logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
Civic

Eve Beuvens - Ik heb de indruk dat ik een vorm van impressionistische jazz breng Aanbevolen

Geschreven door - -

Eve Beuvens - Ik heb de indruk dat ik een vorm van impressionistische jazz breng

De componiste/pianiste Eve Beuvens drukt al veel jaar haar stempel op de Belgische jazz. Ze gaat met haar piano met zoveel virtuositeit om, dat je onder hypnose en diepe trance wordt gebracht. Haar optreden op Bell Jazz Fest 2020 is er een voorbeeld van. Het recente optreden op het festival Flagey Piano Days was  opnieuw een bijzonder intens , bedwelmend, kortom een intiem piano concert. Een muzikaal avontuur in jazz en klassieke piano kregen we. Voldoende reden om Eve Beuvens wat beter te leren kennen; we telden haar enkele vragen over haar verleden, en keken ook naar de toekomst.
Het verslag van Flagey Piano Days 2021 kun je hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/81002-flagey-piano-days-2021-een-avondje-piano-virtuositeit-op-het-netvlies-gebrand.html

Eve, de reden van dit interview is dat de mensen je nog beter leren kennen, dus laten we terugkeren in de tijd. Hoe is alles begonnen en waarom piano?
Ik ben eigenlijk met contrabas begonnen. Dat was het instrument van mijn vader, die als liefhebber contrabas speelde. Ik wilde dat ook leren spelen maar besefte na een paar maanden dat dit toch een zwaar instrument is, en heb toch twee jaar geprobeerd. Er was ook een piano thuis en begon daar zowat op te tokkelen en vond het als 13 jarige gewoon gemakkelijker om op te spelen, de contrabas weegt vooral zwaar toch. Daardoor ben ik overgestapt op piano omdat ik het gemakkelijker vond dan contrabas.

Je ging in de leer bij de meest diverse muzikanten waaronder Nathalie Loriers en Kris Defoort maar tevens bij John Taylor, John Ruocco en Garrett List. Dat is een hele rits virtuozen; hoe is die samenwerking ontstaan? Vertel gerust over de leerschool
Toen ik met piano begon , was ik direct door jazz aangetrokken. Ik ben in de muziekschool van mijn dorp Auvelais jazz lessen beginnen volgen. Na een paar jaar ben ik naar de lessen van Nathalie Loriers getrokken, ik had toen nog niet het niveau om naar het conservatorium te gaan , dus ben ik naar de universiteit gegaan om filosofie te studeren. Vlak na het behalen van mijn diploma ben ik naar het conservatorium getrokken bij Nathalie Loriers en Diederik Wissels. Kris Defoort was een van de combo leraren in het conservatorium. In mijn laatste jaar ben ik naar Keulen gegaan als Erasmus student, en daar heb ik les gehad van John Taylor.

Je hebt ondertussen een zeer lange weg afgelegd, wat zijn de hoogte- en diepte punten?
Ik ben daar nooit echt mee bezig geweest, ik volg gewoon mijn eigen weg. Ik heb niet de indruk dat ik hoogtepunten of dieptepunten heb in mijn loopbaan. Soms vraagt een project tijd om te rijpen. Iets waar ik zeer blij en fier over ben, is wel de samenwerking met saxofonist Mikael Godée.

Je ging inderdaad het al snel zoeken in de Scandinavische contreien want met de Zweedse saxofonist Mikael Godée vorm je  het MEQ. In het Cezariusz Gadzina Quartet speel je  een bepalende rol. Hoe is die samenwerking ontstaan en hoe is het je bevallen?
Die samenwerking is eigenlijk louter toevallig ontstaan. Mikael Godée was hier in België om op te treden , hij kwam ook regelmatig naar ons land omdat zijn dochter in België woont. Hij was gewoon aan het kijken wat er op het programma stond in Brussel en kwam een flyer tegen van een optreden van mij. Hij was eigenlijk ook op zoek naar samenwerkingen met Belgische muzikanten, en hij heeft me achteraf via Myspace gecontacteerd. Toen ik op dat platform naar zijn muziek luisterde, was ik heel onder de indruk van zijn muziek, ik heb altijd een voorliefde gehad voor de Europese jazz. Componisten als Bobo Stenson, Jan Garbarek, Lars Danielsson spreken me dan ook enorm aan

Je debuut-cd ‘Noordzee’ verscheen in 2009. Heeft dat bepaalde deuren geopend voor jou? Hoe waren de algemene reacties
De reacties waren heel positief, ik heb een Jazz Lab tour gehad in die periode, en heb ook op Gaume Jazz festival gespeeld in 2009. In de zaal zaten enkele organisatoren uit Duitsland en dergelijke meer. En dat was meteen mijn eerste kennismaking met de Buitenlandse jazz podia.

Dat was een toffe tijd, en een springplank. Maar dat is deze periode nog steeds
Om in te pikken op Gaume Jazz festival. In 2014 kreeg je tijdens het Gaume Jazz festival carte blanche. Het concrete resultaat verscheen onder de titel ‘Heptatomic’. Met in je  groep Laurent Blondiau, Grégoire Tirtiaux, Sylvain Debaisieux, Benjamin Sauzereau, Manolo Cabras en je  broer Lionel , kon je rekenen op improvisatie en op topmuzikanten uit de Belgische jazz. Kunnen we daar spreken van de grootste mijlpaal in je carrière? Of is dat wat kort door de bocht?

Ik wou al lang voor een breder publiek schrijven. Wat heel boeiend is als componist en arrangeur om daarin je grenzen te verleggen, dat was sowieso mijn bedoeling. Voor deze mensen schrijven is op zich al zeer interessant, omdat alles perfect klinkt. Het fijne aan die groep was de zoektocht tussen vrije improvisatie en geschreven arrangement. Ook het mengen van toch wel uiteenlopende persoonlijkheden was iets fijn om te doen. Ja, dit was zeker een bijzonder leerzaam en fijn project. Ik heb er heel veel uit geleerd, en ook een groep leiden van zeven mensen. Een leerschool op zich dus. Ik heb dat project vier jaar geleid en er eigenlijk, mede na het uitbrengen van een plaat, er alles uitgehaald wat er uit te halen was. Een tweede plaat had me gewoon teveel energie gevraagd.

Heb je daardoor een groter publiek kunnen bereiken of was dat voordien ook al?
Ik denk dat het voor het publiek zeer integrerend was om plots zo een grote groep voor zich te zien.

Een vraag die ik veel stel tegenwoordig aan jazz muzikanten, waarom jazz? Wat is voor jou zo bijzonder aan jazz?
(haha) inderdaad een moeilijke vraag eigenlijk. Jazz bestaat een groot deel aan improvisatie, dat vind ik zo mooi aan het genre. Vooral dat je binnen deze stijl de vrijheid hebt om muziek anders te kunnen doen klinken dan het zou moeten zijn, dus dat oneindig daarmee kunnen improviseren. Dat is wat Jazz voor mij betekenisvol maakt. Niet dat het bij andere muziekstijlen niet zo is, zoals pop muziek. Maar soms als ik naar Arthur Rubinstein die de ‘Nocturen’ van Chopin speelt , heb ik ook bijna de indruk dat ik naar jazz zit te luisteren, Het  naturel en spontane vind je daar ook dus.

Ik heb je helaas nog niet echt live gezien, maar de twee streamings waren voor mij een muzikaal avontuur in jazz en klassieke piano. Hoe denk je daar zelf over? Over die link tussen klassiek en jazz
Ik heb niet zoveel klassiek gespeeld of geluisterd, wel heel veel naar jazz. Binnen de harmonie van mijn muziek, ben ik steeds op zoek naar een vorm dubbelzinnigheid , heel bewust eigenlijk. Ik vind het gewoon niet fijn als het te evident is. Om het te proberen uit te leggen zou ik zeggen dat in het leven zijn er veel ambivalente dingen, ik vond mooi als de muziek dat aspect van het leven afschildert. Maar het mag ook niet te moeilijk gaan worden ook, vandaar dus die link tussen klassiek en jazz. Ik heb de indruk dat ik Impressionistische jazz breng.

Wat me vooral opvalt als ik je zie spelen, en dat zie je door die camera’s nu beter, is die expressie in je gezicht, je straalt enorm veel emotie uit en het lijkt alsof die piano een onderdeel van jezelf wordt, dat kom ik zelden tegen. Een andere voorbeeld is Bram De Looze. Je mening graag
Als ik naar mezelf kijken in die streaming concerten zou ik liever iets minder expressieve gezichtsuitdrukkingen hebben op dat podium. Het is gewoon als ik muziek speel, wil gewoon ondergedompeld worden in de klanken die ik uit mijn instrument haal, en ja dan komen die gezichtsuitdrukkingen onbewust boven drijven. Ik probeer ook zo weinig mogelijk erbij na te denken, en te voelen wat moet nu komen.

Ik vind dat vooral zeer positief, zeker niet mee stoppen hoor!
Iets wat me toch ook bezighoud … Er zijn enkele pianisten die ik onder ‘wereldcategorie’ reken als Bram De Looze , jou en Alex Koo. Denk je niet, moesten jullie Amerikanen zijn , dat jullie veel meer succes zouden hebben? Is de Belgische markt te klein of wat loopt hier ‘verkeerd ? Of zie je dat niet zo?
Ik denk dat het voor iedereen, ook voor die Amerikaan, moeilijk is om naar een ruim publiek door te breken. Omdat er gewoon zoveel muzikanten zijn. Dat heeft dus niet persé iets te maken met nationaliteit. Wat maakt dat iemand wel doorbreekt? Dat is als je, zoals we eerder aangaven, de juiste personen op de juiste moment kunt ontmoeten . Dat heeft uiteraard met talent te maken, maar je hebt even goed talentvolle topmuzikanten als Erik Vermeulen, dat is echt absolute wereld top wat mij betreft. Die voorlopig enkel hier bekend is. Maar ik denk dat nationaliteit daar weinig mee te maken heeft.

Zoals we aangaven, echt live optreden is er nog steeds niet in, hoe voelt het om voor een lege zaal op te treden?
Ik was eigenlijk zo blij dat ik terug een doel had om naartoe te werken, dat optreden dus. Waardoor ik daar niet zo bij stil stond. Het moment vlak voor je begint aan zo een optreden voelt het wel wat onwennig aan zo zonder publiek. Op dat moment mis je natuurlijk die interactie met je publiek eigenlijk. Je moet daardoor wat meer in jezelf gaan graven, om de juiste vibe te vinden maar eens dat lukt vallen alle puzzelstukken op hun plaats. Je speelt om te delen, dat gebeurt door streaming niet op het moment zelf, maar je weet dat er een publiek kijkt. Dus zet je je daar gemakkelijk over. Ik bekijk het als een hele  ervaring, minder leuk dan voor een publiek, maar zeker nog steeds leuk om te doen.

Hoe sta je tegenover die streaming als alternatief? Of toch maar liever live voor een publiek?
Ik hoop dat het bij dat voorlopig blijft die streaming. Dat we niet in een situatie terecht komen waarbij alles per se moet gefilmd worden of zo. Als voorlopige oplossing vind ik het als muzikant heel leuk, om je op die wijze toch te kunnen tonen aan een publiek. Ik heb naar streaming concerten gekeken, vond het wel tof maar je wordt toch minder diep geraakt dan dat je zelf in de zaal zou zitten. Maar wat wel belangrijk is in beweging blijven, en dat kan dan weer wel door via streaming je muziek naar voor te brengen. Zowel als muzikant, maar ook als muziek fan. Dat alles blijft draaien.

Deze coronatijden raken iedereen. Hoe heb je zelf die periode ‘overleefd’, ik hoor van sommige muzikanten dat het hen zelfs tot een zekere rust bracht waardoor ze meer gingen componeren en zo, dat ze meer tijd hadden daarvoor. Vertel maar
Ik maak me natuurlijk zorgen in de gezondheid van de mensen en de maatschappij rondom me heen. Maar langs de andere kant heb ik toch ook genoten van die rust die op me afkwam door deze tijden. Ik heb tijdens de eerste lockdown mijn volgende plaat opgenomen, een solo album. Die tijd heb ik dus benut om nieuwe songs te schrijven. Na de zomer vond ik het iets moeilijker, maar in de herfst terug beginnen componeren. Het is een beetje in ups en downs. Maar op creatief vlak was dit zeker geen slecht jaar, eerlijk gezegd.

Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en dergelijke deze crisis zal overleven?
Persoonlijk denk ik, als het terug opstart, dat het wel leuk zal zijn en je financiële steun krijgt. Maar zodra alles goed draait zal cultuur helaas het eerste zijn waar men zal op gaan besparen, dat is altijd zo geweest. Maar misschien dat nu, door de crisis en hoe o.a. de cultuur sector daar toch interactief is mee om gesprongen, dat mensen meer dan ooit beseffen hoe belangrijk cultuur is voor iedereen. En als mensen beseffen, na al dat gemis, hoe belangrijk het is dat men wat meer begrip opbrengt voor cultuur dan voorheen. Laat het ons hopen.

Eve,  je gaf aan dat er een nieuwe release aankomt? Maar wat zijn de verdere plannen? Vertel wat meer over de nabije toekomst
Ik ben in de herfst een nieuw trio opgestart met Lynn Cassiers en Lennart Heyndels  Piano, zang en contrabas. We hebben daarmee als iets klaar, en gaan dat brengen op 20 april via streaming: https://www.facebook.com/events/133203308466165/   
Verder nog een streaming concert op 27 maart in Leuven op Leuven Jazz: https://www.leuvenjazz.be/en/programme/detail/eve-beuvens-solo
Voor de rest van dit seizoen staat de agenda dus eigenlijk leeg (haha) Misschien een paar festivals, zoals vorige zomer (coronaproof) maar het is dus allemaal koffiedik kijken.

Om af te sluiten, wat zijn je verdere ambities als muzikant, doelstellingen de je absoluut wil bereiken? Of ben je daar niet bewust mee bezig?
Zoals ik al zei, ik volg gewoon mijn weg. Ik bekijk alles heel bewust , dag per dag, maand per maand, jaar per jaar. Ik kijk ook niet te ver vooruit. Nu op het moment ga ik gewoon zoveel mogelijk spelen met mijn solo project en het trio. En dan zien we wel verder, ik probeer gewoon elke dag een betere pianist te worden. Blijven evolueren in mijn kunnen.

Pics homepag @Philippe Lambert

Dank voor dit fijne gesprek, en hopelijk zien we je snel live (voor publiek) en uiteraard veel succes in alles wat je nog doet.

Aanvullende informatie

Gelezen: 907 keer