Sara Salvérius & Aino Peltomaa - Magie van een oorverdovende stilte …

De magie van een oorverdovende stilte in een sprookjesachtig kader, die een hypnotiserende invloed heeft op je gemoed, je meegesleept wordt naar fijne oorden waardoor je compleet ‘zen’ wordt, …  Dat gevoel verkregen we met het duo Sara Salvérius & Aino Peltomaa (****1/2) in een goed gevulde HA concerts in Gent.
Sara Salvérius van haar kant, is een accordeon speelster die de grenzen van haar instrument voortdurend aftast, het lijkt alsof het instrument in haar handen een eigen leven gaat leiden. Ze wordt voor de gelegenheid bijgestaan door Aino Peltomaa , een Finse multi-instrumentalist met een opera stem die harten breekt; door die combinatie van instrumentatie en de bijzondere vocals ontstaat een onaardse magie die je moeilijk in woorden kunt omschrijven.

De betoverende klanken van het duo , incluis de vocale pracht, bezorgt ons ruimschoots een uur lang kippenvel. Een innemend totaal beleven. De subtiele variaties zijn boeiend, verrassend. Er zijn o.m. de fijne accordeon klankentapijtjes van Sara, die flirten tussen absolute stilte en aanstekelijke refreinen, met als gevolg een brede klank. Ook Anio Peltomaa van haar kant, haalt een heel arsenaal van uiteenlopende instrumenten naar boven; ze klinken  intimistisch mooi of brengen een folkloristisch sfeertje die lichtjes inwerkt op de dansspieren. En soms flirt ze daarbij met de geluidsnormen, om later weer in alle intimiteit rust te brengen. Haar brede vocals maakt de sound compleet en magisch.

De muzikale kruisbestuiving van beiden, de ruimte voor improvisatie, experiment, de stemvariatie en het feit dat ze hun publiek aanspreken, zorgen ervoor dat die stilte inderdaad oorverdovend mooi, verslavend klinkt.
Een sprookjesachtig geheel dus , alsof je eeuwig zou kunnen wandelen in de mooiste (droom) landschappen.

Organisatie: Ha concerts, Gent

Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen

Duplex is de ontmoeting tussen twee gerenommeerde muzikanten uit de Belgische scene - Didier Laloy en Damien Chierici. Degenen die bekend zijn met hun respectieve werken zullen misschien verrast zijn door hun samenwerking, want het is ook de ontmoeting van twee generaties en twee muzikale universums die niet noodzakelijkerwijs voorbestemd waren om elkaar ooit te kruisen. Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Het resultaat van deze creatieve ontmoeting is ‘Maelstrom’ - een surrealistisch muzikaal reisverhaal met een Belgisch tintje, geïnspireerd door zowel echte als denkbeeldige reizen. Een eclectische en etherische ervaring, Maelstrom is een muzikale reis die je naar de uiteinden van de aarde brengt.'
Duplex maakt op ingenieuze wijze een brug tussen jazz en pure folklore, onze recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89083-maelstrom.html
De release van deze prachtige plaat, waren  voldoende voor een fijn gesprek met Damien. 
Uiteraard polsen we ook naar de toekomstplannen.

Hoe is alles begonnen? Waar komt dit toch wel unieke idee vandaan?
Het begon allemaal eind 2018, toen Didier en ik elkaar ontmoetten voor een project rond de band Nirvana waarvoor  een zangeres ons had samengebracht met als doel te toeren in scholen (Jeunesses Musicales). In eerste instantie wilden Didier en ik dit project eigenlijk niet doen, maar ik ging toch naar de eerste repetitie omdat ik Didier wilde ontmoeten, die ik al eerder had zien spelen. Zodra we samen begonnen te spelen, klikte dit  muzikaal zo goed dat we besloten samen een project te gaan doen: het idee van Duplex was geboren.

Viool en accordeon zijn ook niet alledaagse muziekinstrumenten, waarom kozen jullie daarvoor en niet voor bijvoorbeeld saxofoon of gitaar?
Het grappige is, als kind wilde ik piano spelen en geen viool. Maar de academie waar mijn ouders me inschreven eiste dat er een echte piano in het huis stond. Dat was niet het geval, dus schreven ze me in bij de viool... En in het begin was dat  een echte ramp, de leraar zei dat ik nooit van mijn leven viool zou kunnen spelen.  Maar toen veranderde ik van leraar en bleef ik erbij ;)  En vrij snel wilde ik het geluid van de viool versterken en o.m. gitaarpedalen  gebruiken, enz. Ik wilde een pop/rock benadering vinden en gewoon spelen met gitaristenvrienden en zo. Didier heeft eveneens  een zeer ritmische benadering van zijn instrument. Vandaar die klik.

Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Hoe is de samenwerking ontstaan? Is het de bedoeling om met hen op te treden ook?
Olivier is een oude vriend. We spelen samen in het Dan San project en hij heeft ook deelgenomen aan mijn Taxus project.  Toen ik en Didier het Duplex-project bedachten, wisten we vanaf het begin dat we een drummer wilden met een pop/rock sound die ook elektronische geluiden kon spelen (SPD, enz.).  Hij heeft het perfecte geluid hiervoor. We deden een eerste repetitie met 3 mensen en al snel misten we de meer elektronische keyboards uit de demo's en de bas om de drums aan te vullen. We dachten erover een toetsenist en een bassist in te huren en toen vertelde Oli ons dat hij in een project speelde met Quentin Nguyen die een heel scala aan keyboards had en de Moog met de linkerhand en de Prophet, Juno en co aan de rechterhand kon spelen.
Het is een speciale Duplex-mix: viool en accordeon aangesloten op effectpedalen, een hybride drumstel en keyboards. Het idee is om zo vaak mogelijk met z'n vieren op te treden in zalen die dat toelaten en op festivals. We hebben echter een duo-formule ontwikkeld  en één met elektronische bands waardoor we als duo kunnen optreden in kleinere zalen of voor showcases.

Ik hou er niet van artiesten in een hokje te duwen, maar jullie muziek wordt wel in dat hokje jazz geduwd. Jazz is echter nu niet meer de jazz van vroeger, mee eens? Wat is de betekenis van het jazz genre anno 2023 voor jou?
We hebben bij het schrijven van het album nooit gedacht  dat we een jazzplaat zouden maken. Maar ik luister graag naar artiesten als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf en ook naar mijn vrienden van Glass Museum. Jazz is poreuzer en meer hybride dan ooit... Je zou kunnen zeggen dat we een soort World Rock Jazz doen

Improvisatie is er doorheen de plaat, bovenop de link naar Folklore. Hoe waren de reacties op deze plaat?
Het album is zeer recent... Maar we zijn erg blij met de eerste reacties die binnenkomen en die zijn erg positief. Er zijn inderdaad muzikale thema's die we schrijven, maar het zijn geen traditionele thema's. En rond deze muzikale thema's openen we graag passages die ieder van ons een echte muzikale vrijheid geven. Dit zal ook live het geval zijn. 

‘Reizen’ is een inspiratiebron; hoe moeten we dat zien? Op reis naar vele landen, of eerder de verbeelding laten werken doorheen een fantasie wereld? Wat betekent het woord ‘reizen’ in dit project? Heeft die corona tijden geen roet in het eten gegooid, of was het eerder een bron van inspiratie?
Het album werd geschreven tijdens de Covid periode. Didier en ik stuurden elkaar de muziek thema's via internet en we belden elkaar veel in die periode. Net voordat we thuis moesten blijven, dachten we dat we net als Jules Verne een reis rond de wereld konden voorstellen, maar dan niet in 80 dagen maar in 80 minuten... Het was dus het idee van een denkbeeldige reis, maar gevoed door persoonlijke ervaringen en melodie voorstellingen die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen waar we naartoe gingen.

Het jaar 2022 was, ondanks het feit dat na de corona crisis alles weer open mocht, niet  gemakkelijk voor doorsnee middenmoot artiesten; hebben jullie ook moeilijkheden ondervonden om live te spelen?
Het album is al klaar sinds begin 2022, maar de Engelse platenmaatschappij die het album uitbrengt zei tegen ons: we kunnen jullie album pas eind januari 2023 uitbrengen. Dus moesten we wachten om dit album aan het publiek te kunnen presenteren.

Is er op vlak van muziekbeleving door die coronatijden niet iets veranderd dat alleen die grote artiesten moeiteloos hun concerten kunnen uitverkopen, en bands als jullie soms in de kou blijven staan? Of ben je daar niet mee bezig?
Het staat vast dat de muziekindustrie in eerste instantie de voorkeur geeft aan een heropleving met de grote artiesten en dat het knelpunt sterk voelbaar is. De kleinere festivals zijn verdwenen en de grote festivals hebben ook geen uitbreidbare slots...  We moesten dus geduld hebben en in het geval van Duplex de release een jaar uitstellen om het project echt te kunnen lanceren.

Wat zijn de toekomstplannen met Duplex voor 2023?
De album release tour begint deze donderdag in Brussel en Wallonië. We hopen het ook in Vlaanderen en in Europa te kunnen optreden , want onze muziek is instrumentaal, we hebben dus geen taalbarrière met dit project.

Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, vertel er anders wat meer over
Didier heeft een project genaamd Dyad met contrabassist Adrien Tyberghien en een klassiek project met het Cuban Symphony Orchestra. We begeleiden ook samen de Belgisch-Galicische zangeres Veronica Codesal. Van mijn kant heb ik een album met neoklassieke/elektronische muziek uitgebracht met pianist Louan Kempenaers: het project heet KOWARI en het album ‘TRAIL’. Dan San heeft zojuist ook een titel "Hard Days Are Gone" uitgebracht, en aankondigt dat er binnenkort een album zal verschijnen. En ik ben bezig met de opname van een groot project: PARALLAXE, het album dat het resultaat zal zijn van de composities die ik afgelopen zomer heb kunnen maken toen ik een Carte Blanche ontving op het Festival d’Art de Huy.

Wat zijn de verdere ambities, is er iets als een ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
We willen graag optreden op festivals, onze muziek zal mensen die willen bewegen en dansen zeker aanspreken. De muziek van Duplex heeft  trouwens soms ook een psychedelische kant. Zodat we zowel op wereldfestivals als  jazz of rock festivals kunnen optreden.

Wat geniet je voorkeur, grote zalen en festivals uitverkopen, of toch maar een naam worden in het clubcircuit?
Het ideaal zou zijn om de 2 te combineren :) Om het hele jaar door in clubs te kunnen spelen en in de zomer op festivals. Een beetje zoals een band als Altin Gun.

Lonk je wat dat betreft ook naar het buitenland? Welke landen genieten je voorkeur?
Ons eerste concert in het buitenland is op 9 maart in Parijs. Ik denk dat de muziek van Duplex ook populair zou kunnen zijn in Duitsland. Een rondleiding langs Duitse clubs zou geweldig zijn.

Pics homepag @Dyod photographers

Ik hoop dat jullie een super jaar 2023 mogen beleven, en al jullie wensen kunnen uitkomen. In elk geval heel veel succes, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen

Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio - Een boeiend, intrigerend samenspel tussen poëzie en improvisatie

Muzikale kunstenaars Olivier Ker Ourio &Quentin Dujardin ontmoetten elkaar in 2016 in de opnamestudio. Het stond toen al in de sterren geschreven: hier groeit iets moois.
Dujardin is een monument in de jazzwereld. Hij componeert, maakt producties en weet als geen ander de nylonsnaren te voorzien van perfectie en emotie. Hij werkte samen met namen als Toots Thielemans, Manu Katché, Bijan Chemirani en Mahsa Vahdat.
Olivier Ker Ourio weet het gitaarspel van Quentin feilloos aan te vullen met zijn mondharmonica.
Levende Legendes binnen hun genre, die elkaar ontmoeten … Het kan zorgen voor vuurwerk, tussen Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio (****1/2) ging het eerder de speelse kant uit, door hun boeiend samenspel mondharmonica en akoestische gitaar. Het duo brengt muzikaal een poëtische wereld en improvisatie samen, grenzen worden afgetast.
In een zeer goed gevuld en gezellige 't Ey in Belsele (Sint-Niklaas) wist het duo ons dan ook moeiteloos te overtuigen van hun kunnen. Al vanaf de eerste toon staat de aandacht op scherp, met hun ingetogen, minimalistische sound, waarbij subtiel registers worden open getrokken en er lichtjes kan geflirt worden met de geluidsnorm.
Een sympathiek heerschap is het, die het publiek met regelmaat betrekken in hun sound, met een speelse kwinkslag en hun improvisatie steken ze elkaar de loef af.
We zijn de ganse set geboeid en genieten door de afwisseling in hun instrumenten en de verrassende, onverwachtse wendingen.
Het optreden in 't Ey was trouwens de laatste van deze tour, maar van enige  moeheid van onze twee was geen sprake.

Voor wie houdt van jazz en experiment kon hier in dit duo zijn gading vinden. In 't Ey werd de gevoelige snaar geraakt en Quentin Dujardin & Olivier Ker Ourio intrigeerden door een injectie improvisatie en virtuositeit. Een klankexperiment om u tegen te zeggen, die ons dit duo hartverwarmend omarmt …

Organisatie: Muziekclub ’t Ey, Belsele ism De Casino, Sint-Niklaas

We Are Open 2023 - Vinger aan de pols houden in de Belgische scene
We Are Open 2023
Trix
Antwerpen
2023-02-10 &11
Erik Vandamme

'We Are Open' is een jaarlijks terugkerend showcase festival, waarbij TRIX al zijn zalen open stelt voor opkomend Belgisch talent, een succesvolle formule zo blijkt. Want We Are Open 2023 is compleet uitverkocht. Het zijn artiesten binnen het club circuit die hun stempel drukken of … zullen drukken. Vinger aan de pols houden in de Belgische scene, een fijne tweedaagse ontdekkingsreis doorheen de prachtige zalencomplex van de TRIX; werd het even te druk, kon je rustig ergens anders een even mooi optreden oppikken.

Een overzicht
dag 1 - vrijdag 10 februari 2023
We konden de draad oppikken net na het knettergekke optreden van het supersympathieke gezelschap RONKER. We lieten ons bedwelmen door klankentovenaar Lennart Heyndels (****). De veelzijdige multi-instrumentalist tracht met knopjes en bleeps het publiek te hypnotiseren en prikkelt de dansspieren. Hij slaagt er ten dele in. We sloten even de ogen om ons lekker te laten mee zweven op de klankgolven van zijn instrument. Een ‘zen’ start voor ons …

Ada Oda (****) speelde in een overvolle Bar. De postpunkband rond César Laloux en Victoria Barracato, dochter van Frédéric François brengt verschillende culturen bij elkaar. Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.
De afsluitende act in de Club HEISA zou later op de avond dit nog eens overdoen. Ada Oda wist ons alvast compleet van onze sokken te blazen met een zeer beweeglijk publiek in de Bar. 

Keuzes moesten we laken door de overlappingen aan de vijf podia … We besloten een stukje Marcel (****1/2) mee te pikken in het Café en in het tweede deel het solo project van STIKSTOF lid Jazz Brak (****) in de Club.
Marcel trakteert ons op een potje onversneden punkrock , aanstekelijk van aard en hij schopt lekker om zich heen. Marcel tekent voor een wervelend feestje ... De gitarist wisselt soms voor een orgeltje, en de zanger die op een fluitje begint te blazen, zorgt voor een feestelijke stemming. Overtuigend.
Jazz Brak blijkt als solo artiest muzikaal op dezelfde hoogte te staan als zijn kompaan Zwangere Guy solo bij STIKSTOF. Deze Brusselse hip hop formatie is gewoon wereldtop binnen zijn genre. Jazz Brak onderstreept net als Zwangere Guy zijn kunnen door de aanstekelijke hip hop met een persoonlijke touch. Een gezapig verhaal met emotievolle teksten die een snaar raken. Vernieuwend is het niet, maar Jazz Brak bewijst ook solo een uitzonderlijk talent te zijn..

Hype of niet? Hoedanook de populariteit van Studio Brussel lieveling Meltheads (****) is gestadig aan het groeien. Hier is sprake van een stevig, opzwepend geluid. Meltheads knalde.  Frontman Sietse Willems is overal te vinden en gaat zijn publiek letterlijk opzoeken. Ook de muzikanten binnen de band staan geen moment stil. Het publiek reageert uitzinnig, het gaspedaal wordt gewoonweg nog dieper ingedrukt. Een moshpit was een feit.
Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.

We besloten de avond te besluiten in de Bar/Club, met Nikitch & Kuna Maze (****1/2) die een bijzonder aanstekelijke, groovy sound spelen. Het trio improviseerde losweg met hun jazzy house. De dwarsfluit werkte in op de dansspieren en klonk dus opzwepend. Het publiek stond mee te deinen op en goot van die intrigerende opzwepende sound.

We volgen HEISA (*****) al een tijdje; zij besloten deze vrijdagavond in de Club. Opnieuw een opzwepend geluid met een brok absurditeit en humor. Een gek gezelschap die hier te werk ging. Dit was een wild solerende band , die z’n impact had op het publiek. De geluidsluur wordt doorbroken . Verpulverend.
De Limburgers tekenen voor een potje herrie en chaos. Muzikaal in ons geheugen gegrift.

dag 2 - zaterdag 11 februari 2023:
De tweede festivalavond starten we in de Bar  om te genieten van het optreden van Cross Coeur (***1/2). Er was al wat volk. Het aanstekelijke klankentapijt, met een scheut psychedelica in combinatie van zachte, zalvende vocals bieden een zweverige aanpak. Boeiend klinkt het door de subtiele tempowissels.
Een mooie start in deze Belgische scene van ontdekkingen en bevestigingen.

Oriana Mangala is een Brusselse muzikante/performer. Een muzikale zoektocht in eigen sound van verschillende projecten en haar studies aan het Koninklijk conservatorium van Gent brengt haar tot Oriana Ikomo (*****) .
In het voorprogramma van Meskerem Mees wist ze ons hart vorig jaar in AB (Brussel) al te veroveren, in de Club intrigeert ze opnieuw met haar soulvolle stem. We ervaren hypnotiserende, heldere, pure vocals , die ons doen wegdrijven. Getalenteerd! Er is ook een mystiek kantje met haar gezelschap. Ze vormen een grote meerwaarde die de magie compleet maken. De a capella versie van "Afro Blue", op het einde van de set, doet ons naar adem happen. Ongelofelijk sterke band!

Op naar de kelder. In het programmaboekje wordt Spacebabymadcha (***1/2) omschreven als 'nu al een icoon in de hiphopscene'. Interesant dus. De aanstekelijke beats en de knappe lichtjes poëtische zang boeien. De beweeglijke rapper is overal op het podium te vinden. Groovy en dromerig dus, maar in z’n totaliteit niet echt verrassend. Spacebabymadcha klinkt boeiend binnen die reeks getalenteerde hiphopacts in ons landje rijk.

Een potje garage rock, die refereert aan de nineties, is er met Annabel Lee (*****) . De band is al sinds 2017 bezig en heeft enkele mooie platen uitgebracht. Een sterk geoliede machine die de 90s rock in een nieuw kleedje stopt. Een energieke sound door de talrijke bommetjes. Orkaanuitbarsting weliswaar op die manier. De dromerige stem van zangeres Audrey Marot zit in een badje van melancholie, en toch maakt ze een gebalde vuist als rock chick. Een veelzijdige frontdame die ons wist te overtuigen.

Het duo Annelies Van Dinter en Louis Evrard , ofwel Pruillip (****) dompelen ons onder in een knetterend, hard bad van sludge. Oorverdovend perst het duo alles uit hun instrumenten,. Pruillip zorgt voor een ondoordringbare muur van geluide, ze bouwen op om dan te exploderen. Mokerslagen worden toegediend. Het publiek headbangt en geniet. Missie geslaagd dus!

Eén van dé ontdekkingen vorig jaar op Sonic City (Kortrijk) was Use Knife (*****) met een audiovisueel totaalspektakel. Hier kregen we dezelfde formule. De heren zaten verstopt achter een semi-doorzichtig gordijn. Een intense, oorverdovende klank, die een bedwelmende, hypnotiserende invloed heeft. Een magisch, intrigerend spel van klank en beeld, die onaards, sprookjesachtig, spookachtig aanvoelt .

Om heel eerlijk te zijn, na dit magisch moment moesten we even bekomen … en toch kregen nog wat moois te horen ….O.m. in de zalen Café en in Bar.
In het café was er een soort DJ act van Leese (****) die door de opzwepende beats uit haar instrumenten, de dansspieren aan het werk zette. Een aanstekelijke set dus door het afvuren van de talrijke beats. Wat een energie , wat een kracht.
Datzelfde gevoel kregen we ook van het knettergekke gezelschap The Yummy Mouths (****) in een volle Bar, met verschroeiende gitaarloops en bijzonder lekker knallende drumsalvo’s. Het was een lekker potje jammen.
Beide getalenteerde artiesten zorgden elk op hun eigen wijze voor een wervelend feestje.

"Drummer Lander Gyselinck (STUFF., BeraadGeslagen, LABtrio…) en toetsenist Adriaan Van de Velde (Pomrad, J. Bernard, Mauro Pawlowski…)  ontmoeten elkaar in een Brusselse kelder net voor de lockdown van 2020 alwaar zij een alliantie vormen met stok en toets" lezen we in de biografie over het duo Lander & Adriaan (*****) … Het zou een lyrische passage kunnen zijn uit een romantisch boek, het duo doet wel iets met klanken die onaards zijn.
Lander & Adriaan staan midden in de zaal opgesteld, dichter kan je bij je publiek niet komen. Ze porren iedereen voortdurend aan om mee te dansen op hun experimentele uitspattingen van percussie en elektronica, al die (opbouwende) laagjes klinken intrigerend.
We horen een groovy jazz sound, soms een muur oorverdovende beats en knallende drumsalvo's.
Kortom Lander & Adriaan sluiten het festival in de Grote Zaal af op een bijzonder boeiende, variërende wijze door hun speelsheid, virtuositeit en improvisatie. Wat een genot , wat een feest! Een perfecte afsluiter.

We Are Open - Een uiterst geslaagde tweedaagse van bonte ontdekkingen; we hebben een overvloed aan talent in ons klein landje en we houden zeerzeker vinger aan de pols in onze Belgische scene.

Organisatie: Trix, Antwerpen

Profound Observer & Bert Joris - Wanneer die grenzen van het jazzgenre in virtuositeit vervagen, dan kom je bij hen terecht!
Profound Observer & Bert Joris

Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris (*****) een versmelting van topmuzikanten binnen het globale jazz wereldje … en achterna gezien van wereldklasse …
Profound Observer, het project waarin de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra) samen met zijn entourage een brug slaat tussen stijlen, stelde in een overvolle Casino café zijn plaat 'I Choose not to be' voor, en krijgt daarbij de hulp van een ware jazz grootmeester, die in één adem genoemd wordt met muzikanten als Toots Thielemans en Philip Catherine, met name Bert Joris. Ook zijn compagnons Vitja Pauwels (gitaar) en Daniël Jonkers (drums) behoren tot het rijtje getalenteerde virtuozen in ons landje. In iets meer dan een uur van de set kunnen we zeggen … wanneer de grens van het (jazz)genre in virtuositeit vervaagt …

Elke schakel binnen de band is even belangrijk. We waren dan ook sterk onder de indruk hoe Vitja in uiteenlopende lagen op z’n gitaar werkte, hoe drummer Daniël de drums streelde en improviseerde. Verder hadden we de groovy, kleurrijke sounds van de trompet van Bert Joris alsook de virtuoze saxofoon uitspattingen. Het klinkt onaards in schoonheid, dank hier ook aan Lennert Baerts.
Een warm gevoel kreeg je vanbinnen door de intieme uitspattingen en de zachte trillingen zonder al te oorverdovend te klinken; intens genoeg om uiteenlopende emoties te doen opborrelen.
Meer dan een uur lang wist dit collectief gevoelig te raken als de dansspieren aan te spreken.
Er was voor ruimte voor speelsheid en improvisatie in hun virtuositeit. De lijn van pure jazz wordt hierbij verlaten door de mengelmoes van improvisatietechnieken. Het is een soort free jazz die de old school jazz omarmt bij Profound Observer & Bert Joris.

Een muzikale wervelstorm dus op plaat als live. In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Een puike, boeiende, overtuigende set!

Check de concertreeks - https://www.jazzlab.be/seizoen-2022-2023/profound-observer-bert-joris/

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie:De Casino, Sint-Niklaas ism Jazzlab

Brutus - Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!

Dat we trots mogen zijn op onze Belgische bands en artiesten. Daar bestaat geen minste twijfel over. Die sceptische houding tegenover Eigen Kweek, een beetje eigen aan wij Belgen, is dan ok voor niets nodig. Doorheen de jaren hebben bands en artiesten al bewezen dat ze gewoon wereldklasse zijn.
Neem nu Brutus. Het trio is sinds hun debuut 'Burst' aan een serieuze opmars bezig. Met opvolger 'Nest' nestelen ze zich nog meer in de bovenste regionen. Brutus speelt op de grotere festivals, of als support van grotere bands als Foo Fighters en stonden op nummer 1 in de Zwaarste Lijst op Studio Brussel met “All Along”.
Hun nieuwste plaat 'Union Live' verscheen in 2022, en met deze zijn ze nu ook klaar om live de wereld definitief te veroveren.
Wij waren er bij in een al weken uitverkocht Ancienne Belgique.

De deuren vlogen op deze vrijdagavond al vroeg open voor Quentin Sauvé (***), bassist van hardcore band Birds In Row die op zijn eentje op het podium stond. In een intiemer kader, de spots op hem gericht, ging hij de eerdere experimentele kant uit. Hij sprak het publiek aan, en zorgde voor een knus clubsfeertje. In de grote zaal van de AB kwam dit niet echt tot zijn recht en er waren nog niet echt veel aanwezigen. De Fransman had een heldere stem en liet zich begeleiden door een synthesizer en wisselde af tussen een akoestische en elektrische gitaar.
Quentin Sauvé wist ons puur muzikaal voldoende te bekoren, maar hier klonk het iets te experimenteel en misten we de kleine club of het podium in een cafeetje, waar die warme aparte klank ideaal was. De indringende houding was dik ok, maar hij kon de aandacht onvoldoende behouden.

Dan was het met The Guru Guru (****) wel iets anders. De band rond Tom Adrianssens , voor de gelegenheid uitgedost in pyjama, heeft evenzeer een experimenteel kantje en integreert het in hun strakke aanpak met een vleugje absurditeit en humor. We schreven nog over hun concert in De Casino, Sint-Niklaas (2020), ''The Guru Guru verstaat de unieke kunst om die bommetjes boordevol energie met een vette knipoog te verbinden met de nodige absurditeit. Zodat humor perfect wordt verbonden met bittere ernst. Op een wijze zoals enkel de groten der aarde dat kunnen.'' 
Die overtuigende aanpak hoorden we opnieuw in een intussen volgelopen AB. Ze klonken furieus, lekker om zich heen stampend en af en toe werd het wat ingetogener. The Guru Guru liet de boel hier al eens ontploffen.

We zien het graag , een band die kan evolueren tot de absolute wereldtop. Brutus (****) slaagt erin na een paar platen en vele live optredens . Een mooi parcours. Sjiek. Ze bliezen ons vroeger al compleet van onze sokken. Een jonge band die volwassen wordt en jeugdige onstuimigheid, speelsheid combineert met doordachtheid. Ondanks de matige interactie bleef het trio stevig overeind. “Liar”, “Horde II” en “War” brachten ons meteen in de juiste stemming.
Hoogtepunten genoeg trouwens … “Dust” - met hulp van Psychonaut-zanger Stefan De Graef was zo eentje.
Opvallend hoe de nieuwe nummers er ingingen als zoete broodjes; toegegeven niet elke song bleef hangen maar hun vitaliteit en gretigheid maken het goed. Brutus heeft dat live aspect en zijn publiek nodig. Ze moesten hun publiek hier op sleeptouw nemen, die eerder rustig was naar Brutus-normen. Headbangend onderging men de sound. Vooraan ontstonden enkele kleine moshpits en we zagen links en rechts een eenzame crowdsurfer over de hoofden heen drijven. Het trio ging rechtdoor en stampte lekker om zich heen. Brutus kreeg in de laatste rechte lijn de handen op elkaar, met o.m. “Baby Seal” en het onoverkomelijke “All Along”. Na “Sugar Dragon” volgde nog een zinderende “Cemetry”. Brutus onderstreepte vanavond alvast het volgende ‘Eerst nemen we uw stad in, dan veroveren we de wereld!’. Het staat genoteerd!

Setlist: Liar//Horde II//War//Victoria//Justice de Julia II//Miles Away//Brave//Storm//What Have We Done//Desert Rain//Space//Dust //Baby Seal//All Along//Sugar Dragon//Cemetry

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Brutus: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4598-brutus-03-02-2023.html

The Guru Guru: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4597-the-guru-guru-03-02-2023.html

Quentin Sauvé: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4596-quentin-sauve-03-02-2023.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Unravel - Ambitie? Uitgangspunt is dat het publiek je nummers kent, clubshows in binnen- en buitenland en op die manier naam maken in het clubcircuit

Unravel  is een veelbelovende metalcore getinte band, die midden in de coronatijden hun eerste plaat uitbracht. Met het album 'Closure' bewees de band echter niet doorsnee metalcore te spelen, maar ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams. De band had ook in 2022 succes door de selectie voor HUMO’s Rock Rally en won op Bruudruuster; ze mochten enkele zeer mooie optredens doen. We zagen de band eind vorig jaar als voorprogramma  op de cd voorstelling van Aeveris.

“Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer’’, schreven we. Het volledige verslag kunnen jullie hier nog eens nalezen. 
Begin 2023 hadden we een fijn gesprek met de band, waar we terugkeken op die periode, maar ook vooruit. We polsten alvast naar de verdere ambities.

Stel jezelf als band even voor. Hoe is alles begonnen? Wie waren de inspiratie voor deze band en heeft de naam een betekenis?
We waren allen nog prille tieners toen we begonnen met voornamelijk covers spelen. Er hangt ook een mooi verhaal aan vast. Enzo (onze bassist) stelde voor om zijn jongere broer Arend (toen twaalf jaar) als gitarist in te lijven. Want die kon AC/DC covers perfect spelen op zijn gitaar. De jonge snaak kwam niet alleen met heel duur materiaal af, maar bleek inderdaad een straf potje gitaar te kunnen spelen. Vanaf toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan, en hebben we ook Gaëlle toegevoegd als zangeres, we zijn eigenlijk begonnen als cover band in 2011.

Als ik het goed begrepen heb, zijn jullie als cover band begonnen van traditionele metal (of heb ik het mis); de overstap naar meer ‘extremere metal’ is wel heel groot dan?
We hadden al meerdere optredens gedaan als cover band en we begonnen daar toch wat meer de extremere kant op te kijken richting Bring Me The Horizon en dergelijke meer. Gaandeweg kregen we het gevoel dat we een andere richting wilden uitgaan, we hadden een zeer goede zangeres  die we wilden houden, maar hadden nog een extra vocale punch nodig. En toen is Gilles erbij gekomen want we hadden toch wat meer screams nodig..

Nu we het daar over hebben, ik zag jullie live in Elpee en was – naast de perfecte instrumentatie – vooral onder de indruk van die combinatie tussen het rauwe van Gilles en dat eerder sprookjesachtige van Gaëlle. Dat is dus , als ik het goed begrijp, een bewuste keuze geweest?
Dat is allemaal nogal organisch gegaan, zoals we al aangaven hadden we reeds een zangeres maar hadden dat extra kantje nodig om onze muziek meer extremer te maken. Het daagt daardoor ook uit om muzikaal dingen te schrijven, die we anders wellicht niet zouden doen, omdat we die twee stemmen hebben en dus meer opties open gaan in uiteenlopende richtingen. En dat onderscheidt ons dan ook weer van een standaard metalcore band.

Dus dat is wat jullie uniek maakt binnen de metalcore? Of zijn er nog andere aspecten?
Ja toch wel, en zeker met de nieuwe songs die we aan het schrijven zijn, brengen we een unieke sound. We klinken daardoor niet als een doorsnee metalcore band, dat maakt ons inderdaad wel uniek in dat wereldje.

Dat jullie niet echt doorsnee metalcore klinken, is ook te merken in de laatste single die jullie uitbrachten. ‘’ RUNNING CIRCLES”  is natuurlijk geen pure klaagzang, maar de boodschap dat pijn en verdriet een normale zaak is, en dat deze niet weggemoffeld hoeft te worden omdat er “ergere dingen op de wereld zijn”, heb ik ergens gelezen. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Arend: de tekst werd na het hele COVID-gebeuren geschreven. Het was een beetje mijn manier om een middelvinger uit te steken naar die periode, en om met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Die periode had wel een zeer grote impact op mij. Je medemens niet kunnen zien, en angst of alles nog terug gaat komen, speelde door mijn hoofd. Er zijn ook artikels geschreven over die impact op de mensen. Soms hoor je dan zeggen dat er ergere dingen zijn in de wereld. Helemaal terecht, maar toch wilde ik langs deze weg aankaarten dat het ondanks dat toch wel een grote impact heeft op mensen. En dat wou ik dus ook bespreekbaar maken via die song.
Jordy: De  grootste essentie van muzikant zijn is gewoon dat je het doet voor anderen, en dat aan de man wil brengen. Corona was op dat vlak een echte dooddoener, wij die gewoon waren om wekelijks een show te spelen, onze vrienden te zien .. dat viel plots allemaal weg. We zijn gewoon sociaal gearrangeerd, dat is gewoon eigen aan muzikant zijn. En dat viel plots allemaal weg, een half jaar werd een jaar, en dan bijna twee jaar.. en dat was zeer confronterend en dat is wat Arend ervaren heeft.

Heeft de coronatijden ergens voor inspiratie gezorgd om toch door te gaan? Want vele bands, en vaak zeer beloftevolle, hebben er de brui aan gegeven?
We hebben de plaat ‘Closure’ (2021) uitgebracht in volle corona en dan jeukt het gewoon keihard om daarmee op tour te gaan, en het live te gaan voorstellen. Dat is ook de drijfveer geweest is tijdens die corona periode, dat we echt stonden te popelen om dat album eindelijk te gaan voorstellen aan onze fans. We hebben er ook wat aan gewerkt, waardoor er een verschil zat wat sound betreft voor en na de corona periode, wat ons wel goede reacties opleverde. Op dat vlak was die periode goed, om de nummers verder uit te werken. In elk geval heeft die corona ons nooit tegen gehouden, om er niet compleet te blijven voor gaan.. integendeel! Het gaf ons meer motivatie om verder te doen, en er dus meer uit te halen.

2022 was een succesvol jaar, geselecteerd voor HUMO’s  Rock Rally en gewonnen op Bruudruuster. Veel mooie optredens mogen doen. 2022 was een succes dus. Heeft dit allemaal extra deuren geopend voor jullie?
Het was zeker een succesjaar, en vooral veel verrassende shows. Op festivals of in concertzalen waar je als metalband doorgaans niet echt staat, dat is wel opmerkelijk. Zoals het winnen van Bruudruuster is eveneens opmerkelijk, omdat het allemaal rock bands zijn die dus niet echt in die metal scene tegen komt, die daar speelden. Dat opent inderdaad wel heel andere deuren. Wat HUMO’s rock rally betreft hebben we daar dan weer minder van gemerkt. De reacties vanuit het publiek waren wel goed. Het publiek hebben we wel wat kunnen overtuigen, maar als je niet doorstoot naar de volgende ronde, dan opent dit geen deuren. Voor HUMO’s rock rally is dat wel belangrijk, geselecteerd zijn is niet voldoende. De show zelf was wel ok, in de Cactus in Brugge mogen spelen is ook een ervaring apart. Voor de recensie moet je het niet doen bij HUMO, het gaat helaas meer over de aankleding dan het muzikale, en dat is jammer. Er is over dat muzikale ook niet iets negatief gezegd, dus voor ons was het best ok. Het was dus vooral een leuke ervaring, zonder dat daar iets extra bij is gekomen. Laten we het daar bij houden wat dat betreft.

Het is voor een , dan vooral extreme metal band, nog steeds moeilijk om een mainstream publiek echt te overtuigen denk ik, hoewel bands als Metallica er wel hebben voor gezorgd dat er meer interesse komt vanuit die hoek. Hebben jullie daar als band ook voordelen uit kunnen halen, denk je?
Ik denk niet per se bands als Metallica, wat onze muziek betreft. Eerder een band als Bring me The Horizon. Die waren vroeger steenhard, en zijn meer poppy gegaan waardoor ze een ruimer publiek aanspraken. En die hebben er ook voor gezorgd dat er meer mensen open staan voor die soort muziek, wat in ons voordeel spreekt. Wat ook belangrijk, wat ons betreft, de stem van Gaëlle maakt het voor de mensen ook toegankelijker, ook dat spreekt in ons voordeel om de stap te zetten naar dat iets ruimer publiek.

Dat viel me in ELPEE dus ook op, dat jullie toegankelijker klinken dan de , laat ons zeggen , doorsnee metalcore bands… waardoor jullie , wat mij betreft, zowel op een Pukkelpop kunnen staan als Alcatraz of Graspop om maar te zeggen. Is het jullie ambitie om daar dan ook iets mee te doen in die richting? Grotere festivals en zo aanspreken? Is dat een ambitie?
Welke band wil er nu niet op grotere festivals staan? Dat is uiteraard een ambitie die wij, en iedereen toch een beetje, heeft. Het is iets waar we in elk geval willen naartoe werken, ruimer gaan wat betreft concerten en festivals. We hebben o.a. met een band mogen samen spelen in 2022 waar we fan van zijn, en die op die soort festivals staan. Dat is toch al een stapje dichter, ook al zijn we er zeker en vast nog niet. We hebben in 2021 onze plaat ‘closure ‘ uitgebracht, kregen een constructief verslag in Rock Tribune en zijn langzaam kunnen groeien daardoor. Wat intreden binnen dat wereldje van een breder genre, zou Alcatraz de perfecte springplank zijn. Daar werken we nu alvast naartoe, om daar te mogen staan. En zo verder op te bouwen. We proberen  dus verder contacten te leggen, en voorlopig heeft dat wat grote festivals betreft nog niets uitgehaald, maar het is dus zeker een ambitie zonder meer.

Wat zijn de plannen voor 2023?
We zijn volop aan het schrijven aan nieuwe nummers, en hopen dit jaar met een nieuwe plaat voor de proppen te komen. Maar echt beloftes maken gaan we niet doen.

We hadden het al over ambities … Met welke droom band zouden jullie graag het podium willen delen en waarom?
Bands als Architects en Stick to Your Guns hebben de meer melodische metalcore/hardcore op de kaart gezet, dus natuurlijk is het de ultieme droom om met zo'n supergrote band te spelen. We hebben vorig jaar met Counterparts (en Justice for the Damned) gespeeld in de Chinastraat, dit is een band waar we allemaal al jaren fan van zijn en naar opkijken, we konden niet geloven toen we die kans kregen voorgeschoteld. Het geeft zeker motivatie om hoog te blijven mikken.
Natuurlijk kijken we ook graag naar de Belgische scene, want die is insane de laatste jaren: een show met Psychonaut of Stake is iets waar we denk ik geen nee tegen zouden zeggen, ook al liggen deze genres wat verder van elkaar. Maar ik vind het altijd tof dat er verschillende soorten bands op een avond spelen.

Grote festivals (Graspop ) of concertzalen als Sportpaleis uitverkopen of  toch liever een naam worden in het clubcircuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Er vanuit gaande dat het publiek je nummers kent, en dat het een feestje zal zijn daardoor, toch clubshows en dus naam maken in dat clubcircuit. Een grote tour doen , wat dat betreft. En ook in het Buitenland is zeker een ambitie. Zeker voor dit soort muziek kan er niets tippen aan de sfeer en energie van een intieme clubshow. Dat wil uiteraard niet zeggen dat we op festivals inzetten, dat is namelijk een grote kans om jezelf voor te stellen aan een groter publiek, en een festival als Alcatraz is iets waar we hard naartoe proberen te werken.

Jullie willen een groter publiek aanspreken , maar zit je met die metalcore dan niet een beetje beperkt in de mogelijkheden? Want met dat genre spreek je toch eerder een beperkt en extremer publiek aan?
De drempel is hoog, maar de muziek die we nu aan het schrijven zijn kun je niet echt metalcore meer noemen, hoewel de elementen er altijd wel zullen inzitten, ook wat vocale invulling betreft. De nieuwe nummers zijn iets meer naturel, en wijken dus wat af van wat al hebben gedaan. We hebben veel geleerd van bands die doorbreken, net door een klein beetje een andere weg te durven inslaan. We proberen ook minder en minder in genres te denken, dat is ook belangrijk. het combineren met genres , is een piste die we zeker gaan volgen. Maar voor ogen houdende dat we onze roots trouw blijven uiteraard. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we een popplaat aan het schrijven zijn, hard zal het zeker zijn. Naarmate je probeert te groeien als muzikant merk je gewoon dat een nummer net power kan verliezen als je 5 minuten lang 110% doorknalt. Een nummer laten ademen is soms gewoon nodig, ik vind dat we dat bij ‘Running Circles’ heel goed aangepakt hebben.

Dank voor het gesprek, tot binnenkort ergens …

Enkele links
FACEBOOK: https://www.facebook.com/unravelband
INSTAGRAM: https://www.instagram.com/unravelbandbe/
MERCH: https://www.unravel.be/
LUISTER NAAR RUNNING CIRCLES: https://distrokid.com/hyperfollow/unravel/running-circles

Hagelant Fest 2023 II - De donkere ziel wordt gevoed!
Hagelant Fest 2023
RockMetal Café Hell
Diest
2023-01-28
Erik Vandamme

Onze donkere ziel voeden is minstens even belangrijk als eten en drinken om te overleven … we zakten dus af naar een black metal festival in het immer gezellige rock en metal café Hell in Diest. De zaal was goed gevuld, er heerste over de hele avond een gemoedelijke en gezellige sfeer, en de duistere krachten die we voelden, deden inderdaad enorm deugd aan ons donker hart.

Dystopia is een verborgen parel in de Nederlandse underground. Ze brengen black metal met een psychedelisch kantje. De band weet op plaat, onder andere door de toevoeging van koperblazers (een trombone en een trompet) een uniek geluid te creëren, wat live zou moeten zorgen voor een aparte atmosfeer. Althans dat was de onderliggende bedoeling; Helaas kwam die klank van trompet en trombone niet boven de andere klanken en vocale inbreng uit. Bijzonder jammer want had de trombone en trompet klanken wel beter hoorbaar geweest, hadden we kunnen spreken van een unieke totaalbeleving waar de hand wordt gereikt naar het occulte en folkloristisch binnen de black metal. Nu kregen we een doorsnee black metal concert, met alle ingrediënten die ter beschikking zijn, maar werd daar dus niets meer of minder aan toegevoegd. Waardoor we helaas lichtjes op onze honger bleven zitten.

Die sfeer zat bij MNHG dan wel goed, donkere intensiviteit die aan je ribben kleeft door een samensmelting van verschroeiende riffs en vocalen die door merg en been gaan. MNHG legt de lat vanaf die eerste tot de laatste noot heel hoog, en op de momenten dat registers worden open getrokken, komen de haren op onze armen recht. Helaas vielen er tussen elk nummer te lange stiltes, waarbij de heren wat aan hun instrument stonden te pingelen, waardoor de drive wat uit het concert geraakte. Door die veel te lange stiltes verslapte de aandacht een beetje, bijzonder jammer eigenlijk, want hier had veel meer ingezeten. Maar nu kregen we een iets te routineuze set, waarbij we wel onder de indruk waren van de intensieve en technisch hoogstaande wijze waarop MNHG donkere putten open deed.

De twee absolute hoogtepunten van de avond volgden. Met de Italiaans / Nederlandse formatie Liber Null kregen we een black metal optreden dat ons tot waanzin dreef. Het prikkelen van de fantasie, en beelden opwekken die je doen baden in het angstzweet, maar ook een innerlijke gemoedsrust over jou doen neerdalen. Zoveel emoties zitten verborgen in die donkere brij aan krachtige vocalen en messcherpe riffs, dat we ons gewillig onder hypnose laten meevoeren naar een donkere wereld die voor ons open gaat. De bandleden, zien er trouwens niet alleen imposant uit, ze klinken dus ook zo. Zowel instrumentaal als vocaal voelt een optreden van Liber Null dan ook letterlijk aan als een zwarte mokerslag, waarvan we toch even moeten bekomen. Een wervelstorm aan duistere machten , die ons totaal verweesd achterlieten.

Tijd om te bekomen van wat was voorafgegaan kregen we niet, want daar volgde een volgende intensieve donkere orkaanuitbarsting. Thronum Vrondor moest helaas verstek laten, en werd vervangen door Drawn Into Descent, geen onbekende voor ons. We zagen de band enkele jaren geleden op Catacombfest in Wilrijk en schreven daarover: “De band dompelt ons prompt onder in duistere doom sferen. De bijzonder indrukwekkende manier waarop gitaarlijnen je hart doorklieven, met daarbovenop een weemoedige grafstem die je een krop in de keel bezorgt, zorgen ervoor dat we koude rillingen voelen lopen over onze rug van begin tot einde van de set.” Dat overweldigend gevoel spreidt Drawn Into Descent dus ook op Hagelant Fest II tentoon. De band grijpt je dan ook vanaf de eerste seconde, zowel instrumentaal als vocaal letterlijk bij de keel. Je voelt gewoon de intensiviteit die aanvoelt als een donker deken tegen duistere gedachten, waardoor je ademloos blijft genieten. Drawn Into Descent voegt aan hun typische atmosferische black metal ook een streepje doom metal toe, en dat zorgt dus voor die unieke totaalbeleving waar we naar op zoek waren.

Dat eerder doom achtige komt bij Frostmoon Eclipse nog meer naar boven, de link naar Black Sabbath wordt vaak gelegd. Maar deze band in een hokje duwen is hen tekort doen. De band wisselt harde en rauwe momenten van agressie en brutaliteit voortdurend af met eerder dromerige passages. Waardoor ze vrij uniek klinken, en de vele donkere emoties op een zeer gevarieerde wijze aanspreken. Het balanceren tussen zoveel uitersten, zorgt er dan ook voor dat we ons geen seconde vervelen. De Italiaanse band mag zich profileren als black metal, maar houdt dus ook duidelijk van buiten de lijntjes te kleuren. En een doomachtige sfeertje te creëren, wardoor Frostmoon Eclipse binnen die black metal een unieke parel blijkt te zijn, eentje om te koesteren dus!

Met Hell Militia staan zonder meer pioniers binnen de Franse black metal op het podium in Diest. De band kwam zijn nieuwste schijf ‘Hollow Void’ voorstellen, en deed dat op bijzonder scherpe, gevarieerde en intensieve wijze. Hell Militia maken geen black metal die aanzet tot een knuffel, integendeel.
Wat we dus wel krijgen is een orthodoxe, meedogenloze mengelmoes vol woede, grimmigheid, die je een gevoel van onbehagen geven. Door het bouwen van een donkere en vooral ondoordringbare geluidsmuur, zowel vocaal als instrumentaal, zorgt de band dan ook voor een eerste paar moshpits op de avond. Hell Militia duwt dat gaspedaal dan ook woest in, vanaf de eerste tot de laatste noot, tot die waanzin letterlijk in de ogen staat.
De perfecte afsluiter van een avond waar we gewillig de confrontatie aangaan met onze donkere gedachten, met als doel het voeden van onze donkere ziel.

Met dank aan Erik Depooter (Hell, Diest) + Musika.be

Organisatie: RockMetal Café Hell, Diest (ifbv Hagelant Fest)

Ruth - Ik heb niet echt een doelgroep binnen een genre. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en er zichzelf in herkent

Ruth begint als jong kind te zingen en gitaar te spelen. Geïnspireerd door verschillende indiepop artiesten, jazz en klassieke singer-songwriters, begint ze al snel haar eigen liedjes te schrijven. Na het uitbrengen van een single CD "Colours" (eigen productie) en het spelen van veel verschillende soorten concerten, begint Ruth nieuwe liedjes te schrijven. Liedjes die een volwassen kant laten zien en ruimte geven aan meer jazzy en zelfs psychedelische invloeden. Nummers die ook muzikaal schreeuwen om een 'grotere' setting. Iets wat producer Stijn Debontridder perfect weet te vangen met de opname van de EP 'Inside out' in de zomer van 2022. Deze EP komt in maart eindelijk op de markt. Ruth zal deze CD voorstellen op 4 maart in SOJO Club in Kessel-Lo https://www.facebook.com/events/914055072923407
Wij leerden Ruth echter al kennen dankzij haar aantreden op BUSKERfestival in Herent, waarover we schreven: ‘’ Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere  en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling”
Voldoende om deze bijzonder getalenteerde singer-songwriter even enkele vragen te stellen rond de release van haar EP en de verdere plannen.

Vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen?
Ik heb mijn eerste echte song geschreven, rond mijn 15ste. Daarna ben ik vrij snel beginnen optreden solo, als singer-songwriter. In eerste instantie heb ik klassieke gitaar gedaan, later ben ik dat dus beginnen combineren met teksten schrijven en ook zingen. Na enkele jaren solo ben ik beginnen optreden met de celliste Merel Van Hemelrjick. Vorig jaar in een trio, en dit jaar met een band, dus stapsgewijs aan het opbouwen.

Voor ik het vergeet, beste wensen voor het nieuwe jaar, hoe is je jaar 2022 eigenlijk verlopen?
2022  was vooral een heel spannend jaar, omdat ik toen mijn opnames heb gemaakt voor de EP die in maart dit jaar op de markt komt. Ik heb ook een band samengesteld, om live te gaan spelen. Ook dat was een hele uitdaging; het was dus vooral een zeer spannend jaar.

Ik wou het ook even over die coronatijden hebben, want je was net begonnen met je muziek te lanceren dacht ik? Waren de coronatijden een eventuele inspiratie bron?
Voor mij was dat meer een soort van rustperiode , ik had voordien al een single uitgebracht en er waren daardoor wat optredens ontstaan. Die corona was dus even de pauze knop induwen, en tijd vinden om muziek te schrijven. ik studeer ook muziek, daar was ik dan ook mee bezig. Ik bleef dus zeker actief met muziek bezig zijn. Het is niet specifiek een inspiratie geweest voor songs, maar wie weet komt dat nog.

Die periode heeft je dus niet doen twijfelen? Ik heb interviews gehad , waaruit bleek dat er bands zijn die de handdoek in de ring gooiden, andere vonden een nieuwe adem. Hoe zit dat bij jou?
Het voelt niet aan als een keuze, maar als iets dat ik nodig heb. Dus ik heb zeker niet getwijfeld om door te gaan. Het is iets dat ik gewoon al heel lang doe, en ik ga daar heel anders mee om met zulke tegenslagen. Meer tijd om ideeën verder uit te werken, en ook terug meer beginnen schilderen. Iets wat ik vroeger veel deed.

Dat schilderen? Wil je daar iets meer mee doen naar de toekomst toe?
Ik heb altijd gehouden van zowel muziek maken als schilderen. In het verleden heb ik tijdens mijn opleiding meer gefocust op schilderen, nu is het dus omgekeerd. In de eerste plaats wil ik me focussen op mijn muziek nu, en dat schilderen komt daarnaast. Maar ik wil me er zeker verder in ontwikkelen.

Ik zag je op BUSKERfestival Herent en was vooral onder de indruk van je stem die zeemzoetig en kristalhelder klinkt; er hangt ook een sprookjesachtig en mysterieus kantje aan je performance, mee eens of zie ik dat verkeerd? Is dat een bewuste keuze?
Ik kan me daar zeker in vinden, en vindt het ook altijd een mooi compliment. Ik verwijs in mijn teksten vaak naar de natuur, omdat dit een onderwerp is dat me nauw aan het hart ligt. En mijn emoties staan steeds heel centraal. Er is zeker ook soms een mysterieus kantje, en misschien iets sprookjesachtig ja? Dus ja, ergens is dat wel bewust.

Je liet je op BUSKERfestival  bijstaan door cello speler Daan De Meyer, een enorme meerwaarde vond ik, is het de bedoeling nog meer met hem samen te werken voor o.m. de EP of live?
Op het moment werken we niet meer samen, omdat hij klassieke muziek studeert en besloten heeft zich daarop te focussen. Ik heb ondertussen een andere celliste gevonden, omdat ik cello wel heel mooi vind passen bij mijn muziek. Ik vind dat telkens een enorme meerwaarde. Met Daan was zeker een fijne samenwerking.

Heeft BUSKERfestival voor jou bepaalde deuren geopend?
Niet per se op dat moment in 2022, omdat ik al vaker op BUSKERfestival had gespeeld. Het is wel een fijn publiek om voor te spelen, omdat mijn muziek wat ruimte moet krijgen , en als er echt geluisterd wordt , wat daar zeker het geval is, vind ik dat wel heel fijn.

Door je gevarieerde stem en uitstraling spreek je uiteraard een ruim publiek aan, zowel een pop publiek als alternatieve muziekliefhebbers zouden zich hier moeten in vinden. Welk publiek wil je eigenlijk concreet aanspreken met je muziek?
Omdat het voor mij heel persoonlijk is wat ik breng, hoop ik dat ik mijn eigen ervaringen kan overbrengen naar mijn publiek. Een publiek dat zich daarin ook herkent, is het publiek waar ik naar op zoek ben. Maar ik heb niet echt een doel groep binnen één genre of zo, dat dan weer niet. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en zichzelf daarin herkent. Begrijp wat ik wil zeggen, en daar zelf wat invulling wil en kan aan geven. Dat is het publiek waar ik naar op zoek ben.

Niet alleen je stem is heel uiteenlopend. Ook je gitaarspel is uniek en vult je stem mooi aan, dat brengt me bij de vraag waarom gitaar en waarom geen piano of zo?
Ik heb me als kind altijd wel aangetrokken gevoeld tot gitaar, deels omdat mijn Nonkel ook gitaar speelt en die was een enorme inspiratiebron. Ik heb in eerste instantie klassiek gitaar gevolgd, en daar geleerd om met die Timbres te werken, en verschillende klankkleuren te zoeken. En bewust niet altijd op dezelfde manier gitaar te spelen, daar koos ik bewust voor.

Ik doe niet aan hokjes denken, maar veel vrouwelijke muzikanten kiezen niet altijd voor gitaar, vandaar … Ondervind je als vrouw niet dat de muziekwereld helaas nog steeds een mannenwereld is en het als vrouw (met gitaar) moeilijk is om je te uiten?
Ik merk wel dat er meer mannen dan vrouwen zijn die gitaar spelen. Ik heb echter zelf niet het gevoel dat ik minder kansen heb gekregen omdat ik een vrouw ben. Binnen mijn genre als singer-songwriter komt dat probleem ook wel minder frequent voor, omdat er nu eenmaal veel vrouwelijke singer-songwriters zijn, maar in sommige genres stelt dit probleem zich helaas wel.

Wat vrouwelijke singer-songwriters betreft, wie zijn je grote voorbeelden?
Carole King of Joni Mitchel zijn er toch twee. Phoebe Bridgers is iemand waar ik heel erg naar opkijk. Jade Bird , die nu heel actief is, is een groot voorbeeld. Er zijn er nog wel enkele … vooral singer-songwriters die in de richting van soul gaan, spreken me enorm aan.

We hadden het al over schilderen en visuele kunst. Het valt ook te combineren met muziek maken. Zijn er plannen om aan je muziek ook iets van visuele effecten te koppelen? Eventueel live?
Ik heb met een kunstenares samengewerkt in die richting. Bij elk liedje van mijn EP heeft ze een schilderij gemaakt. Binnenkort ga ik op een tentoonstelling van die werken  ook muziek spelen. Haar kunst inspireert mij, en mijn muziek haar dus, dat was een fijne samenwerking. Maar het is zeker de bedoeling om zelf iets in die richting te gaan doen met eigen kunstwerken en muziek daarop maken.

Even over je EP … Om te beginnen met de song ‘Home’ licht je al een tipje van de sluier op, ik vind die dromerige soundscapes, en die jazzy background bijzonder, en …  weer die toch wel bijzondere stem. Is ‘jazz’ een categorie waarin je muziek thuishoort, of hoe zou je het zelf omschrijven?
De drie songs op de EP zijn allemaal verschillend. ‘Black and White’ is meer Folk sfeer, dat is het volgende nummer dat ik ga releasen,’Flower’ heeft dan meer een postrock kantje. Dus ja, ik vind het gewoon fijn om verschillende invloeden samen te brengen. Wat ‘Home’ betreft, die warmte en dat dromerige vind ik heel mooi bij jazz.

Is het de bedoeling om meer jazz optredens te doen? Welk publiek wil je aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Het is niet specifiek de bedoeling om in een jazz circuit terecht te komen, ook al sta ik daar zeker voor open. Het is een heel inspirerend genre, ook omdat er muzikaal altijd iets heel interessants gebeurt. Ik hou ook wel van soul. Die richting zou ik eerder kiezen. Omdat de stem daar centraal staat. Het is gewoon uiterst moeilijk om één bepaald circuit uit te kiezen. Omdat ik alles combineer wat me aanspreekt en interesseert. Dus ik sta voor veel circuits open. Ik val niet per se binnen een genre, behalve dan het singer-songwriter. Ik ben gewoon nog een beetje op zoek wat mijn juiste publiek is eigenlijk. Ik wil vooral een publiek vinden die oprecht interesse tonen in wat ik doe, dat is voor mij het belangrijkste. Welk circuit dat is, maakt op dat vlak niets uit.

Het valt me aan die single (en ook de EP ) op . Ik vind het ook mooi hoe je het speelse, toegankelijke verbindt met een alternatief en lichtjes experimenteel kantje; een bewuste keuze? Of zie ik het verkeerd?
Ik wil me als persoon niet beperken tot één stijl, dat is ook de reden waarom ik graag uiteenlopende kantjes van mezelf laat zien en horen. Dat is gewoon het parcours dat ik afleg, en de invloeden die ik tegenkom onderweg neem ik gewoon mee. Daar komt dat speelse en experimentele kantje dan ook vandaan.

Je brengt later dit jaar je eerste EP uit ‘Inside Outside’. Een EP is een visitekaartje; het is een mooie parel geworden, en toch krijg ik de indruk dat je nog wat zoekende bent welke richting je echt wil uitgaan … Graag je mening
Als ik de set oefen  met mijn band valt me wel op hoe verschillend elk nummer echt is. In die zin ben ik inderdaad zoekende. Maar ik vind het ook fijn om dat te tonen aan mijn publiek, de verschillende fases die ik doormaak, dat ik blijf evolueren en zoeken naar wat mij inspireert. Ik het bewust ook op die manier, uit interesse, en dat ik het fijn vind om elke kant van mezelf te ontdekken. En dat wil ik dus zeker tonen aan mijn publiek.

Mooi dat artiesten vele kantjes van zichzelf tonen, maar er kan kritiek komen; kun je er mee omgaan?
Omgaan met kritiek is voor niemand echt gemakkelijk denk ik. Ik vind het wel positief als mensen die kritiek eerlijk durven geven. Omdat ik daar eventueel kan aan werken.

Er is een overaanbod aan releases en nieuwe projecten, mede door die coronatijden denk ik, ik vind je EP een pareltje en hoop meer van jou te mogen horen, maar los daarvan.. om jezelf een beetje te verkopen, als ik je nog niet ken, waarom zou ik voor jou moeten kiezen? Wat maakt je uniek denk je, binnen het overaanbod?
Wat me uniek maakt? Ik probeer op een persoonlijke en eerlijke manier te praten over hoe ik dingen beleef. Dat ik mijn stem daarin vooral gebruik. Ik probeer dat op een bereikbare manier te doen, maar ook vast te houden aan mijn eigen verhaal. Als je houdt van soul muziek, en van subtiele kleuren in muziek, dat kun je dat zeker vinden op mijn EP.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Mogen we je ook live bewonderen alleen of met band of zo?
Zaterdag (28 januari) heb ik mijn eerste optreden met mijn band , maar dat is een try-out. Op 1 februari sta ik in Depot (Leuven ) voor open Mic. Op 4 maart is het dan mijn grote release show in SOJO Kessel-Lo. Het is zeker de bedoeling om in de zomer nog een tour te doen. maar daar hangen voorlopig nog geen data aan vast, dat is nog wat koffiedik kijken. Dat ga ik via sociale media zeker nog bekend maken (volg RUTH op Facebook voor meer update: https://www.facebook.com/ruthquintenmusic ) de bedoeling is om in het najaar of begin volgend jaar een nieuwe EP op te nemen. En verder te gaan met het verhaal..

Ondervind je geen problemen om concerten te boeken? Als er iets is veranderd na corona krijg ik de indruk dat de kleine en middelgrote bands/organisaties het zeer moeilijk hebben om aan de bak te komen. Terwijl grote concerten in een mum van tijd uitverkopen. Ondervind je ook geen problemen daarvan?
Dat heb ik zeker al gemerkt. Voor corona waren er meer optredens en opties voor kleinere artiesten, terwijl ik nu de indruk heb dat dit veel minder is tenzij je gratis gaat spelen op een Open Mic of zo. en dat is jammer. Het is daar veel moeilijker om je te tonen in twee nummers, en dat is ook leuk. Maar kleinere festivals of zoals BUSKER wordt steeds minder georganiseerd, dat valt wel op na corona ja. Ik heb ook de indruk dat organistoren vooral bekende bands en artiesten boeken, en geen risico meer durven nemen. Omdat mensen komen voor bekende namen…

… Volgend jaar een nieuwe EP dus, ook plannen voor een full album?
Misschien, maar dat hangt af van hoe duur en hoe de impact is Ik heb zeker nog enkele nummers klaar liggen. Die ik wil uitwerken in de studio, dus wie weet. De nummers sluiten aan bij wat ik nu doe. Deze EP bevat drie nummers die aansluiten bij de verschillende fases in mijn leven. Ik heb nog een heleboel nummers klaarliggen die aansluiten bij de nummer op mijn EP. Bij dat jazzy , maar ook bij die Folk invloeden.

Wat zijn je uiteindelijke ambities en heb je een doel dat je wil bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
Er zijn zeker ambities en doelstellingen die ik voor ogen heb. Ik ben al een tijdje optredens aan het doen in kleinere locaties, dat is leuk. Maar ik heb zeker ambities om op te treden in wat grotere zalen. Wat verder te geraken, en ooit eens een grote tour te doen, maar dat zijn verdere toekomstplannen en dromen.

Eventueel buitenland? En zijn er bepaalde landen die je aanspreken?
Niet concreet denk ik. Binnen Europa lijkt het wel interessant om een tour te doen. De Scandinavische landen spreken me wel sterk aan. Ik ben een grote fan van Aurora, deze Noorse singer-songwriter is één van mijn grote voorbeelden, dus daar spelen zou heel leuk zijn. Maar ik sta dus open voor alles wat op me afkomt. Ook Engeland spreekt me aan. Daar leven en hebben zoveel grote voorbeelden voor mij geleefd.

Moest je kunnen kiezen tussen een Sportpaleis uitverkopen of een naam maken in het club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Sowieso club circuit. Sportpaleis is gewoon heel groot, en de voeling met het publiek is minder sterk. En die voeling met mijn publiek vind ik net heel fijn en heb ik echt nodig. Die interactie met je publiek dicht bij je. Maar ik heb nog nooit in een sportpaleis gestaan, dus wie weet… moest ik contact kunnen leggen met mijn publiek daar , zou ik dat wel zien zitten. Ik vind het gewoon belangrijk dat er contact is tussen mij en mijn publiek. En dat vind je dus meer terug in het club circuit. Vandaar. Mijn ambitie is niet om groot te zijn, maar gewoon mijn muziek met mensen te kunnen delen, die daadwerkelijk willen luisteren naar mijn verhaal.

Ik hoop dat je je dromen kunt waarmaken. Veel succes in 2023. Bedankt.

Lara Rosseel Orchestra - ARK - Durf en improvisatie in die intieme en kleurrijke sound

Lara Rosseel is één van de meest veelzijdige muzikanten die ons landje rijk zijn, ook al wordt ze al te vaak in dat 'hokje' jazz geduwd, ze gaat vooral haar eigen weg. Dat bleek al uit het interview dat we in 2021 met haar hadden. Het interview kun je hier nog eens nalezen - https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/81785-lara-rosseel-band-ik-hoop-dat-ik-de-moed-blijf-vinden-om-die-dromen-te-blijven-achterna-gaan-en-ze-ook-te-verwezenlijken.html  
Ook bracht ze met 'Hert' (2022) en 'De Grote Vrouw'(2020) twee prachtige platen uit, grensverleggende platen kun je wel zeggen. Live is er een brede kijk en er is sprake van een zekere experimenteerdrift.
Nu stond ze voor deze gelegenheid in Ha concerts, Gent met een heus orkest op het podium onder Lara Rosseel Orchestra - ARK' (*****)
De samenstelling van het orkest:  Lara Rosseel (double bass, electr. bass), Sep François (percussion, vibraphone, marimba), Vitja Pauwels (guitar), Robbe Kieckens (percussion), Jan Van Moer (trumpet), Joppe Bestevaar (baritone saxophone, bass clarinet), Stefan Bracaval (flute), Frederik Heirman (trombone), Eva Debruyne (oboe), Jeroen Baert (violin), Amèle Metlini (violin), Marijn Thissen (viola), Aya Pribylovskiy (cello)

Ondanks het feit dat Lara centraal staat opgesteld met haar imposante contrabas, valt al direct op dat het vooral over het totaalplaatje gaat in deze bezetting. Er is de groovy klank van de saxofoon , trompet en fluit. Een muzikale magie ondersteund door een intens mooie viool en gitaar. Muzikaal een emotionele wervelwind. De percussie doet er nog iets bovenop en voegt er een experimenteel kantje aan toe.
Een intieme, verstilde sfeer is er , alsook een heel kleurrijke sound als deze wordt opengetrokken. Lekker zalig.
Een innerlijke warmte heerst een kleine twee uur lang in dit totaalpakket. Bij elke song volgde een welgemeend applaus; de staande en minutenlange ovatie die Lara Rosseel Orchestra in ontvangst mocht nemen op het einde van haar set, bewees dat ze met dit bijzondere project enorm veel mensen diep heeft geraakt. Het applaus bleef trouwens duren tot het orkest achter de coulissen was verdwenen en Lara, met een bedeesde glimlach op de lippen, terug kwam met de mededeling 'dat ze eigenlijk geen song meer over hadden, maar toch nog iets wilden aanbieden' … Een gevarieerd klankentapijt volgde, hemels en onaards. Deze muzikanten staan hoog aangeschreven , doen stijlen in elkaar vloeien en houden van grenzen verleggen in melodie en experiment. Wat een durf en improvisatie in die intieme en kleurrijke sound.

Organisatie: Ha concerts, Gent