Tiny Legs Tim - Tim De Graeve - Muziek en cultuur creëren is een noodzaak. Het is ook een noodzaak voor mensen om cultuur te beleven, je kunt dat niet loskoppelen uit de samenleving en zal dus zeker blijven bestaan

Bij blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke bluessongs brengt, terwijl de geur van sigaren en whisky je tegemoet komt. Het bluesgenre leek wat dood te bloeden, maar er is nog steeds jong bloed dat de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is. Eentje daarvan is Tiny Legs Tim ofwel Tim De Graeve, een talentvolle jonge muzikant met een oude ziel in een jong lichaam- en dat is als compliment bedoeld .
Op 1 februari 2019 bracht Tiny Legs Tim een gloednieuw schijfje op de markt, 'Elsewhere Bound', dat die typische blues-sfeer uit de oude dagen uitstraalt, maar waarmee hij bewijst dat het genre met beide voeten in het heden staat. Over die plaat, over de corona crisis, Blues café en ontmoetingsplaats Missy Sippy en het ontkrachten van bovenstaande stelling en cliché, hadden we een fijn interview in Dranouter net voor Tim het podium zou betreden ivm de Zomersessie (op deze zonnige vrijdagavond 17 juli 2020).
Het verslag van Dranouter Zomer sessie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/79082-dranouter-zomersessies-2020-de-ideale-festivalsfeer-op-een-veilige-anderhalve-meter.html

Tim, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Het zijn barre tijden voor muzikanten, de culturele sector bloedt. Hoe ga je als artiest, muzikant maar ook als mens daar mee om?
Het is allemaal zeer ingrijpend. Sommige mensen beseffen dat direct, bij anderen zinkt het besef langzamer. De eerste moment had ik ook iets van ‘we zullen doorgaan’ , dat was ook de algemene tendens eigenlijk. Maar geleidelijk aan zie je dat de kopjes gaan hangen, want dat blijft hier precies toch lang duren. In het begin had het iets weg van een welkome pauze, je hebt toch een en ander te doen ‘in uw kot’ maar dan komt toch een beetje dat zwarte gat. En dan mis je het leven van voordien. Zeker bijvoorbeeld die lange jamavonden in de Missy Sippy in Gent. Met het zwetende publiek op elkaar geplakt en zo. Dat zijn de zaken die me voldoening geven, en ik begin het hard te missen.

Het is nog niet voorbij hebben we nu gemerkt?
Nee, de cijfers zijn dus weer aan het stijgen. Na het annuleren van het voorjaar is ook het najaar nu onzeker. Ik maak me toch wat ongerust over de impact. Maar ook de impact op de horeca, waar wij als muzikanten toch ook afhankelijk van zijn. Stel dat die opnieuw dicht zou moeten , dan zou dat een regelrechte ramp zijn.  Wat ik ook mis , is het samenspelen met de muzikanten. Ik ben ooit begonnen als solo artiest. De laatste jaren ben ik meer met andere mensen gaan spelen, en ik voelde me daar zeer comfortabel bij en nu moet ik terug solo verder, het voelt een beetje onwezenlijk aan, alsof we terug naar af gaan bij wijze van spreken. Ook op persoonlijk vlak is het niet gemakkelijk, ik woon alleen. Er is wel contact via sociale media en ik heb wel veel vrienden en zo, maar je blijft toch een beetje alleen achter eigenlijk. Dat menselijk contact was een gemis.

Hoe heeft Missy Sippy deze crisis doorstaan feitelijk? Denk je dat ze deze crisis zullen overleven?
Ik zit niet direct in een positie om daar eigenlijk op te antwoorden. Maar sowieso is Missy Sippy een gezonde zaak, ze bestaan vijf jaar en hebben een trouw publiek met een hart voor de muziek. Dus ze zullen dit wel overbruggen, het is aanpassen maar dat lijkt te lukken. Hoe moeilijk dat ook is.

Sommige plannen vielen door deze corona crisis in het water , ook bij jou? Welke?
Ik had een beetje geluk. Ik zat aan het einde van de tournee voor de voorstelling van mijn laatste plaat ‘Elsewhere Bound’. Er is nog een concert in Menen dat is niet kunnen doorgaan. Sommige concerten in het voorjaar zijn niet kunnen doorgaan, voor mij valt het mee. Moest dit vorig jaar geweest zijn, dan was het een ramp geweest zeker en vast.. Voor sommige bands, die net een plaat uit hebben is dat zeer problematisch.

Er verschenen tijdens deze crisis opvallend veel filmpjes, er was zelfs enkele streaming festivals (zoals Bel Jazz Fest in Brussel); hoe sta je tegenover zulke initiatieven? Ik vond het persoonlijk ‘leuk’ maar het mag niet het nieuwe normaal worden
Ik heb dat ook gedaan eigenlijk. Ik heb een facebook live gedaan en dan 2 huiskamer concerten via ZOOM waarvoor mensen een ticket konden kopen. Het voordeel van ZOOM is dat mensen niet alleen mij konden zien, maar ook elkaar en ik hen. Het was leuk dat je met de mensen kon communiceren, en zij onder elkaar. Dat is dus zeer goed gelukt, ik sta daar dus zeer positief tegenover want er was niets. Het is uiteraard ook tijdelijk want zodra er weer sprake was van echte live concerten, valt de relevantie weg natuurlijk. Niets boven the real thing!

Hoe denk je dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven? Nu het al door die digitalisering en streaming niet gemakkelijk is voor een muzikant om dat te doen
Ik kan natuurlijk enkel spreken vanuit de muziek. Alles staat op de helling. Ik kan alleen maar hopen dat het beter gaat. Maar ik ben er zeker van dat er altijd muziek zal blijven gemaakt worden. Misschien zal het wel weer underground worden, of kleinschalig. Maar verdwijnen gaat het nooit. Ik denk eerder een andere insteek, een andere beleving misschien. Dat wel. Het is niet ideaal met de terugval van de CD verkoop en de heel lage compensaties voor streaming en nu daarbovenop deze crisis. Muziek en cultuur creëren , is een noodzaak. Het is ook een noodzaak voor mensen om cultuur te beleven, je kunt dat niet loskoppelen van de samenleving en zal dus zeker blijven bestaan. Je hebt natuurlijk ook mensen die niets met cultuur hebben, die zullen daar wellicht minder last van hebben gehad.

Dat is ook bijvoorbeeld met sport of voetbal?
Ja, dat bedoel ik dus. Mensen hebben verstrooiing nodig. Ik heb niets met voetbal, en heb dat ook niet gemist. Maar ik kan me best voorstellen als je met je zoon gaat voetballen elke week, of met vrienden naar de voetbal gaat , je in een zwart gat terecht komt. En ook daar zal er misschien een aanpassing zijn, maar voetbal zal daarom niet verdwijnen.

Vorig jaar kwam via je project Tiny Legs Tim je schijf ‘Elsewhere Bound’ uit. Hoe waren de algemene reacties?
Die plaat is goed onthaald, de optredens zijn ook zeer geslaagd geweest. Super leuk met die grote band met 9 muzikanten en uiteindelijk hebben we meer kunnen spelen in die grote bezetting dan ik aanvankelijk verwacht had.

In een interview met DB lees ik dat er een link is naar je reis naar de VS. Vertel er eens wat meer over?
In 2017 ben ik voor de eerste keer naar New Orleans geweest. Hoe groot de impact van die trip op de plaat is , kan ik moeilijk inschatten. Maar ik neem aan dat het een versterkend effect heeft gehad. Ik zat al langer met het idee om ook eens iets met blazers te doen en een grotere band. Dat idee heeft wellicht geleid tot de reis naar NOLA en die ervaring zal ook wel doorschemeren in de plaat. New Orleans is fantastisch. De muziek vind je er overal.

Bij blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke bluessongs brengt, terwijl de geur van sigaren en whisky je tegemoet komt. Het bluesgenre leek wat dood te bloeden, maar er is nog steeds jong bloed dat de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is, schreef ik daarover. Ik vind je ook een ‘oude ziel in een jong lichaam’ en dat is een compliment. Wat is uw mening hierover?
Over het feit van een jong lichaam, dat is al voor discussie vatbaar want ik ben ondertussen 41. Het cliché beeld van de oude blues man klopt niet, het is een vertekend beeld. Dat beeld is gegroeid doordat het genre bij het blank publiek pas bekend geworden is in de jaren ’60 onder invloed van de Britisch Blues Boom met o.a. The Beatles en Rolling Stones. Die hebben enkele grote namen binnen de Blues, die in de jaren ’20 tot ’30 als jonge snaken furore hebben gemaakt, terug in de picture geplaatst. 30 jaar later stonden ze plots als oude mannen in de schijnwerper. Dat is volgens mij de oorsprong van dat vertekend beeld. Want neem nu Robert Johnsson, die is in 1938 gestorven op 27 jarige leeftijd. Dat is heel jong! En nog steeds de standaard voor akoestische Delta Blues.

Blues is ook wel geëvolueerd toch? Bij jazz is dat ook bijvoorbeeld
Je hebt, zoals bij jazz, strekkingen binnen blues. Je hebt ook veel muzikanten in de Blues die oude songs in een nieuw kleedje steken. Ik ben sinds de start wel gegaan voor eigen werk. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een soort singer-songwriter die zich bedient van het Blues idioom. Ik doe wel enkele covers, als ode bijvoorbeeld, maar schrijf toch vooral eigen nummers. Zo blijf je toch dichter bij jezelf, wat ik net een belangrijk aspect vind binnen de blues. Je eigen stijl ontwikkelen.  Er is ook veel muziek die onder de noemer blues valt die mij persoonlijk niets zegt. Ik heb het niet echt voor bluesrock en ieder jaar heb je wel een of andere nieuwe gitaar prodigy die technisch heel sterk is, maar geen nummers heeft. Dat raakt mij niet en gaat snel vervelen.

Ik heb jullie vorig jaar gezien samen met Roland, ik had de indruk dat de energie die jullie uitstralen hetzelfde is eigenlijk? Hoe sta je daar tegenover
Ja, voor mij is dat wat moeilijk om te zeggen of dit zo is. Hij is iemand waar ik naar opkijk, een inspiratie. Ik herinner me dat ik naar hem ging kijken toen hij kwam spelen in Café De Neerlplaats in Westouter. Ik was 14 en dan sta je zoveel jaar later plots samen met hem op het podium. Door samen te touren, leerde ik hem dan ook persoonlijk kennen. Een heel warme en sympathiek mens trouwens en a free spirit! Ik had datzelfde met Little Jimmy, die eerder dit jaar helaas is overleden, ik mis die enorm. Sommige mensen kruipen  nu eenmaal gewoon onder je vel. En dat is bij Little Jimmy  zeker het geval.

Onlangs kwam een zeer interessante schijf op de markt waar je ook je medewerking aan hebt verleend ‘Missy Sippy all Stars vol 1’ , een mooie ode aan een Gentse Blues club. Vertel eens wat meer over deze Gentse parel, en die plaat? Hoe waren de reacties?
Ik wilde een plaat maken ter gelegenheid van de 5^de verjaardag van Missy Sippy. Tijdens de maandelijkse jams en de andere live optredens werd ik regelmatig van mijn sokken geblazen door de rijkdom aan getalenteerde muzikanten die de Gentse Scene rijk is. Het leek mij dan ook een goed idee om een plaat te maken met een selectie van huismuzikanten die de eerste 5 jaar van Missy Sippy muzikaal hebben ingekleurd. Er staan uiteindelijk 20 muzikanten op de plaat. Die werd opgenomen volgens het princiep van de blues jams. Live in de studio. Een vaste ritmesectie en dan roterende zangers, gitaristen, harmonica speleres. Op 2 dagen stond het erop. Heel trots op.

Ik kreeg ook het gevoel dat er een soort kruisbestuiving tussen jonge blues en oude blues die elkaar de hand geven
Dat is ook zo typisch aan Missy Sippy en is de bedoeling geweest van dat concept. Ik wilde dat absoluut ook weergeven op die plaat, en denk dat we daar zeker in geslaagd zijn. Missy Sippy etaleren op schijf zoals die plaats werkelijk is.

Weet je iets meer over de geschiedenis van Missy Sippy? Vertel er eens wat meer over aan lezers die deze prachtige plaats niet kennen, en waarom ze daar toch eens een bezoek zouden aan moeten brengen?
Voor een volledig antwoord kan ik je doorverwijzen naar een documentaire die onlangs is gemaakt over het ontstaan van de Missy Sippy en de Gentse blues scene https://vimeo.com/383024534 De moeite om eens te bekijken en dan heb je meteen het volledige verhaal

Met andere woorden, wat zijn de verdere plannen voor de toekomst?
Uit een crisis komen er op een gegeven moment altijd wel opportuniteiten , laat het ons daar bij houden. De rest is echt koffie dik kijken nu.

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dit binnenkort eens te doen in ‘uw tweede thuis’ Missy Sippy’

Pics homepag @No Pics Photography