Irish Coffee - Ik ben nog niet uitverteld!

Irish Coffee mocht deze zomer zijn zesde album voorstellen in de meer dan 50 jaar dat de band bestaat. Of het nieuwe ‘Heaven’ net zo’n collector’s item wordt als het debuutalbum uit 1971 , valt nog af te wachten, maar daar ligt zanger William Souffreau niet meteen wakker van. Volgend jaar wil hij wel wat zaken in gang zetten voor het gouden jubileum van single “Masterpiece” en het debutalbum. Wie weet komt er wel een box uit met alle albums van Irish Coffee …

We beginnen liefst bij het begin. Hoe is Irish Coffee ontstaan?
William Souffreau: Irish Coffee ontstond onder de naam Voodoo als coverband, zoals er eind jaren ’60, begin jaren ’70 veel waren in Vlaanderen. Wij speelden de hits na van bv. de Bee Gees, maar ook wat ze toen het hardere werk noemden: Deep Purple, Led Zeppelin, Spooky Tooth en Blind Faith. Daarmee maakten we het verschil met de meeste andere bands van die tijd.
Als Voodoo waren we het huisorkest van de El Gringo in Hekelgem (Aalst) en speelden we daar bijna elke zaterdag. Louis De Vries had ons eens geboekt als voorprogramma van The Pebbles. Hij was manager van die band, die hij naar een hit had geleid in Vlaanderen en Spanje, en hij was ook manager van o.m. Ferre Grignard en Middle Of The Road. Hij had in België optredens georganiseerd met Jimi Hendrix, Fleetwood Mac, Toots Thielemans, Pink Floyd en Procul Harum. Niet de eerste de beste dus. Hij zag ons bezig en zei dat er voor ons misschien meer in zat. De voorwaarde was dat we dan eigen nummers moesten maken en hij dacht ook al aan een nieuwe naam. Een beetje dezelfde formule waarmee hij van The Pebbles een succes maakte. Onze ‘eigen’ single werd dan “Masterpiece”, een nummer over rauwe armoede, en op de B-kant “The Show.”

Toen “Masterpiece” uitkwam was de bandnaam reeds veranderd
William Souffreau: Louis De Vries trok met die single naar de Midem, de jaarlijkse muziekvakbeurs in het Franse Cannes. Daar regelde hij dat die single onder licentie uitkwam in Nederland, Spanje, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, maar ook in de Verenigde Staten, Brazilië en Mexico. Daar waren ‘grote’ labels bij als Ariola en Barclay. In de Verenigde Staten werd de single uitgebracht door Parrot, het label van o.m. Tom Jones, The Zombies en Engelbert Humperdinck. In al die landen was het succes bescheiden en al zeker niet groot genoeg om bv. een internationale tournee op te zetten.
Maar aan Cannes hebben we wel de naamsverandering van Voodoo naar Irish Coffee overgehouden. De Vries had een Amerikaan ontmoet die ons in de VS wou lanceren, maar daar waren al te veel bands die iets met voodoo in de bandnaam hadden. Onze nieuwe bandnaam Irish Coffee hebben ze naar verluidt gewoon afgelezen van de prijslijst in de bar waar ze aan het onderhandelen waren. In het begin waren we niet zo gelukkig met de nieuwe naam, maar uiteindelijk wende dat wel. Voodoo was al bij al ook niet zo een toffe naam.

Hoe werd die single ontvangen in Vlaanderen?
William Souffreau: Die single kwam uit in 1971, het jaar van “Du” van Peter Maffay, “Pour Un Flirt” van Michel Delpech en “Rozen Voor Sandra” van Jimmy Frey. Ik denk niet dat Vlaanderen al helemaal klaar was voor een hardrock-single, van eigen bodem bovendien.
Ik zou het moeten opzoeken, maar ik denk niet dat we met “Masterpiece” hoger geraakt zijn dan plaats 20 in de Vlaamse of Belgische hitparade van toen. We werden niet heel vaak gedraaid op de Vlaamse radio, iets meer in het Franstalige deel van België. We kwamen wel op TV: in Tienerklanken op de toenmalige BRT en in Popshop op de RTBF. Later hebben we ook in Frankrijk eens een week in een kasteel gelogeerd voor de opnames van een tv-show van Annie Cordy. Dat leverde ons wel heel wat optredens op en De Vries stuurde ons het hele land door.

Na de single kwam er het album
William Souffreau: Die Amerikaan wou ons enkel lanceren in de VS als er ook een album was. Dat debuutalbum zijn we dan maar snel gaan opnemen in Schelle. Ik weet dat ik voor een aantal tracks nog de lyrics aan het bedenken en uitschrijven was terwijl de rest van de band de track al aan het inspelen was. Ik had gelukkig al wat ervaring in het schrijven van songs en lyrics, van in mijn vorige rockbandjes. We hadden ook uitstekende gitaristen en een toetsenist die zeker op internationaal niveau meekon. Onze toetsenist Paul Lambert, die eerder bij Rocco Granata speelde, stond op hetzelfde niveau als Jon Lord van Deep Purple.
Zelf waren we op dat moment niet zo tevreden over ons debuutalbum. Het onze was opgenomen in een paar dagen en op zes sporen, terwijl de Amerikaanse en Britse bands soms maanden in de studio zaten en op zestien sporen opnamen. En dat verschil viel ons natuurlijk meteen op.
Dat album is uiteindelijk nooit uitgebracht in de VS, enkel in België. Als je de prijzen ziet die ze daar nu voor betalen, zullen we toch wel iets goed gedaan hebben. Ik hoor dat er duizelingwekkende prijzen betaald worden voor het originele album uit 1971 (nvdr: volgens de gespecialiseerde website discogs gemiddeld 750 €, met uitschieters tot wel 1.500 €).

Werd het album beter ontvangen?
William Souffreau: Het album deed het goed in België, maar ook niet uitzonderlijk goed. Omdat we één van de weinige harde bands waren, werd Irish Coffee wel geregeld gevraagd om het voorprogramma te spelen van ‘hardere’ bands die op tournee waren in België: Uriah Heep, Focus, Dr. Feelgood, Golden Earring en Flash, de band van de gitarist van Yes. Stel je daar geen Sportpaleizen of de wei van Werchter bij voor. Dat waren vaak kleine zaaltjes of kermistenten.
Het concertgebeuren was nog lang niet zo goed georganiseerd als vandaag. Er werd veel geïmproviseerd. Dankzij de steun van de Franstalige nationale radiozender konden we vaak in Wallonië spelen, al was dat dan vaak in een hooischuur of op het binnenplein van een vierkantshoeve. De RTBF heeft ooit zelfs eens een concert van ons live uitgezonden. Ik hoop nog altijd dat die opnames ooit eens zullen opduiken. Eén van de albumtracks uit 1971, ‘When Winter Comes’, is in 2017 nog als sample gebruikt in “Kill You” van de Amerikaanse rapper Pounds.

Wat gebeurde er in de jaren na de single en het album?
William Souffreau: Er kwamen nog wel singles, maar niet meer met de impact van “Masterpiece”. Na het album daalde de vraag naar optredens elk jaar wat meer. In België heb je snel in elke venue gespeeld waar je terecht kan, terwijl je in pakweg Duitsland of de UK meer tijd kreeg om te touren en te groeien. Er werd geen nieuw materiaal uitgebracht en na het overlijden van toetsenist Paul Lambert ging in ’75 zowat de hele band – op Souffreau na – spelen als begeleidingsband van kleinkunstenaar Wim De Craene.
Ik zette een nieuw project op poten onder de bandnaam Joystick, met nog de bassist en drummer van Irish Coffee en de Brit Tony Boast. Toen brachten we funk, met zelfs een blazerssectie erbij, terwijl de hele wereld net in de ban was van de punk. Enkel de beginletter verschilt, maar we kwamen met het verkeerde genre voor dat moment. Omdat er toen nog altijd weinig ‘hardere’ Belgische bands waren en mijn telefoonnummer nog in het adresboekje stond van heel wat organisatoren stond, hebben we met Joystick twee keer als support voor Motörhead gespeeld. Die twee keer hebben we de blazers wel thuisgelaten. Dat was in de Okapi in Aalst en zaal Maekeblijde in Poperinge.
Met Joystick zijn er jammer genoeg nooit opnames uitgebracht, maar ik ‘recycleer’ al eens een Joystick-nummer voor een nieuw album van Irish Coffee of voor een solo-album.

Maar stilaan groeit dan al de legende van Irish Coffee
William Souffreau: Onze naam en onze singles waren bij heel wat mensen blijven hangen. Wij waren de eerste hardrockband van het land. Mensen stonden ervan versteld dat dat kon in België. Vooral de single “Masterpiece” kon op dat moment wedijveren met de singles van andere Europese bands. Ook onze shows moeten indruk gemaakt hebben. In de jaren ’80 en ’90 ving ik al eens op dat leden van een Belgische hardrock- of zelfs metalband dankzij Irish Coffee zelf met muziek begonnen zijn.


Terwijl William Souffreau na Irish Coffee en Joystick heel verschillende muzikale paden bewandelt, groeit de legende. Het zijn vaak kleine zetjes die die sneeuwbal doen rollen. In 1990 staat “Masterpiece” op de CD-reeks van ‘Wit-Lof From Belgium’ en wordt de band vermeld in het begeleidende boek van Gust De Coster en Geert De Bruycker. Twee jaar later volgt de heruitgave van het album op CD in België en Italië, waar het album ook een niet-officiële heruitgave op vinyl krijgt. Daarna komen er nog meer illegale releases op vinyl en CD, officiële en minder officiële verzamel-CD’s en meer vermeldingen in naslagwerken.

Na de eeuwwisseling komt Irish Coffee met een aantal oud-leden samen voor nieuw werk. In 2004 was er een album dat op CD uitkwam en in 2005 was er een show op de Duitse tv-zender WDR. Hoe is dat gebeurd?
William Souffreau: Ik kreeg een telefoontje of we met Irish Coffee een concert konden spelen dat ze dan gingen opnemen en uitzenden. Dan moet je niet lang nadenken, natuurlijk. De Dire Straits hebben  dat gedaan, net als Cheap Trick, Grateful Dead en Rainbow. Ik kon wel een band bij elkaar krijgen die nummers van Irish Coffee kon spelen, alleen hadden we geen drummer. Maar iemand kende de drummer van Yevgueni. En die was zo vriendelijk om tijdens de rit naar Duitsland al onze nummers te beluisteren en ook nog eens meteen te memoriseren. Gekkenwerk, maar het is gelukt. ‘Live At Rockpalast’ werd in 2008 uitgebracht als dubbel-album.

Daarna volgden nog meer nieuwe albums van Irish Coffee, zoals ‘Revisited’ uit 2013 en ‘When The Owl Cries’ uit 2015, met steeds minder oud-leden
William Souffreau: Ik schrijf nog steeds nieuwe songs. De ene keer bundel ik die in een solo-album, zoals recent nog op ‘Tobacco Fields’, een andere keer steek ik die in een Irish Coffee-jasje. Het is niet dat ik kost wat kost de legende rond Irish Coffee in de aandacht wil houden. Het is eerder dat ik aanvoel dat het verhaal van die band nog niet helemaal verteld is. Ik ben het enige originele bandlid, maar we hebben nu opnieuw een heel sterke bandbezetting. Johan, Erik en Frank speelden eerder samen bij The Balls en Ditch en vroegen al eens of ik een nummer kwam meezingen op hun shows toen. Nu heb ik ze ingelijfd bij Irish Coffee, samen met drummer Bruno Beeckmans van Bellemont.
Dit is niet mijn begeleidingsband, maar eerder een reïncarnatie. Met hen wil ik graag nog een Irish Coffee-album opnemen waarbij zij nog meer inbreng hebben in het schrijven en arrangeren van de nummers.

Je bent 74. Voel je dat de klok tikt?
William Souffreau: Ik zit nog vol plannen. Zo wil ik nog een crooneralbum maken met violen en alles erop en eraan. Het blijkt dat ik er nu de ideale stem voor heb. Ik heb voorts nog over genoeg zaken iets te vertellen. De drang om verhalen te vertellen en er de juiste muziek op te zetten, die is nog niet weg. Ik sta nog elke morgen op met het idee dat ik een nieuwe gitaar wil gaan kopen. Mocht het binnen een paar jaar niet langer lukken om live te spelen, dan zal je mij nog wel in de studio vinden. Jullie zijn nog niet van mij af.

De viruscrisis zorgt dat de live-agenda van Irish Coffee zo goed als leeg is
William Souffreau: Dat is voor elke band hetzelfde. Het is voor ons jammer dat we de nummers van ‘Heaven’ nu niet live kunnen laten tot leven komen, maar onze tijd komt nog wel. Het mooie van kunnen ouder worden is dat je tijd en geduld in een heel ander perspectief gaat zien. Net als succes. Niets moet nog, maar alles is meegenomen.

Zijn er nog zaken die je wil afvinken op zijn to do-lijstje?
William Souffreau: Het respect voor Irish Coffee is groot. Misschien is het de moeite om eens in het archief van de VRT en RTBF te duiken voor een Belpop-aflevering op de Belgische tv-zender Canvas. De aanzet is al gegeven toen ze met de theatershow Belpop Bonanza zopas naar Aalst kwamen en mij uitnodigden voor een gesprek op het podium. Hetzelfde geldt voor de organisatoren van pakweg Graspop en Alcatraz: als zij de eigen pioniers van de hardrock en metal willen eren met een plek op hun podium, zullen wij wel voor een memorabele show zorgen.