Thorium - Doel? wij willen vooral de Toto van de metal worden


Thorium weet sinds 2017 - 2018 zijn stempel te drukken op het metalgebeuren in ons land, niet alleen door het uitbrengen van een tot de verbeelding sprekend debuut - de recensie daarvan kun je hier nog eens nalezen - maar ook live wist Thorium podia plat te spelen. Zoals op Pluto Fest in dat jaar. Waarover we schreven: ‘Op Pluto Metal Fest zien we met Thorium dé ultieme heavy metal band, die op de korte tijd in zijn bestaan reeds een stempel heeft gedrukt op het metalgebeuren in ons land. Wat ons dan weer doet uitzien naar veel moois in het komende jaar, want de band mag dan op torenhoog niveau hun ding doen, ze blijven verder evolueren en zichzelf heruitvinden.’
Ondertussen is Thorium niet blijven stilzitten, ze brachten zelfs een nieuwe plaat uit ‘Empires of the sun’. We hadden hierover een fijn gesprek met gitaristen Tom Tee en Dario Frodo. Het bleef niet bij een  babbel over de release, maar ook over de toekomst van Metal in België en uiteraard Thorium zelf.

Mijn laatste interview met jullie was in 2018 op Pluto Metal Fest in Oosterzele. Ondertussen zijn we in een heel andere wereld aanbeland. Wat zijn de hoogte- (en eventuele diepte- ) punten tot nu toe?
Dario: Hoogtepunten de eerste twee jaar; dieptepunt het laatste jaar -- ik denk dat we het daar allemaal eens mee zijn zeker? Maar goed. De eerste twee jaar zijn op alle vlakken zeer goed verlopen. Er zijn altijd punten waarvan je denkt had ik maar dit of dat, maar over het algemeen zijn we daar dus heel tevreden over. We hebben in 2018/2019 niet minder dan 41 shows gespeeld. Naar Belgische normen is dat een gigantisch aantal. Zeer veel mooie shows voor grotere namen in binnen- en buitenland. Aan de voorlopige reacties op de nieuwe plaat zien we ook dat die twee jaar monnikenwerk zijn vruchten afwerpen. Die jaren waren dus heel belangrijk voor het groeiproces van de band.
Tom: Wat het corona jaar betreft, vond ik vooral één ding jammer: ik had als doelstelling om binnen het jaar de opvolger klaar te hebben, en hoewel dat gelukt was hebben we hem om duidelijke reden niet kunnen uitbrengen. Zoals Dario al aangaf , sta ik ook versteld van de aandacht die deze nieuwe plaat krijgt ondanks een jaar radiostilte. Op zich ben ik heel blij dat de fans ons niet vergeten zijn. En dat we nu ook nieuwe fans aan het maken zijn.

Heeft dat debuut bepaalde deuren geopend naar een ruim publiek toe?
Dario: Een ruim publiek in de letterlijke zin van het woord uiteraard niet. Maar zoals ik zei, het heeft ons in kleine stappen wel omhoog gebracht. Vooral nu die nieuwe plaat op de markt is, zien we het resultaat van al die inspanningen voordien. Waar we niet klaar voor zijn, is Sportpaleizen uitverkopen of zo, maar waar we wel klaar voor zijn is internationale erkenning. Om in landen waar het echt toe doet zoals Duitsland – toch de Europese bakermat van metal - onze stempel te drukken. Naast Zwitserland of Oostenrijk en de Zuid-Amerikaanse markt; als we op een gezonde basis kunnen blijven groeien, denk ik dat we op de goede weg zijn.
Tom: Het is tegenwoordig zo belangrijk te blijven groeien. De tijd toen bands als Iron Maiden,  Saxon, Metallica of Judas Priest konden teren op dat overweldigende debuut ligt wat achter ons -- een band die er direct al staat door het uitbrengen van een knappe eerste plaat, da’s jammer genoeg zo goed als verleden tijd... Nu zien we eerder dat bands vaak pas echt een ruim publiek beginnen bereiken nàdat ze hun klassiekers al hebben uitgebracht – ik denk dan aan bijvoorbeeld Kamelot, Symphony X, Evergrey, etc. Ergens is dat heel jammer, want bands konden vroeger relatief snel groot worden terwijl ze andere klassieke platen bleven maken, terwijl je nu een “sustained effort” moet maken om pas langzaam de sporten op de ladder te kunnen beklimmen.
Dario: Langs de andere kant geeft dat een beetje druk om te blijven presteren, alsook een stimulans om alle facetten steeds beter te beheersen. Mits de juiste boost kunnen we, na deel twee nu, daardoor vlug de stap zetten naar delen drie en vier. Iedere band heeft tijd nodig om op de juiste moment op de juiste plaats te geraken. We kennen allemaal genoeg bands die vier of vijf prachtalbums hebben uitgebracht en waarvan je je de vraag stelt hoe het toch komt dat ze het moeilijk hebben om dat ruim publiek aan te spreken.

Ik wil eens inpikken op  dat buitenland. Is het niet zo dat je als Belgische band haast eerst in het buitenland moet  doorbreken eer je in ons land erkenning krijgt?
Dario: Dat wordt vaak gezegd. Ik wil echter de knuppel in het hoenderhok smijten: ik ken geen enkele Belgische band die effectief in het buitenland is doorgebroken.

Evil Invaders?
Dario: Evil Invaders hebben zich door steenhard te werken, toer na toer, vooral live opgewerkt, in vaak moeilijke omstandigheden. Ze hebben inderdaad wel bewezen dat je als Belgische band kan doorbreken, alleen is het jammer dat je je als Belgische groep haast dubbel of driedubbel moet plooien om zelfs dat te bereiken; iets wat een Duitse band bijvoorbeeld gemakkelijker voor elkaar zou gekregen hebben zelfs met minder kwaliteit.
Tom: Eén van de verschillen daarin is dat als je als Vlaamse groep een nieuwe plaat uitbrengt, je uiteraard aandacht krijgt van de media hier, en bijvoorbeeld een artikel krijgt in Rock Tribune. Dat is natuurlijk positief, maar als een Duitse band iets uitbrengt, sta je zo meteen in alle grote Duitse media zoals Metal Hammer en Rock Hard – tijdschriften met oplages van makkelijk vele tienduizenden exemplaren. Je hebt zo onmiddellijk een enorme ‘exposure’. Landen als Duitsland, Finland en Zweden hebben dan ook nog eens een geschiedenis achter zich binnen het genre die wij niet hebben. In onze regio beginnen we dat pas de laatste tien tot vijftien jaar te zien, en dan nog is het zeker niet vergelijkbaar.
Dario: We spreken natuurlijk in België vaak over die gouden jaren ‘80 met Ostrogoth, Killer, Acid of Cyclone; bands die toen zeker hun bestaansrecht hadden. En kwalitatief internationaal gerust konden mee draaien. Die hebben bijvoorbeeld zeker een Belgisch publiek bereikt, maar we moeten dat ook niet over-hypen -- het is niet zo dat we bands hadden voor grote (buitenlandse) zalen. Misschien gebeurt dat ooit, maar wat Tom zegt klopt: landen als de Scandinavische landen of Duitsland hebben 30 tot 40 jaar voorsprong en blijven een bakermat van het genre. ‘t Is moeilijk voor bvb Spaanse of voormalige Oostblok -bands om echt door te breken. Ik hoop dat we met Thorium toch het pad kunnen blijven effenen in die richtring.

Ik heb een interview gehad met Erwin van Fireforce en die wist me te vertellen dat als ze hier spelen met een middelmatige Amerikaanse metalband, ze in het voorprogramma staan daarvan. In Duitsland spelen ze dan weer in het voorprogramma van een Duitse band. Zijn Belgische Metal fans dan toch te weinig chauvinistisch? Een band als Thorium zou gewoon op Graspop moeten staan
Dario: Ik wil daar toch even op counteren. Het is voor een programmator niet evident om de juiste band op de juiste plaats te krijgen; er zijn veel factoren die meespelen in de boekingswereld. Niet in het minst het aantal bands dat je moet meenemen op je affiche om een grote band te boeken, vaak van het management van die bands uit. Ook is er Live Nation die zijn stempel drukt. Zij hebben een portefeuille die al 90% uitmaakt van de festival line-up. Dan wordt het bijzonder moeilijk om die paar overgebleven plaatsen nog in te vullen. Dit gaat dan ook nog gepaard met een regionaal chauvinisme in Vlaanderen. Laat ons in Oost of West-Vlaanderen spelen en we trekken een massa volk, maar laat ons optreden in Antwerpen, Limburg of Brabant, en da’s al een heel pak minder Om maar te zeggen dat er regionaal al grote verschillen spelen in eigen land... Ook dat is heel vreemd; een Duitse band die wat naam heeft gaat in Keulen, Berlijn of München evenveel volk trekken.
Tom: De verdeeldheid tussen Vlaanderen en Wallonië is inderdaad al één, maar die verdeeldheid zet zich door naar een nog kleiner niveau: Vlaanderen hangt nu eenmaal (zelfs muzikaal) niet aan elkaar. Als je dat vergelijkt met Amerika bijvoorbeeld is het hier heel versnipperd. En dit ondanks dat we zo’n klein landje zijn. Het maakt het allemaal nog extra moeilijk.

De reden van het interview is de nieuwe release ‘Empires of the sun’. Wat me opvalt is dat jullie sneller en strakker klinken dan op het debuut. Ook veel experimenteler. Is daar bewust voor gekozen?
Dario: Niet per se bewust. Het is een natuurlijk proces. We zijn op dezelfde manier te werk gegaan als bij het debuut, dat er nog kwam met Ostrogoth in het achterhoofd. Alleen konden we nu iets meer onze vleugels uitslaan als het ware; er waren geen belemmeringen, we hadden meer vrijheid, en we kennen de capaciteiten van de muzikanten waarmee we werken. We konden daardoor meer grenzen aftasten waardoor deze plaat dus inderdaad meer experimenteel is. Tom en ik hebben een ruime kijk op Metal en proberen de muziek binnen een zo breed mogelijke omkadering te brengen.
Tom: We vertrokken inderdaad niet vanuit het idee dat we de song structuren en partijen complexer moesten gaan maken; zeker niet. Je ontwikkelt jezelf echter als tekstschrijver, songwriter en muzikant, en daardoor denk je altijd na over wat beter of interessanter kan. Soms zijn het grote zaken, maar vaak ook kleine dingetjes die je in staat stellen om je verder te ontwikkelen richting een volgende plaat. Zoals Dario aangaf is het vorige album nog gemaakt met Ostrogoth in het achterhoofd. Dit keer moesten we met niets of niemand rekening houden, en dat was een zeer bevrijdend gevoel. Dat gaat op de volgende platen nog verder doorgroeien.

Ik vind dat er ook veel meer variatie in zit; je kunt op jullie muziekstijl geen label meer kleven, en dat trekt me nog het meest over de streep. Songs als “Where do we go” bijvoorbeeld,  gaan naar Power metal tot NWOBHM. Maar toch verrassen jullie me voortdurend. Ik hoor soms ook Bay Area-thrash om maar een voorbeeld te geven. Bewust voor deze weg gekozen?
Dario: Door de vrijheid die je hebt word je je ook bewust van de sterke punten binnen de band. Die zijn bij ons zodanig aanwezig dat je bijna kunt zeggen dat ‘the sky the limit’ is. Er zal bij ieder van ons wel een grens zijn, maar we zitten nog niet in een fase waarop we dienen te zeggen dat we die bereikt hebben. We mogen best trots zijn op ons debuut, en dat zijn we ook. Maar we zijn bij de tweede plaat wel vertrokken vanuit het idee om onszelf vrijheid te geven daarvan. Rekening houdend met waar de betreffende muzikant echt in uitbinken. Tom en ik zijn erin geslaagd om met die nieuwe elementen aan de slag te gaan. Er zijn ook nog ruim groeimogelijkheden naar de toekomst toe. Bepaalde dingen die typisch Thorium zijn, zullen echter aanwezig blijven - we blijven een classic Metal band, waarin gewoonweg alles wat je in het genre terug kan vinden welkom blijft.
Tom: Van mijn kant zijn er vooral veel jaren ‘90 invloeden aanwezig – ik denk dan aan bands als Blind Guardian, Rage, Gamma Ray, Symphony X, en ga zo maar door. Dario en ik hadden bij het schrijven van “Four By Number, Four By Fate” (de ‘epic’ van de vorige plaat) al aangegeven naar elkaar toe dat we graag de ‘mindset’ van die schrijfsessies wilden meenemen naar het volgende album. In die track gebeurde er immers ook veel meer dan de voornamelijk NWOBHM –gerichte stijl van de overige nummers. Die heel diverse elementen wilden we absoluut gebruiken op de nieuwe plaat.

Een zeer interessant drieluik is ‘1302 ‘gebaseerd op de roman van Hendrik Conscience . Hoe zijn jullie op dat idee gekomen?
Dario: Ik speel al jaren met het idee om iets te doen rond de Guldensporenslag, maar Tom was me voor (haha). Ik ben altijd (net als Tom en David) een geschiedenis-freak geweest; het is altijd een van mijn favoriete vakken geweest. Vooral de Middeleeuwen. De muziek die we brengen leent zich best goed voor dergelijke thema’s -- maar de rest laat ik aan Tom over, want hij heeft dit meesterwerk in elkaar gestoken.
Tom: Het stond van bij het begin reeds vast dat ook op dit album een lang, complex en episch nummer zou komen te staan. Bij het vorige album hadden we natuurlijk het kwartier-lange ‘Four By Number, Four By Fate’, en het gegeven om een zgn ‘epic’ de plaat te laten afsluiten, is wat mij betreft een constante die zal worden doorgetrokken naar toekomstig werk. Van zodra Dario het idee naar voren bracht om misschien iets rond het boek van Conscience te doen, ging ik er meteen mee aan de slag: ik dook in het boek met kladpapier en potlood in de aanslag, herbekeek de film, ging naar Brugge, en deed massa’s research online over de gebeurtenissen rond de Brugse Metten, de politieke situatie in Europa destijds, de personages uit het boek (en de echte historische figuren), en uiteraard de Guldensporenslag zelf. Een historie zoals bovengenoemde is een eindeloos dankbare bron om zo’n track over te schrijven, en riffs, melodielijnen en andere song-ideeën drongen zichzelf in geen tijd aan. Ik nodig iedereen uit, los van je persoonlijke smaak, om dit drieluik te beluisteren. Zelf ben ik verdomd tevreden van hoe het allemaal uit de verf is gekomen.
Terzijde wil ik ook vermelden dat ik zelf heel graag verrast word door tracks als dit, terwijl het iets is dat je in de scene tegenwoordig helaas minder en minder tegenkomt. Vooral in de jaren ’90 (en 2000), toen het genre zich ontzettend verbreedde richting Progressieve Metal en Symfonische Metal en dat soort stijlen, kwamen bands naar voren als Dream Theater, Symphony X, Kamelot en Ayreon, die nummers van 10, 20 minuten en zelfs hele conceptplaten presenteerden. Het was grensverleggend, maar blijkbaar past dit minder in de huidige tijdsgeest waarin Youtube en social media de plak zwaaien, alles vluchtig en snel verteerbaar moet zijn, en de aandachtsspanne van het grote publiek steeds maar kleiner wordt.

Je merkt inderdaad dat, vooral de jeugd, voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkels
Dario: Dat is het probleem van deze tijd; mensen willen iets nieuws horen maar volgende week moet het weer iets anders zijn.
Tom : Het is iets waar ik met de ‘1302’ trilogie graag tegenin ga. Het leuke aan ‘De Leeuw van Vlaanderen’ is trouwens dat je veel personages hebt die tot de verbeelding spreken. Al die uiteenlopende personages openen mogelijkheden om te werken met veel verschillende sferen; je begint daar rond te bouwen waardoor dat nummer steeds langer wordt. Ondanks het feit dat het nummer in z’n geheel meer dan 17 minuten duurt, passeert het naar mijn gevoel zeer snel. Ook het schrijfproces ging eigenlijk zeer snel. Voor de rest was het tevens een leuke onderneming; het kunnen werken met verschillende zangers zoals David’s vriendin Anneleen, Benny (23 Acez), Joe van Evil Invaders, en uiteraard als kers op de taart Arjen Lucassen!

Zoals aangegeven schept dit drieluik dus mogelijkheden naar de toekomst toe?
Dario: Deze eerste twee platen zijn door de band genomen vrij snelle platen geworden. Qua ritmieken en tempo’s hebben nog niet gewerkt met Doomy structuren of verlaagde stemmingen en dergelijke; het lijkt me echter wel iets. Een enkel nummer dat die richting uitgaat, of dat iets progressiever is in zijn geheel; het moet allemaal kunnen. Toen we 2016 / 2017 met Thorium startten dacht ik: “eigenlijk moeten we er voor zorgen dat we de Toto van de Metal worden”.
Je hebt veel groepen en muzikanten die evolueren doorheen de jaren. Wij doen dat ook en gaan dat blijven doen. Alleen hebben we die lat al van in het begin heel breed kunnen leggen, in die mate dat mensen na deel drie of vier niet gaan kunnen zeggen dat we te ver afgeweken zijn van het oorspronkelijke stijl. We zullen natuurlijk altijd blijven klinken als onszelf, maar wellicht op de ene plaat wat meer afwijken dan de andere. Net zoals een band als Toto altijd verschillende facetten in z’n muziek heeft getoond op hun platen (gaande van meer rock-gericht naar eerder funky stuff), toch zaten hun eigen, typische elementen er altijd in. Bij ons zal de ene wellicht meer houden van de speed metal -elementen, de andere van het epische of progressieve, maar ze gaan nooit kunnen zeggen dat we binnen 10 jaar wel heel ver zijn afgegleden van het oorspronkelijke idee. Daar waken we wel over.

Thorium was , vooral op het debuut, een band die je vooral live moet zien. Dat is nu toch wel anders, Of is dat kort door de bocht?
Dario: We zijn nog steeds een band die je live moet zien, maar de nieuwe plaat klinkt complexer en volwassener. Het is een natuurlijke evolutie. We zijn ook meer op elkaar ingespeeld, ondanks dat we nu een jaar stil liggen.

Ik bedoel eigenlijk gewoon dat de nummers op de eerste plaat prachtige songs waren, maar eens op het podium nog beter tot hun recht kwamen. Nu krijg je meer de combinatie van beide aspecten, vind ik
Tom: Er is altijd het verschil tussen een live dynamiek en een studio dynamiek. Ik vind het persoonlijk zeer interessant om te werken met die twee aspecten. De eerste plaat klinkt en voelt heel naturel, vermits de basis erg ‘live’ was opgevat -- zijnde basic drums, bas, gitaren en stem, met vooral de backings die je ook live zou horen. Op deze tweede plaat is er veel meer aan de hand -- veel meer lijnen in de backings, meer laagjes en overdubs, veel meer harmonieën in de gitaren, plus ook percussie, een verteller, en ga zo maar door. Het zijn allemaal elementen die het geheel rijker en complexer maken. Live kun je met veel minder elementen wegkomen dan je nodig hebt om op plaat ‘vol’ te klinken. Heel leuk om met die contrasten te werken.
Dario: Ik wil daar aan toevoegen dat het ook veel uitdagender zal zijn voor ons om deze plaat live te brengen, net door die voornoemde complexiteit. Door toevoeging van al die elementen gaan we meer moeten kijken en kiezen. Dat wordt al een uitdaging voor de eerste repetitie samen, want er is nog geen enkele repetitie geweest met de nieuwe nummers met uitzondering van het titelnummer en ‘Itchin’ and Achin’’.

Wat live optredens betreft, dat zit er dus niet in. Doen jullie streamings rond jullie nieuwe plaat? Wat is je mening van dit fenomeen?
Dario: Streaming is voor mij iets als een video clip om als band wat meer in de aandacht te kunnen blijven, niet meer en niet minder. We zijn geen band die een betalende streaming wil doen of van die toestanden, we willen onze nummers pas brengen als het kan voor een publiek. Het is wel degelijk een interessant concept voor bepaalde doeleinden, om in de aandacht te blijven en noem maar op. Maar daar stopt het wel mee voor mij. De interactie met het publiek is voor mij onmisbaar, ik denk dat Tom daar dezelfde mening over heeft. Wij kijken vooral uit naar wat wij vanaf september kunnen gaan doen.

De cd via streaming voorstellen zit er niet in dus?
Dario: We hebben al enkele aanbiedingen gehad daaromtrent, maar daar konden we niet op ingaan omdat ze zich situeren in Nederland en we de grens niet over mogen. Als we het bijvoorbeeld in mei kunnen doen zal het met een beperkt aantal nummers zijn, maar daar stopt het mee; de volledige plaat stellen we voor als het echt live kan en mag.

Wat zijn de verdere plannen van de band?
Dario: We hopen vanaf september de baan op te kunnen, de bedoeling is om de plaat in 2021/22 zoveel mogelijk te promoten in het buitenland. Daarnaast zijn we al in een vergevorderd schrijfproces voor de derde plaat (en zelfs deel vier) -- we zijn gewoon blijven werken aan nieuwe nummers. De inspiratie komt soms op de meest gekke momenten. Het is zaak om die inspiratie direct vast te leggen.

Voor mijn laatste vraag keer ik even terug bij ons vorig interview: de vraag waar je jezelf ziet over tien jaar. Toen was het antwoord “Ons doel is dat we binnen tien jaar zeker en vast groter willen zijn, maar nog steeds met beide voeten op de grond. We werken er alvast hard aan verder de komende jaren!”
Staan jullie hier nog steeds achter? Of is er ondertussen een nieuw doel komen opduiken?
Dario: Ik wil er enkel aan toevoegen: pakweg binnen vijf jaar zal Thorium 3 en misschien ook nummer 4 op de markt zijn, en ik zou dan graag nog willen terugkijken op alle processen die vooraf gegaan zijn en kunnen zeggen dat als we konden terugkeren naar 2016/2017, we nog steeds hetzelfde zouden doen. Een viertal jaar na het ontstaan,  zitten we alleszins nog altijd op schema. Ook zou ik heel graag de komende jaren in dezelfde bezetting kunnen verder doen.
Tom: Mijn doelstelling is vooral om muziek blijven schrijven -- iets wat Dario en ik haast voortdurend doen. Zelfs tijdens de corona zien we elkaar geregeld, houden we elkaar up-to-date, wisselen we ideeën uit en praten we over nieuwe Thorium nummers en albums. Heel groot voordeel is dat we thuis zijn uitgerust om op te nemen en aan nummers te werken, dus ook tijdens lockdowns en dergelijke kunnen we immer verder werken aan nieuw materiaal!

Bedankt voor dit lang en fijn gesprek, veel succes nog met de nieuwe plaat, en hopelijk tot spoedig op een podium!