Walter Verdin - Ik vrees dat deze crisis velen hun artistieke loopbaan een serieus hiaat bezorgt. Ik denk dat het verschil tussen de grote, meer bekende en de kleinere groepen nog groter zal worden

Het grote publiek kent Walter Verdin wellicht van Pas De Deux en het Eurovisiesongfestival. Of van die ene hit “Er is iets” uit zijn soloplaat ‘Cinema’. Maar Walter Verdin is veel meer dan dat. Hij is een theatermaker, kunstenaar, grafisch ontwerper en heeft dus niet alleen zijn stempel gedrukt op de Vlaamse en Belgische muziek maar ook op de hele Belgische cultuur. Na veertig jaar wordt “Er is iets” en “Storingen” heruitgebracht op vinyl. Via BLP records. Dit was een goede gelegenheid om Walter enkele vragen te stellen over zijn rijkelijk verleden maar ook over zijn toekomstplannen. Want de man zit nog boordevol plannen, zo zou uit dit gesprek blijken.

Het is 40 jaar geleden dat “Er is iets”, de single die nu werd heruitgebracht, op de markt kwam; toen was ik 15. Wat is de wellicht grootste verandering behalve digitalisering? Wat is een verandering? Heel de wereld is veranderd. Iedereen wordt ouder dus je ervaart dat anders. Ik was toen 26 of zo en dan ervaar je de wereld toch heel anders dan wanneer je 60 bent. Maar wat ik vind dat er dus veranderd is? Buiten de digitalisering is er niets veranderd, want die digitalisering heeft net alles doen veranderen. De manier waarop we voortbewegen op de sociale media, het gebruik van internet en zo is een grotere evolutie, de digitalisering is gewoon een oorzaak daarvan. De wereld als een 'global village'.

Om nog maar even terug te keren in de tijd, hoe is het allemaal begonnen Walter?
Ik heb mijn eerste gitaar gekregen toen ik een jaar of twaalf of dertien was, denk ik. Ik ben daar beginnen op spelen rond mijn vijftiende, ik heb er dan ook zelf onmiddellijk liedjes op gemaakt, maar buiten een optreden op de speelplaats van het Sint-Jan Berchmanscollege in Brussel heb ik daar niet echt iets mee gedaan... De ommekeer is gekomen toen we met de familie van Brussel naar Leuven zijn verhuisd - ik ben geboren in Anderlecht - toen ben ik meer in contact gekomen met mensen uit de muziekwereld. Ook mede doordat mijn broer Joris een klassiek muzikant is die ook jazz speelde. Hij heeft in die tijd Koen De Bruyne vervangen in de groep van Johan Verminnen. Die kwamen dan soms bij ons thuis repeteren. Daardoor is hij ook bij Kris De Bruyne terecht gekomen trouwens. Ik ben dan via een artiestenbureau, vzw SOFA, waar ook o.a. Rick Tubbax, Raymond van het Groenewoud, Luna Twist en TC Matic bij zaten ook in dat wereldje terecht gekomen. Ik was daar eigenlijk grafisch ontwerper, want dat deed ik vooral in die tijd. Via de platenhoezen en affiches die ik ontwierp , ben ik dus de muziekwereld ingerold eigenlijk. Ik maakte toen trouwens ook veel affiches voor evenementen die in Leuven doorgingen. En dus ook over concerten, theater, muziek en dergelijke meer. Zo maakte ik ook van de cultuuragenda elke week een affiche. Om maar een voorbeeld te geven.

Persoonlijk ken ik je eigenlijk via Pas De Deux, hoe is het avontuur Eurovisiesongfestival verlopen?
Toen ik stopte met de concerten van mijn album ‘Cinema’ heb ik een groep opgericht met de broers Karel en Pieter Vereertbrugghen. De Nota noemde die groep. We hebben nooit een plaat uitgebracht, maar wel wat optredens gedaan. Dat was in 1981. Bieke Daems was daar de zangeres en met die groep maakten we o.a. “Mani Meme”, de song die onlangs nog in het nieuws is geweest omdat Gucci het nu gebruikt in een campagne, maar dan dus in de versie van Pas De Deux. Wat Pas de Deux betreft, die band is dus niet speciaal gemaakt voor het Eurovisiesongfestival, wat sommige mensen wel denken. We hadden net twee platen uitgebracht en deden wat concerten, ook in Nederland. Maar het Songfestivalavontuur heeft ons eigenlijk in een wereld geplaatst waar we toen (nog) niet thuis hoorden. Feitelijk kwam dat festival voor ons te vroeg.

Er is inderdaad ook het nieuws dat modehuis Gucci het nummer “Mani Meme” van Pas De Deux gaat gebruiken voor de campagne van hun nieuwe Epilogue-collectie. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Ik kreeg in juni de vraag vanuit een agency in New York. Zij zoeken muziek voor reclamecampagnes van grote firma's. Eerst wisten we niet voor wie het was. De uitgeverij van de song, Universal Music Publishing, heeft dan de onderhandelingen gedaan.

Dus, niemand wist daar echt goed of Pas de Deux een popgroep was, een ­performance-collectief of een grap …
We waren eerder toch een popgroep, een grap was het zeker niet. We maakten gewoon plezante muziek die goed in de oren lag, en waar je lekker kunt op dansen. We hielden ons wel niet aan 'normale' songstructuren, maar daar waren we toch zeker niet alleen in toen.

Eigenlijk is het jammer dat jullie enkel maar worden beoordeeld op die ene song “Rendez-Vous” . Ik heb Pas De Deux in 2014 gezien in AB en vond toch dat daar enorm veel potentieel in zat
Zoals ik zei: we waren nog aan het groeien toen het songfestival daar plots tussenkwam. We zijn ook nooit de lieveling geweest van HUMO om het vriendelijk te zeggen, we zaten ook niet bij een grote platenfirma of zo. Onze platenfirma, Parsley, is een tijdje na het Songfestival ook failliet gegaan. Dat speelde toch allemaal een rol om ermee op te houden.

Is er op dat vlak nu niet meer veranderd dan vroeger?
Je bedoelt dat je vroeger al een grote platendeal moest hebben om aan de bak te komen? Dat klopt en dat koste ook allemaal veel meer.  Nu zijn er allemaal kleine labels bij wie je eventueel terecht kan of in de media geraakt. Als je het goed aan boord legt tenminste. Ook al blijft de kracht van de grote platenmaatschappijen toch nog altijd vrij groot. Dat merk je ook als je naar een programma als  Belpop kijkt op TV , je ziet daar doorgaans altijd dezelfde groepen die toen gesteund werden door die grote platenmaatschappijen, die komen dus ook nu nog het meest aan bod.

Met Specimen & the Rizikoos brachten jullie de single “Storingen” uit. Dat zorgde, las ik, voor een cultstatus. Hoe is het verder verlopen met dat project?
Het project was gewoon een single. Ik zat in Grasgroen, een soort theatergroep waarmee we o.a. optraden in de publieke ruimte. Voor het Festival van Vlaanderen en het eerste Klapstukfestival in Leuven, 1979, hebben we daar een hele week randanimatie gedaan samen met de groep Radeis. We sloten die week af met een bal (Rick Tubbax en Doctorandus P traden er toen ook op). Ik had net mijn plaat ‘Cinema’ gemaakt had zo het idee opgevat om een plaat te maken als inkomkaart. En zo is eigenlijk die single “Storingen” ontstaan, als een soort grap. Het was gewoon een eenmalig project. Doordat het o.a. ook op de verzamelaar ‘Get Sprouts’ is verschenen en regelmatig gedraaid is door Gust De Coster , heeft die single echter een soort cultstatus bereikt.

Over die twee songs, wat verwacht je dat de impact anno 2020 zal zijn? Even succesvol? Wat zijn je verwachtingen?
Ik denk dat deze release eerder bestemd is voor de verzamelaars van vinylplaten, daar kunnen natuurlijk ook wel jonge en nieuwe muziekliefhebbers bij zijn. Het komt alleen op vinyl uit via BLP records. Ik hoor dat de voorverkoop toch wel goed loopt. Daarnaast staan de songs ook op Spotify, Youtube en zo, maar nu wordt het dus 'eindelijk' heruitgebracht op vinyl.
(meer info: https://blprecords.be/products/walter-verdin-specimen-the-rizikoos-er-is-iets-storingen-12-maxi-rood-transparant-vinyl )

Staan er (ondanks die corona) ook optredens gepland rond dat 40 jaar?
Nee, dat is ook niet de bedoeling geweest. Het is nu sowieso onmogelijk door de corona-problematiek, maar ook zonder corona is het moeilijk om organisatoren te vinden voor een soort 'come back' van 'de Vlaamse zanger Walter Verdin'. Als ik het al zelf zou willen... We hebben wel geprobeerd om een videoconcert te verkopen in de herfst van 2019: na Pas De Deux ben ik in 1984 gestart met de creatie van videoconcerten. In 2019 hadden we mijn eerste videoconcert, Videorhythmics, in Leuven herwerkt naar de nieuwe technologieën. Een toernee daarvan stond op onze planning, maar we kregen dat dus moeilijk verkocht, en toen kwam corona...

Was je met die videoconcerten je tijd vooruit?
Voor mij was dat niet zo. Mijn eerste video maakte ik in 1978. Videoconcerten sinds 1984. Maar toeren was heel ingewikkeld, de videotechniek was helemaal nog onbekend bij de meeste organisatoren, tenzij op de gespecialiseerde internationale videokunstfestivals. Mijn video's hebben toen wel de wereld rondgereisd, maar reizen met de concerten was te ingewikkeld. In de loop der jaren is dat wel veranderd. Zo hebben we concerten kunnen doen in Spanje, Finland, Denemarken, Nederland... Ik heb in 1984 wel een tournee gedaan in de Vlaamse culturele centra, maar dat was een zeer arbeidsintensieve en verlieslatende bedrijvigheid. Was ik mijn tijd vooruit? Ik weet het niet.

En eventueel via streaming concerten geven?
Dat zie ik eventueel wel zitten maar je moet het georganiseerd krijgen natuurlijk. Met een goede ploeg en goede apparatuur. Daar komt dus heel wat bij kijken. Je hebt mensen die voor hun IPhone muziek spelen of zo, maar dat is niet echt mijn ding eerlijk gezegd.

Je bent ook niet alleen met muziek bezig. Schilderen, grafisch ontwerpen tot video’s? Je bent een bezige bij, nog steeds? En waar blijf je die energie vandaan halen?
Schilderen doe ik al lang niet meer. Grafische ontwerpen niet meer voor anderen, maar eerder voor mezelf als er een platenhoes is of zo. Zoals die hoes van BLP records, daar heb ik zelf het ontwerp voor gemaakt. Of affiches voor mijn eigen projecten maak ik ook altijd zelf.

Zijn er eigenlijk plannen in het water gevallen voor jou door deze corona?
Voor mij is die corona eigenlijk fel gekoppeld aan mijn verhuis. Ik moest mijn huis uit. Ik zat in een huurhuis waar ik uit moest tegen 1 oktober. En net op het moment dat ik naar een nieuwe stek aan het zoek was, kwamen we in deze crisis terecht. Ik ben eigenlijk nog altijd aan het zoeken naar een huis, doordat alles vertraging heeft opgelopen. Plus: ik heb een heel archief van videotapes en materiaal dat ik gebruikt heb door de jaren heen. Ik heb daar een andere plek moeten voor zoeken. Ik ben dus vooral zeer druk bezig geweest met verhuizen in de (eerste) coronaperiode. Ik heb nu wel een ruimte in een voormalig klooster van de paters van Scheut, een 'co-creatie-project' van de stad Leuven, waar ik nu vooral werk aan mijn archief. Ik ben ook altijd thuis bezig gebleven met het maken van muziek. De coronaperiode is op zich daarvoor eigenlijk prima, als je in je kot moet blijven, maar het feit dat ik moest verhuizen was een grotere streep door de rekening dan de lockdown...

Zijn er na al die jaren nog plannen voor eventuele andere projecten?
Na deze heruitgave van de twee Vlaamse singles bij BLP, gaan we “Mani Meme” van Pas De Deux op vinyl uitbrengen, via NEWS.  Misschien worden er nog dingen heruitgebracht of geremixt, misschien in combinatie met nieuw werk, maar er zijn nog geen concrete plannen.

Om nog eens terug te komen op deze rare tijden waarin we leven. Hoe denk je persoonlijk dat de kunst, cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
Ik weet het niet zo goed. Het is vooral voor de kleinere groepen moeilijker geworden denk ik, maar die konden er sowieso niet van leven. het is vooral moeilijk om iets op te starten nu. Eigenlijk, ze zeggen altijd dat de artiesten zich altijd wel aanpassen aan de situatie 'omdat ze artiest zijn en dus creatief'. Dat kan wel, maar het zal voor velen hun artistieke loopbaan echter zorgen voor een serieuze hiaat  deze crisis vrees ik. Ik denk dat daardoor ook het verschil tussen de grote, meer bekende en de kleinere groepen  nog groter zal worden.

Is er wat Belgische muziek betreft eigenlijk nog iets veranderd? Vaak hebben Belgische bands, ondanks talentvolle muzikanten, het moeilijk om echt door te breken, of zelfs op onze eigen radio te worden gedraaid. Terwijl ze in bijvoorbeeld in Amerika wereldberoemd zijn. Er is op dat vlak nog niet zoveel veranderd. Je mening
In Amerika wereldberoemd? Dat wil ik toch wat nuanceren. Sommige bands zijn wellicht wel belangrijk geweest, maar om te zeggen dat ze daar beroemd zijn? Ik heb ook contacten met het buitenland. Je komt daardoor niet op de belangrijkste populaire media of zo. Om maar een voorbeeld te geven, binnenkort komt er een boek uit over “Rendez Vous”. Die wordt uitgebracht door een Amerikaanse schrijver die deze song heeft ontleed. Dat boek gaat wereldwijd worden verspreid van Londen naar Amerika en hier, maar of ik daardoor wereldberoemd ga worden? Een beetje (h)erkenning wellicht wel. Ik heb trouwens zo verhalen gehoord van groepen die optreden in Amerika. Dat is allemaal niet zo glorieus of zo eigenlijk. Dus ja ik nuanceer dat toch allemaal een beetje.

Na meer dan veertig jaar heb je wel alles gezien, heb je nog ambities of dingen die je absoluut nog wil verwezenlijken. Of denk je eerder ik ga op mijn lauweren rusten?
Ik ga helemaal niet op mijn lauweren rusten. Op het ogenblik ben ik wel, zoals ik zei, vooral bezig met mijn archief. Video- en muziekopnames die ik gemaakt heb, van de jaren ’80 tot nu. Ik zou die graag herwerken, remixen laten maken en zo. Verder ben ik de laatste jaren heel intensief met Afrikanen gewerkt, zowel muziek als dans... .Daar zou ik ook allemaal wel iets willen mee doen, maar ik weet nog niet hoe of in welke vormen. Plannen zijn er dus genoeg.