Ironborn - Geduld werd beloond

Binnen de Belgische metal is Ironborn (****) ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde. Ooit begonnen als coverband, wist Ironborn vooral op de podia een stevige reputatie uit te bouwen. De muzikanten hebben een grote voorliefde voor de metalscene en bijhorende subgenres. Ze weten een breed publiek te bekoren.
Het was even wachten op een plaat met allemaal eigen nummers. In 2017 kwam een eerste EP uit, en dan was uitkijken naar het eerste full album. Door de coronapandemie werd dit uitgesteld, alsof den Duvel ermee gemoeid was; maar nu, in 2023, kan de band eindelijk hun eerste full album voorstellen aan zijn fans. 'After The Flood' is een gevarieerd plaat in het genre, die de veelzijdigheid van Ironborn onderstreept .
De eigenlijke CD werd al eerder voorgesteld door enkele shows, en nu kwam Deinze aan de beurt. In een goed vol gelopen Elpee, bewees de band dat geduld altijd wordt beloond.

In het bloedhete café was het bijzonder moeilijk om afkoeling te vinden, buiten was het al niet veel beter. Ironborn vloog er meteen in, de temperatuur steeg nog op “The cures”, tot het nakende kookpunt.
De band is live een bommetje; de songs van de nieuwe schijf komen het best tot hun recht op een podium. We kregen ferme uppercuts en werden compleet van onze sokken geblazen door de metalen muur van instrumentatie en vocaal vernuft. Wat een opbouw, intensiteit en gedrevenheid. Ironborn greep bij het nekvel. De clichés zijn niet veraf, maar het stoorde allerminst. Op “Prison Grounds” werd het refrein (“Metal Is The Law”) meegebruld,  met de vuist in de lucht. Het publiek ging gretig in op wat de band presenteerde. 
Wat een gebald concert. Er volgden nog enkele knappe covers als “The Wickerman” van Iron Maiden en “Creeping Death” van Metallica om de set af te sluiten met “Never Again”.  Zowel de eigen nummers als de covers gingen erin als zoetenkoek, mede door de charismatische frontman, die zijn publiek voortdurend aanport. De combinatie van een cleane stem met rauwe grunts van Tom waren een meerwaarde. Songs als “Guardian Of The Scales”, “Lilith” en “Into Darkness” werden zeer goed ontvangen door het enthousiaste publiek.

Na jaren van aanmodderen is de band nu op dreef. Ironborn is er klaar voor om daverende , denderende concerten af te leveren en doen dat door de eigen nummers te combineren met enkele opmerkelijke, sterke covers. Een subliem debuut ‘After the flood’ klinkt live overtuigend. Band om in het oog te houden.

Pics homepag @Filip Van der Linden

Organisatie: Café Elpee, Deinze

Jethro Tull - Zinnenprikkelende set van een muzikaal icoon

De tournee van de 'The Prog Years' is nog maar goed verteerd vorig jaar of Ian Anderson gaat met z’n Jethro Tull terug op tournee.
Verslag van ‘The Prog Years’ hier .
Jethro Tull blijft populair en als band een bezige bij. De fans krijgen een onvergetelijke nostalgietrip en er zijn ook enkele nieuwe nummers te horen. Waaruit dan weer blijkt dat Jethro Tull (****1/2) een band is die na al die jaren, het verleden met het nu verbindt. We kunnen spreken van een zinnenprikkelende set.

“Nothing is Easy” zette de set met een knal in, een instrumentale perfectie die met allerhande beelden en oudere concertfilmpjes op het scherm werd getoond; het beeld dat Jethro Tull wil tonen is dat alles zijn makkelijk en moeilijk kantje heeft. De prikkels die we krijgen, zetten ons aan tot nadenken. Ian Anderson mag dan de meeste aandacht naar zich toetrekken, wat een charisma en uitstraling trouwens, de bandleden krijgen voldoende ademruimte (zeker de sublieme gitarist) om hun ding te doen.
Hij heeft steeds heel wat te vertellen over het materiaal en breit er een geschiedkundig verhaal aan. De man in licht gebogen kniehouding en z’n dwarsfluit staan voorop. Hij beweegt zich, lichtjes springerig, vlotjes over het podium. Het siert hem nog steeds. Vocaal ziet z’n stem deels af, maar het stoort allerminst in de algemene context. We voelen nog steeds die innemendheid en zalvende aanpak.
De show zorgt ervoor dat dit een gedenkwaardige avond is, die iedereen bereikt , van vaders en dochters, oudere koppels en jonge progressieve muziek fans.
De band gaat speels, doordacht te werk en wringt zich in alle bochten op songs als “Songs from the wood” of  “Holly Herald”; een bijzonder muzikale en kleurrijke wereld.
De set bestaat uit twee delen, met een korte pauze tussenin.
De maatschappijkritiek is altijd aanwezig en op de nieuwe plaat komt dat onderwerp evenzeer aan bod. "Mrs Tibbets" verwijst naar de moeder van Paul Tibbets, de piloot van de Enola Gay die in 1945 de atoombom op Hiroshima liet vallen. Anderson brengt het met een kwinkslag en enkele sarcastische bedenkingen. Doordenkertjes sijpelen meermaals door de set heen, zowel in tekst als in de bindtekst van de songs, en worden telkens op luid applaus onthaald. Nergens valt een rustpunt te verkennen in het zinnenprikkelende materiaal.
“Dark Ages” toont wederom beelden die tot verbeelding spreken; een prachtige “Aqualung” sloot de set subliem af. Gevolgd door een “Locomotive Breath” in de bis, waarbij de keyboard speler z’n virtuositeit onderstreept. De voltallige band kon nog eens alle registers opentrekken, en Ian kon zich van zijn beste kant zien op flute.
Tijdens de staande ovatie wordt op het scherm beelden getoond van alle bandleden.

Eén ding is zeker, Jethro Tull staat er als band en heeft met Ian Anderson een gerespecteerd muzikant, zanger, criticus, kunstenaar als entertainer 'pur sang'.

Setlist: Set 1: Nothing Is Easy //With You There to Help Me //Sweet Dream //We Used to Know //Holly Herald //Hammer on Hammer //Songs From the Wood //Bourrée in E minor
(Johann Sebastian Bach cover)
Set 2: Heavy Horses //The Navigators //Warm Sporran //Mrs Tibbets //Dark Ages //Aqualung
Encore: Locomotive Breath

Organisatie: De Roma, Antwerpen (ism Greenhouse Talent)

Het Noorse duo Picidae (vertaling: spechten) weet met hun magische klank een rustgevende sfeer te creëren. Het duo bestaat uit zangeres Sigrun Tara Øverland - ze speelt de lier, autoharp en gitaar -, en Eirik Dørsdal die trompet, elektronica, kalimba speelt en die trouwens de vocals voor zijn rekening neemt.
Met hun nieuwste album 'A Stray Labyrinth' komen o.a. invloeden uit het Midden Oosten naar boven; het is vooral een zeer filmische plaat geworden, dromerig, sprookjesachtig en bevreemdend.
Lees gerust het interview met het duo.

De nummers zijn sterk verbonden met de mysterie van de Scandinavische natuur, de Noorse mythologie en tot de verbeelding sprekende verhalen, kortom een bevreemdende schoonheid. Een sprookjesachtige wereld waarbij de vocals en de trompet je doen zweven. “Here we go again” zet de toon, door die veelzijdige karakteristieke vocalen en de mystieke instrumentale aankleding die het folkloristische wat onderstreept.
Een zweem van rust en intimiteit als donkerte is aanwezig in een golvende beweging.   We gaan van zonovergoten stranden naar opstekend stormweer in hun materiaal. Het mysterieus klinkende “Back to the Savannah” blijft bij. Invloedrijk zijn de jazz, folk en pop.
Picidae klinkt eigenzinnig goed op deze plaat, met die verschilllende samenhang van stijlen en de wisselwerking intimiteit, donkerte en extravertie. Het gaat dus van ingetogenheid tot alle registers opentrekken,  waardoor een wervelstorm aan klanken en vocals ontstaat. Puike plaat.

Tracklist: 1 Here We Go Again 4:18 2 Crystal Rosa 2:46 3 A Softer Fall 3:10 4 Mhairi 3:47 5 Storm 3:09 6 Iseeyou 4:03 7 A Stray Labyrinth 4:41 8 Slow Growth 3:26 9 Merlin 3:09 10 Monstrophy 3:27 11 I Saw Her Mum With A Cherry Blossom 3:26 12 Back To The Savannah 3:49

Folk/Jazz/Pop
A Stray Labyrinth
Picidae

Dirk Serries is een muzikant, producer en componist die van vele markten thuis is; de releases volgen elkaar in snel tempo op. Al die releases van de laatste maanden bespreken, is een onmogelijke zaak. Maar we buigen even het hoofd over zijn laatste meesterwerk ' Nocturnal Discord Outtakes'. Drie songs die afklokken op circa tien minuten. Waarbij Dirk Serries zijn veelzijdigheid aantoont.
Een geflirt van donkere gedachten en rustgevende soundscapes horen we op ”Alternative Lullaby”, eentje die je compleet 'zen' maakt, eens je in die mooie wereld bent in gestapt.
Het fijne aan Dirk Serries’ muziek is dat hij duisternis aangenaam doet aanvoelen, een gemoedsrust daalt over je neer, ipv de angst van het donkere.
Het ellenlange, wondermooie “Monumental Twitch” , met een klank gerelateerd aan strijkers, zorgt voor een sprookjesachtige wereld. Magisch mooi. “Autum Reprise” bezorgt je meer dan tien minutenlang een krop in de keel; een sound gelinkt aan klanken bij een opera . Wat dan weer het filmische van de muziek onderschrijft. Want deze muziek zou perfect passen bij romantische en suspense films. Emotie is hier het centrale gegeven.

Een typische weg die hij blijft bewandelen, maar daar waar hij soms gebruikt maakt van oorverdovende drone geluiden,
'Nocturnal Discord Outtakes' bewandelt duidelijk de weg van rust en kalmte, die grenzen kan doen verleggen. Oorverdovende drone geluiden komen hier niet te pas.
Het is de perfecte plaat om even de jachtigheid opzij te plaatsen en gemoedsrust te laten heersen.

Info https://dirkserries.bandcamp.com/album/nocturnal-discord-outtakes  

Tracklist: Alternative Lullaby 10:19 Monumental Twitch 09:20 Autumn Reprise 10:35

experimenteel/ambient
Nocturnal Discord Outtakes
Dirk Serries

 

Alex Koo is een veelzijdig pianist, hij 'leeft' en ‘beleeft’ het instrument letterlijk. Onlangs bewees hij dat nog op Gent Jazz, waarover we het volgende schreven: 'Hij is een verhalenverteller en pianoweirdo. Na een song voor zijn dochter, brengt Alex Koo ook wat film muziek, waarbij je daadwerkelijk je in een scene waant waar een cowboy op een paard rijdt, de horizon tegemoet. Een klankenspectrum dat tot de verbeelding spreekt en intens mooi is . Een gevarieerde set met een onaardse streling aan de oren …'

Eerder dit jaar bracht hij ook een prachtige plaat uit, 'Etudes For Piano' ,
De man is een vat vol emotie en melancholie, en slaat voortdurend een brug tussen klassieke piano en jazz. Het maakt hem een bijzonder artiest om te koesteren.
Op deze prachtige plaat van magische composities, toont hij zijn kunde en veelzijdigheid. Er heerst een filmische sfeer, lichtjes flirten met ingetogenheid, warmte, muzikale weerhaakjes tot het gaspedaal induwen. Het zit er allemaal in op z’n pianospel. Wat een spanning en wisseling in dit speels golvende spel.
Diep onder de indruk zijn en blijven we van deze man en zijn projecten …dit is dus een grensverleggend meesterwerk, 'Etudes for Piano'

Tracklist:  
All Arms On Deck! 02:41 Coconuts 02:53 Luna Umi 06:52 Sonar 07:44 Variations On The Easiest Song In The World 04:22 Five In Fis 02:06 Satiesfied 03:23 DbREAM 06:26

Jazz/Piano
Etudes For Piano
Alex Koo

 

Bij sommige muzikanten weet je bij voorbaat dat je op het goede adres zit. Neem nu snarenvirtuoos Julien Tassin, wiens laatste album 'Primitiv' ons vorig jaar nog compleet kon bekoren. De recensie kun je hier nog eens nalezen.
Julien Tassin en Patrick Steenaerts hebben hun sporen verdiend sporen in o.a. Kameel, Run Sofa en Yevgueni, en ze bundelen hun snaarkrachten als duo nu op het album ‘Duality’.
De twee talentvolle gitaristen improviseren maar al te graag en voelen elkaar perfect aan. Er hangt magie in de lucht bij het aanstekelijke “Compassion” en verder “Distorted”. Ze houden de spanning aan tot op het eind door de avontuurlijke aanpak, de onverwachtse wendingen en de klankvervormingen.
De twee bieden dus een kleurrijk en veelzijdig geheel. Hun virtuositeit en speelsheid siert.

Compassion - Classico  - Distorted - Caroline No - Chasm - Für Gerlinde - Gymnopédies No.1 - Duality - Les pluies noires - Azur

Het project Loud As Giants is een samenwerking tussen de onnavolgbare Broadrick en zijn oude vriend, de Belgische componist Dirk Serries, die al sinds het begin van de jaren tachtig een grote hoeveelheid donkere ambientmuziek heeft uitgebracht en misschien wel het meest bekend is om zijn werk onder de naam Fear Falls Burning.
Met 'Empty Homes' wordt opnieuw de grenzen van het genre verkend, ergens tussen waanzin (oorverdovende sound)  en gemoedsrust (zachtmoedige sounds) , de brug tussen donkere gedachten en lichtjes in de tunnel.
“Monument” is er meteen eentje die twaalf minuten duurt. We stappen binnen in die mystieke wereld. Een onheilspellend “Estranged” gaat de donkere weg in; continu worden we heen en weer geslingerd in die wisselende sounds.
Op “RoomThree” lijkt de balans terug te keren, maar het dreigende en waanzinnige op het eind tekent net niet voor een rustpunt. Even op adem komen is er wel op “Isolation”. Algemeen horen we donkere tunes, die een beklemmend gevoel veroorzaken. We hebben hier een grauwe, rauwe en duivelse van griezelige, angstaanjagende geluidjes, met af en toe een rustpuntje, die gemoedsrust biedt.
We ervaren het al soort onaardse magie, magische duisternis met een beklemmend gevoel en van welbehagen.

Tracklist: Monument 12:30 - Estranged 10:53 - Room Three 12:11 - Isolation 10:49

Dark ambient
Empty Homes
Loud As Giants 

'Sambuca Dreams' van Crooked Steps is een aanstekelijk zomers plaatje geworden.
We hadden hier al een fijn gesprek met de band; het interview kunnen jullie hier nalezen.

Na een korte, wat vreemde intro zijn we klaar voor deze aanstekelijke trip. “Case Toi” en “Sugar” en het mooie “Lowrider” zijn opzwepende, groovy nummers bij de avondzon.
Nergens klinkt het bij Crooked Steps al te cheesy, de songs komen vanuit een buikgevoel en stralen positivisme uit. De melodieën van “Mad Man”, “Hey you, it's ok” blijven hangen, ze hebben een meezinggehalte. Met een knipoog naar de surfpop en dan denken we vooral aan de Beach Boys. Verder gaar het gezwind met “The Sadnness of the silver surfer” en “Pugatory”.
We krijgen een warm gevoel van het materiaal. Mooi overtuigend album.

Tracklist: Qu'Est-ce Que Vous Voulez - Casse-Toi - Soul Gunner - Sugar - Lowrider - Sambuca Dreams - Mad Man - Hey You, It's Okay - Moonfishman - Smooth Failing - Daiquiri - Locomotora - The Sadness Of The Silver Surfer - Purgatory

Surf pop/rock
Sambuca Dreams
Crooked Steps

Crammerock 2023 - Muzikale variatie van een mooie festivalzomer
Crammerock 2023
Festivalterrein
Stekene
2023-09-01 + 02
Erik Vandamme

De sterkte van Crammerock is dat de organisatie grasduint in het zomerfestivalaanbod en grote namen op hun affiche kan zetten binnen een erg gezellige omgeving in het mooie Stekene. Dit jaar staan dan kleppers als blackwave., Stikstof, GOOSE, Goldband en Noel Gallagher op de affiche. Crammerock 2023 was dan ook vrij snel uitverkocht.
Een overzicht van de tweedaagse.

dag 1 - vrijdag 1 september 2023
Merol (****) – Merol was al meteen één van de binnenkoppers op vrijdag. Ze weet semi-erotiek met een brok humor te verbinden. Energiek gaat ze te werk, het klinkt snedig, leuk, lekker provocerend en met de duivelse preciesheid van een wilde kat legt ze de lat hoog. Merol zorgt voor een wervelend dansfeestje … met een hoek af.

Daan (****1/2) - Daan was gewoon Daan op Crammerock. Punt. Hij pakt ons simpelweg in door z’n charisma en de virtuositeit van de band en hemzelf. Wat een intensiteit en afwisseling in de instrumentatie. In de clubs was er ruimte voor intimiteit en op de festivals klonk Daan gedreven, extravert en trok de kaart van ambiance. Iedereen ging ervoor en het spelplezier droop er van af.

Pommelien Thijs (****) - Het derde podium kreeg de bastunes te verduren in de overlappingen, vaak van de sound in de grote tent .. Pommelien Thijs hoeft nu al bijna geen introductie meer. Op de Lokerse Feesten wist ze te intrigeren. En op Crammerock ervaarden we nog meer vuurkracht, spelplezier en gedrevenheid. Een artieste die maar groeit in haar kunnen …

Miles Kane (****) - Miles Kane kon op heel wat bijval rekenen, een enthousiast publiek verwelkomt hem. Miles voelt aan dat hij hier een soort thuismatch kan spelen. Ondanks de mindere laatste plaat, ging hij en z’n band gretig te werk. De talentvolle zanger weet het publiek perfect te bespelen . Entertainment in die Britpopgroove, o.m. mag een kindje op het podium een dansje wagen, wat zorgt voor meer applaus. Er zijn veel meezingmomenten in de rits vroegere hits. Miles Kane pakt Crammerock in door een oeverloos enthousiasme, het refrein van "Don't Forget Who You Are" galmde minutenlang na de set nog steeds doorheen de tent. Klasse optreden van een klasbak!

Selah Sue (*****) - Een van de hoogtepunten van de festivalzomer was Selah Sue op Werchter Boutique. We schreven over haar optreden: '' Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert."
En na Dranouter moet ze ook vanavond niet onderdoen. Dartelend, springend hebben we hier een bruisende set van een enthousiaste lady. De dansspieren worden aangesproken, alsook kan het ook gevoelig, breekbaar, ingenomen klinken . Mooi overtuigend die afwisseling, gedragen door haar warme, soulvolle stem. Selah Sue voelt zich goed, erg goed momenteel en is uitgegroeid tot een sterke vrouw. Een sublieme gedreven, emotievolle set.

Caity Baser (***) - Caity Baser is een Britse singer-songwriter die vooral door Tik-Tok is uitgegroeid tot een pop fenomeen. De jonge dame staat wel voor een half lege club. De aanstekelijke pop blijft ietwat hangen, maar echt uniek is het niet. Caity Baser is nog jong en kan nog groeien.

Goose (*****) – De synthpop van Goose is een blijvertje. Live op optredens en festivals trekken ze de kaart van ontspanning en dans. Ze spreken een breed publiek aan. Het pompt en dreunt. Er zweeft evenwel een donker wolkje in hun materiaal , wat hun variatie en hun evolutie onderstreept. Goose stond garant voor een feestje door die groovy, opzwepende sound.

Goldband (***1/2) – Goldband is hip … voor wie er van houdt. Persoonlijk kunnen ze me niet echt overtuigen, maar ok, deze Nederlanders krijgen op vrij carnavalesque wijze iedereen mee. Aangenaam vertier dus. Een wervelend feestje met een heupswing! Goldband weet hun publiek nauw te betrekken en zorgen dus voor een optimale positieve stemming . Als een circusact, ‘geen noodgeval’, maar leuk zondermeer.

dag 2 - zaterdag 2 september 2023
Mayorga (****1/2) - We zakten al vrij vroeg af voor Mayorga. Op de Lokerse Feesten wist de formatie ons te intrigeren met hun sound, bedwelmende vocals en charisma. Helena Mayorga Paredes en C° speelden een gretig indierockend setje, met “Lovesong” van The Cure die hier opviel. Op het einde werd het tempo verhoogd en zagen we zelfs een mini moshpitje .

Circa Waves (****) - Circa Waves had al wat meer publiek. De indierockers klonken aanstekelijk, energiek. Een spannende, gevarieerde aanpak met een handvol poppareltjes, die het publiek een eerste heupwieg bezorgde.

S10 (****) - S10  was een artieste die deze zomer opviel. De bevallige zangeres heeft een sterk charisma en met haar sprookjesachtige stem en sound sprak ze de dansspieren aan. Ook de emo-nummers mochten er best zijn. De speelse aanpak overtuigde het publiek en tekende dat ze hier kan doorbreken. Dame met groeipotentieel.

Absynthe Minded (****) – Blij dat deze band terug op het voorplan kan treden. De Belgische klepper heeft een arsenaal fijne nummers uit en ook nu in hun comeback brengen ze overtuigend materiaal , niet vies van een wereldlijke inslag. De songkeuze was in z’n totaliteit ietwat gematigd, gezapig van opzet, ondanks de finesse in instrumentatie en vocals.

Sons (*****) - Sons op z’n beurt was wat anders en trok alle registers open. Een band die de nodige uppercuts uitdeelde, en energiek, dynamisch, opwindend klonk. Al vrij vroeg is er een moshpit. Mokerslagen werden uitgedeeld. Sons zette ons in vuur en vlam! Wat een spanning en een gebald gedreven set. Dit was lekker hard 'into the face'.

Brutus (****) - Brutus is er eentje die opvalt door de aanstekelijke gitaarriffs en de drums van zangeres/drummer Stefanie Mannaerts. Er zit heel wat emotie in hun set en veelvuldig worden alle registers opengetrokken. Strak, rauw, gedreven als korrelig, zalvend, intens, pakkend. Die golvende beweging wist aan te slaan.

The Haunted Youth (****) - The Haunted Youth blaast de postpunk/new wave nieuw leven in. Dat donker emotionele kantje  kunnen we niet van ons afslaan. De band laat ons mee glijden en zweven op hun gezapig dromerige rockende sound. “Teen Rebel” klonk stevig en  werd door iedereen meegezongen. Band die het publiek wist te ontroeren.

Heideroosjes (****1/2) - We hadden al veel Heideroosjes T-shirts gespot in het publiek. Zij kunnen nog steeds rekenen op een sterke respons. Heideroosjes staan garant voor een wervelend punkrockfeest, die de humor in hun materiaal niet verliest. Punkrock op z’n best. Al van ‘89 weten Marco Roelofs en C° België en Nederland op stelten te zetten, en na al die jaren hebben ze niks aan energie ingeboet. Als jonge wolven gingen ze tekeer, speels, gedreven. Gewoon gaan met die banaan. Hun return sinds een kleine vijf jaar blijft nazinderen …

White Lies (****) - Een overvolle tent voor White Lies. Niet zo verwonderlijk want White Lies is hier uitgegroeid tot een waar begrip. Hun debuut plaat 'To Lose My Life' is een klassieker geworden. Ook al deed de band het met 'Ritual' (2011) niet slecht. White Lies is met de jaren extraverter en houdt van z’n Belgische fans . We ervaarden een standvastige, doortastende set van het combo, die soms alle registers opentrok. Het sierde hen. Sublieme set, zonder meer!

blackwave. (*****) – Eén van de toppers live is ongetwijfeld deze blackwave. die hiphop, soul, r&b en jazz perfect in elkaar doet samenvloeien, met een overvolle tent op Crammerock, De aanstekelijke blazers met die hiphopsounds en raps zorgden voor een warme, groovy, kleurrijke sfeer, met een wervelend dansfeestje als gevolg. Het publiek wordt nauw betrokken. Iedereen amuseerde zich.

Noel Galllagher's High Flying Birds (***1/2) – De absolute publiekstrekker was natuurlijk Noel Gallagher , die al een handvol eigen platen uitheeft , en die enkele opvallende Oasis nummers graag speelt. Het legendarische statuut van de man en het eenmalig optreden in ons landje (nav de pas verschenen nieuwe plaat, ‘council skies’) met zijn 'High Flying Birds' bracht veel volk op de been. Hij heeft een sterke band achter zich , maar moet het vooral hebben van eigen classics en deze van Oasis. De spanning daalde dikwijls door de te gezapige aanpak. Het waren vooral de muzikale speldenprikjes die de aandacht terug omhoog krikten. Compleet omverblazen waren we niet. Het rockend Britpophart kwam als een diesel opgang om dan warmgedraaid te overtuigen, met “Don’t look back in anger”.

Amber Broos (****) - Uitbollen konden we in de Club waar Amber Broos, twee uur lang, tekende voor een dansfeestje door de pak variaties aan beats, niet vies van enige experimentjes. Binnen de DJ wereld is deze Amber Broos aan het doorbreken door de wilde combinatie house en typische club techno.

Stikstof (****) - We sloten Crammerock 2023 af met één van dé topacts binnen de Belgische hip hop. De Brusselse formatie brengt het soort hip hop uit de straat, dat ons kan bekoren. Ook het publiek was ervoor te vinden. Stikstof kon fel tekeer gaan, maatschappijkritiek, bittere ernst, dagdagelijkse ervaringen en een vleugje humor vinden elkaar bij dit combo rond Jazzbrak en Zwangere Guy. Dit was intens pakkende, rake ‘to the face’ snedige klasse hip hop. Mooi om overtuigend Crammerock af te sluiten. Crammerock wist zichzelf te overstijgen. Sjiek!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5486-aaa.html?Itemid=0

Organisatie: Crammerock

Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt!

Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers.  Het werd een succesverhaal, want prompt volgden snel uitverkochte concerten en wordt op 1 september het album ‘Hellmut Lotti Goes metal’ uitgebracht. Met bovendien een eigen nummer “The Darkness”. Voldoende voer dus om Hel(l)mut enkele vragen te stellen over dit project, te polsen naar de reacties maar ook te kijken naar de toekomstplannen en/of ambities na al die jaren.

Helmut, hoe ben je op het idee gekomen om een metal album uit te brengen? Wat gaf de doorslag?
Het is allemaal begonnen met Radio Willy die me hadden gevraagd of ik dit wilde doen. Ze zochten namelijk een artiest om een nummer uit de top 1000 te zingen. Maar dan iemand die in een heel andere genre zit. Sophie Engelen had bijna tien jaar geleden een interview met mij gehad over het album ‘The Number of The Beast’ van Iron Maiden. Ze had het verhaal onthouden dat ik op mijn 13ste die song “Run To The Hills” stond te zingen , toen mijn vader binnen kwam en zei ‘amai, jij kunt echt zingen’.  En zo is de bal pas echt aan het rollen gegaan.

Uw vader is (net als mijn vader een tweetal maanden geleden) ondertussen overleden. Heeft ook dat een extra motivatie geweest om op die kar te springen en dit te doen?
Nee, maar het is wel zo dat ik het jammer vind dat hij dit niet meer kan meemaken, want hij zou hier zeer trots op geweest zijn. En hij zou het ook leuk gevonden hebben hoe Johan en ik hier samen van genoten hebben.

Inderdaad. Het is een waar succes geworden, een bomvolle tent op Graspop, en veel concerten uitverkocht . Hoe ervaar je dit zelf?
De Metaldome is nu ook niet zo groot, en er was al heel wat buzz gecreëerd op voorhand. Veel mensen zijn gewoon puur uit  nieuwsgierigheid komen kijken, en het feit dat we 600.000 views gehaald hebben in één week met die “Run To The Hills” cover, waardoor ik op metal sites terecht ben gekomen in Duitsland, Denemarken en zo, heeft ook geholpen. Ik denk dus dat de ene helft is komen kijken puur uit nieuwsgierigheid, maar ook een andere helft die ervan overtuigd waren dat het echt goed zou zijn.

Je bracht dus ook een album uit en daar wou ik het over hebben. De meeste songs komen er goed uit, maar bij sommige zoals “Holy Diver” van Dio lijkt het me dat je een beetje door de mand valt …; nu die laatste lijkt me een onmogelijke opdracht. Andere songs klinken zelfs beter dan het origineel . Hoe zie je dat zelf?
Eigenlijk heb ik daar niets ander over te vertellen dan dat het subjectief is en een kwestie is van perceptie. “Holy Diver” was zelfs niet het moeilijkste om te zingen, dat was eerder “Run To The Hills” van Iron Maiden maar ook “Paradise City” en “I was Made for Lovin’ You” van KISS zijn heel moeilijke nummers om te zingen. Omdat dit pal op de stembreuk ligt. Trouwens, ik weet dat Metalheads dit niet graag gaan horen maar “Love Is All” uit The Butterfly Ball is een veel moeilijker nummer om te zingen dan “Holy Diver” van Dio. Maar los daarvan, draait het dus vooral allemaal rond perceptie, ik doe dus aan die discussies niet mee.

Is er ook geen dunne lijn tussen klassieke muziek en Metal, wat is jouw mening? Opera vind je toch ook bij o.m. bands als Within Temptation?
De dramatiek, het gevoel voor drama , is hetzelfde. Ook het ‘larger then Life’ gehalte is hetzelfde en ook het theatrale is hetzelfde, maar’ de manier van zingen is anders, het stembereik is ook weer hetzelfde. Metal ligt trouwens veel dichter bij klassieke muziek dan hardrock. Want die hebben meer te maken met Rhythm-and-blues. Daarom heb ik ook ‘”he Darkness” heel bewust niet in de hardrock stijl, maar in de metal stijl geschreven. Het nummer heeft sowieso meer te maken met Dio en Iron Maiden dan met bijvoorbeeld AC/DC.

Bij het beluisteren van de plaat was me opgevallen dat, naast enkele knappe covers, die eigen song “The Darkness” er wel uitsprong. Is het de bedoeling daar meer mee te doen, en een plaat met eigen songs uit te brengen in het metal genre?
Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan.

Ik vergelijk wat je doet eerder met mijn idool David Bowie die ook durfde overstappen van Ziggy Stardust naar Thin White Duke en plots een pop plaat uitbrengt… Zie je jezelf ook als een soort kameleon?
Toen Bowie zijn pop platen uitbracht was het moeilijk om terug zijn alternatief publiek te vermurwen; ondervind je na een eerder commercieel pad te kiezen, het ook voor jou moeilijker is om iets alternatief te proberen (zoals nu die metal); hoe ervaar je het zelf?
(want je krijgt snel die stempel en hoongelach, weet je wel)
Ik heb van het metal publiek eigenlijk opvallend veel respect gekregen. Het is ook niet zo dat mijn klassieke publiek nu plots gaat afhaken. Ik heb die mensen duidelijk gemaakt dat ik nu dit doe, maar ook nog andere concerten. Op 22 oktober – op mijn verjaardag – sta ik in Depot in Leuven met Metal. Maar de dag daarvoor sta ik in een Cultureel Centrum en doe ik mijn ‘Greatest Hits’ waar ik een mengelmoes ga brengen uit mijn complete oeuvre. Laat ons een kat een kat noemen, Metalheads zijn echte muziekfanaten . Terwijl mijn breed publiek mensen zijn die Helmut Lotti graag horen zingen. Die liggen er dus ook niet wakker van dat ik nu plots iets anders doe.

Ik doe een beetje alle genres gaande van pop, jazz, kleinkunst, post rock tot dance, hip hop en R&B Maar dus ook metal. Mijn vaststelling is dat het metal publiek het meest sympathieke publiek is van allemaal; wat is jouw mening? Ondervind je dat ook?
Jazeker. Ik was donderdag al op Graspop  met mijn broer. Voor VRT voor de sfeerbeelden. En ik werd door die mensen overladen met liefde en respect, ongelofelijk. Dus ja, grondig mee eens. Metalheads zijn gewoon heel tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek!

Iets anders wat ik vaak hoor, ik citeer: “jonge bands krijgen na corona haast geen speelkans en Helmut Lotti verkoopt in een mum van tijd alles uit’’; ik vind die kritiek overdreven; hoe sta je daar zelf tegenover?
In het begin van mijn carrière heb ik dat ook gehoord, maar ik kan me daar echt niet mee bezig houden. Ik ben met mijn eigen carrière bezig, hoe dat met andere bands gaat weet ik niet. Het is al moeilijk genoeg om mijn eigen carrière op rails te houden.
Ik ben op deze kar gesprongen en ik kan alleen maar aanraden om als band zelf iets te doen waardoor je opvalt.  Wat gebeurd is, is heel simpel. Ik heb Radio Willy gedaan met “Run To The Hills” maar had ik enkel gedaan wat ze hadden gevraagd, dan was er niets gebeurd. Ik wilde er echter een act van maken en dus heb ik hen gevraagd of ze een decor ter beschikking hadden. En dat konden ze regelen. Als je iets doet, moet je er gewoon voor zorgen dat iedereen het gezien heeft en ik heb die kans aangegrepen.

Eigenlijk doe je dat al heel je carrière , kijk naar je klassieke plaat, Elvis plaat…
… Van die Elvis plaat ben ik zelf ook onder de indruk, omdat ik al heel mijn leven naar Elvis luister. Omdat ik die plaat uit respect voor Elvis heb gemaakt, ben ik ook te dicht bij het origineel gebleven. Ik vind bijvoorbeeld “That’s Allright” met de gitaarlick van Motorhead (“Ace of Spades”) één van de meest spannende songs die op deze metal plaat staan. Omdat ik hiermee net iets anders gedaan heb dan het origineel. Bij “Posion” van Alice Cooper heb ik dat trouwens ook gedaan. Daar zijn we dicht bij het origineel gebleven, maar zing ik toch anders. Dat is hoe ik normaal werk, ik verander graag dingen en sla graag andere wegen in dan de originele bewerkingen. Bij de repetities van het repertoire van Graspop dachten we net om die reden, zouden we het dan toch niet opnemen? En dat hebben we dus ook gedaan. Pas de week voor Graspop heb ik daar die eigen song “The Darkness” aan toegevoegd, het is dus allemaal zeer natuurlijk gegaan dit verhaal.

Het is allemaal organisch gegaan, zeg je, maar het loopt wel als een treintje met uitverkochte shows. Lonkt het buitenland ook?
Het loopt redelijk goed ja, maar aan het buitenland moeten we nog beginnen. We willen eerst het verhaal hier goed zetten en wat daarna nog volgt zien we ten gepaste tijde wel.

Ik hoor soms in interviews dat er een muur zit tussen Wallonië en Vlaanderen, is het voor jou als Vlaamse artiest moeilijker om door te breken in Wallonië?
Het is sowieso moeilijk om als Nederlandstalige artiest iets te proberen in Wallonië. Als Franstalige in Vlaanderen lukt het gemakkelijker, maar ook daar zijn er artiesten die amper gekend zijn hier maar in Wallonië enorm  populair. Ikzelf heb wel succes in Wallonië. Ik heb in 1993 een nummer van Adamo in het Engels gezongen, ik had daarmee succes in Wallonië. Ik heb dus zelf die grens nooit ervaren, ze kennen me daar. Ik was trouwens de eerste Vlaamse artiest waarvoor ze de bovenste balkons in Le Forum in Luik hebben open gedaan, dus nee persoonlijk heb ik die ‘muur’ tussen Vlaanderen en Wallonië nooit ervaren.

Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’, dingen als jazz, hip hop of zo?
Er zijn twee dingen die ik ooit wil uitproberen dat is Country en jazz. Wat dat laatste betreft, ik ben enorme fan van Chet Baker; ik heb bijna al zijn gezongen platen. Ik heb wel swing gedaan, van die Duitse Swing, dat is wel leuk maar Jazz is toch nog iets anders. Dan bedoel ik wel geen Free jazz, ik ben zanger, ik kan bij Free jazz niet veel doen. Het zal dus eerder jazz plaat zijn met toegankelijke melodieën. Als ik naar een jazz club ga, en die zitten te jammen doe ik gewoon mee in mijn hoofd. Goede jazz is als seks, je voelt bij een goede vrijpartij gewoon elkaar aan en weet wanneer het begint en wanneer het stopt. (haha) dat is bij goede jazz ook zo.

Hoe waren de reacties op de plaat? En de live optredens?
Heel goed. 90% positief ; als je op school 90% haalt ben je daar sowieso blij mee (haha); ik heb nooit zoveel gekregen vroeger.. maar nee, dus heel positieve reacties, zeer tevreden over.

Is het ook niet zo dat de jeugd hier meer open voor staat, o.m. een Clouseau op Pukkelpop, Hel(l)mut Lotti op Graspop, …? Hoe zie je dat zelf?
Er bestaan enorm veel theorieën over, maar al bij al is dat veel ‘blah blah’ Als Willy Sommers op Pukkelpop kan optreden en iedereen vindt het geweldig, zie ik geen enkele reden waarom Clouseau daar niet zou mogen staan. Of ze nu verkleed op dat podium komen, zoals nu, of hun optreden gewoon hadden aangekondigd. Ze hadden daar sowieso succes mee gehad. Ik heb aan ‘liefde voor muziek’ meegedaan, en daar hebben artiesten van diverse pluimage elkaars nummers gebracht, dat moet gewoon toch kunnen? Ook hier draait het vooral rond een kwestie van perceptie, ook in dat verhaal dat ik op Graspop heb gestaan. Mensen zeggen soms ‘schoenmaker blijf bij uw leest’. Die weten niet wat ze vertellen. Ik ben opgegroeid met Elvis Presley, Engelbert Humperdinck en met Crooners maar ook hardrock was altijd aanwezig tijdens mijn jeugd. En de hitparade muziek van toen van Michael Jackson tot Duran Duran. Als het gaat om ‘schoenmaker blijf bij u leest’ zou het minder draaien om Klassieke muziek – dat ik niet echt heb gehoord in mijn jeugd – dan wat ik nu aan het doen ben. Mensen kennen meestal enkel de platen die ik gemaakt heb, en niet mijn jeugd en de muziek waar ik echt mee ben opgegroeid. Nu luister ik minder naar muziek, want ik ben er al hele dagen mee bezig, ik hou ook van stilte (haha).

Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’  schilderkunst bijvoorbeeld? Of film..
Film lijkt me wel iets leuk om te doen. Om film muziek te maken, moet je muzikant zijn. Ik kan enkel melodieën bedenken. Met de juiste mensen rondom mij, lijkt me dat zeker een piste om uit te proberen, iets doen met film en film muziek.

Ik vind je een zeer veelzijdig artiest, die ook nu weer een risico durft nemen door een voor hem onontgonnen pad te bewandelen en er nu succes mee heeft. Je durft je comfortzone te verlaten en doet er wel iets mee
Omdat ik nu de ondersteuning krijg die ik tien jaar geleden niet had bij het project ‘Mijn Hart en Mijn lijf’, dan kun je dat risico gerust nemen zonder door de mand te vallen. Toen was dat een veel groter risico, omdat ik toen nergens stond, het is ook niet echt 100% gelukt toen. Het was in het Nederlands, en allemaal veel beperkter. In vergelijking daarmee, is wat ik nu toe een peulschil. Doordat ik die ondersteuning dus wel heb.

Wens je nog iets toe te voegen aan het interview?
Dat ik me rot amuseer  Dat ik blij ben dat de vijftig minuten op Graspop, nu plots één uur en half geworden zijn. En ik hoop dat ik tegen volgend jaar een volledig eigen repertoire met eigen nummers bijeen geschreven krijg, zodat de show misschien zelfs naar twee uur kan lopen.

In elk geval hoop ik je met dit project live te zien. Bedankt voor het interview.