja hoor, we willen graag deze lijn voortzetten, we merken juist in de afgelopen 2 à 3 jaar echt een stijgende lijn, meer mensen ontdekken ons, we merken dat we bekender worden in de juiste scene. Onze ambitie is toch wel eens een Europese tour te doen, het liefst als headliner natuurlijk!
Bedankt voor dit fijne gesprek. Waar kunnen mensen online merchandiser of zo aanschaffen? Zet gerust hieronder enkele links
Krijg hier 5 gratis liedjes in de Ready, Steady Go! Experience:
https://www.subscribepage.com/readysteadygoexperience
Krijg hier een gratis CD (betaal alleen voor de verzendkosten):
https://thedirtydenims.nl/products/ready-steady-go-part-1-free-cd-only-shipping-and-handling
Koop hier onze andere merchandise:
https://thedirtydenims.nl/collections/store-1
En word lid van ons membership hier:
https://thedirtydenims.nl/pages/memberships
Bandler Ching - Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene en vooral gewoon erkenning krijgen binnen die scene is wellicht de grote ambitie
Een deel van de nieuwe lichting bands , ontstaan in steden als Gent en Brussel, hebben jazz als uitgangsbord . Ze verleggen grenzen binnen het genre, elk op hun wijze, waardoor iets unieks ontstaat. Bandler Ching hoort hierbij, de Brusselse band rond saxofonist Ambroos De Schepper. Hij vond de bandleden via zijn studies aan het conservatorium. Ambroos is niet aan zijn proefstuk toe, hij speelde bij uiteenlopende bands als Kosmo Sound, Boogie Belgique en Mos Ensemble
Voor Bandler Ching gaat hij de samenwerking aan met Alan Van Rompuy (A Z E R T Y Klavierwerke) op keyboard, Olivier Penu (Kel Assouf) op drums Federico Pecoraro (ECHT!) op bas. Dit resulteert in een knappe EP ‘Sub Surface’.
Wij hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Ambroos. Uiteraard over deze plaat, maar ook over de verder toekomstplannen met Bandler Ching en eventuele andere projecten.
Om te starten een standaard vraagje …Wie is Bandler Ching? Jullie zijn al sinds 2017 actief bezig? In elk geval hoe is alles begonnen?
Een beetje later eigenlijk. We zijn pas in 2018 tijdens mijn studies aan het Conservatorium in Brussel begonnen met wat opnames te maken en een jaar later enkele nummers. Dus we zijn nog niet zo lang actief. We hebben onze eerste shows pas vorig jaar gespeeld. De EP die nu uitkwam (23oktober) is eigenlijk een samenvoeging van songs waar we o.a. twee jaar geleden al aan bezig waren.
Ik heb ‘Sub Surface’ ‘gemakshalve’ in dat hokje jazz geduwd; ik hoor toch veel uiteenlopende invloeden de revue passeren. Hoe zou je de muziek van Bandler Ching zelf omschrijven?
Als er een naam op te kleven is het sowieso jazz gerelateerd. Er zijn eigenlijk toch ook invloeden als hip hop en sub-genres als trap en dub. En elektronica maar ook pop. Het ook puur instrumentale muziek gebouwd rond de saxofoon. Eigenlijk is het een samensmelting van verschillende genres die rechtstreeks of onrechtstreeks aan jazz gelinkt zijn. Zo zou je de stijl nog het best kunnen omschrijven. Het is ook zo dat jazz in de huidige tijdsgeest langzaam toch een nieuwe en andere betekenis heeft. Waardoor jazz eerder een term is die te vrijheid omschrijft om voortdurende tot het oneindige te improviseren.
Jullie slaan ook tot het oneindige aan het improviseren heb ik de indruk. Alsof de saxofoon plots achter de keyboards verschijnt, of de bassist de solo speler is en dan plots ga je weer een andere kant uit. Zeer afwisselend. Je mening graag
Het was binnen de band vooral de bedoeling om elk instrument de kans te geven om naar voor te treden, om daar dus ook solo iets mee te doen. En daardoor toch iets anders te brengen, want vaak is het bijvoorbeeld onder begeleiding van de piano of zo dat nummers ontstaan. Wij wilden bewust aantonen dat elk instrument een even belangrijke plaats inneemt. Het idee was om dus de rollen om te draaien. Zo is er een song waarbij voorbeeld de sax de harmonie aangeeft, bij een ander is dat de bas en bij een ander dan weer de keyboard. En dat zorgt voor die enorme afwisseling.
Een heerlijke mix van uiteenlopende geluiden overspoelt je als het ware, jullie zetten me ook een beetje op het verkeerde been (dat vind ik uiterst positief daaraan); Is daar bewust voor gekozen voor die aanpak? Of onbewust?
Je kunt stellen, de EP geeft gewoon weer waar we de laatste twee jaar mee bezig zijn geweest. Meer nog. We zijn zelfs al bezig aan nieuwe nummers, waarvan we hopen dat we die volgend jaar kunnen uitbrengen. Het is ook niet per se de bedoeling de mensen daardoor op het verkeerde been te zetten. Eerder een soort frisheid brengen, iets dat je niet verwacht of zo. Er zit zelfs een eerder toegankelijk kantje aan als het ware. Het is allemaal zeer spontaan gegroeid eigenlijk.
Ook die intense gemoedsrust die over mij neerdaalt, zonder me in slaap te wiegen, is heel opvallend. Je mening
Dat is een leuke opmerking, al denk ik dat het voor iedereen wel iets persoonlijks is.
Er zijn wel nog andere muzikale ideeën waarbij we die sfeer wel willen, laat ons zeggen, uitbuiten. Bijvoorbeeld als je voor een rustige sfeer gaat , gaan we dat dus proberen uit te buiten. Maar niet op een clichématige manier. Eerder op een smaakvolle manier. Om nog eens terug te komen op welke muziekstijl we op onszelf zouden kleven. Sommige vergelijken ons met STUFF en aanverwant, toen ik die nummers schreef was dat niet direct met STUFF in het achterhoofd. Daarom ook de vraag is dat nodig om muziek in een hokje te zetten? Ik probeer net muziek te maken die je niet in zo een hokje kunt zetten.
De plaat kwam uit op 23 oktober. Al reacties gekregen ‘bij voorbaat’? Wat zijn je eigen verwachtingen?
Het is allemaal een beetje afwachten wat de reacties zullen zijn. In onze kringen. Er zijn al wat reacties gekomen, ik wacht een beetje op de kritische uitspraken. Maar voorlopig kregen we positieve reacties. We hebben trouwens enkele jaren geleden nooit direct de bedoeling gehad om iets uit te brengen, we waren nog niet zeker welke richting we echt wilden uitgaan. Dat moment is er nu wel. Er zijn mensen die ons daarin ondersteunen, Door die ondersteuning van diezelfde mensen hebben we besloten om het nu al uit te brengen, anders hadden we het dus misschien niet gedaan.
Staan er ook live voorstelling gepland?
We hebben tevergeefs zitten zoeken naar een plaats om onze cd voor te stellen. Het eerste concert dat we geven is ergens in december, als alles goed gaat tenminste. Normaal gesproken maken we deel uit van het 4stream festival in Bozar. En er staat ook een dubbel bill met Madame Blavatsky van Marius Couvreur op de planning. Maar het is gezien de huidige situatie eigenlijk allemaal afwachten eerlijk gezegd.
Nu we toch over ‘live optredens’ bezig zijn, zijn er door de corona eigenlijk plannen in het water gevallen?
Er zijn een paar optredens in maart en april die niet zijn doorgegaan. Maar eigenlijk viel dat wel mee. Los daarvan. Onrechtstreeks heeft die corona er wel voor gezorgd dat we bij Sdban records zijn terecht gekomen.
Hoe heb je deze corona tijden als mens en muzikant beleefd eigenlijk?
Financieel is dat niet gemakkelijk als muzikant. Ik geef echter ondertussen ook meer en meer les. Ik was eigenlijk maar pas afgestudeerd. Ik heb ook geluk gehad dat ik een interim job had toen de lockdown begon. Dus persoonlijk heb ik dat financieel wel kunnen redden. Ook misschien belangrijk, door die lockdown heb ik ook even kunnen genieten van de focus en de rust. Maar nu het begint aan te slepen , begint het toch allemaal wat zwaar te wegen, voor iedereen eigenlijk. Ik maak me ook zorgen in de soort permanente flow die er zal blijven hangen. Alles is en blijft ook zo onzeker, en dat knaagt wel. De sector - en niet alleen de onze - heeft het moeilijk, persoonlijk kunnen we nog wel blijven spelen en dingen releasen. Maar blijft dat? En hoe? Daar maak ik me wel zorgen over.
Een algemene vraag daaromtrent … Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur, horeca, … deze crisis zal overleven? Er staat een tweede lockdown voor de deur
Moeilijk om te zeggen, niemand weet dat echt. Ik hoop dat het beleid inziet dat het om de kleine spelers gaat die nu in de problemen zitten, meer dan de grote spelers. Dat voel ik zelf ook als die kleine spelers. Ik ben overtuigd dat we zullen blijven spelen, maar als er geen veld en mogelijkheden meer zijn voor ons, dan wordt het wel bijzonder moeilijk. Als de dynamiek die die kleine spelers teweeg brengen wegvalt, dan wordt het wel problematisch.
Je speelt al lang in verschillende, andere projecten. Soms gaat het ene project enorm goed, terwijl een ander ermee ophoudt? Vertel er eens wat meer over
Met Kosmo Sound releasen we in november ons debuut album. Er staan dus ook wel enkele release concerten gepland. Zoals in Handelsbeurs, Depot en zo. Er is ook nog Azmari, die brengen begin volgend jaar een album uit. Die band zit trouwens ook bij Sdban. En dan is er nog Mos Ensembler, waar Kobe Boon (van o.a. Steiger) ook bij speelt. Die nemen een plaat op in januari. Dan zijn er nog wat kleinere projecten waar ik aan meewerk. Sommige staan nu wel op een lager pitje.
Hoe blijf je dat combineren? Is Bandler Ching de prioriteit als het erop aankomt?
Er zijn periodes dat het heel druk is. Maar doorgaans ben je intensief bezig met een bepaald project zo zoals nu met Bandler Ching, ook later even met Kosmo Sound. Maar het blijft wel allemaal goed combineerbaar merk ik. Ook door daarin de juiste afspraken te maken. Bandler Ching is eigenlijk mijn eigen project dus dat is als het erop aan komt zeker prioriteit. Maar ik wil toch benadrukken dat mijn medemuzikanten even belangrijk zijn binnen die band. Die zitten ook in andere projecten, en zijn ook topmuzikanten. Dus ja…
Wat zijn de verdere toekomstplannen? Is er ook zoiets als een einddoel dat je hebt gesteld? Of ben je daar niet mee bezig
Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene. En vooral, gewoon erkenning verkrijgen binnen die scene is wellicht een grote ambitie. En vooral dat ik die wisselwerking tussen mijn projecten, het publiek en wat ik graag doe zo lang mogelijk vol te houden eigenlijk. Dat is voor mij belangrijk.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie gauw op een of ander podium, en uiteraard veel succes met de release van jullie album
Sell Me Your Coat - Dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders
Sell Me Your Coat (SMYC voor de vrienden) - begonnen als duo - is ondertussen uitgegroeid tot een vierkoppige pop rockband. De ambitieuze band uit Grimbergen hebben als grote voorbeeld bands als Weezer en dat is voldoende reden om de oren te spitsen. Hun naam hebben ze van de Bowie-song “Sell Me A Coat”. Wat mij, als grote Bowie fan, dan weer totaal over de streep trekt.
Met de eerder dit jaar uitgebrachte EP’s ‘KA’ en ‘RU’ drukt de band duidelijk zijn stempel op het alternatieve pop rock circuit. Hun materiaal klinkt energiek , aanstekelijk en bijzonder catchy. Ondertussen is een derde EP op de markt gebracht ‘MA’ . Dit vormt dus een trilogie ‘KA RU MA’.
We hadden een fijn interview met Toby Vanaecht over die release, de invloeden - waaronder dus David Bowie - en de verdere toekomstplannen.
Om met de deur in huis te vallen. Wie is Sell Me Your Coat? Hoe is alles begonnen?
Sell Me Your Coat is de bastaardzoon van alternatieve rock en pop-punk beïnvloed door nonkel Pop en tante Emo. We zijn een driekoppige band met invloeden die uiteenlopend zijn, maar toch mooi samenvloeien. Het is allemaal begonnen toen onze vorige bassist Sven, mij (Toby) contacteerde om te komen zingen en gitaar spelen in een project die hij en Michaël (onze gitarist) aan het opstarten waren. Ik had echter al songs geschreven en deze gaan opnemen in een studio en heb de jongens vrij snel kunnen overtuigen om verder te gaan als Sell Me Your Coat samen met mijn broer aan de drums.
De naam komt van een Bowie song ‘Sell me a coat’; vertel er wat meer over
David Bowie is een groot idool van mij, maar vooral van mijn vader. De liefde voor Bowie is wat geïndoctrineerd door hem. Toen ik op zoek ging naar een naam voor mijn startende project, liep ik al met de gedachten rond om een Bowie nummer te gebruiken als naam. Toen ik echter op Sell Me A Coat stuitte, klikte er iets met de song en de titel. Ik heb hem alleen nog iets persoonlijker gemaakt door er Your Coat van te maken.
Wie zijn jullie grote invloeden? Ik heb ergens gelezen Weezer.. maar zijn er meer
Weezer is inderdaad een grote. We zijn ook opgegroeid met de muziek van Fall Out Boy, Blink-182, Panic! At the Disco en Sum 41.De meest recentere invloeden komen van Waterparks, Point North, Hot Milk, DON BROCO, As It Is en Stand Atlantic, maar ook Machine Gun Kelly en Lil’ Peep.
Ik heb de EP ‘Ka’ beluisterd. Wat me vooral opvalt: de songs doen je lekker wegzweven naar een melancholisch landschap, of ze zijn bijzonder rockend, aanstekelijk en energiek. Het gaat vele kanten uit. Wil dat zeggen dat jullie nog zoekende zijn naar de juiste sound? Of zie ik dat verkeerd
Ik geloof dat je als band in het moderne muzieklandschap blijvende moet zoeken naar een zekere sound die mee evolueert met de markt. Al blijven de gitaren voor ons zeker een instrument dat niet naar de achtergrond zal verdwijnen. Rock ’n Roll zit in onze aderen, en dat krijg je er moeilijk uit. Maar het mooiste aan bands of artiesten vind ik toch dat je bij elk album een evolutie kan horen. En dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders.
Dat brengt me naar de vraag, wat zijn de ambities van de band?
We speelden dit jaar Humo’s Rock Rally in het Depot van Leuven en zaten bij de laatste 100.
Volgende keer doen we graag beter door minstens door te stoten naar de volgende ronde. Ook het buitenland blijft een ambitie. Ik heb toch het gevoel dat er in het ‘Rock wereldje’ meer leeft. Netwerken wordt dus de uitdaging.
Om het ook over de corona crisis te hebben waar we in leven. Zijn er plannen in het water gevallen? Welke?
Ik denk dat iedereen die muziek maakt, kan meespreken over de optredens die zijn weggevallen. Daarnaast mikten wij ook op een nieuw album in november. Dit is nu uitgesteld naar de eerste helft van 2021.
Hoe ga je als muzikant maar ook als mens daar mee om?
Waar ik me voornamelijk mee heb bezig gehouden, is het heruitvinden van SMYC en werken en schrijven aan nieuwe nummers. Pas op, de sound gaat niet iets helemaal nieuws zijn dat je nog niet hebt gehoord, maar er komen nieuwe invloeden aan te pas die ons misschien iets volwassener gaan doen klinken. Met “End of an Era” op de laatste EP ‘MA’ nemen we ook afscheid van de oudere sound en de oudere nummers en alles dat ons wat heeft tegen gewerkt op ons pad.
Jullie brachten ook een EP uit met enkele covers van Bowie; erg mooi gedaan trouwens. Hoe is dat idee ontstaan?
Dat idee kwam er toen ik een origineel en persoonlijk idee zocht als cadeau voor mijn vader’s verjaardag. Ik heb toen 7 covers opgenomen, waarvan ik er 5 heb gereleaset. Mijn vader heeft ze wel alle 7 mogen horen. In de toekomst zou ik het graag nog eens doen. Ik heb veel opgestoken van het opnemen van Bowie songs en alle laagjes die er in verstopt zitten.
Ook tijdens deze corona tijden kwam een akoestische EP versie van enkele songs uit, een zeer gesmaakt pareltje dat weer een andere zijde van jullie laat zien. Ook nu weer, hoe is het idee ontstaan? Hoe zijn de reacties hierop
Voor de EP ‘RU’ speelden we al een tijdje met het idee om het een akoestische EP te maken.
Hiervoor hebben we dan onze 4 meest beluisterde en geliefkoosde nummers door fans in een akoestisch jasje of ‘coat’ gestopt . De reacties zijn positief. Persoonlijk vind ik het ook wel altijd fijn om een harder nummer eens in een ingetogen versie te horen.
Mogen we nog meer releases verwachten binnenkort?
De EP ‘MA’ in onze trilogie ‘KA-RU-MA’ (Japans voor Karma) is recent uitgekomen. Binnenkort volgt er de eerste single voor het album dat er aan zit te komen.
SHADOWS.
Hoe sta je tegenover het uitbrengen van filmpjes en live streaming zoals je vaak ziet tegenwoordig, ter vervanging van live concerten?
Het idee is zeer fijn en we hebben het er ook over gehad om het zelf te doen. Muziek blijft zo toch wat leven. Al is het natuurlijk niet hetzelfde en lijdt de muziek- en cultuursector er enorm onder. Van ons heb je jammer genoeg nog niet zoiets dergelijks mogen zien. Vooral door agenda’s die niet samenlopen. Maar zeg nooit, nooit.
Jullie maken ook gebruik van media als Spotify en dergelijke; voorstander? geef gerust de voor- en nadelen
Voorstander, ja. Voornamelijk ook weer om onze muziek dichter bij de fans te brengen en te kunnen inspelen om het veranderende landschap. De tijd dat mensen geld gaan geven aan een CD of LP is jammer genoeg voorbij. Al zie ik wel een heropleving in de Rock en Alternative scene. Echte fans komen normaliter dan naar je concert en kopen daar CD’s en merch na je optreden. Maar Corona he…
Deze crisis is nog niet voorbij, ook in het najaar dreigt er geen of bitter weinig live optredens plaats te vinden, de grote bron van inkomsten toch voor een band. Hoe denk je dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Ik weet het niet goed. Ik hoop dat iedereen er gezond uit komt. Ook de muziek- en cultuursector. Zowel grotere als kleinere bedrijven en veneus.
Betreft ‘de ambities van de band’ is er een soort einddoel? Iets dat je absoluut wil bereiken met de band
Momenteel staat ons einddoel gericht op Japan. Daar kunnen spelen en een fanbase hebben, lijkt ons de max. Liever dan de VS. Japanse fans zijn echt zot! Op een goede manier.
Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live en kunnen deze babbel face to face nog eens over doen
Graag gedaan! En hopelijk tot binnenkort.
Echo Collective - Our end goal for Echo Collective is to continue creating. If we can continue to make a career that is full of creative opportunities, collaborations, and performing, that is the dream
Founded by Neil Leiter and Margaret Hermant, Echo Collective is a diverse group of classically trained musicians based in Brussels, Belgium. In addition to its own projects, the group collaborates with modern composers and bands on concerts, tours, film scores, recording sessions, and original compositions. They got list well know thanks to compose the music of Radiohead and Johan Johannson. The Band finally bring out there debut album ‘The See Within’ 30 October. They also play in Ancienne Belgique at 6 November. We had a nice talk with the band about the new record, the past and of course the future plans.
My first question … debut album of original material is coming out on October 30. ‘The See Within’ connects the past with the present, absorbing the experience of collaboration to feed their own inventive beauty. Can you tell something more about this?
We have had the good fortune to collaborate with some amazing artists. For example; A Winged Victory for the Sullen, Stars of the Lid, Johann Johannsson, Christina Vantzou, and Erasure. Those experiences where very impactful, and of course now that we have set out to record our own compositions, we cannot help but bring lessons along with us. Of course, as creators, we are trying to express our own feelings and experiences and create our own sound, but our past work is an important part of our artistic lives, and continues to feed the present.
Of course now is the most important. But I like to know more about the past. How did it all started?
In 2011, we were introduced to Adam Wiltze by Caroline Shaw, who is a fantastic artist by the way. Neil had known her growing up, and Caroline made our initial introduction into this world while working with A Winged Victory for the Sullen and ACME in the USA. In 2012 we put together a string trio consisting of Margaret Hermant, Neil Leiter, and Charlotte Danhier to tour with AWVFTS (A winged Victory for the Sullen). It was an awakening, musically, for all of us, and as we continued to work with Adam and Dustin on their various projects, Echo Collective was born. We were very fortunate to be introduced to such amazing people and subsequently to meet through them Johann Johannsson, Francesco Donadello, Pierre Dozin, Christina Vantzou, and so many more artists and industry leaders. It really was a magical door that opened. The music really spoke to us, and we have been riding the wave ever since.
You are in this music business for quite some time. But still this is your debut? Why it took so long?
It is true that we have been very active for a long period now, and even before Echo Collective, we have had very active careers. Coming from a classical background and professional life, and then transitioning into Echo Collective, we have passed through a lot of steps and roles. From being purely interpreters in the classical sense, to arranging, producing, recording, touring, and collaborating, we have built up a lot of ‘savoir faire’. Several years ago, it became apparent to us that we really wanted to compose our own music as well. And we have since set out to really transition to the creative side. So, yes, this is our ‘debut’. But only in name.
What are your personal expectations about this record anyway?
We hope that this record speaks to people. Allows them time to slow down, and step out of our hectic modern day world. A moment of peace and reflection. Beyond that, this record marks a new chapter for us. A creative beginning. We really aspire to stay in that direction going forward. Whether that is film and TV work, dance, theater, or creating new music in exciting new collaborations, we see this record as the declaration of a new phase in our career.
Echo Collective got maybe well know thanks to compose the music of Radiohead and Johan Johannsson? Where did the idea come from and did you get any reaction of them to?
Our Echo Collective plays ‘Amnesiac’ project was a commission from the Ancienne Belgique in Brussels. We were speaking to Kurt Overbergh about a possible residency at this iconic venue, and he suggested this project. Per his request, we chose between Kid A and Amnesiac, and spent a year at the AB in residence creating the arrangements, show and album. Their support continues to be invaluable for us. We are even premiering ‘The See Within’ there live on the 6th of November (with streaming worldwide) Of course, Radiohead is the most covered band in the world, and if they had to react to every group that was inspired by their music, it would be a full-time job. And so, unfortunately, we have not received any feedback from them. Though we would be especially interested to hear from Jonny Greenwood because we know that he is passionate about instrumental music!
You also make a bridge between classic music and pop/rock music. What is, you think, the biggest difference between classic and rock or pop?
I think that the real difference between classical music and more popular genres are the perceived differences in accessibility. There are so many things that are similar, and the underpinnings of the music share the same rules. For whatever reason, classical music is perceived to be difficult to listen to or connect to. And the codification of the classical experience is quite off putting to the general public. For that, this world of neo-classical or post-classical, really reaches across those barriers. The music is everywhere. In film, TV and advertising. So people are interacting already with it regularly. And then the concert experience is very immersive both sonically and visually. And these concerts take place in so many different kinds of places: classical halls, rock/pop venues and festivals, churches, museums, warehouses. In the end the differences are about access and approachability. The human emotions and connections are everywhere in all kinds of music.
This question I have read somewhere, I like to know to. Ten days before Jóhann Jóhannsson’s sudden death, you performed together onstage. How do you cope with that?
Losing Johann so suddenly and unexpectedly was very difficult. Though we are very lucky to have been able to finish and record his string quartet ’12 Conversations with Thilo Heinzmanns’ for Deutch Grammaphon. And we have been touring it since its release in September 2019. Every time we play it live, it is a moment to reconnect with Johann and to continue to share his music. That has been quite useful in dealing with his loss.
Last year there was also a collaboration with Joep Beving? How did you find each other? And did it open some doors in a way?
We were introduced to Joep by our mutual agent at the time Felix Grimm. And we met for the first time at the 30CC in Leuven co-billing a show together. The connection was quite strong, and he is a great guy. Fortunately we have similar taste and aesthetic musically. So it was a natural person for us to collaborate with. Unfortunately several of the ‘Henosis’ shows have been postponed due to COVID, but we plan on continuing to perform together in the future.
Joep became one of the most streamed pianists in the world thanks to popular Spotify playlists such as “Peaceful Piano”. How is that working with someone like Joep Beving anyway?
Working with Joep is amazing. He is a very direct person, and extremely down to earth. Maybe because of his past life leading teams in advertising, he really has a developed sense of the ‘whole’ art piece. And with his very clear point of view, it was extremely rewarding to bring both of those projects to fruition. Our past experiences both recording this kind of sound and then reproducing it live was very useful. It is a very symbiotic musical friendship.
Now we are at that point, what is your opinion about streaming at Spotify and things anyway?
That is a difficult question. For most musicians, Spotify etc, are a little like the American Dream. Big success is there for the taking, but it is mostly a mirage. On a positive note, people are listening to more music than ever, and it is easier than ever to reach all corners of the globe. In the end, we are very happy to share our music as widely as possible.
I Guess a lot of plans been postponed to this crisis? Or not?
Yes, we had a lot of concerts postponed or canceled because of the lock down. And things continue to be uneasy for planning to far in the future. So at least for now things are booking very late, and quite locally. We will just continue as allowed, and continue to prepare for a new and different future.
So how you survived this crisis as band, musician but also as human?
We have really taken the time to regroup at home. Be with our families and continue to be in the present. It is a very difficult time for everyone, so we are trying to stay as flexible as possible. At the same time, impossible to stop and wait for things to return to ‘normal’. We have to continue forward and shape our path. So as a band we are staying active as much as possible, continuing to create, and plan for the future.
What are the future plans of the band? Are there any concerts coming up?
Our goal is to continue touring the Johann Johannsson string quartet and our own album as much as possible in the upcoming season. Though that is hard to predict.
We do have several concerts planned coming up soon:
November 6: Ancienne Belgique premiere of our new album ‘The See Within’
November 26: Transmissions Festival in Ravena Italy also playing our new album
Hopefully, things will stay stable COVID wise and we will be able to continue booking and playing live shows this season.
My last question … You have seen a lot, play with so much magic artist, now there is your debut (finally) Is this the ‘end goal’? In other words what are the ambitions of Echo Collective? Are there any other so called end goals (to put it this way)
Our end goal for Echo Collective is to continue creating. If we can continue to make a career that is full of creative opportunities, collaborations, and performing, that is the dream. It really is an amazing life.
Thanks for this fine conversations, pity we could not do this “face to face’’ but we sure hope to see you on stage someday and hope to have this talk in real one day.
All Them Witches - I think if we take this opportunity to recognize the positive output, we can create in dark times that we will learn and grow together and climb out of this depressing difficult shit
All Them Witches is a band you could never label. The Nashville-based formation has already delivered five albums in eight years, colorful pictures of all ingredients within ‘rock-country-alternative music’. All the more reason to take a closer look at this latest disc ‘Nothing As the ideal’. Since 2018, All Them Witches has become a trio after the departure of keyboardist Jonahtan Draper. Whether this affects the sound? The colorful remains, the furious too. This disc was recorded in the world famous Abbey Road Studio, so this is not a key to success. Yet. The combination of the band's versatile approach with the magical impact of that legendary studio creates a gem that exceeds perfection in many areas. We had a nice conversation about this release, and of course also about the further plans for the future, especially in these tough times.
Playing music is everything and nothing at the same time. Somedays it’s the last thing I want to do but often it’s the only thing I want to do. The end goal is to go as long as possible. Go until my body fails. Ambitious always. Change the world through music and create connections and compassion with our art.
Thanks for this interview, I hope we can see each other soon when you guys can go on stage and come to Belgium. Deep regards.
Naked Giants - Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way
Naked Giants is a formation from Seattle that put themselves in the spotlight with their debut 'Sluff', 2018. The band manages to combine punk rock with infectious pop. A wide audience could be addressed, who like alternative rock and are not afraid of an accessible sound. It is also reflected on the latest disc 'The Shadow'. We had a nice conversation with the band about this release and the future plans and also talked about the life visions of the band.
For the readers who don’t know you … Who are Naked Giants, where does the name come from?
We’re a rock band from Seattle, Washington USA. We came together over a love of garage rock and jamming in small rooms, and grew with a love of touring, songwriting, and spreading joy through music. The name comes from a time when we were camping in the redwood forest of Northern California, and we shared a dream where the trees turned into these giants (the giants weren’t wearing any clothes) and they told us we had a responsibility to spread positivity and love by the power of rock and roll.
When we think of Seattle, we immediately think of grunge. What is it like growing up in an environment that has produced a style of music that has proven so progressive?
Grunge has definitely left a lasting influence on Seattle, but I would say the attitude and spirit of it are much more impactful than the music style. The grunge scene, as well as other hugely important scenes from this area like the Riot Grrrl scene in Olympia and the more recent indie music from all over the Northwest, these scenes were all rooted in a deep sense of honesty and DIY attitude. That’s the legacy that musicians from the Northwest inherit - just trying to make music with integrity that brings people together.
What I liked about the debut’ Stuff’ in 2018 is that you walk the thin line between alternative punk rock and accessible pop, agree? What is your opinion?
We do enjoy both punk-rock freakouts and classic pop hooks, so I think it’s natural that both styles make their way into our music. However, we’ve realized recently that pop has traveled so far from the pop music we idolized growing up, and I don’t think we could call our music “pop” while Ariana Grande or Shawn Mendes are around. Same thing goes for punk - I think punk has split off into a super-commodified accessible version and a truly experimental and abrasive version, and I don’t think ours really fits into either of those.
I have read you guys are also a big fan of Velvet Underground? Am I correct? tell more about it
Totally, they’re just one of those bands that set the template. I’m sure anyone who has heard the Velvet Underground has immediately thought, “I should start a band!” It’s just something about the bold simplicity with the fearless experimentalism that really makes them timeless and inspiring. And of course, without them we wouldn’t have many other idols like Talking Heads, The Raincoats, heck even David Bowie wouldn’t have become what he was without the Velvet Underground.
Where did the taste for punk rock come from? Any bands who have been a big influence on your music?
Our first exposure to punk was from very modern iterations of the punk ethos. Bands like Thee Oh Sees were hugely influential to us - I remember being a teenager at one of their shows and just losing my mind at how much energy they emitted off the stage. Henry was a big fan of Blink-182 and Green Day growing up, and I think that shows up a lot in his drumming style! But it wasn’t until recently that I started to understand the importance and influence of the original punk movement of the 70s and 80s, and that opened the doors to its related movements like New Wave and Hardcore, as well as pretty much any type of rock that came after it! Some more classic punk/punk-adjacent bands that have been influential are DEVO, The Raincoats, Meat Puppets, Siouxsie and the Banshees, etc...
How where the main reactions on this debut? Did it open any doors to success?
We were just so excited to have our own album! It was such a new experience for us - being on a label, going to a professional studio, going on tour - I don’t think we paid much attention to the reactions at the time. But looking back, we did start to play bigger shows after the album came out, and the biggest thing for me was seeing people in the audience singing along to the songs! That was so unexpected and it’s really special to bring people together over a love of music.
What do you think is the big difference between the debut and the new record?
The biggest difference is just the level of honesty. With SLUFF, we didn’t think too deeply about the music or the lyrics - it was mostly just whatever happened to come out of jams. But by the time we started putting The Shadow together, we had done some years of heavy touring and we had grown a lot as individuals, so we sat down and really thought about the kind of album we wanted to make. The lyrics got a lot more introspective and meaningful, and the musical arrangements were a bit more precise than the frenetic off-the-wall pacing of SLUFF.
I like the new record. 'The Shadow' is varied, colorful punk rock. You hear a band that has evolved enormously in a year, and still has energy left to push the boundaries. The end point has not yet been reached. What is your opinion about this statement?
I totally agree! The songs on The Shadow are already old to us - we started writing some of them even before SLUFF! We’re constantly growing and changing and finding new musical ideas that excited us (isn’t everybody?) and I think the next record is going to be much, much different. I’ll consider it the third of a trilogy - SLUFF was just three teenagers trying to fit as much energy into 12 songs as possible, The Shadow was a more honest take on rock and roll cliches, and the third album will be an experiment, an abandonment of everything we thought we knew and an embrace of the unknown.
Which I also liked so much about the new record. constantly adding spoons of melancholy to that particularly energetic, fuzzy punk. Your opinion on this statement?
That’s something we’ve noticed people like about the new album - the moments where it slows down and gets more moody. I think it has a lot to do with who have become as people - as we grow up our rosy world-view fades in favor of a more melancholy, yet more realistic one. Especially after this year, when a lot of us Americans are really starting to understand the legacy of racism and patriarchy in our country, and trying to unravel that within ourselves and in our communities. Sometimes you have to stop and acknowledge that pain.
How where the main reactions on the new record?
It’s been great - we’ve been doing more interviews like this one and everyone we’ve talked to seems to have found something they like about the album. Of course, it came out at a time when we aren’t able to play shows, so it’s hard to judge how much our friends and fans like it. But overall it seems like there’s a good amount of support for The Shadow.
Let’s talk about corona lol. I suppose your plans have also been canceled? Which?
We had some big things fall through - we were supposed to play at SXSW, which was cancelled just weeks before the event. And there were some other opportunities like being in a commercial for a local credit union that fell through, as well as just the loss of playing shows in general.
How you deal with this crisis as band, musician but also as human?
Luckily a lot of the music community has come together to get around the fact that we can’t play shows. We’ve been doing lots of livestream concerts with venues like the Nectar Lounge here in Seattle, and they’ve got it down really well to just have two or three people in the venue with us operating sound and cameras. In addition to that, most livestream shows have been partnered to benefit non-profit organizations who are doing important work - we’ve played some for Nurturing Roots Farm here in Seattle, The Bail Project, Noise For Now/Seeding Sovereignty, a get-out-the-vote campaign, and plenty of others. I think that helps deal with the crisis as a human, knowing that we can put our music to good use for the community.
In this days bands are artist are streaming there music? To show on social media? What is your opinion about that
It’s a completely different thing than playing a live show, and we’re just starting to figure out how to make it special. I don’t think our usual method of 100% rock all the time works so well on the livestream shows, and it’s tough not having that connection with the audience that we’ve come to have. But the livestream shows can access a certain level of intimacy that’s not available at a concert, so I think doing more small-scale, semi-acoustic sets is a good way to go.
What is your opinion about streaming anyway?
I do feel bad for people who love to go to concerts. There’s something special about being in a room with music being made live, that you just can’t get from a screen and speakers. But again, I think there’s room to experiment and provide something unique to the medium that will make it worth it for people to tune in.
Let’s talk about the future. What are the future plans after this crisis? Or are there ‘coronaproof’ concerts?
I really have given up on thinking about the future! Everything is so uncertain - not just for the pandemic but for our country as a whole, and the world really. We’re reaching a turning point in our society where we are either going to undo and rebuild everything we have, or it’s going to get a whole lot worse. And same thing for the world, I really worry about climate change as this huge existential threat to humanity. We might not even have a future to look forward to after the pandemic! But that’s all the more reason to act now, be kind, and use your skills to make sure others can live as comfortably as possible in this moment.
To elaborate on that a bit further, what are your actual ambitions?
I’m focusing on the near-future - I’d really like to make an album that finds its way deeper into my soul and incorporates the experimentalism that I love in music. Aside from that, I think we’ll continue on our current path of making our music to spread positivity in any way we can.
Is there such a thing as an end goal that you have in mind?
Definitely not. Every time we put out an album, I’m immediately ready to make something new and better. If we ever reached some sort of goal, I think that’s a sign of the end of things, as we wouldn’t have anything to look forward to! Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way.
Thanks for this interview. We hope to see you guys soon on stage and have this conversation face to face
Flying Horseman - We hebben een introvert publiek; een publiek dat intens meeleeft en enthousiast is, zonder overdreven uitspattingen
De Belgische band Flying Horseman maakt sinds 2008 deel uit van een hele rits bands waarop je, puur muzikaal bekeken, onmogelijk een label kunt kleven. In 2010 vielen we reeds voor het debuut 'Wild Eyes'; vooral live heeft Flying Horseman door hun gevarieerde set ons hart gestolen. Ondertussen zijn we aan album zes aanbeland 'Mothership'.
We schreven: ''Een verdomd aanstekelijke kruisbestuiving tussen één voor één top muzikanten, die weten waar ze mee bezig zijn, én hun spontaniteit, waarvan je enerzijds het warm van krijgt en anderzijds je lekker gaat dansen in de huiskamer.''
Door de corona crisis viel de voorstelling van de plaat wat in het water. Ondertussen trad Flying Horseman al enkele keren op. O.m. in de Casino en de Handelsbeurs. Naar aanleiding van die shows, de nieuwste schijf ‘Mothership’ , hoe de band deze crisis voorlopig heeft overleeft tot de toekomstplannen, hadden we een fijn gesprek met bezieler en frontman Bert Dockx.
Tien jaar geleden kwam jullie debuutalbum ‘Wild Eyes’ uit. Hoe blik je terug op de afgelopen tien jaar? Wat is voor jou het grootste verschil tussen toen en nu?
Ik ben eigenlijk niet iemand die terug kijkt, niemand van ons eigenlijk. Wij kijken liever vooruit. Uiteraard zijn we blij met wat we hebben bereikt. Al zijn er ook wel oude nummers die ik niet meer speel omdat ik me in de huidige tijdsgeest niet meer kan vinden in de teksten en zo. Er zijn ook wel dingen veranderd tegenover in het begin. Er zijn ook wat line-up betreft toch wel wat veranderingen geweest, ook die hebben een invloed gehad op ons werk. De laatste plaat is wel meer een kantelpunt geweest moet ik toegeven. Wat ook heel belangrijk is daarbij , is dat we nu weer een hechte band zijn geworden. Dat is misschien de belangrijkste verandering in die tien jaar, mede daarom is die nieuwe plaat dus ook zo belangrijk geworden. Het luidt namelijk een heel ander hoofdstuk in van Flying Horseman als band. Kortom, elke plaat was en is gewoon een nieuw avontuur eigenlijk. Dus ja, terugkijken doe ik daarom niet echt. Want we zijn dus al bezig met een nieuw avontuur. We zijn bijvoorbeeld al met de volgende plaat bezig. Om maar te zeggen.
Ik heb jullie al een paar keer live gezien, ik volg jullie al van het prille begin. En je merkt dat ook op het podium groeien
Dat is ook zo. Ik ben ooit begonnen als solo artiest met Flying Horseman. Toen werden we een trio. Bij elke plaat zijn we dus niet alleen in line-up gegroeid, maar werd de invloed van de muzikanten ook steeds groter en belangijker. En dat is live toch ook te merken, vroeger was de focus ook meer op mij gericht, en ook dat is nu veranderd.
Het viel me zelfs op dat jullie in een paar weken tijd iets heel anders hebben gedaan. Jullie optreden in de Casino was heel anders dan in de Handelsbeurs , had ik de indruk?
De setlist was een klein beetje anders, en links en rechts de insteek ook. In de Handelsbeurs was eigenlijk ons tweede optreden het meest geslaagd. Alles zat juist, de sfeer, de songs, dat is eigenlijk een van de beste optredens die we hebben gegeven om 21u. Geen idee hoe dat komt, maar het gevoel was gewoon AF. En dat merkte je ook aan het publiek toen. We brachten zelfs verschillende bisnummers. Het samenspel was bijvoorbeeld nog beter. Enfin alles zat goed. Opvallend trouwens? Waar we twee keer spelen is dat tweede optredens steeds iets beter dan het eerste.
Als ik het zo hoor heb ik in Gent wel het beste van de twee gemist blijkbaar. Heb je een verklaring hoe het komt dat het tweede beter is als je twee keer moet spelen
Het WAS dus niet alleen in de Handelsbeurs, maar ook elders waar we twee keer mochten aantreden, opgevallen. Je bent sowieso wat zenuwachtig als je het podium opkomt en je hebt wat meer tijd nodig. En na dat eerste optreden valt er een soort last van je schouders , Ik voel me dan wel moe, maar ook meer ontspannen eigenlijk. waardoor je bij dat tweede optreden veel losser op het podium staat. Wellicht komt het vooral daardoor.
Flying Horseman trapt na al die jaren niet in de val een routineklus af te leveren, en dat is duidelijk niet enkel de verdienste van de band alleen. Voor 'Mothership' gaat Flying Horseman de samenwerking aan met multi-instrumentalist Jasper Maekelberg, hoe hebben jullie elkaar terug gevonden? Een meerwaarde toch, vond ik, die samenwerking
Eigenlijk is die samenwerking toevallig ontstaan. We hadden enkele producers voor ogen. In eerste instantie nam ik toch een wat afwachtende houding aan. Omdat Jasper eigenlijk meer - laat stellen - pop muziek doet. Maar alles is zeer aangenaam verlopen, zonder enig probleem zelfs. Echter de basis lag eigenlijk al vast vooraleer Jasper er aan meewerkt. Maar Jasper heeft ons een meer Funky sound gegeven, iets minder donker eigenlijk. Waardoor de plaat toch heel anders is geworden dan de vorige platen, en dat is wel zijn verdienste. Het was ook de eerste keer dat ik enorm veel controle heb afgegeven. Dat heb ik vroeger niet gedaan, en nu dus wel. We vulden daarin elkaar trouwens perfect aan, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets wilde veranderen aan het eindresultaat naderhand. En dat is toch heel speciaal en ook eveneens de grote verandering dus tegenover vroeger, toen ik eigenlijk alles min of meer zelf deed.
Je zegt ook ‘minder donker’ maar daar wil ik toch even wat dieper op ingaan eigenlijk; het gaat wel een andere kant uit, maar ik had het gevoel dat er nog een donker kantje aan zat
Dat donkere blijft wel wat hangen, maar de muziek is toch iets meer lichtvoetig geworden tegenover vroeger. We zullen wellicht nooit een pop band worden, dat is ook niet de bedoeling, we brengen muziek in veel lagen en zo. Dus ja .. dat ‘donker’ kantje blijft dus hangen, maar deze is toch wel meer Funky en lichtvoetiger dus.
Door die corona crisis viel veel in het water, de cd voorstelling diende te worden uitgesteld tot oktober. Hoe heb je als band die periode beleefd?
De vooruitzichten waren in januari/februari zeer goed. In de Roma - waar we ondertussen nog niet hebben opgetreden - zag het er zelfs naar uit dat we circa 1000 tickets hadden verkocht, dus ja die verwachtingen waren hoog en we keken er enorm naar uit, na zo een lange periode eindelijk nog eens op het podium te staan, met een nieuwe plaat. En dan is er plots niets meer wat ongetwijfeld zeer moeilijk voor ons was. Maar ondanks Corona hebben we sinds juni eigenlijk meer mogen spelen dan veel andere bands, dus eigenlijk mogen wij niet klagen. Het is wel met mondmaskers en zo, maar goed..
Dat is ook een vraag die ik me stel, hoe voelt dat aan , zo optreden voor een publiek waar iedereen een mondmasker draagt?
Een beetje afstandelijk uiteraard, je hebt minder connectie met je publiek toch. Pas op , het is leuk om te mogen spelen, en de respons is ook goed. Natuurlijk voor een volle club spelen is nog iets heel anders. De energieke wisselwerking tussen band en fans die je dan krijgt, mis ik nu wel. Maar goed, dit is dan weer wel een zeer goede oplossing en we zijn al blij dat we voor een publiek kunnen spelen eigenlijk.
Wat me wel opvalt , is dat het publiek meer aandachtiger is, bij stille momenten is er anders dat geroezemoes, dat is er nu minder , heb ik de indruk
Dat is wel zo, en dat is uiteraard fijn. Langs de andere kant brengen we nu een meer funky plaat uit waarop kan gedanst worden, en dan mag dat niet. Dat is dan de andere kant van de medaille. Maar dat het publiek meer aandacht schenkt aan het optreden is wel zo, dat gekeuvel tijdens rustige nummers valt zo goed als weg nu.
Wat optredens betreft, heb je ooit al iets meegemaakt vanwaar je zegt, wat krijg je nu. Slipjes op het podium of een moshpit en zo?
(Haha) nee, we hebben een zeer introvert publiek. Een publiek dat wel intens meeleeft, zonder overdreven uitspattingen wellicht, maar toch met voldoende enthousiasme.
Om nog eens terug te komen op die lockdown, je ziet veel bands die in die eerste periode live streamings doen. Hoe sta je daar tegenover?
We hebben er ook een paar gedaan. Het is niet fantastisch uiteraard, maar daardoor zijn we wel kunnen blijven spelen. Ook al deed het uiteraard wel raar zonder publiek. Maar eerlijk? Moest een band die ik heel graag wil zien een optreden brengen via live streaming , zou ik zelfs bereid zijn daarvoor te betalen of zo. We hebben er dus drie gedaan, waarvan twee bij voorbaat opgenomen. Dat vond ik dan weer minder interessant. Bij die andere speelde je dus voor een publiek ‘live Een publiek, dat dan wel thuis zat maar toch. Dat beviel me beter. Kijk, laat het me zo stellen. Ik speel dan liever via live stream dan dat je niets doet. Ook al vervangt dat nooit een echt optreden uiteraard.
Jullie optreden in De Casino was meer dan gedenkwaardig. Ik vond het persoonlijk een heel gevarieerde avond, boordevol weerhaakjes, tempo wisselingen en heel veel verrassende momenten; hoe heb je zelf dit optreden ervaren.. Viel er een last van je schouders na zo lang wachten?
We hadden ondertussen al een paar optredens gedaan. Het eerste was in Gent, dus eerst via live streaming, daarvoor waren we wel zenuwachtig om na zoveel tijd dus op te treden. Dat was in de Handelsbeurs. We spelen daar geregeld trouwens. En we voelden ons er eigenlijk op ons gemak, omdat we een thuismatch spelen ook al was het zonder publiek. Daarna hebben we Gent Jazz gedaan, maar dat viel ons iets minder mee. Toen zijn we langzaam er weer ingekomen. Kortrijk hebben we ook gedaan, en ja we zijn gegroeid. Tot waar we nu zijn aanbeland.
Om wat op die shows voort te borduren. Vooral de avonturier in ons werd op zijn wenken bediend. Kan en mag ik jullie muziek onderbrengen onder die categorie ‘avontuurlijke trip door duisternis met vaak een lichtpunt aan de horizon, maar niet te lang zodat de spanning te snijden blijft’ , althans zo voelde dat optreden aan voor mij. Je mening graag
Ik kan me daar wel in vinden. Ik hou sowieso van muziek waarbij je vertrekt vanuit een bepaald punt, maar nooit echt weet waar je gaat uitkomen. Niet alleen met Flying Horseman verkies ik deze aanpak. Ik ga ook bewust op muziek zoeken waar je voor een verrassing komt te staan, en waarin geen vaste structuur in zit eigenlijk. Ik hou daarom er ook niet van om altijd diezelfde structuur te gebruiken. Ik neem het publiek ook graag mee op een avontuurlijke reis waar je veel kanten uitgaat. Dat licht en duister is ook zoiets. Ik hou eigenlijk niet van muziek dat ofwel uitgesproken licht of duister is maar net van die combinatie tussen beide aspecten.
Dat bedoel ik net. Als je drie dagen jullie live ziet, zie je drie verschillende optredens. Dat vind ik zo prachtig aan een band als Flying Horseman
Dat heeft ook wel iets te maken met mijn jazz achtergrond, ik ben snel verveeld. Ik blijf dus niet altijd hetzelfde doen, dat lukt gewoon niet. Ik moet evolueren.
Nog iets opvallends; je hebt meer gebabbeld tegen je publiek in de Handelsbeurs dan in de Casino, niet dat het hoeft , want Flying Horseman is zo een band die de muziek voor zich laat spreken. Heb je daar een verklaring voor?
Ik krijg daar soms wel opmerkingen over. (Haha) Maar ik kan gewoon geen bindteksten vastleggen. Ik zeg gewoon iets, als ik iets wil of moet zeggen eigenlijk. Ik heb dat eigenlijk ook als ik naar optredens ga, als ik een band heel goed vind , merk ik soms achteraf ook dat die zanger of zangeres weinig gezegd heeft, maar ik heb daar dus geen last van. Eigenlijk vind ik het soms vervelender als ze teveel babbelen. Ik heb bijvoorbeeld Portishead een paar keer live gezien. Beth Gibson is een heel verlegen persoon. Maar ze communiceert heel duidelijk en intensief naar het publiek toe, waardoor ze je ontroert. Dat vind ik dus veel belangrijker dan lange bindteksten.
Groot gelijk. Iets geheel anders. Iets dat ik gelezen heb ik een ander interview ‘’nadat ik twintig jaar op dezelfde gitaar heb gespeeld, heb ik nu een roze gitaar.’’ Vertel er gerust wat meer over? We zijn benieuwd naar die roze gitaar. Het hoe, waarom en wat?
(Bert gaat zijn gitaar halen en toont hem) Dat is geen gewoon roos. Die verandert van kleur eigenlijk. Ik heb twintig jaar op dezelfde gitaar gespeeld, ik had geen geld om een nieuwe te kopen. Eind vorig jaar ben ik in een winkel terecht gekomen en op een andere gitaar beginnen spelen. En ondertussen heb ik al enkele gitaren gekocht en verkocht. Deze ga ik wellicht ook verkopen. Deze in de Casino is een rode gitaar.
Ik sta er niet bij stil, maar zit er andere klanken in een gitaar?
Ja toch wel, als je er meer mee bezig bent – ook wat andere instrumenten betreft – voel je dat wel aan. Elke gitaar ligt anders in de hand, voelt anders aan en klinkt dus wel anders daardoor. Het is zeer subtiel. Maar dat is zeker zo.
Tot daar de technische kant van de zaak. Nu, Laten we het ook eens over de toekomst hebben. Wat zijn de verdere plannen?
We hebben het daar met ons allen over gehad. In het verleden, was het zo dat als er een plaat uit was ik op mijn eentje ideetjes begon te ontwikkelen en dan werkten we die samen uit. Ik zou naar de toekomst toe eigenlijk alles meer willen open gooien. En de inbreng van de andere muzikanten binnen Flying Horseman dus meer willen uitbreiden. Iedereen mag en kan zijn idee naar voorbrengen, meer dan vroeger. Het is de bedoeling om iedereen de kans te geven om zijn idee uit te werken eigenlijk. Trouwens, en dat is de drijfveer waarom. In het verleden had ik gewoon heel veel te vertellen, dat is nu iets anders. Ik wil ook het verhaal van de rest van de band horen zodat iedereen meer zijn inbreng heeft, en dat dus ook hun verhaal wordt verteld. Ik hoop daarom dat de volgende plaat eentje is waar de mensen dus weer iets nieuw ontdekken, dankzij de inbreng van de andere bandleden. Daar wil dus vooral meer naartoe werken in de toekomst.
Zijn er naast Flying Horseman eigenlijk nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Met Dans Dans zijn we bezig aan een nieuwe plaat, die komt er snel aan. Ik speel soms wel solo, ik heb een tijdje geleden een solo plaat uitgebracht. Voorlopig heb ik niet echt plannen daar meer aan toe te voegen. Zoals ik daarjuist zei, ik heb eigenlijk geen behoefte meer om op mijn eentje iets te doen. Er is ook een project ‘Ottla’ maar daar zijn voorlopig geen releases mee. Ik heb nog wel ideeën voor een andere band, maar daar is nog niets zeker. Er is ook een project dat ik heb gedaan onder de naam ‘Strand’ maar daar is voorlopig niets nieuws te melden. Dus ja. De release met Dans Dans en dan Flying Horseman hebben nu prioriteit.
De horeca en de cultuursector worden zwaar getroffen, bij een eventuele lockdonw zijn zij ook altijd degene die moeten inbinden. Alsof ze als zondebok worden gebruikt, Wat is je mening hierover? En hoe denk je dat de cultuur deze crisis zal overleven?
Ik heb veel familie die in de horeca werken, ik ga ook graag op café en Restaurant. Ik heb het een beetje moeilijk ermee. Het is niet voldoende bewezen dat de besmettingen binnen de horeca zijn gebeurd, dus ik snap niet waarom die net moeten sluiten. We hebben in ons land trouwens een rijke café cultuur, ik hoop dat die stand houdt. De kleine zaken zullen het nu wel heel moeilijk hebben, ik hoop dat het allemaal nog meevalt. Het zou spijtig zijn moest dat verloren gaan. Want het is een onderdeel van wie we zijn in Vlaanderen, en ook in België eigenlijk.
Om af te sluiten. Is er na al die jaren nog iets als een einddoel, een ambitie of iets dat je dat je absoluut wil bereiken? Of ben je daar niet echt mee bezig?
In de eerste jaren wel, tien tot twaalf jaar geleden. Ik werkt in de horeca en had toch echt het gevoel van ik heb iets te vertellen, maar niemand is geïnteresseerd. Dat was wel frustrerend. Toen had ik dus wel een doel om, laat ons stellen ,iet te betekenen voor mensen. Maar toch besefte ik dat met mijn muziek geen commercieel succes kon hebben. Ik heb dus eigenlijk ondertussen alles wel bereikt wat die doelstellingen betreft. Wat voor mij nu het belangrijkste is , is dan ook nog veel optredens doen en platen uitbrengen.
Maar het is als muzikant wel financieel moeilijk?
Ik ben zeer tevreden met deze status. Ik leef liever met iets minder, op een klein appartement of zo, dan dat ik een job doe en veel geld verdien maar me daar niet gemakkelijk mee voel. Dus ik ben gelukkig met dit leven.
Pics homepag @Alex Schuurbiers
Ik ga het daar bij laten, enorm veel succes in alles wat je doet, en laat ons hopen dat het ‘normaal’ vlug terug keert.
Irish Coffee - Ik ben nog niet uitverteld!
Irish Coffee mocht deze zomer zijn zesde album voorstellen in de meer dan 50 jaar dat de band bestaat. Of het nieuwe ‘Heaven’ net zo’n collector’s item wordt als het debuutalbum uit 1971 , valt nog af te wachten, maar daar ligt zanger William Souffreau niet meteen wakker van. Volgend jaar wil hij wel wat zaken in gang zetten voor het gouden jubileum van single “Masterpiece” en het debutalbum. Wie weet komt er wel een box uit met alle albums van Irish Coffee …
We beginnen liefst bij het begin. Hoe is Irish Coffee ontstaan?
William Souffreau: Irish Coffee ontstond onder de naam Voodoo als coverband, zoals er eind jaren ’60, begin jaren ’70 veel waren in Vlaanderen. Wij speelden de hits na van bv. de Bee Gees, maar ook wat ze toen het hardere werk noemden: Deep Purple, Led Zeppelin, Spooky Tooth en Blind Faith. Daarmee maakten we het verschil met de meeste andere bands van die tijd.
Als Voodoo waren we het huisorkest van de El Gringo in Hekelgem (Aalst) en speelden we daar bijna elke zaterdag. Louis De Vries had ons eens geboekt als voorprogramma van The Pebbles. Hij was manager van die band, die hij naar een hit had geleid in Vlaanderen en Spanje, en hij was ook manager van o.m. Ferre Grignard en Middle Of The Road. Hij had in België optredens georganiseerd met Jimi Hendrix, Fleetwood Mac, Toots Thielemans, Pink Floyd en Procul Harum. Niet de eerste de beste dus. Hij zag ons bezig en zei dat er voor ons misschien meer in zat. De voorwaarde was dat we dan eigen nummers moesten maken en hij dacht ook al aan een nieuwe naam. Een beetje dezelfde formule waarmee hij van The Pebbles een succes maakte. Onze ‘eigen’ single werd dan “Masterpiece”, een nummer over rauwe armoede, en op de B-kant “The Show.”
Toen “Masterpiece” uitkwam was de bandnaam reeds veranderd
William Souffreau: Louis De Vries trok met die single naar de Midem, de jaarlijkse muziekvakbeurs in het Franse Cannes. Daar regelde hij dat die single onder licentie uitkwam in Nederland, Spanje, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, maar ook in de Verenigde Staten, Brazilië en Mexico. Daar waren ‘grote’ labels bij als Ariola en Barclay. In de Verenigde Staten werd de single uitgebracht door Parrot, het label van o.m. Tom Jones, The Zombies en Engelbert Humperdinck. In al die landen was het succes bescheiden en al zeker niet groot genoeg om bv. een internationale tournee op te zetten.
Maar aan Cannes hebben we wel de naamsverandering van Voodoo naar Irish Coffee overgehouden. De Vries had een Amerikaan ontmoet die ons in de VS wou lanceren, maar daar waren al te veel bands die iets met voodoo in de bandnaam hadden. Onze nieuwe bandnaam Irish Coffee hebben ze naar verluidt gewoon afgelezen van de prijslijst in de bar waar ze aan het onderhandelen waren. In het begin waren we niet zo gelukkig met de nieuwe naam, maar uiteindelijk wende dat wel. Voodoo was al bij al ook niet zo een toffe naam.
Hoe werd die single ontvangen in Vlaanderen?
William Souffreau: Die single kwam uit in 1971, het jaar van “Du” van Peter Maffay, “Pour Un Flirt” van Michel Delpech en “Rozen Voor Sandra” van Jimmy Frey. Ik denk niet dat Vlaanderen al helemaal klaar was voor een hardrock-single, van eigen bodem bovendien.
Ik zou het moeten opzoeken, maar ik denk niet dat we met “Masterpiece” hoger geraakt zijn dan plaats 20 in de Vlaamse of Belgische hitparade van toen. We werden niet heel vaak gedraaid op de Vlaamse radio, iets meer in het Franstalige deel van België. We kwamen wel op TV: in Tienerklanken op de toenmalige BRT en in Popshop op de RTBF. Later hebben we ook in Frankrijk eens een week in een kasteel gelogeerd voor de opnames van een tv-show van Annie Cordy. Dat leverde ons wel heel wat optredens op en De Vries stuurde ons het hele land door.
Na de single kwam er het album
William Souffreau: Die Amerikaan wou ons enkel lanceren in de VS als er ook een album was. Dat debuutalbum zijn we dan maar snel gaan opnemen in Schelle. Ik weet dat ik voor een aantal tracks nog de lyrics aan het bedenken en uitschrijven was terwijl de rest van de band de track al aan het inspelen was. Ik had gelukkig al wat ervaring in het schrijven van songs en lyrics, van in mijn vorige rockbandjes. We hadden ook uitstekende gitaristen en een toetsenist die zeker op internationaal niveau meekon. Onze toetsenist Paul Lambert, die eerder bij Rocco Granata speelde, stond op hetzelfde niveau als Jon Lord van Deep Purple.
Zelf waren we op dat moment niet zo tevreden over ons debuutalbum. Het onze was opgenomen in een paar dagen en op zes sporen, terwijl de Amerikaanse en Britse bands soms maanden in de studio zaten en op zestien sporen opnamen. En dat verschil viel ons natuurlijk meteen op.
Dat album is uiteindelijk nooit uitgebracht in de VS, enkel in België. Als je de prijzen ziet die ze daar nu voor betalen, zullen we toch wel iets goed gedaan hebben. Ik hoor dat er duizelingwekkende prijzen betaald worden voor het originele album uit 1971 (nvdr: volgens de gespecialiseerde website discogs gemiddeld 750 €, met uitschieters tot wel 1.500 €).
Werd het album beter ontvangen?
William Souffreau: Het album deed het goed in België, maar ook niet uitzonderlijk goed. Omdat we één van de weinige harde bands waren, werd Irish Coffee wel geregeld gevraagd om het voorprogramma te spelen van ‘hardere’ bands die op tournee waren in België: Uriah Heep, Focus, Dr. Feelgood, Golden Earring en Flash, de band van de gitarist van Yes. Stel je daar geen Sportpaleizen of de wei van Werchter bij voor. Dat waren vaak kleine zaaltjes of kermistenten.
Het concertgebeuren was nog lang niet zo goed georganiseerd als vandaag. Er werd veel geïmproviseerd. Dankzij de steun van de Franstalige nationale radiozender konden we vaak in Wallonië spelen, al was dat dan vaak in een hooischuur of op het binnenplein van een vierkantshoeve. De RTBF heeft ooit zelfs eens een concert van ons live uitgezonden. Ik hoop nog altijd dat die opnames ooit eens zullen opduiken. Eén van de albumtracks uit 1971, ‘When Winter Comes’, is in 2017 nog als sample gebruikt in “Kill You” van de Amerikaanse rapper Pounds.
Wat gebeurde er in de jaren na de single en het album?
William Souffreau: Er kwamen nog wel singles, maar niet meer met de impact van “Masterpiece”. Na het album daalde de vraag naar optredens elk jaar wat meer. In België heb je snel in elke venue gespeeld waar je terecht kan, terwijl je in pakweg Duitsland of de UK meer tijd kreeg om te touren en te groeien. Er werd geen nieuw materiaal uitgebracht en na het overlijden van toetsenist Paul Lambert ging in ’75 zowat de hele band – op Souffreau na – spelen als begeleidingsband van kleinkunstenaar Wim De Craene.
Ik zette een nieuw project op poten onder de bandnaam Joystick, met nog de bassist en drummer van Irish Coffee en de Brit Tony Boast. Toen brachten we funk, met zelfs een blazerssectie erbij, terwijl de hele wereld net in de ban was van de punk. Enkel de beginletter verschilt, maar we kwamen met het verkeerde genre voor dat moment. Omdat er toen nog altijd weinig ‘hardere’ Belgische bands waren en mijn telefoonnummer nog in het adresboekje stond van heel wat organisatoren stond, hebben we met Joystick twee keer als support voor Motörhead gespeeld. Die twee keer hebben we de blazers wel thuisgelaten. Dat was in de Okapi in Aalst en zaal Maekeblijde in Poperinge.
Met Joystick zijn er jammer genoeg nooit opnames uitgebracht, maar ik ‘recycleer’ al eens een Joystick-nummer voor een nieuw album van Irish Coffee of voor een solo-album.
Maar stilaan groeit dan al de legende van Irish Coffee
William Souffreau: Onze naam en onze singles waren bij heel wat mensen blijven hangen. Wij waren de eerste hardrockband van het land. Mensen stonden ervan versteld dat dat kon in België. Vooral de single “Masterpiece” kon op dat moment wedijveren met de singles van andere Europese bands. Ook onze shows moeten indruk gemaakt hebben. In de jaren ’80 en ’90 ving ik al eens op dat leden van een Belgische hardrock- of zelfs metalband dankzij Irish Coffee zelf met muziek begonnen zijn.
Terwijl William Souffreau na Irish Coffee en Joystick heel verschillende muzikale paden bewandelt, groeit de legende. Het zijn vaak kleine zetjes die die sneeuwbal doen rollen. In 1990 staat “Masterpiece” op de CD-reeks van ‘Wit-Lof From Belgium’ en wordt de band vermeld in het begeleidende boek van Gust De Coster en Geert De Bruycker. Twee jaar later volgt de heruitgave van het album op CD in België en Italië, waar het album ook een niet-officiële heruitgave op vinyl krijgt. Daarna komen er nog meer illegale releases op vinyl en CD, officiële en minder officiële verzamel-CD’s en meer vermeldingen in naslagwerken.
Na de eeuwwisseling komt Irish Coffee met een aantal oud-leden samen voor nieuw werk. In 2004 was er een album dat op CD uitkwam en in 2005 was er een show op de Duitse tv-zender WDR. Hoe is dat gebeurd?
William Souffreau: Ik kreeg een telefoontje of we met Irish Coffee een concert konden spelen dat ze dan gingen opnemen en uitzenden. Dan moet je niet lang nadenken, natuurlijk. De Dire Straits hebben dat gedaan, net als Cheap Trick, Grateful Dead en Rainbow. Ik kon wel een band bij elkaar krijgen die nummers van Irish Coffee kon spelen, alleen hadden we geen drummer. Maar iemand kende de drummer van Yevgueni. En die was zo vriendelijk om tijdens de rit naar Duitsland al onze nummers te beluisteren en ook nog eens meteen te memoriseren. Gekkenwerk, maar het is gelukt. ‘Live At Rockpalast’ werd in 2008 uitgebracht als dubbel-album.
Daarna volgden nog meer nieuwe albums van Irish Coffee, zoals ‘Revisited’ uit 2013 en ‘When The Owl Cries’ uit 2015, met steeds minder oud-leden
William Souffreau: Ik schrijf nog steeds nieuwe songs. De ene keer bundel ik die in een solo-album, zoals recent nog op ‘Tobacco Fields’, een andere keer steek ik die in een Irish Coffee-jasje. Het is niet dat ik kost wat kost de legende rond Irish Coffee in de aandacht wil houden. Het is eerder dat ik aanvoel dat het verhaal van die band nog niet helemaal verteld is. Ik ben het enige originele bandlid, maar we hebben nu opnieuw een heel sterke bandbezetting. Johan, Erik en Frank speelden eerder samen bij The Balls en Ditch en vroegen al eens of ik een nummer kwam meezingen op hun shows toen. Nu heb ik ze ingelijfd bij Irish Coffee, samen met drummer Bruno Beeckmans van Bellemont.
Dit is niet mijn begeleidingsband, maar eerder een reïncarnatie. Met hen wil ik graag nog een Irish Coffee-album opnemen waarbij zij nog meer inbreng hebben in het schrijven en arrangeren van de nummers.
Je bent 74. Voel je dat de klok tikt?
William Souffreau: Ik zit nog vol plannen. Zo wil ik nog een crooneralbum maken met violen en alles erop en eraan. Het blijkt dat ik er nu de ideale stem voor heb. Ik heb voorts nog over genoeg zaken iets te vertellen. De drang om verhalen te vertellen en er de juiste muziek op te zetten, die is nog niet weg. Ik sta nog elke morgen op met het idee dat ik een nieuwe gitaar wil gaan kopen. Mocht het binnen een paar jaar niet langer lukken om live te spelen, dan zal je mij nog wel in de studio vinden. Jullie zijn nog niet van mij af.
De viruscrisis zorgt dat de live-agenda van Irish Coffee zo goed als leeg is
William Souffreau: Dat is voor elke band hetzelfde. Het is voor ons jammer dat we de nummers van ‘Heaven’ nu niet live kunnen laten tot leven komen, maar onze tijd komt nog wel. Het mooie van kunnen ouder worden is dat je tijd en geduld in een heel ander perspectief gaat zien. Net als succes. Niets moet nog, maar alles is meegenomen.
Zijn er nog zaken die je wil afvinken op zijn to do-lijstje?
William Souffreau: Het respect voor Irish Coffee is groot. Misschien is het de moeite om eens in het archief van de VRT en RTBF te duiken voor een Belpop-aflevering op de Belgische tv-zender Canvas. De aanzet is al gegeven toen ze met de theatershow Belpop Bonanza zopas naar Aalst kwamen en mij uitnodigden voor een gesprek op het podium. Hetzelfde geldt voor de organisatoren van pakweg Graspop en Alcatraz: als zij de eigen pioniers van de hardrock en metal willen eren met een plek op hun podium, zullen wij wel voor een memorabele show zorgen.
PESCH - Mag ik nu verder de invasie van de USA voorbereiden?
Peter Slabbynck van Red Zebra en Chesko (Geert Vandekerkhof) van Der Klinke hebben samen een nieuw project opgezet. Voeg daarbij Sam Clays die zowel bij Red Zebra als Der Klinke speelt en je hebt het trio PESCH.
Dat wordt een EBM-knaller en er zijn reeds een handvol songs klaar. Musiczine mocht al eens gaan luisteren en hoorde twee tracks die een tip van de sluier lichten. Denk aan een mix van het beste van Star Industry, Praga Khan, Enzo Kreft en Signal Aout 42.
In dit interview doet Peter Slabbynck het relaas van PESCH.
Hoe is dit project op de rails geraakt?
Peter: Zoals zoveel artiesten had ik door de coronacrisis plots heel weinig om handen. Er was voor 2020 heel wat gepland voor de 40ste verjaardag van “(I Can’t Live In A) Living Room”. Gelukkig kon ik terugvallen op akoestische shows met een beperkte bezetting, maar er bleef nog veel tijd om te doden. Daarop vielen twee zaken samen: mijn eindeloze verzameling Atoma-schriftjes waarin ik allerlei songtitels en lyrics noteer en een vroeger idee om ‘ooit’ eens samen muziek te maken met Chesko. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik al heel lang zin heb om eens iets in elektro te doen. Dat viel niet in dovemansoren.
Wij mochten al even luisteren, maar zet de lezers eens op het juiste spoor. Wat wordt PESCH?
Peter: Het wordt Electronic Body Music, met twee voeten vooruit. Chesko levert de beats en de synths. Denk aan het vroegste werk van Front 242 en The Neon Judgement. Of aan het oudere werk van The Human League, op ‘Travelogue’. Chesko levert topwerk af: stevig, donker en dreigend, en ik moet als zanger - in de beste EBM-traditie - enkel een paar rake zinnen toevoegen. Maar eigenlijk zijn we met drie zangers, waar bij iedereen zijn eigen manier van zingen heeft. Dat is interessant om de nummers vocaal verder aan te kleuren.
Er zijn al een handvol nummers klaar? Vertel!
Peter: Twee zijn er zo goed als klaar. Dat zijn “What’s Wrong With People” en “Let’s Invade America”. Die laatste track willen we uitbrengen op de dag van de Amerikaanse verkiezingen, 3 november dus. In mijn lyrics wil ik op het snijvlak zitten tussen ernst aan de ene kant en anderzijds satire en humor. Voor wie mij al langer volgt: PESCH neem ik een heel stuk ernstiger dan bv. indertijd de John Lennon Riffle Club. In PESCH zit veel humor, maar we doen dit niet even snel voor de fun. Ik wil er dus echt wel tijd en energie in investeren. Hoever we geraken, zien we wel.
“Let’s Invade America” is een sneer naar Donald Trump, mag ik veronderstellen?
Peter: Tuurlijk. Die man is al een grap op zichzelf. Je kan Trump niet overtreffen in absurditeit. Daar kan je als songschrijver gewoon niet meer over met een grappige tekst. Als het straks slecht afloopt in de USA, zit er niks anders op dan een interventiemacht te sturen. Een invasie dus.
Hoe gaat PESCH te werk?
Peter: Het voordeel van de formule van PESCH is dat de composities vlot vooruit gaan. Chesko componeert en speelt alles in in zijn thuisstudio en ik bedenk bij mij thuis de lyrics zodra ik de track op de mail krijg. Al heb ik meestal wel een titel in gedachten. Het is een heel andere dynamiek dan bij Red Zebra, waar het allemaal iets complexer is. Met een band heb je misschien twee maand nodig voor één nummer, terwijl wij met PESCH - bij wijze van spreken - elk half uur een kunnen maken. Intussen is dus ook Sam Claeys lid van PESCH. Als je weet dat PESCH de samentrekking is van de eerste letters van onze voornamen (Peter en Chesko), dan was het logisch dat er nog iemand met een S in de voornaam mee komt doen. De verwijzing naar het Franse pêche (perzik) geeft iets fris aan het project. Maar een perzik is natuurlijk geen onschuldig stuk fruit. Vraag dat maar aan The Stranglers. Zou het Franse woord voor zondigen daarom pécher zijn? Om maar te zeggen dat nummers over sex niet uitgesloten zijn.
Komen er optredens met PESCH ?
Peter: Dat is zeker de bedoeling. De première gaat naar de Sinner's Day dag, op 11 augustus in Waregem waar we meteen op de affiche staan met Front 242 en The Neon Judgement. Maar eerst wat try-outs in de aanloop. We moeten zeker mikken op Duitsland, maar zolang we met het coronavirus te maken hebben, heeft het weinig zin om veel plannen te maken. De muziek van PESCH is ook niet bedoeld om van te genieten aan een tafel en een stoeltje, zoals de coronaconcerten vandaag.
Nummers uitbrengen is in deze omstandigheden dan een stuk makkelijker. Zo kunnen we misschien al een interessant repertoire opbouwen tot we met PESCH concerten gaan spelen waarop de mensen uit de bol gaan. Ik heb meer dan genoeg ideeën voor songtitels en lyrics. We zijn nu nog vooral bezig met het creatieve en nog niet met het zakelijke. Werk genoeg. En vooral veel fun. Maar een maxi voor volgende zomer met een vijftal nummers moet zeker haalbaar zijn.
Voor jou is dit niet het eerste project naast Red Zebra
Peter: Ik moet af en toe kunnen uitbreken. Nu met al die regeltjes die we moeten volgen tijdens de viruscrisis heb ik dat gevoel nog meer dan anders. Er wordt al eens geïnformeerd naar een reünie van De Lama’s - wat ik zeker niet uit de weg zou gaan -, voor Red Zebra heb ik nog zaken die ik wil uitwerken, en er is nu PESCH, en dan ben ik nog Nederlandstalige teksten aan het schrijven voor een mogelijk nieuw project. Voor buitenstaanders lijkt het er misschien op dat ik een chaoot ben, maar ik heb al die uitlaatkleppen tijdens maar ook buiten corona. Financieel gezien zou ik me misschien beter enkel toeleggen op mijn werk als zelfstandig copywriter of vertaler, maar dat zit niet in mijn aard. Ik aard niet in één hokje.
Komt er behalve van PESCH nog nieuw of heruitgebracht materiaal uit binnenkort?
Peter: De vinylverkoop boomt heel hard op dit moment. Dat biedt mogelijkheden. Heruitgaves van Red Zebra, of zelfs De Lama’s, op vinyl zou ik graag voor elkaar krijgen. Maar zelfs met die grotere interesse voor vinyl blijft er het feit dat je als band je muziek het makkelijkste verkoopt na een optreden. Zolang er maar met mondjesmaat optredens zijn voor telkens een beperkt publiek, zullen weinig bands investeren in nieuwe muziek. Ik zie wel voordelen aan de hele situatie, met name voor Red Zebra. Het zal mogelijk nog even duren vooraleer de buitenlandse bands en artiesten opnieuw massaal op tournee komen naar ons land. Als de concertzalen coronaproof blijven organiseren of als ze straks opnieuw zoals vroeger kunnen werken, zal dat in de eerste plaats zijn met Belgische bands. Maar je vroeg naar vinyl? Wel er zit er een speciale heruitgave van “Living Room” aan te komen. Dat wordt iets voor het voorjaar.
“Living Room” van Red Zebra blijft na 40 jaar een onverwoestbare klassieker. Ben je nog steeds tevreden met dat nummer?
Peter: Het was oorspronkelijk slechts het B-kantje van “Innocent People”, maar het is inderdaad ons bekendste nummer geworden. Ik ben er nog steeds fier op en ik ben dankbaar dat ik dankzij dat nummer al die kansen gekregen heb. Maar het blijft zelfs na al die jaren een vreemd nummer in de set van Red Zebra. Ik ben nog net iets meer fier op de nummers van ‘Bastogne’.
Ik kan alleen maar hopen dat PESCH hier en daar ook de nodige aandacht krijgt. Het zijn ook andere tijden, wellicht zou “Living Room” nu weinig kansen krijgen. En mag ik nu verder de invasie van Amerika voorbereiden?
Charcoalcity - Muziekliefhebbers die open staan om buiten de comfortzone te treden van metal, new wave en aanverwante stijlen, dat is het publiek dat we willen aantrekken
Als introductie van de band Charcoalcity citeren we even uit de biografie van hun facebook pagina: ‘’CHARCOALCITY is een Belgisch Industrial Metal project ontstaan in de homestudio van Peter ( zang, gitaar ), later ondersteund door vrienden Timo ( bass ), Anthony ( drums ) en Dirk ( gitaar ). In 2016 werd het eerste full album ‘Greyscale’ uitgebracht en met succes! Héél goede recensies en toffe shows.
Ondertussen zijn we volop bezig aan het tweede album, als voorbode werden "Black Rain" en nu ook " Mechanical Spine" uitgebracht op streaming platforms en Youtube, telkens met een volwaardige clip. “ Einde citaat.
We hadden naar aanleiding van de nieuwste single releases, maar ook van de laterte cd releases een fijn gesprek met de band in het al even gezellige café Crossover in Gent, https://www.thecrossover.be/ , een plaats waar de rocker in mezelf zich thuis voelt.
Het gesprek verliep uiterst gezellig, met enkele grappige anekdotes daarbovenop.
Laten we beginnen bij het begin. Charcoalcity is begonnen als een eenmansproject in 2014. Hoe is dat in zijn werk gegaan? En hoe zijn jullie geëvolueerd naar de volwaardige band die jullie nu zijn?
Peter: We komen allemaal een beetje uit verschillende bands, eigenlijk zelfs niet allemaal uit de metal. Integendeel zelfs. Ikzelf zat in verschillende coverbands waaronder Food Fighters (jep, een tribute ) Ik wilde vooral iets anders doen, dan bij de bands waarmee ik reeds speelde. Ik heb dan ook mensen gevonden binnen zeer uiteenlopende muzikale strekkingen.
De stap van Food Fighters, knappe band daar niet van, naar Industrial Metal is groot. Om een voorbeeld te geven: ik vond dat de nieuwste single “Mechanical Spine” me deed denken aan Nine Inch Nails op speed, maar ook aan rustige soundscapes… Zeer gevarieerd
Nine Inch Nails is zeker een voorbeeld. Maar ik haal ook een inspiratie uit bijvoorbeeld Gary Numan. Het moet vooral muziek zijn die breed gaat, en die je dus absoluut niet in een hokje kan plaatsen. Daarom noemen we het gemakshalve dan ook ‘Industrial Wave Metal’.
De video clip van “Leave” zorgde ook voor enkele controverse , heb ik ergens gelezen, zelfs iets over dat jullie een ‘rechtse’ band zouden zijn … Sterk overdreven. Maar toch, vertel er eens wat meer over. Hoe zie je dat zelf?
Terwijl dat totaal niet de bedoeling was. Als je goed kijkt naar de clip zie je verschillende godsdiensten passeren. We wilden gewoon een algemeen beeld geven daarvan, en hoe we daar tegenover staan, allemaal louter symbolisch bedoeld. Het is gewoon een oproep geweest dat er niets mis is met geloven, maar gebruik daarbij toch je gezond verstand, niets meer en minder. Maar helaas werd het bij sommige uit de context gerukt en ging het plots een extreem rechtse kant uit, waar het niets maar niets mee te maken heeft. Het moest ook wel lukken dat de clip er kwam net na de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs.
Het was er toen wel al pal op , “Leave”, de eerste video , leverde goede commentaren op, zo lees ik. Heeft die single deuren geopend die anders moeilijker zouden zijn open gegaan?
Jazeker, eigenlijk wel, blijkbaar werkt choqueren nog altijd! ;)
Als omschrijving van de muziekstijl lees ik vaak: ‘Industrial Wave Metal’ hoe zouden jullie de muziek zelf omschrijven?
Het is eigenlijk ook geen bestaand genre… Er zit een gezonde mix in van o.m. Sister of Mercy, metal, maar dus ook heel veel andere stijlen.
Ik hou ook niet van hokjes denken, daarom hou ik van bands als jullie . Maar. Je weet ook naar promotors toe dat dit soms wel problemen geeft
Ja sommige organisatoren weten daardoor inderdaad niet dat of ze ons wel kunnen of mogen programmeren. We zijn te hard voor de typische new wave scene, en iets te soft voor de typische metal scene. Maar we trekken ons daar bitter weinig van aan, en geraken er zo ook wel.
Nochtans Alcatraz programmeert vaak toch iets ‘uniek’ en ‘anders’
Ja, meestal gaat dat dan eerder naar de stoner-rock ofzo… Wij spelen ook heavy gitaren, maar voegen daar veel andere sounds aan toe.
In 2016 verscheen het goed onthaalde debuutalbum ‘Greyscale’. Hoe waren de algemene reacties?
De reacties waren eigenlijk zeer goed! We mogen niet klagen… héél veel supergoeie reviews en toch wel héél wat fans van het eerste uur gemaakt!
Ondertussen hebben jullie niet stil gezeten. Met jullie voorlaatste single “Black Rain” behaalden jullie zelfs een plaatsje op de Zwaarste Lijst op Studio Brussel. Heeft dat ook een invloed tot het openen van nieuwe deuren?’
Niet direct op StuBru zelf, maar wel tussen de lijst op Spotify. Dat heeft niet echt gezorgd voor meer deuren die open gaan. Het is wellicht een heel ander publiek, dus echt reacties via die Zware Lijst hebben we niet gehad. Of het moet een eerste kennismaking zijn …
Welk publiek verwachten jullie dat naar optredens zouden komen?
Een publiek dat houdt van extreme muziekstijlen, zonder in hokjes te denken, die dus open staan om buiten de comfortzone te treden van metal , new wave en zo. Dat soort publiek. Tegenwoordig zijn die wel te vinden, vroeger was dat heel anders. Maar nu is er zeker een publiek voor onze muziek, er zijn namelijk muziekliefhebbers die je zowel op metal als new wave optredens vindt. Dat publiek willen we aantrekken. Ons voornaamste doel is dan ook veel optreden.
Dat is nu dus wel een beetje een probleem door die corona. Zijn er feitelijk bepaalde plannen in het water gevallen daardoor?
Natuurlijk hebben we een aantal mooie optredens moeten afblazen… maar ergens heeft de corona- crisis ook zijn voordelen… zo kunnen we nu echt relax verderwerken aan het nieuwe album ( hoogst waarschijnlijk voor eind dit jaar, een beetje later dus dan voorzien ), aangezien volgend jaar het er ook niet rooskleurig uit ziet naar festivals toe; we gaan ons gewoon niet haasten en het goed doen!
Ik vind jullie muziek zeer visueel. Kunnen we stellen dat Charcoalcity eerder een live band is?
Charcoalcity is eigenlijk nog steeds een uit de hand gelopen studioproject, maar live willen we toch wel iets anders klinken dan zomaar het album… er lopen ook een aantal backing tracks mee, dat maakt alles zoveel voller qua sound… We werken ook met visuals op het podium die Anthony ( de drummer ) nu net af heeft, en we hebben met corona ook met video’s gewerkt, dus ja. We proberen onze muziek zeker ook visueel uit te beelden.
Kan je vertellen hoe het nieuwe album zal klinken? Gaat de nieuwe release de richting uit van wat je gewoon bent?
Het nieuwe album zal vooral zéér gevarieerd zijn…Op basis van de reacties op onze single wordt gezegd dat we toch iets anders klinken, maar dat is dan ook enkel die single. We willen eigenlijk wel een beetje herkenbaar blijven , maar ook evolueren. Al onze eigen persoonlijke stijlen van metal, new wave, industrial tot zelfs doom zitten meer dan ooit verweven in de nieuwe plaat. Dat is de belangrijkste verandering tegenover de vorige plaat.
Ondanks het toch strakke schema bij Charcoalcity, zitten jullie ook in andere projecten, dacht ik. Hoe valt dit verder te combineren (de juiste afspraken maken zal het antwoord zijn veronderstel ik) maar vertel eens wat meer
Dat is zo een tijdlang geweest maar nu niet echt meer eigenlijk , of toch niet heel intensief. We kunnen ons dan ook volop concentreren op dit project nu.
Een laatste vraag , wat is het eigenlijke einddoel , om dit interview af te sluiten?
Wij willen gewoon supersterren worden! Haha!!! Neen, natuurlijk niet… we zijn gewoon vier goede vrienden en we amuseren ons te pletter, da’s het belangrijkste bij CCC… ons doel is ook niet om ellenlange tournees te gaan doen, maar wel regelmatig een mooi festival mee te pikken, dus, mensen, je kan ons al boeken voor 2022 ook, hé ;)
Geef gerust enkele sites of zo mee waar de fans online merchandise kunnen aanschaffen Dank voor het fijne gesprek. Heel simpel: op www.charcoalcity.com vind je alles!
Onze muziek vind je op alle streaming media sites, maar ook amazon enz…
Bezoek ook onze FB pagina!
Recensie van hun debuut op de site
http://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/65216-Greyscale.html
ILA - De term donker past inderdaad bij ons. Erwordt niet altijd bewust voor gekozen maar het neigt er wel altijd naar
Ilayda Cicek besluit na jaren in een band , dat het tijd was om haar eigen muziek te schrijven en uit te brengen. Resultaat, de gelijknamige debuut EP 'ILA'. “Vier juweeltjes van songs die overlopen van melancholie en meer dan eens twijfelen tussen hoop en wanhoop”, lezen we in biografieën. Ondertussen is ILA uitgegroeid , van een solo project naar een volwaardige band. Voor haar nieuwste schijf ‘Montage’ riep ze de hulp in van enkele top muzikanten. Het resulteert in een semi- donkere EP, gedompeld in dat badje van melancholie.
Dat was ook te merken toen we ILA in De Casino, Sint-NIklaas als dubbel bill met High Hi zagen. We citeren uit de liveset: “Soms zalft ze met die bijzonder uiteenlopende stem je hart op magische wijze, anderzijds - als alle registers worden open gegooid - lijkt diezelfde stem je aan stukken te willen scheuren in een wervelende climax naar het einde toe. Het is net dat voortdurend schipperen tussen ingetogen en verschroeiend uithalen, in golvende bewegingen, dat ervoor zorgt dat je op het puntje van je stoel blijft genieten”.
Het volledige verslag:
http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79539-high-hi-ila-een-dubbele-portie-pure-female-power-die-aan-de-ribben-kleeft.html
We hadden een interview met Ilayda over het verleden, het heden, over de corona crisis en uiteraard de toekomst
Als ik het goed begrijp - sorry als ik het verkeerd voor heb - is ILA begonnen als een solo project? Wanneer heb je besloten er een complete band van te maken? En hoe is alles begonnen?
In 2017 ben ik enkele demo’s gaan opnemen om ze nadien in te zenden voor verschillende wedstrijden. Ik speelde hier en daar eens in een café maar kwam pas echt op gang na de 2 de plaats op Limbomania. Dan volgden supports in de Trix, Handelsbeurs, Ancienne Belgique etc. De residentie in Muziekodroom gaf ook nog een extra duwtje in de rug. Na ongeveer anderhalf jaar kreeg ik muzikale ideeën die ik niet in mijn eentje tot z’n recht kon brengen. Het solo brengen van sferen en dynamiek werd voor mij beperkt , dus ging ik op zoek naar een band. In 2019 heb ik nog enkele keren solo gespeeld maar sinds de opnames van ‘Montage’ in april bestaat ILA uit drie bandleden: Cas Kinnaer, Sam Smeets en mezelf.
Ik heb jullie pas recent echt leren kennen dankzij die dubbel bill in de Casino met High Hi. Door onze collega’s van Luminous Dash werd je stem omschreven als een kruisbestuiving tussen het warme van Cat Power en het schurende van Marianne Faithfull. Ik ben het na dat concert daar eigenlijk mee eens. Hoe sta je daar zelf tegenover?
Cat Power speelde vorig jaar nog op het Cactusfestival, daar stond ik helemaal van voor. Om het in het kort te zeggen: ik ben een grote fan. Om met haar vergeleken te worden , is dan ook een heel groot compliment. Met Marianne Faithfull ben ik minder bekend.
Je hebt op zo’n jonge leeftijd al in de Ancienne Belgique, Trix, Handelsbeurs, Het Depot gestaan en je was artist in residence in Muziekodroom. Dat is al heel wat. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Goeie promotor?
De residentie kwam na de tweede plek op Limbomania. Ondanks dat die residentie is afgelopen, krijgen wij nog steeds eindeloze steun van de Muziekodroom. Het is daar onze tweede thuis. De promo maken wij door zo veel mogelijk te spelen. Dat is voor ons het belangrijkste. Sinds ‘Montage’ werken wij wel samen met Noisesome en Toutpartout. Daardoor hebben we wel meer mogelijkheden en speelkansen gekregen.
De stem is natuurlijk een belangrijk wapen, maar ook de teksten lijken me zeer persoonlijke verhalen. Klopt dat? Waar komt de inspiratie vandaan?
De lyrics is gebaseerd op mijn leven. Het kan gaan over dingen die ik meemaak of dingen die de mensen rondom me meemaken. ‘Montage’ is een EP die letterlijk genomen kan worden; het is de montage van mijn leven.
Jullie muziek is ook vrij donker heb ik de indruk, een mysterieus kantje ook. Wordt daar bewust voor gekozen. Hoe zou je jullie muziek zelf omschrijven?
Het is altijd moeilijk om muziek in een bepaald hokje te steken. De term donker past inderdaad bij ons. Er wordt niet altijd bewust voor gekozen maar het neigt er wel altijd naar. We proberen de inconsistenties van het leven om te zetten in muziek.
We waren in De Casino vooral onder de indruk van die wervelstorm die ontstaat in de zaal als instrumenten en vocale inbreng samen vloeien in een verschroeiende finale die zorgt voor een aardverschuiving in ons hoofd. Hoe sta je tegenover deze mening?
Als we het publiek met dat gevoel kunnen achterlaten, dan ben ik tevreden. Dan zijn alle geloste emoties ook aangekomen.
Jullie voelen elkaar dan ook blindelings aan, zijn jullie door die corona niet een tijdje gescheiden geweest? Het professionalisme en de perfecte manier waarop jullie elkaar vinden vond ik geweldig. Je mening?
Door corona hebben we elkaar een tijdje moeten missen. Ik denk dat het gemis ons dichter bij elkaar heeft gebracht. Zowel muzikaal als vriendschappelijk. De drang om te spelen is groter dan ooit tevoren. Daarom spelen we nu ook elke show alsof het de laatste is voor een lange tijd.
Het enige jammere vond ik het gemis aan bindteksten, niet dat dit echt nodig is, maar ik wijd het aan de zenuwen. Mijn excuses voor die kritische benadering , wat is je mening hierover?
Ik verbreek niet graag de gecreëerde sfeer na een nummer, vandaar dat bindteksten niet mijn ding zijn. De muziek spreekt sowieso beter dan mij.
Jullie brachten ondertussen ook al wat singles en een ondertussen tweede plaat uit ‘Montage’. Een pareltje van intense duisternis , hoe waren de algemene reacties?
We hebben het traject van ‘Montage’ maar half kunnen doorlopen door corona maar toen de EP uitkwam is het goed ontvangen. We hebben wat airplay gehad en getipt door Radio 1 als band om in het oog te houden. Allemaal heel mooi.
En toch straalt de muziek, ondanks die duisternis, heel wat hoop uit. Alsof er een lichtje schijnt achter elke donkere wolk. Klopt dit? Is dat ook een bewuste keuze? Je mening over deze stelling graag
Dat klopt. Het is belangrijk om die lichtpuntjes te benadrukken want die zijn er ook. Het moet niet altijd helemaal donker zijn.
De platenhoes is ook iets bijzonder, hoe is het idee ontstaan en heeft het een bepaalde betekenis? Er zit iets - hoe moet ik het zeggen - macaber achter maar ook onschuldig
Het is een foto die mijn mama heeft gemaakt toen ik 2 jaar was. Als kind had ik duidelijk hoge verwachtingen en verlangde ik ernaar om groot te worden. De afbeelding in combinatie met de EP stelt de vraag of het het waard is om te verlangen naar de volwassenheid.
We hadden het er al even over, maar de corona crisis overheerst de wereld in 2020. Hoe ben je daar als band, muzikant maar ook als mens mee omgegaan
Er zijn shows gecanceld waar we enorm naar uitkeken. Dat was wel een zure maar het is wat het is. We zijn niet de enige band die dit moet doorstaan en dat is ergens wel een troost. Ik heb geschreven en tijd gespendeerd met de mensen die ik lief heb. Die extra vrije tijd was voor mij welgekomen als student.
Veel jongeren hebben het zeer moeilijk met die vaak absurde, maar ook soms nodige, maatregelen. Hoe sta je daar zelf tegenover?
Als je niet aan jezelf denkt, denk dan aan anderen.
Ondertussen zijn er al terug wat concerten, maar lange tijd ging het enkel via streaming. Hopelijk wordt dat niet het nieuwe normaal, maar hoe sta je zelf tegenover dat streamen van concerten?
Streaming concerten kunnen live concerten niet vervangen. Dat is gewoon onmogelijk.
Wat zijn de verdere toekomstplannen zowel op als naast het podium? Nieuwe releases? Momenteel zijn we veel aan het repeteren om dan nieuw materiaal op te nemen. Wanneer dat exact is kan ik helaas nog geen datum op plakken. Dit najaar spelen we nog twee shows maar dat kan altijd veranderen.
Om daar op voort te borduren, heb je ook een soort einddoel, iets dat je absoluut eens wil bereiken als muzikant of band?
Muzikaal vooruitgang boeken is mijn doel. Als band in de AB staan natuurlijk.
Om af te sluiten, een interview heeft ook de bedoeling wat promotie te maken rond de band. Aangezien veel mensen nu online aankopen doen, waar kunnen ze terecht voor merchandiser (naast jullie optredens); geef gerust enkele links
Not Mandatory - Sex, drugs and rock’n’roll, zoals Ian Dury het ons al voorzong
Not Mandatory is een vrij jonge band rond muzikanten uit uiteenlopende muzikale strekkingen die elkaar vonden om een gloednieuw project op te starten.
Ze noemen het zelf: ‘vanuit verschillende achtergronden, maar met eenzelfde smaak voor wat zij noemen: Progressive Alternative Dance Music in hun NOT-MANDATORY-project.”
De band bracht ondertussen enkele singles uit, echt uit de startblokken schieten is er wegens een bepaald virus dat ons leven bepaalt niet echt bij, maar bij de pakken blijven zitten doet de band ook niet.
We hadden hierover een fijn gesprek met de band. Net op tijd, eind september stelt de band zijn nieuwste clip en single voor, “I can’t ‘Escape Myself”. Een energieke song boordevol opgekropte frustraties, die op aanstekelijke wijze door de strot van de luisteraar wordt geramd. De luisteraar heeft altijd het laatste woord. Daarom. Luister en kijk vooral zelf:
https://www.youtube.com/watch?v=UyW4kfVVlPQ&feature=youtu.be&fbclid=IwAR0AAV4JxVsm1iF07JYXXpxSmDQEM9Z9McC4DtPCCq0gFO3OMgksyDWQJG0
Not Mandatory is een vrij jonge band, hoe is de band ontstaan? En hoe zouden jullie je muziek omschrijven?
Muzikale jeugdvrienden Major Tom, Qrt en Pi-Jay pikten na vervlogen tijd de draad weer op, maar misten nog een gitarist voor hun nieuw project. Door de muzikale ambities van de kinderen van Tom en DoubleYouArDee leerden zanger en gitarist elkaar kennen en zo werd het viertal verenigd vanuit verschillende achtergronden, maar met eenzelfde smaak voor wat zij noemen: Progressive Alternative Dance Music in hun NOT-MANDATORY-project.
Elk van de bandleden zijn geen groentjes meer. Een zeer fijne mengelmoes van talenten. Hoe en waar hebben jullie elkaar gevonden?
Het muzikale palmares van Major Tom haalde vooral zijn top eind jaren ‘90 in de Dance Music met Natural Born Deejays. Het jeugdsentiment KOT-X, de eerste punkband van Major Tom, Qrt en Pi-Jay vroeg om een vervolg. DoubleYouArDee en Major Tom kennen elkaar van hun muzikale gesprekjes tijdens de vioollessen van hun kinderen. Ondanks verschillende achtergronden, new wave, new beat, metal,... leken hun ideeën toch te versmelten.
Er is nog niet zoveel uitgebracht, maar onlangs wel een single, “Public Image”. Hoe waren de reacties?
Met verwijzingen naar Tom ‘Rotten’, nice ‘80s vibes, sound als Red Zebra en Joy Division, pro opgenomen en gemixed, topschijf, … kunnen we alleen maar tevreden zijn. Er is ondertussen een videoclip uitgekomen van het nummer “I Can’t Escape Myself” van The Sound en de reacties hierop zijn weer top!
Bommetjes energie die in je gezicht ontploffen op gevarieerde wijze, was mijn eerste indruk. Je mening over deze stelling?
Fijn dat u van onze energie genoten heeft, want onze bedoeling naar het publiek toe is … de tent in brand te zetten. Not Mandatory, verdorie, ambiance verzekerd!
De single “I Can't Escape Myself” wordt gedragen door een 'emotioneel' stem- geluid, iets meer ingetogen ook, maar nog steeds lekker strak. Kunnen we stellen dat Not Mandatory een band is die zich bewust niet in een hoekje laat drummen? Ik vind vooral dat jullie veel kanten uit kunnen gaan met jullie muziek
Vanuit verschillende muzikale invloeden is dit een voor de hand liggend gevolg. Hokjes kennen wij niet, al zijn we nu wel opgeHOKt.
Om daarop voort te borduren, naar promotors en zo toe, hoe zou je zelf je muziek verkopen?
Bekende en minder bekende songs in een nieuwe verpakking met een eigen interpretatie als aanzet om van daaruit te werken naar eigen nieuwe nummers toe. Ook eigen nummers zitten in de pipeline.
Yes.. we kill our darlings, but just to make them prettier and more tasteful!
Rijk worden met muziek is onmogelijk, maar wat is jullie doel en ambitie eigenlijk als band?
Ambiance on stage! Het publiek live in vervoering brengen. Niets is onmogelijk, daar staat NOT MANDATORY voor. It’s all in the name.
Om terug te komen op die releases. Zijn er, na die singles, ook plannen voor meer singles of eventueel platenwerk?
Uiteraard, dit is nog maar het begin van een mooi verhaal. De band zal hierin groeien en op termijn ook eigen werk op het menu zetten.
Wegens corona valt alles beetje in het water. Waren er ook bij jullie plannen wat optredens en zo betreft?
Zoals alle andere bands lijden wij daar ook onder, maar het geeft ons meteen ook de tijd om nieuw werk te creëren alsook een positieve vibe te behouden. Een aantal optredens werd jammer genoeg opgeschort. Hopelijk komt hier snel verandering in.
Hoe ga je eigenlijk als muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
Sex, drugs and rock ‘n roll, zoals Ian Dury het ons al voorzong ;-)
Zijn er naast Not Mandatory nog andere projecten waar je aan bezig bent? Of de andere bandleden?
DoubleYouArDee werkt naast Not Mandatory nog aan een kleinschalig blues-project.
Hoe blijf je het allemaal combineren?
Music was our first love and it will be our last.
Het zijn rare tijden, maar toch zie je mensen die er interactief mee omgaan door bijvoorbeeld filmpjes te posten, waar elk bandlid in zijn eigen kot een stuk brengt en dan wordt het via streaming gelanceerd. Iets voor jullie?
Afstand werkt niet… Het sociaal samenzijn in dit muziekproject is belangrijk. We kijken dan ook uit naar betere tijden waar we met z’n allen terug een echt feestje kunnen bouwen.
Wat zijn de verdere plannen na deze crisis, zowel met de band als andere projecten eventueel?
Op zoek naar een platenfirma en ons pensioen verzekeren :-) De liefde alleen is niet genoeg …
Om af te sluiten, via concerten en zo is het onmogelijk om merchandise van de band te kopen, hoe kan het wel? Geef gerust enkele links
https://teespring.com/nl/stores/not-mandatory
Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe, zet ze gerust hieronder
http://www.notmandatory.be
Nederlands 
Français 
