Les Nuits Botanique 2022 - Crystal Murray - zwoele soul/r&b omgedoopte Orangerie …
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-04
Erik Vandamme

Ze wordt omschreven als de ‘nieuwe ster van de Franse soul’ en ze brak door met een dromerig geluid, geënt op soul, house en jazz. Ze is ook sociaal geëngageerd. Samen met Angelina Woreth, Thaïs Klapisch en Annabelle Ferrera heeft Crystal Murray het ‘Safe Place’-platform opgericht, dat slachtoffers van seksuele intimidatie en aanranding een stem moet geven. Ze richt zich nu op haar muziek en staat opnieuw op het podium met After Ten. We kregen een zwoel soul/r&b omgedoopte Orangerie van twee zelfverzekerde vrouwen.

Support act K.ZIA (****) blijkt een ware entertainer te zijn , ze heeft een sterke uitstraling, een variërend stemgeluid en een adembenemende, hypnotiserende , bevreemdende sound . De gezapige bindteksten sieren. Het klinkt intimistisch , aanstekelijk en wervelend in het genre. K.ZIA straalt warmte en puurheid uit, die de temperatuur reeds vroeg in de avond  naar een kookpunt doet stijgen.  K.ZIA is omringd door klasse muzikanten, ze doet het publiek meezingen, en doet ze meeklappen .
De show is een totaalspektakel . Het meezing gehalte ligt inderdaad heel hoog, en K.ZIA voelt al vrij vlug aan dat ze haar publiek kan innemen. Met een daverend en een lang, welgemeend applaus. Iedereen was onder de indruk van deze zachtmoedige, meeslepende en lekker opzwepende set, die de dansspieren aanspreekt.

Ook Crystal Murray (*****) tekent voor zoiets als K.ZIA . Het geheel klinkt exotisch. De sensuele danspasjes en het publiek bespelen met haar houding en haar bijzonder soulvolle stem nemen we evenzeer mee . Het is een muzikale en vocale mix van r&b en pop-elektronische dance beats. Haar vestje vliegt midden in de set uit, waardoor Crystal Murray met topje aan, nog uitdagender staat te soleren, tot hilariteit van de aanwezigen.
Ze komt zelfverzekerd over . In de intieme songs hoor je zachtmoedigheid en breekbaarheid. We onthouden dat ingetogen moment met de pianist, waarbij we zelfs een traan wegpinken. Iets later worden de registers opengetrokken en klinkt het zwoel opzwepend. Crystal Murray onderstreept haar veelzijdigheid in deze soul/r&b sound.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Crossfest 2022 - Belgian Finest Metal met Off The Cross + Friends
Crossfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-05-01
Erik Vandamme

Mei is niet alleen de Maria maand, de bloemen en grasweides komen tot leven. Lente! Het is ook de tijd dat de festivals pas echt uit de startblokken schieten. Zowel indoor als outdoor. Anno 2022 kan dit eindelijk zonder begrenzing van mondmaskers en/of zitplaatsen. Zeker voor metal festivals is dit een zegen.
Ook in een goed gevulde Trix kwam de Belgian Finest van de Belgische Metal samen op 1 mei, de dag van de Arbeid, om er een gezellig metal feestje van te maken. Met dank aan Off The Cross die voor hun eigen festival Crossfest enkele vrienden uitnodigde. Trix was zodanig ingedeeld dat er optredens doorgingen op het grote podium, en enkele achteraan de zaal, in afwisselende setting zodat je nooit iets hoeft te missen. Bovendien was Trix café gewoon open, zodat je ook daar even op adem kon komen …want van enig rustpunt na elke set was amper sprake.

Het openen van een festival dag is altijd een moeilijke opgave, het publiek sijpelt binnen en de eerste aanwezigen moeten nog even wakker worden. Dat liet Patroness (*****) niet aan hun hart komen. 'De band balanceert muzikaal als vocaal het unieke pad tussen licht en duisternis' schreven we toen we hen recent aan het werk zagen, ook met hun full debuutalbum ‘FATUM’ zetten ze dat in de verf. De tot de verbeelding sprekende hoes laat een skelet zien die heel moederlijk en teder een baby skelet koestert. Een beeld van zachtmoedigheid en tederheid, verbonden met het grauwe en rauwe van de dood … of toch zoiets. Het wordt ook afgebeeld op het podium, door de aankleding met bloemen en kaarsjes als door de manier hoe de muzikanten tekeer gaan. Alles wordt uit de kast gehaald om de luisteraar te boeien in die uitersten.
Een van de hoogtepunten is als een imposante Steven zijn stem en zijn hele houding in de strijd gooit bij “Seclusion” (het voorlaatste nummer) . De man straalt het demonische uit van een duivel die met een onaardse schreeuw je doet trillen, dit in sterk contrast met de stem en uitstraling van Guy, die in zijn houding een zekere dosis humor verstopt waardoor je het duivels en grauwe een beetje kunt relativeren. Wat een moment, een bewijs dat de band net die fijne lijn bewandelt tussen licht en duisternis. Op het laatste nummer “Fatum” zorgt Nicholas dan weer voor die extra vocale inbreng, die binnen Patroness toch een enorme meerwaarde vormt. Schitterend.

Humor zou, vooral bij de eerste acts, de rode draad vormen in de performances. Ook Arson (*****) , die wat doen denken aan een metal versie van The Hives , tekent voor een feestelijke stemming. Niet dat er frivole taferelen ontstaan, maar het collectief zijn klasse entertainers in klank en riffs. Vooral de heel beweeglijke frontman - hij zoekt werkelijk elke hoek van de zaal op – klimt tot op de boxen en is tussen de fans voor het podium te vinden; hij beschikt over een groot charisma. Soms worden zelfs drankjes uitgedeeld aan de fans vooraan.
De muzikale omlijsting en de prachtige vocals laten dus horen dat Arson sterk voor de dag komt. . Drummer Gert schudt enkele stevige solo's uit zijn drumstel, tot de cimbalen letterlijk in brand staan. Krachtige rock en punk in een vurig geheel, met een dosis humor!

Tijd voor een potje Antwerpse hardcore. Uit de oude doos, gebracht door muzikanten, met het hart op de juiste plaat. 'Fatal Move (****) speelt op Crossfest duidelijk een thuismatch, en is in zijn nopjes. Want vanaf de eerste noot grijpen ze iedereen bij de keel, en laten niks meer los tot elke aanwezige compleet buiten adem verweesd achterblijft. Fatal Move speelt vanuit het hart en brengen een potje puur, onversneden hardcore zonder al te veel overdreven showelementen. Genoeg entertainment dus, om ervoor te zorgen dat het publiek muzikaal wordt verwend. Een gedreven band met hardcore op de juiste plaats.

Sons of A Wanted Man (*****)  is geen band die het moet hebben van lange monologen of bindteksten, maar laat vooral de verschroeiende muziek voor zich spreken. Ze graven in de donkere gangen van ons onderbewustzijn. Ze klinken oorverdovend, verpletterend en intens; een klein uur worden we compleet onder hypnose gebracht en voelen we ons wegzweven. De duisternis is als een ondoordringbare muur van gitaar- en drumgeweld, een mokerslag in je gezicht. We genoten van deze intense trip van donkere klankentapijtjes.

Tangled Horns (*****) biedt een lichtpunt . Doordat Your Highness zijn veerboot terug uit Engeland had gemist , wisselden de bands van plaats.
Tangled Horns is een live band, een wervelwind, die stomend over iedereen heen walst. De beweeglijke , amicale frontman Tim Van De Plas springt in het oog,  die met allerlei hilarische grimassen zijn publiek opzoekt en omarmt. Tim’s vocals zijn bepalend . De  muzikanten genieten ook van de capriolen, en spelen vlijmscherp. Wat een sterke instrumentatie, lichtvoetig van aard, die iedereen gelukkig maakte.

Het siert de organisatie van het gevarieerde aanbod van bands die houden van die schakering tussen licht en donker . Complete duisternis opnieuw als je een band als Carnation (*****) hoort. Ze behoren tot de absolute metal top. De heren staan op grote festivals als Metal Days, Hellfest, en worden op handen gedragen. Verschroeiende death metal overstelpt het publiek.
Zanger Simon Duson zien we naar goede gewoonte met bloedrood geverfd gezicht. Hij gooit zijn bulderende stem in de strijd, en wordt geruggesteund door gitaristen Jonathan Verstrepen Bert Vervoort en bassist Yarne Heylen. De drumvellen staan roodgloeiend door drummer Vincent Verstrepen.
Lekkere old school death metal horen we … al sinds 2013. Kwalitatief sterk zijn ze en blijven ze! Ze onderscheiden zich en benaderen de perfectie in het genre. Zij zitten nog steeds op de troon van die Belgische Death Metal door hun standvastigheid, groeipotentiaal en onderscheiding .

Your Highness (****) hebben al heel wat watertjes doorzwommen. Een routineklus afleveren staat niet in hun dagboek. Ze gaan wild tekeer, alsof ze op de mainstage van Graspop Metal Meeting staan. De tonnen energie van de band zorgt zelfs voor een moshpit en een verdwaalde crowdsurfer. Stoner op z’n best. Your Highness klinkt fel, gedreven , aanstekelijk. Leuk!

Off The Cross (*****) mocht zijn eigen feestje knallend afsluiten. De band heeft een ijzersterke live reputatie, en de personeelswissels van de laatste jaren hebben daar gelukkig geen invloed op gehad. Daan Swinnen vervangt al enkele jaren de iconische Steven Van Cromburggen en kwijt zich met brio van zijn taak.
Op Crossfest is hij een volleerd entertainer, die zich volledig smijt. Hij heeft een breed stembereik, die perfect past binnen hun gevarieerde rock. De  riffs van Jens De Vos en Kurt Hermans zijn snijdend, terwijl drummer Pieter De Ridder (die eveneens een iconisch persoon binnen de band Servaas Steurbaut al enkele jaren vervangt) zijn drumvellen onder spanning houdt. Ze bieden een wervelende show aan en combineren in hun metal duisternis en lichtvoetigheid , wat sterk overtuigt.
De mooie beelden op de achtergrond en de perfecte lichtshow zijn een meerwaarde aan de sound. Off The Cross overtuigde sterk op hun (eigen) feestje!

Organisatie: Off The Cross + Trix, Antwerpen

Sinds 2007 drukt Evil Invaders zijn stempel op de speed/thrash metal (in ons landje). Met hun titelloos debuut EP in 2013 bewezen ze reeds uit het goede hout gesneden te zijn, wat verder werd gezet op 'Pulse of Pleasure' in 2015. Met 'Feed me violence' (2017) stoten ze door tot de absolute Europese top in het metal wereldje. Nu is er 'Shattering Reflection', wat weer een nieuw hoofdstuk inluidt.
Ze kwamen die plaat onlangs voorstellen in een bomvolle Trix, Antwerpen. En overtuigden sterk! Evil Invaders - Helemaal klaar voor de wereldtop! (musiczine.net)

Openingsnummer “Hissing In Crescendo” luidt het begin in van een verschroeiende trip en een lekkere moshpit. Evil Invaders is blijven groeien, album na album, en bereikt nu een hoogtepunt. Technische perfectie in het genre .
Evil Invaders zorgt voor een totaalbeleving. Songs als “Die For Me” , “Deepest Black” voelen aan als een vlijmscherp mes , het geschreeuw van Joe klinkt zelfs melodieuzer dan ooit.
Er valt op deze schijf gewoon geen speld tussen te krijgen. Deze band heeft een klasse plaat uitgebracht waarbij ze hun sound hebben verfijnd, de ruwe kantjes zijn eraf zijn maar de rauwheid blijft.  Live bliezen ze ons omver.
Hoogtepunten genoeg, o.m. het ruim zes minuten durende “Eternal Darkness”, pure thrash metal uit het begin van de jaren tachtig, bijvoorbeeld of de ballad “In deepest Black” die door merg en been gaat. “Forgotten Memories” is zelfs een emotionele waterval door verschroeiende solo's en de grauwe stem van Joe. “Die for me” start ingetogen en ontaardt in een wervelstorm. Sjiek.
Evil Invaders staat aan de poort van de international doorbraak met hun unieke sound. Wereldklasse.

Tracklist: Hissing In Crescendo - Die For Me - In Deepest Black - Sledgehammer Justice - Forgotten Memories - Realm of Shadows - Eternal Darkness - My World – Aeon - The Circle

Steegmoord, het nieuwste project van de Belgische songwriter, Maarten Doumen, is gevat van sprankelende cleane gitaren, ondersteund van synths swells/ambient; het gaat naar wilde, drop-tuned experimentele prog en stoner riffs.
Deze Gentse progressieve metal/stoner artiest stuurt nu meer aan op een ander geluid.
Maarten heeft getoerd in de BeNeLux, Duitsland en Tsjechië, de afgelopen 6 jaar met melodische metal/metalcore acts Six o' Five en Stranger Dimensions. De geest van die bands voelen we deels subtiel aan op de EP Steegmoord' .
Vorig jaar hadden we nog een fijn gesprek met Maarten: Er is nu een nieuw schijf uit: 'Trepidation'. Hier

Met deze plaat brengt Steegmoord een gevarieerd palet van instrumentale muziek . De registers worden open getrokken , er zijn de schreeuwende riffs ; de woede en vertwijfeling heerst in deze sound. .
Evenzeer klinkt het 'ingetogen' en ‘melodieus’. Je kan even op adem komen door fijne rustpunten. “Crucified Demons” is er dan eentje die onheilspellend klinkt. En op het eind is er het lange, epische “Standing alone”. Het gaat allerlei kanten uit door die variaties , het klinkt verrassend, boeiend, avontuurlijk en er zit een soort verhalen lijn in. Uiterst genotvol, grensverleggend. Kortom, op het debuut spreekt de instrumentatie.

A Fine Day To Exit 02:14 Social Suicide 04:30 Morning Cry 04:03 Porchlight Reality 04:30  Crucified Demons 04:21 Trepidation 04:42 The Heart Asks Pleasure First 03:18             Standing Alone 05:48

Dirk Serries (Antwerpen) is een Belgische componist en musicus. Zijn muziek verscheen tot ongeveer 2007 onder zijn artiestennaam VidnaObmana, daarna onder Fear Falls Burning. Serries componeert muziek van ambient tot minimal music. Dirk Serries is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de meest veelzijdige muzikanten die ik  ooit heb ontmoet. De ontelbare projecten, zijn eigen label en het nieuwste project 'Island on the Moon' met Saxofonist 'Trösta -waren voer genoeg om de man eens uit te nodigen voor een interview, een gesprek van circa 1u25 met een rits interessante anekdotes uit het verleden, het heden, en een blik naar de toekomst. Het interview kun je hier nog eens nalezen.

VidnaObmana is een ander project van Dirk Serries , waar we ook in het verleden aandacht hebben geschonken. Met ‘Memories Compiled: Three Tapes’ uitgebracht via Zoharum, keert VidnaObmana naar het verleden.
Deze publicatie is de tweede trilogie van dit project, uitgebracht onder de vlag van Zoharum. Deze keer verzamelt het ambient opnamen, opgenomen in de beginperiode van VIDNA OBMANA's activiteit, oorspronkelijk uitgegeven op 3 verschillende cassettes in 1989-1991: "Gathering In Frozen Beauty", "Near The Flogging Landscapes", "Refined On The Gentle Clouds", en die tot nu toe nooit in een andere vorm zijn heruitgebracht.
Zoveel jaren later klinkt het werk van deze Ambient grootmeester nog steeds up to date. De man verkent de duistere kant op een zodanig uitgekiende wijze, dat het niet aanvoelt als een pijnlijke trip, maar dat het zachtmoedig klinkt. Een intens hypnotiserend kader wordt aangeboden , 23 songs krijg je.
Brian Eno is een Ambient grootmeester die de helende kracht van het genre heel goed heeft begrepen. Ook VidnaObmana verstaat die kunst van de innerlijke strijd en de zachtaardige botsingen. Wat een intense trip biedt VidnaObmana. De songs apart aanhalen is niet te doen, ze vormen een geheel.
Deze trilogie is zonder meer een meditatieve (donkere) parel die je doet wegdrijven.

Dazzling Array 1 04:09 Lost In The Swirling Distance 08:32 Dazzling Array 2 01:58 Before Mutual Grace 07:07 Upon Steels Heaven 10:28 Into Gray Divides 08:02 Gathering In Frozen Beauty 07:42 Dwells Into The Heart 04:17 Floes On Miracles 04:00 For Ancient Crossed 06:17 video To The Primary Land 05:26 Concealed 04:19 From Within The Cold 05:37 Floes On Miracles 2 03:28 Above The Mellow Earth 07:09 Glance 04:01 Related Between 04:19 Forever Grown 07:40 Silver Growing 04:56 Unfold Gradient 2 03:49 Nearly Constant 05:32 Bright Fall 04:02 Onto A Broken Path 03:34

Ambient
Memories Compiled: Three Tapes
VidnaObmana

Les Nuits Botanique 2022 - Hangman's Chair - Wat een intense confrontatie met innerlijke demonen
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Rotonde)
Brussel
2022-04-29
Erik Vandamme

Hangman’s Chair zijn  een rustpunt tussen al dat HC geweld, door dat inclusief  donker wolkje dat ze creëren in hun sound. Dat is hoe we het optreden van Hangman’s Chair het best kunnen omschrijven. De band bleek een vreemde eend in de bijt, maar zette hun duistere elementen in, om de HC fans in hun donkere wereld te doen binnentreden’, schreven we over het optreden van de Franse doom pioniers Hangman's Chair op Evil Or Die Fest in 2019. De band heeft ondertussen bewezen grootmeesters te zijn in het genre en gaan een intense confrontatie aan met je innerlijke demonen. Vanavond in een overvolle Rotonde op Les Nuits Botanique!

Maar eerst mocht My Diligence (****) een thuismatch komen spelen. Na de EP 'Who Killed The Driver', hun eerste poging 'Self-Titled' en een line-up verandering, brengt My Diligence in 2019 hun tweede album 'Sun Rose' uit. Een succesvol meesterwerk waarmee ze in binnen- en buitenland hun stempel hebben gedrukt.
Begin juni komt een nieuw album op de markt 'The Matter, the Form and Power' via het Brusselse label Mottow Soundz (pre-order kan via deze site: https://www.mottowsoundz.com/md-the-matter-form-and-power  )
De band kwam wat traag op gang, in die zin dat alles in de eerste tien minuten wat in dezelfde lijn bleef hangen. Maar eens My Diligence alle registers open trekt, is er geen doorkomen meer aan. Dan hebben we het niet enkel over de instrumentale geluidsmuur die wordt opgetrokken, maar ook over de verdere subtiele vocale aankleding.
Op het einde van de set gaat zanger/gitarist John Sailor gewoon even op de grond zitten om zijn gitaar met de mond te bewerken, terwijl drummer Gabriel Mariel, bezeten, zijn drumvellen gor mept, en gitarist Francois Peeters alles uit de kast haalt om de muren van de Botanique op hun grondvesten te doen daveren. Heerlijk. My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!

Hangman's Chair (*****) dompelt je, naar goede gewoonte, onder in een intens doomsfeertje, dat wil zeggen traag en log met een oerschreeuw iedereen in de duisternis bij het nekvel grijpen, waardoor je, net als hen, je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Als je op zoek bent naar een lichtpunt op het einde van de tunnel, ben je bij Hangman's Chair duidelijk op het verkeerde adres.
De Franse band bracht dit jaar zijn zesde album 'A loner' uit via Nuclear Blast. Het werk gaat over eenzaamheid in al zijn vormen, en laat dus weer geen gaatje open voor enig licht in die duisternis. Je wordt letterlijk meegezogen naar een grauwe wereld, maar al bij al voelt die confrontatie niet pijnlijk aan; een band als Hangman's Chair zorgt er eerder voor dat je die donkere gedachten een plaats kunt geven in je onderbewustzijn. Hun bijzondere intense aanpak, onderhuids gedragen van weemoed, tekent daarvoor, luidruchtig genoeg om je oorschelpen te doen trillen. Ze bezorgen je een krop in de keel om ons lot te aanvaarden.
In de overvolle Rotonde slaagden Hangman’s Chair, in donkere gemoedsrust, erin een intense confrontatie aan te gaan met je innerlijke demonen!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Grid Ravage - Yves De Mey - Nieuwsgierigheid is een van de belangrijkste dingen in het leven, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf dus voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken, vind ik interessant …

Grid Ravage  is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘The Sound of the Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club op het festival BRDCST in de AB . “Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde“, schreven we erover…
Naar aanleiding van dit optreden, en de release van het debuut album hadden we een fijn gesprek met Yves De Mey . ‘Grid Ravage’ van Grid Ravage is  een release  op het Dropa Disc label ,  #013 om precies te zijn. Check het vooral uit: dropadisc.com

Yves, je hebt een zeer productieve periode achter de rug, want net voor Grid Ravage was je met andere projecten ook bezig ? of heb ik het mis? Hoe is die periode verlopen, zeerzeker met die coronapandemie?
Dat is voor iedereen wel een moeilijke periode geweest. Mijn vaste job, ik doe geluidsafwerking voor tv en film, viel plots voor enkele maanden weg door corona. En ook alle concerten werden uiteraard geannuleerd. Zowel voor de bands en artiesten als voor de organisatoren die met de handen in het haar zaten en steeds opnieuw moesten schuiven met optredens… een ware hel. Op dat vlak ben ik wel blij dat alles een beetje meer genormaliseerd is, of toch in vergelijking met twee jaar geleden. Maar om terug te komen op die productieve periode: ik heb in die COVID periode niet stil gezeten, integendeel. Ik heb materiaal voor een aantal releases gemaakt, maar heb me daar niet echt voor gehaast. Ik heb een zekere afstand en traagheid in acht genomen om dat te doen. Het is ook geen inspirerende periode geweest, als in, ik heb geen inspiratie gehaald uit heel het COVID-gebeuren. Maar ik heb zeker niet stilgezeten, en daardoor heb ik die tijd toch al bij al goed kunnen doorstaan.

Het valt me inderdaad wel op dat veel artiesten, niet alleen jij, deze tijden hebben aangeboord om dingen te releasen; er is werkelijk een overaanbod aan releases van EP’s, singles en ander nieuw materiaal … Maw, was dit op dat vlak ook voor jou een productieve periode, zou dat dan anders zijn geweest zonder deze COVID periode denk je?
Ik denk dat veel artiesten ook muziek hebben opgespaard, in afwachting van de tijd dat alles weer open gaat en dat je terug kunt gaan spelen. Met inderdaad een overaanbod tot gevolg. Ook voor organisatoren is het overaanbod een probleem, ze moeten plots gaan kiezen of komen in een situatie waarbij een voordien uitverkocht concert nu plots maar voor de helft gevuld is.

Ik wou het niet teveel hebben over corona , maar je kunt er niet aan voorbij. Ik wou het ook hebben over jouw volledige carrière eigenlijk , want naast Grid Ravage is die ook interessant om in de kijker te zetten vind ik.  Sinds je eerste release ‘Pragmatic Guidance’ (1998) heb je een lange weg afgelegd; wat is voor jou de grootste verandering door de jaren heen?
In mijn eigen muziek? Ik denk vooral dat, na zoveel waters te hebben doorzwommen, tot zelfs voor die periode in 1998, het nu gemakkelijker is geworden om mezelf terug te horen in m’n eigen muziek. Ik bedoel maar, terwijl ik op die eerste plaat vooral zoekende was, dingen aan het uitproberen was, weet ik nu beter welke richting ik echt wil uitgaan als ik iets doe. Dat is wellicht de grote verandering door de jaren heen.

Als je die lange carrière overschouwt, wat zijn de hoogte- en diepte punten tot nu toe?
Ik ben gewoon dankbaar dat ik al heel mijn leven met mijn passie muziek kan bezig zijn. Ik hoef ook geen toegevingen te doen, mijn overleven hangt er niet van af. Die vrijheid die ik daarbij voel is heerlijk. Uiteraard zijn er wel momenten dat er eens iets fout gaat, maar dat hoort er gewoon bij. Ik zit in een geprivilegieerde situatie door dit te mogen doen, dus geen reden tot klagen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn collega’s die enkel leven van muziek maken. Dan ligt dat toch veel moeilijker. Trouwens, wat ik professioneel doe verschilt ook niet zoveel van het gegeven muziek maken, het vormt daardoor één mooi geheel uiteindelijk.

Tijdens je carrière heb je heel wat genres gecoverd. Hoe bewust ben je van deze genres?
Ik ben me daar heel bewust van, maar ik hoef ook niet per se binnen de limieten van een genre te werken. Ik kan bijvoorbeeld elementen uit drum’n’bass nemen en die combineren met elementen uit noise. Of eventueel jazz invloeden als dat moet zijn. Ik bedoel maar, dat kan alle kanten uitgaan. Als ik met iets bezig ben verlaat ik graag de comfortzone. Dus ja ik ben me zeer bewust van die genres die ik cover,  maar durf er ook heel bewust van weg te blijven, laat het me zo uitdrukken. Door het samenwerken met een drummer en een cellist krijg ik ook veel nieuwe input en ideeën die los staan van genres.

We willen het uiteraard ook hebben over Grid Ravage. Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
We zijn bij elkaar gekomen nadat een vriend van me - Koen Vandenhoudt van Sound in Motion en organisator van het Summer Bummer Festival - voorstelde dat we samen als band moesten spelen. Ik had aan Koen al aangegeven wel interesse te hebben om eens samen te spelen met een cellist en een drummer. Hij vond dit zelf ook wel interessant. Hij heeft me een drummer en cellist (Louis Evrard  drums, Gino Coomans – cello) voorgesteld. We hebben wat nummers voorbereid voor een liveset, enkele keren gerepeteerd, en dan het podium op. Het is dus zeer natuurlijk ontstaan, door een idee dat ik had en dat tegen iemand te vertellen die daarmee bewust aan het werk gegaan is. Heel fijn was dat.

Wat me opvalt is het verschil tussen de muziek op plaat. Live is het een muur van geluid die op je afkomt,, een verpletterende gewaarwording die ook op plaat terugkeert, maar iets meer subtiel. Klopt dit? En is dat een bewuste keuze?
Bewust is dat niet, het is hoe het organisch verloopt. Tijdens een live set zit je in het moment van het gebeuren zelf, de energie van het publiek dat voor jou staat zorgt ervoor dat je alle registers open trekt en ervoor gaat. De subtiliteit die je op plaat hoort is de rust die je thuis vind om je muziek te kunnen producen. Uiteraard ben ik daarmee aan het werk gegaan met die muziek, om die op plaat te krijgen. Maar dat wilde en jachtige van een live optreden valt weg als je thuis muziek zit te producen.  Dat is dan ook wat je daar letterlijk hoort op die plaat. Je kunt op plaat ook meer bezig zijn met de technische kantjes van de zaak, wat die subtiliteit ook in de hand werkt. En live heb ik dat dan weer minder in de hand, ook omdat daar vooral dan door de twee kompanen meer wordt geïmproviseerd. De nummers zoals ze op de plaat staan, kunnen we nooit echt live spelen. Ttz. dat kan wel maar dan is de ziel van het live spelen eruit, en dat is ook niet de bedoeling. Vandaar dus dat verschil. En dat hebben we op BRDCST ook toegepast. Het was ook het einde van het driedaagse festival en als je alles dan heel subtiel gaat brengen jaag je het volk misschien gewoon weg. Ik zit wel met het plan om met het trio eens een akoestische versie te doen en dus subtieler, maar in AB had ik gewoon goesting om er een stevige patat op te geven (haha).

Hoe waren de reacties op jullie optreden in de AB in het algemeen?
We hebben heel goede commentaren gehad, dat heeft me ook wel deugd gedaan. Grid Ravage is wellicht één van de meest toegankelijke projecten die ik ooit heb gedaan, daardoor spreekt het misschien ook een ruimer publiek aan. Ook omdat er meerdere muzikanten bezig zijn, is het voor het publiek gemakkelijker om aanknopingspunten te vinden, itt. ik die alleen achter mijn mengpaneel sta. Los van die aspecten doen we ook niet per se water bij onze wijn, ik denk dat het goed gelukt is.

Het is wel zo dat op een festival als BRDCST en ook The Sound of the Belgian Underground een vrij – laat het me stellen, en dat is ook positief bedoeld – kritisch publiek komt, dat letterlijk wel komt voor de muziek.  Op dat vlak lijkt me dat een extra overwinning, toch?
Dat is goed, want ik ben zelf ook een kritische muzikant en muziekliefhebber. En ik vind het trouwens helemaal niet erg om kritiek te krijgen. Als het gefundeerd is uiteraard.. Op The Sound of the Belgian Undergroud heb ik trouwens heel interessante dingen gehoord van die jongere garde die daar stond. Straf.

Ik volg je daarin … Wat de muziekstijl betreft, het is zeer moeilijk Grid Ravage in een hokje te duwen … Hoe zou je het zelf omschrijven?
Geen idee. Voor sommigen valt het misschien onder jazz, door de link met Summer Bummer, maar het is helemaal geen jazz wat wij doen. Het feit dat je er geen stijl kunt op kleven maar wel geboeid kan blijven luisteren en ervan genieten, is voor mij voldoende. Denk aan iets filmisch, iets organisch dat tot de verbeelding spreekt… dat omschrijft het zo een beetje.

Hoe gaat het met de Belgische underground?
Ook hier weer, geen idee eigenlijk. De underground, waar begint die en waar stopt die? Om maar een voorbeeld te geven, in Antwerpen zie ik veel underground concerten of festivals. Zoals onlangs KRAAK festival in Het Bos. En een paar km verderop gebeurde hetzelfde in De Studio.  Dan lijkt het me dat die underground  toch redelijk gezond is, in die zin dat daar toch wel wat publiek op afkomt. Ook als je ziet dat BRDCST drie dagen bijna helemaal uitverkocht is. Underground moet trouwens niet gigantisch groot worden want dan is het geen underground meer.

Waar zie je Grid Ravage in dit verhaal eigenlijk?
Ik heb nog steeds de ambitie om te blijven doen wat ik graag doe. En wil doen. Ik zou het zeker niet erg vinden om op grotere podia te gaan staan. Maar enkel met het overheersend gevoel dat ik bewust bezig ben met wat ik zélf wil doen, dat is voor mij de voornaamste voorwaarde. En daar past dus ook Grid Ravage in, in dat verhaal. Ik reken trouwens  het succes van een groep niet af op de zaal capaciteit , Ons optreden in het café van Het Bos en die twee in de grotere zalen van AB  zijn voor mij even belangrijk. Maar niet door de capaciteit van de zaal.

Wat zijn de verdere plannen met Grid Ravage trouwens?
Nieuwe nummers maken, en opnemen als ze daarvoor rijp zijn. En vooral zo snel mogelijk terug wat meer kunnen optreden . Het enige wat echt vast ligt is Meakusma Festival in Eupen (https://meakusma-festival.be/artists-2022/ ) maar dat is pas in september. Ik zou toch graag de kans krijgen om in de zomer nog wat te spelen. En ook de energie van het trio verder uitpuren, om te zien waar we uitkomen. Misschien bij iets anders dan wat het nu is, wie weet…

Staan er naast Grid Ravage nog andere projecten op de planning trouwens?
Ik had op 18 april 22 via Bandcamp, nog twee nummers online gegooid. Ik heb solo nog wel een paar platen klaar liggen. Ik heb nog een duo met een goede vriend (Peter Van Hoesen) van mij. Daaraan zou ik in de toekomst toch ook terug wat meer aandacht aan willen schenken, maar we zijn beide druk bezig… Dus solo, het duo met Peter (Sendai) , een trio en dan nog werk? Dat is een meer dan gevulde agenda…

Na zoveel platen  en projecten te hebben gemaakt, hoe blijf je jezelf  trouwens telkens opnieuw uitdagen?
Uitdagen? Ik heb gewoon gigantisch veel goesting om muziek te maken, steeds opnieuw en opnieuw, zo simpel is dat eigenlijk. Ik ben een klank-georiënteerde mens; als ik iets hoor dat me aanspreekt denk ik direct ‘’daar moet ik iets mee doen’  Ik ben in ieder geval heel nieuwsgierig en steeds bezig met de zoektocht naar een geluid dat ik nog nooit gehoord heb, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken vind ik interessant. Dat kan tegen- of meevallen, maar ook dat is net het leuke daaraan.

Zo te horen is het dus niet echt je de ambitie om uit de underground een mainstream publiek te overtuigen? Of is dat wel de bedoeling?
Ondanks het feit dat ik uiteraard graag publiek heb, ben ik, wanneer ik muziek maak, nooit bezig met dat publiek. Het grote deel van de muziek die ik heb gemaakt, heeft nog niemand gehoord en is soms ook niet gemaakt om te laten horen. Ik maak een groot deel van mijn muziek voor mezelf. Dingen als mainstream doorbreken, spreekt me binnen dat verhaal niet aan.

Zijn er nog doelen die je absoluut wil bereiken?
Gewoon absoluut mijn goesting blijven doen, en zo lang mogelijk. We zijn maar een klein element in die grote universum waarin we leven, het zou al fijn zijn moesten we gewoon verder ons leven kunnen leiden dat we nu leiden, dat is al heel wat. En de artistieke mogelijkheden verder uitputten. Niet te ver vooruit kijken, en rustig verder doen… laat het ons daarbij houden, dat is  vaak al moeilijk genoeg.

Dus als je mocht kiezen een wereldster te worden enSsportpaleizen uitverkopen, of een gevestigde waarde kunnen blijven in het club circuit, dan geniet dat tweede je voorkeur?
Sowieso dat tweede, daar hoef ik zelfs niet aan toe te voegen.

Pics homepag @Wanda Detemmerman

Voila! Yves, heel hartelijke dank voor dit gesprek, veel succes met Grid Ravage en alles wat je doet, we blijven het  op de voet volgen

H I R O - Als band iets opbouwen binnen het club circuit in België of in Nederland zou heel mooi zijn …


H I R O... een vrij nieuw trio binnen het rock wereldje, bracht recent zijn eerste EP uit https://hiro8400.bandcamp.com/releases en kwam die live onlangs voorstellen in de Zwerver op 23 april.
Het verslag hier
 
We vroegen ons af hoe alles voor hen is verlopen? Ook de EP… Genoeg stof om de band enkele vragen te stellen. We hadden hierover een fijn gesprek met Jason VanAcker: 

Hoe is H I R O ontstaan en vertel eens wat meer over de band? Heeft de naam een bepaalde betekenis? Waarom staat die H I R O uit elkaar geschreven.. 
Er bestaat een Franse rapper die ook HIRO noemt, daarom is het wat moeilijk om ons echt te vinden op spotify, youtube of google. Daarom hadden we die uit elkaar geschreven, maar het probleem blijft nog steeds bestaan als je google ‘HIRO’ intikt kom je nog steeds bij die Franse rapper uit in eerste instantie. Het is een beetje aan ons, om de band zoveel mogelijk te promoten waardoor we bij zoekfuncties bovenaan komen te staan. Het was een hele zoektocht om een naam te vinden, en niet te vervallen in de ‘clichématige termen’. Daarom vonden we HIRO ook wel goed klinken.  HIRO is trouwens een Japans woord, en één van de vertalingen is tolerant. En dat past dan weer bij de maatschappij van vandaag, dat we met zijn allen wel wat meer tolerant mogen zijn, want dat is een probleem tegenwoordig. De band is ontstaan twee jaar geleden, ik heb mijn eigen homestudio waar ik bezig was met GLITCH (m’n eigen studioprojectje).
Toen we opzoek gingen naar een 2de gitarist vroegen we dit aan Yannick Dumarey.  Tijdens 1 van de sessies van Glitch vertelde Yannick dat hij graag terug een band van zichzelf zou willen opstarten.  Hij vroeg of ik interesse had om daarin de drums te voorzien en mits de chemie van vroeger nog altijd aanwezig was moest ik daar niet lang over nadenken.  Yannick is iemand die de riffs zomaar uit zijn instrument tovert, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Na een tijdje bezig te zijn daarmee, hadden we een soort demo klaar en daarmee zijn we op zoek gegaan naar een zanger. We waren bewust naar iemand opzoek die een wat toegankelijkere stem had, met nog steeds dat stevige kantje daaraan. Zo zijn we bij Marcus Deblaere terecht gekomen. Marcus had na het beluisteren van onze demo’s direct interesse. En zo is dit trio dus eigenlijk ontstaan en zijn we intensief beginnen schrijven aan de EP.  Yannick legde de blauwdruk door z’n riffs op gitaar en bass, daarna kwam alles naar mij en nam ik de drums op en sleutelde wat aan de structuren.  Dit alles ging naar marcus en als zanger voelde hij ook al direct aan wat er werkte met z’n zang en wat niet.  Door dit proces van over en weer gaan tussen ons drie kwamen we tenslotte aan onze sound en nummers. 

Ik heb de EP enkele luisterbeurten gegeven. Enkele bedenkingen. Eigenlijk sluit het aan op wat je net zei. Wat ik zo mooi vind, is het balanceren tussen toegankelijkheid en lichtjes experimenteren met een donker kantje? Klopt dit?
Ja, maar we hebben er vooral willen voor zorgen dat je van HIRO niet kunt zeggen ‘die klinkt als die of die band’, daar willen we van afwijken. We wilden ons bewust niet laten vastpinnen op een bepaalde stijl, of een bepaalde band waaraan we konden gelinkt worden. Dat is voor ons wel belangrijk. we wilden bewust de creativiteit de vrije loop laten.

Wat muziekstijl betreft, is het inderdaad wat moeilijk er een genre op te kleven (hou ik ook van) maar hoe zo je jezelf naar promotors toe omschrijven? 
Om onszelf te omschrijven hebben we het bewust kort willen houden, en omschrijven we onszelf in drie zinnen: “Een creatief tegengif... Waar progressieve rock, psychedelische metal, geïnspireerde songwriting en intense teksten botsen.” Dat omschrijft ook perfect onze muziekstijl. Dat is nog steeds beetje vaag, maar toch zegt het heel veel over de groep. Het is redelijk moeilijk om 1 bepaalde muziekstijl te kleven op ons, daarom leek deze omschrijving ons de beste optie. Ook naar promotors toe.  

Op 23 april heb je dit debuut voorgesteld in De Zwerver met o.a. Psychonaut + Cobra The Impaler + + Divided. Een positieve review …
We stellen wel vast dat we ook mensen die eerder houden van typische dead en andere core metal of zo, ook kunnen aanspreken. Maar vooral toch diegene binnen de scene die ervoor open staan en verder kijken dan de strakke lijn binnen een genre.  We zullen ons altijd wel begeven tussen het harde en het zachte maar dat lijkt ons net zeer interessant als luisteraar en muziekant.  We hoeven ook niet enkel mensen aan te spreken in het metalmilieu, iemand die graag stevige rock beluisterd proberen we zeker ook aan te spreken.  

Eigenlijk is dit ook een beetje de slechtste periode ooit om een band op te starten, midden in een pandemie; Hoe heb je die tijden doorstaan als band en muzikant? (en mens)
Feitelijk is het begin van die corona een zege geweest voor ons, want dat gaf ons de tijd om te groeien als band. Ik heb een maand thuis gezeten, en Yannick ook , en in die maand hebben we extreem veel gedaan. Enorm veel songs geschreven, die bleven maar komen. Voor ons was dat dus niet de slechtste periode, omdat we rustig konden bouwen aan dit project zonder ons te moeten opjagen. We zijn natuurlijk geen beroepsmuzikanten die moeten leven van hun muziek, anders is dit wel een ander paar mouwen. Marcus van zijn kant zat in de sector waar de meeste klappen zijn gevallen, in een boekingskantoor. Maar dan nog.. we zijn er dus niet zo slecht uit gekomen, we waren ook niet gefocust op live optredens maar nummers schrijven. Normaal gesproken gingen we releasen in december, en dan was er plots de vierde golf, waardoor het is uitgesteld tot nu april. We hebben in die periode als trio een twintig tot 25 songs geschreven, om aan verder te werken en dus potentieel voldoende materiaal om naar de toekomst toe uit te brengen.

De EP ‘Polarize’ is lichtjes dreigend, maar behoudt een lichtvoetig karakter, en speelt met emoties. Is de EP een uiting van persoonlijke gevoelens?
We wilden vooral dynamiek verstoppen in onze sound. Bij veel bands gaat de volume knop van nul tot 100% , en wij wilden dat dus anders doen. Soms eens wat wegzakken, dan weer stevig uithalen, en dat is toch de verdienste van Marcus.  Tijdens het songwriting was hij diegene die ons deed beseffen dat de dynamiek in onze sound een pluspunt ging zijn.  Qua persoonlijke gevoelens; onze teksten die marcus schreef nemen wel enkele stevige standpunten in.  Maar dit is tenslotte normaal want muziek hoort binnen te komen zowel muziekaal als tekstueel.

“Straffe riffs, heerlijk drumwerk en een meeslepende zang, vol rauwe emoties” , kunnen we zeggen … Is dat ook hoe jullie jezelf zouden omschrijven?
Dat is heel leuk om te horen. We vinden het fijn om te horen dat iemand anders ook voelt welke richting wij als band willen uitgaan. De reviews die we hebben gekregen zijn positief, dat is leuk. Het loopt niet zoals we hadden gehoopt, dat heeft te maken met een overaanbod aan releases waardoor ook  recensenten worden overstelpt met aanvragen. En daardoor nog niet de tijd hebben gehad om onze plaat te recenseren. Maar wel dus al positieve reacties gekregen op die plaat, waaronder deze. Het is wat het is, we hebben ook liever dat we langzaam kunnen opbouwen aan de band, en niet onder druk worden gezet.  

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe? En wat van jullie optreden?
Na het optreden heeft de band Psychonaut ons komen feliciteren en vonden dat we goed bezig zijn. Dat doet toch deugd. Van het publiek uit kregen we ook goede reacties, ik denk trouwens als je als luisteraar naar een optreden gaat met zulke affiche , dat het verfrissend is om eens iets anders te horen. Daardoor kregen we het publiek ook mee. De bands zelf zijn trouwens allemaal wat verschillende, ook wat intensiviteit betreft. Cobra The Impaler is riff gebaseerd, complex, super muzikaal . Zoals een muur die op je afkomt. Psychonaut is dan een andere muur, stugger misschien. Wij zijn dan wat meer melodisch en Divided ook toch heel iets anders naar postrock gericht, met een drummer die zingt. Dus sowieso krijg je een gevarieerde affiche, waar een publiek op afkomt die een brede kijk heeft op de zaak.. door zo een mix aan stijlen, vond ik het zelf ook een zeer interessante affiche.  

Er is naast een overvloed aan releases ook een overaanbod aan optredens, vaak meerdere op dezelfde dag op een paar km van elkaar. Is het voor jullie als beginnende band , om het zo te zeggen, dan niet moeilijker om concerten te boeken?
Momenteel wel, omdat het als beginnende band sowieso niet gemakkelijk is om concerten te boeken. Het is niet gemakkelijk geworden om geboekt te geraken op de juiste affiche, op dat vlak was het vroeger duidelijk gemakkelijker. Toeren is voor ons nog niet echt aan de orde, maar vooral werken aan deftig materiaal. Om naar de toekomst toe, iets mee te doen. rustig kijken voor optredens, waar het kan, maar we moeten daarin realistisch zijn natuurlijk.  

Dus als ik het goed begrijp ben je al aan nieuw materiaal bezig, komt er dan een full album uit of zo?
We denken eerder  in de richting van nog een EP , in zomer of vlak daarna, afhankelijk van onze gemeenschappelijke agenda’s. EP’s zijn de dag van vandaag ook ideaal om uit te brengen. Daardoor behoudt je de aandacht van de luisteraar, binnen een paar maanden doe je hetzelfde en dan blijft die aandacht constant aanhouden.  Je hebt steeds iets nieuw om aan te bieden, niet eenmalige maar meermaals door het jaar heen. Als je een full album uitbrengt moet je daar bij wijze van spreken een volledig  jaar of zo op teren.  

Het valt me op dat de nieuwe releases vooral singles en EP’s zijn. Is dat ook de richting van hoe de globale (jongere) muziekliefhebber naar muziek luistert?  
Sociale media heeft daarin veel veranderd, vroeger ging je naar de platenzaak of de review sites om een bepaalde cd te ontdekken, nu is alles veel vluchtiger geworden. Mede door spotify, de ene song is nog maar beluisterd en daar komt een volgende . het gaat allemaal heel snel.

Hoe belangrijk is de sociale media voor jullie?
Ik denk dat iedere groep die met iets bezig is, beseft dat de sociale media belangrijk is. Niet het belangrijkste. Dat is nog steeds een goed optreden kunnen doen, mensen in de zaal overtuigen die een EP kopen, is zoveel belangrijker. Maar je kunt niet voorbij aan de invloed van sociale media. Zeker niet naar jongeren toe. Want als je er niet in meegaat mis je een volledige generatie muziekliefhebbers die de dag van vandaag op een heel andere manier naar muziek luisteren, dan wij vroeger. De tijd dat je een cd koopt en daar weken mee verder kon is voorbij, het gaat allemaal veel vluchtiger wat ook niet altijd even positief is, maar het is nu eenmaal zo en daarin moet je meegaan als band. Om die generatie aan te spreken is het dus wel belangrijk. We werkten ook samen met laura matikainen (https://www.lauramatikainen.com) om onze videos vorm te geven voor de sociale media. We opteerden om een donkere vibe weer te geven aan de hand van haar gekende stijl. De videos kun je vinden op onze youtube pagina
H I R O - Cyclothymia
H I R O - Polarize 

Ik hoor dat een band als Psychonaut een jonger publiek aantrekt, doordat ze op Studio Brussel worden gedraaid; een optie voor jullie?
Uiteraard, maar om in dat wereldje terecht te komen moet die machine die achter jou draait in gang kunnen schieten. We moeten dat een duwtje kunnen geven. Het zou een welgekomen promotie zijn moest een radio station onze muziek willen draaien, of een single.. zeker en vast kan dat deuren openen. Langs de andere kant. Er zijn  zoveel goede bands in België, die niet op de radio terecht komen, maar toch hun weg vinden in dat wereldje.

Wat is jullie ambitie met HIRO?
Een goede band op het podium kunnen zijn, en x aantal shows in een jaar kunnen doen is een ambitie op zich. We zitten in ons klein landje wat vast, je kunt hier geen 100 shows doen op een jaar bij wijze van spreken. Maar dat is zeker een ambitie, mooie shows kunnen doen op mooie locaties door de jaren heen en blijven groeien als band, op en naast het podium.  

Het buitenland eventueel?
Dat mag zeker, in Nederland is er een zeer goed club circuit waar we graag deel zouden vanuit maken. Het club circuit is daar uitgebreider dan hier, dus dat zou zeker leuk zijn om daar voet aan de bodem te krijgen.

Binnen die context, wat geniet je voorkeur? Een Sportpaleis uitverkopen of iets opbouwen in het club circuit en waarom?  
Iets opbouwen binnen een club circuit en in de goede clubs in België kunnen spelen geniet toch eerder de voorkeur, uiteraard gaan we geen nee zeggen als we de kans zouden krijgen om in een grotere zaal te staan. Maar realistisch, als we dat zouden kunnen bereiken een naam worden in het club circuit dan zouden we al heel tevreden zijn.  

Door het toegankelijk karakter van jullie muziek, kunnen jullie gerust op een groter podia als de AB of zo staan, vind ik persoonlijk
Het zou heel mooi zijn om in een AB of grote zaal van TRIX of De Casino in Sint-Niklaas te kunnen spelen als band. Maar daar moeten we als groep aan werken, en gebeurt dat niet? Dan is dat ook niet echt een ramp. Maar we gaan er hard aan werken om uiteindelijk zulke podia te kunnen doen. doordat het meer toegankelijk muziek is, past het wel op een wat groter podia. En uiteraard is dat dus een ambitie om op zulke podia te kunnen staan. Maar, zoals gezegd, moeten we daar nog hard aan werken en de nodige km afleggen.  

Wat maakt jullie zo uniek denk je , dat ik voor jullie zou kiezen?
Hopelijk hebben we mensen kunnen overtuigen, dat we net iets anders zijn dan de doorsnee metal gerelateerde bands die in aanmerking komen. Maar om gewoon te zeggen we zijn een goede band en onszelf te promoten, moeten we het uiteindelijk bewijzen op het podium, dus ik zou zeggen geef ons de kans en we zullen dat zeker doen. en dan kunnen we het live tonen waarom we het verdienen om dat mensen voor ons kiezen. Laat het ons daarbij houden.  

Zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe?
Ik wou toch even vermelden, we zijn wel een trio, maar werken ook met  mede muzikanten die ons live ondersteunen. Fre Gereels, Korneel Lauwereins en Mathias saesen zijn drie extra muzikanten die ons ondersteunen voor live optredens, en daarom toch een heel belangrijke factor binnen HIRO.   Dat willen we toch benadrukken. Daardoor zijn we gegroeid van ons drie, die de muziek schrijven, naar zes…De live set die we momenteel spelen hebben zij ook mede vorm gegeven.  En zonder hen stonden we niet op een podium.  Fre is ook de man achter onze sociale media, hij zorgt ervoor dat alles vlot verloopt en mooi aangepakt wordt. Korneel doet dan weer zijn ding in het video gebeuren. Uiteindelijk heeft iedereen wel zijn taak binnen de band.  Als laatste zou ik toch ook nog even onze fotografe Yulia morozova in de kijker willen zetten.  Zij zorgt ervoor dat we live prachtige foto’s hebben en dat onze ep en merch mooi in beeld komt.

https://www.instagram.com/iamahighwaystar/
Dat lijkt me belangrijk om toch ook te vermelden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop jullie snel live te zien en blijf jullie op de voet volgen

RVB Quartet - Rebekka Van Bockstal - Ambitie? Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit; maar ook op de festivals

‘Operation Dinner Out’, het tweede album van het RVB Quartet - genoemd naar sleutelfiguur Rebekka Van Bockstal - komt uit op W.E.R.F. records, en is een uitstekende hedendaagse jazzplaat. Diepe bastonen, warme saxofoonklanken en een open harmonie zijn de kapstokken. We hadden over de release van hat album, het optreden in Leuven en de toekomstplannen een fijn gesprek met Rebekka.

Je hebt verschillende waters doorzwommen naast dit project… vertel eens wat meer over jezelf?
Het is allemaal begonnen in het conservatorium in Gent. Daar heb ik de muzikanten van het kwartet ook leren kennen. In Brussel heb ik mijn Master in de uitvoerende muziek (jazz)  gevolgd bij Peter Hertmans. Daarna heb ik een project op poten gezet Tadpole Evolution met twee zangers, twee blazers redelijk ambitieus, door de omvang van de band heb ik dat niet lang volgehouden. Ik heb op het einde van mijn studie nog een jaartje daarmee gespeeld, en iets opgenomen maar dat is nu even on hold. Dat zit in mijn achterhoofd om daar ooit wel iets mee te doen , maar nu ligt de focus bij mijn eigen kwartet RVB Quartet. Ook een project waar ik sinds het conservatorium mee bezig ben. Dat is mijn hoofdproject nu, al doe ik ook nog een gitaar duo project No Wasabi, met Machiel Hereman. Dat zijn de twee projecten waar ik intensief mee bezig ben. Pakweg tot  een jaar geleden heb ik er veel zij projecten naast gedaan, maar ik vind het fijn om me op die twee te focussen nu.

Gitaar en jazz, je komt het wel tegen maar toch… Vanwaar de voorkeur, de liefde voor de gitaar?
De liefde voor gitaar is eerst gekomen, ik ben met gitaar begonnen in de muziekschool. Jazz heb ik ontdekt via een leraar Johan Saerens, die afgestudeerd was aan het conservatorium. Die kon dat goed overbrengen en heeft me heel wat jazz muzikanten leren kennen. Rond mijn 16ste ben ik die specifieke jazz muziek beginnen luisteren, en ook spelen. De liefde voor gitaar komt van een leraar in het tweede leerjaar, Meester Tom, die speelde gitaar. Veel kinderen kozen piano op de academie, en ik het andere populaire instrument, de gitaar dankzij meester Tom

Hoe je de muzikanten van RVB Quartet hebt leren kennen heb je al verteld eigenlijk …
Na ‘Crossing Dimensions’ is de Bezetting wel veranderd  Marius Couvreur bleef op drums. Otto Kint (double bass) en Elias Storme (Sax) zijn  erbij gekomen. Elias en Marius ken ik uit Gent, Otto eerder via de Brusselse Scene.

In januari 2018 verscheen inderdaad ‘Crossing Dimensions’, het debuutalbum van RVB Quartet, hoe waren de reacties? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Ja dat heeft zeker deuren geopend, we hebben dat uitgebracht via Solidude Records, dat heeft toch voor wat pers en radio aandacht – Klara en zo – gezorgd. Dus ja dat debuut heeft zeker een basis gevormd om voet aan de bodem te krijgen binnen dat typische jazz wereldje. Het is zeker een  leuke eerste stap geweest.

Ik heb je leren kennen midden in de corona tijden via een streaming, B-Jazz Rewind, Leuven Jazz; hoe was het om voor een lege zaal te spelen en hoe heb je die streaming ervaren?
De muziek voor onze tweede plaat was voor 80% klaar , dus we zaten te wachten om dit echt te kunnen uitbrengen en aan het publiek voor te stellen. Die streaming heeft ons een platform geboden om die nummers voor te stellen. En daardoor onze nieuwe muziek tot bij te mensen te kunnen brengen. Op het moment deed het raar om voor een lege zaal te spelen, maar langs de andere kant deed het deugd om terug iets te kunnen doen. we wisten dat mensen zaten te kijken, en na het concert kregen we ook reacties van mensen alsof ze er zelf bij waren. Ook al was dat eerder via de chatroom van de live streaming en niet face to face. Op dat vlak was het zeker een fijne ervaring. En deed dus ook deugd.

Heeft die streaming gezorgd voor het aanboren van een ‘ander publiek’ die doorsnee naar jouw muziek luistert, denk je? Bepaalde deuren laten open gaan die anders moeilijker zouden zijn open gegaan? Of hoe zie je dat?
Sowieso, de mensen uit je eigen kring zijn daarom niet per se jazz liefhebbers. Ook van leerlingen  kwam een reactie om ‘samen naar een concert te kijken ‘ we hebben daardoor een jonger publiek kunnen aantrekken die meer pop en rock muziek liefhebber zijn eigenlijk. Of de eerder populaire muziek bands beluisteren. In die mate hebben we dus wel een heel ander publiek aangesproken, maar in de mate dat het achteraf nog iets heeft opgeleverd dan weer niet.

Ondertussen is er ook een plaat uit ‘Operation Dinner Out’ een melancholisch meesterwerk, maar ook een vrij persoonlijke plaat toch? Was het manier om je emoties een plaats te geven? Of is dat ver gezocht …
Er zijn inderdaad specifieke gebeurtenissen waarmee ik aan de slag ben gegaan om nummers te schrijven. Maar ook over alledaagse banaliteiten. ‘Powerpoint’ heb ik geschreven naar aanleiding van de eerste veiligheidsraad die werd aangekondigd met powerpoint.. maar een song als ‘Ode aan Patrick’ is dan weer een ode aan mijn overleden Oom. Corona heeft dus ook ergens een inspiratie gevormd, bij songs als ‘Berkenstuifmeel’ en’ Powerpoint’ bijvoorbeeld.

Corona was dus ergens wel een inspiratiebron. Kun je stellen dat je als band sterker uit deze corona periode geraakt bent? Of op grenzen gebotst? Hoe moet ik dat zien?
In 2020 was 80% van onze muziek al klaar, dat is een voordeel. Ook heeft die tijd van pauze deugd gedaan om meer aan de sound te werken en te denken. En hoe we willen klinken op die tweede plaat, en daardoor zijn we er als band dus uiteindelijk sterker uit gekomen daardoor. 

Dat jullie al bezig waren met die tweede plaat heeft geholpen dus, want er zijn bands die er wel mee zijn gestopt
Het is een periode geweest waar veel bands zijn beginnen nadenken ‘is het dit nog waard’. Wij stelden vast dat het voor ons zeker waard is om ermee door te gaan.

Ik heb de plaat ook beluisterd; Improviseren is er naar mijn persoonlijke mening, niet echt bij, maar het klinkt kleurrijk binnen het genre en toegankelijk, waardoor de poprockliefhebber ook over de streep zal worden getrokken. Eens? Is dat een bewuste keuze?
Die toegankelijkheid, en die rock sound zit er zeker in. Dat er geen improvisatie inzit ben ik niet mee eens, in elk nummer is ruimte voor improvisaties. De reden waarom ik het jazz noem is trouwens net omdat er nog steeds ruimte is voor improvisatie.

Het is ook een vrij melancholische plaat geworden, ook weer een bewuste keuze? Of is die vraag al beantwoord?
Die melancholie zit in een paar stukken in. Er is dus een combinatie tussen melancholie en rock. Of dat bewust een melancholische plaat is geworden? Nee, dat was niet een bewuste keuze maar is op natuurlijke wijze gewoon zo gegroeid eigenlijk.

Hoe waren de algemene reacties op ‘Operation Dinner Out’
Heel fijn, we hebben er juist een tour achter de rug. Sinds februari is onze live show echt kunnen groeien. Het slot concert in Amor van de Roma was daarbij wel een knaller van formaat. De reacties waren heel positief, zeker en vast. Zijn we heel blij om.

Je merkt ook wel het verschil om voor een lege zaal, of voor publiek op te treden veronderstel ik?
Zonder publiek is goed voor één keer, dat zouden we niet kunnen volhouden om als tour te doen. die chemie tussen ons als band en het publiek is onbetaalbaar. En is een onmisbare schakel binnen wat we doen. alleen al die uiteenlopende setting, in cafés, op grote plekken dat wisselend publiek, nee dat is onvervangbaar! Het is steeds leuk, en voor ons telkens een andere manier om daarop in te gaan, zeer uitdagend. Bij een live streaming is er geen uitdaging aan.. dus ja we merken dat verschil zeker!

Jullie worden, ondanks andere invloeden, in het hokje van de jazz geduwd, ik veronderstel dat je dit geen probleem vindt. Wat is jazz anno 2022 in jouw ogen?
Zoals ik daarjuist al aangaf, zolang er ruimte is om naar hartenlust te improviseren Als iets niet echt vast staat, en er iets dynamisch kan gebeuren. Dat er dus een element van vrijheid en improvisatie is. Dat je de vrijheid hebt om in de studio er een andere drive aan te geven als live, en visa versa.  Dat je die vrijheid kunt benutten. Dan is dat in mijn ogen jazz.

Wat zijn de verdere plannen? Ook live uiteraard ?
We hebben dus ons eerste deel van live concerten afgerond in Amor van de Roma. Er staat voorlopig nog één concert eind oktober gepland in Hoeilaard. We zijn nu volop aan het zoeken waar we deze zomer zouden kunnen optreden. De plannen? Live verder blijven groeien, en onszelf blijven uitdagen en ik ben al volop aan het werken aan nieuwe nummers.

Is het geen probleem om geboekt te geraken, want naast een overaanbod aan releases, is er ook een overaanbod aan concerten waardoor je soms uit de boot kunt vallen; ondervinden jullie dat ook?
Ja,  het is moeilijk. Maar ik heb de indruk dat het altijd wel moeilijk is geweest om te boeken, er is altijd muziek en iets te doen , en is een kwestie om daar je plaats in te vinden. Maar nu begint het toch wel los te lopen langzamerhand. We krijgen al wat meer respons.

Naast ‘de plannen’, wat zijn de verdere ambities met dit project? Is er ook een soort doelstelling dat je absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit wat we nu hebben gedaan, maar ook festivals. Om die festival sfeer op te snuiven zou leuk zijn. En dat ook internationaal, naar het buitenland toe, gaan opzoeken. En zo snel mogelijk een volgende plaat uitbrengen. Dat is dan een korte termijn doelstelling. Maar voor de rest, spelen en blijven spelen en stillaan dus wat internationaler gaan denken.

Er zijn dus ambities voor het buitenland, welke landen genieten je voorkeur?
Frankrijk, maar ook Luxemburg en Duitsland hebben een leuke jazz scene. Nederland, de buurlanden dus. Hebben ook wel best een leuke jazz scene.

Als je zou kiezen om een Sportpaleis uit te verkopen, of een naam en faam uit te bouwen in het clubcircuit in Benelux? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Dan toch eerder een naam binnen het club circuit in Benelux. Omdat je dan op meerdere podia kunt spelen, Sportpaleis is een ‘ones in a live time’ ding. Of zo. De aandacht kan blijven duren als je in dat clubcircuit een naam hebt gemaakt, daarom liever het tweede.

De jazz sound wordt momenteel enorm gerespecteerd Hoe zou je je zelf verkopen om me te overtuigen fan te worden, als ik daarover zou twijfelen? Waarom zou ik voor RVB Quartet moeten kiezen?
Simpel, naar ons live komen zien en dan zal je direct verkocht zijn, zeker weten (haha). Omdat we op dat podium een extra vonk over brengen naar het publiek.

Is er nog iets dat me is ontgaan, dat je wil toevoegen aan dit gesprek?
Over het art-work van de hoes hebben we het nog niet gehad. Die is gemaakt door Nick Verhaegen. hij heeft de foto genomen en met de hand ontwikkeld.. Bij elk nummer hebben wij een foto gekozen uit zijn reeks die we er perfect vonden bij passen . Allemaal ontwikkeld met de hand in speciale vloeistoffen op basis van brandnetelblad bijvoorbeeld Waardoor dat een heel speciaal effect geeft, dat is toch iets bijzonder om te vermelden.

Pics homepag @Nick Verhaeghe

Dat is inderdaad een mooi extraatje om dit gesprek af te sluiten …Veel succes in alles wat je doet, en ik doe er alles aan om je spoedig live te zien

‘Operation Dinner Out’, het tweede album van het RVB Quartet (genoemd naar sleutelfiguur Rebekka Van Bockstal) is een uitstekende hedendaagse jazzplaat, door de diepe bastonen, de warme sax en de open harmonie.
Songs als “Berkenstuifmeel”, “Powerpoint” en “Hotspot” zijn diep geworteld in de jazz. Ze zijn groovy, meeslepend en mijmerend.
Schoonheid in de muziek. De muzikanten zijn sterk bezig, een balanceren tussen het speelse en het techische. De plaat klinkt ook uitermate toegankelijk.
Rebekka heft het vooral over haar persoonlijke ervaringen. Momenten van vreugde en pijn vloeien mooi in elkaar. De emoties worden in de instrumentatie mooi ingekleurd. “Powerpoint” of “Hotspot” zijn lekkere , zwevende up tempo songs. De zachte accenten in de sound zijn weemoedig, gevoelig , o.m. op “Moment de Tristesse” en de mooie afsluiter “Ode aan Patrick” (blijkbaar een ode aan Rebekka haar overleden oom).
Die accenten worden verder vorm gegeven door de blazersectie. “Intrusive” is er zo eentje. De comfortzone van het genre wordt verlaten.
RVB Quartet zorgt voor een erg kleurrijke plaat . Improvisatie ervaren we tot op zekere hoogte. Ze proberen een breed publiek aan te spreken , wat het genre opentrekt naar pop en rock. Mooi.

Tracklist: Berkenstuifmeel 04:26 Powerpoint 06:40 Cetturu 04:24 Hotspot 06:24 Moment De Tristesse 06:13 Intrusive 04:10 Big City Hype 06:35 Ode To Patrick 06:00

Interview hier