Madou - Tonen hoe het moet
We kennen Madou van “Niets is voor altijd” en “Wilde Nachten” uit 1981 alweer. Waar is Madou in godsnaam de laatste veertig jaar gebleven? In begin jaren tachtig vormden ze een unieke combinatie van folk met uitstekende arrangementen, gestoeld op eerder wat bittere teksten. Nu deze hybride muziek wel blijkt aan te slaan hebben instrumentalist Wiet Van de Leest, zangeres Vera Coomans en tekstleverancier Jan Devos besloten tot een reünie.
Deze pioniers komen eens de puntjes op de i zetten en tonen hoe het moet.  Alles begon onder invloed van hun kroost. Zoon Thomas die ook al elders zijn sporen verdiende , slaagde erin het vuur weer aan te wakkeren. Never change a winning team. Dus met dezelfde formule als voorheen levert Madou meteen een instant klassieker en perfect radio 1 voer. Madou toont hoe het moet met een pompende bas, een heerlijke Fender Rhodes en strijkarrangementen. En dan nog die ronduit fantastische nachtegalenstem van Vera met die melancholische ondertoon.
Hun nieuw materiaal werd reeds virtueel voorgesteld, samen met oud materiaal op 14 maart. Alle nummers staan als huizen en jong en oud vallen niet te onderscheiden. Er is dan ook niets dat gedateerd klinkt, zelfs na 40 jaar. Wiet, Vera en Jan, waar hebben jullie de laatste veertig jaar rond gehangen? We kunnen niet wachten tot alles weer open gaat en jullie alle Cactussen, Dranouters, Labadous  en theaterzalen overweldigen met jullie finesse.

Paul Couter - PCNW - ‘Who The Fuck Is Arno?’

Beste Paul,
Al jaren ben ik een fan van jou. Niet alleen omdat je destijds met je kompaan Arno met Tjens Couter stevige fundamenten legde voor alles we nu Belpop noemen, maar vooral voor je passie en warmmenselijkheid.
Als jonge snaak kon ik na enkele weken wachten eindelijk ‘Gimme What I Want’ bij mijn platenboer afhalen. De platenboer Jaak liet het er uiteraard niet hier bij en ik stapte tevreden huiswaarts met ‘Freckleface’, ‘Who cares’ en ‘Plat Du Jour’ onder de arm. Mijn broer was tuk op ‘Honneybee’ en maakte alras aanslag aan mijn prille Tjens Couter Collectie om later een van de grootste TC Matic fans op deze zakdoek België te worden. Ik vergeef het hem en gun het hem dat hij nog altijd die elpees niet heeft terug bezorgd.
Google heette nog in de jaren zeventig bibliotheek, muziektijdschriften en van horen zeggen. Enig opzoekwerk leerde me dat TC ooit headliner was ergens in London na het voorprogramma van een prille Sex Pistols. En dat je het liever bij die rauwe blues hield en niet het pad van Arno met TC Matic wou bewandelen….. Exit Paul, enter Jean Marie Aerts.  Arno keerde later terug naar diezelfde roots, getuige zijn cover, die jullie ook al samen speelden , met Charles et les Lulus van Rufus’ “Walking The Dog”.
Die verhalen kon je gedreven vertellen toen ik je leerde kennen in de Gentse scene. De verbittering ebde weg en je maakte tussen het tuinieren door menig bruine kroeg onveilig met je rauwe, intense en zelfs geniale muzikale bijdragen. Je gaf je passie door aan eender wie. Mijn nicht kreeg gitaarles van jou in de Acht Zaligheden en je leerde me ook een aantal trucjes op die zessnaar. Meer nog, ik kreeg zelfs een Guvnor gitaar van jou die ik nog steeds koester en zal blijven koesteren.
Ziek worden is als een loterij. Je kreeg een verkeerd lot maar twijfelt niet om een legaat na te laten in een trilogie. Met ‘Domisoldo’ toon je op je typische eigenwijze, warme en consciëntieuze manier je liefde voor muziek. Je typische schuurpapieren stem, rauwheid in instrumentenkeuze en beheerste arrangementen geeft in deze laatste een mooi overzicht van je innerlijke ziel, geest, passie, omzwervingen en liefde voor muziek en eenvoud. Ik hoor nog altijd waar je eeuwige compain Arno nu nog altijd zijn mosterd haalt. Ik likkebaard van de rifjes, de passerende sax, de sobere beats op “Because”, de ingetogenheid op “Birds”, de knipoog naar Cohen op “Domisoldo”, en ga zo maar verder…….
Sorry voor de op eerste zicht foute vergelijking, maar eigenlijk doe je me denken aan Keith Richards: Hij toonde ook met zijn solowerk wie de Stones echt zijn….
Het ga je goed, Paul.

Domisoldo
Paul Couter - PCNW
Sing my title
Vynyl/Digital

Mooneye - Fix the Heater - Meesterlijke Popsong en Arrangementen
De veelbelovende Zwevegemse dorpsgenoot gooide al hoge ogen in de Nieuwe Lichting, werd hoog geprezen door Oor en dook samen met  Jo Francken (Admiral en Zesde Metaal) en PJ Maertens (Tamino) om in september het debuutalbum op ons los te laten.
We zijn het al gewoon van het pareltje “Bright Lights”: poppy akkoordenschematjes, verfrissende arrangementen en een fluwelen stem staan ook hier op het tweede voorproefje “Fix the Heater”. Benieuwd of dit ook een oorwurm zal worden.
Na de albumrelease volgt dit najaar een eersteklas clubtour die Mooneye (met nieuwe leden Jesse Maes, Ramses Van Den Eede en Guillaume Navarro) langs de mooiste zalen van Nederland en België gaat brengen.
Kennis maken met Mooneye 2.0 kan op hun live stream concert in Transfo/Zwevegem (zondag 21 maart). Meer info op Mayway Records www.maywayrecords.com

Wanneer vriendschap, passie en liefde voor muziek nooit zullen uitdoven
Zijne In Goedheid En Aanstekelijkheid Gedrenkte Wouter Droesbeke weet al ongeveer een halve eeuw zijn passie en begeestering voor country te delen met zijn enthousiaste vrienden en aanhoorders. Onze chroniqueur schaarde door de jaren heen een fantastische warme vriendenkring van topmuzikanten rond hem met zijn finaal project Texas Café. Deze warmste mens heeft nu zijn laatste strijd tegen de gemeenste ziekte verloren en laat in zijn onsterfelijke liefde voor muziek met zijn bende van acht een erfenis van jewelste na.
Texas Café legt na een laatste zinderende passage in Den Ekster in Dranouter de laatste handen aan het ultieme muzikale legaat: LP Texas Café wordt een exclusieve one off limited edition van 300 exemplaren. Texas Café gaat met hun gekende élan in productie na de verkoop van honderd exemplaren om zo verder te kunnen werken. Bestellen is dus de boodschap. Het verhaal van Wouter en zijn muzikanten wordt hier met een lach, een traan en bloedzuivere passie verteld. Luister aandachtig naar “Copperhead Road”, om er zomaar eentje uit te pikken. Of “Homegrown Tomatos”, of “Loretta”, of…… Tja eigenlijk alle nummers.
Een song heeft Wouter zelf geschreven: “Grounded Pork For Free”. Het verhaal van een van Texas’ favoriete kroeg wordt hier heel verfijnd en met de nodige humor uit de doeken gedaan en wordt tevens uitgebracht als single.
Weet je, je hebt zo van die covers of tributes die het origineel willen benaderen, en zij die het origineel overtreffen. Neem gerust van mij aan dat Leaving in Styles tot de tweede categorie behoort.

Er wordt een portret van de inmiddels overleden Wouter uitgezonden in het programma ‘Leef’ op Play 4 maandag 22 maart aanstaande.

Line up: Wouter Droesbeke: rhythm guitar en lead vocals/ Piet Clarysse: gitaar, slide gitaar en backing vocals /Isabelle Stevens: Bariton sax en backing vocals/ Patrick Penne: Mandoline/ Dick Vanhoeghaerden: Drums en percussie/ Kris Demets: Bas/ Dirk Naessens: Viool

Tracklist: White Frightliner Blues, Loretta, Angel of Montgommery, Homegrown Tomatoes, Grounded Pork For Free, Hello in There, Barking Jack, Rita Balou, Magnolia Wind, Copperhead Road, Worry Be Gone, La Freeway, Grandpa was a Carpenter, Dublin Blues, In Spite Of Ourselves, The Old Man’s Eyes, Souvenirs, Bluebird Wine, The Death of Sis Draper, Texas 1947, My Favorite Picture of You.

Topkwaliteit blijft altijd boven drijven, en zoals gewoonlijk moeten de niet minder dan geniale ID!OTS, dat werd opgericht in 2012 op een varkensboerderij ergens te velde in Lichtervelde, weer hier niet onderdoen. Id!ots slagen er maar niet in om een slecht optreden te geven, deze keer zonder publiek door een of ander virusje.
Ons wereldberoemd ongekend prettig gestoord viertal is allang besmet met het virus om met hun gortige en tijdloze oerrock een onuitputtelijke geestdrift er door rammen, nog maar eens gloeiend, razend en bijzonder explosief, en dan eens weer naar hun normen ingetogen.
Rauwe lappen proto punk staan op het menu . Ook als Mistero Dufo en co deze keer de studio betreden, dan ontploft het boeltje. Na het eerdere ‘Chapter 1’ krijgen we nu ‘Chapter 2 Fall’ met als eerste single “Elephant”. Ondersteund door een locomotief van een ritmesectie en zowaar een Hammond laat De Westvlaamse Riffheid Wouter  zijn gitaar op ons los terwijl de Coronaproeve Luc koeltjes het verhaal beschrijft van een olifant die schoenen gaat kopen. Laat nu eens deze psychedelica heel realistisch overkomen. In “Magnolia” regende het ook kikkers en de aanschouwer geloofde het. Ondersteund met een oneshot videoclip van “Strash”.
Onze eeuwige hyperkineet slaagt er in om een perfecte eeuwige knorpot a la Reed neer te poten in “Drunk”. Wat lichter, softer, en toch onmiskenbaar Idiots. Je moet het maar kunnen. En een ode aan dronkenschap kan ondergetekende altijd en met plezier smaken.
Het huwelijk tussen Beefheart en Ozzy word ingezegend in ‘Fall’. Als een bloedende vulkaan worden Wouter en zijn gitaar perfect explosief. We gaan er geen etiket op plakken. Het zou zelfs idioot zijn. Het zijn gewoon Id!ots. Of Idiots.
Deze stevige portie waanzin blijft doorgaan in “Wreckless” en afsluiter “Blackout pt2”, waar alle John Spencers, Triggerfingers en Beefhearts duimen en vingers van aflikken.
Ook hier worden alle nummers favorieten. Het wordt verdomme nogmaals eens hoog tijd dat dit verdomde klotelandje en omstreken ID!OTS naar de juiste waarde schat. Die gasten hebben gewoon geen concurrenten.

Tracklist: Lipstick Glamgirl, Monkey In The Drivers Seat, Lonewolf, The Office, Bai Chang, Hong Kong, Elephant, Underground, Nervous Wreck, Let’s Get Drunk, Blackout PT. 2

Hoe Corona en Bowie hun sporen nalaten
Onze Gentse Zwevegemnaar en eeuwige Bowiefan Patrick Vanmaercken is al een dikke veertig jaar gekend in het jamcircuit en concertcircuit. Nooit verlegen om zijn gitaar en basgitaar boven te halen, plezierde hij met gedreven passie enthousiasme bezoekers van legio cafés en bruine kroegen met persoonlijke versies van menige klassiekers. Zijn versie “I Shot The Sheriff” staat serieus in mijn geheugen gegrift. Met plezier sluit hij aan bij lokale muzikanten.
Dit onderschat talent schreef door al die jaren heen ook eigen nummers - In 1988 haalde “Sorrowfull love” zelfs een talentenjacht op de toenmalige BRT 2 - en slaagde er nooit in om deze vast te leggen. Tot Corona kwam. En hij in zijn eentje eindelijk kon waarmaken waar hij al zo lang van droomde. Covid19 heeft zo ook zijn voordelen.  Hij herwerkte tien oudere nummers, schreef twee nieuwe en speelde als zelf in, op de drums na (Remko).
Patrick schuwt heikele thema’s niet en mag wel eens betrapt worden op wat zwaardere teksten. Zo krijgen de slachtoffers van de Coronacrisis een hart onder de riem in “When the silence is overcome”.
“Face The Facts” klinkt heel poppy en wordt gedreven door een sterke riff en dito drums. In de ballad “What Will You Try To Proof Baby” komt Bowie overduidelijk om de hoek loeren en misschien zelfs wel goedkeurend knikken . Eigenlijk is dit het geval bij alle nummers. Alles is goed gebalanceerd en gearrangeerd.
Ik reken erop dat Zrick met zijn liveband er nog wat meer power zal in krijgen. Potentieel troef dus.
Het project krijgt de naam Zrick mee. Patrick timmert naarstig aan een tweede elpee en roept een liveband samen om zo snel als kan weer de hort op te gaan.
Het album ‘See me’ van Zrick is te beluisteren op Spotify, YouTube, iTunes en Shazam.
Meer info via www.facebook.com/zrick.be

Ansatz Der Maschine wou op 14 maart hun nieuweling ‘Burial Songs’ voorstellen maar één of ander gekend virusje heeft voor een dikke zes maand vertraging gezorgd. Behalve de wat donkere titel en het feit dat dit opus uit negen stukken bestaat heeft het verder niets gemeen met een oer klassiek  kerststuk.
Meer nog, Matthias en co laten ons in een wereld van geluidjes en effecten die van alle kanten komen, klassieke instrumenten tot en met een harp genieten van een weergaloze opbouw, gelaagdheid, soundscapes of klanktapijtjes in het prachtige decor van de Stadsschouwburg Kortrijk.  Laat de opbouw, de sound en de ingehouden explosies maar gerust binnen komen. Je kan er eigenlijk gewoonweg niet aan ontsnappen. We krijgen geen Colin van Amenra als gastzanger, maar dit is absoluut geen erg. We worden meegenomen in een sfeertje waar onze geluidskunstenaar Bertel tovert en ons om de oren slaat met enerzijds bizarre sounds en tegelijk een relatief klassieke opstelling met bas, drums, toets, gitaar percussie en een harp.
Zangeres van dienst Sophia zorgt voor het nodige bijkomende kippenvel. Zachtheid en uptempo (“Blush”) worden heerlijk en subtiel afgewisseld. Na afsluiter “Eagle” krijgen we nog een even subtiel bisrondje.
Dit is echt de ideale soundtrack voor iedereen die er zijn eigen invulling wil en kan aan geven. Even dacht ik dat onze Griekse filosoof Socrates achter de coulissen als een ware souffleur ADM stond in te fluisteren wat ware schoonheid is en hoe subjectief die wel kan zijn.

Zoals Dirk Steenhaut schreef :” Ansatz is niet het type band dat de toeschouwer met veel spektakel om zijn aandacht verzoekt, maar hem liever geleidelijk bedwelmt en vervolgens meeneemt op een geestverruimende trip.” Ik kan het niet beter verwoorden.
Een achterafgesprekje met bezieler Matthijs leert mij ook dat hij een ongelofelijk warme en sympa gast is die weet dat het warm water al lang uitgevonden is.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/1518-schouwburg-kortrijk/ansatz-der-maschine-17-09-2020.html
Organisatie: Wilde Westen

Er vloeit meer dan heel wat country in de Westhoek. Mensen kijken en luisteren naar Wouter en zien Cash, JJ Cale, Clark en Van Zandt in één. Onze Wetterse Poperingse zytholoog weet al ongeveer een halve eeuw zijn passie en begeestering voor country te delen met zijn enthousiaste vrienden en aanhoorders. Onze chroniqueur schaarde door de jaren heen een fantastische warme vriendenkring van topmuzikanten rond hem en gaat de hort op met zijn finaal project Texas Café.

Het cliché wil dat aan alle mooie liedjes een eind komt. Onze warmste mens vecht al enkele jaren tegen de verschrikkelijkste ziekte en dreigt nu de handdoek in de ring te moeten gooien. De bende van acht besluiten om er het beste van te maken, nemen een dubbel elpee op - ja, oude term - en kiezen de oer Vlaamse klei van Wouter uit, Dranouter, om een laatste zinderend optreden te geven.  De liefde van Texas Café voor de outlaw country en de zoektocht naar authenticiteit zijn de lijm die hen bindt. Live music matters.
Wouter neemt met zijn gitaar en zijn stem meteen het publiek in, Piet begeleidt en soleert als geen ander, violist Dirk legt de perfecte accenten, Isabelle heeft een stem als een misthoorn en kent de bariton sax als haar broekzak, ritmesectie Dick en Kris drumt en bast alles perfect bij elkaar en mandolinespeler Patrick is de spreekwoordelijke kers op de taart. Neem daar nog eens Bram bij die voor een perfecte sound zorgt.
Alles wordt netjes geregistreerd door James Cooke die timmert aan een nieuw programma over mensen en hun laatste dagen. Wat een warme mens!
Genoeg intro dus. Deze meest onbekende gekende muzikanten zijn beste vrienden en dat voel je gewoon. Al vanaf de eerste noot “L.A. Freeway” weet je dat we een uniek warm, diepgaand, mooi, humoristisch en een heel mooi verhaal gaan meemaken. Neen, ik ga het hier eens geen concert noemen. Wouters grote held Townes Van Zandt krijgt al meteen zijn eerbetoon met “White Freight Liner”. Resultaat: De sfeer zit er fantastisch in.
Wouter doorspekt alles met humor in “Grounded Porc For Free”. We leren met hetzelfde elan dat Guy Clark zijn eigen groenten kweekte in “Homegrown Tomatoes”. Na een nummer of zes is heel het publiek nog meer bij de strot gegrepen en dan moest datzelfde publiek, uiteraard allemaal vrienden, nog omvergeblazen worden door Isabelles baritonsax  en mandoline in een ronduit unieke en kippenvel bezorgende versie van Steve Earls “Copperhead Road”.
Weet je, je hebt zo van die covers die het originele willen benaderen en ook tributes die het originele eens zouden durven overstijgen. Laat ons nu al heel de avond wel dat tweede meemaken zeker! En als je denkt dat Wouter geen eigen songs schrijft, dan moet je eens luisteren naar zijn ode aan K-Town. Wordt één dezer uitgebracht. Afsluiten met Clarks “My favorite Picture” kon niet mooier zijn.

We hebben met dit beeld mooi, sereen en emotioneel afscheid kunnen nemen van één van de warmste, gepassioneerde en mooiste mensen die er op deze aardkloot rondlopen. En ik heb het niet alleen over Wouter, ook gewoon die acht mensen op dat podium en zijn machtige entourage.

Line up: Wouter Droesbeke: rhythm guitar en lead vocals/ Piet Clarysse: gitaar, slide gitaar en backing vocals /Isabelle Stevens: Bariton sax en backing vocals/ Patrick Penne: Mandoline/ Dick Vanhoeghaerden: Drums en percussie/ Kris Demets: Bas/ Dirk Naessens: Viool

Playlist: LA Freeway/White Freight Liner/Dublin Blues/Rita Balou/Grounded Porc For Free/Homegrown Tomatoes/Angel Of Montgommery/Inspite Of Ourselves/Copperhead Road/Hello In There/That’s The Way/Galway Girl/Barking Jack/My Favourite Picture

Pacmadam + Two Russian Cowboys - Alsan in the mood
Two Russian Cowboys
4AD (De Blankaart)
Diksmuide
2020-08-14

4AD doet hun reputatie van concertorganisator alle eer aan door coronaprove sessies te organiseren in het prachtig decor van het natuurdomein De Blankaart. 1,5AD floreert …

Er moet iets in het drinkwater van Izegem zitten. Naaste de lokale Kowliers en Ertebrekers hebben we nu Pacmadam met een potentieel om u tegen te zeggen. De combinatie van eighties synths , doorgedreven en zelfs meesterlijke arrangementen, een seventies funky gitaar groove, een retestrakke percussie en de pareltjes van teksten zorgen voor een sound of een genre die niet direct in een hokje te stoppen valt.  Muzikaal heel sterk, de overgangen zeer goed en vooral de funky inslag met een gemixte spoken word komt bij mij binnen. Ik benoem het als spoken word omdat het te sterk is  om Pacmadam als de zoveelste Kowlier, Zesde Metalen, Gesmannen en  andere te benoemen en daarmee te categoriseren.
“Apke” dreigt als een op uitbarsten vulkaan te exploderen en toont de dynamiek tussen de verschillende instrumenten en genres die heerlijk in elkaar vloeien. “Ik Keuninginne”  doet me denken aan “Je suis venue te dire que je m'en vais”, in de versie van Jo Lemaire. “Kik no mi”: Okidoki De titel alleen al.... En in “Zeure Beutre” zit er zoveel funk als was het dat ze het genre zelf bedacht hebben.
De meeste nummers zijn zeer feel good gericht. Uitzondering “Krakmadam” gaat heel diep om de mokerslagen in het leven waar niemand vrij van is te helpen verwerken. Subtiel pareltje. Zangeres Isolde weet met haar humoristische en sarcastische bindteksten het publiek op handen te dragen met rond haar een stelletje muzikanten die gerust het epitheton klasbakken mogen dragen. Er komen allerlei dagelijkse, herkenbare thema’s met een knipoog aangekaart. De polarisering van de polarisering wordt besproken, narcisten worden in hun onderbroek gezet, mensen gaan vreemd en komen ermee weg. U leest goed, mooie West-Vlaamse teksten gebracht door een misthoorn van een stem. Ik ben gepakt door Madam.
Line up: Bjorn Vande Vijvere (toets), Isolde Clarys (zang), Wouter Landuyt (gitaar), Yves Debaes (bas)  Renaat Bourgeois (drum)

Two Russian Cowboys valt dus ook niet in een vakje te stoppen. Meester entertainer en opperkineet Luc is de meest gekende ongekende artiest die hier op deze zakdoek Vlaanderen rond flaneert. Acteur in Bevergem, muzikant in onder meer The Sparkling Pistols, De Willem Vermanderes, Ugly Papas, Two Russian Cowboys, Spokane 4774 en Idiots. En dan nog een columnist ook.
Deze duizendpotige j’enfoutist maakt al enkele decennia  met zijn spitante humor, absurde nummers en vaste sidekicks de podia onveilig. 2RCB, bezield door de immer coole Hugo Bourgois en Dufo himself, is terug van nooit weggeweest en moet zowat ‘the greatest band you never heard of ‘ zijn. Dit olijke duo smeedt al jaren de geestigste en absurdste nummers ooit. Ook hier is alles weer een feest en jagen ze er een set vol protopunkrockcountryjazzbluesfransechanson  door. Mel en Kim, Bettens, Bruce en andere worden door de mangel gehaald en volksmenner Dufo weet als geen ander ons te overladen met diepgaande puberale (bind)teksten.
Muzikaal is het vooral Dick Descamps die alles in goede banen leidt. Ook hij is de beste meest ongekende best gekende bassist die op deze zelfde zakdoek rond loopt. Mull van Cointreau schilderen ze bisgewijs een landschap en eten ze een boterham met gekapt. 
Setlist: We ‘r 2RCB,, On Fire, Cool Criminal, Vagina’s, Private Johnson, Smiths, The Knife I Took, Camisole De Force, Gegingegeugengie, Jackson, Whiskey, Rio, Mull van Cointreau, Schilder een landschap ,Boterham met gekapt.

Organisatie: 4ad, Diksmuide

Gent Jazz 1.5 2020 - Jef Neve - Subliem en ‘er niet nevest’
Gent Jazz 1.5 2020
Bijlokesite
Gent
2020-07-09
Lode Vanassche

Zijne Immer Sympathieke Eigenzinnigheid kwam de weide met verstomming slaan met een op het eerste zicht geïmproviseerde set. Hij kiest voor niet voor de hand liggende pareltjes uit heel zijn carrière. Alles vloeit zo heerlijk uit zijn vingers en vanaf de eerste noot kan het publiek genieten van virtuositeit en even het coronagedoe achter zich laten. Virtuoos, geniaal, gedreven, sympathiek, perfect, opzwepend, rustig, subtiel, heerlijk bescheiden…… Zijn er adjectieven genoeg? Na de opener “I’m in you” gaat Jef Neve al meteen uitgebreid de aanhoorders toespreken en bedanken, gevolgd door een eigen compositie “Endless D.C.” .
Als een volleerde chroniqueur duidt hij alles zeer helder en verklaart hij zijn alternatieve en niet zo voor de hand liggende keuzes. Hij refereert naar zijn periode in Brussel en brengt met “My Old White Hero” een ode aan zijn krakkemikkige slecht geverfde buffetpiano. “Dolphins Dance” van voormalige gast op Gent Jazz Herbie Hangcock krijgt een frisse beurt. In zijn buurt in Gent staat er een ruïne waar een boom doorwoekert. Dit inspireert onze beste jazzmuzikant van België  tot “The Three Trough The  Wall”. Met zijn typische lichte dynamiek bewijst Neve dat de natuur alles overwint. In “Lake” wandelt hij met branie en flegmatiek van Bach naar zichzelf.
Jef Neve behoort niet alleen tot de absolute internationale top van de hedendaagse jazzmuziek, hij geeft het genre ook een nieuw elan. Bewijze hiervan “Sonic Kid”, waar zoon vader wordt en vader zoon. Letterlijk een toets naar Sonic Youth. Myrddin De Cauter is een fantastische linkshandige gitarist die volgens Neves bewoordingen geraakt is door de hand van God en zorgt samen met de meesterpianist zelf voor een ongelofelijke finale. Ideaal om een -ja alweer alternatieve - yoga op te beoefenen met Kuldanini en Alma.
Zelfs Neves dankwoord is subliem. Een unieke, eigenzinnig, persoonlijk en intieme performance die gretig de grenzen verkent, de mainstream jazz verlaat en een dolgelukkig publiek achterlaat. Een degelijk bewijs dat je met ijzersterk musiceren zo goed in interactie kan gaan met het publiek.

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent