The Vintage Caravan - Oldskool hardrock feestje op z’n best!

"The Vintage Caravan is het levende bewijs dat je met onbeschaamde retro hardrock kan scoren. Misschien niet het meest populaire of sexy genre, maar dat zal ons worst wezen, want hier kunnen wij 100% van genieten.", schreef Musiczine eerder over het optreden in de Grand Mix, Tourcoing … Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
De band is op tournee om hun plaat van 2021, 'Monument', voor te stellen.

The Vintage Caravan - Ze hebben al verschillende locaties aangedaan, en hielden hier nog halt in o.m. Alcatraz Metal Meeting in 2021,  .
De AB Club was compleet uitverkocht. Het intieme kader van een concertzaal was mooi meegenomen. Hun krachtige sound, hun aanstekelijke muziek komt hier sterk tot z’n recht.
Anderhalf uur werden we ondergedompeld in een oldskool hardrockfeestje van oud en nieuw(er) materiaal.
De jaren 70 zijn onmiskenbaar, het resulteert in lange gitaar of drum solo's die adrenalinestoten bevatten. Ze maken de brug met het hier en nu, het klinkt eigentijds en daarbovenop krijgen we nog een dosis charisma; het zorgt voor een fijne, overtuigende set.
De combinatie intrigeert. Iedereen kan , mag headbangen en mag de vuist in de lucht steken; de songs worden prompt ook meegezongen .
Iedereen werd spontaan, losweg meegesleept in het muzikale verhaal van de IJslanders! Een sfeervolle, rockende retro avond. Wat een muzikale wervelstorm!

Setlist
Whispers //Crystallized //Reflections //Innerverse //Forgotten //Can't Get You Off My//Mind //Reset //Cocaine Sally //Hell //Babylon //On the Run //Expand Your Mind //Clarity  ENCORE: Midnight Meditation

Het gebeurt niet vaak dat de support een even sterke impact heeft als het hoofdprogramma Volcanova, eveneens uit IJsland, bestaat uit drie sterke muzikanten die ook de zang op zich nemen. De zang van de drummer sprong het meest in het oog.
We werden overstelpt van messcherpe riffs en lekkere drumsalvo's. Ze spelen stoner, hardrock en doom. Volcanova drukte het gaspedaal meteen in en ze straalden enorm veel charisma en spelplezier uit. Het publiek hield ervan.
Kortom , we hadden hier een band van drie muzikanten die perfect wisten een publiek te entertainen.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

TroyFest 2022 - Fields Of Troy definitief uitgezwaaid!
Troyfest 2022
Club de B
Torhout
2022-10-22
Erik Vandamme

Fields Of Troy gooit, na circa twaalf jaar aan de Belgische metal top, de handdoek. Dat wou de band op zijn eigen festival uitbundig vieren met een laatste knaller van een optreden, We zakten af naar Torhout, het gezellige Club de B was heel goed gevuld voor dit afscheidsfeestje. Fields Of Troy brachten voor de gelegenheid enkele bevriende bands mee, ook al was dit min of meer een uitgestelde affiche van 2020/2021 toen door de corona tijden alles werd afgelast. Wij genoten vanaf de eerste tot de laatste band met volle teugen, een afscheidsfeest met een knal van formaat? Dat werd het dus zeker en vast!

De avond werd geopend door het politie corps. Althans de leden van Cops On Coke waren getooid in een politie uniform. Een bandje draaide een pop / techno song als de band op het podium kwam. Eens de gitaren omgord vuurde Cops On Coke echter vlijmscherpe vuurpijlen af die als een mokerslag in je gezicht ontploffen. Ondanks dat de energie alle hoeken van de zaal uitstraalt, voelen we toch dat er veel meer in zit dan er nu al uitkomt. Geef deze band de nodige podium kansen, en met deze bijzonder integrerende set, waarbij aankleding, humor en een spervuur aan demonische klanken en vocalen hand in hand is dat een kwestie van tijd eer ze de wereld veroveren.

Dat energieke en vuurkrachtige zou nog wel een paar keer terugkeren op deze boeiende avond. “Alles wat het genre zo mooi maakt, vind je namelijk terug op deze schijf. Duisternis die je tot waanzin drijft, ingetogen momenten die je een krop in de keel bezorgen. Verschroeiende riffs die als een bot mes in je vlees snijden. Of het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Het keert allemaal terug op dit bijzonder tot de verbeelding sprekend debuut” schreven we in 2018/2019 nog over ‘Melancholia’, van Lethal Injury dat zette de band ook live in de verf bij hun cd release in Oostende in diezelfde periode.. Ondertussen is Lethal Injury volwassen geworden en dus ook gegroeid in hun kunnen, maar zijn hun speelsheid gelukkig niet kwijt gespeeld, integendeel. Het spelen met uiteenlopende emoties blijft dus ook anno 2022 nog steeds overeind staan en dat zorgt voor bom aan vreugde taferelen, of net koude rillingen die je confronteren met duistere gedachten kronkels.

Ook Lost Baron balanceert voortdurend tussen dat uitdelen van mokerslagen en, door middel van eerder gestroomlijnde tot melodieuze vocalen en riffs, de aanhoorder rustmomenten aan bieden. Waren onze verwachtingen wat hoog gespannen? Het kan, maar Lost Baron kwam op TroyFest ons iets te routineus over, en dit ondanks een donkere gewaarwording die ons even tot een punt van lichte waanzin bracht. We hebben ze in het verleden echter veel intensiever gezien en gehoord. Een donkere brij die zou moeten zorgen voor een intensieve totaalbeleving die aan de ribben kleeft schotelt Lost Baron dus nog steeds voor maar om één of andere reden bleef de mayonaise niet plakken. waardoor we deze keer helaas lichtjes op onze honger bleven zitten. Jammer.

Temptations For The Weak wist ons deze zomer op Frietrock nog compleet, maar dan ook compleet omver te blazen. De band heeft trouwens een schitterend nieuwe plaat uit ‘Fallen from the Stars’ waar ze hun eigen grenzen niet aftasten, maar compleet verleggen. Dat is de grote verdienste van de hele band, laat dit duidelijk zijn, maar het aantrekken van frontman Jadran Beauprez is op allerlei vlakken een schot in de roos. De imposante uitstraling op – en naast het podium – een aangeboren charisma waardoor hij zijn publiek moeiteloos inpakt en een stem als een kanon waardoor de mensen wat naar achteren gaan staan zo hard blaast hij je omver. Na het optreden vertelde Jadran dat hij al een paar weken stemproblemen heeft, het viel ons wel op dat sommige bandleden enkele zanglijnen overnamen, dat zorgde zelfs voor een extra meerwaarde binnen het geheel. Maar zelfs bij een minder sterk stembereik blaast de band ons volledig van de sokken. Wat een wervelstorm aan energiebommen die in je gezicht ontploffen en ons compleet verweest achter laten schotelt Temptations For The Weak ons voor! Anno 2022 is deze band duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts.. indrukwekkend!

Carrion is uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende death metal gerelateerde bands die ons landje rijk is. Toen we de band onlangs op Zingem Beeft aan het werk zagen, bleven we ondanks die ferme uppercut die ze weer uitdeelden, lichtjes op onze honger zitten. Carrion had dus nog iets goed te maken, en deed dat met volle overgave. Elk van de bandleden straalde zoveel spelplezier uit, zodat je er zelf gelukkig van werd. Uiteraard binnen die typische duistere omkadering, het is niet zo dat Carrion nu plots liefelijke pop liedjes brengt over bloemetjes en bijtjes. Maar het feit dat we weer die solide band op dat podium zagen staan, waarbij iedereen diezelfde kant uitkijkt, stemt ons vreugdevol. Carrion drukt dat gaspedaal zowel vocaal als instrumentaal voortdurend in, waardoor het dak van Club de B er meermaals afgaat, klasse! En nu vol verwachting uitzien naar die nieuwe plaat…

De hoogtepunten blijven zich opstapelen, Fields Of Troy speelt hier een thuismatch, want plots stond het zaaltje vol tot ver naar achter, dat was voorheen en daarna niet echt het geval. De band wilde in schoonheid afscheid nemen, en haalde alles, maar dan ook alles, uit de kast om hun fans dat ultieme afscheidsfeestje te bezorgen. De grote sterkte van Fields Of Troy is het vocaal en muzikaal voortdurende spelen met emoties, en daardoor snaren raken op de meest gevoelige plekken. Soms worden daarbij registers open getrokken, vaak laaien die emoties zodanig op dat de bewegelijke frontman zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Op het einde van de set gaat hij zelfs gewoon op de boxen staan, gaat over tot een potje stagediven. Zijn fans vangen hem op en dragen hem door de zaal terug naar het podium. Maar ook de bandleden stralen emoties en spelplezier uit, en doen meer dan hun duid in het zakje. We zagen op TroyFest die Fields Of Troy waardoor we ooit super-fan zijn geworden nog eenmaal schitteren in al hun pracht en praal… en zijn zeer benieuwd naar de projecten waar de top muzikanten zich gaan aan laven in de toekomst. De puntjes werden compleet op de ‘i’ gezet, het publiek genoot en pinkte een traantje weg .. bedankt voor die mooie jaren Fields Of Troy!

Bear verstaat de kunst om metalcore / hardcore gerelateerde muziek, binnen die chaotische brij, zodanig melodieus te laten klinken dat we vrij subtiel toch enige structuur menen te herkennen. Maar door de bewegelijkheid, en het omver stampen van menig heilig huisje wordt de aandacht eerder gevestigd op de ravage die ontstaat na de doortocht van de Beer. Plots stond er wel veel minder publiek in de zaal voor Bear. Nochtans levert deze band steeds een chaotische show af, waarbij het publiek letterlijk wordt betrokken en muziekinstrumenten, waaronder het drumstel, sneuvelen. De in het wit geklede bandleden zijn natuurlijk één voor één topmuzikanten, die hun instrumenten furieus bespelen. De brulboei van dienst, schreeuw zijn longen gor, maar elk beetje energie dat er nog overschiet, wordt gebruikt om daken er te doen afvliegen. Haast letterlijk!

Het contrast met afsluiter Thurisaz kon niet groter zijn, niet dat het er plots rustig en relax aan toe gaat. Ook Thurisaz haalt een pletwals boven, al is dat eerder een intensief alternatief gedrenkt in doom elementen die je rillingen bezorgen. Toen we de band medio 2005 live zagen op Vlamrock (As) waren we zodanig van de kaart, dat we als een heel ander mens de zaal verlaten. Ook nu bespeelt Thurisaz de meest donkere gedachten in ons onderbewustzijn op een doordachte en intensieve wijze, waardoor je met de krop in de keel hevig staat te headbangen. Thurisaz is wat ons betreft, één van de meest onderschatte Belgische bands die er bestaan, de manier waarop ze op TroyFest een publiek tot hogere sferen kunnen brengen binnen die bijzonder duistere omkadering? Daar slagen maar weinig zogenaamde gerenommeerde bands binnen hun genre echt in. Thurisaz heeft steeds de grenzen van doom gerelateerde muziek afgetaste, verlegd en durft buiten de lijntjes daarvan te kleuren zonder gezichtsverlies te lijden. Dat was in het verleden zo, dat zetten ze op TroyFest mooi in de gitzwarte verf.

Met speciale dank aan Fields Of Troy en Nick Verduynslager (+ Musika.be)

Organisatie: Troyfrest

Dez Mona - We maken gewoon ontzettend graag muziek, en als we het gevoel hebben dat we iets te vertellen hebben, gaan we daarmee aan de slag

In de voorbije twee decennia hield Dez Mona nooit op het publiek te verrassen. Nog geen jaar na Lucy, een ‘werelds oratorium’ in samenwerking met het Antwerpse Baroque Orchestration X, komen zanger Gregory Frateur en C° nu aankloppen met het kosmopolitische 'Loose Ends'. Op de negende langspeler van de groep wordt hoekige funk vaak afgewisseld met stuiterende discopop. Over die nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Gregory , over vroeger-nu, en we polsten even naar de verdere plannen.

Dez Mona – ik verwissel jullie altijd met Monza van Stijn Meuris (sorry e) – is nu al bezig sinds september 2003. Je hebt intussen een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
De hoogtepunten zijn vooral elk moment dat we op het podium mogen staan. En er publiek in de zaal zit om naar ons te komen luisteren. Dat is de voornaamste reden waarom we muziek maken, dat we dit op een podium kunnen brengen ‘live’. Doordat we bijna twintig jaar bezig zijn, zijn dit er ondertussen behoorlijk wat. De mindere momenten zijn wanneer het wat moeilijker gaat met de band. Er zijn altijd wel meningsverschillen, dat is logisch. Maar we zijn er altijd sterker uit gekomen. Echte dieptepunten zijn er niet direct, los van het vertrek van Nicolas, dat was heftig maar ook voor Nicolas zelf. Dat heeft ons echter nooit tegen gehouden om muzikaal broeders te blijven. En goede vrienden. Het is om die reden fijn dat ik voor andere projecten nog steeds met hem samenwerk. De nieuwe plaat is trouwens ook opgenomen in zijn studio.

Was de voorbije (volledig voorbij is het nog niet) coronatijden dan  geen minpunt of eerder bron voor inspiratie naar het het nieuwe album. Of hoe moet ik dat zien?
In het prille begin, toen die corona de kop op stak, was dit zeker geen dieptepunt want we waren sowieso begonnen aan een maakjaar. We waren net begonnen aan het schrijven van songs voor LUCY en hadden geen optredens gepland, en toen het even terug mocht en er merendeels Belgische bands werden geboekt, hebben we zelfs meer gespeeld dan was voorzien. Het is pas later als concerten werden verplaatst, er een nieuwe lockdown aankwam en cultuurhuizen nogmaals dicht gingen hebben we wel wat achterstand opgelopen. Ondertussen zelf ook corona gehad, waardoor sommige concerten dan niet konden doorgaan. Dat zijn allemaal dingen die uiteraard niet fijn zijn, maar niet zo extreem voor ons dan veel collega’s die in die periode net iets hadden gereleaset en die twee jaar hebben moeten wachten om die muziek van toen live voor te stellen. Wat je nu wel merkt, is een overaanbod aan releases, en dan is het vechten om ook een beetje aandacht te krijgen. Je merkt vooral dat het voor het middenveld, waartoe wij ook behoren, echt vechten is voor dat plaatsje in de schijnwerper. Of wat ticket verkoop betreft en zo.. dat is vooral een uitdaging naar de toekomst toe, hoe gaan we daarmee omgaan.

Het is inderdaad opvallend dat grote concerten in een mum van tijd uitverkopen, maar er kleinere festivals moeten cancelen wegens te weinig tickets verkocht…
Ja, en toch we hebben enkele try-outs gedaan en gemerkt dat er een publiek op afkomt die ons nog nooit live hebben gezien.  Als je dit na twintig jaar bezig te zijn, kunt bereiken? Dan is dat uiteraard fantastisch.

Ik heb ‘Loose Ends’ een eerste luisterbeurt gegeven, ik vind het een zeer zomerse, luchtige en dansbare plaat… je kunt er niet op stil zitten. Was het een bewuste keuze iets luchtigs te gaan doen?
Het was zeker een bewuste keuze, we wilden een ‘up’ plaat maken. We wilden vooral een positieve energie uitstralen met deze plaat, zelfs in melancholie kun je dat. Dat was voor ons meteen duidelijk, dat we deze plaat zo positief mogelijk wilden maken. Startend vanuit meer dynamiek, vooral dan ook naar het podium toe. Dat het een dansbaardere plaat moest zijn, het stond in de boeken geschreven... het was dus zeker de bedoeling, en blij dat het ook zo overkomt.

We kunnen die positieve energie zeker gebruiken in deze donkere tijden
Ja, en ook de vorige plaat ging over oorlog en de gevolgen daarvan. Dus na een het maken van een redelijk heftige plaat als ‘Book Of Many’, vonden we het tijd om het wat meer luchtiger aan te pakken. Ook met de bedoeling om de bezwering van de ritmes er terug wat in te krijgen, na enkele eerder met ballades gedragen albums. Het was ook een leuk parcours om op zoek te gaan naar dat ander uiterste van Dez Mona, een weg die we al eens waren ingeslagen met ‘Origin’ eigenlijk.

Er zitten, ondanks dat, toch ook enkele eerder melancholische songs tussen, waar je je ziel bloot legt binnen een weemoedig kader; “The Power” bezorgt me rillingen… ook hier een bewuste keuze om ook die tour op te gaan?
Dat melancholische is ook gewoon Dez Mona in een notendop, het zou wat raar zijn moesten we plots lichte, vrolijke pop muziek gaan maken. Dan is het gewoonweg niet meer Dez Mona. Dat is ook een beetje de oefening, als je nieuwe platen maakt. Op zoek gaan naar die balans om jezelf als band heruit te vinden, het heeft geen zin om twee keer dezelfde plaat te maken. Zo zitten we niet in elkaar. Maar je moet jezelf kunnen blijven uitdagen om ergens de balans te vinden tussen uitersten.

Op de plaat springt er een song enorm uit “The One” blaast ons omver, een heel andere wending die ik niet gewoon ben van Dez Mona, zitten daar perspectieven in naar de toekomst toe, om ook die kant op te gaan ...
Het was voor ons ook nieuw, het is een nummer dat Sjoerd heeft geschreven. Sjoerd is wel met iets heel andere dingen bezig, en kwam daarmee af. Ik was direct verkocht. Hjj twijfelde dus, of dit wel Dez Mona song was. Ik antwoordde ‘we gaan daar Dez Mona van maken’ het is dus zeker een nieuw element dat we toevoegen hier, maar toch bevat het ook dat tripperige dat we hebben gebruikt bij ‘The Back Door’ vroeger . maar we zijn er heel blij mee, het brengt ons ergens anders en we gaan daar in de toekomst zeker en vast meer mee doen.

Nu we daar aanbeland zijn, jullie hoeven niets meer te bewijzen, hebben al zoveel mooie dingen gedaan en doen het nog maar eens. Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
We maken gewoon ontzettend graag muziek, en als we het gevoel hebben dat we iets te vertellen hebben gaan we daarmee aan de slag. Die muziek zit zodanig in ons DNA dat dit allemaal heel natuurlijk groeit. We zijn nooit een band geweest die teveel nadenkt over wat ze gaan doen, het is gewoon ontzettend moeilijk om zoiets te analyseren net omdat het allemaal zeer natuurlijk is gegroeid door de jaren heen. Vanaf dat je het gevoel krijgt dat je bent uitverteld, dan moet je dat durven erkennen, en dat is bij ons nog steeds niet het geval. Kortom, door de jaren heen groei je daar gewoon in ‘hoe maken we onze liedjes’ laat het ons daar bij houden.

De schijf werd voorgesteld in de AB op 19 oktober, de rest volgt nu zeker … Hoe voelde (of voelt het) om na al die corona tijden weer echt op het podium te mogen staan …
We doen nu vier release concerten, één in AB – was op 19 oktober – dan nog eentje in Wilde Westen (Kortrijk), Handelsbeurs (Gent) en De Roma (Borgerhout) dan stopt het even. Om daarna vanaf januari op tour te vertrekken doorheen Vlaanderen en Nederland. Die data staan allemaal aangekondigd op onze website.
http://www.dezmona.com/concerts/

at zijn je persoonlijke verwachtingen van deze nieuwe plaat?
Wat ik fijn zo vinden is dat we via deze plaat, ook richting de buurlanden, onszelf terug op de kaart kunnen zetten. Ook wat meer staande club concerten kunnen doen. omdat, dat merkte ik ook bij de try-outs, voor een staande publiek een andere ervaring is dan voor een zittend publiek. Hoewel ik dat ook graag doe in theaters optreden. En in verlengde daarvan terug festivals kunnen doen, want dat hebben we de laatste jaren bijna niet meer gedaan. Mede omwille van het karakter van de vorige platen, dat was beetje moeilijker om te programmeren op festivals, ik hoop en denk dat dit met deze plaat wel gemakkelijker zal gaan. Ik doe ontzettend graag festivals, omdat dit leuke plekken zijn, maar ook plekken waar mensen je gemakkelijker kunnen ontdekken.

Ondanks die lange weg die je hebt afgelegd, lijkt het me nog steeds moeilijk om als Belgische band (of artiest) echt ‘door te breken’ een Belg staat nu eenmaal zeer sceptisch als het om eigen kweek gaat, ondervind je dat ook?
Wat ik vooral bijzonder jammer is, een band wordt nogal vlug in een vakje geduwd. En eens je in dat vakje zit, geraak je in Vlaanderen en België daar niet gemakkelijk meer uit. We ondervinden dat, als we onze muziek willen promoten naar bepaalde radio zenders de reactie krijgen ‘’jullie zijn toch een radio 1 groep’.. ons streefdoel is een zo ruim mogelijk publiek te bereiken van alle leeftijden, mensen die zich er kunnen in vinden en fan worden. En om dat doel echt te bereiken, is het toch een enorme strijd hier in ons landje. Ik heb echter geleerd om mezelf daar niet teveel om te frustreren. We hebben een parcours afgelegd waar we trots mogen op zijn, ik hoop alleen dat een nieuw publiek ons nog wil leren kennen en appreciëren.

Ik citeer even een oud interview dat ik ergens heb gelezen ‘’ Toen ‘Pursued Sinners’ verscheen, zei je dat je die plaat enkel had opgenomen omdat dat handig was om optredens te krijgen.’’ Is dat een stelling waar je na al die tijd nog steeds achter staat of hoe moet ik dat zien?
Ja, toen was dat heel hard zo. Nog steeds eigenlijk. Voor ons is het nog steeds de bedoeling, als we een plaat uitbrengen, om die live voor te stellen dat is voor ons een logische evolutie. Dat hoeft niet altijd, er zijn perfect genoeg bands die een plaat uitbrengen maar daarom er niet per se mee optreden… het kan dus, maar voor ons is dat na twintig jaar nog steeds de belangrijkste reden om een plaat uit te brengen , ja. Ermee kunnen optreden.

Zijn er na al die tijd nog ambities of doelstellingen die je als artiest wil bereiken (wereld dominantie is zo afgezaagd e)
Persoonlijk zou ik nog graag eens een jazz plaat willen maken, volgens de oude stijl. Dat is dan persoonlijk. Maar wat Dez Mona betreft, zijn we op het moment zodanig gefocust op die nieuwe plaat dat we niet verder kijken dan dat. Ik heb zeker niet het gevoel dat ik uitverteld ben of met Dez Mona uitverteld ben, dus dat komt wel goed. Er komt dus zeker nog iets op ons pad, maar wat? Dat zal de toekomst wel uitwijzen.

Bedankt voor dit fijne gesprek, ons zie je in Handelsbeurs op 29 oktober, veel succes met de release van jullie nieuwe plaat

Pics homepag @Filip Van Roe

Het album te beluisteren & te koop via deze link: https://link.newsdistribution.be/LooseEnds

Dez Mona tourt dit najaar en voorjaar door gans Vlaanderen. Aangekondigd op de  website: http://www.dezmona.com/concerts/

Desertfest 2022 - Kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom
Desertfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-10-14 t-m 2022-10-16
Erik Vandamme
 
De Trix was  op 14,15 & 16 oktober drie dagen vol gelopen voor een avontuurlijke wandeling in het wereldje van de stoner/doom/psychedelische muziek voor de nieuwste editie van Desertfest.
Desertfest trekt eigenlijk een breed publiek aan , gezien de organisatie niet vies is om buiten de grenzen van de genres te treden; maw bands en artiesten programmeren die hun grenzen aftasten en experimenteren. De uitnodigende club sfeer, met een gezellig terras buiten, met foodtrucks, de bijzonder intimite en gezellige sfeer die er drie dagen heerst, vormen een belangrijk onderdeel om dit verhaal tot een goed einde te brengen.  Al deze diverse,  aantrekkelijke elementen, het aanbod en de locatie tekenen dit festival.
Wij genoten drie dagen lang van deze kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom.

dag 1 - vrijdag 14 oktober 2022
De uit Charleroi afkomstige doom/slugde band Hispÿn (****) opent het festival  op de gezellige Vulture stage, gevestigd in het Trix café, met een bijzonder emosound van verschroeiende riffs. De teksten van Hispyn zijn gebaseerd op de ervaringen van social worker Esteban Lebron-Ruiz, de zanger. Het klinkt donker en grauw en zowel de zang als de instrumentatie boeien .

Eén zelfde donker, mysterieus  kader horen we bij Dommengang (*****) op de Canyon stage, de bovenverdieping van Trix. Dommengang speelt gestroomlijnde riffs en slepende drums. Een kenmerkende ‘stoner’ bedwelmende klank, die je brengen naar woestijnlandschappen. Overtuigende set.

Op Desert stage, in de grote zaal van de Trix, kregen we een experimentele totaalbeleving van IIVII (*****) . Dit is het ambient gerelateerd project rond multi-instrumentalist Josh Graham (Red Sparowes, A Storm of Light) met gitaar en loops, geruggesteund van onheilspellende klanken en drums. IIVII huivert! Adembenemend. Het duo maakt gebruik van beelden op een reuzengroot scherm, die het filmische van dit project nog meer onderstreept.  Het is een set waarbij visuele effecten en de  intense klank samengaanEens binnengestapt in de wereld van IIVII is een terugweg niet meer mogelijk.

De uit Eindhoven afkomstige band Severant (****) steekt zijn voorliefde voor de '60/'70 muziek niet onder stoelen of banken. Hun psychedelische muziek heeft een donker randje.. Severant maakt het aanstekelijk, gedreven, boeiend. De Nederlandse band heeft voldoende potentieel om binnen de kortste tijd door te breken naar een  ruim publiek.

Pink Room (****1/2) is een Gents trio dat vertoeft in het wereldje noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath, een belangvolle schijf voor iedere post-punk/new wave liefhebber, die zich ook verdiept in het metalgenre.
De band heeft Bart Baele (Speedözer, Tubelight), Lynn Claus (Ponykamp) en Jelle Denturck (DIRK.) uitgenodigd om dit huzarenstuk tot een goed einde te brengen, en slaagt dan ook met brio in zijn opzet.  Het slepende en sinistere dat zowel Black Sabbath als de plaat 'Paranoid' zo tijdloos maakt, blijft overeind staan.. Pink Room speelt sterk en verdeint alle respect om dit album te spelen.

Cave In (*****) mocht, achteraf bekeken, de Desertstage afsluiten. De band speelde een ‘headlinerwaardige’ set.  Knap hoe de band zich na het tragische overlijden van bassist Caleb Scofield herpakt heeft, niet alleen door het uitbrengen van de overtuigende plaat 'Pendulum', een versmelting tussen de grunge van Soundgarden en het betere metal werk, maar ook live zorgen Stephen Brodsky en C° voor energie! De verschroeiende riffs, de vunzige drumsalvo’s en de zang waren als mokerslagen … Wat een set!

Samavayo (****) uit Berlijn heeft reeds veel ervaring binnen de scene. Met 'Payan' krijgen we een waar meesterwerk in de stoner/psychedelica. Ook live blijkt Samavayo nog steeds tekeer te gaan als jonge wolven. Uiterst genietbaar gigje.

Acid Mammoth (*****) werd ons aangeraden. De Griekse band stond namelijk vorig jaar nog in Trix-café een indrukwekkende set te spelen. En inderdaad, Acid Mammoth was één van de hoogtepunten. Acid Mammoth haalt in de instrumentatie als in de vocals de sloophamer boven. Wat een pletwals! De vettige stoner/doom sound zinderde na door die verschroeiende sound. Schitterend.

De afsluiter op Desertstage dag 1 Brian Jonestown Massacre (***) is ook van een bijzonder kaliber. De indrukwekkende, groovy psychedelische sound is overtuigend en frontman Anton Newcombe heeft een lijzige stem. Helaas bleef de interactie naar het publiek beperkt; de swung ging soms uit het concert door de stiltes, toen de band bezig was aan het stemmen, en Anton een sigaretje opstak. Niettemin, we lieten ons gewillig meeslepen in dat intens, loom psychedelisch klankentapijt.

Geef ons dan maar Gozu (****) die met een stampende set van pure rock en stoner het Trix-café deed daveren. De muzikanten haalden lekker hard uit. Mokerslagen. De imposante verschijning alsook de zang van gitarist Mark Gaffney sprong in het oog. We sloten dus af met een ondoordringbare geluidsmuur.

dag 2 - zaterdag 15 oktober 2022
Zaterdag starten we met een typische stoner set door de Griekse band Half Gramme of Soma (****) . Een mooie woestijnstorm ontstond. Mooi binnen het genre.

"De band biedt in de instrumentatie als in de vocals vuurkracht. Het trio verstaat de kunst om verschroeiend uit te halen, donker en rauw, met een dosis humor"  schreven we over het optreden van Gnome (****) eerder dit jaar in N9, Eeklo. En dat is wat Gnome dus ook doet op de Canyon stage, die dosis humor met een duister, luguber kantje … zoals de clown in een circus vaak grappig uitziet, maar ook soms angst kan zaaien, slaan deze opgeschoten kabouters ook diezelfde weg in.. met een lach en een bittere traan tot gevolg. Muzikaal een energieke sound.

Tijd voor levende legendes op de Desertstage. Unida (****) - Unida is de band rond voormalige zanger John Garcia, die in 1995 na de split-up van Kyuss begon met Slo-Burn om later dan door te gaan met Unida. Garcia zelf is er nu niet meer bij, drummer Miguel Cancino en gitarist Arthur Seay laten zich omringen door een andere legendarische zanger Mark Sunshine (Elysium en Riotgod ). De band brengt lekkere old skool stoner, met een lekkere ondoordringbare geluidsmuur. Technisch sterk alvast.

Irist (****) doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!

Slomatics (****) op z’n beurt was evenzeer de moeite . Slomatics overdonderde door een intens, lang doom sfeertje te creëren. De band brengt op meeslepende, bedwelmende wijze een hypnotiserend, duister sfeertje, eigen aan het genre. Een verslavende inwerking. Sjiek.

Naxatras (***1/2) was iets aparts. De band speelde fuzzy riffs, voegt keys toe en heeft een langdradige zang. Het creëert een vreemd aandoend sfeertje. De band tast grenzen af en experimenteert met klanken. Een avontuurlijke aanpak van een Griekse band, die niet iedereen aansprak.

Op de Vulture stage hadden we intussen de energiebom Rosy Finch (****1/2), een opzwepende sound van gitaar en drums, om je murw te slaan; daarnaast ook een bijzonder beweeglijke frontvrouw Mireia Porto, die een klok van een stem heeft, rauw en intens. Hier dus een overtuigend sludge feestje, een aanstekelijke wervelstorm, met een knipoog naar de jaren '90.

Radar Men From The Moon (****) heeft een nieuwe zanger Niels Koster. Zij zorgden voor een psychedelisch totaalbeleving. De man schreeuwt zijn keel schor en zet de trommelvliezen onder spanning. Maar ook de sound is de moeite , met verschroeiende riffs, en met twee drummers op het podium ontstaat een overdonderd, oorverdovend geluid.

De gereputeerde Amerikaanse doomband Pallbearer (*****) zorgt voor een rustpunt, dat er eigenlijk geen is. De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band. Ze tekenen dan ook voor één van de sterkste doom optredens op Desertfest.

We zagen de band My Diligence (****)  recent nog op Les Nuits Botanique. ''My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!'', schreven we. De nieuwste plaat ' The matter, the form and power' is een donker, duister fantasieprikkelend meesterwerkje. Ook live gaat het in diezelfde richting door de energieke aanpak, de sound gaat in uitersten, voortkabbelend, opbouwend, zwevend en explosief in een geordende chaos.

Op de bovenverdieping probeert Alunah (***1/2) ons met bezwerende danspassen en hypnotiserende vocals ons toe te laten in hun sprookjesachtige fantasiewereld, van griezelige wezens en liefelijke elfen. Een occulte totaalbeleving waar niet iedereen zich vermoedelijk kon in vinden; wij houden wel van die avontuurlijke aanpak, de lijn tussen lichtvoetigheid en bittere ernst, met een knipoog naar mystieke folklore en sprookjes uit onze kindertijd.

De sloophamer werd plots boven gehaald door Elder (*****) op de Desertstage.. De beste lange songs, o.m. “Compendium” klokt af op dertien minuten. Aan interactie doet de band niet echt, Elder laat zijn muziek voor zich spreken. De adrenalinestoten volgen elkaar op door de snaren die gespannen staan. Die sound krijgt meerwaarde door de beweeglijkheid van de zanger. Een doomsfeertje op z’n sterkst door dat klankentapijt.

Van het ene donkere straatje naar het andere, nu op de Vulture stage (of Trix-Café) waar The Necromancers (****) de strijd aangaan tussen donker en licht. Het is zo bijzonder aan deze band, die zijn inspiratie haalt uit religie, fantasie verhalen uit de Europese folklore en klassieke horror, voorzien van een vleugje humor , die subtiel de kop opsteekt; absurditeit wordtverbonden met donkere gedachtenkronkels. The Necromancers zijn trouwens  grootmeesters in het prikkelen van de fantasie, die je als luisteraar zelf mag invullen.

Weedpecker (****)biedt een psychedelisch totaalbeleving op de Canyon stage. De Poolse spacerock band vertoeft letterlijk in hogere sferen. De hypnotiserende klanken en de vernuftige vocals bieden een mooi aanvoelend bevreemdend sfeertje in het heelal. Toch iets aparts met die sound!

Een band zien evolueren in zijn kunnen is n al die jaren nog steeds de hoofdreden waarom we concerten blijven bezoeken, naast de voortdurende ontdekkingsdrang uiteraard.
Red Fang (*****) zagen we enkele jaren terug op Deserfest, ze bliezen ons toen letterlijk omver met een verschroeiende stoner sound. De band is geëvolueerd en uitgegroeid tot het  ultieme stoner rock fenomeen , die een waar oorgasme bezorgt. De ene riff na de andere schudt Red Fang uit zijn mouw, zonder oponthoud blijven ze doorbonken tot de muren beginnen te barsten. Red Fang sluit overtuigend dag twee af. Een knaller!

dag 3 - zondag 16 oktober 2022
Wij waren van plan om het op de derde festival dag wat kalmer aan te doen, het werd weer een marathon met zestien bands…
Openen deden we met Polymoon ( *****) de kosmische space-rock band uit Tampere, die met hun debuutalbum, ‘Caterpillars of Creation’ in 2020 een sterke indruk nalieten. Een fijne mix van progressieve psychedelica, dat een buitenaards sfeertje ademt, ietwat ongrijpbaar dat je enkel in het heelal terugvindt. Als het ware een reis naar verre planeten. Een spacy begin van de dag door deze Polymoon , met een tot de verbeelding sprekende frontman in vocals als uitstraling.

Pure rock’n’roll met verschroeiende gitaarlijnen en donderende drumpartijen horen we bij Plainride (****). De band deelde ferme uppercuts uit. Mooi om hen eens aan het werk te zien.

Van eenvoud naar messcherpe death metal, dan belanden we bij Incantation (*****) die op de Desertstage alle registers compleet open trekt. Incantation trekt een ondoordringbare, donkere geluidsmuur op met allerlei mokerslagen. Ook het publiek genoot met volle teugen van deze wervelstorm aan gitaar/zang en drums.

Terwijl we op de Desert stage werden geconfronteerd met de meest intense duisternis, brachten de twee andere podia op de derde dag een klein beetje licht aan het einde van die tunnel.
De Zweedse band Sleepwulf (****)zit in hetzelfde muzikaal bedje van Black Sabbath; die heavy metal sound zorgt voor positief gevoel van welbehagen, lekker stevig en energiek.

Ook de Noorse formatie Slomosa (***1/2) gaat energiek, aanstekelijk  te werk, met groovy ritmes en die herkenbare, psychedelische gitaarsound. Met die heldere vocals krijg je die typische 'Tundra rock ' . Een interessante trip, totaalbeleving.

De Poolse band Belzebong (***1/2) sleurt ons weer eens mee naar de donkerste krochten van de Hel, met een vuurkracht waarbij de geluidsmuur dreigt te worden gesloopt, en met een zekere occulte aankleding eraan verbonden. Het is hier meegaan in de trip naar de donkerste kant van je onderbewustzijn. Belzebong confronteert ons ermee!

Cities of Mars (****) combineert stoner met doom. Een groovy donker sfeertje dus. Gezapigweg brengt de band ons een strakke set; een lekkere mix van doom/postrock/sludge en donkere stoner viel in de smaak.

De uit Londen afkomstige stoner band STEAK (****)  bracht onlangs een nieuwe plaat uit 'Acute Mania' die een meer psychedelisch kantje van de band laat horen. Dat komt ook live tot uiting. STEAK dompelt ons gezapigweg onder in een dromerige, hypnotiserende, kleurrijke psychedelica, met toch een donker kantje.

Lucifer (***1/2), de Scandinavische doomrockband rond de Duitse zangeres Johanna Sadonis, haalt inspiratie bij heavy metal bands als Deep Purple en Black Sabbath en voegt er iets occults aan toe in die typische doom sound. Heel interessant allemaal zeker omdat ze dit combineren met hypnotiserende visuele effecten. Het zou moeten zorgen voor een onvergetelijke trip naar een fantasierijke omgeving, maar het gaat er allemaal nogal braafjes aan toe, waardoor we lichtjes op onze honger blijven zitten …

Geef ons dan maar de Italiaanse furie van Mr. Bison (*****) die op de Vulture stage alle registers open trekt en binnen een razend tempo tekeer gaat. Wat een uppercuts hier, letterlijk een pletwals. Het publiek geniet met volle teugen.

Stygian Bough (*****) , de samenwerking tussen Bell Witch en Aerial Ruin, is van nog een ander kaliber. De band brengt een mengeling van funeral doom en darkrock, door een intense, logge sound. We zijn ver werwijderd van de harde realiteit en we worden geconfronteerd met onze meest donkere kant. Klonk sterk.

Oorverdovend is een understatement bij Bongripper (***1/2) die vaak start vanuit een traag opbouwende doom, naar een climax toewerkt en de trommelvliezen onder spanning brengt. Een dreigende, krachtige sound dus van een band die grenzen aftast in de genres.

Hippie Death Cult (*****)  is een sludgy rock 'n roll-trio met een bevallige vocaliste, die een klokheldere stem heeft. Hippie Death Cult klinkt aangrijpend en sleurt je mee naar een tot de verbeelding sprekende wereld van een doom/sludge sfeertje. De band zet dan ook de Vulture stage in vuur en vlam. Er blijft iets opgewekt onderhuids in die donkere wereld . Wat een verschroeiende totaalbeleving.

Wucan (*****) zorgt op Canyon stage voor een occulte totaalbeleving, door de bezwerende sound en de vocals. Een band als Jethro Tull borrelt op door de flute in de sound. Wucan brengt alvast diezelfde mysterieuze, hypnotiserende , fantasieprikkelende sound , met een knipoog naar de folklore

We hadden al enkele donkere acts gezien, maar wat Wolves in the Throne Room (***1/2) in hun black metal achtige sound doet, is toch ook iets bijzonder. Een intens ritualistische sfeertje creëerden ze. Wolves in the Throne Room gaat in een razend tempo te keer. Een ondoordringbare geluidsbrij, die het licht niet toelaat. Verschroeiend.

We besloten toch nog even te 'verpozen' in Vulture stage , en lieten ons nog éénmaal onderdompelen in een intens sludge sfeertje, met Tons (****). Een emotievolle muzikale wervelstorm, de perfecte afsluiter voor deze boeiende derde dag Desertfest 2022.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4383-desetfest-antwerp-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Desertfest (Belgium)

UMM - Ik hou ervan contrasten op te zoeken, ik doe het bewust in mijn muziek, om op die manier een balans te vinden tussen beide uitersten

De Belgische band UMM presenteert hun debuutalbum 'Deep Sea Diver'. UMM is het muzikale project rond muzikante en producer Lise Daelemans. Samen met muzikanten Roos Denayer (Rosa Butsi, Douglas Firs), David Broeders (Pauwel, Brent Beukelaer), Hanne Vandekerckhove (Aarde aan Daan, Noedels) en Jonas Everaert (Himshe) maakt UMM alternatieve pop met invloeden van Julia Holter, Warpaint en Beach House. Dat die stelling niet zover gezocht is , stellen we na een eerste luisterbeurt vast, maar vooral beschikt UMM over een eigen smoel en zijn ze met niemand te vergelijken, daarover hadden we een fijn gesprek met Lise Daelemans… even polsen naar de toekomstplannen en de ambities..

Laten we eerste even terugkeren in de tijd…Jullie brachten eerst twee EP’s uit, gingen op tour, niet simpel met corona,  eerst jezelf op kaart zetten en dan pas een full album uitbrengen?
Op zich is het leuk om via het uitbrengen van EP’s een beetje te experimenteren, zoekende naar de sound die bij ons past. Er is dan ook niet die grote druk van het uitbrengen van een full debuut, je kunt je grenzen wat meer aftasten op die manier. Het was gewoon een lange en toffe experimentele fase.. Dat hoor je trouwens in die twee verschillende EP’s. ‘the Good Side’ klinkt anders dan ‘Libra’. Op zich waren dit twee verschillende intensiteiten en hadden we tijd om aan de nummers zelf te werken. Met het debuutalbum wist ik duidelijker hoe het moest klinken. Ik had in de coronaperiode in co-writerschap met  Jens Paeyeneers en Ben Tanghe. Dat was vooral online ideeën naar elkaar doorsturen. Na die vier songs is de vibe om verder te schrijven vrij snel gekomen.

Waren die coronatijden dan een inspiratie of heb je even getwijfeld om de handdoek in de ring te gooien (ik hoor verschillende antwoorden op die vraag)?
Ik denk dat het vooral een goede manier was om muziek te maken, en ondanks we elkaar niet zagen, contact te houden met elkaar. Ik heb ook wat rust kunnen nemen in die periode, maar de ideeën stoppen niet en je blijft muzikaal bezig. Ook al is dat dan op een heel andere ‘online’ wijze.

Ik heb het aspect ‘streaming ‘ leren kennen in die COVID periode, ondervind je dat je door die streaming een ander publiek hebt kunnen aanspreken, dat je anders moeilijk zou kunnen bereiken?
Ik heb daar geen zicht op, maar ik heb wel het gevoel dat de mensen die je op streaming volgen niet per se de mensen zijn die naar je optredens gaan. Het is natuurlijk veel internationaler, wat op zich wel leuk is. Door zelf in het buitenland te spelen, ontdek je dat er daar mensen zijn die onze muziek streamen. En ons zo hebben leren kennen. We vinden het toch nog belangrijk om dit album zowel digitaal als op vinyl uit te brengen, omdat daar toch nog steeds vraag naar is. Alleen digitaal is geen optie, er moet fysiek zeker nog wat bij komen..

En via live streaming, voel je daar dat je een publiek aanspreekt, die je anders niet zou kunnen bereiken denk je?
Misschien wel, er kwamen wel reacties uit onverwachte hoek. Vooral dan vanuit het buitenland. Zo hebben we de vorige EP ‘Libra’ voorgesteld in Minard Gent, via streaming. De regisseur van onze videoclip woont in Rotterdam en had onze live streaming gezien. We waren namelijk op zoek naar een regisseur voor onze video clip van ‘Come Undone’ En hij is ons dus op door die live streaming beginnen volgen en heeft zo contact met ons opgenomen. Zonder die live streaming hadden we hem vermoedelijk niet leren kennen. Op die manier wel, maar dat we een publiek hebben dat naar andere genres luistert door die live streaming? Het kan, maar daar hebben we nog niet echt iets van gemerkt.

Het afgelopen half jaar kroop je dus samen met je band in de studio en producete  8 nieuwe songs. Daar zocht en vond je een mooie balans tussen een elektronische en een dansbare vibe zonder de warmte van akoestische instrumenten te verliezen. Een bewuste keuze om dit pad te volgen (rekening houdende dat er veel visjes in het water zwemmen wat dit ‘genre’ betreft?)
Dat is eerder organisch gegroeid. Omdat ik de nummers eerst produceer. Ik geef het vorm met vooral elektronische drums en dan ga ik daarmee naar mijn supergetalenteerde bandleden. , allemaal zeer geëngageerde muzikanten die in verschillende projecten zitten. Ik laat hen de demo horen en dan vraag ik hen om wat bij te sturen. We gaan dan samen zitten daarvoor , we vullen elkaar aan en daar komt veel plakwerk bij kijken, dus organisch wordt dat een mengeling van ideeën, maar ook een mengeling van zowel akoestisch als elektronische drums. Dus door die vele laagjes die ontstaan, is dat gewoon natuurlijk zo gegroeid eigenlijk. 

Je laat je omringen door top muzikanten en performers die inderdaad druk bezig zijn met andere projecten, net als jij, hoe vonden ze de tijd om met hun drukke agenda ook jouw project nog eens op te volgen?
Soms is dat wel moeilijk, maar door het feit dat ze allemaal zo getalenteerd zijn en weten met wat ze bezig zijn, is dat allemaal vrij vlot verlopen. Uiteraard spelen we al een tijdje samen,. Zelfs al voor het uitkomen van ‘The Good Side’ deden we dingen samen, dus ja..  we zijn op elkaar ingespeeld als het ware, en weten wat we allemaal aan elkaar hebben. We hebben dus niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. Nog een voordeel, Jonas heeft zijn eigen studio (Dunk!studio) hij kon zijn gitaarpartijen daar opnemen, ik knutsel daar wat mee verder en we nemen links en rechts wat partijtjes op, daar kruipt niet zoveel tijd in. De meeste tijd is eigenlijk het drum werk gekropen. Alles dus heel vlot verlopen, dus gewoon omdat je elkaar kent en elkaar blindelings opvult. De plaat leunt ook, behalve de twee laatste songs, aan bij de eerste EP dat speelt ook wel mee om het zo vlot te laten verlopen.

Er komen op deze plaat dus wel degelijk aspecten voor die ik ook op de EP’s, tegenkwam. En toch is het wat verschillend, wat is volgens jou het grote verschil tussen de EP’s en dit full album?
Door het feit dat er acht nummers zijn, heb je sowieso een langer spanningsboog. Vergeleken met ‘The Good Side’ kun je nog horen dat we duidelijk zoekende zijn naar de sound die bij ons past, en dat het hier meer een weg is die we bewust volgen. Er is ook meer aandacht aan de tekst gegeven. Om het verhaal te vertellen, ook al is het geen concept album. het is een meer gepolijst geheel geworden. Een heel groot verschil is dat niet, alleen dus die langere spanningsboog. Met ‘Libra’ wel, omdat dit een EP is die we live in de studio hebben opgenomen, daar komt minder producewerk  bij kijken. De laatste twee nummers op ‘Deep Sea Diver’ zijn nog meer elektronischer, niet om te zeggen dat dit een voorbode voor later vormt, dat ook niet. Ik laat dit in het midden.

Het is geen concept plaat zeg je, maar ik vind, naast de meerstemmigheid , je ook vaak belandt in een sprookjesachtige wereld waar van alles gebeurt, iets dat de fantasie prikkelt. Ook hier weer een bewuste keuze?
Ik hou wel van een surreëel kantje aan de muziek, zo had ik een tekst over een diepzeeduiker geschreven, daar zaten veel fantasie elementen in en dat wilde ik dus bewaren. Visueel hebben we dat ook in beeld gebracht in de videoclip van Come Undone. Ik hou ook van zweverige klanken en zachte geluiden. Klanken die een soort van droomwereld creëren. En de voorliefde voor het beeldende komt uit de sciencefiction en fantasie stripverhalen die ik als kind heb verslonden. Het triggert me wel om nog iets meer beeldend te doen met mijn muziek… misschien bij de volgende plaat.

Is er een ambitie om iets te doen met die muziek in de richting van film of TV series eigenlijk?
We hebben daar geen plannen voor, maar ik heb wel interesse om samen te werken met mensen die beeldend bezig zijn…

Het is een gevarieerde plaat dus, die de fantasie prikkelt. Maar wat me ook opvalt, Kijk ik ben een donkere ziel, ik voel me daar zeer comfortabel bij, maar er zit in de plaat een zekere spanning tussen iets lichtvoetigs, zonder al te ‘kitsch’ te gaan klinken, en  een sound die mijn donkere geest beïnvloedt … Is dat iets bewust of is het iets groeiends?

Zoals ik had aangegeven, ik hou van zachte klanken. Ik heb een zachte stem die ik probeer te contrasteren met diepere bassen. Of donkere drums om ervoor te zorgen dat het dus niet te kitsch of te liefelijk gaat beginnen klinken. - Ik hou ervan contrasten op te zoeken, dat steek ik dus bewust in mijn muziek. Om op die manier een balans te vinden  tussen die beide uitersten.

In de biografie zijn er vergelijkingen met o.m.  Beach House, maar ik vind dat jullie eigenlijk over een eigen smoel beschikken en met niets te vergelijken zijn - een compliment - Hoe sta je daar zelf tegenover?
Dankjewel voor het compliment. We doen daar niets speciaals voor. Het maakproces van de muziek is een speeltuin en ik laat me triggeren door klanken die ik tof vind en weet op voorhand nog niet hoe die song op het einde van de rit zal klinken. Dat is een puzzel die zich steeds verder ontvouwt. Daarnaast in plaats van te denken ‘we willen zo klinken’ denk ik dat ieder van de band net heel erg zijn eigenheid heeft, zijn eigen invloeden van diverse muziekstijlen met zich mee brengt en die toevoegt in dit project. We hopen dat het publiek ons ook in dat opzicht uniek vindt qua sound. Daarnaast geven we er ook niet echt om, om iets te doen wat ‘raar of gewaagd’ zou zijn in een standaard popsong zoals atypische songstructuren of harmonieën. We vinden dat alles moet kunnen zolang wij het cool vinden en het bijdraagt aan de song.

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen van deze plaat? Wat zou je er graag mee bereiken? Of welk publiek?
Welk publiek sta ik niet bij stil. Ik zou het gewoon leuk vinden als de mensen zich in mijn muziek kunnen vinden, wie dat is maakt dan niet veel uit. Ik hoop met deze plaat vooral veel live te kunnen spelen, dat is de eerste verwachting met deze plaat. Want het is voor de kleinere bands blijkbaar nog steeds moeilijk om geboekt te worden, zoals in de pre corona tijden. In samenspraak met de band heb ik besloten om voorlopig solo sets te gaan spelen in het najaar. Op die manier kan ik de plaat al voorstellen en in de periode januari/maart zijn we shows aan het booken om met full band op te gaan treden. Door die solo sets kunnen de mensen de plaat al horen dus, om er daarna met de volledige band na nieuwjaar compleet in te kunnen vliegen!

Dat is zeker een goed idee om het zo aan te pakken, je merkt dat er festivals of concerten worden geannuleerd wegens een tegenvallende voorverkoop, zeker bij de kleine en middelgrote.
Je merkt het ook aan het publiek, dat ze nog niet 100% ervoor gaan en een afwachtende houding aannemen. We gaan daarom dus niet stil blijven staan, door het op die wijze te doen kan ik mezelf ook verder ontplooien. Uiteraard ga ik in die periode mijn bandleden enorm missen op het podium, maar het is gewoon een leuke manier om mijn plaat al te kunnen voorstellen. Er zijn trouwens al vijf solo shows bekend.

Naast UMM ben je ook nog met andere projecten bezig …
Ik speel ook bij Yùrt, de band van Brecht Plasschaert. We hebben indertijd een double bill gedaan in de Handelsbeurs, toen we allebei onze EP daar hebben voorgesteld. Bij Yurt komt er ook prachtige nieuwe muziek uit binnenkort. Maar voor de rest focus ik me op UMM. Ik ben ook producer in bijberoep en ben ook muziekleerkracht, dus ja mijn handen vol…

Een heel gevulde agenda, vallen die dingen nog allemaal te combineren eigenlijk?
Dat is soms de moeilijkheid. Maar ik doe het gewoon enorm graag muziek schrijven, het is een passie. Om dat met mensen te kunnen delen, dat is iets dat ik sowieso ga blijven doen.

Wat zijn de verdere ambities (zowel bij UMM als persoonlijk) ; zijn er nog doelen die je wil bereiken of nastreeft?
Het is al een beetje aangekaart daarnet. Maar ik zou enorm graag iets willen doen voor film of series. Of een animatiefilm, daarvoor iets componeren is ook een droom. Daarbuiten? Gewoon nog meer live spelen en in de zomer op toffe festivals spelen. En we hebben gemerkt aan kleinere tours die we hebben gedaan, dat dit aspect super fijn is om te doen, dus eens een echte grote Europese tour, dat is ook een droom. Het is een manier om samen te zijn, nieuwe mensen te leren kennen en een beetje op reis zijn.

De groei naar dit debuut via twee EPs zijn de stap om je dromen te verwezenlijken.
Alle succes alvast, we blijven jullie op de voet volgen en hopen elkaar spoedig eens live te zien.
Bedankt! Graag tot dan!

Pics homepag @Mayli Sterkendries

Mauger - Een meer persoonlijke plaat omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben

Muziek die de oren streelt en het hart een sprongetje doet maken. Dat is MAUGER, het geesteskind van zanger/gitarist Mauger Mortier, een nine-to-fiver met een steady job in het bedrijfsleven, die tijdens saaie meetings weleens stiekem flarden tekst noteert. Aanvankelijk deed MAUGER zijn ding als singer-songwriter, maar met Jan Duthoy en Jakob Nachtergaele - tien jaar dienst bij Absynthe Minded - en Matthias Debusschere (ex-Sioen) vond hij gelijkgestemde zielen. Less is more bij MAUGER. De vier brengen hun uitgepuurde indiepop zonder franjes, met eenvoudige maar rake arrangementen. Het debuut ‘Sunday Competition’ uitgebracht in 2019, werd overal goed ontvangen. Nu in oktober komt de tweede plaat op de markt ‘SHINY’, we polsen bij Mauger naar de verwachtingen, de toekomstplannen en de moeilijke tweede…

Hoe is alles begonnen, wie en wat zijn je grote inspiratiebronnen?
Ik ben afkomstig uit Oostende, ben daar opgegroeid en heb ook daar muziek beleefd en leren kennen als het ware. In mijn studententijd heb ik wat bezig geweest met muziek, links en rechts ook wat bandjes opgericht. Na een tijdje had ik iets van ‘met muziek ga ik niet echt iets kunnen doen’ ik ben dan maar een gewone job beginnen doen, maar had wel wat materiaal liggen. Ik had ondertussen een nieuwe vrouw leren kennen, en die stimuleerde me om daar toch iets mee te doen. ze heeft een kennis die in Costa Rica een eigen studio heeft , die me geholpen heeft om dat materiaal ook op plaat te zetten. Bleek dat mensen die nummers wel mooi vonden. Door die ervaring is ook de goesting om volop muziek te schrijven terug naar boven gekomen . Ondertussen heb ik ook gelijkgezinden gevonden die me wilden bijstaan, zoals Jan Duthoy en Jacob Nachtergale. En uiteindelijk ook Matthias Debusschere. Ik ben daar verder beginnen op doorborduren, waarna ik dus in 2019 mijn debuut heb uitgebracht.. een samenloop van toevalligheden, dus , die er hebben voor gezorgd  dat de bal pas echt aan het rollen is  gegaan.

Ik heb ‘SHINY’ al een eerste luisterbeurt gegeven en ben onder de indruk van de ingetogenheid, die me niet in slaap wiegt maar wel rustgevend is e invloed heeft op het gemoed. Dat was ook al een beetje het concept op de eerste plaat, dacht ik, wat is er nu anders dan?
Bij die eerste plaat draaide het vooral rond ideeën van vroeger. Terwijl de tweede plaat draait rond hoe we met diezelfde ideeën iets kunnen doen . Een mooie tijd samen  beleven, en dat in het momentenboek optekenen is een rode draad doorheen dit tweede album. De sfeer was trouwens ook meer organisch en ongedwongen dan bij de eerste plaat. De tweede plaat is meer verbonden met het leven dat ik nu aan het beleven ben, veel losser en onbedwongen dus. Kortom: Het ging toen meer over herinneringen over een ver verleden, terwijl het bij SHINY meer draait rond vandaag en waar ik nu mee bezig ben. Laat het ons daarbij houden.

Kunnen we stellen dat SHINY een meer persoonlijkere plaat is geworden?
Een meer persoonlijkere zou je inderdaad wel kunnen stellen, omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben. In die richting bekeken is het zeker en vast een meer persoonlijke plaat geworden. Ook mezelf in vraag stellen, en daardoor kwetsbaar opstellen speelt een belangrijke rol op deze nieuwe plaat.

Geef je door je zo op te stellen niet teveel van jezelf prijs, of zit je daar niet mee? Je weet dat het bij sommige mensen kan zorgen voor minder leuke reacties (kijk maar naar BV’s die soms ronduit walgelijke reacties krijgen op sociale media doordat ze zich volledig open stellen naar hun fans en de media) . Ben je daar niet bang van?
Ik denk dat dit mag, jezelf open stellen voor anderen. Het is ook therapeutisch, naar jezelf toe, goed dat je dat kunt doen. Omdat je zo de dingen naar boven brengt waar je mee worstelt bijvoorbeeld, en die gevoelens zo kan uiten. De meeste muziek wordt trouwens altijd geschreven vanuit iets waar je mee worstelt of mee bezig bent, door dat op tafel te leggen helpt het om met een bepaald gemis dat je voelt, om te gaan. dus nee ik ben daar niet bang van om mezelf open te stellen, integendeel.

Wat ik ook zo mooi vind, is de verbinding tussen vreugde en weemoedigheid,  je kwetsbaar opstellen maar ook heel sterk op de dansspieren inwerken.  Een heel gevarieerde aanpak, maar ook soms dat ‘rock gehalte’ dat naar boven komt. Een mooi voorbeeld van die is “Nr 79” een lekker uptempo song, beetje rock gehalte dus , is dat een richting die je toekomstgericht meer zou willen uitgaan? Los van het melancholische?
Rock muziek is sowieso iets dat de richting van mijn eigen muzikale smaken uitgaat,. We houden trouwens binnen de band allemaal van zowel zachte muziek als hardere rock, dus ergens logisch dat het erin wordt verwerkt. Ik hou van artiesten als Neil Young die dit ook doen, er mag wat dynamiek tussen zitten links en recht , dat variëren maakt het net leuk.

Ik hoor ook een snuifje The Beatles in sommige songs, of die een inspiratiebron zijn hoef ik niet te vragen.. maar is dat een richting die je wil uitgaan naar de toekomst toe
Als je op zoek gaat naar bepaalde referenties dan bots je sowieso op muziek van vroeger, ook de muziek van The Beatles hoort daar logischerwijs bij, dus ja zeker een inspiratiebron, zonder meer..

Doorgaans wordt de lat na een schitterend debuut bij pers, fans en zo heel hoog gelegd ‘de moeilijke tweede’ noemen sommige artiesten het. Hoe sta je daar zelf tegenover, ligt de druk hoger of hoe zie je dat zelf?
Zeker in het begin , toen was alles een beetje te star en gefixeerd op een bepaald beeld van wat het zou moeten zijn. Daardoor gaat de speelsheid en spontaniteit wat verloren, net doordat je het toch een beetje anders wil proberen doen dan op die eerste. Het is dus een heel proces geweest om dat los te leren laten, we hadden nummers gemixt waar bijvoorbeeld niets mee werd gedaan. We zijn ons beginnen focussen op andere nummers, waardoor gaandeweg alles wat los is beginnen komen.  Die uiteindelijke spontaniteit is er wel gekomen, waardoor we het gewoon maar laten zijn, wat het is als het ware..

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen van deze nieuwe schijf? Waar hoop je op om het zo te zeggen…
Harten breken. Nee, ik probeer zo weinig mogelijk daarmee bezig te zijn, dat is ook een onderdeel van dat los laten. Als je daar teveel mee bezig bent met jezelf hoge verwachtingen opleggen, loopt het sowieso al fout. ik zie wel wat er op mij afkomt of net niet. Wat ik wel hoop is die continuïteit te  kunnen opzoeken, en mensen die je volgen niet ontgoocheld zullen zijn in deze nieuwe plaat, dat is dan wel belangrijk. En meteen zou het leuk zijn om met een derde plaat af te komen, daarop volgende.

In eerste instantie zou je kunnen stellen, dat er veel singer-songwriters zijn die in diezelfde richting denken. Ik was direct mee in 2019, deze plaat overtuigt me ook. Ik ben dus fan ? . Hoe kun je de andereen overtuigen? Wat maakt MAUGER uniek waardoor ik jullie per se zou moeten uitchecken
Dat is een goede vraag, maar wat maakt bijvoorbeeld een band als The Beatles uniek? Dat is een vraag die sowieso moeilijk te beantwoorden is. Ik denk dat het in deze tijden onmogelijk is om ‘uniek’ te zijn, maar wat mijn muziek betreft? Als je het even niet meer weet, en op zoek bent naar antwoorden op de vraag ‘wat ben ik hier eigenlijk allemaal aan het doen met mijn leven’ dan kun je dat in mijn muziek het antwoord misschien wel terugvinden, dat is misschien een antwoord op deze vraag. Maar uniek zijn is in deze tijden dus heel moeilijk, tot onmogelijk.

‘Een leidraad voor mensen die zoekende zijn dus’? lijkt me een mooi statement… De coronatijden liggen (min of meer) achter ons.  Hoe heb je als artiest deze tijden doorstaan, was het een inspiratiebron voor nieuwe songs bijvoorbeeld?
Die periode is zeker een inspiratie geweest, omdat daardoor ook die vraag naar boven is gekomen ‘wat ben ik hier nu allemaal aan het doen’. het contact in die periode met mijn familie en gezin, heeft me zo versterkt in de persoon die ik al was, dat je al jarenlang in datzelfde straatje zit van in je auto stappen, naar je werk rijden en dergelijke meer, diezelfde routine dag in, dag uit werd door die corona periode bruusk onderbroken waardoor je meer geconfronteerd wordt met jezelf, en je die vraag letterlijk gaat stellen ‘wat ben ik hier nu echt allemaal aan het doen met mijn leven’, dus ja…. Dat is waar SHINY ook voor staat, iets dat glimt en er zeer mooi uitziet, maar ook een ander kantje aan vasthangt. De meeste liedjes gaan over de confrontatie met jezelf, over dat je mensen die je graag ziet niet altijd kan bieden wat ze verdienen, omdat je net verplichtingen hebt die je moet doen … Die coronatijden hebben de andere kant van de medaille laten zien, waardoor ik daar dieper ben over beginnen nadenken. Of als je met een bepaalde rugzak zit, of iets waar je al lang mee bezig bent. Dat zit allemaal verwerkt in deze plaat, en is dus ook deels verbonden met die coronatijden, deze periode was dus zeker een inspiratie om dat allemaal in songs te gieten

Wat zijn de verdere toekomstplannen? Voorlopig zijn er al enkele live optredens gepland heb ik gezien…
Er liggen ondertussen al een zestal concerten vast dacht ik, en er komen er zeker nog bij. We zijn wel in gang geschoten wat optredens betreft. Alles was stil gevallen door corona, en nu kunnen we terug volop boeken.

Sommige artiesten en organisatoren hebben het net moeilijk om hun kaarten verkocht te krijgen, omdat mensen nog steeds tickets liggen hebben van uitgestelde concerten en er (deels door de slechte tijden waarin we leven) geen nieuwe meer bijkopen; ondervind ook jij daar hinder van?
Er is gewoon niet altijd plaats, omdat die agenda’s opgevuld zijn met concerten die waren uitgesteld. Dus voorlopig stelt dit probleem zich wel. Ik vind het leuk om muziek te spelen voor mensen die daarvoor willen komen, om de  plaat live voor te kunnen stellen,. In die optiek vind ik het helemaal niet erg om in oktober een album uit te brengen, en pas in februari die echt live te kunnen voorstellen, omdat de mensen dan de songs al wat hebben leren kennen en echt komen om die live te horen.

Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, wat zijn je ambities?
Een echt doel op zich niet, het zou leuk zijn moest mijn muziek iets maatschappelijk kunnen teweeg brengen, waardoor mensen warmer met elkaar leren omgaan of zo.. puur muzikaal wil ik gewoon een derde album uitbrengen,  Gewoon het blijven creëren is één van de leukste dingen die er zijn, en dit kunnen blijven doen voor lange tijd, dat is eveneens een doel op zich. In die optie kan ik alle richtingen uitgaan, misschien kom ik ooit wel met een techno album voor de pinken, wie weet.

Een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden in het clubcircuit (AB, De Casino, TRIX en die dingen) wat geniet je voorkeur? En waarom?
Als ge het Sportpaleis kunt uitverkopen, kun je die andere sowieso uitverkopen (haha). Nee, mijn ambitie is vooral platen blijven uitbrengen die mensen raken, of dat tien zijn of duizend speelt daarbij geen enkele rol. De maximale impact hebben op die bepaalde persoon die door mijn verhalen persoonlijk is geraakt, daar draait het vooral om. Of dat in die optiek tien of duizend mensen zijn? Ik hoop ze allemaal te kunnen bereiken. In welke zaal dat is speelt dan geen rol. De impact op mensen is belangrijker, dan het aantal dat staat te kijken. Live spelen is sowieso is het hoogste dat je kunt bereiken. Proberen iets te kunnen vertellen, daar draait het vooral om…

De impact kunnen hebben op iemand, dan is je doel bereikt … Een mooie ingesteldheid om dit interview mee af te sluiten…
Dat is inderdaad het punt waar ik naartoe wil werken, dat die bepaalde persoon in mijn muziek een connectie voel met zijn eigen leven.

blackwave. - Grenzen aftasten en verleggen in het hippopgenre

Het Antwerpse hiphop duo blackwave. (****) is uitgegroeid tot een fenomeen in ons landje en in het buitenland. Sinds het begin in 2016, bewees deze band een vrij unieke sound te creëren binnen de hippop. De groove werkt aanstekelijk op de dansspieren .Ze hebben enkele opmerkelijke hits uit en onlangs kwam ' No Sleep in LA' uit. In een overvolle AB tast blackwave. de grenzen af in het genre . Sjiek!

Het duo Valéry Atohoun en Willem Ardui weten door hun charisma en talent de aandacht naar zich toe trekken. Het totaalplaatje zorgt voor een unieke magie. De blazersectie geeft een warme, groovy jazz tune en de backing vocalisten zijn een enorme meerwaarde.
De instrumentatie klinkt overtuigend .Valéry en Willem geven de muzikanten voldoende ruimte en zelf zoeken ze het publiek op; letterlijk zelfs, als ze op een bepaald moment de zaal in twee splitsen en zich een weg banen tot helemaal aan de PA om daar een 'high five' uit te delen aan de geluids-/lichtman. In een oogwenk zijn ze verdwenen in de kolkende massa van dansende lichamen, om weer vooraan het podium te verschijnen.
In de set haalt het duo voldoende clichés aan, van o.m. een wave van handjes in de lucht of mee klappen. Ook de GSM en andere lichtjes worden bovengehaald , een magisch mooi moment dus.
Op de ingetogen momenten legt Ardui zijn ziel bloot, en komt de soulvolle, gevoelige kant van blackwave. naar boven . Het onderstreept hun veelzijdigheid.
blackwave. is geëvolueerd tot een hecht collectief. En de diversiteit in het hippopgenre siert, zeerzeker door de laatst verschenen plaat , die in de spotlight kwam te staan. De klasse komt naar voor in een kleurrijke, variërende en stomende set. Een topavondje hier dus.

Opwarmer Joya Mooi  (***1/2) is een Amsterdamse zangeres met een brede muzikale achtergrond. Ze studeerde als jazz-zangeres af maar in die stijl hoor jazz je hiphop, r&b en haar Zuid-Afrikaanse roots .
 Live zorgt dit voor een warme, zwoele, soulvolle mengelmoes. Het publiek genoot van die aanstekelijke grooves, beklemtoond door haar stem en uitstraling. In de eerder bedwelmende nummers klinkt ze uitermate gevoelig, wat doet denken aan Meskerem Mees, die ook op ingetogen wijze iedereen inpakt. Joya durft de registers iets meer open te trekken.
Alleen een beetje jammer dat de interactie heel beperkt bleef, maar ons diep raken met deze warme performance , deed ze zeerzeker!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

Madrugada - Wat een emotievolle totaalbeleving van sound en visuele effecten

De Noorse band Madrugada (*****) stond in 2007 op het hoogtepunt van zijn kunnen toen het noodlot toesloeg …het plotse overlijden van gitarist Robert Burås op amper 31 jarige leeftijd luidde ook het einde van de band in. Madrugada had ondertussen een lange weg afgelegd, ze lieten na hun afscheidsconcerten in 2008 - dat hen o.a. naar Dour Festival bracht - een grote leegte achter.
In 2019 ging de band plots weer op tour en ondertussen kwam een nieuwe plaat uit 'Chimes at Midnight' . Nu stond Madrugada in een overvolle Ancienne Belgique en we vroegen ons af of de band ons nog steeds zo diep kon raken als die keer op T/W in 2002, ook al twintig jaar geleden…

Dat de band er zin in had, bleek al vanaf de start van het concert. De band speelt gretig en zanger Sivert Høyem heeft z’n kenmerkende melancholische hoge stem, die het geheel typeert. Ze zijn perfect op elkaar afgestemd en maken er een fijne, emotievolle totaalbeleving van. Bij de ene song ging het er wat meer ingetogen aan toe, terwijl op een ander nummer het gaspedaal werd ingeduwd zonder die weemoedige kant uit het oog te verliezen. Sjiek die aanpak!
Het enthousiasme van de fans en de gemoedelijke sfeer die heel de avond overheerste , in combinatie met het op elkaar ingespeeld zijn en het spelplezier, zorgden ervoor dat we werden omver geblazen.
Op de gekende songs ,"The kids on High Street” of “Vocal” kreeg de band de meeste handen op elkaar; ook de songs uit het nieuwe album gingen erin als zoete broodjes. Op die manier werd “Nobody Loves you lik I do” door iedereen mee gezongen. Bovendien kon er soms een grappige kwinkslag vanaf, of ging Sivert zijn publiek letterlijk opzoeken. Evenzeer waren we diep onder de indruk van de al even adembenemende, mooie lichtshow en beelden op het scherm; O.m. komt Sivert op “Blood Shot Adult Commitment” op het podium gekleed in een glitter jas, het licht valt op die jas, en Silvert is net een levende discobal.
Verder in de set schijnt hij met enkel een schijnwerper door de zaal. Soms is de zaal getooid in fel blauw licht , dan weer bloedrood. Het is een duiding dat de visuele effecten minstens een even grote impact hebben.

Wat een emotievolle totaalbeleving van sound en visuele effecten ervaarden we hier in dit (duister) kader.

Check https://www.youtube.com/watch?v=tM2vscbsnb4
Setlist:
Look Away Lucifer - Strange Colour Blue - Majesty - Honey Bee - Black Mambo - Blood Shot Adult Commitment - The Kids Are on High Street - Vocal - Electric - Help Yourself to Me - Nobody Loves You Like I Do - Valley of Deception - Stabat Mater - What's on Your Mind? - The World Could Be Falling Down

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

BUSKERfestival Herent 2022 - Het ultieme huiskamerconcert
BUSKERfestival Herent 2022
GC De Wildeman
Herent
2022-09-30
Erik Vandamme

We citeren: '' Rootstown en GC De Wildeman stellen met veel trots de 2de editie van BUSKERfestival Herent voor. Deze muzikale wandeling trekt doorheen jullie geliefde cultuurcentrum. In kleine groepen trekken jullie op ontdekking doorheen het gemeenschapscentrum. Bij elke tussenstop staat er een muzikant of groep uit de Rootstown-stal klaar om de deelnemers te beroeren met 100% akoestische liedjes.''
Op 30 september weliswaar … Met een optreden op de zolder verdieping, in de 'trouwzaal', en op twee intieme locaties, werd vooral een soort huiskamerconcert sfeer gecreëerd die tot de verbeelding sprak.

Na een korte voorstelling, werden we dus in groepjes rond geleid, en belandden we in een vrij donker en vooral intieme zaal, waar David Newbould (*****) helemaal op zijn eentje als een straatmuzikant akoestisch zijn songs bracht. Dat de man een verhalenverteller is, bewees hij al met zijn album 'Power Up'  - de recensie kun je hier nog eens nalezen . 
Ook tijdens die korte set op BUSKERfestival vertelt hij uitvoerig zijn verhalen in zijn muziek als in de bindteksten op een gezapige, humorvolle en emotioneel beladen wijze. Het zijn persoonlijke ervaringen. Je voelt je als luisteraar sterk verbonden .

In een nog intiemere, warmere omgeving vinden we RUTH (*****) die voor de gelegenheid wordt bijgestaan door een cello speler Daan De Meyer; hij is een enorme meerwaarde. Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere  en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling . Feeëriek, gelukzalig is het, met een zekere gemoedsrust. Ze promoot haar komende EP en speelt er enkele songs uit. Een hemels mooi akoestisch optreden dus.

Er ging ook een optreden door op de iets frissere zolderverdieping met Mirco Gasparrin (*****) . Hij zorgde voor een warme gloed met z’n zwoel banjo/gitaar geluid die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen. De man heeft met zijn project Everyone is Guilty een plaat uit 'A Wolf and a lamb' , maar zat dus nu helemaal alleen op een stoel. Hij vertelt uitvoerig over zijn twee banjo's die hij mee heeft, en zorgt voor een warm klankentapijt. Op die zolderverdieping zorgt Mirco Gasparrin trouwens voor een cultuurschok die de verschillende windstreken met elkaar verbindt, van het Oosten, het Westen tot het Zuiden en het Noorden . Een wereldse totaalbeleving.

Een Chileen, een Amerikaan en een Australiër zaten eens samen op café … Het zou zo het begin kunnen zijn van een leuke mop. Maar het is ook het verhaal rond Yonder Boys (*****) Het trio leerde elkaar kennen in Berlijn, en stelden vast dat ze alle drie verknocht zijn aan bluesgrassmuziek … Van het één kwam het andere, en de heren besloten samen muziek te maken.
De band bestaat uit banjospeler David Stewart Ingleton afkomstig uit Forster, Australië, gitarist Jason Serious stamt uit Baltimore, USA en Tomás Peralta heeft zijn roots in Santiago, Chili en speelt in de band op contrabas, mandoline en banjo. Verschillende culturen zijn met elkaar geconnecteerd, wat zorgt voor een uiteenlopende muziekstijl. Naast de Bluesgrass horen we elementen uit folk, americana en country. De instrumentatie is met die aanstekelijke banjo en harmonieuze samenzang erg overtuigend. Yonder Boys bracht een gevarieerd en bijzonder kleurrijk slot van deze boeiende avondwandeling.
Het ultieme huiskamerconcert gevoel overheerste.

Pics homepag Yonder Boys @Lissens Johan Photography

Organisatie: Rootstown/GC De Wildeman

Pyrefest 2022 - September 2022 - Een wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers
Pyrefest 2022
JH Vizit
Wilrijk
2022-09-23 + 2022-09-24
Erik Vandamme

Pyrefest in Wilrijk heeft kunnen doorzetten na de pandemie en in deze energiecrisis. We waren twee dagen op 23 en 24 september in het gezellige JH Vizit voor een aanbod aan voornamelijk Belgische kleppers die ondertussen een plaatsje hebben ingenomen binnen de metal underground. Het werden twee boeiende dagen van ontdekkingen en bevestigingen, een bonte wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers.

dag 1 - vrijdag 23 september 2022
Voor een handvol fans opende Scarificator (***1/2) met lekkere thrash/death metal. De set kwam vrij traag op gang, maar de aanwezigen gaven hen al vanaf de eerste song een welgemeend applaus, en dat zorgde ervoor dat de band een versnelling hoger ging gaan schakelen. Deze band bestaat uit klasse gitaristen, die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, geruggesteund door een drummer die knetterende mokerslagen uitdeelt.
Wat Scarificator brengt, is wellicht niet vernieuwend, maar je voelt wel dat de band tot veel in staat is. Ze speelden een verschroeiend heet slot, waarbij een kleine mini moshpit ontstond en de gitarist zelfs even van het podium sprong.
Geef deze jongens nog wat tijd in het clubcircuit …

Lekkere old school heavy metal, met een donkere twist daarbovenop, kregen we met Cardinal (***1/2). Vanuit Mechelen put het jonge grut inspiratie uit het repertoire van de Britse heavymetalbands als Judas Priest en Saxon, net bands waarmee we groot zijn geworden. Hun strakke sound krijgt meer pit , biedt adrenalinestoten en raakt niet aan de roots. Een beetje meer variatie had gemogen. Band met groeimogelijkheden.

Speed Queen (*****) heeft een bijzondere charismatische frontman Thomas Kenis. Samen met de band gaat hij er tegenaan, het siert hen. Meteen krijgen we snoeiharde riffs en knetterende drums. Het gaspedaal blijft stevig ingedrukt. Er is meer volk en Thomas port het publiek aan. Op het eind waagt hij zelfs een sprong in de armen van zijn fans.
"Speed Queen is ondertussen geëvolueerd van een doorsnee speed metal bandje, tot een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt.”, schreven we over hun optreden op Evil Or Die Fest in 2018. Ze moeten echt niet onderdoen voor grotere bands. Klasse!

Pure heavy metal/hardrock uit de jaren '80 vind je ook terug bij een band als Wildheart (****) met hun lekker aanstekelijke riffs en drums. Die vroegere ingesteld en muziek tekenen voor een leuk muzikaal feestje. Wildheart heeft een lichtjes uitzinnig publiek nodig, vanavond zagen we het publiek eerder teruggedrongen, dat aan het genieten was. De beweeglijke frontman deed zijn uiterste best en de aanwezigen reageerden redelijk enthousiast. Wildheart verdiende meer door hun onversneden, eerlijke aanpak.

Schizophrenia (****) speelt 'old school' extreme metal! Ze stonden eerder dit jaar in TRIX als voorprogramma van Evil Invaders. Ze hebben de nodige vuurkracht om de boel te doen ontploffen in gelijk welke club. De band had op Pyrefest af te rekenen met een storend achtergrond geluid. Hun old school set overtuigde door de messcherpe riffs , de adrenalinestoten, de drums en de  rauwe vocals.

dag 2 - zaterdag 24 september 2022
Voor het programma op zaterdag hadden we twee podia, de Pyre Stage en de Hermit Stage. Het zorgde voor een totaalbeleving, die de bonte wandeling van donkere straten en gezellige huiskamers mooi onderstreepte. Publiek en band staan gewoon heel dicht bij elkaar. Een interessant concept, dat je o.m. terugvindt in de Music City in Antwerpen, een geliefde locatie voor de doorsnee 'underground' metal liefhebber..

Rechttoe-rechtaan klinkt de melodieuze hardcore formatie Piron (****) uit Aalst . Ze gingen er ferm tegenaan. Uppercuts werden uitgedeeld en de beweeglijke frontman stond voor het podium zijn longen gor te schreeuwen, en porde het publiek aan mee te bewegen. Er was op dit uur nog niet zoveel volk, maar ze speelden alsof een uitzinnige menigte voor hen stond.

Ihloosuhree (****1/2) gooit het over een andere boeg, en dompelt ons onder in een donker sfeertje. Een intense duisternis dus . De beelden die ze toonden, waren huiveringwekkend en soms waanzinnig van aard, o.m. gieren die zich voeden met menselijke resten. Wat een demonisch geheel.

Throatsnapper (***1/2) zit ook vervat in die aparte wereld. "Hier komt de klemtoon op loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. Zanger Wouter Goolaerts heeft een grauwe, indringende stem. Throatsnapper zorgt voor een intense totaalbeleving; het is een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met klauwen, happende naar adem en je verdwaasd achterlaat in een donkere hoek.", schreven we over het optreden van de band op Catacombfest 2021. Spijtig genoeg was er weinig tot geen interactie met het publiek enkel de mededeling dat er cd's te koop waren …  Hun zware doomachtige muziek sprak voor zich en had een hypnotiserende inwerking op de donkere ingesteldheid.

Works of the Flesh (*****) zorgt voor een feestelijke stemming in die donkere, hevige sound, een wervelwind van duistere gedachten met een vleugje humor. Ze konden lekker hun ding doen. De muzikanten gingen fel tekeer , wat een energie samen met de beweeglijke frontman, die in je gezicht brult. Puike set.

Aeveris (****) is het vrij nieuwe project rond brulboei Louis Soenens en bestaat uit leden van o.a. Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons.  Hun muzikaal project overtuigde door messcherpe riffs en bommen energie. De bandleden straalden tonnen spelplezier uit, en renden van de ene kant naar de ander kant. Een muzikale wervelwind met evenzeer een duister kantje. Sterk.

Incinerate (****) is al sinds 2008 bezig , en brengt speed/thrash metal met een donkere twist. Strak en energiek klinkt het. Wat een wilde rollercoaster creërden ze.

WALFANG (****) was een beetje de vreemde eend in de bijt met hun doomachtige, blackened, speed/death metal. Hun sludge/post rock/metal hoorde wel degelijk thuis op dit festival. WALFANG trok alle registers open en bouwde een ondoordringbare geluidsmuur op en loodste ons van de ene naar de andere climax. We waren sterk onder de indruk van die muzikale combinatie en hun gedreven set.

Slaughter the Giant (*****) is duidelijk gegroeid in hun muzikaal kunnen en performance. Ook hier een tsunami van donker geweld … De muzikanten zijn geconcentreerd bezig en de beweeglijke frontman zoekt zijn publiek op. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Slaughter the giant brengt een boeiende, gevarieerde set.
Binnenkort komt de nieuwe plaat uit: https://www.facebook.com/events/1108304500100719 ; op basis van deze verpletterende mokerslag, is die plaat en hun concert een aanrader.

Serpents Oath (*****) brengen nog meer duisternis mee met hun occulte black metal. De band is uitgegroeid tot een vijfkoppige slang die al kronkelend en sissend zijn weg baant door het zompige blackmetal land. Intens, doordringend gaan ze te werk. Wij lieten ons gewillig meevoeren naar dit donkere bos, en werden tot pure waanzin gedreven.
Hun symboliek sprak boekdelen. Dit was een black metal optreden met een verschroeiende sound en aparte visuals. Ze lieten ons verweesd achter …

When Plagues Collide (****) mag de Hermit Stage afsluiten, en gaf het beste van zichzelf met een opmerkelijk energieke set van deathcore. When Plagues Collide ging snel, krachtig tekeer. Een set vol mokerslagen. Een strakke, daverende sound dus. Sjiek in het genre.

Mijn mama heeft altijd gezegd dat spelen met vuur gevaarlijk is, sommige bands doen het toch gewoon maar… Bütcher (*****) maakt maar al te graag gebruik van occulte rituelen, met brandend kaarslicht op het podium, later zou dat podium zelfs bijna letterlijk in brand staan.
Zijn ze op het podium iets apart , het zijn gewone, sympathieke gasten naast het podium, die je prompt aanspreken en stevig de hand drukken met een glimlach op de lippen.
Live transformeert de band naar een meute demonische wezens recht uit horror films, sages en legendes; een vervaarlijk kijkende frontman  die als een demonisch wezen zijn slachtoffers rauw lijkt te verscheuren. Hij heeft een bulderende stem. Een visuele act die op het netvlies blijft kleven.
Bütcher zet een uur lang het podium in vuur en vlam, die de put van de Hel compleet open zwaait en de kolkende lava stroomt eruit.
De sound gierde door ons lijf. Wat een indrukwekkende gewaarwording, maar eentje die we  gewillig ondergingen. Een vurige knaller die het festival afsloot.

Pyrefest was een boeiende tweedaagse met deze verschillende bands.

Organisatie: Pyrefest, Wilrijk