Robin Kester trok eerder de aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP. Kester veroverde de podia in binnen- en buitenland.
In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles “Leave Now” en “Cat 13” in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music.
In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), en gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
‘Honeycomb Shades’ is een pareltje, die de gevoelige snaar raakt.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. Lees hier het interview .

Er heerst een bevreemdende, pakkende, onheilspellende sfeer door de toegankelijkheid versus licht experiment in sound en vocals. Het lekker aanstekelijke “Fries and ice Cream” onderstreept dit meteen . Op “Cat 13” laat Robin Kester een weemoedig kantje van haarzelf horen.
De plaat is er eentje van contrasten, “Infintiy song”, ietwat groovy, dansbaar behoudt die melancho zijde. Ze speelt met emoties in blijdschap (lichtvoetige, stekelige sound) en somberheid (intiem, donkerder van aard) . Luister die twee pijlers maar eens op het springerige mooie “Celeste” en het ingenomen “Blinds” .
“Zwanzig Zwanzig” is een elektronisch meesterwerkje met een experimenteel kantje. “Goodnights Argus” op z’n beurt trekt alle registers open. Verder duwt Robin Kesters ons in een bad van melancholie op “Skinny Kids”. “Blinds” en “Hands” sluiten mooi overtuigend de plaat af.
Het is een sferisch plaatje die de uitersten opzoekt . Robin Kester slaagt in een eerlijke muzikale schoonheid , die het aanstekelijke mengt met het bedwelmende, de intimiteit en persoonlijke emoties. Je wordt meegevoerd naar een bijzondere sprookjesachtige wereld.
Pracht plaat van deze vrouwe …

Tracklist: Fries and Ice Cream 03:59 Leave Now 03:48 Cat 13 03:04 Infinity Song 03:52 Celeste 02:52 Dead End 03:03 Goodnight Argus 04:51 Skinny Kids 02:05 Zwanzig Zwanzig 03:43 Blinds 03:21 Hands 02:55µ

RUTH. is een talentvolle singer-songwriter die we ontdekten op BUSKER festival 2022 in Herent. Op 3 maart bracht ze een nieuwe EP uit 'Inside Out' , deze keer met een voltallige band.
We waren aanwezig op de release party in JH SOJO, Kessel-Lo (Leuven). Ze weet met haar band de dansspieren aan te spreken alsook de gevoelige snaar te raken. Het verslag kun je hier nog eens nalezen.

We namen de EP onder de loep, en horen dat toegankelijkheid en verwondering binnen een alternatief kader elkaar vinden.
Het zeemzoetige “Home” weet je meteen te raken, op eenvoudige, magische wijze. Ze zingt over de gewone dingen des leven.
Muzikaal komt er een jazzy vibe boven drijven. Op “Flower” is er een folky kader. “Black and white” klinkt bevreemdend sprookjesachtig een tokkelende gitaarlijn doet je wegzweven naar verre oorden.
De EP is een visitekaartje waar je als artiest kan mee uitpakken.  RUTH. heeft bewust drie nummers uitgekozen die drie fases omvatten uit haar leven; ze liet het ons in een interview weten. Het is een veelzijdige sing/songwriting artieste die zoekt welke sound er het best past tussen alternative en toegankelijkheid, door weemoed met het volkse met elkaar te verbinden.

RUTH. liet ons in het interview melden dat ze nog veel diverse nummers klaar liggen heeft. We zijn benieuwd wat deze artieste, performer en zangeres met haar breed stembereik nog in petto heeft. Hier wist ze ons op eenvoudig pakkende wijze te intrigeren met haar innemende en opzwepende sound van de drie nummers.

Tracklist: Home 03:59 Flower 04:08 Black and white 03:09

Erem is een muzikaal trio, tot stand is gekomen door Stan Maris (Kreis) en Nicolas Van Belle (Suura). Hun harmonisch instrumentarium wordt ondersteund van zangeres Mirte Leconte. Aan de bron van dit project ligt een gezamenlijke interesse voor klank en transformatie. Dit resulteerde eerder dit jaar in het debuut 'Aare'.
Een diepzinnig gesprek hierover hadden we met Stan Maris, lees interview .

Het is een muzikale ontdekkingstocht wordt door het uiteenlopend klankenspectrum, het korte “Koraal” onderstreept dit meteen, “Melantroop” klinkt bevreemdend, intimiteit en extravertie vinden elkaar.
De Koraal stukken zijn niet direct een rustpunt of een overstap naar een andere wereld. Sommige klanken doen denken aan geluiden die je terugvindt tijdens een wandeling door de natuur; ze zijn zowel bevreemdend, angstaanjagend als rustgevend, die een experimenteel kantje niet schuwen. Ondersteund van vocals worden we telkens verrast. Bijgevolg, het is een fantasieprikkelende, meeslepende plaat, die de betekenis zoekt in dat (breed en divers) klankenspectrum. Het geheel is magisch van aard en staat open voor verwondering.

''Ik ben wel iemand die op zoek is naar een betekenis achter iets, terwijl Nicolas eerder op zoek is naar woorden die gewoon een mooie klank hebben.  Het draait bij de titels dus eerder om hoe het klinkt, dan de echte betekenis erachter'', vertelde Stan ons in het interview.

Tracklist: Koraal I 01:00 Melantroop 05:36 Bedaard 02:47 Bootwachter 06:30 Koraal II 00:50 Somriva 08:38 Eenzelfde Ochtend 05:14 Koraal III 00:54 Hymne 04:51

Ambient/Instrumentaal
Aare
Erem

 

Binnen de death metal scene is Carrion uitgegroeid tot een waar begrip. Ze hebben een hobbelig parcours achter de rug; na elke release werd een knoet van een mokerslag uitgedeeld. De huidige plaat beantwoordt perfect aan de normen van het genre en doet je neerdalen in die gore put van de hel

Ze zijn sterk op elkaar ingespeeld en op technisch niveau liggen de songs hoger dan vroeger door het veelzijdig karakter. Op “Eradication” voel je intens de rillingen doorheen je vege lijf. De duisternis heerst op een nummer als “Nematodes”, die death en black metal samenbrengt. De titelsong “Morbid Nailgun Necropsy” is trouw aan het eigen bepalende genre.
“Genetic Aleternation” begint met een intiemere intro, maar de dreiging is nooit veraf; de registers worden open getrokken. Het zijn mokerslagen in een verpulverend duister geluid. Knap klinkt het verder met een “Gingeritis”, “Cofagrigus”, het verschroeiende “Mental Vortex” en het afsluitende “Forece into Depravity”. De ‘black emotions’ zijn oprecht, puur en maken terecht de link met de blackenend metal. Huiveringwekkend!
Carrion voelt elkaar perfect aan . 'Morbid Nailgun Necropsy' is vertrouwd, creatief  en avontuurlijk.

Tracklist: Eradication 03:45 Nematodes 05:29 Morbid Nailgun Necropsy 04:09 Genetic Alteration 05:08 Gingeritis 04:22 Cofagrigus 04:03 Mental Vortex 05:23 Abaddon's Pit 02:46 Forced into Depravity 04:01

Deathmetal
Morbid Nailgun Necropsy
Carrion

Civic is afkomstig uit het Australische Melbourne en ‘Taken By Force’ is hun tweede cd. Hun mengelmoes van 'punky indie pop & noisy garage rock', die de band zelf omschrijft als '1984 meets The Endless Summer', bevat vele verwijzingen naar het 'opwindende verleden' van bands als The Stooges, Buzzcocks en The Undertones, maar staat ook zeker in het hier en nu met links naar bands als Idles, Sleaford Mods, Viagra Boys, Fontaines D.C. & Shame.

De band stampt ook lekker om zich heen. Maar in hun broeierige, opwindende deels dreigende sound is er ruimte voor enkele ingetogen momenten.  
“Dawn” (kort) en het krachtige “End of the line” zorgen voor adrenalinestoten, eigen aan de punk. Op zich doet CIVIC niets vernieuwends, maar de wijze waarop je wordt omver geblazen is de moeite o.m. op het lange, energieke “Trick of the light” intrigeert hun virtuositeit. Die uppercuts in combinatie met melodieuze, vrij toegankelijke punk evergreens overtuigen, zoals op “Blood Rushes”. Persoonlijk houden we meer van een rauwe aanpak zoals op “Wars or hands of time”. “Time Girl” en “Neigbourhood Sadist” zijn op hun beurt energiebommetjes, waarbij alle registers worden open gegooid.

De band heeft een gedurfd pareltje uit, die een breder publiek kan bereiken, en die ondanks de punkattitude, stevig overeind blijft.

Tracklist: 1 Dawn 2 End Of The Line 3 Taken By Force 4 Fly Song 5 Trick Of The Light 6 Born In The Heat 7 Neighbourhood Sadist 8 Time Girl 9 Wars Or Hands Of Time 10 Blood Rushes 11 Dusk

Punk
Taken by Force
Civic

'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen.
De breekbaarheid wordt gecombineerd met een bevreemdend sfeertje,  alsof je in een sprookjeswereld bent aanbeland, omgeven van allerlei wezens die het midden houden tussen dier en mens. We maken de link met een artieste als Bjork, die dezelfde kracht, uitstraling en stem heeft.
En op die manier gaan we, uiterst genietbaar, door de nummers heen, “Something Good”, “Karma is a Beach”, “A liquid matter”, “By the time you hear me”, “Breath In” en “Breath Out” brengen licht, zeemzoeterigheid en donkerte samen, zoals het leven z’n mooie en minder mooie kanten heeft. Knap weet Tuvaband dit te spelen.
Het getuigt van een betoverende schoonheid in de instrumentatie als in de vocals. Beeldrijk ook is de sound, hier wordt de fantasie geprikkeld.
 'New Orders' is duidelijk een gevoelige plaat, een gevoel van welbehangen, met een zweem van mystiek enerzijds, anderzijds is er een lichte vorm van onbehagen als je vertoeft in die eerder donkere zijde.

Tracklist: 1 Rejuvenate 2 Something Good 3 Full Bloom 4 Karma Is A Beach 5 A Liquid Matter 6 A Liquid Matter / Attenborough 7 By The Time You Hear This 8 Miss Haze 9 Cross My Fingers 10 Your Ride To Be Free 11 Lost In Translation 12 New Orders 13 Breathe In 14 Breathe Out

Tiken Jah Fakoly - Een wervelend dansfeest met een boodschap

De beste manier om je grieven aan je medemens kenbaar te maken is erover praten, en de gemeenschap ermee confronteren. Dat is wat Tiken Jah Fakloy (*****)  al vele jaren doet. Toen we de man zagen optreden op Mainsquare festival in 2015 schreven we daarover : '' Tiken Jah Fakoly slaagt er niet alleen in de zon nog feller te doen schijnen, maar schopt ons ook een geweten. Hij laat zich bovendien begeleiden door heel begenadigde muzikanten, die de knepen van het vak voldoende onder de knie blijken te hebben'' . Dat gevoel overheerst acht jaar later nog steeds.
We kregen een stomende set van bijna twee uur , die de AB op zijn grondvesten deed daveren.
Geen te lang gepreek, maar gewoon de muziek voor zich laten spreken werd de rode draad doorheen het concert. Muzikaal opzwepende beats die het midden houden tussen pure reggae en Afrikaanse muziek. Tiken Jah Fakoly zich laat begeleiden door één voor één muzikanten die dezelfde begeestering hebben als de fromtman zelf. Ze zorgen voor een aanstekelijke sound. Twee achtergrond zangeressen die een prachtige stem hebben, zwepen het publiek nog meer op. De muzikanten bewegen even veel als Tiken Jah Fakoly, die zelf elke hoek van het podium gaat opzoeken. Hij laat niet alleen zijn stem horen als protest tegen alles wat mis gaat in de maatschappij, maar confronteert je daar muzikaal mee op een bijzonder feestelijke wijze

“Africa is the Future” stond op een groot scherm te lezen,  achteraan het podium, ook die boodschap wou Tiken Jah Fakoly zeker meegeven aan het uitzinnige publiek. In het begin moest het gaspedaal worden ingedrukt om beweging in het publiek te krijgen. Een maal iedereen op temperatuur kwam, zag je niemand meer stil zitten of staan.
Hij serveerde een stomend setje met een verhaal , een boodschap. Om het echt te laten doordringen, wil hij dat de mensen een spiegel voor zich houden én het leven vieren.
Tiken Jah Fakoly bewijst dat het reggae genre niet enkel beperkt blijft tot Jamaica, maar dat ook de Afrikaanse reggae nazindert! Missie geslaagd bijgevolg.

Als opwarmer trad Jahkasa (****) helemaal in zijn eentje op. Op charismatische wijze weet hij met  opzwepende percussie het publeik te bereiken. De sound klonk energiek  en warm. Hij kreeg de handen op elkaar en tekende voor een aanstekelijk Afrikaans getint reggae feestje. Sjiek hoe hij het deed, puur, oprecht , alleen op dat podium!

Organisatie: Ubu concerts ism Ancienne Belgique, Brussel

Emiliana Torrini + The Colorist Orchestra - Speelsheid en virtuositeit in een veelzijdigheid  pakket

The Colorist Orchestra is een collectief muzikanten, die de klank van hun instrument letterlijk tot leven brengen op brede, kleurrijke wijze. The Colorist Orchestra gaat ook vaak medewerkingen aan met al even begenadigde artiesten, die de scene nauw aan het hart ligt, o.m. Emiliana Torrini is een uit IJsland afkomstige zangeres die met haar bezwerende, zwoele stem je sterk kan ontroeren. Een unieke samenwerking met een magisch geluid.

Singer-songwriter Pitou (****) mocht de avond openen, het duo bewijst dat de stem ondanks alles nog steeds het mooiste instrument is. De pakkende wijze waarop ze ons ontroeren en meevoeren naar mooie oorden, een half uur lang , bewijst dat. Het klinkt bezwerend; durven buiten de lijntjes kleuren en licht experimenteren sieren, daarna word je opnieuw ingenomen door hen , tot je volledig zen bent geworden. Een mooi, intens gevoel.

Emiliana Torrini & The Colorist Orchestra (*****) is ietwat van dezelfde leest. Een  arsenaal aan instrumenten  staat op het podium. Best indrukwekkend wat The Colorist Orchestra allemaal heeft meegesleept. Er is allerhande percussie, strijkers, keyboards, piano, viool en saxofoon, naast het traditionele instrumentarium van gitaar, bas, drums.  
Een sterke, brede instrumentatie dus, waarbij de muzikanten op speelse wijze een kleurrijk palet aan klanken naar boven haalt. Beduidend verbazingwekkend wat je allemaal hoort!
Een bijzonder emotioneel zingende Emiliana vindt hier haar weg. Reeds in 2016 bleek dit een sterke verbondenheid. Die magie is er nog steeds, meer nog, ze gaat zelfs gewoon  mee in de speelse manier waarop de muzikanten elkander aanvullen en aanvoelen. Emiliana + The Colorist Orchestra vinden elkaar perfect. Er wordt gemoedelijk uit de comfortzone getreden.
The Colorist Orchestra zijn één voor één gewiekste klankenkunstenaars, ze brengen de nodige tempowissels, ze improviseren en zorgen op die manier voor een breed, uiteenlopend geluid. Een magisch, wondermooie sprookjeswereld opent zich, ondersteund van die krachtige, breekbare en zwoele stem van Emiliana. Het geheel klinkt groovy, bezwerend als hypnotiserend, ingenomen.
Ook Pitou kwam enkele liedjes mee zingen, haar stem was een mooie meerwaarde.
Op het einde van de set, in de bis, onderstreepte The Colorist Orchestra nogmaals hun talent van speelsheid, virtuositeit en veelzijdigheid. Met Emiliana erbij worden naar een fijne wereld gevoerd waar het heerlijk vertoeven is. Puike, overtuigende set.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

AHAB - De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart

In januari bracht de extreme doom metal grootmeesters AHAB hun vijfde studioalbum, getiteld ‘The Coral Tombs’, via Napalm Records, uit. Het album is het eerste volledige album van de band in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA),  en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel ‘The Colar Tombs’ hun uitzonderlijke talent en een geluid dat alleen AHAB kan creëren. ‘Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één. ‘ lezen we in de biografie, én dat klopt wel.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Daniel..

Het is moeilijk te geloven, maar Ahab werd 18 jaar geleden opgericht. Als je terugkijkt op al die jaren, wat waren dan de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Daniel: Het is raar dat het al 18 jaar geleden is dat we AHAB als project begonnen, met geen andere bedoeling dan het opnemen van enkele doom-metal nummers. De aandacht die we kregen nadat we ‘the call of the wretched sea’ hadden uitgebracht was waanzinnig .Ik kan me eigenlijk geen dieptepunten herinneren binnen onze bandgeschiedenis. Hoewel we de laatste 8 jaar niet echt actief meer waren, zijn er nog steeds mensen over de hele wereld die ons steunen. Ik ben ontzettend dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en er liggen zeker nog veel spannende projecten in het verschiet.

Jullie debuutalbum ‘The Call of the Wretched Sea’ was geschreven in een funeral doom stijl. Wat is het grootste verschil tussen toen en nu?
Daniel: Het grootste verschil, naast het feit dat we ouder zijn en het andere tekstuele sjabloon dat we toen hebben gekozen, is dat we ons geluid in de loop der jaren hebben ontwikkeld. We schreven ‘The call of the wretched sea’ met de bedoeling om Melville's "Moby Dick" te componeren met elementen  van Funeral-doom. Op alle volgende albums maakten we een ontwikkeling door die zowel natuurlijk was als geleid was door de romans die we componeerden.  Ik zou zeggen dat we nu op een punt zijn waar we "ons geluid" hebben gevonden, maar niettemin open staan om er nieuwe elementen aan toe te voegen om deze basis te verrijken.

 Door de jaren heen hebben jullie inderdaad evoluties doorgemaakt, en  ik vermoed dat jullie helaas er fans door verloren hebben, die het jammer vinden dat jullie de pure funeral doom wegen verlaten hebben. Wat vind je daarvan als band en als persoon (persoonlijk hou ik dus meer van bands die evolueren en zichzelf opnieuw uitvinden en dus soms risico’s nemen, zoals jullie doen dus)?
Daniel :Ik denk dat het belangrijk is dat er bands zijn zoals AC/DC bijvoorbeeld die hun hele discografie bij hun roots blijven. Ik hou van AC/DC en als je één van hun albums goed vindt, zal je ook tevreden zijn met de meeste van hun andere albums.... althans min of meer. Dat is mijn standpunt als luisteraar, maar als muzikant en componist heb ik een totaal andere benadering, vooral met AHAB. We hebben deze band opgericht om nautische romans te componeren, die verschillen in verhaal en sfeer. We moeten ons geluid dus aanpassen om een authentiek resultaat te kunnen leveren. Ik heb er absoluut geen probleem mee als iemand mij vertelt dat hij of zij de voorkeur geeft aan ons eerste album. Het is niet mijn bedoeling om mensen op andere gedachten te brengen of om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. We hebben het geluk dat we heel wat mensen bereiken met onze muziek, die zeker niet voor de massa is gemaakt. De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en daardoor authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart.

De pauze tussen ‘The Boats of the Glen Carrig’ (dat is trouwens een fantastisch album) en ‘The Coral Tombs’ is kolossaal, waarom duurde het zo lang voordat deze nieuwe werd gemaakt?
Daniel: Nou, het leven gebeurde. We kregen bijna allemaal kinderen tijdens de laatste jaren, dus iedereen had zijn hiatus van de band op zijn minst voor een paar maanden. We hebben het geluk dat twee vrienden ons ondersteunen als sessiemuzikanten, zodat we toch nog live konden optreden. Na de release van een nieuw album ben ik absoluut niet geïnteresseerd in het schrijven van nieuwe nummers. Ik heb wat afstand nodig om na te denken voordat ik me klaar voel voor een nieuw project. Als de tijd rijp is beginnen we meestal samen te komen voor jamsessies, met geen andere bedoeling dan samen te spelen. We hebben op dat moment meestal geen tekstsjabloon, dus de meeste ideeën vinden hun weg niet naar een plaat of moeten worden aangepast aan het verhaal waarmee we werken. Het componeren zelf duurde eigenlijk niet langer dan op onze vorige albums, maar we hadden wat tijd nodig om te beslissen welke roman we gaan componeren. Er was geen druk van de platenmaatschappij en we kregen toch meer aanbiedingen voor live shows dan we konden realiseren, dus het was gemakkelijk voor ons om wat shows te spelen en te wachten tot de juiste tijd was gekomen.

Ik heb  naar het nieuwe album 'The Coral Tombs' geluisterd en ik moet zeggen gefeliciteerd. Ik vind het een erg (donker) emotioneel album. Waar komt de inspiratie vandaan?
Daniel: Tijdens het compositieproces is alle muziek die geschreven is voornamelijk beïnvloed door het lyrische sjabloon waar het album op gebaseerd is. Hoewel ik ook een opleiding muziektheorie heb gevolgd, heb ik deze kennis nooit gebruikt bij het componeren. Het enige criterium of een partij, een melodie of een harmonische verandering al dan niet in het arrangement past, is of het goed voelt of niet. Het gebeurt vaak dat ik diep geraakt word door melancholische muziek, en ik weet zeker dat deze noten die de luisteraar emotioneel kunnen raken, geschreven zijn door mensen die met het hart componeren. Als we de nummers live op het podium uitvoeren, erken ik dat ik ook de neiging heb om muziek en teksten in verband te brengen met privé-emoties of gevoelens, dingen die niets te maken hebben met hun lyrische template.... en deze verschillende manieren om te ervaren en te interpreteren is uiteindelijk het kostbaarste geschenk van muziek.

Was (en is) deze donkere tijd waarin we leven sinds de pandemie ook een inspiratiebron? Of komen jullie inspiratie ergens anders vandaan?
Daniel: Mijn bijdrage aan AHAB is in de eerste plaats muziek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de pandemie of de voortdurende oorlog in Oekraïne me niet raken, het zijn echt donkere tijden waarin we leven. Vooral als vader van twee kinderen is het niet altijd gemakkelijk om dit slechte nieuws te negeren. Als ik teksten zou schrijven zouden deze onderwerpen zeker een impact op me hebben, maar met het componeren van de muziek is het compleet het tegenovergestelde. Hoewel ik ook graag naar Duitse punkmuziek luister, die vaak politiek is, zou ik mijn muziekconsumptie vergelijken met het proces van het lezen van een boek, waarbij je een medium gebruikt dat je op een apart niveau tilt om al het andere om je heen weg te laten vallen. Met AHAB was het de bedoeling om vanaf het begin nautische romans te componeren. Ik probeer me tijdens het componeren altijd te concentreren op het verhaal, de echte wereld heeft geen invloed op de muziek, hooguit subliminaal. Dus de verhaallijn van de roman of beter gezegd de teksten van Chris als de essentie van de inhoud zijn de leidraad voor mijn bijdrage aan AHAB.

Op een bepaalde manier (je kunt het ermee eens zijn, je kunt het er niet mee eens zijn, maar dit is hoe ik het voel) is er in bijna elke doom act een link naar Black Sabbath. Jullie doen iets unieks, maar toch is er in zekere zin die link. Wat vinden jullie van deze uitspraak?
Daniel: Black Sabbath was een zeer belangrijke band in de geschiedenis van de heavy metal, en nog belangrijker voor de ontwikkeling van doom-metal. Persoonlijk denk ik niet aan Black Sabbath als ik mijn gitaar pak om te componeren voor AHAB, maar ze hebben zoveel bands beïnvloed dat het absoluut mogelijk is dat ik inspiratie put uit een muziekstuk dat eerder geïnspireerd werd door een nummer van Black Sabbath. Dat donkere en ongepolijste gitaargeluid van hen is een van de meest iconische stijlmiddelen van de doom-metal geworden, en dat is iets wat we misschien gemeen hebben....en als je zoekt op overeenkomsten, is het mogelijk dat je er ook een paar vindt.

Het is ook een zeer gevarieerde plaat, intiem als alle registers opengooien in een donkere wervelwind. Is dat een bewuste aanpak?
Daniel: De samenstelling van een album gebeurt nummer na nummer, in verschillende fases. Ik werk graag met contrasten in onze songs, want tegengestelde elementen zijn zeer effectieve instrumenten die elkaar benadrukken, vooral als ze botsen. Het is dus zeker de bedoeling om in de meeste nummers variatie aan te brengen. De algemene indruk van de hele plaat daarentegen is voor mij ook altijd een kleine verrassing, en het hele plaatje ontvouwt zich pas als je het album van begin tot eind beluisterd hebt.

Ik hou van de pure doomsfeer die me een warm donker gevoel van binnen geeft (ik ben een donkere ziel, die ook naar new wave luistert). Waar blijft de inspiratie vandaan komen?
Daniel: We zijn begonnen als een project dat sterk beïnvloed is door de stijlmiddelen van funeral doom-metal. Hoewel we in de loop der jaren onze eigen stijl hebben ontwikkeld, is er nog steeds die kern die bestaat uit (extreme) doom-metal. Ik heb in verschillende bands gespeeld vóór AHAB, maar achteraf zou ik zeggen dat er voor mij geen genre zo geschikt was als doom-metal als het gaat om het uitdrukken van stemmingen en gevoelens. We spelen dit soort muziek al bijna 20 jaar, en we zijn nu op een punt waar het gewoon natuurlijk aanvoelt om in die "taal" te componeren.

En waar hebben jullie voor dit album de inspiratie gehaald? Wat is het centrale lyrische motief van het album?
Daniel: Zoals al zijn voorgangers is ‘the coral tombs’ tekstueel gebaseerd op een nautische roman, namelijk "20000 leagues under the sea" van Jules Verne. We hadden het er enkele jaren geleden al over om deze roman als sjabloon te gebruiken, waarvan ik het verhaal alleen kende van deze oude Disney film. Hoewel ik het verhaal erg goed vond, kon ik me onze muziek niet voorstellen bovenop die verhaallijn van de film, die duidelijk voor een jonger publiek is gemaakt. We passen ons geluid natuurlijk altijd aan , aan een nieuw verhaal dat we componeren, maar aan de andere kant moet dat verhaal ook een mogelijke basis zijn voor zware riffs en grunts. Toen Chris uiteindelijk het boek las, herkende hij het volledige potentieel ervan en leverde hij een "tweede niveau van interpretatie" door zich te concentreren op het karakter van de mysterieuze kapitein Nemo en zijn afkeer van de wereld daarboven.

Het is een fantastische plaat, de verbeelding wordt voortdurend geprikkeld. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Daniel: Nou de reacties waren tot nu toe echt heel goed. Het is een tijdje geleden dat we feedback kregen voor een nieuwe release zoals je weet, maar het voelt alsof de weerklank die we krijgen voor ‘the coral tombs’ van fans en de media nog beter is dan voor zijn voorganger. We zijn opnieuw de hitlijsten binnengekomen, zelfs op een veel hogere positie dan de vorige keer, wat absoluut te gek is. Ik las ook enkele commentaren van luisteraars die de sfeer van ‘the coral tombs’ vergeleken met ‘the call of the wretched sea’. Hoewel ik dat niet helemaal kan herhalen, beschouw ik dat ook als een positieve feedback over de immense aandacht die ons eerste album heeft gekregen.

Na deze release neem ik aan dat je op tournee gaat? Komen jullie ook naar België? En festivals?
Daniel: We gaan op pad om wat clubshows in Duitsland te spelen en ook festivalshows in Europa zoals het SUMMER BREEZE of DAMNATION FESTIVAL. We hebben nog enkele open data en ik denk dat er ook een show in België in het verschiet lag, maar voor zover ik weet is er nog niets bevestigd.

Zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die jullie nog willen bereiken (naast de wereldheerschappij natuurlijk)?
Daniel: Er zijn nog steeds veel festivals waar we nog nooit gespeeld hebben, en plaatsen waar we nog nooit geweest zijn, dus er valt nog veel te ontdekken. Ik weet nog dat we onze eerste aanbieding voor een live show kregen, om op een Doom Festival in Zuid-Duitsland te spelen, en ik dacht echt: "WTF, groter dan dat kan het voor ons niet worden"! Volgend jaar spelen we onze eerste show in de VS als onderdeel van Maryland Death Fest. Ik ben erg dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en dat er mensen zijn die ons al jaren steunen en volgen. Het vuur brandt nog steeds en ik hoop dat onze reis nog lang niet ten einde is!

Met de stijl van muziek die jullie brengen, gaan jullie geen grote festivals als Wacken of zo afsluiten denk ik. Misschien is dat ook niet jullie ambitie, of wel?
Daniel: Nou we hebben eigenlijk in het verleden al festivals afgesloten door de laatste slot op de laatste dag te spelen op Brutal Assault festival bijvoorbeeld. We hebben ook een keer heel laat gespeeld op Summer Breeze, maar ik kan me niet herinneren of we echt de laatste band op die dag zijn geweest. Hoewel het echt moeilijk is om tot laat in de nacht wakker te blijven, vooral op een festival waar je meestal de hele dag op de been bent, verkies ik deze slots boven die vroege bij daglicht op een openluchtpodium. Ik ben me ervan bewust dat er altijd fans zijn die een heel laat slot op de laatste avond van een driedaags festival niet zullen halen. Maar de feedback van degenen die deze shows hebben bijgewoond is altijd erg goed geweest, en ik neem aan dat zij ook de voorkeur zouden geven aan een zeer laat optreden boven een vroeg optreden.

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij …
Daniel: Nou, heel erg bedankt voor dit interview. ‘The coral tombs’ is uit op Napalm records en ook verkrijgbaar in onze bigcartel shop. Geef het een luisterbeurt, verspreid het woord en ik hoop jullie binnenkort ergens te zien!

Pics homepage @ Stefan Heilemann

Check: https://napalmrecords.com/english/ahab

Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).

Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Lees het interview hier .

Op “Healty Snack” voel je adrenalinestoten door de opzwepende beats. Het is een catchy, aanstekelijke sound, die een kleurrijke wereld opent. Onderhuids is er een bevreemdend voelende golf op subtiele wijze. Het is heerlijk genieten van die lichte botsing tussen keyboard en gitaar, een zachtaardige wrijving, ondersteund door intense vocals.
“Nooit” klinkt erg gevarieerd en maakt de song boeiend.
Het zorgt ervoor dat de debuut plaat een ontdekkingsreis is van innemende en groovy klankentapijtjes. Intimiteit en stekeligheid vinden elkaar. “Arak” en “Demandeur de rien” laten iets meer avontuur horen. “All you can eat” is opzwepender en brengt ons terug naar de eighties. “Roy” is van hetzelfde allooi.
Die terugblik mag er gerust zijn , maar ze hebben nog voldoende eigen identiteit door die verrassende, creatieve wendingen en de popmelodie, waarmee ze een divers publiek kunnen aanspreken. We genieten optimaal van die warme sound , die per luisterbeurt z’n subtiliteit prijsgeeft.
Een bijzonder kleurrijk meesterwerkje dus.

Tracklist: Healty Snack 04:35 - My Pleasure Your Honour 04:36 - We saw a city 03:52 - Nooit 05:26 - Arak 03:56 - All you can eat 06:33 - Roy 04:23 - Demandeur De Rien 03:46 - Mandibles 04:58