Gent Jazz 2022 - Van Morrison - Doorleefd talent, maar een hitmachine zonder interactie Gent Jazz 2022
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-10
Erik Vandamme

Gent Jazz is de ultieme aanloop naar de Gentse Feesten en het kon weer eens volop … normaal doorgaan. Met een naam als Van Morrison , Van The Man, op de affiche was deze festival dag compleet uitverkocht. Veel mensen genoten op in de zon van de sfeer, bij de laatste twee acts stond de tent pas echt vol. Het hoogtepunt hadden we achterna eerder zien passeren …

Neem nu Sam De Nef (*****) Deze jonge, talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit.
Hij slaagt erin z’n publiek te raken, hij legt de klemtoon op de intimiteit en inwerken op de dansspieren met o.m. een ode aan een overledene, een persoonlijk levenslied en een cover “Suzanne” van Leonard Cohen. De vocals zijn divers en emotioneel. Hij heeft een sterke band achter zich. Moeiteloos voldeed Sam De Nef aan de verwachtingen . Er zijn nog duidelijk groeimogelijkheden, zeker bij de hoge noten , waar meer valt uit te rapen. We kijken uit naar het najaar. Op Gent Jazz was hij duidelijk al een verrassing.

Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet (****1/2) zijn twee muzikanten die hun instrument perfect beheersen (enerzijds mondharmonica, anderzijds contrabas) en het letterlijk tot leven brengen. ‘Aanhou Geraas Maak’ onderstreept hun talent, een hemelse kruisbestuiving tussen water en vuur. Dit neigt naar een chaotische bedoening,  maar bij dit duo past elk deel perfect in het plaatje. Live overtuigend. Ook al steken de heren elkaar op speelse wijze de loef af, het hoort bij de show en zorgt voor de nodige hilariteit . Die naturelle speelsheid werkt aanstekelijk die lekker wiegt op de bedwelmende, groovy en brede klankentapijtjes van hun isntrumenten, contrabas en mondharmonica. 

Het absolute hoogtepunt kwam vroeger dan gepland. Niet Van Morrison of Daniel Lanois maar de beweeglijke Judi Jackson (*****) zette de tent in vuur en vlam.. Ze heeft een ongelofelijke stem , varieert en op de hoge noten bezorgde ze ons kippenvel. Het is een charismatische ras entertainster, die haar publiek moeiteloos inneemt; strofes worden meegezongen en iedereen wordt aangezet tot een move.
Ook de band is meer dan de moeite; de muzikanten voelen elkaar en de artieste perfect aan. Hun virtuositeit wordt omgezet in een wervelwind van gitaar- en drumsolo’s.
Judi Jackson combineert soul, jazz en funk. Het spelplezier straalt er van af. Met haar brede glimlach palmt ze ons in, de intense, intieme songs eerst; haar stem ontroert. Er waren ook meer opwindende, dansbare songs. Die variatie trof het publiek.
In de bis bleef ze die dynamiek aanhouden . Ze werd op handen gedragen, en minutenlang volgde applaus. Wat een klasse artiesten hier, die voor de variërende aanpak enorm werden gewaardeerd.

Als producer heeft Daniel Lanois (****) al heel wat gedaan. Op Gent Jazz weet hij gezapig weg iedereen in te pakken. Soms ietwat té gezapig in die aanpak , wat de aandacht doet verslappen. Jim Wilson en vooral Trixie Whitley zijn sterkhouders bij de veel geprezen producer. Trixie is een begenadigde artieste; haar vocals zijn treffend en als ‘gast’ drumster mept ze er op los. Er moest zelfs een drumstok aan geloven.
Lanois zelf, al een zeventiger intussen, geniet hoe zijn jonger talent bezig is. Eerlijkheidshalve, beide overtreffen hun ‘godfather’ en doen regelmatig de boel ontploffen . Solo krijgt hij evenzeer ruimte , o.m. op pedalsteel , maar hij doet helaas ook de spanning wat afnemen. Lanois zelf is goed , maar het zijn hier de twee compagnons, Jim en Trixie,  die de intensiteit in de set doen toenemen. .

Maar vanavond was het publiek hier voor Van Morrison (***1/2) . De levende legende is ondertussen 77, en nog steeds goed bij stem. Beklijvend speelt hij sax en mondharmonica. Op “Thank God for the Blues” , “Kansas city” en “Days like this”  krijgt Van The Man het publiek al snel mee. Hij omarmt hen muzikaal. Maar interactief is hij nog nooit geweest , dus (spijtig genoeg) ook vanavond niet.
Hij staat niet alleen in de spotlights . Van’s band is er eentje van kwaliteit, o.m. de piano-, de sax soli en het verbluffende drumwerk geven kleur. Anderhalf uur worden we meegezogen in deze hypnotiserende trip vol adrenalinestoten. . De zanglijnen van de backvocalist en Van’s warme, doorleefde vocals geven kleur.
De set bleef lekker voortkabbelen over het eigen materiaal naar enkele geslaagde, knappe covers, o.m. "Brown Eyed Girl” en “Gloria”, dat werd meegebruld. En dan … Van Morrison verliet zonder één woord het podium om dan niet meer terug te komen. De muzikanten borduurden nog even verder met  aanstekelijke tunes van deze song; het publiek ging gewillig mee …
Spijtig dat mans grilligheid na al die jaren nog steeds sterk aanwezig is. Muzikaal een professionele, geraffineerde set, met rasmuzikanten die Van The Man mooi aanvullen, wat helend is voor het totaalplaatje. Een hitmachine zondermeer , maar die net die punch van interactie miste …

Setlist: Dangerous //Thank God for the Blues / Kansas City //Up County Down //Days Like This//These Dreams of You //The New Symphony Sid  (Lester Young cover) //Magic Time//Broken Record //Centerpiece / Everyday I Have the Blues //Baby, Please Don't Go / Don't Start Crying Now / Got My Mojo Working //Think Twice Before You Go  (John Lee Hooker cover) //Early in the Mornin'  (Louis Jordan and His Tympany Five cover) //Sometimes We Cry //Full Force Gale //Ain't Gonna Moan No More //Moondance //Cleaning Windows / Be-Bop-A-Lula//Down to Joy (Belfast Movie Version) //Help Me  (Sonny Boy Williamson cover) //Brown Eyed Girl  //Gloria  (Them song)

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Front 242 - Front 242, na veertig jaar!, brengt nog steeds het EBM feestje bij uitstek

Front242 (*****) kwam zijn veertigste verjaardag vieren, met een vertraging van een jaar door de corona pandemie, in een bomvolle AB, twee avonden lang. En na al die jaren zijn zij de vaandeldragers voor het EBM feestje bij uitstek! Live een set neerpoten, alsof het de eerste keer is , doe het hen maar na … Jean-Luc De Meyer is blijkbaar helemaal hersteld, en de band had er zin.

Vanaf die eerste tune en beat “First in/First Out” werd de lat hoog gelegd. De ontlading bij het publiek was enorm, vanaf het begin van de show was men laaiend enthousiast. Front voelde de vibe, knalde met strakke sounds’n’beats en kon wild tekeer gaan. De herkenning was het grootst op “'Headhunter” en “Quite unusual”, die door iedereen werd meegebruld. Ook “Comando Mix”, “Tragedy for you”, “Moldavia” en “Body to Body”, waren sterkhouders.
Front 242 is een totaalbeleven , het geluid en de lichteffects; het zorgt na veertig jaar nog steeds voor dat ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .

First In/First Out //Take One //Don't Crash // Funkahdafi //Generator //Quite Unusual //Soul Manager //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //WYHIWYG / U-Men //Fix It // Headhunter //Tragedy >For You< //  Moldavia ///Encore///Until Death (Us Do Part) // Body to Body // Welcome to Paradise

Vóór het Front-vuurwerk mocht levende legende Wolfgang Flür (****) het publiek alvast opwarmen. bekend van zijn langjarige lidmaatschap van de Duitse elektronische pioniers Krafwerk , van 1973 to 1987, waar hij o.m. elektronische percussie speelde. Een verhaal dat voor hem niet zo goed is verlopen, blijkt … Los daarvan heeft hij ook als solo artiest diverse  samenwerkingen aangegaan en voldoende zijn stempel gedrukt op de elektronische muziek. Binnen de DJ set kun je niet omheen Kraftwerk, maar EBM sijpelt hoedanook door. De stevige beats, met een heel beweeglijke Flür aan de decs, surplus de beelden op het scherm, zorgen voor een visuele totaalbeleving die inwerkt op de dansspieren. Een fijne warming-up!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2765-front-242-08-07-2022.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

The Henhouse Prowlers - Amerikaans getint Volksfeest, op Vlaamse wijze

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert. Op de derde dag, met zitplaatsen, kwam het gevoel nog meer tot uiting. De clubsfeer van een zaaltje als de N9 komt perfect tot zijn recht bij een bluegrass band als The Henhouse Prowlers die op aanstekelijke wijze zorgden voor een Amerikaans getint Volksfeestje op Vlaamse wijze.

Those Metal Boys With Their Metal Toys (*****) bracht ons meteen in de leefwereld van de rootscountryfolk. Dit collectief verdiept er zich sinds de jaren '70 in met hun traditioneel en breed klinkend materiaal. Ze vullen elkaar perfect aan , prikkelen elkaar en doen dat met de nodige humor en grappige anekdotes. Het is kleurrijk door de vocals en de samenhang van akoestische steel gitaar, lap steel, mandolin, viool, ukelele, dubbele bas, musical saw en harmonica. Muzikaal genoten we van dit veelzijdig geluid. Een leuk volksfeestje.

The Henhouse Prowlers (****), gekleed in strak pak, zetten dit volksfeestje gewoon verder. Deze Amerikaanse band bestaat al een kleine twintig jaar, en bracht vorig jaar nog een nieuwe plaat uit 'The Departure'. De band situeert zich binnen de Amerikaanse rootscountryfolk. Ze hebben een charismatische uitstraling.
De sfeer zit er meteen goed in en je voelt dat de band van plan is om deze driedaagse op een bijzonder feestelijke wijze af te sluiten. Het meezing gehalte ligt bij The Henhouse Prowlers enorm hoog, je brult de songs meteen mee. De akoestische, aanstekelijke gitaarriedels en contrabas klinken lekker, groovy, met een warme gloed. Er ontstaat een soort kampvuur gevoel, waarbij beelden verschijnen van een ondergaande zon aan de horizon. De muzikanten zijn begenadigde vocalisten. De samenzang is magisch en heerlijk. De best lange bindteksten en de grappige anekdotes, vervelen geen seconde.
De band krijgt de handen moeiteloos op elkaar, en blijft de lat hoog leggen. The Henhouse Prowlers sluiten hun set af met een Peter Koelewijn klassieker “Kom van Dat Dak af”, gezongen in - jawel - Het Nederlands, maar dan met een typisch Amerikaans accentje. Iets aparts, tot hilariteit van de aanwezigen.
Iedereen genoot met volle teugen. The Henhouse Prowlers, een Amerikaans getint Volksfeest, op Vlaamse wijze

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Coely - Coely zorgt voor een zwoel aanstekelijke party

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert.
Op de tweede avond bracht R&B fenomeen Coely de temperatuur tot een kookpunt, met als gevolg een zwoel aanstekelijke party.

De Belgisch/Marokkaanse singer-songwriter Alioth (***1/2) is één van de grootste beloften van het Belgische indie- en popcircuit. Hij heeft een mooie stem, en is ergens tussen pop en hiphop te plaatsen, ondersteund van klasse muzikanten. Het geheel klinkt bezwerend mooi, opzwepend als intimistisch. We waren onder de indruk van de overweldigende gitaar solo's.
En Alioth verstaat de kunst om op soulvolle wijze te ontroeren. Hij is open minded en gaat geen moeilijke onderwerpen uit de weg. Allesbehalve zeemzoeterig. Naar het eind krijgt hij met het opzwepender materiaal het publiek volledig mee. Het siert hem. In de intieme momenten bezorgt hij ons een krop in de keel. Alioth is in volle ontplooiing in het genre. Een beloftevol artiest.

Coely (*****) op haar beurt zorgde voor een wervelend energiek soul/R&B/hip hop feestje. In een klein zaaltje of op een festival, Coely gaat er steeds voor. Prachtig! Coely laat zich bijstaan door twee zangers die extra opwinding bieden. Ook de muzikanten mogen in de spotlights staan, ze hebben een voornaam plaatsje in de set. Het is verdomd goed verdeeld bij Coely. De gitarist speelt vlijmscherpe gitaarriedels. Coely weet haar publiek te omarmen , met haar indringende warme vocals. Ze flaneert als een diva doorheen de set. Er kon lekker gedanst worden.
“Alive”, “Regulator” en “No way” zijn meesterlijke songs live, ze zijn een muzikale wervelwind. Een samenhorigheidsgevoel ontstaat. Schitterend hoe zij die stijlen naar een hoger niveau tilt. Muziek met een verhaal. Vol overgave.
Iedereen genoot ervan. In de bis werden kinderen mee uitgenodigd op het podium. Ze dansten mee op die heerlijke sound. De avond werd afgesloten met “Celebrate”. De coronapandemie werd definitief opgeborgen met zo’n sterk optreden waarbij Coely tekende voor een overtuigende, zwoel aanstekelijke party.

Setlist: False God//My Tomorrow//Alive//Run it Up//Can't Get Away//Regulator//No Way//Don't care// Magic Carpet // The Rise//Hush// Kaos//Celebrate

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Nordmann - Wat een aftasting van de grenzen in de jazz en improvisatie weten zij te hanteren
Nordmann + Dishwasher_ + Ventilateur

Oorspronkelijk zou er in Huysmanhoeve in Eeklo een soort mini festival zijn doorgegaan, met drie avonden een breed gamma aan stijlen, namelijk van hiphop/R&B naar jazz/improvisatie tot Roots muziek.
Die avonden waren van 1 t-m 3 juli in de vertrouwde N9. Intimiteit en gezelligheid als een soort warme gloed, die je hart beroert.
Op de eerste avond werden de grenzen van de jazz binnen een breed kader afgetast en was improvisatie troef. Sjiek wat we hier allemaal hoorden.

Ventilateur (****) opende het drieluik … Vóór de corona crisis, zagen we hen nog als support van John Ghost. Het trio legde de klemtoon op een rits improvisatie, die de geluidsnormen durft te overtreden. Als improviseren een kunst is, dan heeft Ventilateur hier de grens verlegd in het genre. Dit was een bijzonder concert. De vorige keer was dit ook het geval. Op energieke wijze speelden ze. Ventilateur zorgt voor een pak verrassende wendingen, uitgekiend, van intimiteit, tot crescendo gewijs de registers open gooien. Wat een magie in die sound, in hun riffs en drumbeats. Een link naar postrock is gelegd . Het maakt de band zo apart in dat hoekje van de ‘improvisatie’.

Ook Dishwasher_ (*****), een jong en talentvol trio muzikanten beleeft enorm spelplezier. De spraakzame basgitarist, Louise van den Heuvel, wordt geflankeerd door Arno Grootaers die de drumvellen op variërende wijze streelt, en saxofonist Werend Van Den Bossche, die zorgt voor een warme gloed van de sound. We ervaren een groovy totaalbeleving.
In een vorige passage, begin 2022, als support van Echoes of Zoo, ook in N9, voorspelden we hen al een gouden toekomst. Al zagen we toen een iets meer bedeesd trio op dat podium staan, dat was nu wel even anders. Het werken aan een plaat, het ‘artist in residence’ zijn (in N9) en de podiumervaring heeft hen deugd gedaan. We zien een zelfverzekerde band die alles aandurft, grenzen verlegt en in het genre improviseert. Wat een variaties brengen ze aan. Kunde, spelplezier, entertainment en een sterke interactie. Interessant gezelschap.

Nordmann (*****) heeft al ruim z’n sporen verdiend. Nordmann is zo’n band die een heel ruim publiek aanspreekt, en over muzikale grenzen heen speelt. Nordmann heeft een bijzonder succesvol parcours afgelegd. Op ‘In Velvet' situeren ze zich ook binnen de elektronica. Het klinkt verrassend goed. Ook live.
Het geheel van percussie, gitaar, saxofoon en elektronica zorgt voor een kleurrijke, fantasieprikkelende beleving. De sound is evenzeer visueel, beeldrijk. Projecties zijn op die manier niet nodig. Ze zorgen voor een avontuurlijke, hypnotiserende trip door dit amalgaan en allegaartje aan geluiden, intiem, emotievol als extravert, gedreven. De band weet het laag per laag op te bouwen, wat intrigeert en het geheel spannend maakt. Uitersten worden opgezocht. Bijgevolg, ze leveren een overtuigende, sterke set af!

Pics https://www.facebook.com/muziekclubN9/photos/

Organisatie: N9, Eeklo

Johan Verminnen - De mooie dagen van het leven als een schaterlach en een tranendal

Als jonge snaak kwam ik , op zoek naar mijn ultieme muzikale smaken, eveneens in aanraking met het Nederlandse lied. Of in de richting van chanson en  kleinkunst. De muziek van artiesten als Guido Belcanto, Miel Cools, Willem Vermandere, Boudewijn De Groot en Dimitri Van Toren passeerden regelmatig de revue tijdens de lange avonden op mijn kamertje, met mijn platendraaier als vertier.

Een ander artiest was Johan Verminnen (*****) . De eeuwige troubadour die met pakkende songs, uit het leven gegrepen, ook een idool werd. De man werd in 2021 zeventig en zou dat uitgebreid vieren met een tour en plaat 'Johan Verminnen - 70'. De plaat is er, maar de tour werd door de coronapandemie uitgesteld. Maar uitstel is geen afstel, in een goed gevuld AB theater , met een opvallend gevarieerd publiek, een ouder geworden en jonger (maar niet meer piepjong) publiek, bracht een uiterst breed klinkende set. Hij is een verhalenverteller, een man van emoties die tot tranen toe bedwingt, én de humorist die een lach tovert op je lippen. De dansmoves zitten er niet meer in, het overgrote deel van de set zit Johan op een verhoogde stoel, maar zijn charisma is hij nog niet kwijt. En ook blijkt hij nog steeds over die warme stem te beschikken waarmee hij ons in die jaren '80 wist te imponeren.

Alles begon een beetje gezapig, waarbij een huiskamersfeertje werd gecreëerd. Vooraleer het te gezapig zou gaan, en de saaiheid om de hoek loerde, gooide Johan Verminnen, bijgestaan door zijn  muzikanten en dochter Pauline, gelukkig het roer om .“Mooie Dagen'”  werd laaiend enthousiast onthaald; Pauline bewijst dat de appel niet ver van de boom valt, door deze song samen met haar vader te brengen. Niet alleen weet ze te bekoren met danspasjes, ze beschikt over een heldere stem waarmee ze iedereen ontroert. Johan Verminnen vertelt dan ook hoe de geboorte van Pauline is verlopen, en dat hij er een liedje heeft over geschreven , ook al 35 jaar geleden.
Er was ook een ode aan fenomeen Toots Thielemans; toen Johan vroeg om een postuum applaus , werd ook dat sterk onthaald door de aanwezigen. Johan Verminnen vertelde bovendien het verhaal hoe hij met Toots in contact is gekomen. Over Brussel of Kongo, over het leven van elke dag.
Kortom, er passeren zoveel anekdotes de revue, dat we ogen en oren tekort kwamen. Een artiest als Stef Bos vernoemt hem bij elk optreden als één van zijn inspiratie bronnen, nu weten we ook waarom. Johan Verminnen is en blijft een straffe verhalen verteller, die iedereen inpakt. Uiterst aangenaam en smaakvol.

Na de pauze werd de lat nog wat hoger gelegd, Johan plaatste de schijnwerper op zijn muzikanten (die hij voortdurend ophemelde trouwens), alsook op dochter Pauline, die twee nummers bracht, terwijl papa diep onder de indruk in een hoek zat mee te knikken. Ze steekt haar voorkeur voor het  Franse Chanson niet onder stoelen en banken; ze slaagt erin iedereen mee te krijgen met haar bijzondere stem en uitstraling.
Uiteraard werd voldoende gegraaid in de grabbelton van bekende songs van Johan Verminnen, alles kwam aan bod. Met een lach en een traan. Soms zong het publiek de teksten gewoon mee, of voegde Johan wederom een anekdote aan toe. Op “Laat me nu toch niet alleen” vloeide een traantje. Het werd een emotioneel beladen set doorheen het immense oeuvre van de man.
Een immens applaus volgde op wat Johan Verminnen en zijn band presteerde. Iedereen was diep geraakt. Hij mocht zelfs tot twee keer terug komen voor een bis. Dit verjaardagsfeest werd afgesloten met “In De Rue des Bouchers”, “Ik haat die song eigenlijk''  zei hij grappend ''maar zit nu toch toevallig in Brussel'' … De song werd door iedereen meegebruld. Het tekende voor een overweldigend verjaardagsfeest … We duimen verder voor een even emotioneel knallend feestje.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

David Newbould - Ik spendeer veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is van begin tot eind

David Newbould is een levensgenieter. Sinds hij zijn carrière begon met Big Red Sun uit 2007, heeft hij zijn sporen verdiend als rootsrocker, americana-artiest en versterkte volkszanger. Hij schrijft liedjes die de ups en downs weergeven van een volwassen leven dat hij vaak op het podium en onderweg doorbracht. Hij slaat een nieuwe bladzijde om met zijn vierde full-length studio album, ‘Power Up!’ (Blackbird Record Label, 10 juni 2022), een plaat waarvan de boodschappen van doorzettingsvermogen en onwankelbaar overleven worden voortgedreven door het vet, de gruis, en gitaar-gedreven branie van rock & roll.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met David, ook polsen we naar hoe hij de coronatijden heeft doorstaan, de hoogte- en dieptepunten uit zijn carrière en de verdere toekomstplannen zoals (hopelijk) een Europese tour.

David, voor de lezers die je niet kennen, vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen? wie waren je grote inspiratiebronnen?
Ik ben opgegroeid in Toronto. Toen ik 8 of 9 was begon ik te zingen in mijn schoolkoor, en dat raakte echt een snaar zoals ze zeggen. Ik had jarenlang deze duellerende passies van koormuziek aan de ene kant, pop en hardrock aan de andere. Ik speelde drums toen ik jong was en op een gegeven moment schakelde ik over op gitaar, wat het enige werd wat ik wilde doen. Ooit. Toen ik me na een jaar of twee voor het eerst verdiepte in het heilige driemanschap van Neil Young (hometown legend), Bruce Springsteen, en Bob Dylan, veranderde dat echt mijn leven. Vooral met Neil voor het eerst, toen ik op mijn 15e of 16e de Live Rust video zag en me realiseerde dat er plaats was voor alles waar ik van hield in één kunstvorm... het zette me op het pad waar ik denk ik nu nog steeds op zit. Ik moet Ed van de bakkerij-afdeling voor alles bedanken, hij leende me die VHS.

Je hebt een lange weg afgelegd, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Het meest recente hoogtepunt is de bouw van een studio achter mijn huis in 2021, waardoor ik veel nieuwe dingen kan leren en mezelf harder kan pushen dan ooit. Ook zo jong van de middelbare school naar NYC verhuizen en het op de een of andere manier laten werken en een soort carrière opbouwen, dat is iets waar ik me goed bij voel. Ook in Austin Texas wonen, een van de grootste steden ter wereld, en het meemaken. Het is goud, die plek. Eindelijk in staat zijn om dit voort te zetten na de geboorte van mijn zoon 7 jaar geleden, schrijven en spelen met minder innerlijke beperkingen nu ik hem op de achtergrond heb gezet in mijn leven. Het is bevrijdend.
Minpunten: mijn onvermogen tot nu toe om een manier te vinden om naar Europa te komen en te gaan spelen. Het ziet ernaar uit dat daar dit jaar verandering in komt, dus ik kan dat van de lijst schrappen, en terug blijven gaan. Een algemeen dieptepunt is gewoon het feit dat ik al zovele jaren geen "structurele planning"-gen heb gehad, terwijl ik wou dat ik dat wel had, wat resulteert in soms sporadisch toeren en meer thuiszitten, schrijven en op lokale podia spelen. Het is soms moeilijk voor me om uit mijn eigen weg te gaan. Het enige waar ik me op kan concentreren is schrijven en opnemen. Dat is het. Al het andere is een strijd. Maar dat heb ik ingezien. En soms is het leven wat je maakt van wat je op je bord hebt liggen als het er is, nietwaar?

Een kleine vraag over de coronatijden die we de laatste twee jaar hebben meegemaakt, hoe heb je die beleefd? wat was het een bron van inspiratie?
Zoals iedereen bracht ik de meeste tijd thuis door en wenste ik dat ik een normaal leven kon leiden in een normale maatschappij. Absoluut mijn bron van inspiratie was mijn familie, en het maken van dit album met Scot Sax. Het was een goede creatieve uitlaatklep voor ons beiden, en het heeft me er ook toe aangezet om mijn eigen studio te gaan bouwen. De beperkingen die ik voor mezelf had, waren dat ik liedjes schreef en ze demode op garageband, en voor al het andere moest ik ergens anders heen. Nu kan ik dat thuis doen.

Je bent een reizende artiest (heb ik ergens gelezen), hoe voelde het om niet op de route te gaan?
Slecht! Ik hou van toeren, ik hou ervan om steeds voor nieuwe mensen te spelen en een beetje nomadisch te zijn. Ik heb nu een gezin dus ik kan niet maanden achtereen op pad, maar ik hou er zeker van om op pad te kunnen zijn, meer dan bijna alles.

Wat kunnen muziekfans verwachten als ze een exemplaar van het nieuwe album 'Power Up' op de kop tikken?
Een soort van eigenzinnige, gutturale nummers die het hele gamma bestrijken, denk ik. Met wat luide gitaren en ouderwetse drum miking methodes (mijn favoriet). Ik hoop dat ze er iets unieks in vinden dat hen op een persoonlijk niveau raakt en ook aansluit bij wat ze in de eerste plaats zo leuk vinden aan muziek. Zoals ze altijd zeggen, "schrijf het liedje dat je zou willen dat er was"...mijn favoriete albums zijn altijd degene die een leegte lijken te vullen.

Het is een zeer aanstekelijke plaat, vol van diverse emoties, doet je verlangen naar lange zomeravonden rond het kampvuur, is dat zo? Is dat een bewuste keuze?
Bedankt dat je dat zegt. Ik zou niet per se zeggen dat het een bewuste keuze is, nee. Wat betreft uiteenlopende emoties, ja, ik probeer mijn platen interessant te maken en een spectrum te bestrijken. Ik spendeer enorm veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is met tempowissels van begin tot eind. Wat het kampvuurverlangen betreft, dat is echt cool, maar ik denk gewoon aan het liedje als ik het schrijf. Hoewel ik veel zomers doorbracht rond kampvuren in het noorden van Ontario toen ik jonger was, en op elk moment na de leeftijd van 15 of zo had ik mijn gitaar bij me, dus dat is er. Een andere van mijn favoriete artiesten toen ik jong was, was Jim Croce, en hij had altijd een goede door de weg getekende kampvuur vibe in zijn liedjes, dus misschien is het allemaal in mij gesijpeld. En natuurlijk de invloed van Neil Young die in die tijd als een geest om me heen zweefde. Ik denk dat veel van mijn favoriete muziek tot op zekere hoogte geworteld is in folkmuziek, dus er is altijd een beetje van dat thuis-element.

Je stem doet me vaag een beetje denken aan Bob Dylan maar dan minder hees, een bijzonder warme stem die me een goed gevoel van binnen geeft. Zijn er nog andere singer-songwriters waarmee je te vergelijken bent?
Sommige  mensen waar ik zelfs nog nooit veel tijd aan besteed heb om naar te luisteren, zoals Richard Thompson, Hal Ketchum, Loudon Wainwright. Ik ken ze alle drie en heb er veel respect voor, maar elke gelijkenis is puur toeval. Af en toe maakt iemand een vergelijking met een James McMurtry of Springsteen of Dylan, en dat klinkt voor mij iets zinniger. Niet dat *ik* me met hen vergelijk, maar dat is allemaal muziek die diep in mijn bloed zit.

Ik hou ook van de gevarieerde aanpak, van intiem tot die catchyness die je in country vindt, is dat een bewuste aanpak? Wat is jouw mening over deze uitspraak?
Op een gegeven moment realiseerde ik me jaren geleden dat het er bij het schrijven van songs niet om ging een refrein of catchy element te vermijden. Ik realiseerde me dat ook al hou ik van coupletten, hoe kan ik ontkennen dat wanneer dat refrein of refrein komt, ik er ben! Het zit zo - ik hou van Townes Van Zandt, Jeff Buckley... mensen die je met een tekst of vocale aanstellerij helemaal naar zich toe kunnen trekken. Maar de manier waarop ik schrijf, zelfs als ik begin met zoiets, komt er meestal een deel dat ik wil herhalen, een deel dat ik wil blijven terugkomen in het lied ... een anker, een resolutie. Dus dat zal er altijd zijn. Maar lyrische voldoening is een beetje de naam van het spel voor mij, dus dat zal er ook zijn.

Wat zijn de verdere plannen? op tournee? mogelijk Europa?
Ja - ik kom in september/okt naar Europa voor een solo-promotietournee, en dan kom ik volgend jaar terug met mijn band. Ik kijk er echt naar uit om daarheen te gaan en voor publiek te spelen. Ik zal hier in de VS ook toeren - veel donderdag-zondag tournees en hopelijk een paar 1-2 weken naar het noordoosten, terug naar Texas, en naar het westen. Volgend jaar zal de kalender hopelijk ook meer gevuld zijn.

Mocht je naar België komen laat het me weten; ooit in België geweest en wat is je ervaring met Europa?
Ik ben er nog nooit geweest, maar ik ben er vrij zeker van dat ik er in de herfst zal zijn. Ik kan niet wachten! Ik stuur mijn muziek al sinds 2013 naar Euro/Americana radiostations, en heb goede respons gekregen, mensen vragen wanneer ik daar kan komen spelen etc.. Ik ben twee keer in Europa geweest in mijn leven, toen ik jonger was als backpacker denk ik dat je zou zeggen. Nederland, Duitsland, Praag, Engeland, Ierland... Ik vond het allemaal geweldig, maar dat was om de wereld te zien. Al een lange tijd ben ik op zoek om een publiek op te bouwen door te toeren. Ik heb vrienden die daar 1, 2, 3 keer per jaar toeren en daar hele andere carrières hebben. Dan Baird, Jace Everett, Tim Easton... het is een basis die ik graag wil cultiveren en waar ik naar terug wil blijven komen.

Nu we het er toch over hebben, wat is volgens jou het verschil tussen de Amerikaanse en de Europese scene?
Nou, dit is allemaal uit de tweede hand, want ik heb er nog nooit opgetreden, maar het lijkt erop dat het enthousiasme voor goede muziek in veel delen van Europa behoorlijk intens is. Misschien omdat elk land zijn eigen scene heeft, en ze respecteren de afstand die mensen afleggen om voor hen te komen spelen. Terwijl hier elk gebied zijn eigen ding heeft, sommige gebieden zijn echt in de kunst, anderen willen gewoon dat mensen covernummers spelen in hun sportbar. Dus ik weet het niet. Vraag het me nog eens over 6 maanden!

Ik wil graag wat vragen stellen over sociale media en Spotify en zo? Hoe belangrijk is dat voor jou als artiest en muzikant?
Nou...ik denk dat de asociale media de plek is waar veel bekend wordt over nieuwe releases, tour data, etc... Ik bedoel het is de open lucht marktplaats voor alles, is het niet? Aan de andere kant, zou ik willen dat het niet zo overheerste zoals het nu doet. Vaak mis ik het om gewoon na te denken en dingen te weten te komen die ik wil door de oude routine van jezelf omringen met mensen en dingen die je leuk vindt, en het woord dringt tot je door. Als een sociaal hulpmiddel kan ik het niet uitstaan. Als een set van zakelijke tools ... Jezelf gehoord krijgen door het lawaai daar is een kunst op zich, en door de jaren heen ben ik het werk gaan respecteren dat mensen erin steken om een miljoen YouTube views te krijgen, en ik erken de manieren waarop het op zijn beurt een carrière vooruit helpt. Ik wil gewoon... als ik zoveel tijd heb, wil ik een liedje schrijven.
Ik deed een wekelijkse livestream voor het eerste jaar van Covid. Hoewel het in theorie een geweldige manier is om mensen te bereiken, ben ik er na een tijdje mee gestopt. Het voelde als The Twilight Zone. Mensen leven nu van livestreams, zelfs voor Covid bedoel ik. Nou, dat lijkt cool. Maar is het dat ook? Mijn noordelijke ster voor een artiest om een connectie te maken is nog steeds dat een fan een liedje hoort, en ze live gaat zien. En de live ervaring is waar de deal wordt bezegeld. Dus al het andere is een soort van middel om dat doel te bereiken. Ik kan me een weg banen door een couplet, brug, en refrein. Al het andere is een beetje moeilijk!

En, waarom nog platen maken, als je alles op Spotify kan vinden?
Goede vraag. Ik heb geen idee. Het is de kunstvorm waar ik van hou. Waarom dragen mensen nog steeds horloges?

Ja ook zoiets ? … zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die je wilt bereiken in je carrière?
Veel. Meer platen te maken en artiest-fan relaties te cultiveren.  Erik, dank je voor al deze doordachte vragen

Pics homepag @Ryan Knaack

Eosine - Wij geven de voorkeur aan het clubcircuit. Omdat we willen spelen met bands waar we van houden, en die vind je ook niet in grote arena's

Eosine is een Belgische dreampop band opgericht door Elena Lacroix. Hun songs variëren van etherisch klinkende tot meer luidruchtigere shoegaze momenten. Geïnspireerd door de warme sfeer van bands als Slowdive en Beach House, kunnen de melodieën van Eosine meer getormenteerd zijn , vol vocale harmonieën. Hun muziek brengt ook wat meer donkere, koude indrukken naar boven, achtervolgd door dampende stemmen.
De band bracht onlangs zijn debuut EP 'Obsidian' uit en kwam die presenteren op Les Nuits Botanique. We schreven erover '' Eosine raakt het publiek, heeft een theatrale inslag en onderhuids ervaren we melancholie in hun geluid. De gitaren gaan aan het eind de hoogte in en de boodschap "More Women On Stage" wordt een statement.”
Naar aanleiding van dit statement, de release van hun EP en het concert in Botanique, hadden we een leuk gesprek met zangeres Elena en bassist Brieuc.

Wie is Eosine? Vertel ons wat meer over jullie zelf, hoe is alles begonnen?
Elena: Vier jaar geleden begon ik muziek te componeren in mijn kamer. Ik heb altijd al live willen spelen, begin 2020 ben ik een band begonnen. Ik ben op zoek gegaan naar muzikanten, op sociale media en zo. Begin 2021 zijn we ook begonnen met live spelen, en nu hebben we de juiste compositie gevonden om door te gaan naar de volgende pagina.

De band is begonnen in het midden van deze corona tijden, was dit geen slechte timing? Elena: Ik zie dit niet echt als een slechte timing. We vonden de mogelijkheden om songs te componeren en afspraken te maken om onze muziek te schrijven ik heb ook enkele demo's opgenomen en zijn dan naar de studio gegaan om samen een EP op te nemen . We hebben ook een aantal video's gemaakt om te projecteren tijdens het spelen. Voor ons was het de perfecte tijd om te beginnen, we konden niet vaak live spelen tegen die tijd, en konden werken aan onze muziek. dus het was meer als voorbereiding van dingen, zonder te hoeven haasten.

Ik heb ook interviews gehad met bands die net begonnen zijn, en gestopt zijn vanwege deze corona, maar het lijkt erop dat jullie inspiratie hebben gevonden en er sterker uit zijn gekomen?
Elena: Ik denk dat de reden waarom we doorgaan, is dat we al een heleboel nummers hadden gecomponeerd voor deze corona. Het was een goed ding om ze te arrangeren om een betere setlist te maken, om live te spelen.

Jullie zitten bij het label 'JauneOrange', hoe belangrijk is dit label voor jullie geweest?
Elena: Dat is een heel grappig verhaal. Het was ons allereerste concert in september 2020. Een lid van een band die vlak na ons zou spelen, was COVID positief. En leden van JauneOrange waren op zoek naar een band om hen te vervangen. Na het concert vroeg de zanger van de vervangende band (die deel uitmaakt van het personeel van het label) of we deel wilden uitmaken van het collectief. Het was grappig omdat we nog nooit eerder hadden gespeeld, het was pas ons eerste concert..

Ik zag jullie op Les Nuits Botanique en vond het een aanstekelijke, gevarieerde combinatie van dreampop en rock. De charismatische frontvrouw heeft een overtuigende stem en is een klasse entertainer . Eosine raakt het publiek, heeft een theatrale inslag en onderhuids ervaren we melancholie in hun sound. alsof je al twintig jaar op het podium staat, klasse! Wat vind je zelf?
Brieuc: Voor mezelf, ik ben pas een paar maanden geleden bij de band gekomen. Ik heb maar een vijftal optredens gedaan in mijn leven. Ik denk dat het allemaal heel natuurlijk komt. We gaan naar veel optredens, en vinden inspiratie door andere bands op het podium te zien spelen.
Elena: Ik ga niet beweren dat we goede muzikanten zijn of zo. Maar, zoals hij zei, we vinden zeker inspiratie in het schrijven van songs, het creëren ervan op het podium gewoon door andere bands live te zien spelen en daarvan te leren. en ook, door de pandemie, hadden we de kans om veel te experimenteren. het gaat niet echt over technische dingen, maar meer over gevoelens en inspiratie komende van onze favoriete bands. We zijn veel meer bezig met het live voelen van de muziek, in het bijzijn van andere mensen. We zijn niet gestresst over de techniek omdat dat niet ons punt is of zo, dat maakt dat we ons erg comfortabel voelen op het podium, dat helpt veel.

Jullie hebben een debuut EP uitgebracht (dacht ik) in 2021 'Obsidian'; hoe waren de reacties en heeft die release wat deuren geopend?
Elena: er is iets wat we veel horen in recensies … Is dat we veel luidruchtige energie hebben op het podium, en deze EP is een soort van meer laidback. We slaagden er niet in om dat gevoel op het podium, in onze muziek te vatten op de EP en dit is het hoofddoel voor onze volgende EP . Om te proberen die energie op het podium, ook in de plaat te krijgen.

Ik hou van je muziek en ben een fan, anders zou ik dit interview niet doen, maar als je me moest overtuigen. Wat maakt jullie zo uniek dat ik jullie zou kiezen in de overvloed van 'dream pop related songs'?
Brieuc: We zijn een erg jonge band, de gemiddelde leeftijd ligt rond de 20 jaar. We maken moderne muziek, en hebben onze inspiratie vooral uit de jaren '90 gehaald. We proberen het echt op onze eigen manier te doen.

Ik vond de uitspraak 'meer vrouwen op het podium' trouwens ook wel leuk, heb je daar een verklaring voor? Is de drempel om rock te spelen zo hoog voor vrouwen in het jaar 2022?
Elena: het grootste probleem als je zegt dat je een vrouw bent en gitaar speelt, dan reageren ze 'o ja, je speelt popmuziek' en stoppen ze je in die richting. Dat is een misinterpretatie van wat we op het podium doen. Het zijn zeker meisjes die rock spelen, maar veel mannen denken dat vrouwen op het podium alleen maar popmuziek spelen, dat is nog steeds gebruikelijk in deze tijd. Toch. Dit moet echt afgelopen zijn met dit soort bewegingen. Dit op de achterkant van onze gitaar zetten is de eerste stap om deze misvatting te stoppen. Het is niet dat het verkeerd is om zachte muziek te spelen, maar rockmuziek is niet alleen voor mannen en het lijkt erop dat de gemeenschap dat nog steeds op deze manier ziet.
Brieuc: Ik ben het met je eens, er is nog een lange weg te gaan, voordat vrouwen de kracht vinden om die drempel over te gaan, en zich niet neer te leggen bij wat de markering en dergelijke hen opleggen. Een paar weken geleden speelden we op een festival in Luik. Er waren een tiental bands, en nauwelijks drie vrouwen onder hen (en al twee in Eosine). Dat is jammer, wij willen daar absoluut verandering in zien, vandaar deze verklaring.

Toch zijn er voorbeelden genoeg in de rockscene, ik noem er maar een paar, Siouxsie, Madonna, Kate Bush, Kim Wilde, Patti Smith en die zijn uit 'mijn tijd'; en toch is dit nog een moeilijk begaanbaar pad … Heb jij het gevoel dat dit - naast muziek - nog steeds een moeilijk pad is?
Elena: het verschil is er nog steeds, ja. Maar sommige dingen beginnen te veranderen.  Ik zit op de medische faculteit. Er zijn veel meer vrouwelijke dan mannelijke studenten. Dat is positief om te zien dat de tendens nu verandert naar meer gelijkheid. Maar er is nog een lange weg te gaan denk ik. Soms zijn er nog steeds reacties 'je speelt goed gitaar voor een meisje' het wordt beter, maar er is nog een lange weg te gaan.
Brieuc : wat ook belangrijk is, wij hebben deze uitspraak niet uitgevonden. Het is gecreëerd door een Franse artieste Lola Frichet en we wilden haar statement hierin volgen.
Elena: dit was inderdaad zeer belangrijk voor ons, we willen deze verklaring zoveel mogelijk blijven volgen.

Ik zou het ook willen hebben over de toekomstplannen, hoe zien die eruit?
Brieuc: We spelen een paar optredens in de nabije toekomst. We spelen op Fête de la Musique à Marchin https://www.facebook.com/events/1019224665614617/  (18 juni) op 1 juli in Saint-Vith.  En ook op het Micro Festival (Luik) https://microfestival.be/  (6 augustus)
Elena: naast het spelen van optredens, werken we aan onze tweede EP. Heel binnenkort komt er een nieuwe video uit. Dat is het wel zo'n beetje voor de nabije toekomst.

Ik hoor dat jullie veel optreden in Wallonië? Maar niet in Vlaanderen? Is het moeilijk voor een Waalse band om voet aan de grond te krijgen in Vlaanderen, figuurlijk dan, want ik hoor veel Vlaamse bands die niet doorbreken in Wallonië en omgekeerd. Voelen jullie dat probleem ook?
Elena: we zouden graag in Vlaanderen spelen, maar we hebben niet echt grote contacten we hopen bookers te vinden die ons in Vlaanderen willen laten spelen, door in Wallonië op te treden vinden we enkel Waalse organisatoren en het is een beetje moeilijk om hier weg te geraken door de juiste persoon te vinden.
Brieuc: als we live kunnen spelen, komen er misschien wat meer mogelijkheden we zien wel wat er gebeurt.

Geef jezelf de tijd om te groeien. Naast het maken van plannen, wat zijn jullie ambities, is er een doel dat jullie voor ogen hebben?
Brieuc: een volledig album maken op een dag, is een hoofddoel. En natuurlijk blijven toeren en zoveel mogelijk optredens doen als we kunnen.
Elena: Dat klopt. We hebben nog veel nummers op te nemen, maar het enige wat we moeten doen is onze muziek op het podium spelen, en dat volledige album opnemen is een doel en ambitie die we hebben. De nummers zijn al gecomponeerd en we kunnen niet wachten om ze te arrangeren en op te nemen als een full band album.

Wat verkiezen jullie, een groot podium op Rock Werchter, Sportpaleizen uitverkopen of een naam worden in het clubcircuit? en waarom?
Elena: Ik denk dat we liever naam maken in het clubcircuit. We houden niet echt van popmuziek, we houden van noise, Larsens en dat soort dingen. we willen zeker spelen met bands die we goed vinden, en die vind je ook niet in grote arena's.
Brieuc: we doen graag optredens waar mensen verbonden zijn met wat we op het podium doen, zoals op Nuits Botanique, daarom denk ik dat het clubcircuit de beste plaats is om naartoe te gaan.
Elena: We focussen op coherent blijven met onszelf we willen gewoon onszelf zijn in alles wat we doen , spreken van proberen te spelen in grotere gebieden en spelen met bands die hetzelfde voelen. We willen niet in een richting geduwd worden die we niet leuk vinden, om beroemder te worden. Een wereldster worden is geen doel of ambitie.

Maar er zijn bands die die keuze wel maken. Als jij de kans zou krijgen, zou je het dan niet doen?
Elena: Ik denk het niet.
Brieuc: Beroemdheid is niet ons hoofddoel. Het doel is, zoals we al eerder zeiden, spelen met bands die we leuk vinden en zij doen dat niet.
Elena: Onze eerste single Antares was 7 minuten lang, en ons label wilde dat we een ander nummer uitbrachten, korter, maar dat was niet hoe ik de dingen zag. Dus besloot ik om Antares toch uit te brengen, en dit is de weg die ik zou willen volgen

Wie zijn die bands waar je mee wilt spelen? Wie zijn je inspiratiebronnen?
Elena: het leuke aan Eosine is dat we allemaal naar verschillende soorten muziek luisteren. Beach House is er natuurlijk een van, de meer dreampop , bands als Diiv mijn doel is om te spelen in support van Girls in Hawaii een band die me heel erg geïnspireerd heeft. Deze bands die we aanbidden zijn allemaal middelmaat of zelfs groter, rock bands, we zijn niet in voor grote popsterren.

Pics homepag @Leily Malherbe

Ik hoop dat je een manier vind om je doelen te archiveren, en dat we je binnenkort ook in Vlaanderen op het podium kunnen zien. Veel geluk met alles wat je live doet

Eternal Breath - 25 Y - Metal feest op z’n best!
Eternal Breath
Tsas
Harelbeke
2022-06-11
Erik Vandamme

Eternal Breath werd opgericht in 1996 door Andy Polfliet en gitarist Marino Decaluwé, die toen nog beiden gitaar speelden. Na 3 demo's , (1997) 'Empire of Eternity',(2002) 'Symphony of Agony' en (2006) 'Welcome To Hell' en vele bezettingswijzigingen later, bracht de band na circa 20 jaar een nieuwe CD op de markt , 'The Joker' die overal heel goed werd ontvangen. Ook op de podia bewees Eternal Breath zijn nieuwe adem te hebben gevonden. In mei 2019 werd een nieuw hoofdstuk geschreven onder de naam 'World Of Chaos'. De band verlegt nog maar eens zijn eigen heavy metal grens en weet verleden met nu met elkaar te verbinden tot een magistraal sterk klinkend geheel. Ondanks de personeelswissels staat Eternal Breath ook na 25 jaar nog steeds als een huis, en dat moet uiteraard worden gevierd. Door de coronapandemie werd dat feestje uitgesteld.
In een goed gevulde JC Tsas, Harelbeke bracht de band enkele vrienden mee om dat feestje compleet te maken.

WUK?! (When Union Kills) (*****) - Dit is een band die me compleet omver blaast en me na al die jaren in de concertwereld intrigeert . Deze jonge, talentvolle en ambitieuze muzikanten hebben enkel een demo uit en proberen zich nu live op kaart te zetten.
In een interview zet de band dit uit de doeken hier
Op dit verjaardagsfeestje van Eternal Breath zagen we een band die blijft evolueren in zijn kunnen. De meerstemmige vocals zijn een enorme meerwaarde. De nieuwe songs zijn omgeven van een subtiel donker randje. WUK?! ontgroeit het thrash metalvakje, en zoekt nieuwe horizonten op. Ze tasten grenzen af, verleggen die en halen andere bronnen aan. Ze hebben alles in zich om groots te worden.

Thorium (*****) - Een band die ondertussen al is geëvolueerd is Thorium. Op Belgisch niveau behoren ze ondertussen tot de absolute top. De grote sterkte van Thorium is het hoogstaand technisch vernuft waarmee de muzikanten hun instrumenten bespelen. De gitaar lijnen en de mokerslagen bezorgen ons een waar oorgasme; de zanglijnen vullen dit allemaal perfect aan.
 "Ze blijven hun roots trouw, maar bieden ruimte voor openheid wat de originaliteit siert. Deze tweede is sterk en onderstreept hun virtuositeit en experimenteerdrift. Puik plaatje dus!", schreven we over de in 2021 uitgebrachte 'Empires of the Sun'. De band zet dit live in de verf, door hun overtuigende, gevarieerde set. Het spelplezier druipt er van af. Thorium is alvast een parel binnen dat metal wereldje.

WildHeart (*****) - Binnen het aanbod van bands die hardrock, sleaze en glam in hun oldschool brengen, weet Wildheart zich te onderscheiden. Deze jonge muzikanten integreren de jaren '80 naar het nu, met een aanstekelijke sound. Mötley Crüe, Skid Row zijn mooie referenties. Adrenalinestoten volgen elkaar op door duivelse riffs. Tonnen spelplezier ervaren we. Ze vinden elkaar blindelings , delen kwinkslagen uit en betrekken het publiek in hun set.
Het is een erg geoliede machine. WildHeart is duidelijk volwassen geworden, maar heeft zijn jeugdige spontaniteit niet overboord gegooid, integendeel zelfs.

Scavenger (****) - De heavy/speed metal  band Scavenger ontstond in 1984, maar hield het na twee jaar voor bekeken. Sinds 2018 is de band terug actief, al is er in de huidige line-up niemand meer over van de originele line-up, hoewel er oud-bandleden zijn die nog achter de schermen meewerken aan Scavenger 2.0. De doorwinterde muzikanten weten perfect hoe ze een publiek moeten bespelen, de riffs snijden diep, iedereen headbangt, en ze hebben met Tine een vocaliste, die qua stem en uitstraling, subtiel doet denken aan Doro. De sound van Scavenger heeft nog steeds de oerkracht en energie waardoor ze niet gedateerd klinken.

Eternal Breath (*****) – Iedereen was al onder de indruk van deze bands . Aan Eternal Breath om het feestje compleet te doen slagen. Onlangs kwam het nieuws dat mede oprichter Marino Decaluwé de band zou verlaten, hij werd door zowat iedereen in de zaal aangesproken, luisterde en keek enthousiast hoe de band een ijzersterke set neerpootte in JC Tsas. Vervangend gitarist Jens, wordt door de bandleden en door het publiek, met open armen ontvangen. Zijn ijzersterke riffs overtuigen . Energiebommetjes horen we door de band. Zanger/frontman Andy Polfliet is een volleerd entertainer, die van de ene naar de andere kant van het podium rent, en zijn publiek voortdurend aanspreekt. Ze maken dit verjaardagsfeest compleet.
De band speelt recent materiaal en voegt er enkele classics aan toe . Ook Scavenger zangeres Tine komt een song meebrullen; ze doet dit met zoveel brio dat het voor herhaling vatbaar is , want haar stem past perfect in het plaatje. Songs als “The Joker” tekenen voor een sterk overtuigende set.
Na 25 jaar voegt de band nieuwe elementen toe aan hun gekende sound . Het bewijst dat Eternal Breath dat ze na al die jaren verleden met het nu integreren. Sterk staaltje en een uitmuntende set.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Bianca Lootens

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2648-eternal-breath-11-06-2022.html

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2652-scavanger-11-06-2022.html

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2650-thorium-11-06-2022.html

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2651-wild-heart-11-06-2022.html

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2649-wuk-11-06-2022.html

Organisatie: Eternal Breath  

Glass Museum - een wervelend dansfeestje van jazz, elektronische muziek en post rock soundscapes, die elkaar weten te vinden

Glass Museum (****) drukken sinds 2016 hun stempel in een grensverleggende jazzsound. Ze stonden al vrij vlug op Dour, wonnen verschillende awards en mochten al in de Ancienne Belgique spelen. Ze mochten ook op gerenommeerde festivals in het buitenland optreden.
In 2018 resulteerde dit in een zeer fijn debuut: 'Deux'.  En toen was het duo pas echt vertrokken. In 2020 volgde een gloednieuwe schijf: 'Reykjavik'.  De recensie hiervan kun je hier nog eens nalezen. 
De band heeft niet stil gezeten, want daar is de volgende parel al 'Reflet'. Glass Museum kwam deze in een goed gevulde AB Box live voorstellen. We merkten vooral dat de cinematografische aankleding overeind stond, de nadruk kwam op Elektronische muziek. Een meerwaarde, zeerzeker live.

Antoine Flipo (synthesizer) en Martin Grégoire (drums) laten zich live bijstaan door een extra muzikant, die al een even groot multi-instrumentalist blijkt te zijn dan het duo zelf. Glass Museum, als trio, bieden een uiteenlopend klankentapijt. We zagen een geëvolueerde band , die verder gaat dan louter de jazzsound . Ze gaan creatief , improviserend aan de slag met hun instrumentatie.  Het is een fantasieprikkelende versmelting, intiem, gedreven en soms alle registers open, van piano, synthesizer, percussie en een streepje contrabas. Bedwelmend , aanstekelijk, puur, dansbaar klinkt het. Het recente 'Reflet' onderstreept dit uitgangspunt. Een verslavende inwerking. De laaiende enthousiaste fans smeekten na de regulaire set om meer. Glass Museum ging er probleemloos op in.
Als band in groei hoorden we een wervelend dansfeestje van jazz, elektronische muziek en post rock soundscapes, die elkaar weten te vinden. We houden hen verder in het oog!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel