BDRMM - Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien uit de bodem geraken, naar boven kijken en eruit klimmen

Ondanks de lockdown-periode wist de post-shoegaze, dream pop en indie (kraut/post-punk) rock-formatie bdrmm, uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te bieden met hun debuut-album ‘Bedroom’. Het werd onthaald als ‘a heady, forward-thinking shoe gaze distillation’ (Clash), ‘one of the underground hits of lockdown’ (The Guardian) en NME-magazine gaf het de maximale vijf sterrren en noemde de release ‘a modern day shoe gaze classic’!
De band is nu terug met hun tweede album ‘I Don’t Know’, en bevat weer de kenmerkende ‘effects-laden guitars (The Cure, Ride), dreamy ambient melody-lines (Beach House, Slowdive) and motorik grooves (Neu!, Can), but now added with piano, strings, electronica, sampling and the occassional dance beat.
Stilstand is achteruitgang en bdrmm toont aan dat shoegaze anno 2023 nog innovatief en springlevend kan zijn!
Naar aanleiding van de release van ‘I don’t know’ hadden we een fijn gesprek met de band.

Jullie debuut kwam uit in het midden van de corona periode, jullie ploeterden door die tijd heen terwijl andere beginnende bands de handdoek in de ring gooiden, wat was jullie motivatie om toch door te gaan?
We omarmden gewoon dat we iets hadden om ons aan vast te houden in die tijd. er was een zeker geluk element in die zin dat veel artiesten hun releases annuleerden totdat de lockdown voorbij was, terwijl wij dachten "fuck it" laten we er gewoon voor gaan. het werkte zeker in ons voordeel en gaf ons een reden om in contact te blijven met elkaar en de wereld.

Heeft het scoren van een hit met jullie album 'Bedroom' jullie ervan weerhouden om het toen op te geven?
Ik denk niet dat we ooit het maken van muziek zouden hebben opgegeven, we doen het allemaal in onze vrije tijd, ongeacht het succes... maar het heeft ons zeker meer gefocust om te zien hoe ver we konden gaan en wat we konden bereiken.

Er wordt ons verteld dat na een succesalbum, de tweede plaat altijd een harde en moeilijke bevalling is, die tweede is er al sinds juni met 'i don't know'; is dat zo? Is die tweede een moeilijke bevalling of zien we het verkeerd?
Het was echt zo! Maar het was gewoon een kwestie van alles op het juiste moment op de juiste plaats hebben. We hebben een paar valse starts gemaakt met het album, maar het is er beter door geworden. Uiteindelijk hebben we het album gemaakt dat we wilden maken.

Waarom hebben jullie het album ‘I Don’t Know’ genoemd? Is er een personage of een andere reden voor deze titel?
Het is een beetje een grapje - het komt uit een oude sketch van Vic en Bob over een makelaar. Het was gewoon een slagzin die we lange tijd hebben gebruikt en om de een of andere reden voelde het gewoon goed zodra iemand het voorstelde voor de albumnaam.

Ik heb naar de nieuwe plaat geluisterd, het klinkt minder donker, maar nog steeds melancholisch, iets luchtiger weliswaar, ergens tussen donker en licht in … Een bewuste ommezwaai?
Ik zie het waarschijnlijk donkerder dan de eerste, maar met kleine lichtpuntjes.... Ik weet dat Ryan een tijdje heeft geworsteld met de teksten, vaak stukjes herschreef om de nummers bewust niet te persoonlijk te maken, om te proberen de dingen open te houden voor interpretatie. Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien een geval van de bodem van het leven bereiken en naar boven kijken, proberen eruit te klimmen. Als dat ergens op slaat.

Door terug te grijpen naar shoegaze uit de jaren negentig, in plaats van postpunk uit de jaren tachtig (zoals tijdgenoten doen), durf je risico's te nemen, dat vind ik leuk. Is dit ook een bewuste keuze?
Ik denk dat het niet zozeer een bewuste keuze is, maar gewoon een kwestie van welke muziek ons inspireert en interesseert. We wilden absoluut risico's nemen met dit album en het is een kwestie van kijken waar dat ons brengt met toekomstige platen. Ik denk niet dat iemand van ons het leuk zou vinden om de studio in te gaan en te proberen opnieuw te creëren wat we al hebben gedaan met eerdere releases.

Is het afdwalen naar een meer elektronisch terrein, wat me opvalt tav het debuut, een bewuste keuze of een natuurlijke manier om verder te gaan?
Nogmaals, dit is gewoon een natuurlijk gevolg van de muziek waar we nu naar luisteren, proberen nieuwe technieken te leren en mensen die zich gewoon ontwikkelen als muzikanten en experimenteren. Het proces dat we hebben om een nieuw nummer te maken is heel anders dan toen we begonnen. Toen we begonnen was het meestal zo dat Ryan de tekst schreef en wij dat speelden, nu is het misschien meer zo dat we allemaal proberen onze eigen ideeën in te brengen.

Wat is voor jullie het grote verschil tussen het debuut en deze tweede plaat?
Ik denk dat het touren met Ride en Mogwai vorig jaar een enorme impact op ons heeft gehad, we hebben veel van ze geleerd... vooral een maand op weg in Europa met Mogwai. Ze waren de allerbeste, ze zorgden zo goed voor ons. Het was zo inspirerend om ze elke avond te zien

Hoe waren de algemene reacties op deze nieuwe plaat?
Het lijkt echt positief, de recensies waren geweldig en ik denk dat de meeste mensen herkenden wat we probeerden te doen met de nieuwe plaat. Het heeft ons echt het vertrouwen gegeven om door te gaan. We zijn pas een jaar later op tournee gegaan met de eerste plaat, dus het was geweldig om alle winkels te kunnen bezoeken en iedereen te ontmoeten. Ik wou dat we elke week een album konden uitbrengen, we hadden de beste tijd!

Je gaat ook op tournee, in oktober sta je in TRIX (Antwerpen) en Grand Mix (Tourcoing). Kijk je er naar uit en kan deze tour de springplank zijn voor een definitieve doorbraak?
Ik hoop het! We hebben 3 weken in Europa en dan 2 in de UK... het is de eerste keer dat we een headline tour doen in Europa, we kunnen niet wachten om daarheen te gaan. Ik weet niet of het een definitieve doorbraak zal zijn, maar hopelijk kunnen we wat nieuwe fans maken en het is altijd leuk om nieuwe plaatsen te bezoeken.

Wat zijn de verdere plannen?
We werken aan plannen om tegen het einde van het jaar wat nieuwe muziek uit te brengen, en we gaan binnenkort ook weer de studio in om aan album 3 te beginnen en uit te werken hoe dat gaat klinken.

Als je de kans krijgt om uit te verkopen via een groot label, groot podium of grote festivals te sluiten, als je de stijl drastisch verandert, zou je dat doen?
Natuurlijk zou het idee om grote festivals te headlinen waanzinnig zijn, daar zouden we naar streven. Maar we zouden nooit samenwerken met een groot label, we hebben ervoor gekozen om onafhankelijk te blijven met deze plaat en dat was 100% het juiste om te doen. Ik heb nog geen band ontmoet die getekend heeft bij een major die er iets positiefs over zegt.

Sommige bands hebben het gedaan en zijn drastisch veranderd. En hoeveel fans het ook betreuren, ze worden stinkend rijk en verkopen overal grote zalen uit, maar dat is dus niet je ambitie? of wel?
Gewoon de rekeningen kunnen betalen zou leuk zijn, iedereen die een carrière als muzikant zoekt om geld te verdienen, verspilt zijn tijd op dit moment! Ik denk niet dat we er tegen zijn om grote zalen uit te verkopen, we willen gewoon de kans krijgen om onze muziek aan zoveel mogelijk mensen te laten horen. Zeker geen van de beslissingen die we artistiek maken hebben te maken met het proberen te "verkopen" als zodanig of met het maken van muziek waarvan we denken dat die populair zou kunnen zijn.

Waar zie je jezelf over tien of twintig jaar? Of ben je daar niet mee bezig...
Ik denk dat we allemaal het carrière pad van Mogwai bewonderen, de cultstatus over een aantal jaren, maar op dit moment denk ik niet dat we zo ver vooruit kijken...

Pics homepag @Katerine Mackenzie

Bedankt voor dit interview, hopelijk komen we elkaar tegen in Trix of in de Grand Mix

Catacombfest Open Air 2023 - Intens donkere paden
Catacombfest Open Air 2023
Steytelinck Park
Wilrijk
2023-08-19
Erik Vandamme

In de schaduw van Alcatraz Metal Fest en Graspop zijn er voor de metal liefhebber die het graag wat kleinschaliger gaat zoeken, heus voldoende alternatieven. We hebben het over gezellige indoor festivals als o.m. Antwerp Metal Fest en Catacombfest.
Het jaarlijkse Catacombfest Open Air in Steytelinck Park is er eentje die we met plezier meenemen onder deze noemer. Een zeer tot de verbeelding sprekende omgeving voor ons intens donker pad. Met als afsluiter Hemelbestormer en Wiegedood.

Ons overzicht
Cellardoor (****) - Een festival openen is altijd een vervelende taak. Een festival openen waar het publiek net komt voor die intense donkerte. Hun metalcore had een donker kantje en het was dus geen makkelijke zaak openlucht. Maar hun uppercuts 'into the face’ grepen bij het nekvel en lieten ons niet meer los en stoomden op die manier naar een wervelende finale.

Cobracide (*****) - De vrij jonge death/thrash metal band Cobracide kon op heel wat meer bijval rekenen. Toen we de band zagen optreden in Asgaard vorig jaar, schreven we: ''Een overtuigende gloednieuwe parel binnen het thrash/death metal genre, die ondanks enkele groeipijnen, over veel potentieel beschikken''. Cobracide is in dat jaar tijd enorm gegroeid, en verstaat die uitzonderlijke kunst om een donkere, ondoordringbare walm aan duisternis op te trekken op klaarlichte dag. Je wordt door die demonische sound, die uit de boxen loeit, gegrepen. Cobracide ging doordacht, energiek te werk.

Opium Heathen (*****) - Voor ons was Opium Heathen eerder een onbekende. De nog vrije jonge band brengt een mengeling van stoner en doom, met post rock/metal invloeden. Het zorgt voor een wel heel donkere brij aan gitaarriedels.
Een walm van duisternis kregen we van de vorige twee bands, Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen. We horen onderhuids Black Sabbath. De vocals waren belangvol, demonisch bijna en bezorgden ons koude rillingen.

Knives To A Gunfight (****) - Zij gingen razendsnel, keihard te werk en zorgden voor een eerste voorzichtig moshpit. Humor is er ook met een macarena pasje en dansje. Een hardcore sound is te horen. Knives To A Gunfight toont aan dat zware metalheads het meest sympathieke publiek zijn; ze stralen het ook uit op het podium, o.m. met zijn dochter op de arm en de vuist in de lucht wordt een song gespeeld, tot hilariteit van het meisje zelf als van de band en het publiek. Knives To A Gunfight daverde, een niet te stoppen sneltrein. Wat een rollarcoaster. Het toonde ook een diep menselijk kant dat ons kon bekoren. Een wervelende brok energie met lekkere kopstoten en een verbluffende zin voor entertainment en humor.

Crouch (***1/2) - Crouch kon ons na deze bands minder overtuigen, ondanks het feit dat de leden al heel wat ervaring hadden. De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte. Gelukkig kwam er in het laatste kwartier wat meer variatie in de competities, wat ons meer kon bekoren.
Maar algemeen waren we onvoldoende overtuigd.

Hemelbestormer (*****) - Hemelbestormer was andere koek. Een gevarieerde aanpak, van traag opbouwend naar een ultieme climaxen in voortdurend golvende bewegingen. Ze combineerden het met zeer mooie beelden uit het heelal. We werden in een andere wereld gedropt. Hemelbestormer zalft, dreigt, doet de aarde onder je voeten daveren, om daarna je te omarmen, een deken tegen de donkere gedachten. Ze gaan intens te werk met hun spooky sounds van verderf en waanzin. Wat een sound.

Wiegedood (*****) - Hemelbestormer intrigeerde door hun golvende sound, Wiegedood op z’n beurt deed de grond onder je voeten daveren; doortastend, oorverdovend klonk het, badend in een rood licht. Een griezelige gewaarwording, die de fantasie prikkelde. De beelden drijven tot waanzin Een donker gevoel van welbehagen … Sterk!

Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk

The Immortal Samsara Travelers start vanuit een idee, een filosofie. Het is een muzikaal ensemble van culturele en sonische profeten die steeds veranderen. Ze gebruiken voornamelijk de esthetiek van zware, frequente drone-muziek, analoge synthesizers, sjamanistische gezangen en traditionele oosterse instrumentatie met zwaar vervormde versterkte gitaar.
Het creëren van een gevoel van urgentie in luide meditatie … Lezen we op de bandcamp van The Immortal Samsara Travelers. De band heeft zijn naam niet gestolen, want deze 'Hanging Gardens in Glacial Apocha' is een kleurrijke reis.

Pikdonkere drone metal in de stijl van  Sunn O))) horen we. We krijgen een hypnotiserende, oorverdovende brij aan klanken, ingetogen, zachtmoedig, zalvend als hard en luid. Wat een emoties ervaren we in die sound.
De drone geluiden komen in golven op je af, met oog voor mysterie. Het muzikale landschap is beeldrijk grauw. O.a. het epische “Rites of the Indukush - Battle of Hydaspses - At the edge of the Known world” dat zo maar eventjes 24 minuten duurt, is een brede, langgerekte trip. Hier wordt opgebouwd naar een climax toe, worden de grenzen afgetast, er zijn de verrassende wendingen en het maakt de sound avontuurlijk, die balanceert tussen licht en donker.
The Immortal Samsara Travelers doen je inderdaad binnen treden in een drone wereld die ingetogenheid met  waanzin verbindt. Bizarre gewaarwordingen dus …

Tracklist: Samsarishi Portal To The Second Glacial Epoch 08:10 Spacing Guild Sustain 12:23 Bolomb Combor 15:13 Rites Of The Indukush - Battle Of Hydaspes - At The Edge Of The Known World 24:34

Drone/Experimenteel
Hanging Gardens in Glacial Apocha
The Immortal Samsara Travelers

We lazen in de bio ''Van hypnotiserend minimalisme, via groove-gedreven gezangen tot volledig geïmproviseerde supernova's, dit high-octane kwartet mengt Europese traditionele, Amerikaanse jazz en Oosterse invloeden tot een opwindend modern geluid. De band Tele-Port bestaat uit vooraanstaande figuren uit de Luxemburgse jazzscene: Pol Belardi (bas), Jérôme Klein (toetsen) en Jeff Herr (drums) bundelen hun krachten met Zhenya Strigalev, een onverschrokken saxofonist uit Londen.''
Hun laatste release, ‘Please Disperse’, is ontstaan tijdens een artistieke residentie in Opderschmelz en is uitgebracht door Double Moon/Challenge Records.

Wat opvalt is hoe de heren spannende, opwindende  soundscapes op een hoopje gooien en beginnen te improviseren, zonder dat er een chaotische brij ontstaat.
Met het opzwepende « Reconnect » wordt de toon gezet … Een knetterende start van een trip, die verschillende culturen samenbrengt, in de Europese en de Amerikaanse jazz hoor je Oosterse invloeden. We horen het verder op o.m. « Please Disperse » en « Sunny days in Finchley Central ». Muzikale kunst, zopnder de noemer jazz te verloochenen.
« Blooper » of « Tak » zijn op hun beurt energiek. Kortom, dit is jazz die avontuurlijk, improviserend als werelds klinkt.

Tracklist: Reconnect 05:15 Please Disperse 04:23 Cloudjumper 04:43 Sunny Days In Finchley Central 05:32 Good Morning 04:51 Road Trip 05:04 Blooper 04:26 Tak 08:31 Refuge 04:52

The Milk Factory ft. Hannah Tolf

Ondertussen heeft de band The Milk Factory al een behoorlijke carrière achter de rug en hebben hun stempel gedrukt op de Belgische jazz. Nu was het tijd voor iets nieuws en warden er vocals toegevoegd. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Tolf zingt, componeert en improviseert , ergens rakend tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse.
De formatie bracht nu 'Vandrare' uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund, en we polsten uiteraard naar de plannen en verwachtingen. Lees hier

De muzikanten van The Milk Factory zijn virtuozen en ze weten perfect op elkaar in te spelen De plaat klinkt spannend, sfeervol. De bijzondere en warme stem van Hannah Tolf zorgt voor een bevreemdend mooie sfeer die perfect past bij de improvisatie van de sound van The Milk Factory. Ingetogen opbouwend en zachtjes de geluidsnormen proberen overschrijden, het gaat in instrumentatie als in de vocals alle kanten uit.
Een talentvolle zangeres die de grenzen van The Milk Factory verlegt. Een meerwaarde, die Zweedse taal. Per luisterbeurt wint de plaat, waarbij je best alle songs beluistert in één keer, in intensiteit. Speelsheid en schoonheid!

Där Lavendeln Växer 05:05 Du Ropar Ut 03:29 Hibiskus 03:48 Ljumma Vindar 03:10 Gungar Högt 04:49 Plocka Stenar 03:37 En Spricka I Tiden 03:55 Våga Falla 04:46 Glittrande Djup 04:25 Våra Drömmar 05:26

‘Two Hours After Midnight’ is het nieuwe album van zangeres Louise Dodds (2022 genomineerd voor de Scottish Jazz Awards als beste zangeres) en jazzpianist en componist Elchin Shirinov (Avishai Cohen). De opname presenteert acht traditionele Schotse volksliedjes die door Shirinov opnieuw zijn gearrangeerd, waarbij hij invloed put uit de traditionele muziek van Azerbeidzjan, waar hij vandaan komt, samen met de muziek van Keith Jarrett, Brad Mehldau, Ravel en Debussy.
Elk lied heeft zijn eigen verhaal, herwerkt door het duo, over onderwerpen als liefde, liefdesverdriet en vriendschap.

Deze elementen klinken muzikaal zachtmoedig als ingetogen, een deken tegen haat en pijn. Het begint al bij “Comin' Thro The Rye” met de zalvende, warme, innemende stem van Louise, een weemoedige piano klank is te horen en doen ons lekker wegdromen. Een moment van intens geluk.
We horen het verder op “Ae Fond Kiss”, “Ye Banks and Braes”, “Night Visiting Song” en het afsluitende “Auld lang sype”.
Naast het meeslepende pianowerk van Shirinov zijn er echter ook enkele bevreemdende mooie arrangementen merkbaar, binnen een folkse sfeer. Een indrukwekkende, intense schoonheid, die verschillende genres toevoegt aan het jazz concept.
De poëtische teksten die het Schotse en Engelse accent verbinden zijn een meerwaarde.

Tracklist: Comin' Thro' The Rye 02:25 Loch Tay Boat Song 06:41 Ae Fond Kiss 04:16 Ye Banks and Braes 04:54 Oh True Love is a Bonnie Flower 05:23 Lass O' Gowrie 04:19 Night Visiting Song 05:03 Auld Lang Syne 06:00

Nadat de post-doom band Zeus Walks The Earth uit elkaar was, richtten Wim (gitaar) en Geert (bas) de doom/sludge band Welcome To Holyland op in 2015. De live optredens waren overtuigend. Er verscheen al een demo 'Welcome To Holyland' in 2019. Doom/sludge metal blijft het uitgangspunt, met waanzinnige sounds. Wat ze brengen , is , toegegeven, niet steeds origineel , maar blijft sterk.
Nu kwam eindelijk het debuut uit via Consouling Sounds 'Ominous'. Hun live voorstelling hier  en het dubbel interview met KLUDDE, lees - kun je gerust al doornemen.

Het ellenlange “Phoenix Rising” zet de toon met intens klieven de riffs en drumsalvo's. Een epische sound, gedrenkt in een badje van pure doom metal. Een gevoel van deugddoend onbehagen wordt gecreëerd. “Queen of Green”, “Arizon Dust” volgen . Een sound , omgeven van pure duisternis. Fantasieprikkelende soundscapes die letterlijk doorheen je lijf snijden. Luister verder maar naar “Insomnia” en “Flamoes”. De songs werken verslavend …
Naast die overweldigende instrumentatie is het die demonische stem uit de duisternis, die ervoor zorgt dat de ultieme doodsteek wordt toegediend. Bijna pure horror om in angstzweet de plaat te beëindigen. Niet voor tere, maar voor donkere zieltjes.

Tracklist: Phoenix Rising 06:06 Queen of Green 05:16 Arizona Dust 08:47 Ominous 04:52 Insomnia 07:43 Flamoes 08:41

https://www.youtube.com/watch?v=dIUvYiigEU8

Van countrymuziek tot rhythm and blues, Robin McKelle heeft een hele carrière gemaakt in het verkennen van die rijkelijke uitgestrektheid van de Amerikaanse muziek. Op ‘Impressions of Ella’ keert McKelle terug naar haar traditionele jazzroots.
Het concept is een ode aan Ella Fitzgerald, wiens geest over de hele schijf waait. Robin beschikt over een brede, soulvolle stem. Ze wordt begeleid door muzikanten die haar perfect aanvoelen, Kenny Washington op drums, bassist Peter Washington en NEA Jazz Master Kenny Barron op piano. Een combinatie die een magische flair heeft, die de band tussenvocalist en haar begeleiding sterk doet uitkomen. "I Won't Dance" met Grammy Award winnaar Kurt Elling is een prachtig duet.
Je voelt de vibes naar boven komen in het materiaal. Robin McKelle zorgt ervoor dat jazz evolueert en met andere genres wordt gecombineerd.
Ze voegt er eigen kenmerken aan toe aan deze hommage. ‘Impressions of Ella' brengt op die manier verschillende generaties bij elkaar. Een pluspunt. Sterke plaat dus .

Tracklist
SIDE A: Old Devil Moon      4:19 My One and Only          2:49 Lush Life            5:51 How High the Moon            2:51 I Won't Dance (featuring Kurt Elling)   4:18 Embraceable You          4:38
SIDE B: Do Nothing Til You Hear From Me           7:01 Robbin's Nest     4:38 Taking a Chance on Love            3:49 April in Paris      4:47 Soon       3:25

'What Matters Most 'is het vijfde studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Folds, dat 'So There' van 2015 opvolgt.
Ben Folds heeft een rits emotioneel beladen songs uit, als “But wait, there is more” en “Fragile”, gedragen door zijn warme stem. Hij weet op ingetogen wijze te raken. Niet alle songs zijn even sterk. Er is een gezapig sfeertje met z’n materiaal. Op “Winslow Gardens” wordt meer registers opengetrokken, het is een aanstekelijke, lekker uptempo song. Melancholisch opzwepend. “Kristine from the 7th grade” is er eentje van weemoed.  
De plaat is de moeite , met enkele uitschieters, maar er had meer ingezeten.
Het is duidelijk dat Ben Folds een ware hartenbreker is, o.m. met het wondermooie “What matters most” en “Moments”, waaronder de hulp van Tall Heights.
Goede plaat zondermeer, maar eentje zonder echte verrassingen.

Tracklist: But Wait, There's More 03:41 Clouds With Ellipses 03:00 Exhausting Lover 03:35 Fragile 03:35 Kristine From The 7th Grade 05:22 Back To Anonymous 04:20 Winslow Gardens 03:26 Paddleboat Breakup 04:49 What Matters Most 04:10 Moments (feat. Tall Heights) 03:52

Bongeziwe Mabandla is sinds zijn debuut 'Umlilo' in 2012 en de tweede cd 'Magaliso' in 2017 uitgegroeid tot een begrip binnen de Afro-folk. De man haalt invloeden uit zijn Afrikaanse muziek en verbindt het met soul, wat een warme, grooende melancholische sound oplevert . Bongeziwe Mabandla bracht in 2020 'liMini' (derde plaat) uit en wist ons weer aangenaam te verrassen. Zie hier de recensie
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/79340-iimini.html  

Hij heeft er terug eentje uit . Wezenlijk is er op deze nieuwe plaat niet zoveel veranderd. We krijgen een ingetogen schoonheid met een persoonlijke 'touch'. Er is de brug tussen de Westerse en de Afrikaanse cultuur, waarbij lichtjes geëxperimeteerd wordt met een bevreemdend mooie hypnotiserende klank en vocals. Een droomwereld met een magische sound bijgevolg. In deze trip telt hier het totaalplaatje. In de spoken words borrelt go-spel op, een spiritueel kantje.
Opnieuw weet hij ons diep te raken met deze wisselende kleurrijke plaat.

sisahleleleni (i) 05:18 sisahleleleni (ii) 02:18 ukuthanda wena 04:25 Xesha (i) 01:09 noba bangathini 05:15 Xesha (ii) 01:09 hlala 03:42 ndikhale 03:57 thula 04:00 soze 04:04 hamba 02:47 libali 05:28 ubukho bakho 05:30 Xesha (iii) 01:52