Christina Vantzou + Ezra Fieremans - Een zachte botsing tussen klassiek piano en experimentele soundscapes
Christina Vantzou + Ezra Fieremans

Eén van de ontdekkingen van 2022 was de veelzijdige artieste, muzikante en performster Christina Vantzou. We zagen haar nog op het festival BRDCST.  Een geweldig persoon. We hadden toen een fijn gesprek over de vele projecten waar ze mee bezig is hier  
Ze speelde in een vol gelopen AB Salon in Brussel een set met de piano virtuoos Ezra Fieremans , een internationaal bekende artiest en 'mede-samenzweerder' van een groot aantal collectieven die werken rond dans, geluid en ruimte. Hij speelt klassiek piano op deze avond.  Een klein uur lang ontstond een zachte botsing tussen die klassieke piano met experimentele soundscapes, nauw verbonden met de natuur in al zijn glorie.

Er ontstaat een magische kruisbestuiving tussen beide performers, die elk op hun eigen wijze bezig zijn , en graag hun grenzen aftasten en buiten de lijntjes kleuren. Er passeren enkele subtiele vocals, soms bevreemdend en met redelijk humoristische passages.
We kunnen mooi wegdromen. Er zijn geluiden die leunen aan de golven van de zee die tegen de klippen klotsen , er is het gezang van vogels; ze worden allemaal gecombineerd met die bedwelmende piano klanken. Kippenvelmomenten creëerden ze.
Er is ook ruimte voor improvisatie en er zijn verrassende wendingen aan het diverse klankentapijt.  De fantasie prikkelende soundscapes en de pianoklanken hebben bovendien een invloed op je verbeelding. Een overweldigend gevoel van welbehagen kregen we.
Ezra Fieremans als Christina Vantzou zijn uitzonderlijke performers, Christina op filmische wijze en Ezra, die de klassieke piano in een nieuwe richting durft te stuwen.

Een bijzonder kleurrijke , rustgevende, intens mooie performance stelden ze voor, waarbij we even de jachtige kant van de realiteit konden vergeten, en in een droomwereld terecht kwamen, een wereld van magie en stilte. Wat een overweldigende gevoel van welbehagen dus van deze twee, Christina Vantzou + Ezra Fieremans.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Raymond Van het Groenewoud - (West) -Vlaanderen boven!

Op een zonnige zondag zakten we af naar het West-Vlaamse Zwevegem, waar een soort kermis doorging met o.m. ook enkele optredens in open lucht, georganiseerd door The Finish. Het werd een (West )-Vlaams onderonsje, afgesloten met niemand minder dan Raymond Van het Groenewoud, die als prille zeventiger nog steeds fris en kwik op het podium staat.

Dat het programma op zijn minst merkwaardig was, bleek bij de openingsact Columbarium (****) die eerder een doom metal gerichte act zijn. Onlangs kregen we het spijtige nieuws dat Loose License ermee ophield, een band die in deze  underground zijn stempel drukte. Gelukkig volgde kort daarop het heuglijke nieuws van de geboorte van een nieuw project Columbarium. Er is niet zoveel veranderd, maar toch hoor je een zwaarder geluid. We hebben te maken met een solide band waarbij de neuzen in dezelfde richting staan. Columbarium zorgt voor een donker, intens sfeertje, in schril contrast met de rest van de avond.
Ze schrijven een nieuw hoofdstuk en zijn klaar voor het grote werk . Uitkijken dus.

Met TuRF (*****) staat een puur West-Vlaams fenomeen op het podium, TURF is een gezelschap uit Roeselare die het begrip 'experimenteren' hoog in het vaandel draagt. Ze houden van improviseren, zijn sterk op elkaar ingespeeld en er is sprake van een grappige ondertoon , wat we halen uit hun teksten, waar wij als Oost-Vlaming niks van begrijpen.
TuRF zijn muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn, de riffs als de drums zijn overtuigend, sterk. Zanger, frontman Rino is een klasse verteller en straalt charisma uit. “Vloage” en “Stoasje” zijn lekker aanstekelijk; “Julie” op z’n beurt klinkt dan gevoelig. Gaandeweg was het publiek te vinden voor hun afwisselende sound. Fijn alvast en het toonde aan dat TuRF een veelzijdige band is .

Humor en speelsheid zijn belangvolle componenten in het oeuvre van Raymond Van Het Groenewoud (*****) . “Maria, Maria ik hou van jou” was dan ook een mooie opener. Raymond is een entertainer die perfect zijn publiek bespeelt. Na al die jaren is het sjiek hoe hij het doet! Speels zoals we hem voor het eerst live zagen in 1987 op de Lokerse Feesten. Songs als “Chachacha”, “Je veux de ‘l’amour” en “Twee meisjes” zijn krakers. Ook de minder bekende songs gaan er in als zoete broodjes.
Raymond van het Groenewoud bespeelt het publiek en hij is omringd door klasse muzikanten die zijn muziek naar een hoger niveau tillen. Het feest ging in stijgende lijn op “Meisjes”, enkele vrouwen vooraan gingen gewoon mee dansen. Op “Liefde voor muziek” ging het dak er compleet af.
Raymond Van Het Groenewoud zorgde voor het ultieme volksfeest om deze gezellige dag en brio af te sluiten!

Organisatie: The Finish, Zwevegem

Eve Beuvens & Giovanni Di Domenico - Wat als … muziekinstrumenten konden praten?
Eve Beuvens & Giovanni Di Domenico

Wat als muziekinstrumenten konden spreken? Het zou zo uit een bekend TV programma kunnen komen, maar soms is zoiets daadwerkelijks. Het nieuwe seizoen in de Lokerse Jazzklub wordt ingezet met twee piano virtuozen, Eve Beuvens verrast in variatie terwijl Giovanni Di Domenico de aanwezigen hypnotiseert door een intens klankentapijt.

Vorig jaar bracht ze nog een prachtige plaat op de markt 'Inner Geography', een heel persoonlijk meesterwerk, waarbij ze emoties uitdrukt via pianotoetsen. Eve Beuvens (*****) is  een veelzijdige artieste die de grenzen aftast.
We zagen haar enkele keren bezig via streaming, en hadden vorig jaar een uiterst fijn gesprek met haar. Lees hier  
Eve Beuvens gaat fijnzinnig te werk op haar piano en prikkelt de fantasie. Ze vertaalt emoties in woorden, in die zin door de veelkleurige klanken  uit haar piano. Het klinkt intimistisch als  ophitsend. Vreugde en verdriet zijn perfect met elkaar verbonden.
Het warme, oprechte applaus na elk nummer ontroerde. De variaties sierden de sound en het verhaal liet ze volledig aan jou over. De bis was hoedanook verdiend.  

Giovanni Di Domenico (****) verstaat de unieke kunst om het muzikaal verhaal van z’n piano aan jou over te laten. Hij doet dit op een andere wijze dan Eve Beuvens, de sound is eerder monotoon.
Hij is ook een virtuoos en het gevoel in zijn piano spel is groot. Je blijft geboeid in zijn pianospel door die intimistische klankentapijtjes. Hier worden geen geluidsmuren doorbroken geduwd, het is meer ingetogen van aard. Op doortastende wijze borrelen uiteenlopende emoties op en kun je lekker wegdromen. Wat een bezwerende , hypnotiserende sound.

Een gevoel van gelukzaligheid door de magie van muziekinstrumenten , die konden praten, de rode draad van deze boeiende avond.

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Jessie Kilguss - Ik probeer een beeld (of een film) te schetsen, denk ik, met elk verhaal, elk liedje. Voor mij is de ervaring visueel, maar ik ben nooit zeker hoe deze dingen op andere mensen overkomen

Jessie Kilguss is een voormalig actrice die de overstap maakte naar het schrijven van liedjes nadat ze had samengewerkt met enkele van haar muzikale helden, Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara, in de Londense en Sydney producties van The Black Rider, een musical geschreven door Tom Waits en William Burroughs, geregisseerd door Robert Wilson. Deze ervaring inspireerde haar om haar eigen muziek te gaan schrijven. Andere hoogtepunten van haar acteercarrière zijn de Britse productie van As You Like It, geregisseerd door Sir Peter Hall, oprichter van de Royal Shakespeare Company, en de verfilming van The Crucible van Arthur Miller, met Daniel Day Lewis en Winona Ryder in de hoofdrollen. Jessie Kilguss bracht in juni 2018 haar 4e album, The Fastness, uit. In 2015 zong ze harmonie en speelde ze harmonium met Freddie Stevenson, waarmee ze in heel Europa opende voor de Waterboys tijdens hun Modern Blues tour. Ook in 2015 speelde ze een featured show op het Sundance Film Festival.
Jessie Kilguss brengt nu een nieuwe plaat op de markt ‘What do Whales dream at night’ die op 23 september op de markt komt. Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Jessie en polsen ook naar haar toekomstplannen, en keerden  ook even terug naar haar rijkelijke verleden.

Jessie, voor onze lezers die je niet kennen, kun je wat meer over jezelf vertellen, hoe is dit allemaal begonnen, ben je begonnen als Actrice? Vertel ons iets meer a.u.b
Ja, ik was vroeger een acteur. Ik ging naar de universiteit en daarna naar de graduate school (toneelschool in Londen) voor acteren. Ik speelde in een film- The Crucible met Daniel Day Lewis en Winona Ryder. Ik heb in Engeland in het theater gewerkt toen ik van de toneelschool kwam, waaronder een UK/US tournee van As You Like It geregisseerd door Sir Peter Hall en The Black Rider met Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara in de hoofdrollen, geschreven door Tom Waits en William Burroughs en geregisseerd door Robert Wilson. Ik was slechts een understudy/ensemble lid in dit stuk, maar het had een groot effect op mij. In die tijd was ik een grote fan van al die artiesten die ik net opnoemde. Het was een van die momenten waarop het leven je een beetje magie geeft.   Ik was altijd al een zangeres geweest en deze ervaring bracht me aan het dromen over het misschien ooit schrijven van mijn eigen muziek. Het leek me dat er meer creatieve kracht zat in het schrijven van liedjes dan in het acteur zijn. Dat is allemaal lang geleden. Ik ben ongeveer 15 jaar geleden gestopt met acteren en sindsdien schrijf en speel ik mijn eigen muziek. Ik geniet er echt van om weer live muziek te maken, nu dat mogelijk is.

Jessie, als voormalig actrice maakte je de overstap naar het schrijven van liedjes nadat je met een aantal van haar muzikale helden, Marianne Faithfull en Mary Margaret O'Hara, had gewerkt in de Londense en Sydney producties van The Black Rider, kun je hier meer over vertellen?
Ja, zoals ik al zei, die ervaring heeft me serieus aan het denken gezet over het schrijven en uitvoeren van mijn eigen muziek. Ik ben altijd zangeres geweest en na een paar lange tournees met toneelstukken, wist ik niet zeker of ik het in me had om voor altijd acteur te blijven. Ik wilde meer controle over mijn creatieve output.  Ik verhuisde ook terug naar de VS nadat die baan eindigde. Ik kon in Engeland een visum krijgen voor elke acteer job die ik kreeg, maar geen visum voor onbepaalde tijd. Dus verhuisde ik terug naar New York en de theater scene is hier heel anders dan in Engeland - meer commercieel. Ik hield daar niet van en begon serieus mijn interesse in acteren te verliezen. In New York ontmoette ik muziekproducer Charlie Nieland (die mijn huidige plaat mixte en masterde) en zijn toenmalige productiepartner Barb Morrison en begon een paar covers met hen op te nemen. Ze moedigden me aan om mijn eigen liedjes te gaan schrijven en ik werd verliefd op het songwritingproces.

Over Marianne Faithfull gesproken, ik hoor wat Marianne Faithfull in je nieuwe plaat 'What do whales dream about at Night?'
Er is geen bewuste Marianne Faithfull invloed op dit album, hoewel ik hou van haar teksten, haar stem, haar intelligentie, humor en theatrale uitstraling. Misschien hoor je de invloed van Nick Cave en Warren Ellis, die vaak samenwerken met Marianne Faithfull. Ze waren een duidelijke invloed op dit album. Ik hou van de samenwerking tussen Nick Cave en Warren Ellis en ik denk ook dat Nick Cave de beste live performer is die er op dit moment is. Hij is meeslepend om naar te kijken op het podium. Echt inspirerend.Andere invloeden op dit album zijn Lucinda Williams, Nick Drake, Liz Phair, Sinead O'Connor, Elvis Costello, Mary Margaret O'Hara en Kate Bush.

Ik vind de titel ook mooi, heeft die een speciale betekenis?
Ja, het lied What Do Whales Dream About At Night is geïnspireerd op het gedicht "Headphones" van de Oekraïense dichter Serhiy Zhadon. Ik schreef het om op te treden in een show met de Bushwick Book Club - een muzikale performance serie waar iedereen hetzelfde boek leest, een lied schrijft dat erop geïnspireerd is en het lied uitvoert tijdens een live show.  Hoe dan ook, dit gedicht "Headphones" gaat in principe over een man, tijdens de vorige oorlog in Oekraïne, die zijn koptelefoon opzet en luistert naar 'golden oldies' om de verschrikkingen die hij om zich heen ziet te overstemmen. Er zit een zin in 'denk aan walvissen in de oceaan 's nachts. Die zin inspireerde het lied. Ik schreef alle teksten in één keer nadat ik het gelezen had.  Ik volg de dichter Serhiy Zhadon op Instagram. Hij is vaak in de frontlinie, waar hij voorraden levert aan soldaten en burgers die ze nodig hebben. Mijn hart gaat uit naar de mensen in Oekraïne. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om daar op dit moment te leven. 

Er staat ook iets dramatisch en theatraals op het album, dat ik erg goed vind, is dat te danken aan je verleden als actrice? Is het een theatraal album?
Ja, ik denk dat dat intrinsiek is aan wie ik ben. Ik ben een verhalenverteller en mijn medium nu is zang, maar ik was ook een acteur en dat zijn mijn vaardigheden die ik gebruik om te creëren. Ik ben opgewonden om weer live op te treden en ik heb het gevoel dat ik echt mijn acteervaardigheden begin aan te spreken met live optredens. 

Het is ook een heel visueel album dat op een bepaalde manier mijn fantasie prikkelt. Was dat een bewuste manier van werken, of kwam dat heel natuurlijk?
Ik ben blij dat het zo overkomt. Ik probeer een beeld (of een film) te schetsen denk ik met elk verhaal, elk liedje. Voor mij is de ervaring visueel, maar ik ben nooit zeker hoe deze dingen op andere mensen overkomen.

Het is al je 5de album, maar toch blijf je iets totaal anders doen dan voorheen, waar komt die inspiratie steeds vandaan?
Ik weet het niet. Het is gewoon een deel van wie ik ben. Ik moet dingen creëren om gelukkig te zijn, dus ik blijf liedjes schrijven, opnemen en uitvoeren.

Over inspiratie gesproken, ik heb in een interview gelezen dat je helemaal geobsedeerd was door Kate Bush's album, The Red Shoes. Waarom? Kun je er meer over vertellen?
Het is een album waar ik makkelijk door meegesleept kan worden, waar ik me mee kan verbinden. Ze gaat emotioneel op veel verschillende plaatsen in het album en het voelt als een reis. Ik hou van haar teksten en hoe ze echt de tijd neemt voor de langzamere nummers. Een van mijn favoriete nummers op dat album is "Why Should I Love You." Ik hou van dat uitgangspunt, "van alle mensen in de wereld, waarom zou ik van jou houden?"

Je album komt 23 september uit, wat zijn je verwachtingen?
Ik geef die avond een show in New York City in Rockwood Music Hall. Een aantal van mijn vrienden zullen me vergezellen als speciale gasten. Ik kijk er naar uit om het album in zijn geheel te zingen en het te vieren met vrienden. Wat de verwachtingen betreft, die heb ik niet echt.

Het lijkt erop dat corona een beetje voorbij is, maar er zijn nog steeds problemen met afzeggingen en dingen, ik denk dat deze tijden nog steeds invloed hebben op mensen... wat voor effect hebben deze tijden op jou gehad als muzikant en als mens?
Ik heb het echt gemist om live muziek te maken tijdens de pandemie. Ik heb een paar online shows gedaan waarbij ik achter mijn computer zong, maar die lieten me koud. Het was niet echt een productieve tijd voor me in de zin van het schrijven van nieuwe liedjes die ik leuk vind, maar ik heb wel dit album opgenomen waar ik trots op ben.  Ik ben opgewonden om weer live voor mensen te zingen. Ik heb nieuwe waardering en inspiratie voor live optreden.

Was het ook een inspiratie voor nieuwe liedjes?
Aan het begin van de pandemie schreef ik een heleboel op de pandemie geïnspireerde liedjes. Ik gooide ze allemaal weg omdat ze deprimerend waren en ik ze niet wilde horen. En als ik ze niet wilde horen, dacht ik dat niemand anders dat ook zou doen. Haha. Ik heb opzettelijk geen pandemie album gemaakt. Ik had genoeg covid gepraat en covid gedacht om een leven lang mee te gaan en wilde me op andere dingen concentreren.

Kun je meer vertellen over je toekomstplannen? Je gaat op tournee (misschien België)
Ik ben opgewonden om deze plaat uit te brengen omdat het me wat ruimte geeft om wat nieuwe nummers te schrijven. Ik zou graag door Europa toeren. Ik had het geluk om door heel Europa te toeren in 2015 met mijn vriend Freddie Stevenson. Ik zat in zijn band (zingend en harmonium spelend) en we openden voor de Waterboys in ongeveer 10 verschillende landen in Europa waaronder een paar steden in België! Ik zou graag teruggaan en toeren met mijn eigen muziek. Ik sta open voor suggesties (als je die hebt) over waar te spelen in België en elders!

Voldoende clubs van AB (Brussel) tot concertzaal De Casino in Sint-Niklaas, of Handelsbeurs in Gent… om maar een paar te noemen, maar. Wat is je favoriete plek om live te spelen?
Ik zing in een paar verschillende bands waaronder de band van mijn vriend Jim Andralis. We hadden afgelopen zomer een show in het voorprogramma van Bikini Kill op deze typische New Yorkse locatie genaamd Irving Plaza. Ik vond het geweldig om daar te spelen. Ik hield echt van die tour als opening voor de Waterboys omdat de zalen groter waren dan ik normaal speel. Het gaf de shows meer lading om voor veel mensen te spelen. Het spelen in kleine zalen heeft een ander soort lading die ik ook waardeer.

Dat brengt me op een van de laatste vragen, zijn er na al die jaren nog ambities? Iets wat je echt wilt doen?
Ik kijk er echt naar uit om nieuwe nummers te schrijven nadat ik deze plaat heb uitgebracht. Ik ben ook geïnteresseerd in co-writing. Ik ben net begonnen met het schrijven van een liedje met mijn vriend Dave Derby. Ik zing in zijn band Gramercy Arms.  Ik hou ook erg van het idee van een Europese tour ...

En enige zogenaamde einddoelen? Of ben je daar niet mee bezig
Het schrijven van nieuwe nummers die uiteindelijk zullen uitmonden in een nieuwe plaat en een Europese tour lijkt me een goede plek om te beginnen.

Bedankt voor dit interview, kun je wat links plaatsen waar mensen je platen of dingen kunnen kopen?
Heel erg bedankt voor het interview!

Pics homepage @Shervin Lainez

Jessie Kilguss Bandcamp –“ best place to buy my music”: https://jessiekilguss.bandcamp.com/
Sociaal media Links:
Instagram: https://www.instagram.com/jessiekilguss
Twitter: https://twitter.com/jessiekilguss
Facebook: https://www.facebook.com/Jessiekilgussmusic/
Website: www.jessiekilguss.com

Frietrock Metal Fest 2022 - Een emotionele trip in de metal underground
Frietrock Metal Fest 2022
Hoendergaarsen
Arendonk
2022-08-26 t-m 2022-08-28
Erik Vandamme

Sinds enkele jaren gaat in de Kempen een uiterst gezellig metal festival door, Frietrock. Een evenement waar de 'underground' van de het metal in de kijker wordt gezet. De uiterst sympathieke organisatie vind je op elk metal festival of concert over het hele land. Of dit nu Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival is, de Frietrock Metal Fest crew leeft metal. Helaas, eerder dit jaar stapte bezieler en organisator Jan 'Kilowat' Daneels uit het leven. Er ging een schokgolf doorheen het metal landschap, maar zijn leuze indachtig ''treur niet om mijn heengaan, vier mijn leven'' bleef zijn echtgenote en vrienden niet bij de pakken zitten.  Zo  werd  zijn as op een heel pakkende wijze, op verschillende plekken die hij een warm hart toedroeg, uitgestrooid. O.a. in de moshpit van Fractured Insanity op Alcatraz Metal Fest. De filmpjes op de sociale media spraken boekdelen, en zorgden ook hier voor opwellende tranen in de ogen.
Met man en macht werd gewerkt om ook dit jaar de editie van Frietrock Metal Fest te laten doorgaan, die stond geheel in het teken van het aandenken aan Jan, het werd een emotionele trip in de metal underground, waar vooral ‘het leven’ werd gevierd. Zoals Jan het wou! De meeste bands brachten dan ook een mooie ode op het podium, en overal zag je ‘een hamer’ verschijnen, als eer aan 'The hammerguy', zoals Jan werd genoemd.

dag 1 - vrijdag 26 augustus 2022
We starten met de band Bèrelor (****) . Deze bonte meute ongeregeld houdt er blijkbaar van een chaos te laten ontketenen. Een aanpak met klemtoon op een feestelijke stemming. Een sound van adrenalinestoten en vuurbollen zijn hier het muzikaal statement voor de metalliefhebbers.

De Antwerpse gigant Temptations For The Weak (*****) is altijd een energieke band geweest. Band vol overtuiging. De band is al sinds 2010 bezig, en heeft ondertussen een stevige reputatie opgebouwd. In 2020 werd een nieuwe zanger aangetrokken Jadran Beauprez, die in andere projecten reeds bewees over een imposante stem te beschikken. Met een gloednieuw album, 'Fallen from the Stars', een schok van een plaat, zet Temptations for the Weak op Frietrock de puntjes op de 'i'.
Live speelt de band ingenieus en doordacht. Jadran overschouwt de menigte met zijn imposante verschijning, en zet een tandje bij. De hard werkende muzikanten gaan mee in zijn niet aflatende werkethiek. Het gaspedaal blijft ingedrukt, iedereen gaat overslag; een verschroeiend metal feest is het resultaat. Temptations For The Weak is klaar voor de volgende stap.

Afsluiten deden we met een Judas Priest tribute. Contrete Priest (****) grossiert in het oudere werk van Judas Priest, en voegt er iets unieks en eigenzinnig aan toe. We zijn niet echt fan van tribute bands,, maar Concrete Priest klonk energiek overtuigend en wist iets extra’s aan toe te voegen . Een mooie tribute en een knap slot van de eerste avond

dag 2 - zaterdag 27 augustus 2022
Zaterdag was de topdag van Frietrock met een zeer grote opkomst.
Wardogs (***1/2) , openingsact, zet een ijzersterke, energieke set neer, met een overdonderende sound, niet echt vernieuwend of uniek. Maar goed genoeg om ons in deze sfeer onder te dompelen.

Our Common Sense (****) kleurt buiten de lijnen van de metal scene. In hun biografie staat 'post-metal'- wat uiteraard klopt - zie en hoor je een zekere punk attitude. Die post-hardcore kwam op de recente plaat 'Harbinger of Calamity' boven. Live is er een ideale versmelting tussen die donkere gedreven sound en de vocals. Puike set.

Backdoor Solution (***1/2) heeft de definitie van 'rock-n-roll' zeer goed begrepen. De band haalt alles uit de kast, en dompelt de tent onder in een gezapig headbangend rockfeestje, met het nodige spelplezier. Wat een oerkracht.

Wat meer 'female power' on stage nu, Worlds Beyond (****1/2) bestaat uit verdomd sterk solerende gitaristen, uit een klassiek geschoolde zangeres die met haar bijzonder hypnotiserende stem en uitstraling, het publiek doet wegzweven naar een spookachtige, sprookjesachtige wereld. Muzikaal een interessante parel.

The Catalyst (*****) brengt progressieve death metal met een duidelijke boodschap, ''We are Catalyst and we bring you Progressive, Melodic Death Metal with songs inspired by the many political, economical en ecological fears and failures of today's society."
The Catalyst gaat gebald, vuurkrachtig tekeer. De zanger/frontman intrigeert met zijn imposante stem en uitstraling, je krijgt de ene na de andere uppercut. De tent stond in vuur en vlam, en alsof dat nog niet genoeg is drukt The Catalyst het gaspedaal nog meer in. Wat een verschroeiende wervelstorm!

Afscheid nemen in stijl! Turbowarior of Steel (*****), een pure thrash/speed metal band, houdt er mee op …Stoppen op een hoogtepunt van ons kunnen, was het antwoord. Een energieke band die de nodige humor , kwinkslagen aanbracht en op niet afhoudende wijze bezig was, met moshpits tot gevolg. Turbowarior Of Steel weet goed waarmee ze bezig zijn, lekker het gaspedaal indrukken en ervoor gaan . Een overtuigende, speelse aanpak die hen sierde .

Virus Inhumanity tapt uit een heel ander vaatje. Virus Inhumanity (*****) kleurt donkerzwart, met een set die geen zonlicht verdraagt. De bijzonder (g) rauwe aanpak moet je even doorslikken . We gaan gewillig mee in deze intense, oorverdovende donkere trip. Virus Inhumanity brengt duisternis over de zonovergoten weide.

Malfeted (*****) speelt een soort Death metal dat je gegarandeerd koude rillingen bezorgt. Een verschroeiende aanpak, die iedereen mee sleurt in hun donkere wereld. Er is ook een speels kantje en ergens in die donkere tunnel is er ook een lichtje te bespeuren. Malfested doet de temperatuur naar een kookpunt stijgen.

Een band als Patroness (*****) brengt donker en licht nauw samen. Patroness gaat verschroeiend, emotioneel tekeer, en laat hun support blijken voor de organisatie. Ze zorgen voor een daverend feestje om ‘het leven’ te vieren . Patroness grijpt bij het nekvel , confronteren je met een donkere wereld en zoeken in die sound een positief kantje. Ze hebben een sterke beweeglijke frontman , die op het einde van de set met ontbloot bovenlijf het publiek opzoekt. Sterke live band dus!

Works of the Flesh (*****) is nog niet zo lang bezig, maar heeft ervaren muzikanten in de scene. In de donkere instrumentatie als in de vocals overtuigen ze. Works of the Flesh heeft tonnen spelplezier. De zanger en frontman Tim De Meyer gaat letterlijk tussen het publiek, en zorgt voor een leuk feestje. Een band die als duiveltjes uit een doos je puur instrumentaal en vocaal omver blazen.

Slaugter The Giant (*****) had in eerste instantie af te rekenen met een nogal terughoudend publiek, en moesten het gaspedaal diep indrukken om hun doel te bereiken. De band heeft een charismatische, imposante frontman. De band overtuigt gaandeweg het publiek, een  werkethiek die zorgt dat op het einde van de set niemand meer stil staat. Klasse!

Abacination (***1/2) is geen ABBA coverband, zoals we ons grappend lieten ontvallen; de bandleden zien er alleen niet imposant uit, ze klinken ook imposant. Maar in momenten soms ook een beetje rommelig. Muzikaal overweldigend door de diverse adrenalinestoten, die ons lekker doen meedeinen.

Fields of Troy (***1/2) gaan nog enkele concerten spelen, waaronder hun eigen Troyfest op 22 oktober, en dan houden ze er ook mee op. Een band die een rollarcoaster aan emoties liet opborrelen in hun riffs, en drums . Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z'n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven.
Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons. Een knaller van een afscheid concert is het echter niet geworden. Er ontbrak wat vuur om het overweldigend te maken. We wensen hen alle succes in de nieuwe projecten.

Primal Creation (****) zorgt dan voor een tsunami. De sound krijgt elan door de vocaal sterke beweeglijke frontman. In een woord klasse wat deze band deed .

Fat Bastard (*****) kon de Battlefield (of ook de main stage) afsluiten. Een ferm gesmaakt emotioneel concert. Jorn Mazet liet de geest van organisator jan, een heel close vriend btw, over de weide waaien. De belofte werd gemaakt om zijn leven te vieren, wat Fat Bastard ook deed. Ze deelden mokerslagen uit. Fat Bastard ging nogal te werk. Wat een gedrevenheid.

Er volgde nog een optreden van Slayer! in een tribute vorm door Slagter ('****) . De fans van Slayer werden op hun wenken bediend; net zoals op Concrete Priest voegt Slagter er iets extra’s aan toe met een snuifje humor. Iedereen ging uit de bol. Fijne afsluiter.

dag 3 - zondag 28 augustus 2022
Na twee bijzonder intense dagen begon dag drie al met een aanrader … Wound Collector (*****). Een fijne , unieke combinatie van death metal met sax , die een groovy jazz tune met zich meebrengt. Wound Collector durfde experimenteren en trok de registers op in dat death metal genre. Uiterst origineel van een band die grenzen doet vervagen in het genre.

"Vers vlees uit Pelt! "Met hun strakke riffs, zwevende melodieën en breakdowns om op te moshen creëert Asvana een zware, doch toegankelijke sound. " staat te lezen op hun vi.be pagina. Asvana (***1/2) speelt hun eerste festival optreden ooit, op Frietrock. En dat is ook te merken. De band beschikt over potentieel en die kenmerkende oerkracht , maar gebrek aan podium ervaring zorgt ervoor dat ze er eerder krampachtig staan … Last van zenuwen denken we. Het is nog een kwestie van tijd, afwachten dus wat de toekomst brengt …

Darker Days Ahead (***1/2) had zijn fanclub mee; we spotten heel de dag wel ergens een T-shirts van de band. De muzikanten vuren riffs af en zorgen voor een potje headbangen. Hun aanpak is eenvoudig, doeltreffend, die rock en blues  kruisen. Darker Days Ahead speelde een gezapig setje.

Tijd voor een meer stevige hap. Wröng (****) bestaat uit leden van Los di Maggio's, Koncept, Violent city, Lucky sinners, OCD, en nog een berg personen van (solo)projecten. De band schopt lekker om zich heen in hun punkrock. De heren gaan wild tekeer en het publiek smult van hun muziek. Ook de metal fans gingen mee in het verhaal. Mooi. Een energiek concert.

De brug tussen punkrock en thrash metal is niet zo groot, check Noctural Empire (****) maar eens met hun stevige thrash metal. De band schudt je lekker doorheen, iedereen gaat loos, headbangt of is te vinden voor een mosh.

The Evil Pony's (****1/2) is een bandje met een hoek af … Uiteenlopende stijlen zijn te horen, van punk naar metal met een vleugje absurditeit . Aanstekelijke muziek met een feestelijke stemming dus, iedereen gaat lekker uit de bol. De muzikanten en hun imposante frontman weten goed waar ze mee bezig zijn.

"Cutting edge cross-over metal, sharp as a knife." , lezen we in de introductie van Cuttermes (****) . De muzikanten bieden een spervuur van riffs aan . De beweeglijke, energieke frontman trekt de aandacht. De man loopt heen en weer, en gaat zijn publiek op goedlachse wijze voortdurend opzoeken. Wat een charisma. Ook de muzikanten gaan ontspannend mee in het verhaal . Hun aanstekelijke sound overtuigt. Een leuk muzikaal feestje hier, die zorgde voor een overweldigend gevoel van welbehagen.

Met Cathubodua (****1/2) staat er een van de sterkste Belgische symfonische metal acts op het podium van Frietrock. Met hun album 'Continuum' lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees ook live je te doen wegglijden in een wereld vol magie. Sara is een volksmenner die met haar bijzondere stem, je weet te ontroeren.
We werden ondergedompeld in een sprookjesachtige wereld, met een duidelijk donker kantje, een tot de verbeelding sprekende wereld, waarbij Sara oproept om alle vuisten in de lucht te steken in de vorm van een hamer , als eer aan Jan. Een kippenvelmoment.
Dit is een bijzondere band binnen de symfonische metalscene .

De organisatie heeft een gevarieerde affiche samengesteld, waar iedereen aan zijn trekken komt. Met een naam als Charkutterie (****) weet je bij voorbaat dat hier een absurd sfeervol concert zal afgeleverd worden … Metalcore songs in snelvaarttempo worden afgevuurd , verstand op nul. Charkutterie speelde op kruissnelheid!

Muddler (*****) tapt uit een heel ander vaatje. Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). De band heeft een knappe plaat uit, 'Niets leeft zonder wonden', een bijzonder Nederlandstalig stoner rock pareltje. Ze doopten het om tot SNØCK!
Live doet Muddler allerhande emoties opborrelen en in de spotlight plaatst de zanger zich; Fons haalt de meest acrobatische toeren uit op de boxen, zoekt het publiek op en gaat als een waanzinnige tekeer . De muzikanten gaan ingenieus te werk en doen lekker hun ding.
De teksten van Muddler gaan vaak over de moeilijke kantjes van het leven, en de band slaagt erin die problemen uit het leven, niet alleen muzikaal, maar ook visueel uit te beelden . Een totaalspektakel die bittere ernst met humor verbindt . Overtuigende band.

Over humor gesproken … Het is bijzonder moeilijk om het optreden van Gore Force V (****) echt te omschrijven. Ze brengen een grindcore feestje in de voetsporen van Charkutterie en voegen er death metal aan toe. Gore Force V overtuigt in muzikale absurditeit, zorgt voor een polonaise en de attributen als ballonnen en een groot roos bord in de vorm van een middenvinger onderstrepen het muzikaal geheel. Lekker loos gaan dus zonder al te veel tralala. We vreesden even dat de ballonnen die in de lucht vlogen de PA tafel zouden vernietigen.

Pure Doom krijgen we van Marche Funébre die instaat voor puur muzikaal innerlijk en duister genot . Marche Funébre (*****) dompelt ons ons onder in een donker sfeertje. Opvallend aan hun pure Doom plaat is de lange tijdsduur van de songs. De tempowissels in de nummers , behouden je aandacht. We waren geïntrigeerd door hun duistere sound. Wat een indrukwekkende intensiteit!

De Belgische Gothic Rock/Metal pioniers TORN keren terug als TORN AD (****) met een nieuwe EP ‘The Lost Tapes’. Hier is srake van een old school gevoel van gothic rock/metal die licht brengt in donkere tijden.  Met leden van Meantime, Helluray, Exoto, Off the Cross, ... krijg je een band vol sterke muzikanten. Live klinkt de band somber, en bezorgt je kippenvelmomenten. De band laat de muziek voor zich spreken, en dompelt je terug onder in een intense, donkere sfeer; het sloot aan bij Marche Funébre qua sfeer en innerlijk genot, maar onderscheidde zich in energieke riffs .

Afsluiter op de Battlefield stage was Stung (****1/2) . De muzikanten zijn geen groentjes meer. Deze Thrash/Hardcore/Crossover/Metal band is gevormd door ex-leden van Leave Scars, Soultaker en Meantime. Genoeg superlatieven dus , om hier een bommetje te doen ontploffen op Frietrock.
En dat is wat Stung ook doet, met hun opwindende, krachtige, gevarieerde aanpak; thrash elementen smelten samen met crossover. Wat een klankenspectrum en wat een muzikale wervelstorm creëren ze . Het spelplezier siert.
Stung sluit het festival af met een knetterend thrash/crosover feestje! De boel mocht dan ook dan ook nog een laatste keer compleet ontploffen.

Wie er nog niet genoeg van kreeg kon zich nog laveren aan Overtime (****) die door klassieke covers de danslustigen onder ons op hun wenken bediende, na een emotionele toespraak van Inge, die samen met de vele medewerkers en crew op het podium ging staan.

Een bijzonder editie van Frietrock Metal Fest werd op die manier besloten

Organisatie: Frietrock Metal Fest

Praga Khan - Een zwoele rave-party die het kookpunt bereikt!

Na 33 jaar trekt Praga Khan (*****), één van de meest legendarische elektronische acts van ons landje, de stekker er uit. De band rond Maurice Engelen had in eerste instantie meer succes in het buitenland met zijn projecten Praga Khan en Lords of Acid dan in eigen land. In Amerika, Japan, … boekte de band een enorm succes, tot zelfs een opname in de Rock 'n Roll Hall of Fame. In België ging dat wat moeizamer. Maar in 2000 mochten ze als Belgische band Rock Werchter afsluiten.
Praga Khan staat live garant voor een totaalspektakel van opzwepende, integere dance & beats, dans , theater met vuurwerk , en die onderhuids een mystiek kantje heeft. Het zorgde in een volle AB voor een zwoele rave-party die het kookpunt bereikte.

We citeren de introductie op de website van AB: ''Aan alle mooie liedjes komt een eind. Met Praga Khan heb ik de hele wereld gezien, maar nu kom ik op het punt dat ik die wilde jaren achter me laat. In de AB geef ik er dit jaar nog een laatste keer een lap op! "
Maurice gaat nog wel verder met zijn theatershows en andere projecten. 'Gone with a bang' moet Maurice en c° hebben gedacht, want vanaf de eerste song, “We follow the sun” was de aandacht scherp. De mooie danseressen op het podium en de prachtige beelden op de achtergrond, met die kenmerkende Praga Khan beats tekenen voor die occulte totaalbeleving. Een dansfeest meteen!
Ook op songs als “Freakaoidz”, “My Mind is my Enemy” ervaren we hetzelfde. Er kwamen meer dansers opdagen ,  de ene minder schaarser gekleed dan de andere; ook enkele bevallige zangeressen waren op dit afscheidsfeestje waaronder Zohra die met haar zwoele stem en uitstraling “Phantasia Forever” naar een toppunt dreef.
En Maurice zelf zocht elke hoek van het podium op, gooide zijn stem in de strijd en zorgde voor een klankentapijt met zijn keyboard. De muzikanten deden de rest .
Geen seconde rust werd het publiek gegund, dit werd een dansfeestje pur sang … je kon lekker uit de bocht gaan. Maar er waren ook de ingetogen momenten. Een gevarieerde aanpak dus.
Op het einde van de set werden ballonnen in het publiek gegooid; “Breakfast in Vegas” was het ultieme hoogtepunt , die de zwoele rave-party tot het kookpunt bracht!
Er werd afgesloten met alle dansers vooraan, tot groot jolijt van de menigte, die de band onthaalde op een warm applaus. Wat een wervelende show kregen we.
De band wil geen parodie op zichzelf zijn. Maurice geeft het volgende antwoord ''We zijn op het punt gekomen dat niemand nog geïnteresseerd is in nieuw materiaal. Artistiek zet het een blokkade. Daarom ben ik op dit punt gekomen dat het goed geweest is. Maar ik wil nog even een fantastisch feest geven met goeie afterparty." (Bron: StuBru)

Praga Khan is met brio in zijn opzet geslaagd, en gaf zijn fans inderdaad dé perfecte raveparty; wat een Bang! Uitkijken is het nu naar de nieuwe projecten van Maurice.

Tracklist: We Follow the Sun  - Love  - No Earthly Connection  - Luv U Still  - The Moon  - Right or Wrong  - Tausend Sterne  - Freakazoidz  - My Mind Is My Enemy  - Lonely  - City of a Thousand Sins  - Phantasia Forever  (with Zohra)  - Breakfast in Vegas
Encore: Sayonara Greetings  - The Power of the Flower  - Luv U Still

Pics homepag @Wim Heirbaut

Organisatie: FKP Scorpio

Suffer Yourself - Een uiterst genietbaar donker avondje
Svarthart + Her Fault + Suffer Yourself


Voor een 'underground doom/death' avondje kon je terecht in JH Asgaard in Gentbrugge. Het publiek dat aanwezig was , genoot ten volle van deze avond .
Svarthart is - min of meer - aan een nieuw hoofdstuk begonnen, en wou deze kans benutten. Her Fault is een Belgische doom/blackned/sludge/Death - metal bandje die variatie biedt in het genre.
De Zweedse formatie Suffer Yourself tot slot laat de put van de Hel compleet open gaan.

Een overzicht
Svarthart (****) is al bezig van 2011, heeft ondertussen twee EP's uit en heeft binnen de doom/death metal 'underground' al voldoende zijn stempel gedrukt. Technisch hoogstaand zijn deze mensen bezig. Wijzigingen binnen Svarthart, zorgt voor een nieuwe wind.
We werden al vanaf de eerste song lekker ondergedompeld in een intens, doomachtig sfeertje. "The Path'' is een nieuwe song, waarbij  het gaspedaal iets meer wordt ingedrukt, en waarop meer variatie valt te horen, die ons doet uitzien naar het komende album. Svarthart schrijft een muzikaal hoofdstuk. Benieuwd dus.

Her Fault (*****) bood nogal wat muzikale prikkels. Het is een sympathiek combo waarmee het fijn babbelen was achterna . Op het podium kijkt de frontman ietwat nors iedereen star in de ogen en is hij bij zijn publiek voor het podium. Alsof hij op zoek gaat naar een mogelijk slachtoffer om te verscheuren; hij deelt ook drank uit en doet door zijn imposante vocals de grond daveren.
De muzikanten gaan ervoor en we krijgen een gevarieerde emotievolle set in het genre, van lichtjes intiem, naar verschroeiend hard uithalen. Her Fault weet je te raken, rauw, gedreven en pakkend, innemend. De ultieme duisternis daalt prompt over de Asgaard neer. Op het afsluitende nummer speelt de basgitarist een indringende solo die de poorten van de hel volledig doen open zwaaien.

De band Suffer Yourself (****) begon als een eenmansproject van Stanislav Govorukha, en is ook al sinds 2011 bezig. In de jarenlange ervaring laat hij zich omringen door muzikanten, die hem perfect aanvoelen. Het spelplezier staat hier mee overeind. 
'Rip Tide', hun laatste album, is een must voor elke doom liefhebber. Wat een donkerte en adembenemende trip creëren ze. De registers kunnen worden open getrokken. Als een rustgevend deken tegen donkere gedachten … De perfecte afsluiter van dit donker avondje …

Organisatie: JH Asgaard, Gentbrugge

Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022 - Bier, Punk & Rock-’n-roll
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022
Sleutelhof
Rumst
2022-08-20
Erik Vandamme

Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers  combineert een beertasting met een muziekfestival, De biertjes terzijde, hebben we het over de muziek. Op de affiche stonden  enkele stevige  punkrock bands die elk op hun eigen wijze zorgden voor de ideale sfeer die bij een ‘beertasting’ passen.
Last minute viel afsluiter Janez Detd uit, maar vond een waardige vervanger onder Fleddy Melculy. Misschien wat vreemd, maar toch, zo’n metalact op een punkrock festival kon erbij, gezien ‘Fleddy’ en zijn kornuiten zich met brio kweten van hun job. Het was een zonnig heel fijn festival, boordevol bier, punk & rock-’n-roll!

Een overzicht
Such Guys (***), een rockcollectief uit Leuven met roots in Rumst, doet zijn uiterste best om het publiek te triggeren , maar slaagde daar helaas niet in. Hun aanstekelijke punkrock was wel de moeite. De jonge wolven missen nog wat pit, lef en podiumervaring. Maar de energie was er . Bandje met potentieel in het genre dus.

Pit en vuurkracht was wel aanwezig bij Stay Idle (****)  uit Houthalen. Ook al hadden ze nog niet het publiek mee, ze stampten lekker wild om zich heen. Een energieke aanpak. Ze halen scherp uit en hebben een frontman die bezig is als een bulldozer. Stay Idle brengt punkrock vanuit de buik , wat  zorgt voor een eerste echte energieboost.

Wat meer ‘female power’ op het podium nu met Lost From The Start (****), een Limburgs (Zutendaal) female-fronted poppunkcollectief. Zangeres Hilde heeft een sterke emotionele stem en kan verschillende toonaarden aan. De muzikanten spelen aanstekelijke riffs en drumpartijen. Een lekker wervelend poppunk feestje is het gevolg. Hilde is een charismatische entertainer en probeert zo goed mogelijk in te spelen op het publiek. De band krijgt een daverend, gemeend applaus voor hun sublieme poppunk show.

Het eerste deel werd afgesloten door levende legendes F.O.D. (*****) . Binnen de punk rock is F.O.D. ondertussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde, die niet alleen op de kleinere maar ook grotere festivals present is. Ze hoeven niet onder te doen voor de zogenaamde grote en internationale namen binnen de scene.
Een kwalitatief hoogstaande set van tonnen energie met een aanstekelijke sound, voorzien van adrenalinestoten en grappige kwinkslagen. Het siert F.O.D. in wat ze allemaal in staat zijn en ze stralen enorm veel spelplezier uit. Dit was een lekker punkrock feestje.

Na een korte pauze begon het tweede deel met een internationale act. The Fire (***) is een Italiaanse pop punk band. Met wat egotripperij weliswaar , alsof ze het hele plein in een oogwenk plat gaan spelen, bestijgen ze het podium. The Fire heeft zijn  naam niet gestolen, en zet de boel in vuur een vlam. De band krijgt de handen moeiteloos op elkaar met hun vrij toegankelijke aanpak. Energiek en aanstekelijk klinkt het. Een charismatische band, die wat braafjes klinkt, maar die een sterke uitstraling en dynamiek heeft.

Satanic Surfers (****1/2) zit tussen een vrij poppy en fel gedreven geluid; ze delen mokerslagen uit. Strak en recht voor de raap, je voelt de adrenaline. Een wervelende punkrock sound, wat monotoon, maar treffend, waarbij band en publiek lekker om zich heen stampen. Satanic Surfers drijven het tempo steeds opnieuw op en gaan naar een verschroeiend hoogtepunt; ze gaan steeds op diezelfde harde en rauwe lijn door. Overtuigend!

Wie vreesde dat Fleddy Melculy (*****) wat door de mand zou vallen, na al die punkrock acts, had buiten het natuurlijk charisma  van Jeroen en co gerekend. Het is meer dan zomaar een ‘metal’ act. Fleddy Melculy is een strak spelende rock band, die voor dit festival ietwat punkrock toevoegt, wat hen siert.
Fleddy Melculy behoudt een dosis humor en zijn gelukkig niet een parodie op zichzelf geworden. De lekker aanstekelijke songs, de ruwe, harde uithalen, de grappige teksten en kwinkslagen , wat absurditeit , het is er allemaal. De geluidsbarrière staat onder druk.
Fleddy Melculy tekent voor een ultiem warm , aangenaam rock feestje. Sjiek!

Pics homepag Satanic Surfers @Tim Vermoens

Organisatie: Razernij - Beerdrinkers & Hellraisers

Christina Vantzou - There is always a deep feeling inside that tells me ‘this is ok, I can do this’, I always follow that feeling to start new projects

BRDCST is a music festival par excellence and BRDCST returned to the AB in April 2022 with a selection of bands of all kinds and different musical styles—a great place to encounter a variety of artists and musical approaches.  One of these encounters was the Greek-American composer and filmmaker Christina Vantzou, who lives in Brussels.  She is surrounded by multi-instrumentalists, excellent musicians, and a singer who, through her operatic voice, radiates pure emotion. The bass clarinet, bass flute and cello are combined with finely crafted, gentle electronic soundscapes.   An excerpt from a review of this performance reads: ’’Christina Vantzou and the ensemble make you dream away along an alien and beautiful road, which has a calming influence on your mood. Despite the rather intimate setting, with ambient elements, the instrumentation as well as the vocals sound powerful enough.''
The full review you can read here: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/85898-brdcst-2022-dag-2-de-kunst-van-het-experimenteren-uit-de-doeken-doen 

Following this performance, we had a nice conversation with Christina about past, present and future plans. We also asked her how she experienced this performance herself, and how’s she’s survived the COVID period. We asked her about working with Mark Linkous, and how it changed her.  She also tell us about her life in Brussels…

How it all started, for our readers who don’t know you, can you tell us a little bit more about yourself?
I’m half  Greek, half American. I moved to Brussels 2003 after finishing art school in Baltimore. I entered the realm of music more as a fan; I was always a deep listener but I didn’t start working on music until later in life…

You moved from US to Brussels? A big step.. why Brussels?
My father is Greek and there was the possibility with the European Union, to move to Europe. Belgium happened by chance, almost an accident. There was a airplane needing to stop in Brussels unexpectedly on the way to Athens.  Based on that first connection in Brussels, I decided to move there;  You could say it was almost like invisible forces brought me there.

How does it feel to live in Belgium?
We have a very nice music community in Belgium, in Antwerp I have a lot friends and there are so many inspired and inspiring things going on.  I mean that sincerely.  All the arts are supported, but defiantly music has a place in Belgium.  Take Meakusma Festival for example.  

You first become known as one-half of the audio-visual duo The Dead Texan, Is this project still exist can you tell more about it? I found only one record ? Or did I miss something?
We stopped after that one record. We did some touring in Europe and wanted to give a follow up record a try, but all activities stopped 10 years ago now.  

What I like is that you have some albums out and call them number 1,2,3 and number 4 – no. 4 was released in 2018 – Is there a connection between them? Something like a through line? 
I thought in series from the outset, the idea to go from number to number until 9.  This approach involves a future timeline that I don’t know yet. A kind of deep trust is formed with oneself.  From 1 to 9  felt like an assigned mission, or something like that. You never know.  But, after 4 is out, at least I can rest assured that next is 5 (probably).. A kind of support system is built in that way if that makes sense?  

Your last album ‘Multi Natural’ is not number 5 then? 
The numbered albums are altogether available on Kranky, and ‘Multi Natural’ is something released by a very nice Antwerp label, Edições CN, A friend’s label actually (Lieven Martens). He ask me if I wanted to be a part of another kind of series. This series of  records loosely revolves around the theme of ‘the traveling artist’, and recording / documenting in some way.  We started that in 2018; I was doing a lot traveling in that period. That record became a very natural  process. I had the chance to go to a lot of amazing places in the world, often with family or my partner, John Also Bennett.  We brought a simple zoom field recorder with us.  Sometimes it was a journey through places I’d never been before to.  Multi-Natural stems from this traveling energy.  I also traveled through the archives of previous recording sessions.  Minna Choi, for example, is head on track one conducting a string quartet.  She arranged, orchestrated and conducted albums No. 1 and 2 and co-wrote a track on No. 3.

You also have a project ‘CV & JAB (Christina Vantzou And John Also Bennett)’ Can you tell more about this project?
 ‘CV & JAB’ have released two records released, and we’re working on a third.  John plays piano, flute and electronics.  I play keyboard and electronics. Our styles combine very nicely. We use a lot of field recordings from our travels in this project.  We try to make recording quick and efficient, without too much slog.   We both like improvising and are open to such things. There is a chemistry between us that is inspiring and we’ll continue. 

Many collaborations have included performing with Mark Linkous (Sparklehorse) – who unfrankly passed away too early in 2010 - how was it working with Mark Linkous? 
Mark was a huge inspiration to me. I credit him for sparking, (sparkling) something inside me.  Before meeting Mark I’d been involved with music for many years, but didn’t yet feel like I could make an album.  That changed after I meet Mark. Everything about him represented an approach to music I hadn’t yet considered, but that I could easily relate too.    With Mark, some magic was always present.  Although deep in his process, he was very gentle working with me.  A super intuitive person; his world was so beautiful and inspirational.  It was paramount to have this experience with him.  After his passing away, I’ve felt he’s there.  Continuing to watch over me from somewhere. 

You are a busy artist. How do you keep up with all your projects and collaborations?
Starting on a project can be a long term commitment.  It can take a year, two years, or more to release an album. You find yourself going through a labyrinth, coordinating and making arrangements. It can be troubled and traumatic at times.  Those kinds of intense collaborations, for me, are best if they start very naturally.  I travel a lot, thanks to music and family.  I try to do my best to make time for multiple collaborations.  It’s nice to have this chemistry, to work on sound together. Sharing, or some kind of gathering and playing is essential to music.  Experiencing multiple perspectives is also key.  There is always a deep feeling inside that tells me ‘this is ok, I can do this’, I always follow that feeling inside to start new projects.   I listen to that feeling  and  if the feeling is good I’m doing it.  This might look strange from the outside.  And there’s often a change of heart while trying many many possibilities out.  In music, following the heart is the best practice.

Next to all the things you do, you are also creating surreal videos/abstract films and performing with ensembles across 4 continents. I’m very interested in the visual part, can you tell us more about that?
In my Art school days I got into video, and the making of films. The film making practice goes back to those days and holding onto a fantasy of working with film as a medium.   Music and Image are a happy couple.  There are so many parallels when I think about cutting film and cutting sound.   There’s a value system to both too, and it’s interesting to me.    I try to generate an equal equation between both.  With every album I try to keep that practice alive. 

Are there other projects you’re busy with right now?
Yes, there’s a collaboration with Félicia Atkinson.  She lived in Brussels many years ago so we’ve know each other a long time.  She is also a visual artist working with sound. Or a sound artist working between several mediums.  We’ve made some recordings and have performed twice together, once at Commend in NYC and once at the Paris Philharmonie.  We’ll continue working together, with voice, acoustic instruments and electronics—it’s a project I’m really excited about.  I also made a contribution to a Dopplereffekt single from their last full length album ‘Neurotelepathy’. And the next release that I’m a part of is with pianist Michael Harrison and John Also Bennett, coming out on September 3rd on Canadian label, Séance Centre. 

I saw you live at BRDCST in Brussels, extraordinary performance that was;  What struck me, apart from your visual performance, you are surrounded with multi-instrumentalists, top musicians and a singer who radiates pure emotion through her penetrating operatic voice. Where did you find them, how did this cooperation come about? the magic seems to work between you all so well…? 
I was very lucky to be with such a lovely group on stage.  JAB was on there - he played bass flute / juno / modular synths / piano.   Ben Bertrand was on stage, playing bass clarinet.  Ezra Fieremans playing piano is a good friend. There was also Gent-based cellist Vincent Werbrouck. Androula Kafa is the singer. Androula and I had only meet a few weeks before the concert!  It had been decided that the lineup was going to be a five-piece.  But with musicians precarious, busy schedules there’s always a question of who is available.     The concert was approaching and Androula literally popped up.  A friend helped connect us while I was in Cyprus for an extended stay after a performance.  And it click between us. I agree about her voice. It’s got something that you can’t quite describe with words.   

As the review of the performance stated: “The performance makes me dream away along an alien and beautiful road, which has a calming influence on our minds. Despite the rather intimate setting, with ambient elements, the instrumentation as well as the vocals sound powerful enough to blow us away as well.” I find that very remarkable. was that a conscious choice to work this way?
That’s really positive feedback, so glad you felt it this way.  I really believe in the suggestive power of sound and sound’s ability to work on the imagination of those who listen to it.  I truly believe in that power. Without visuals, you can dream away, the power is so strong.    It’s not a conscious choice.  It’s not like we follow a formula and then get that power. It’s more natural. Multi Natural haha.   It’s something in a performances that people have been doing for ages.  In the ancient world, all over the world, people used sound as a form of contact.  For practical purposes and mystical ones: traveling families, trade, a culture’s means of communication. It’s fascinating.  It’s something I really want in the performances.

How did you experience the concert in Brussels yourself, and how where the reactions?
It was very exciting, and also a strange and beautiful situation.  Since COVID, it was the first festival and the first ensemble performance.   There was a long period prior where we did not know when we could do this again.  It was nice that BRDCST could be the meet up.   We got some good reviews from friends and things about the performance. FUJI|||||||||||TA just before us was amazing.   

I also have some COVID questions. After that COVID time (it’s not over yet, but it  gets better) it must be a blast to be back on stage… how did it feel to go back on stage after long time?
It felt good to be with a group on stage, to work through soundcheck again, enter the venue again, to rehearse together.   The rehearsal was kind of the highlight for me - we did this at Les Ateliers Claus.

Next to all plans we talk about, you said there going to be No. 5, when?
Not sure yet, it’s still in production, but we working on it! 

You have come a very long way, and clearly left your musical and cinematic mark. After all these years, are there still ambitions or goals you want to achieve? And which ones?
Yes, I feel that with the music I’m still finding new paths, again and again. Still finding a way in the world around me, getting inspired by everything around.  My ambition is to keep doing this, renew myself time and time again.   I’m always researching new possibilities, in this lifetime, and any otherlife times. (haha)

Pics homepag @Megan Bruinen

Can you put some links to your website and projects, where people can find you? Thanks for this nice interview

https://christinavantzou.bandcamp.com/album/no-4
https://edicoescn.bandcamp.com/album/multi-natural
https://christinavantzou.bandcamp.com/album/r-gime-des-fleurs
https://vimeo.com/manage/videos/252852620 

Lokerse Feesten 2022 - DAG 10 - MEAU , Saint Motel, The Snuts, Louis Tomlinson - Tienerklanken op de Grote Kaai
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-14
Erik Vandamme

Wie ooit jong is geweest in de jaren ’60, herinnert zich wellicht nog de massa hysterie toen The Beatles ergens kwamen optreden. Die soort toestanden kreeg De Grote Kaai in een wat meer sober kader, te verwerken bij het optreden van het fenomeen Louis Tomlinson , ooit deel uitmakend van de groep One Direction. Hij werd iets meer dan een uur laaiend enthousiast onthaald, maar ook MEAU, Saint Motel en The Snuts (voor ons een ware ontdekking) konden op heel wat bijval rekenen.
In de Club StuBru zagen we dan weer een rits hip hop artiesten.
Kortom, dit was een avondje tienerklanken op de Grote Kaai om deze 47^ste editie van de Lokerse Feesten feestelijk af te sluiten.

MEAU (****1/2) is door de release van de prachtige EP 'Kalmte' en de doorbraak hit “Dat heb jij gedaan” heel wat harten aan het veroveren. In een al lang uitverkochte AB Club deed ze eerder dit jaar haar eerste echte optreden in ons landje, en overtuigde met brio. Ook de Grote Kaai mocht eraan geloven. Ze heeft een heldere, veerkrachtige stem en ze is en gaat zelfverzekerd te werk. Ze slaagt in een overtuigende, emotievolle set waar de jongeren zich in haar teksten weten te vinden.
Op het nog onuitgebrachte nummer “Onbereikbaar” zorgde ze voor kippenvelmomenten. MEAU pakt dan ook een volle Grote Kaai moeiteloos in, met als climax de hit “Dat heb jij gedaan”, dat door iedereen werd meegezongen.

Er stond in de Club StuBru amper een handvol gegadigden toen Lil Skid (***1/2) zijn set bracht. Met alle doorsnee hip hop clichés, zette hij een fijne set neer, enthousiasmerend.

In 2014 weet de Amerikaanse band Saint Motel (****) te scoren met het nummer “My Type”, zomerse dansbare indiepop kenmerkend voor de vier Amerikanen. Ondertussen zaten ze niet stil en in april kwam de band hun gloednieuwe plaat ‘The Original Motion Picture Soundtrack’ voorstellen in de Botanique, een leuk good feeling concert .
Op de Lokerse Feesten was er nogal wat beweging op het podium. Qua sound was er een knappe sax, die aanstekelijk op de dansspieren inwerkte. De frontman zoekt het publiek op en ontpopt zich tot een ware entertainer, tot hilariteit van de jonge fans, die de band met veel liefde omarmt. Een groovy zomerse vibe waaide dus over de Grote Kaai.

Ondertussen begaven we ons weer naar de Club StuBru voor de volgende hiphopact. K1D (****) is al een tijdje een gevestigde waarde in de Belgische scene en mikt nu nóg verder met ondertussen al een 4de EP  in de pijplijn. Samen met zijn kompaan port hij de fans aan en slaagt in een wervelend feestje.

De Schotse band The Snuts (****1/2) was al aan zijn set bezig toen we opnieuw het plein betraden. De band heeft al een sterke reputatie uitgebouwd, maar moet het hier nog wat bewijzen. De vier vrienden sinds de middelbare school (Jack Cochrane, Joe McGillvray, Callum Wilson en Jordan Mackay) staan als een sterk geoliede machine te spelen. Tonnen spelplezier combineren ze met technische perfectie; de strakke set, het werkt aanstekelijk die jong en oud weet te raken. Een energiek optreden en een aangename ontdekking voor ons …

Terug naar de Club StuBru voor onze hiphopartiesten … SOR is één van de grootste muzikale beloftes van Nederland. SOR  weet naast rap en zang ook nog te componeren en te producen. Op het podium is het de moeite. Er is een samenzang tussen rappers op het podium en het voltallige publiek. Het klinkt aangenaam opzwepend. Een fijn feestje kon losbarsten! Klasse.

Eerder op de dag doken beelden op van jonge bakvisjes die al sinds de middag stonden aan te schuiven, om binnen te geraken. Louis Tomlinson (****1/2) heeft niet alleen harten veroverd door One Direction, ook als solo artiest is hij goed bezig.
Iets later dan voorzien begint hij eraan, een joelende menigte port hem aan. De man stond in april nog in de Lotto Arena, waar hij zijn debuut ‘Walls’ , dat twee jaar geleden op de markt kwam, voorstelde. Ook hier werd de show gedragen door enthousiaste fans. Louis is een entertainer en weet zijn publiek te bespelen op ingetogen en bezwerende wijze door o.m. z’n charisma en z’n vocals. De menigte gaat ervoor en danst! Z’n band speelt mooie solo’s en brengt de nodige adrenalinestoten aan. Op One Direction songs als “Little black Dress” en “Throught the Dark” ging iedereen uit z’n dak.
Louis Tomlinson tekent voor een ultiem pop rock feestje , met zelfs een heerlijke polonaise. Een knaller van formaat!

Setlist: We Made It//Drag Me Down (One Direction)//Don’t Let It Break Your Heart//Always You//7 (Catfish and the Bottlemen-cover)//Fearless//Only the Brave//Habit//Copy of a Copy of a Copy//Defenceless//Little Black Dress (One Direction)//Walls//Through the Dark (One Direction)//Kill My Mind

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren