De Deense mannen van Sonic Dawn hebben als baby waarschijnlijk in een bad van fuzz en psychedelische rockmuziek gelegen. Hun muziek straalt dit alleszins helemaal uit. Je denkt haast dat de seventies terug zijn. En toch vind ik het meer dan een ode of tribute aan deze muziek. Ze zijn zeker een band met een eigen geluid en invulling.
Ze grijpen terug naar de seventies maar steken het toch min of meer in een modern jasje. Ondanks het genre dat ze spelen, hebben ze bondige songs die niet langer duren dan nodig. Daarenboven valt er telkens in die 2 tot 3 minuten veel te ontdekken. “Strange” heeft bijvoorbeeld een heerlijke gitaarlijn waarop je kan wegdromen en de zang is ook heel gevoelig. Het doet mij bij momenten wat aan enkele rustige tracks van Opeth denken. Op “No Chaser” neemt de fuzzy gitaar de leiding. Het is een korte en krachtige track.
We hebben hier terug te maken met een veelbelovend trio. Op “Circle Of Things” lijken eerder naar The Beatles toe te groeien. Persoonlijk ben ik iets meer liefhebber van de song (maar dat is mijn smaak) die erop volgt. “On The Edge Of Our Time” krijgen we meer psychedelische en rockelementen. Dat blendt mooi met de stem van Emil Bureau. De sitar geeft ook de nodige kleur aan de song. Je hoort dat er veel variatie in het album zit en toch klinken de 13 songs samen als een mooi geheel.
Sonic Dawn kan mij met hun derde plaat helemaal overtuigen. Ik begrijp waarom ze het voorprogramma van Brant Bjork tijdens diens laatste tour mochten verzorgen. Er zit hier zeker potentie in. Wil je ze live eens zien? Dat kan want op 23 februari komen ze naar Magasin 4 in Brussel. Schitterende plaat. Ik ben verkocht. Nu jullie nog?

Er hangt al een kleine hype in het live-circuit rond dit trio. En terecht. Nu, het zijn ook geen beginnende muzikanten meer want ze hebben al hun sporen verdiend bij o.a. Evil Superstars, Millionaire en Heisa. Na een uitverkochte EP is er nu hun debuut. Opgenomen op nauwelijks twee dagen tijd. Er worden hier en daar wat linken getrokken met het Waalse Cocaine Piss. Persoonlijk vind ik die terecht zolang het gaat om de intensiteit, ruwheid van hun muziek. Muzikaal gezien schat ik Peuk iets hoger in omdat hun muziek songs-gewijs beter in elkaar steekt dan Cocaine Piss. Peuk zit muzikaal ergens tussen vroege Nirvana, Cat Power en Breeders in. Er is de nodige aandacht voor melodie en songs met tussendoor een aantal ongeremde uitbarstingen. Zangeres Nele wisselt hiertussen moeiteloos af. Ze is naast zangeres ook gitarist en songschrijver. Ze is een beetje van alle markten thuis want de het artwork binnenin is ook van haar hand.
Hun muziek is intens, heftig en soms gewoon mooi. Radiovriendelijk ga ik ze niet noemen, maar daar zit ik nu ook niet op te wachten. Single “Cave Person” bijvoorbeeld is heel verslavend en catchy. Het blijft snel hangen in mijn brein. De levensschreeuw halfweg maakt dat het nummer meer is dan een punkrockliedje. Het doet mij aan Magnapop en Breeders denken. Zo is dit een beetje voor al hun liedjes. De ene keer een beetje meer noise en de andere keer een beetje meer rock.
Peuk trekt de hoopvolle lijn van hun EP door en levert hier 11 leuke en ferme nummers op die staan te trappelen om een live behandeling te krijgen. We kijken er in elk geval al naar uit

The Calicos komen voor de dag met een tweede single. Een full album is nog niet aan de orde voor de winnaars van de Humo’s Rock Rally van vorig jaar. Daarvoor wachten ze de geschikte timing af. Intussen mogen we ons verwarmen aan “Driftwood”. Die is iets meer laidback dan de vorige single “Our House”, maar hij is even genietbaar geworden. Ideaal passend bij een haardvuur terwijl het buiten sneeuwt. Ook ditmaal een warme song dat in gebed ligt in de americana en indierock. Denk aan artiesten zoals Tom Petty, Wilco, Novastar, Neil Young en Ryan Adams, maar dan op hun eigen manier. Alles is hier mooi op zijn plaats gezet, de pedal steel (Koch) geeft het een warme gloed mee net als de stem van Vermaelen.
The Calicos werken zorgvuldig en geduldig aan hun weg in muziekland en deze single is terug een mooi stapje op deze weg.

Voor hun derde album ( in 16 jaar tijd) hebben deze Hamburgers een aantal grotere namen uitgenodigd, om wat meer gewicht aan hun release te geven. O.a. Kai Hansen ( ex-Helloween, Unisonic…) doet mee op “Over The Edge” terwijl we Bob Katsionis van Firewind te horen krijgen op “Casting Shadows”. Die laatste trekt met zijn zang het nummer naar een hoger level moet ik zeggen. Een gelukte contributie. “Over The Edge” lijkt een beetje op de muziek van de bands uit de NWOHB-scene. Het refrein kon zo uit een Iron Maiden- of een Saxon-song gekomen zijn. Dat is overigens bedoeld als een compliment. Ook chapeau voor de fijne solo (waarvan ik vermoed dat die van de hand van Hansen is).
Op sommige nummers (bv. opener “The Devil Calls You” en “Flyaway”) neigen ze wat naar symfonisch speed metal en dan vind ik het minder omdat het dan wat minder onder mijn vel blijft hangen.
Nee, geef mij maar de iets zwaardere tracks (“Spectre”, “Visions Divine”, “Over The Edge”, …) waar de gitaren en melodieën wat meer naar voren komen. Tussen het maken van de tweede en de laatste CD waren er overigens alweer een aantal personeelswissels. Bassist Dirk Dölves (ex-Paragon) en zanger Alex Blank en drummer Nicolo Bernini zijn er sedert 2014 bijgekomen. Dany All (keys) en gitarist Palermo zijn reeds langer aanwezig in de band. DE eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dit album reeds in de zomer van 2017 werd ingeblikt, maar wel met de huidige bezetting.
‘Unholy Divine’ is een zeer degelijk album geworden met enkele mooie momenten afgewisseld met iets mindere songs. Het klinkt snedig en professioneel, maar er zit net iets te weinig extra in om boven de middelmaat uit te stijgen. Daarmee is alles gezegd over deze plaat.

‘Happy Endlings’ is het 20ste album voor dit gezelschap. Artistiek leider is Ole Morten Vagan. Dit orkest bestaat sedert 1999 onder deze naam en is gevestigd in Trondheim (nogal logisch met die naam). De muzikanten in dit project zijn veelal ook solo of in andere bands actief. Ze werkten ook al internationaal samen. O.a. met Pat Metheny om maar één iemand te noemen en ze wonnen daarnaast ook de Pelleman Award for Jazz Music. Een gerenommeerd gezelschap dus.
Gedurende een dikke 80 minuten nemen ze je mee op een intense, epische en verrassende trip met zijn zachte momenten afgewisseld met bizarre ritmes en een roller-coaster van instrumentale jazz. Het klinkt vrij experimenteel en ook bij momenten melodieus. Variatie en het blenden van verschillende stijlen met old school en free jazz zijn hun motto. Zo krijgen we een hoeveelheid van ideeën en invalshoeken te horen. Maar qua jazz recordings is dit heel hoogstaand van niveau. Ole Morton Vagan, die sedert 2005 binding heeft met het Orchestra, is de componist van de nummers op ‘Happy Endlings’. De titel van het album speelt op twee ideeën van enerzijds een grote duistere natuurramp en anderzijds het concept van ‘The Endling’.
De term ‘endlings’ was bedacht in de 1990’s door een Amerikaanse arts (Robert Webster) om een patiënt te omschrijven die hem vertelde dat ze de enige overlevende van haar familie was. Net als John Martin’s schilderijen (zie cover) is ‘Happy Endlings’ genuanceerd en met een open einde aldus Vagan.
Een top jazzalbum.

Blues/Jazz
Happy Endlings
Trondheim Jazz Orchestra

Deze Griekse band brengt hun debuut uit via Manic Depression Rec. Het trio (on stage is het een kwartet) brengt vanuit het warme Griekenland donkere postpunk die soms neigt naar wave en gothic rock. Zo zijn er velen zal je zeggen? Ja, je hebt een punt. Maar toch zijn er een aantal zaken in hun muziek die maken dat ze boven de middelmaat uitstijgen.
Ten eerste: de vocaliste Makrina. Naast haar goddelijke verschijning heeft ze een heerlijke en vol van melancholie gevulde zangstem. Een stem waar ze vele kanten mee uit kan. Die gebruikt ze soms op een introverte manier en daarnaast laat ze die ook meermaals breeduit galmen.  De songs zijn telkens goed in balans. De productie zit dus wel snor. De synths zijn hier zeker een meerwaarde naast de ander gekende instrumenten. Ze dragen soms wel de song en voegen er de nodige sfeer mee aan toe.
Ze openen het album met een instrumentale track om dan met “Leave Behind” majestueus van wal te steken. Ook de wat tragere “Wind Of Knives” is intens. “Don’t Wait” lijkt op een electrowavesong maar Makrina heft hier de vrij eenvoudige track met haar subtiele stem naar een hoger niveau. “Sway” en “Lifeblood” zijn aanraders. Afgesloten wordt er met de wat epische en duistere track “Against The Light”, die heerlijke synths en subtiel gitaarwerk bevat.
Het is moeilijk om in dit genre nog origineel uit de hoek te komen. Maar hetgeen ze met de overbekende bouwstenen van het genre weten te doen is zeker de moeite waard. Neem daarbij de fantastisch stem van Makrina en de goedgekozen synthsounds en we kunnen hier van een prima debuut spreken.

Toen Dragony in Wenen begon in 2007 als The Dragonslayer Project sloeg hun muziek al snel aan en tijdens de opnames van hun eerste EP werd algauw de naam ingekort tot Dragony. Twaalf jaar later staan ze er nog steeds en deden ze de voorprogramma’s van vele metalbands zoals Powerwolf, Serenity en Paul Di’ Anno om maar enkele te noemen. Nu zijn ze er terug met hun derde langspeler. Om de kwaliteit van dit album te kunnen verhogen en bekostigen deden ze een succesvolle crowdfunding. Ze inviteerden ook enkele gastmuzikanten zoals de gitarist van Sabaton (Tommy Johansson), zanger Ross Thompson (Van Canto) en zangeres Nora Bendzkov.
Het album opent alleszins veelbelovend met “Flame of Tar Valon”. Dik aangezette keys openen de song om met daarna echt van start te gaan. De goddelijke stem van Nora Bendzkov in de bridge lift het nummer naar een ander level. Ook de solo die erop volgt, is top. Alles is zo geproduceerd dat het gemakkelijk in het gehoor ligt. De gitaren staan niet te fel, de orkestratie en de keys zorgen voor de zwier en sfeer. De refreinen zijn bombastisch en doen wat schlagerachtig aan, maar het werkt wel. De uptempo-songs zijn wel volgens hetzelfde stramien geschreven en dus ietwat voorspelbaar. De trage nummers doorbreken dat stramien. “Fallen Star” is een heel degelijke ballad die mooi uitgewerkt is en met een tekst dat bol staat van de clichés. De teksten zijn niet bijster origineel, maar passen bij de muziek. De zang is clean, soms best hoog en heel zuiver.
Je hoort het al een beetje aan mijn adem: Het derde album is toe nu toe hun beste album geworden, maar het drijft gewoon een beetje teveel op de gekende clichés van het genre. Los daarvan is het een genietbaar album, met een goede productie en vooral bestemd voor de liefhebbers van dit genre. Andere metalheads gaan dit wat te slap vinden.

Deze plaat is in feite uit sinds september 2018 maar lag op een berg promo’s wat te verkommeren. Tot ik tijd had om ernaar te luisteren. Toen dacht ik: deze moet ik toch wat aandacht geven. Dit Noors trio brengt met ‘No Ritual’ hun tweede album uit (na hun debuut in 2016). Kenmerkend zijn hun dromerige indiepop en -rock die wat doen denken aan de 80’s en 90’s. Ergens tussen House Of Love, Johny Marr en bijvoorbeeld de hedendaagse The Twillight Sad in, waarvan ik jullie nogmaals wil wijzen op hun fantastisch nieuwe album. Deze Chain Wallet is ook het ontdekken waard. Luister maar eens naar “Ride” op Youtube. Een dijk van een song met een heerlijk refrein en subtiel gitaarwerk. In de uitbreiding van de band hun sound speelt Chiara Cavallari van de psychedelische band Foammm een belangrijke rol. Haar etherische aanwezigheid heeft zich over het gehele album verspreid, aldus de band. Haar vocals zijn in elk geval hier en daar aanwezig.
Waar hun debuut eerder dromerig en richtingloos klonk , geeft hun opvolger meer richting en zin aan. Dit uit zich in een duidelijk uitgebalanceerd gitaarspel alsook het zoeken en tot stand brengen van nieuwe symbolische betekenissen. Wie niet zoekt naar betekenissen en enkel naar muziek luistert , zal hier catchy indierockers horen in een mix van dreampop en shoegazepop.
Chain Wallet is Noors maar je zou denken dat ze uit Engeland komen. Daar had je eind de jaren ‘80 en begin de jaren ‘90 wel een aantal gelijkaardige bands. Met ‘No Ritual’ hebben ze een heel fijn album uit waar ik nog een tijdje van zal genieten.

Monster Magnet had in het najaar nog een nieuwe plaat uit (‘Mindfucker’). Een goeie plaat zelfs.

Lees de review maar na op onze pagina http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/69754-Mindfucker  . Zo is hij nu op toernee doorheen Europa waarbij hij drie optredens voorziet in ons land. Dat zagen velen blijkbaar zitten want De Kreun was al een tijdje uitverkocht.

Het Britse trio Puppy mocht de zaal opwarmen wat buiten wat die-hard fans moeilijk lukte. Hetgeen we hoorden was niet slecht maar ook niet iets waar we van onder de indruk waren. Het deed heel in de verte wat aan Danko Jones zonder testosteron denken. De drummer was wel indrukwekkend maar kwam niet geheel tot zijn recht bij deze muziek. Er zit meer in zijn mars. De nummers klonken allen wat gelijkaardig en de zanger/gitarist had wat rare tics na elke zanglijn. We keken al uit naar de hoofdact.

Monster Magnet mocht dan hun duivels ontbinden. En dat is haast letterlijk te noemen. Op achtergrond hing een groot doek met de hoes van ‘God Say No’ op. Er werden beelden geprojecteerd. “Dopes To Infinity” uit het gelijknamige album startte de set waarna er overgegaan werd naar “Rocket Freak” uit hun nieuwste plaat. Meteen voelde je de haren recht komen en de vuisten gingen de lucht in. Dit luid aangemoedigd door Dave Wydorf (inmiddels ook al 62 jaar) die heel interactief naar het publiek toe was. Hij bespeelde goed de zaal en anders dan de meeste popartiesten plegen te doen.
We kregen heel veel werk uit de periode tussen 1993 en 2004. Twee songs uit de nieuwe plaat en geen enkele uit de drie voorgaande albums. Alhoewel ik persoonlijk ‘Mastermind’ bijvoorbeeld ook een goede plaat vind. Bon, de muzikanten gingen ervoor en Dave ook alhoewel hij naar het einde toe nogal vaak aan zijn pedalen stond te regelen waardoor hij met zijn rug naar het publiek toe stond. Dat was het enige schoonheidsfoutje. Voor de rest een mooie finale met “When The Hammer Comes Down”, “Negasonic Teenage Warhead” en uiteindelijk als climax “Space Lord”. Daarbij liet hij iedereen tijdens het liedje ‘Space Lord Motherfucker’  scanderen. Er ontstond een eerste maal een moshpit vooraan.
Het was duidelijk dat het publiek na dit nog meer wilde. En na roepen en klappen kwamen ze op voor de bisronde. Eerst met “CNN War Theme” dat een uitgebreide instrumentale versie meekreeg. Wydorf kwam daarna terug op de stage voor “Dinosaur Vacume” en “Powertrip”. “Powertrip” was het orgelpunt met moshpit en massaal in de lucht gestoken vuisten. Daarna verdwenen ze als dieven in de nacht na een opzwepende trip van een anderhalf uur.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in De Casino, St-Niklaas , een paar dagen later
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/monster-magnet-28-01-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/puppy-28-01-2019

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

25 jaar draaien deze Amerikanen reeds mee in het muziekcircus. En zeggen dat ze in hun beginjaren nog als ééndagsvliegen werden aanzien. Om dat jubileum te vieren doen ze een toernee en er is nu ook hun tiende album “Why You So Crazy”. Genoeg om naar uit te kijken dus.

Eerst kregen we Juniore als support. Dit trio uit Parijs bracht indiepop op synth, drum en gitaar. Waarom de gitarist een masker droeg was mij een raadsel en trouwens irrelevant in het totaalplaatje. Gelukkig was het muzikaal wel best genietbaar.

Daarna was het aan de hoofdact The Dandy Warhols. Aan beide zijden van het podium hing een tros met zilveren ballonnen in de vorm van 25. Een glitter zeil hing op de achtergrond. Er werd voorzichtig en smaakvol gestart met “Forever” (afkomstig van hun nieuw album) om dan over te gaan naar “If You Were The Last High”. Naar het einde toe kregen we ook nog hun laatste nieuwe single “Be Allright” te horen die goed stond tussen de gekende knallers.
Het concert werd langzaam opgebouwd en was een beetje zoals een diesel. Hier en daar werd een psychedelisch uitstapje ingelast. Alles klonk goed en professioneel.
De set bestond vooral uit nummers die terug te vinden zijn op hun verzamelplaat. Daarmee viel nog maar eens op hoeveel gekende tunes ze hebben. De zanger kunnen we niet meteen een entertainer noemen. Nee, dat kwam eerder van toetseniste/bassiste Zia die geregeld contact met het publiek maakte. Haar borsten ontblooten doet ze al lang niet meer en we zaten daar nu ook niet meteen op te wachten.
Het slot van het concert met de reeks songs van “All The Money or…”, “Be Allright”, “Bohemian Like You”, Everyday Should be a Holiday” en “Pete International Airport/Boys Better” zorgden voor een klein feestje vooraan in de zaal. De zilverkleurige ballonnen die in de zaal daarbij werden gedropt droegen daar ook aan bij.

Het was een heel fijne avond daar in de Roma , met fijne muziek. We werden niet van onze sokken geblazen maar het was zeker goed genoeg om onze batterijen weer op te laden. Ergens is hun muziek wel uniek te noemen.

Organisatie: De Roma, Antwerpen