De Franse formatie Psychisme heeft in de lokale Franse ondergrond al wat activiteit achter de rug. Maar een echter doorbraak naar een ruim publiek zit er nog niet in. Met de EP 'Le Seuil Des Sensations' doet Psychisme een mooie poging. De hoes, een blik boordevol waanzin, met ook met een beetje onschuld, bezorgt je angst en een krop in de keel. Puur muzikaal durft de band je zelfs tot gekte te drijven.
Songs als « Dé(s)phasé(s) I » prikkelen de fantasie ; in een donkere hoek verschijnen demonische wezens die tot gekte bewegen. Muzikaal hebben we ijzingwekkende, snijdende riffs, drumpartijen en grauwe, ijskoude vocals, check « Dé(s)phasé(s) II »,
Psychisme klinkt geslaagd in het genre. 'Le Seuil Des Sensations' is doorsnee pure black metal van horror en pijn, niet meer, niet minder . Het is goed, maar ze zullen nog wat moeten groeien en variëren om te onderscheiden

Dé(s)phasé(s) I - Soubresauts - Dé(s)phasé(s) II - Le Seuil Des Sensations - Neurasthénie

David Newbould is een levensgenieter. Sinds hij zijn carrière begon met Big Red Sun uit 2007, heeft hij zijn sporen verdiend als rootsrocker, americana-artiest en volkszanger. Hij schrijft liedjes die de ups en downs weergeven van een volwassen leven. Hij slaat een nieuwe bladzijde om met zijn vierde full-length studio album, 'Power Up!, een plaat waarvan de boodschap van doorzettingsvermogen en onwankelbaar overleven, wordt voortgedreven door het vet, de gruis, en gitaar-gedreven branie van rock & roll.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met David, dit interview kun je hier nog eens nalezen: 

Met deze schijf bewijst hij van vele markten thuis te zijn. De openingstrack “Power up!” is sterk. Newbould heeft een bijzonder warme stem en bracht een erg aanstekelijke, emotievolle plaat uit, die je doet verlangen naar lange zomeravonden rond het kampvuur. De variatie siert. De sound is groovy, catchy en ingetogen. Ergens borrelt Bob Dylan op als verhalenverteller, luister maar naar “Peeler park”, “The lawn” en ander moois, Prachtig hoe Newbould je weet mee te voeren, een beeldvorming van hoe cowboys naar de horizon rijden.
Op zijn vorige albums kwam de klemtoon op folk, americana en country. Op deze Power Up! gaat hij nog iets dieper in op die rootssound, wat een mooi, creatief, overtuigend album oplevert.

David Newbould speelt op 30 september op Busker Festival in Herent. https://gcdewildeman.be/programma/busker-festival-bluegrass-americana-folk 

Power Up! 02:32 Peeler Park 04:57 Blood On My Hands 04:44 The Lawn 04:21 Home Depot Glasses 04:48 Ready For The Times To Get Better 02:51 Last Letter 04:32 One Last Dance 04:03 That Was Another Time 05:28 Sunrise Surprise 04:28 Diggin' In 04:44

Componiste Anne Paceo heeft een unieke en herkenbare stijl. Haar drie Victoires de la Musique awards, en haar productieve discografie hebben haar in 45 landen op vijf continenten gebracht. Reeds op zeer jonge leeftijd drukte ze al haar stempel op de muziekwereld, met haar nieuwste worp ‘S.H.A.M.A.N.E.S’. Ze verkent wegen in die jazz sound met het Franse chanson, omgeven van percussie. De aanstekelijke klankentapijtjes en de vocals doen je wegzweven. Een overtuigende muzikale veelzijdigheid, niet vies van improvisatie. Toegankelijkheid en Experiment , Groove en Gevoeligheid vinden elkaar. « Wide Awake », « Here and Everywhere », « Reste un oiseau » en het afsluitende « Marcher jusqu'a la nuit », zijn mooie voorbeelden, een kruising van de Engelse en Franse taal. Prachtig.
Melodieus, avontuurlijk mooi plaatje dus binnen het genre.

Wide Awake - Here And Everywhere - Reste un oiseau - Piel - From the Stars - Mirages - Wishes - Healing - L'Aube - Travellers - Marcher jusqu'à la nuit

Er kan hier teruggeblikt worden op meer dan 80 optredens, meestal met vaste bezetting van zeven muzikanten, maar vaak ook met zangeres(sen), koor of ander muzikaal ensemble (zoals Mandolinman & Illuminine). En er volgden ook enkele cd-opnames! In 2018 verscheen het album 'Demonen & Dromen' (Olivier & Crooniek). Twee jaar later verscheen dan Winterstille met het gesmaakte album 'Puin van Dromen'. Beide albums zijn trouwens ook nog verkrijgbaar.
Al die inspiratie en samenwerking hebben geleid tot het album 'Trail of Time' door Crooniek. Hierop staan gloednieuwe songs, aangevuld met nieuwe versies van oudere nummers. Dit album combineert neo-classical en neo-fanfare met een vleugje gothic/ambient.
'Trail of Time' is een tijdreis voor Crooniek, alsook het persoonlijk testament van bezieler Gerry Croon. Via deze muziek verwerkt hij eigen ervaringen en plaatselijke historiek. Bij de productie van deze cd waren zestien muzikanten betrokken, waaronder ook Kevin Imbrechts (Illuminine), Olivier Soil (Olivier & Crooniek) en Xavier Kruth (Winterstille). '
Tot daar de achtergrond informatie omtrent dit project Crooniek.

Op 'Trail of Time' bewandelt de band een grijze zone tussen gothic en neo classic en voegt daar tot de verbeelding sprekende elementen aan toe van typische fanfare. Met een zang die zo kan komen uit een of ander sprookjesachtig paradijs. De spoken words zijn eerder poëtisch en hebben zelfs een licht dreigende ondertoon, soms in de Nederlandse taal, gezongen vanuit een weemoedige ondertoon.
'Trail of Time' is een fantasieprikkelende samensmelting van vele verhalen, vertellingen en de  veelzijdige muzikale omlijsting. Diverse songs zijn doordrongen van  een warme melancholie, andere hebben die bijzonder folklore background die een reis door de tijd maken.
De plaat is dus een langgerekte reis in tijd, het leven, alsook het einde van alles. Maar de tijd blijft ook na ons heengaan gewoon verder lopen, als de onderliggende boodschap.
Een mooie versmelting , een kunstwerk van muzikale perfectie, aangrijpend, vreugdevol, plechtig als dansbaar is het allemaal, net zoals het leven ons te bieden heeft van vreugde en verdriet, een onderdeel van een groter geheel.
In de samenwerking met muzikanten en artiesten probeert Crooniek een beeld te geven van het oneindige van de tijd… prachtig, toch!

On The Origin Of Sorrows 04:25 Would You Wake Me In Time 04:54 At The Lemmeken Monument 04:08 Condemned To The Fire: Josyne Van Vlasselaer 04:14 Olivier & Crooniek - Nieuwe Dromen (Remastered 2021) 05:11 Melancholy At Torfbroek 02:56 Parade Of The Funeral Fanfare 04:12 Olivier & Crooniek - G&B 03:48 When I Look Upon My Life 04:50 The 6th Extinction 03:40 Und Sie Tanzten (Instrumental Version) 04:57 Would You Wake Me In Time (Instrumental Version) 04:40

Neo-classic/fanfare/gothic
Trail Of Time
Crooniek

 

Pink Mountaintops is het zijproject van Black Mountain frontman Stephen McBean.
Zijn laatste schijf met dit project 'Get Back' dateert al van 2014 ...
de recensie kun je hier nog eens nalezen.

Met 'Peacock Pools' gaat hij de meer psychedelische kant uit, maar er is zoveel te beleven op deze schijf dat de muziek in een hokje duwen Pink Mountaintops tekort doen is.
“Nervouw Breadkdown” ( een Black Flag cover) geeft al meteen een uppercut, waardoor je prompt uit je lood wordt geslagen.
Pink Mountaintops houdt van variatie. Soms neemt die psychedelische kant de bovenhand, “Muscles”, of de gevoelige zijde, “You Still Around” of het wondermooie “The Walk - song for Amy”. Pink Mountaintops trekt zelfs alle registers open op “All this death is killing me”.
Veel verandering en verrassende wendingen dus. 'Peacock Pools' toont nog eens de veelzijdigheid en het avontuurlijke karakter van Stephen McBean, binnen een psychedelische noemer .

Nervous Breakdown 02:53 Nikki Go Sudden 03:56 Blazing Eye 04:26 You Still Around 02:24 Shake The Dust 06:08 Swollen Maps 01:08 Lights of The City 04:33 Miss Sundown 02:02 Lady Inverted Cross 03:06 Muscles 03:20 All This Death Is Killing Me 02:17 The Walk - Song For Amy 05:51

Rock Herk 2022 - Het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber
Rock Herk 2022
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2022-07-15 + 16
Erik Vandamme

In het pittoreske Limburgse stadje Herk-De-Stad gaat al jaren het intieme en gezellige festival Rock Herk door. Dit jaar, na twee jaar corona, mag het weer. We zakten dan ook af naar Limburg, met het openbaar vervoer en de gratis bussen die de organisatie had ingelegd om de festivalganger veilig van en naar de festivalweide te vervoeren. Met dank aan De Lijn.
Een gezellig samenzijn met vrienden die je al een tijdje niet meer hebt gezien en het consumeren van gerstenat, zonder dat het de sfeer bederft.
Even hadden we de vrees dat de muziek ondergeschikt zou zijn aan de randbeleving van het festival, gezien de tent soms maar half vol stond bij sommige bands. De vrees was ongegrond, want elke band kreeg een daverend applaus en werd met even veel liefde ontvangen, als perfect onderdeel van diezelfde vriendschappelijke sfeerbeleving, wat Rock Herk zo uniek maakt binnen het weidse festival landschap.
Rock Herk is nog steeds het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber. Een overzicht van twee dagen genieten met een grote 'G'

dag 1 - vrijdag 15 juli 2022
We zetten het festival in met wat één van de absolute hoogtepunten zou worden van het volledige festival. Whorses (*****) doet de tent op zijn grondvesten daveren, ook al is deze halfvol. De kwaliteitsvolle band speelt energiek. Harry Descamps heeft een heldere stem en kan een stevig potje gitaar spelen. Hij beweegt als een dolgedraaid Duracell konijn, en gaat zijn publiek opzoeken. Al vlug ontstaan de eerste moshpits; dit bij de eerste act van een festival.
Wij wisten al dat Whorses live een wervelstorm kan zijn. Wat een aanstekelijke band met een charismatische zanger. Klasse concert, top band!

Het contrast op de mainstage kon niet groter zijn met Westhinder (****).  Dit is het project rond Stien Carlier. In 2016 verloor Sien haar mama; als een soort rouwproces schreef ze daar liedjes over, die werden gebundeld in het album 'Westhinder I'. Gevoeligheid staat centraal, het raakt iedereen, zonder al te zeemzoetig te klinken. Die intensiteit is sterk in haar set , de weinige interactie is de enige kritische noot … Mooie, emotievolle set alvast.  

Peuk (****), een jonge band uit de buurt van Hasselt, brengt razendsnelle sludge/ punk alsof het terug de punk is van 1977. Peuk heeft sterke muzikanten en een heel beweeglijke zangeres die overtuigt door haar extraverte, indringende vocals. Registers kunnen worden opengetrokken, maar ze kan even goed intiem zingen.
Een moddervette sound krijgen we. Peuk beukt van begin tot einde. Puik werk!

Er gingen ook Street concerten door, we hebben er maar eentje meegepikt, gezien de overlappingen met optredens op de andere podia. Een zeer mooi concept uiteraard … dichter bij een band kan je niet staan omdat zowel band als publiek zich één voelen , en op dezelfde hoogte staan te soleren. Het is een mooi aanvoelen.
Ronker (*****) was ook een overtuigende band tijdens de tweedaagse. Betreft het aanvoelen van het publiek, spannen ze de kroon, de frontman ging zelfs, vervaarlijk zwiepend, op de boxen staan, om iedereen te overschouwen en de fans letterlijk aan te porren. Meer nog, hij sprong als een volleerde stagediver het publiek in vanuit die hoogte; een hachelijke onderneming, maar met brio geslaagd.
Wat een spelplezier straalden ze uit… Qua instrumentatie en in de vocals klonk dit top! Een dansende meute, enkele fijne moshpits, een aanstekelijke sound , wat een energie, … allemaal op straat! Entertainment van het hoogste niveau.

Nothing (***1/2), band die shoegaze gerelateerd klinkt, heeft al heel wat personeelswissels gehad. Hier speelde de band een strakke, meeslepende set, door de hemelse riffs en de sprankelende zangpartijen. Het gebrek aan interactie, zorgde er echter voor dat alles wat op een gezapige lijn bleef hangen, waardoor de aandacht wat verslapte. Ook het publiek droop gaandeweg af ... Nothing is een sterke band in het genre, maar meer spelplezier uitstralen, mocht zeker.

Ook Ramkot (****) heeft zijn naam niet gestolen door hun voortdurende uppercuts. Een band die op scherp speelt. Het siert de sound. Ze hebben een spraakzame frontman, een klasse entertainer, die zijn publiek aanport. Ramkot raast als een sneltrein. Het resulteert in enkele fijne moshpits. This is rock-'n-roll!

Wiegedood (****) heeft een nieuwe plaat uit, waarbij een nieuw hoofdstuk wordt aangevat. Op 'There's Always Blood At The End Of The Road' horen we verrassende, chaotische wendingen. Ze weten nog steeds Een Hel op aarde te creëren.
Wat een muzikale vuurpoel. Je laat je meeslepen in een waanzinnige, donkere, demonische  wereld. Huiveringwekkend!

Gemoedelijk en comfortabel klonk het bij Portland (*****), een mooie versmelting van hypnotiserende, zwevende sounds en kristalheldere vocals. De ruwe kantjes zijn er bij Portland wat af, maar zeemzoetig klinkt het niet. Op sprookjesachtige wijze weet Portland te raken, de songs zijn verfijnd, soms een ruwe bolster , en duisternis wordt omgebogen naar licht. Een sterke performance van deze vroegere Nieuwe Lichting winnaars van StuBru.

Godflesh (****) is dan weer andere koek en brengt ons terug naar een duistere, demonische wereld … Wat een totaalbeleving brengt het duo nog steeds na al die jaren  met hun drummachine als extra kracht. Ook al is er geen interactie met het publiek, in hun sound gaan ze diep en dat voelen we . Ook hier gaan de poorten van de Hel open en word je (mee) gezogen in hun unieke muzikale wereld …Onze ziel brandde overweldigende in die Godflesh wereld …

Tijd voor muzikale feestjes, na het donker en verderf …
We starten met Noordkaap (****1/2) Zowel in hun reünie concerten in AB als op TW classic bewees Noordkaap dat ze niet aan een flauwe routineklus bezig zijn, integendeel. Het is een band met klasse muzikanten , de lekkere riffs sieren. Muzikaal genot. En dan is er natuurlijk Stijn Meuris , klasse entertainer ten top, die met gevatte bindteksten om zich heen stampt, en zelfs zorgt voor een dosis humor. Bovendien is hij nog steeds goed bij stem. Alle songs worden ruimschoots geapprecieerd.
Noordkaap speelt hun set als jonge wolven, met de nodige ervaring en knowhow. Sterk steeds. Klasse.
Een nieuwe plaat hoeft niet perse. Ze bieden een pittige, aantrekkelijke nostalgietrip, en daar was iedereen duidelijk tevreden mee.

Danko Jones zagen we laatst  'live' via streaming door de corona pandemie. Danko Jones was een van de weinigen die erin slaagde de sfeer van een podium, ook in de huiskamer te brengen. Hij houdt van een live publiek , da’s zeker. De feestelijke rockstemming van Noordkaap ging probleemloos verder met Danko Jones (****1/2) . Een gespeelde arrogantie, in een hoge dosis zelf relativering en bindteksten geven een glimlach op je gezicht. Het is de niet-aflatende overdosis rock riffs, met een knipoog naar AC/DC en de bulderende vocals, die sieren. Eenvoudig, rechttoe-rechtaan, dat is net Danko Jones. Mooi.

We zijn fan van The Vaccines (*****) en volgen hen , plaat-gewijs. We waren benieuwd naar het live karakter van hun aanstekelijke melodieuze gitaarsound. We houden van hun muzikale trip. Groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het. Ze zijn betrokken en nauw verwant aan hun publiek.
Een gevarieerde set speelden ze, ingenieus sterk en fijnzinnig, als een geoliede machine.

Brutus (**** 1/2) heeft door hun nummer één spot in de Zwaarste Lijst op StuBru, ook zijn weg gevonden naar een meer 'mainstream' publiek. Ze verdienen het , door hun niet aflatende inspanning en dynamiek. Hier stond veel volk. De band valt op door de energieke drumster en zangeres.
Brutus klonk ‘Brutus’, emotievolle rock!, verschroeiend, hard, strak en intens. Een terechte afsluiter in de Club, de  'hardere' stage

Op de andere stage sloten op Hollandse wijze De Jeugd Van Tegenwoordig (****) af, een band die er ontegensprekelijk in slaagt bittere ernst om te zetten in zelfrelativering en humor in hun bind- en songteksten. Net als Goldband was dit ‘gaan met die banaan’ , de perfecte afsluiter voor een muzikaal feestje. Nederpop op z’n best.

dag 2 - zaterdag 16 juli 2022
De tweede festival dag starten we iets later dan gepland met de postrock/sludge van Pothamus (****) . De Mechelse formatie heeft zijn stempel gedrukt op het genre. Hun klankentapijtjes zijn bedreven. De instrumenten staan onder spanning, donderslagen bij heldere hemel. Een ondoordringbare muur van geluid. Rustpunten zijn er wel, maar die worden vlug in de kiem gesmoord door die klievende riffs. Sterk.

Pieterjan Vervondel, de drummende helft van Madensuyu, en Mirko Banovic, de bassende linkerhand van Arno, vormen met de Rwandese zangeres risca - Agnes Nishimwege de formatie Stilll (****) . Dit trio brengt verschillende stijlen bijeen, een interessante kruisbestuiving van lekker aanstekelijke rock, soul (in grote mate door de stem van Agnes) en experimentele soundscapes. Agnes Nishimwege is een energieke dame in stem, act en uitstraling, eentje die doet denken aan Skunk Anansie.
Het is een uiterst boeiend project door het avontuurlijke karakter en de variaties, die de comfortzone durft te verlaten.

ILA (****1/2) zorgt voor een meeslepende, aanstekelijke rocksound. De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals. Terechte ontdekking via de Nieuwe Lichting.

Sam De Nef (****) een zeer talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit. Op Gent Jazz wist hij ons enorm te ontroeren, vooral door de persoonlijke manier waarop hij zijn emoties brengt naar zijn publiek. Hij heeft een sterke band achter zich. We waren onder de indruk van het moois dat de saxofonist uit zijn mouw schudt zonder afbreuk aan de rest van de band te doen. Zijn innemende stem en uitstraling zijn een meerwaarde. Sam De Nef is een emotievolle singer-songwriter die we best in het oog houden.

Een zeer interessant ensemble is Crack Cloud (****) . Dit is een mixed-media collectief uit Vancouver, Canada. Crack Cloud houdt duidelijk van klank experiment, o.m. percussie, gitaar en blaas instrumenten; ze komen op uiteenlopende wijze vanuit alle hoeken van de zaal, tot je helemaal zen bent. Energiek, zwevend klinkt het geheel. Het collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd. Prachtig!

Tijd voor pittige rock muziek nu, zonder franjes. RHEA (****) Een lekker snedige sound door de riffs die worden afgevuurd. Opwindend! Net als een Danko Jones eenvoudig, rechttoe-rechtaan, eenvoudig. Gitaarmuziek pur sang.

Het absolute hoogtepunt van de dag kwam met het gekke collectief Shht (*****).We zien hen in kleurrijke pakjes, ook hun muziek en de manier waarop ze hun set brengen is even kleurrijk en spreekt tot de verbeelding. Niet alleen gaat de band het publiek opzoeken, ze halen allerlei acrobatische capriolen uit op het podium. Shht voegt humor toe aan hun muziek pop en rock, grenzen vervagen en absurditeit wordt tot kunst verheven in een punky attitude. Bijzonder bandje!

School is Cool (****1/2) heeft door de jaren een indrukwekkend parcours afgelegd, en zijn uitgegroeid tot een sterk geoliede machine. Een volwassen band in instrumentatie als in de vocals, de schoolbanken ontgroeid, zonder z’n speelsheid te verliezen. School is Cool krijgt het publiek moeiteloos mee. Fijne band.

Bij Beak > (****)  namen veel mensen een break en gingen ze even neerzitten in het gras; tijd ook om een lekkere hamburger te eten, of te genieten van een pintje. De muziek is wat minder gekend, de ingetogenheid voelt aan als een rustpunt. Hun muziek komt beter tot z’n recht in een club , dan hier , maar ok, hun sound is fantasierijk en visueel prikkelend. Deugddoende set .

The Sore Losers (****) die Millionaire onverwachts verving, wegens ziekte, hadden het aanvankelijk moeilijk om het publiek echt mee te krijgen. Maar hun energie, dynamiek en intensiteit haalden het . Net als Sons een hard working band, rock, die de gitaren laat spreken.

Voor een uppercut zorgde DIRK.  (****1/2) in de Club. Ze zijn al een tijdje aan een opmars bezig, en zetten live een perfecte set neer. Een verslavende trip , als een losgeslagen rollercoaster. Ook hier een dosis energie en dynamiek. Een collectief dat sterk op elkaar is ingespeeld en een zeer beweeglijke frontman die dat extraatje swung geeft .

Het Schotse Mogwai (****) intrigeerde in het postrockgenre door de opbouwende klanktapijtjes en repeterende , broeierige riffs. Het klinkt minder scherp explosief dan vroeger, de sound is eerder slepend, zalvend, intens. En toch streven ze steeds opnieuw naar die verschroeiende climax van weleer, een ondoordringbare geluidsmuur, wat de sound uniek maakt. In het genre plaats je hen samen met een 65daysofstatic en Explosions in the Sky.

In december trekt Maurice Engelen de stekker uit zijn project Praga Khan (****) met afsluitende shows in de AB, Brussel; uiteraard blijft hij nog in andere projecten actief. De stekker wordt net op tijd uitgetrokken, stellen we vast na hun passage op Rock Herk. De energie en de beats zijn er nog steeds, net als de dansers en het visueel totaalspektakel. Iedereen danst op deze bruisende sound , die zo sterk was in de nineties. … En toch … is het ‘vet wat van de soep'. 
Praga Khan sluit dit mooie hoofdstuk in schoonheid af, vooraleer ze een parodie van zichzelf dreigen te worden.

Ook dEUS (*****) van Tom Barman en C° zitten meer en meer in de muzikale noemer van nostalgie. Maar ze spelen nog even gedreven en verbeten  . Hits en nummers met een zekere grilligheid en subtiliteit. Avontuur en hitgevoeligheid gaan hand in hand samen dus.
Barman is misschien een kleurrijk figuur, maar ook de muzikanten zijn meer dan de moeite. Mauro o.m. op zijn manier, is al een even grote entertainer en straffe muzikant. De band blijft door de jaren sterk op elkaar ingespeeld.
Het knallende slot sierde door o.a. “Instant Street" en ''Suds & Soda' , twee dynamische kleppers, waarmee ze ons nog steeds iedereen murw slaan.

"We sluiten af met een feestje'' en wagen ons aan een heuse Rave Party, met een topper en pionier  in het genre, CJ Bolland (****). We lieten ons gewillig meevoeren op z’n aanstekelijke, groovy, dansbare beats.

Rock Herk is het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber door het gevarieerde aanbod, zonder z’n gezelligheid te verliezen. Een mooie verwezenlijking trouwens.

Organisatie: Rock Herk

Dishwasher_ - Onze artistieke en muzikaal verhaal verder blijven uitdiepen door de jaren heen, dat is de voornaamste ambitie …

De laureaten van Sound Track Oost-Vlaanderen Dishwasher_ hadden in oktober 2021 een eerste single “Home Cinema” uit; ze zijn ondertussen aan een serieuze opmars bezig binnen de 'jazz’ , met heel wat uitstapjes en experimentjes in het genre.
Op de website van N9 staat te lezen: ''Ze breken muren tussen genres af en creëren een geheel eigen sound en stijl. Ze improviseren met elektronica, rock en minimal music en kneden dat tot een uniek, avontuurlijk doch dansbaar geheel.'' We kunnen ons hierin terug vinden.
Wat een virtuositeit en speelsheid van deze drie muzikanten van Dishwasher_ ; ze zij nu in 2022 Artist in Residence* bij muziekclub N9. Ze speelde een top set, het eerste weekend van juli hier,  en hadden naderhand een kort maar zeer fijn gesprek met de band

In de eerste plaats proficiat met jullie fijn optreden; jullie zijn ‘artist in Residence’ bij muziekclub N9; welke invloed heeft dat op jullie carrière als band?
Door het vele spelen groei je vooral als band, je plukt daar de vruchten van. Het samenwerken met mensen binnen de scene, om te zien wat mogelijk is zorgt ook voor die verdere doorgroei. Door hier Resident te zijn, spelen we bovendien telkens een thuismatch, we voelen ons hier na al die tijd dan ook thuis komen eigenlijk. Je weet uiteindelijk hoe die zaal klinkt, kent de akoestiek. Dat geeft ons een comfortabel gevoel. We kunnen hierdoor ook op onszelf repteren en krijgen mogelijkheden om onszelf dus als band verder te blijven ontwikkelen en ontplooien. Door deze ervaring kunnen we ook zien hoever we kunnen geraken  als muzikant en band. Door te experimenteren met monitors en dit soort dingen leren we  eveneens heel veel bij, door live te spelen voor een publiek leren we dan weer hoe dat publiek te bespelen en kennen. Niks dan voordelen  dus deze ervaring

Het viel me op dat het zelfvertrouwen sterk gegroeid is op een paar maanden tijd, de eerste keer zag ik jullie in januari. Maar wat is de volgende stap nu eigenlijk?
Binnen een maand of zo zitten we in de studio, en gaan een debuut plaat maken dat is de volgende stap. We gaan ook in het Buitenland spelen, in Wales. Een klein toertje maken, kijken wat dit geeft. dat  is in grote lijnen wat we nu willen doen met de band.

Ik vermoed dat jullie niet de ambitie hebben om Sportpaleis uit te verkopen of zo, wat is dan wel jullie ambitie met Dishwasher_?
Nee, sportpaleis hoeft niet. Gewoon veel spelen is onze voornaamste ambitie. Met een vast publiek, of fans een connectie kunnen opbouwen is wat ons betreft, belangrijker dan in een sportpaleis staan. Dat kunnen er weinig zijn, maar als we al enkele mensen kunnen overtuigen die ons blijven volgen in wat we doen? Dat zou heel mooi zijn. Onze artistieke en muzikaal verhaal verder blijven uitdiepen door de jaren heen, dat is de voornaamste ambitie.. De rest komt dan wel , of niet. Maar heel belangrijk. We moeten er zelf wel blijven achter staan en in geloven. We zouden misschien een soort muziek kunnen maken dat een groot publiek aanspreekt, waardoor we wel in dat sportpaleis zouden kunnen staan, maar dat strookt niet met wie we zijn en wat we willen doen.

Maar dan kun je toch ook in een sportpaleis staan, genoeg voorbeelden van bands die nog steeds doen wat ze wel graag doen, maar het geluk hebben daarmee door te breken (mits enkele kleine toegevingen weliswaar)?
Uiteraard kan dit, er zijn wellicht wel muziekstijlen waarbij dit perfect mogelijk is. Maar ik denk met wat wij doen, een grote zaal of sportpaleis gewoon te hoog gegrepen is. We brengen luistermuziek, waarbij een dichte connectie  met mensen nodig is. Dat kun je moeilijk in zo een grote zaal, daarom hebben we zo zaaltjes als dit (of clubs) nodig om dat publiek bij wijze van spreken te kunnen raken en aanraken.

Wat muziekstijl betreft leunen jullie, ondanks dat experimenteren, nog steeds hard aan bij jazz. Mede door die warme saxofoon klank, dat maakt jullie toch uniek. Wat vind je daar zelf van dat je steeds in dat hokje jazz wordt geduwd?
We maken iets  waar we achter staan, als men daar een stijl wil op kleven, dan is dat gewoon maar zo. Dat is trouwens  het mooie aan muziek maken dat er eigenlijk geen hokjes zijn.. Je ziet en hoort gewoon dingen om je heen als muzikant, filtert die en doet er iets mee. Dat is de basis van hoe we tewerk gaan. Het heeft ook veel te maken met je achtergrond, die heeft een invloed op wat je doet als muzikant. We hebben  jazz gestudeerd, dus die invloed zit er dus sowieso in. We kunnen dat ook niet echt zelf controleren wat andere mensen daarvan vinden of denken. We kunnen enkel controleren wat we zelf doen.

Jullie klinken vooral heel ‘groovy’ en dat heeft vooral te maken met de warme saxofoon klanken , die doen je letterlijk wegzweven. Maar zoals je aangeeft, iedereen voelt daar persoonlijk wel zelf iets bij…
Nog een vraagje over Corona. Heeft deze tijden jullie als band veranderd, doen botsen op grenzen (sommige bands zijn ermee gestopt), zijn jullie er sterker uit gekomen?
We waren alle drie bezig met andere projecten, en zijn net voor corona samen gekomen. door COVID en dat die andere projecten min of meer stil vielen. Konden we ons volop concentreren op Dishwasher_ Wellicht was het zonder COVID gewoon een soort zij project gebleven, maar dat is nu anders beginnen evolueren.  Maar zelfs dat weet je nooit , het kon even goed helemaal anders zijn gelopen. Er is ook iets dat opvalt. Nu is er plots een overaanbod aan optredens, terwijl er in die periode niets was dat kon worden ingepland. Dat is natuurlijk super fijn. Ik denk dat we daar de vruchten van plukken nu.

Maar is het niet net door dat overaanbod aan organisaties en optredens, dat het voor sommige organisaties net moeilijk is om zalen vol te krijgen of om bands om ergens geboekt te worden?. Want oorspronkelijk waren deze avonden gepland in Huysmanhoeve trouwens
Op korte termijn is dat wel zo, vooral omdat iedereen nu tegelijkertijd op die kar springt en absoluut wil spelen. Bands die een plaat hebben uitgebracht, en die overal willen voorstellen bijvoorbeeld. Maar dat is ook beetje normaal, dat dit nu allemaal samen komt waardoor het moeilijker is om echt iets te organiseren, maar ook dat komt wel weer goed.

Jullie brengen ook een plaat uit , die jullie gaan voorstellen veronderstel ik. Wanneer komt die plaat uit?
Als alles goed verloopt volgend jaar, we kruipen dus spoedig samen in de studio. Maar ook hier weet je nooit hoe het echt evolueert. Maar we werken eraan.

Bedankt voor dit kort en fijn gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen we blijven jullie op de voet volgen

Volg de activiteiten van Dishwasher_ verder op de voet via hun Facebook pagina: https://www.facebook.com/dishwasherunderscore/ https://dishwasher1.bandcamp.com/album/improv-jazz-in-the-rain

Bos! Festival 2022 - Perfecte kruisbestuiving van muzikale diversiteiten in de natuur
Bos! Festival 2022
Provinciedomein Bergelen
Gullegem
Erik Vandamme

Je bent als muziekliefhebber op zoek naar ontdekkingen, liefst samen met je gezin en kinderen in een mooie omgeving, natuurpracht, die tot de verbeelding spreekt, met wandelpaden en extra activiteiten als een voorleesmobiel of theater opvoeringen in tentjes midden in het bos. Je houdt van de natuur, food trucks en gezelligheid met respect voor de omgeving. Het Bos!festival is dan het perfecte festival  om te vertoeven. Want op dit festival vind je gewoonweg de perfecte kruisbestuiving tussen de magie van de natuur en muzikale diversiteiten.
Een overzicht

Delle Done Consort (Forest) (***1/2)  - DDC is een vrouwelijk blokfluitensemble opgericht in 2020 door vier muzikanten: Lieve De Sadeleer, Frederike Van Lindt, Kinga Ludvai en Serena Agosto, die de verbinding tussen muziek en natuur goed hebben begrepen, meer nog, ze maken van die magie gebruik. Ze brengen met hun traditionele blaas instrumenten van blokfluit een intense, hypnotiserende zweverige sound. Een fijne gewaarwording, die al de zintuigen prikkelt. Toegegeven, naar mate de set vordert , verslapt deels de aandacht.

BLUAI - Shelter - Er mag ook een beetje gerockt worden. BLUAI (****) had af te rekenen met enkele technische problemen, maar eens dat euvel verholpen, klinken ze strak en energiek. BLUAI won niet enkel HUMO's Rock Rally maar was ook één van de geselecteerden van Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Hier was al heel wat publiek. De band rond Catherine Smet voldeed aan de verwachtingen. BLUAI slaagt erin gevoelige indiepop te combineren met aanstekelijke folk. Een emotievol, dromerig, groovy geheel. BLUAI zorgde zondermeer voor een gevarieerde set. Klasse!

Elias (Forest ) - De Belgische drummer en songwriter Elias Devoldere heeft in heel Europa op clubs en festivals gespeeld met verschillende prominente bands (Nordmann, Sumi, Hypochristmutreefuzz, John Ghost, Hast...). Hij behoort, samen met o.a. Mattias De Craene die later op de avond nog zou optreden in Arena, tot een unieke rits top muzikanten die van vele markten thuis zijn. Met het project Elias (****) brengt hij een toegankelijk potje rock, vol aanstekelijke energiebommetjes.
Elias laat zich bovendien omringen door muzikanten als Cyriel Vandenabeele  en Jess Maes op gitaar en Dries Geusens op bas. Eén voor één muzikanten die perfect Elias aanvoelen en aanvullen. Er ontstaat een soort veredelde  jamsessie, waar het spelplezier gewoon van afdruipt. Een overtuigende set dus, die inwerkte op de dansspieren. Mooi.

Karen Willems (Shelter) - "Karen doet het weer, alles wat ze aanraakt, verandert in goud' schreven we al eens. Ze weet ons telkens te verrassen in de sets. Ook nu. Op het festival stelde Karen Willems (*****) een nieuw project voor. Samen met haar muzikanten verheft ze muziek tot kunst. Een vleugje absurditeit is niet veraf. Karen is een grensverleggende artieste in haar projecten; er wordt lekker geëxperimenteerd met klanken en vocals. Ze zorgt voor een totaalbeleving. Zeynep Kaya Beraud , Bark?n Engin , Ehsan Yadollahi vullen de variaties in percussie en drums van Karen perfect aan, door bedwelmende en tot de verbeelding sprekende riffs. In dit project staan de zanglijnen centraal, die fantasie prikkelend zijn, en één klinken met de natuur.

Jan Verstraeten (Forest) - "Jan Verstraeten slaagt erin, mede dankzij een lichtjes experimentele inbreng, het publiek in vervoering te brengen en weet ook innerlijk diep te ontroeren", schreven we toen hij een thuis speelde op Villa Pace in Sint-Niklaas, 2019. Deze virtuoos, entertainer Jan Verstraeten (****) brengt ons opnieuw van slag. De man heeft al een lang parcours afgelegd. Zijn veelzijdigheid siert. Overtuigend, met een grote 'O' …Grensverleggend met een grote 'G'. De muzikanten zijn op hem afgestemd. Hij raakt, ontroert en spreekt de dansspieren aan. Hij is interactief, en slaagt op het einde van de set het neerzittende publiek te doen rechtstaan. Een aanstekelijke finale tekent het overtuigende optreden.

Dorian Dumont (Shelter) - Over zijn optreden op Les Nuits Botanique 2021 schreven we ''Hij gaat van een ingetogen recital naar een spervuur van klanken waarbij geflirt wordt met geluidsnormen. Dorian Dumont bewijst vooral dat minimalisme zachtmoedig als krachtig kan klinken. Een adembenemend mooi schouwspel dus'' , te horen op de intieme setting in de Rotonde. Hier op Bos! was hij één met zijn piano; hij wist het publiek naar zich toe te trekken. Dorian Dumont (*****) leverde een brio concert af op die wijze. Onder 'Dorian Dumont plays AFX'  hadden we een gezapig ontroerende verhalenlijn met z’n unieke emotievolle pianospel. Wat een muzikale schoonheid, pianomagie. Er wordt zelfs lichtjes geflirt met geluidsbarrières doorbreken naar het eind van de set toe.

Tsar B (Forest) - De jonge artieste Justine Bourgeus, beter bekend als Tsar B, ooit violiste bij School is Cool , biedt een uniek muziekgenre, dark-blue oriental R&B. Onder Tsar B (Strings) (****)  stelde ze samen met Trui Amerlinck (Rosa Butsi, Ivy Falls, Another String Quartet) op cello, in 2021 een adembenemend project voor waarbij de strings inderdaad de hoofdrol speelden.
Aan een gedekte tafel, met kandelaars, borden en wijnglazen, brengt het duo een sprookjesachtige set, waarbij de ontroerende viool en cello elkaar aanraken, gesterkt door kristalheldere even gevoelige vocals die tot de verbeelding spreken. We lieten ons meedrijven en droomden even weg van deze fijnzinnige, bedwelmende sound.

Mario Batkovic (Shelter) - 'De Zwitserse componist Mario Batkovic tast de grenzen af door klassieke en hedendaagse muziek te mixen. Dit zonder loops of effecten: muziek is een symbiotische relatie tussen mens en instrument.' , lezen we in de bio. En inderdaad, enkel met z’n accordeon wist Mario Batkovic (*****) te raken. Hij vult aan met een vleugje humor en voegt  absurditeit toe in zijn accordeon spel. Wie houdt van een doorsnee accordeon, is hier aan het juiste adres; hij houdt van experiment en is op zoek naar diversiteit en vernieuwing. Een creatieve, veelzijdige aanpak.

Bert Dockx (Turnpike) - Een nadeel aan elk festival zijn de overlappingen met podia. Toch wilde we zeer volgende artiest aan het werk zien, Bert Dockx (****) is even zeer een veelzijdig artiest, luister maar naar projecten als Dans Dans en Flying Horseman. Met het eigen project Bert Dockx zet hij, hoe kan het ook anders, de gitaar centraal, zijn geliefkoosd instrument, waarmee hij naar hartenlust experimenteert en grenzen verlegt. Een adembenemende afwisselende set in een intiem kader, beter kon niet voor hem … Zijn eigen gitaarspel en het spel van zijn muzikanten klonk magisch hier . Overtuigend!

Ben Lamar Gay (Forest) - We hadden al enkele acts gehad die de grens van absurditeit aftasten, maar Ben Lamar Gay (****) verlegt die naar ongekende hoogte, door de combinatie folk, Brazil en experiment (in klank en vocals); een Zuiders getint dansfeestje, met zelfs lichte voodoo toestanden. Ben Lamar Gay verheft absurditeit tot kunst. Uniek, zeerzeker door de gevarieerde muzikale cultuur.

Black Flower (Shelter) - "De multi-culturele mix en de diversiteit zorgen voor  magie, een zalving van Oosterse klanken en de Westerse cultuur. Grenzen worden afgetast en af en toe werden de registers opengetrokken. Mooi. Live schittert deze warme, kleurrijke sound. Wat een totaalbeleving ." schreven we over het optreden van Black Flower (*****) in N9, Eeklo. Ook in het Bos slaagt de band in dat kleurrijk tapijt, dat overtuigend klinkt, een verbondenheid van de Oosterse cultuur met jazzy elementen. Meskerm Mees zong een nummer mee en bracht een andere wending, die we wel konden smaken.
Op vraag van de frontman gaat het publiek naar het einde van de set rechtstaan, en swingt mee op hun groovy sound. Een sfeervolle, gemoedelijke en dansbaar multi-culturele totaalbeleving.

Meskerem Mees (Forest) - We vroegen ons af of de breekbare stem en uitstraling van Meskerem Mees (****1/2) tot zijn recht zou komen in open lucht. De Forest stage was goed vol gelopen, en Meskerem Mees intrigeert met haar bijzonder soulvolle stem. Met cellist Frederik Daelemans aan haar zij, worden de registers zelfs volledig open getrokken. Het toont de andere, extraverte kant van haar muziek. Uiteraard ontbrak de broosheid niet, waardoor Meskerem Mees iedereen diep ontroert. Haar intimiteit wordt verbonden met dance en energie … Mooi.

Mattias De Craene (Arena) - Ondertussen was de duisternis ingetreden, de verlichting in de bomen zorgde voor een feeërieke sfeer. Een ideale omgeving voor de sax-klankentapijtjes van Mattias De Craene (*****) in deze intieme setting midden in het bos 'Arena'. Mattias is eveneens van vele markten thuis, en ook nu weer weet hij ons te verrassen met een experimenteel allegaartje , soms intiem, dan weer  gedreven , extravert. Een rollercoaster aan saxofoon klanken in een melancholisch, weemoedig kader.
Mattias laat zich omringen door Rien Coorevits die zorgt voor de visuele effecten, die een hypnotiserende inwerking hebben. Een mooi totaal spektakel van visuals en klanken.

Alabaster DePlume (Shelter) – ‘De groovy jazz en het improviserende karakter zorgen voor dynamiek. Alabaster DePlume combineert het in fijnzinnige intimiteit. Een divers klankentapijt spreidt zich , bol van emotie.’ schreven we nog over het recente optreden van Alabaster DePlume (****) in Theresia (Gent). Hij mocht het festival afsluiten, onverwacht want door een vertraging om in Gullegem te geraken diende hij te wisselen met Mario Batkovic die normaal zou afsluiten. Alabaster DePlume laat zich omringen door muzikanten die al even graag muzikaal improviseren. Zelf is hij, naast een perfecte performer, een klasse verteller die vaak de lijn opzoekt tussen bittere ernst en pure humor. De combinatie improvisatie, experiment en een bijzonder charismatische frontman tekenen het perfecte optreden om het festival op een bijzonder feestelijke wijze af te sluiten.

Organisatie: Bos!Festival + Wilde Westen, Kortrijk

Gent Jazz 2022 - Van Morrison - Doorleefd talent, maar een hitmachine zonder interactie Gent Jazz 2022
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-10
Erik Vandamme

Gent Jazz is de ultieme aanloop naar de Gentse Feesten en het kon weer eens volop … normaal doorgaan. Met een naam als Van Morrison , Van The Man, op de affiche was deze festival dag compleet uitverkocht. Veel mensen genoten op in de zon van de sfeer, bij de laatste twee acts stond de tent pas echt vol. Het hoogtepunt hadden we achterna eerder zien passeren …

Neem nu Sam De Nef (*****) Deze jonge, talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit.
Hij slaagt erin z’n publiek te raken, hij legt de klemtoon op de intimiteit en inwerken op de dansspieren met o.m. een ode aan een overledene, een persoonlijk levenslied en een cover “Suzanne” van Leonard Cohen. De vocals zijn divers en emotioneel. Hij heeft een sterke band achter zich. Moeiteloos voldeed Sam De Nef aan de verwachtingen . Er zijn nog duidelijk groeimogelijkheden, zeker bij de hoge noten , waar meer valt uit te rapen. We kijken uit naar het najaar. Op Gent Jazz was hij duidelijk al een verrassing.

Steven De Bruyn & Jasper Hautekiet (****1/2) zijn twee muzikanten die hun instrument perfect beheersen (enerzijds mondharmonica, anderzijds contrabas) en het letterlijk tot leven brengen. ‘Aanhou Geraas Maak’ onderstreept hun talent, een hemelse kruisbestuiving tussen water en vuur. Dit neigt naar een chaotische bedoening,  maar bij dit duo past elk deel perfect in het plaatje. Live overtuigend. Ook al steken de heren elkaar op speelse wijze de loef af, het hoort bij de show en zorgt voor de nodige hilariteit . Die naturelle speelsheid werkt aanstekelijk die lekker wiegt op de bedwelmende, groovy en brede klankentapijtjes van hun isntrumenten, contrabas en mondharmonica. 

Het absolute hoogtepunt kwam vroeger dan gepland. Niet Van Morrison of Daniel Lanois maar de beweeglijke Judi Jackson (*****) zette de tent in vuur en vlam.. Ze heeft een ongelofelijke stem , varieert en op de hoge noten bezorgde ze ons kippenvel. Het is een charismatische ras entertainster, die haar publiek moeiteloos inneemt; strofes worden meegezongen en iedereen wordt aangezet tot een move.
Ook de band is meer dan de moeite; de muzikanten voelen elkaar en de artieste perfect aan. Hun virtuositeit wordt omgezet in een wervelwind van gitaar- en drumsolo’s.
Judi Jackson combineert soul, jazz en funk. Het spelplezier straalt er van af. Met haar brede glimlach palmt ze ons in, de intense, intieme songs eerst; haar stem ontroert. Er waren ook meer opwindende, dansbare songs. Die variatie trof het publiek.
In de bis bleef ze die dynamiek aanhouden . Ze werd op handen gedragen, en minutenlang volgde applaus. Wat een klasse artiesten hier, die voor de variërende aanpak enorm werden gewaardeerd.

Als producer heeft Daniel Lanois (****) al heel wat gedaan. Op Gent Jazz weet hij gezapig weg iedereen in te pakken. Soms ietwat té gezapig in die aanpak , wat de aandacht doet verslappen. Jim Wilson en vooral Trixie Whitley zijn sterkhouders bij de veel geprezen producer. Trixie is een begenadigde artieste; haar vocals zijn treffend en als ‘gast’ drumster mept ze er op los. Er moest zelfs een drumstok aan geloven.
Lanois zelf, al een zeventiger intussen, geniet hoe zijn jonger talent bezig is. Eerlijkheidshalve, beide overtreffen hun ‘godfather’ en doen regelmatig de boel ontploffen . Solo krijgt hij evenzeer ruimte , o.m. op pedalsteel , maar hij doet helaas ook de spanning wat afnemen. Lanois zelf is goed , maar het zijn hier de twee compagnons, Jim en Trixie,  die de intensiteit in de set doen toenemen. .

Maar vanavond was het publiek hier voor Van Morrison (***1/2) . De levende legende is ondertussen 77, en nog steeds goed bij stem. Beklijvend speelt hij sax en mondharmonica. Op “Thank God for the Blues” , “Kansas city” en “Days like this”  krijgt Van The Man het publiek al snel mee. Hij omarmt hen muzikaal. Maar interactief is hij nog nooit geweest , dus (spijtig genoeg) ook vanavond niet.
Hij staat niet alleen in de spotlights . Van’s band is er eentje van kwaliteit, o.m. de piano-, de sax soli en het verbluffende drumwerk geven kleur. Anderhalf uur worden we meegezogen in deze hypnotiserende trip vol adrenalinestoten. . De zanglijnen van de backvocalist en Van’s warme, doorleefde vocals geven kleur.
De set bleef lekker voortkabbelen over het eigen materiaal naar enkele geslaagde, knappe covers, o.m. "Brown Eyed Girl” en “Gloria”, dat werd meegebruld. En dan … Van Morrison verliet zonder één woord het podium om dan niet meer terug te komen. De muzikanten borduurden nog even verder met  aanstekelijke tunes van deze song; het publiek ging gewillig mee …
Spijtig dat mans grilligheid na al die jaren nog steeds sterk aanwezig is. Muzikaal een professionele, geraffineerde set, met rasmuzikanten die Van The Man mooi aanvullen, wat helend is voor het totaalplaatje. Een hitmachine zondermeer , maar die net die punch van interactie miste …

Setlist: Dangerous //Thank God for the Blues / Kansas City //Up County Down //Days Like This//These Dreams of You //The New Symphony Sid  (Lester Young cover) //Magic Time//Broken Record //Centerpiece / Everyday I Have the Blues //Baby, Please Don't Go / Don't Start Crying Now / Got My Mojo Working //Think Twice Before You Go  (John Lee Hooker cover) //Early in the Mornin'  (Louis Jordan and His Tympany Five cover) //Sometimes We Cry //Full Force Gale //Ain't Gonna Moan No More //Moondance //Cleaning Windows / Be-Bop-A-Lula//Down to Joy (Belfast Movie Version) //Help Me  (Sonny Boy Williamson cover) //Brown Eyed Girl  //Gloria  (Them song)

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Front 242 - Front 242, na veertig jaar!, brengt nog steeds het EBM feestje bij uitstek

Front242 (*****) kwam zijn veertigste verjaardag vieren, met een vertraging van een jaar door de corona pandemie, in een bomvolle AB, twee avonden lang. En na al die jaren zijn zij de vaandeldragers voor het EBM feestje bij uitstek! Live een set neerpoten, alsof het de eerste keer is , doe het hen maar na … Jean-Luc De Meyer is blijkbaar helemaal hersteld, en de band had er zin.

Vanaf die eerste tune en beat “First in/First Out” werd de lat hoog gelegd. De ontlading bij het publiek was enorm, vanaf het begin van de show was men laaiend enthousiast. Front voelde de vibe, knalde met strakke sounds’n’beats en kon wild tekeer gaan. De herkenning was het grootst op “'Headhunter” en “Quite unusual”, die door iedereen werd meegebruld. Ook “Comando Mix”, “Tragedy for you”, “Moldavia” en “Body to Body”, waren sterkhouders.
Front 242 is een totaalbeleven , het geluid en de lichteffects; het zorgt na veertig jaar nog steeds voor dat ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .

First In/First Out //Take One //Don't Crash // Funkahdafi //Generator //Quite Unusual //Soul Manager //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //WYHIWYG / U-Men //Fix It // Headhunter //Tragedy >For You< //  Moldavia ///Encore///Until Death (Us Do Part) // Body to Body // Welcome to Paradise

Vóór het Front-vuurwerk mocht levende legende Wolfgang Flür (****) het publiek alvast opwarmen. bekend van zijn langjarige lidmaatschap van de Duitse elektronische pioniers Krafwerk , van 1973 to 1987, waar hij o.m. elektronische percussie speelde. Een verhaal dat voor hem niet zo goed is verlopen, blijkt … Los daarvan heeft hij ook als solo artiest diverse  samenwerkingen aangegaan en voldoende zijn stempel gedrukt op de elektronische muziek. Binnen de DJ set kun je niet omheen Kraftwerk, maar EBM sijpelt hoedanook door. De stevige beats, met een heel beweeglijke Flür aan de decs, surplus de beelden op het scherm, zorgen voor een visuele totaalbeleving die inwerkt op de dansspieren. Een fijne warming-up!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2765-front-242-08-07-2022.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel