logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

ufomammut_4ad_0...
Civic

Kloot Per W - Over een leven vol muziek Aanbevolen

Geschreven door - -

Kloot Per W - Over een leven vol muziek

Kloot Per W voorstellen neemt veel tijd in beslag want hij is al bezig sinds eind de jaren zestig en hij is vooral ook heel actief. In het kort dan: gespeeld bij de The Misters, Polyphonic Size, The Employees, De Lama’s, De Kreuners, solo- en samenwerkingsprojecten, producerswerk, Cromwell en de Kloot Per W groep. Hij speelt meerdere instrumenten, hij schildert en ik kan zo nog even doorgaan.

Kloot Per W nodigde mij bij hem thuis uit voor een live interview. Altijd leuker dan via mail en vrij zeldzaam in deze Covid-tijden. Het was warm weer en ik werd onthaald in zijn schilder ateliertje. De man zit momenteel noodgedwongen in een rolstoel vanwege zijn voet. Vrijwel meteen ging het over muziek en over de herkomst van muziek. Op dat vlak is hij een beetje een encyclopedie (voor de jonge lezers: wikipedia).

De 3 songs op ‘Nuits Blanches’ doen mij aan Gainsbourg, j.j. Cale en zo denken. Vooral qua sfeer en opzet. Kan je ze eens duiden? Of heb je liever dat elk er zijn eigen verhaal over maakt?
Review hier
Nee, die songs gaan wel degelijk over iets. Nuits Blanches gaat over het internet en dat internet is een poort geweest naar de porno. Toch is porno nog altijd een taboe gebleven. Dus er lopen een heleboel ongelukkige mannen, van mijn leeftijd,  rond die heel moeilijk aansluiting vinden met vrouwen. Ikzelf ben een charmeur en kan gemakkelijk contact leggen met vrouwen en ik ga heel graag om met vrouwen. Dat vormt geen probleem maar ik zie heel wat mannen in mijn omgeving waarvan ik denk: wat doen jullie nu? Exotische vrouwen kopen… alee vinden die hier geen vrouw of kunnen ze die niet aan? En op Nuits Blanches vertel ik het verhaal van zo ’n man die altijd heet is maar dus nooit een vrouw kan versieren. Die staat bij wijze van spreken met zijn broek open en nog moet er geen vrouw hem hebben. Die man ligt dan in zijn bed en kan niet slapen en denkt aan al die vrouwen die hij ziet passeren. Hij gaat dan langs de hoerenbuurt maar durft er niet binnengaan omdat hij te grote schrik van vrouwen heeft. Daar gaat dat in grote lijnen over. Ik probeer te spelen met dat thema in mijn teksten en die werk ik dan uit samen met Dominique Buxin die mij helpt om die Franse tekst te kneden zodat hij meer is dan een gewone tekst. Met woorden en gezegden die Fransen begrijpen.

Nu begrijp ik beter de hoes met de afbeelding van die drie halfnaakte vrouwen omdat die de lading dekt
Voila, Op dat model ben ik gevallen en ze had de juiste uitstraling ervoor. Ik werk ook al jaren samen met een Franse band (Sandie Trash) uit Bordeaux. Via mail en files want ik heb ze nog maar twee keer in het echt gezien. Die zijn zwaar gothic en psychiatrisch qua stijl. Zelf heeft ze al een zwaar leven achter de rug. Het zijn bijgevolg heavy teksten maar het is geen façade. Daarom wil ik daaraan meehelpen. Ik speel daarop met sixties en seventies gitaren en zo en dat  contrast vormt een origineel geluid.

Ik weet dat je met nog projecten bezig bent, zal dit verder in het Frans gebeuren?
Momenteel heb ik idd een plaat af, ook in t Frans, en dat zal redelijk donker zijn. En dat gaat over mensen die op het internet leven en alles liken etc… Maar ook over de dood. Dat houdt mij veel bezig omdat mijn tijd hier op aarde korter wordt.

Is dat dan met dezelfde bezetting?
Nee, ik had een groep maar met corona is dat wat uiteengevallen. Ik heb nog de drummer waarmee ik samenwerk en waarmee ik ook Cromwell doe ( een project met bassiste Emily Blom van The Scene). Da’s Achiel, die ook bij Spiral of Silence speelt trouwens. Hij zou mijn zoon kunnen zijn en is heel anders dan ik, maar daardoor past dat goed in elkaar. Hij heeft dezelfde drive. En voor de live dingen gaat Blom ook meespelen. De opnames doet ze niet mee vanwege de moeilijkheden rond de corona en de quarantaine. Dat begrijp ik, ze kan moeilijk haar werk opgeven om hier weken hier te komen wonen. Ik heb dan voor de opnames sessiemuzikanten bijeen gebracht. Pascal Deweze (producer) zat met de handen in zijn haar. Hij dacht nooit dat dat als een band ging klinken. Maar juist door die enorme verschillen is er iets moois uit ontstaan. Dat heeft Pascal mij trouwens ook achteraf gezegd.

Als je nu een album schrijft, schrijf je dat voor jezelf, iets waarover je tevreden wil zijn?
Het is een combinatie. Ik doe het omdat ik het moet doen en wil doen maar ik heb wel altijd een aantal mensen voor mijn ogen als ik schrijf. Nooit honderd procent voor mezelf maar altijd met een publiek voor mij. Ik heb wel een beetje een probleem omdat ik geen imago heb zoals bv Roland, Arno of zo. Ik ben een gewone pee en als ik op straat loop verdwijn ik in de massa. Met Mauro is dat ook zo. Die zou eens een hoed opzetten maar dat is het dan ook. Ik sprak hem eens en hij moest naar de tv studio en hij zag dat niet zitten. Hij doet dat niet graag en ik zei hem dat hij dat moest doen want hij wordt gevraagd en krijgt applaus. Ik krijg dat allemaal niet, ik moet daar zelf om vragen. En ja hij verstond het. Zo kwam die klik en zijn we met dat gezamenlijk album begonnen. Ik zei tegen hem: het mag niet om te lachen zijn en laten we het witte album van de Beatles voor ogen houden, qua variatie, want ik ben een manneke dat uit verschillende stijlen bestaat. Zo waren we vertrokken.  
Voor de nieuwe plaat die klaar is sprak ik met Deweze. Ik zei hem: eigenlijk wil ik Engelse rock maar dat Fransen dat zouden spelen. Met al de cheesness erin. Ik ben natuurlijk geen Fransman, ik ben een Vlaming. Maar ik denk toch dat ik het goed heb kunnen weergeven.

Je hebt geen Franse achtergrond dan?
Ja een beetje, maar da’s van heel ver. Zie naar mijn Franse naam. Ik ben wel in de tijd opgevoed dat de arbeiderskinderen goed Frans moesten kunnen spreken zodat ze niet als idioten werden afgeschilderd. Want Frans dat was chique. Dat gaf wat klasse. We moesten tonen dat arbeiders ook klasse konden hebben.

Met Spiral of Silence heb je vorig jaar een nieuwe single gemaakt. Is dat ook terug vertrokken?
Ja, we repeteren terug. Een tweehonderd meter van hier. Ik wilde iets doen met Achiel omdat door de corona alles wat gepland stond op zijn gat lag. We namen een single op en we hebben nog een viertal nummers erbij intussen.  We hebben al wat optredens zoals W-fest en we kijken ook voor enkele Duitse gothic festivals. Het is een beetje postpunk en gothic, maar zonder de verkleedshow erbij. Ik speel dan daar wat David Gilmour-achtige solootjes erbij. Met een goeie plaatselijke violist erbij dat live goed een verrijking zal zijn.
Ik zei tegen Achiel laten we nog iets anders doen: iets met Dream pop of lichtere New Wave. Dat werd dan Cromwell.
Daarna hebben we met Rudy Trouvé en Marcel Vanthilt nog een andere plaat gemaakt. Een beetje een artplaat met teksten van Marcel en abstracte muziek. Met dub bass. Heel origineel maar we vinden tot nu toe geen label dat dat op een 200 a 300 exemplaren wil uitbrengen. Met de naam van Vanthilt zou dat toch moeten lukken. Door de Brexit kan Rudy zoiets niet betalen omdat de perserij bijna het dubbele vraagt in Engeland. Dus komt er daarvan nu eerst een split single uit. We zouden als promo stunt die plaat een keer opvoeren met allemaal leerlingen van de Singel in Antwerpen. Dat zou de media wel kunnen trekken.

Dat zijn drie projecten die staan te wachten om uit te komen. Nu zet ik al mijn demo’s en outtakes op bandcamp uit en dat brengt ook een beetje op. Nu is het wachten tot alles weer op gang komt he.

Bedankt voor het gesprek!


Aanvullende informatie

Gelezen: 977 keer