Myrddin - Ontvankelijkheid is mijn grote geheim om iets te creëren. Je kunt er uren lang naar zoeken, maar mag er niet naar verlangen

Met 'Monstruos Y Duendes Vol. 3: Médyn' bewandelt Myrddin een ingetogen pad, de grenzen van het minimalisme aftastend. Deze flamenco sound drijft je naar de mooiste oorden.
De recensie van deze ‘parel van een schijf’ kan je hier nog eens nalezen.
We hadden naderhand een fijn gesprek met Myrddin over deze release, over zijn toekomstplannen en we keerden ook even terug naar het verleden.

Waar komt de interesse van muziek vandaan, ik las eerder dat die interesse er in eerste instantie er niet echt was tot je klarinet hoorde spelen en dat wijs vond. Vertel ons wat meer? Waarom Flamenco? Waar komt die interesse vandaan?
Ik groeide op omringd door heel veel muzikanten, er kwamen dagelijks wel muzikanten over de vloer bij ons thuis. Ik was dus altijd al omringd geweest door muziek. Maar als kind was ik meer bezig met buiten in de bossen spelen, boogschieten, ... Op een bepaald moment wilden mijn ouders een groepje beginnen, en ik viel altijd in slaap aan mijn instrument (haha). Na een tijdje ben ik klarinet beginnen spelen. Nog later, ik was onder de indruk van mijn broers, die deden zo een beetje Catalaanse Roma muziek. Ik wilde dat absoluut leren, omdat het iets levendig was die muziek. Dat sprak me wel aan. Zoals ook bij Flamenco het geval is. Toen heb ik mijn vader gevraagd of hij me dat kon leren, Flamenco. Hij wilde dat zeker doen, maar zei ook “je weet niet waar je aan gaat beginnen”. Ik was er nogal snel mee weg, en gaandeweg is dat op een natuurlijke wijze verder gegroeid. Tot op het punt waar we nu staan.

Flamenco is ook niet een stijl die je in onze Westerse cultuur veel tegen komt, het is diep genesteld in verschillende culturen los van die Westerse?
Flamenco is gewoon een mengelmoes van uiteenlopende culturen. De Moren hebben 900 jaar in Syrië gezeten, je kunt denken. Ook de Joden hebben hun inbreng in de Flamenco. Het zit diep genesteld in zoveel uiteenlopende culturen ondertussen, ook al is dat allemaal vrij traag gegaan.

Je zit al een hele tijd in dat muziekwereldje, wat zijn tot nu toe je hoogte en diepte punten in je carrière?
Mijn hoogtepunten zijn als ik heel creatief bezig ben. Dat is kort en bondig, als ik heel hard aan het werk en ben aan mijn muziek ben ik gewoon op mijn best. Die voldoening die me dan overvalt, is telkens een hoogtepunt.

Dat klopt want in een interview las ik dat je constant bezig bent met gitaar spelen en ook pentekeningen? Of heb ik iets gemist? Klopt dat …
Dat klopt ook, ik ben constant daarmee bezig, ook met die pentekeningen maken, een plezierig hobby tussendoor eigenlijk. Ook de hoezen van mijn laatste album uitgaves tekende ik zelf.

Een interessant interview dat ik heb gezien over de samenwerking met je dochter, je hebt de microbe letterlijk doorgegeven. Hoe fijn is het samenwerken met haar en heeft ze dezelfde interesse opgepikt?
We werken en spelen gewoon graag samen , laat het ons daarbij houden.

De reden van dit interview is uiteraard de release van ‘Monstruos y Duendes Vol. 3 : Médyn’ Ik hield vooral van de complexiteit en de hartstochtelijke wijze waarop je die flamenco stijl eigenlijk ontleedt en er zoveel interessante dingen aan hebt toegevoegd. Klopt het dat je graag buiten de comfortzone treedt of zie ik dat verkeerd?
Nee, dat is zo. Ik maak al gans mijn leven mijn eigen muziek. Dat was al zo vanaf dat ik de eerste keer een gitaar in mijn handen nam, zelf muziek maken en schrijven. Ik kom van een thuis waar ik zoveel muziek gehoord heb, dat die invloeden tot uiting komen in mijn eigen muziek. Het is dus heel natuurlijk gegroeid dat ik niet fanatiek me vastpin op enkel die Flamenco, gewoon daardoor. Dus die comfortzone verlaten gaat automatisch, gewoon op mijn buikgevoel afgaande.

Met best lange songs als “Médyn” dat afklokt op bijna twintig minuten, krijgt dat een hypnotiserende inwerking. Je trekt de (Flamenco) registers open, of doet ons eerder  wegglijden in diepe gedachten. De sound is dus nog diep geworteld in de Flamenco traditie; er tekent zich een wondermooie, magische sprookjesachtige wereld af. Sjiek! Ook hier een bewuste keuze?
Graag, als je er dingen bij ziet, zoveel te beter uiteraard. Dat is zeker mijn bedoeling, dat lange nummer is een ode aan mijn kleinzoon. Dus ja.. het is zeker de bedoeling om beelden op te wekken bij de luisteraar.

Waar komt de inspiratie om songs te schrijven vandaan?
Dat kan ik vaak zelf niet overzien. Er zijn zodanig veel prikkels die je elke dag tegenkomt waarover je eindeloze combinaties kunt maken. Je kunt gewoon op een dag iets zien en daar is die inspiratie al, waar dat vandaan komt is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Voorbij alle wiskunde dus. Maar vooral, ontvankelijkheid is mijn grote geheim om iets te creëren. Zonder dat is er geen cirkel, geen prikkel en dan klopt het plaatje niet. Ontvankelijk kunnen zijn is heel belangrijk om songs te kunnen schrijven. Dat is op zich een gave, en één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Je kunt er uren lang naar zoeken, maar mag er niet naar verlangen.

In een ander interview over de vraag waar je inspiratie vandaan kwam, is het antwoord: ‘’ En inspiratie? Och, de meest banale dingen, dat ik boodschappen doe, of zo. Dingen die er voor zorgen dat ik niet de ganse dag met die gitaar bezig ben….’’ . Kun je daar wat dieper op ingaan?
Ik heb dat zelfs als ik optreed, dat ik volledig weg ben en denk aan de dagdagelijkse dingen. Na vijf minuten heb ik dan iets van ‘ben ik nu eigenlijk aan het optreden’. Dat is dus ook zo bij componeren, als ik vrij ontvankelijk ben denk ik gewoon aan andere dingen. Je kunt het dus eigenlijk gewoon niet verwoorden zoiets.

Hoe waren de algemene reacties op deze prachtige schijf?
De plaat komt eigenlijk pas volgende week uit (dit interview was op 11 januari) de reviews die er wel zijn verschenen waren algemeen positief.. niets meer en minder, ben ik blij om.

Deze tijden zijn een zegen vragen samen te stellen, er is altijd de link naar deze pandemie waarin we leven. Hoe heb je deze tijden als muzikant (en mens) doorstaan, heeft het voor nieuwe inspiratie gezorgd?
Ik heb, buiten in de eerste lockdown, niet zoveel verschil gemerkt eigenlijk. Maar ook met dat lang thuis zitten heb ik geen problemen gehad eigenlijk. Ik zit sowieso veel alleen. Het niet kunnen optreden heb ik niet echt gemist eigenlijk, maar ben wel blij dat ik kon en kan blijven componeren. Moest ik niet kunnen componeren dat zou dat wel een probleem zijn eigenlijk. Dan was ik vermoedelijk zelfs niet verder gegaan met muziek maken. Wat optreden betreft, als ik lang niet meer heb opgetreden en er dan weer een optreden is dan zijn dat meestal mijn beste concerten. Het voelt gewoon onnatuurlijk aan voor mij om elke dag te moeten optreden, dan liever van tijd tot tijd eens. Ok, als je veel speelt stijgt het robot gehalte, de motoriek verbetert maar het vertellen op zich gaat achteruit. Dus vrij weinig spelen, maar wel op mooie plekken met wijze mensen rondom mij is naast het componeren het beste wat er is.

Hoe denk je persoonlijk dat de cultuursector, die steeds wordt geviseerd als er weer eens strengere maatregelen worden getroffen, deze tijden zal overleven?
Ik stel me vooral vragen over het feit dat we ons eigenlijk bezig houden met problemen die maar een fractie zijn van wat er echt op ons afkomt. Ik vrees dat er dramatische dingen te wachten staan die alles overstijgen. Al de politiek, al het gezever en alle ego’s moeten allemaal verdwijnen. Meer kan ik er echt niet over zeggen eerlijk gezegd.

Maar terug naar dit project, er is ook een volume vier? Of heb ik het mis? En welke richting zal die uitgaan; kun je er al wat meer over vertellen?
Die komt er zeker aan, we nemen daar onze tijd voor. En wie weet komt daar nog meer.. mijn broer zei me waarom doe je niet levenslang door met ‘volumes’ maken? Ik speelde gewoon met het idee dat ik net genoeg had opgenomen voor vier platen, daarna zien we wel weer. Vandaar die volumes dus. Die vierde komt er dus zeker aan, ben er volop aan bezig. Wanneer die eraan komt is nog een vraagteken. Maar ik heb zeker al nieuwe nummers.

Over de toekomst gesproken, wat zijn de plannen voor de nabije en verdere toekomst?
Ik ben al een tijdje bezig met liederen op basis van teksten van Guido Gezelle. De grootste Vlaming ooit. Hij is mijn lievelingspoëet. Daar ben ik dus muziek op aan het maken. We gaan er ook mee optreden, en nog dit jaar een plaat opnemen. Ik werk ook samen met een heel goede danser, en daar wil ook wel iets mee doen naar de toekomst toe. Daarnaast wil ik nog veel muziek schrijven, iets voor een koor doen. En een gitaar concerto, dat wil ik ook nog eens doen.

Staan er ook andere projecten op de planning? Iets samen releasen met je dochter bijvoorbeeld die eveneens een pracht muzikante is (de appel valt niet ver van de boom dat is wel duidelijk)?
Samen met mijn dochter een plaat opnemen, staat ook op de planning, graag nog dit jaar zelfs. Het is een samenwerking die heel spontaan en organisch verloopt, haar muziek ligt meer in sfeerbeleving en niet per se Flamenco, maar we vullen en voelen elkander perfect en heel naturel aan.

Wat zijn na al die jaren je verdere ambities en is er nog een soort doel of einddoel dat je voor ogen hebt?
De gitaar is zeer fysiek, ik weet zeker dat ik binnen circa twintig jaar dit niet meer zo intens zal kunnen blijven doen. Het belangrijkste voor mij, dat is een ambitie op zich: dat ik in staat blijf om muziek te blijven schrijven en te componeren. Dat is zo een beetje mijn voornaamste doel. Dat nog heel lang kunnen blijven doen dus.

Misschien, als ervaren muzikant, een tip die je jonge muzikanten die in jouw voetsporen willen treden zou willen meegeven?
Als jong mens, zonder echte verantwoordelijkheden moet je op avontuur durven gaan doorheen dat wereldje. En dat niet alleen puur muzikaal. Gewoon leven, leven. Dat je open staat voor veel, en luistert naar al die schone muziek om je heen, en daarmee op avontuur durft trekken is de voornaamste tip die ik wil meegeven.

Bedankt voor het fijne gesprek, tot heel binnenkort en hopelijk zien we elkaar spoedig on stage. Veel succes in alles wat je doet!

Mild High Club maakt een unieke mix van psychedelische pop en soulvolle jazzlounge met Braziliaanse invloeden. De band rondom de Amerikaanse muzikant Alex Brettin debuteerde in 2015 met het album ‘Timeline’, een jaar daarop gevolgd door ‘Skiptracing’, waarvan het nummer “Hommage” vorig jaar ineens viraal ging.
Het laatste album is dus alweer van vijf jaar geleden. Wel verscheen in 2017 nog ‘Sketches Of Brunswick East’, een samenwerking met de Australische psych-rockband King Gizzard And The Lizard Wizard.
Onlangs verscheen het diverse‘Going Going Gone’. De duurtijd van de songs zijn nogal kort en bondig , waardoor je deze plaat in zijn geheel best beluistert. Het is dan ook een ware ontdekkingsreis van heerlijke klankentapijtjes en rare soundscapes uit 60s, 70s , funk , in verrassende wendingen en experimentjes. Mild High Club tast grenzen af, er is een dreigende ondertoon en de spanning is om te snijden; er is ook een typisch Braziliaans zomers tintje,
Hun politieke boodschappen krijgen wat humor mee. Dit is een avontuurlijk plaatje.

Funk/Jazz/Lounge
Going Going Gone
Mild High Club

Tracklist:
Kluges I (1:48)
Dionysian State (3:04)
Trash Heap (1:16)
Taste Tomorrow (2:21)
A New High (2:47)
It's Over Again (2:07)
Kluges II (2:50)
I Don't Mind the Wait (3:02)
Dawn Patrol (1:34)
Waving (4:20)
Me Myself and Dollar Hell (3:00)
Holding on to Me (1:29)

Eén van de meest getalenteerde artiesten van de nieuwe generatie jazz en –experiment, is de muzikale veelvraat , pianist Bram De Looze.
Hij bracht recent de soloplaat 'Colour Talk' uit, de recensie hier  .
Hij zit niet stil … Van zijn nieuwste project citeren we even ''Zowel in de soloprojecten van Bram De Looze als in zijn samenwerkingen, staan expressiviteit, inventiviteit en creativiteit steevast centraal. Voor zijn nieuwe trio Vice Versa, omringt Bram zich door twee klinkende namen uit de jazzwereld: de New Yorkse meesterdrummer Eric McPherson (Jackie Mclean, Andrew Hill, Farao Sanders, Fred Hersch) en de Berlijnse bassist Felix Henkelhausen (Jim Black, Nate Wooley, Lotte Anker). Beiden zijn compositorische meesterbreinen met grenzeloze ritmische mogelijkheden. De Looze componeerde voor dit trio een volledig nieuw repertoire. Verwacht uitzonderlijke benaderingen, waarbij de muzikale regels voortdurend veranderen zonder daarbij aan continuïteit en dynamiek in te boeten. ''

Het is een voortdurend speels improviseren. De drie muzikanten porren elkaar aan. Het lijkt een soort jam . De klanken zijn verrassend en betoverend , het is een soort ter plaatse steeds opnieuw uitvinden . Wat een boeiende wendingen. Het tien minuten lange “The Sequel” is er zo eentje van klankentapijtjes en sounds , waarop ze de grenzen aftasten en durven experimenteren. Er is plaats voor gemoedsrust in een intimistisch kader. Een soort muzikale stuiterbal.
Het is een blijvend gegeven waardoor je als aanhoorder ook van het ene spanningsveld in het ander terecht komt, absurditeit vormt binnen dat concept eveneens een rode draad.
Luister maar de uitstekende songs “Out of the way”, “Birth to prescense”, “Do me a favor” en het twaalf minuten lange epos “Vice Versa”. Een heerlijk spannend , avontuurlijk samenspel van Bram, Erik en Felix. Dit is samen hemelse magie.

Tracklist: The Sequel 10:23 Out of the way 05:29 Birth to presence 10:49 Toubaka (soundioulou Sissoko) 06:56 Do me a Favor T 09:56 Vice Versa 12:43

Jérôme Klein is opgeleid in piano en drums aan het Conservatorium van Luxemburg. Daarna ging hij naar de jazzafdeling van het Brusselse Conservatorium waar hij afstudeerde met een diploma piano, drums en vibrafoon. Van klassiek tot poprock en vrije improvisatie beoefent de artiest zijn kunst op verschillende podia.
Na de release van een eerste EP een paar jaar geleden, bracht KLEIN onder leiding van Jérôme Klein eind december een verbluffend eerste album uit, getiteld ‘Sonder’, een avontuurlijke, kleurrijke plaat.
Zonder verpinken stapt KLEIN over van pop naar jazz tot pure rock. “Catharis” ondersteept dit meteen , het is een vijf minuten lang epos , tempowissels ondergaat, een intieme sfeer creëert , registers opentrekt en de genres kruist. Op die manier wordt de aandacht behouden.
Verderop is er het lange , wondermooie “Catalyst”, “Introversion”, “Poem” en het afsluitende “Sonder'” .
KLEIN maakt van het album,  'Sonder' , een waar kunstwerk, wat doet denken aan een schilderij van Picasso. Per luisterbeurt ontdekken we nieuwe elementen , die het album zo schoon en verrassend maken. Een combinatie van ritmische jazz, elektronica, de mengeling van pop/rock en  de vocals. De onverwachtse wendingen maken het nu net boeiend. Een intrigerend plaatje dus.

Tracklist:  Catharis 05:41 Episode 04:59 Down 05:58 Solace 04:12 Catalyst 06:10 Introversion 05:02 Creator 05:00 Poem 06:50 Sonder 04:06

jazz/klassiek/poprock
Sonder
KLEIN
 

We citeren even van de formatie Bam! Trio: ''BAM is het geluid van lichamen die tegen elkaar botsen. Hier zijn lichamen geesten en het lawaai is muziek. In 2017 heeft de detonatie zijn vruchten afgeworpen. De vrucht van de ontmoeting tussen drie bijzondere kunstenaars uit de vier hoeken van Wallonië. Rond dit mythische instrument, het Hammond orgel''  En ook '' Jazz? Ja, maar niet alleen dat .Groove, rock, soul en betoverende ballads vormen de grondstof van dit explosieve brouwsel; een universele cocktail bereid in de robuuste pot van vriendschap.'' 
Die sound opbouwen rond dat orgel zorgt voor een gezellige huiskamer concert sfeer, waarbij iedereen rond de tafel zit te jammen. Er wordt soms geëxperimenteerd of buiten de lijntjes gekleurd, gezien je met dat orgel zoveel kanten uit kunt gaan. “Icarus” blijft hangen, je voelt je wegzweven en komt tot een gemoedsrust. Ergens is er vaag , maar subtiel een referentie naar de Geest van John Lord van Deep Purple. Met het orgel speelt er een zacht strelende klank in afwisseling met verschroeiende partijen, Er wordt hier lekker geëxperimenteerd. Je zou haast vergeten dat er in de sound ook nog het gitaarspel van Jeunieaux en de onderkoelde drums van Cabay aanwezig is. Hun inbreng is echter minstens even belangrijk als de meesterlijke orgelklank van Maxime Moyaerts.
Wat een klankentapijt, afwisseling en improvisatie van o.m. jazz en rock. Check maar eens “BJ Blues”, “Jardin de éphémeres”, “Poker Sundae” en “Why Not”.  Groovy, explosief en ingetogen. De muzikanten zijn op elkaar ingespeeld en durven vernieuwen. Sterk overtuigend.

Tracklist:
Icarus 05:34 BJ Blues 04:19 Distancing 05:19 Jardin des éphémeres 05:01 Poker Sundae 05:15 Rue de Savoie 03:54 Swirl 04:07 Why Not 04:32 Les Abyssales 05:13

Jazz/Rock
One
Bam! Trio

Metalworksfest Battle 2022 - Bands in het genre  die schreeuwen om ontdekt te worden! Metalworksfest Battle 2022
Kubox
Kuurne
2022-01-15
Erik Vandamme

Metalworksfest XL werd nogmaals uitgesteld, en is nu voorzien op zaterdag 12 maart 2022. De battle was door de recente maatregelen in eerste instantie kantje boord, maar kon toch nog plaatsvinden op zaterdag 15 januari, in Kubox, Kuurne.
We citeren het bericht op de facebook pagina: ''Onze ingeschreven bands gaan een heuse battle tegen elkaar aan. De band met de hoogste score van de jury en de band met de meeste publieksstemmen vallen in de prijzen. De winnaars van de Metalworks Battle versieren een plek op de affiche van Metalworksfest XL 2022.''
Hoewel het toch wat onwennig aanvoelt, een metal festival met zitplaatsen, mondmaskers en andere corona maatregelen. Bij metal heb je gewoon het publiek vooraan nodig MET een stevige moshpit. Ondanks het statische karakter zat de sfeer er toch goed in , vanaf de eerste tot de laatste band.

Crux Tenebris (***) , met een als pseudo zombie verklede frontman, moet het hebben van het creëren van een soort schrik effect, met koude rillingen op ons lijf.  De gitarist en de basplayer Lex en Branco spelen messcherpe riffs, er zijn de oorverdovende drums van Goran en de vocals van de charismatische frontman Ken gaan door merg en been .
Crux TenEbris is een bandje met groeipotentieel binnen dat metal wereldje.

Cathubodua (*****) zorgt voor een sprookjesachtig sfeertje. Met hun album 'Continuum' lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees in het verleden je te doen wegglijden in een wereld vol magie. "De band brengt je in een soort occulte totaalbeleving, waarbij de fantasie wordt geprikkeld" schreven we over hun optreden op Devils Rock for An Angel vorig jaar.
Ook op Metalworksfest Battle haalt de band in de instrumentatie als in de vocals verschroeiend uit en zorgt ervoor dat je lekker wegzweeft. In die donkere sound is er een zekere gemoedsrust. De muzikanten zijn sterk en de band heeft met Sara een even sterke frontvrouw, met een bijzondere stem en uitstraling. Een onwereldse schoonheid!

Het gezelschap WUK ?! (*****)   moet het hebben van uitzinnige fans voor het podium, die lekker beginnen moshen. In de huidige corona omstandigheid was dit dus geen evidentie. Maar het combo verbaasde muzikaal en tekende meteen voor een energieke, krachtdadige start. Hun virtuositeit intrigeerde en ze hadden charisma, de beweeglijke frontman voorop! Wat een riffs; evenzeer waren we onder de indruk van het drumspel van Bieke .
Dit is een ‘hard working band’, die verdomd goed overtuigde!

"A unique blend of metalcore, hardcore and other metal genres." Dit staat te lezen op de facebook pagina van Darker It Gets (***1/2) . Het gezelschap , zonder drummer weliswaar, brengt een  technisch hoogstaande mengeling van uiteenlopende stijlen. Het is omgeven van een mooi, strak keurslijf. Adrenalinstoten kregen we!
Darker It Gets bestaat meer dan 10 jaar, de afgelopen jaren was het stil rond de band.
Het recente, gevarieerde 'Our Final Haven'  onderstreept hun veelzijdigheid. Toch ervaren we een routineuze speelsheid. Darker it Gets liet de muziek voor zich spreken,

Obsolete Humanity (****)  waren te zien met gasmakers en brengen een soort death metal, dat sterk aanleunt bij de donkere Industrial metal. Rauwheid en subtiliteit kruisen elkaar in de sound . Ze tekenen voor een beeld van donkere en griezelige kelders en paden waarbij het angstzweet uitbreekt.
In 2019 bracht de band een EP uit van diezelfde grauwheid . Live klinken ze overweldigend, alsof een bulldozer over je vege lijf heen rijdt. Aan bindteksten doet de band niet echt. Wat een versmelting van riffs , bonkende drums en indringende vocals, die koude rillingen bezorgt. Ze slaan je gewoonweg compleet murw met deze sound!

Anthrophagus (*****) bewees zich sinds hun ontstaan in 2007 binnen de ‘underground’ deathmetal als  een talentrijke band en heeft ondertussen een heel ruime fanbase. 'Anima in Decay' is een bevestiging van hun talent in hun intense, donkere sound. Live overtuigend, met een link naar Wiegedood die op dezelfde verschroeiende wijze tekeer gaat, Zonlicht wordt geweerd. Wat een speciaal , overweldigend gevoel, mede door het entertainment gehalte en een dosis humor.

Scarbringer moest op het laatste moment verstek geven, door een corona besmetting binnen de band, en werd vervangen door Promise Down (***1/2) , een into-your-face metal band die goed heeft geluisterd naar een Motorhead. Hoewel muzikaal niet die link hoeft gemaakt te worden , stralen ze diezelfde intesiteit, energie en loudness uit . De registers worden open getrokken,  Wat een oerkracht, een wervelstorm; dit was muzikaal pur sang!
Zij missen het publiek dat stevig mosht en danst,

Behind The Veil (*****) speelde zijn allereerste optreden, naar we vernamen … hoedanook waren zij sterk op elkaar ingespeeld . Ook hier in hun sound is er donkere emo terug te vinden. De combinatie van mannelijke en vrouwelijke vocals biedt een pittig karakter.  Het is een charismatische band die feestelijkheid uitstraalt. Stilzitten was haast onmogelijk. Wat een podiumprésence.
Zij waren de publiekslieveling van de avond. Als dit hun eerste optreden was, chapeau. Een ontdekking.

Behind The Veil (winnaar publieksprijs) en  Cathubodua (winnaar jury prijs) mogen optreden op Metalworksfest XL op 12maart 2022.
Info op http://metalworksfest.be

Organisatie: Metalworksfest

Columbarium - We zullen al heel tevreden zijn als we een mooie plaat kunnen uitbrengen op een interessant label en op die manier enkele mooie optredens in de wacht kunnen slepen, dat is momenteel de voornaamste ambitie met Columbarium

Onlangs kregen we het spijtige nieuws dat Loose License ermee ophoudt, een band die in de underground zijn stempel heeft gedrukt de laatste jaren. Gelukkig volgde kort daarop het heuglijke nieuws van de geboorte van een nieuw project Columbarium. Meer nog, op 17 december kwam een eerste single op de markt in de vorm van een tekstvideo ‘Rivers of Blood’ https://www.youtube.com/watch?v=7bJ9ocTlt-Q.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met zanger/bassist Pete Jules V. en we wilden graag weten waarom die naamverandering nodig was? We polsten ook naar de toekomstplannen.

Jullie hadden met Loose License toch een stempel gedrukt op de underground metal; waarom de handdoek in de ring gooien en die naamsverandering?
‘Eigenlijk is dat niet zo een grote verrassing, we wisten zelf al langer dat we die evolutie van Loose License naar Columbarium aan het doormaken waren. Ik liep daar al enkele jaren mee rond, de naam Loose License is eigenlijk ontstaan tien tot elf jaar geleden doordat onze drummer Mille en gitarist Marc op de souper van de motorclub besloten om enkele covers te spelen, nadat ze al lang zelf niets meer deden binnen de muziek. De Motorclub noemde ’t Los Plak’ en ze hebben dat eigenlijk, voor de grap, vertaald naar Loose License. Feitelijk was het een eenmalig gebeuren, gewoon om op die souper wat covers te spelen van Motörhead, Black Sabbath tot AC/DC. Ze vonden dat echter zodanig leuk dat er werd besloten om er meer mee te doen. In 2016 kwam Koen Biesbrouck erbij, die ook bekend is van de instrumentale avant-garde band Locus Control. Hij voegt er ook nog toetsen aan toe, en toen werd het plots toch allemaal wat serieuzer. Koen heeft een enorme muzikale injectie gegeven aan Loose License, toch ietwat in een andere richting dan waar we mee bezig waren. Op een bepaald moment kwamen we Wouter Nottebaert tegen, bassist van Dyscordia, die vertelde dat hij vond dat we goed bezig waren, maar hij vond toch persoonlijk dat we onze naam zouden moeten veranderen. Toen wist ik dat ik niet de enige was die met dat idee zat en dat was voor ons de ultieme insteek, om dat ook te doen.’

Maar neem je dan niet een zeker risico, want met Loose License heb je toch je naam gemaakt, zeker binnen die underground metal, waartoe bijvoorbeeld bands als Fractured Insanity en zo behoren. Een goed product dat zijn naam verandert, verliest vaak een deel van zijn glans? Ben je daar niet een beetje bang voor?
‘Veranderen is nooit zonder risico, maar we denken wel dat we met Columbarium een serieuzere weg aan het inslaan zijn. Zo zijn we gaan zoeken naar een nieuwe klank, vroeger namen we alles zelf op. Op dat vlak zijn we op zoek gegaan naar een studio om onze muziek op te nemen, waardoor we productief op een hoger niveau bezig zijn dan met Loose License, dus op zich lijkt me dat geen risico, wel integendeel.’

Ik voel een iets rauwer geluid, diepe duisternis overvalt me, maar toch blijft die doomlink overeind, en toch zijn er ook wel wat death metal invloeden merkbaar, heb ik de indruk. Klopt dat of is dat te ver gezocht?
‘Dat klopt eigenlijk wel. Wat muzikale invloed en oorsprong betreft zijn we binnen de band twee verschillende koppels. Mille en ik zijn al meer dan dertig jaar vrienden. Wij zijn altijd liefhebber geweest van het zwaardere werk. Van de zware death metal tot grindcore. Marc van zijn kant hangt eerder in dat Black Sabbath-gerichte genre, terwijl Koen eerder houdt van bands als Rush en Mastodon en zo. Die twee toch verschillende achtergronden die samen komen, hoor je binnen Columbarium dus zeker doorschemeren. Als Marc een riff maakt, gaat die soms meer de richting uit van Black Sabbath, mijn riffs zijn wat anders dan die van Marc, net als mijn stem die meer de richting uitgaat van death metal. Die rauwheid zit er wel meer in bij Columbarium. De basis zal echter altijd doom metal blijven.’

Waar komt die naam eigenlijk vandaan, Columbarium? Heeft die een bepaalde betekenis?
‘Daar hangt een geschiedenis aan die heel belangrijk is voor de band. Een columbarium is een urnemuur op een begraafplaats, dat is de letterlijke betekenis en die past wel bij de sfeer van de band, natuurlijk. Ik heb samen met Mille in de jaren 90 al in een band gespeeld onder die naam Columbarium. We waren een tweemansband en speelden een mix van grindcore en doom metal. We zongen allebei, Mille van achter zijn drums en ik speelde bas met een gitaarvervormer daarop. We hebben nooit echt iets uitgebracht, behalve een onofficiële livedemo en ik heb ook nog een T-shirt uit die tijd. Dat project duurde van 1994 tot ergens 1997/1998. Ik weet niet of de naam Anesthesy je iets zegt, dat was in de jaren ’90 een Belgische thrash band, die een paar mooie cd’s hebben uitgebracht. Mille en ik waren al sinds midden de jaren 80 roadies van die band. De hoofdcomponist was Franky Libeert, daar gingen we zowat elk weekend mee op café, na de repetitie, hij was dus één van onze allerbeste vrienden. In die tijd speelden we met Franky en de bassist van Anesthesy in een band genaamd Arachnophobia waarmee we af en toe een voorprogramma deden van Anesthesy. Franky is echter in 1994 omgekomen in een auto-ongeval. Toen Franky overleden was, is ook Arachnophobia opgehouden te bestaan. Op zijn begrafenis zijn we meegegaan tot aan zijn graf. Op een bepaald moment passeerden we een bordje ‘Columbarium’ op het kerkhof waarop Mille zei: “Dat zou een goede naam zijn voor onze band als we samen met twee verder doen.” Daaropvolgend hebben Mille en ik beslist om door te gaan onder de naam Columbarium, deels ook als ode aan onze overleden vriend. En dus hebben we eigenlijk nu gewoon die naam terug uit de koelkast gehaald anno 2021/2022. Dat is dus het volledige verhaal rond Columbarium.’

Ik had in 2020 nog een interview met jullie en op mijn vraag ‘’ Loose License staat uiteraard niet op non actief. Hoe zie je de toekomst van de band? Zijn er nog groei mogelijkheden?’’ was het antwoord: ’Dat geloven we zeker. Eigenlijk is er niet echt iets wat we per se willen bereiken, we willen niet ontgoocheld zijn na een tijd. Dat elk bandlid zijn uiterste best moet doen en dat we een toekomstplan hebben, vinden we een evidentie. We willen wel zien wat we eruit kunnen halen. Zoals elke band willen we in de toekomst een goed album maken waarop we het beste van onszelf geven, misschien aansluiten bij een label, sleutelen aan onze sound, leuke optredens doen en misschien een paar speciale dingetjes zoals die cinemarelease van onze laatste videoclip.’
Staan jullie daar nog steeds achter? Is de naamverandering een onderdeel van die evolutie?
‘ Heel zeker. We hebben inderdaad gezegd dat we een goed album wilden maken, en dat komt er nu dus aan, toch ten minste dat is hoe wij er ons bij voelen, haha. We hebben muziek klaar liggen voor een full album. De opnames beginnen in principe ergens in februari. Waar we naar hebben gestreefd binnen de band, is de sound. Zoals aangegeven deden we dat op heden op eigen houtje. Alle opnames en productie deden we bij Koen, onze gitarist, thuis en dat was uiteindelijk ons geluid. Dat wilden we nu wat beter aanpakken, het geluid dat we echt wilden hebben we nu gevonden met Lander Cluyse van Hearse studio en de mastering hebben we laten doen in de VS door Brad Boatright van Audiosiege. De combinatie van die twee hoor je dus op de single ‘Rivers of Blood’. Toen we die zelf de eerste keer hoorden, werden we compleet omver geblazen door de sound. Dat is het dus wat we al zoveel jaren wilden. En binnen dat proces is de naamsverandering dus zeker een onderdeel. Binnenkort komt er een tweede nummer ‘Save Our Children’ en die twee songs gaan we als single uitbrengen als kennismaking met de band. Ergens tweede helft van 2022 willen dan het full album gaan uitbrengen.’

‘Rivers Of Blood’ zal een beetje de richting uitgaan van het album, of mogen we nog andere verrassende wendingen verwachten?
‘Het zal ongeveer die richting uitgaan, het komt er gewoon op neer – en dat is het grote verschil tussen Loose License en Columbarium – doom metal blijft de basis, daarover bestaat geen enkele discussie, maar met Koen erbij, die dus ook keyboards speelt, kleuren we nog veel meer buiten de lijntjes van dat typische doom genre, dat zal zeker tot uiting komen op de plaat. Er zal bijvoorbeeld ook een nummer op staan in de richting van Obituary, het snelste nummer dat we ooit gemaakt hebben, een song die heel ver buiten de comfortzone gaat van wat we ooit hebben gedaan. In een ander nummer zit dan weer een bluesy fragment, met een bluesy gitaar solo. Het gaat dus veel breder, maar de basis van doom moet wel overeind blijven, dat vinden we belangrijk. Als Koen cello, trompet of gelijk wat speelt op zijn keyboards, en het past bij het nummer, dan gaan we er gewoon voor, zonder limieten. De muziek zal dus wel meer uiteenlopend zijn dan wat we tot nu hebben gedaan, maar doom metal is en blijft de basis, dat is duidelijk.’

Laten we het ook eens over een bepaald virus hebben dat al twee jaar ons leven bepaalt en het overhoop haalt. Heeft deze coronatijd gezorgd voor inspiratie?, dat jullie er als band sterker zijn uitgekomen en hebben jullie meer nieuwe nummers kunnen schrijven? Zijn jullie er sterker uit gekomen of net op jullie grenzen gebotst?
‘Je leest vaak in interviews dat veel bands die periode hebben gebruikt om enorm veel nieuwe nummers te schrijven. Of intensief aan een nieuw album te werken. Bij ons is het eigenlijk net omgekeerd geweest, we moesten noodgedwongen deze periode gebruiken om even op de pauzeknop te drukken, daardoor werd ook alles uitgesteld. Wij kunnen geen nieuwe nummers vanop afstand maken, door mp3’tjes naar elkaar te sturen. Wij moeten dat kunnen doen in ons repetitiekot en dat is door die corona dus niet gelukt, gezien ons kot voor lange duur op slot ging, dat was een serieuze domper. Dus is er van veel nieuwe nummers en dergelijk weinig in huis gekomen. Wat de vraag betreft of we daar sterker zijn uitgekomen of op onze grenzen zijn gebotst? Daar hebben we geen last van gehad, we zijn heel goede vrienden binnen de band en dat is natuurlijk zo gebleven tijdens die periode. Het is alleen een veel te lange pauzeperiode geweest, waarvan we hopen dat die niet terugkeert nu we aan die plaat bezig zijn.’

Ik pik daarop in met misschien een algemene vraag, de cultuursector (binnen een heel brede omkadering) vangt al twee jaar de grote klappen op, ook het laatste overlegcomité is weer een dikke streep door de rekening. Hoe denken jullie persoonlijk dat die sector deze crisis kan overleven, en wat is je mening over dat voortdurend viseren van de sector?
‘Er zijn ondertussen veel mensen die hun job kwijt geraakt zijn binnen de sector, voor ons is het een hobby, iets wat we doen in onze vrije tijd en wij horen dus eigenlijk niet te klagen, er zijn mensen die wel zwaar en professioneel getroffen zijn, dat is veel erger. Ik zie het eerlijk gezegd niet gauw verbeteren, voor velen is dit een totale catastrofe, zoveel is duidelijk. Voor mensen die ervan moeten leven, en wiens agenda bomvol stond, is dit alweer een ramp. Dus ja, het is moeilijk te antwoorden op die vraag ... maar voor sommigen ziet het er niet goed uit, nee. Ik, en iedereen met mij denk ik, hoop dat het ooit stopt. Er heeft niet iemand de echte oplossing, dat is ondertussen al voldoende gebleken, onder andere in de politiek en van de kanten van de wetenschap, ondanks alle vaccinaties, waar we als band wel helemaal achter staan.’

Laten we het hebben over de toekomst. Wat zijn, naast de plaat die uitkomt, de verdere toekomstplannen met Columbarium?
‘We willen proberen meer mensen te bereiken met Columbarium dan wat we ooit deden met Loose License. Binnenkort komt dus, zoals aangegeven, onze eerste single op de markt. Die plaat die eraan komt, en de promotie daarrond vinden we wel belangrijk. Maar dus vooral meer mensen proberen bereiken, iets waar we met Loose License toch minder moeite in stopten. Als de plaat opgenomen is, gaan we ons best doen om een leuk label te vinden, met een goed label kun je toch wat meer mensen bereiken. Een label kan voor wat extra en meer shows zorgen. Met Loose License deden we circa tien, vijftien shows per jaar, dat is zeker niet slecht, maar als je ondersteund kunt worden door een label en misschien een boekingsagent, kan je wellicht die shows wat interessanter maken. Misschien eens iets in het buitenland. Wat meer mensen bereiken betreft, we hebben die clip van ‘Rivers Of Blood’ gepost op ons Youtube-kanaal en bereiken daar iets meer dan 700 mensen mee in twee weken tijd, we hebben dezelfde clip via een kennis laten posten op een doom-kanaal ‘666MrDoom’, het is een Griek die dat beheert en hij heeft meer dan 200.000 abonnees. Op een week bereik je daarmee 1200 mensen. Je kan dus niet verloochenen dat je via zulke kanalen en eventueel een label een breder publiek kunt bereiken.’

Hoe belangrijk is de sociale media in dit verhaal voor jullie? Eerlijk gezegd heb ik enkel FB in oogpunt van mijn hobby als muziekjournalist, hoe zie je dat zelf als muzikant en voor de band?
‘We zitten uiteraard liever tussen pot en pint over muziek of andere zaken te praten, ook met jou, dat weet je, wij zijn van die generatie, hahaha. Maar je kunt in deze tijden niet om de sociale media heen. Ik heb zelf twintigers in huis lopen, zonder de sociale media bereik je die niet. Ik zeg niet dat we speciaal die jonge mensen willen of kunnen bereiken met onze typische doom metal, maar het is ook niet zo dat we enkel de mensen van onze leeftijd willen bereiken, we merken dat er toch wat interesse is van de generatie na ons ook en dat is fantastisch. Sociale media kun je binnen de promotie van een band niet meer wegdenken, ook niet om de mensen van onze generatie te bereiken, of we dat nu leuk vinden of niet.’

Jullie gaan een nieuwe plaat uitbrengen, video’s op youtube, maar in deze tijden kan iedereen de muziek direct streamen via bijvoorbeeld Spotify (wat eigenlijk dezelfde functie heeft als ieder sociaal media kanaal, naambekendheid voor een band) is het dan nog interessant om effectief iets op de markt te brengen?
‘We zijn niet alleen de mannen van tussen pot en pint over muziek te spreken, maar ook van hardware dragers en al zeker vinyl. Er zijn nog steeds veel mensen, de echte liefhebbers, die graag fysiek iets in hun handen hebben, naast het kunnen streamen van de muziek, velen doen beide. Wij willen heel erg graag ons album ook op vinyl gaan uitbrengen. Vinyl zit nog steeds in de lift, de wachttijden voor de productie zijn enorm en lopen uit tot gemakkelijk een half jaar, daar moeten we wel rekening mee gaan houden straks. Er is zeker nog steeds een publiek voor (ook bij jongeren), maar ook shirts bijvoorbeeld, daar is wel vraag naar en daar wordt dus ook aan gewerkt.’

Ik denk dat jullie zowel met Loose license en zeker nu met Columbarium een zeer internationaal geluid voort brengen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat, als jullie een Amerikaanse, Duitse of andere buitenlandse band waren, jullie veel hoger zouden scoren. Klopt het dat ‘Belg’ zijn in zeker opzicht een handicap is binnen de metal ? Of zie ik dat verkeerd?
‘Hoh, alles is, mede door sociale media, streaming en het internet, zo geëvolueerd dat de wereld kleiner is geworden. Maar ook het aanbod is groter geworden. In de jaren 80 moest je als band cassettes rondsturen, bij wijze van spreken. Waardoor, als je als band in je garage een demo had gemaakt met vier nummers, het moeilijk was om dat echt uit te brengen. Nu gooi je het online en kan je theoretisch de hele wereld bereiken. Daardoor is het aanbod natuurlijk veel groter, en is het als band individueel moeilijker geworden om boven het maaiveld uit te steken. Maar dat hoeft niet per se iets te maken te hebben met uit welk land je komt. In dat opzicht denk ik niet dat Belg zijn een handicap is, het algemeen aanbod is gewoon groot. Er zijn plaatselijke labels als Dunk!records, Consouling Sounds, Babylon Doom Cult Records, Polder Records en dergelijke meer, super gemotiveerde mensen die vanuit België werken en die er toch ook voor zorgen dat sommige Belgische bands in het buitenland in de picture staan, dus neen, het hoeft geen handicap te zijn als Belg in deze tijden, dat geloof ik niet. De mensen van die labels stoppen enorm veel tijd in hun bands en dat verdient erg veel respect, ze zijn er niet zomaar.’

Wat is dan eigenlijk de ambitie met dit project (werelddominantie is niet meer nodig ondertussen? ?) en is een soort doel dat je voor ogen hebt?
‘Momenteel is het uitbrengen van die plaat het belangrijkste en mocht een label onze muziek voldoende kunnen appreciëren, dan zou dat fijn zijn om die steun te krijgen, maar we kunnen ook de muziek onafhankelijk uitbrengen. En dan zien we wel hoever we komen. Het draait uiteindelijk in de eerste plaats nog steeds om plezier te maken als band. We zijn heel goede vrienden, en dus als band vooral kunnen blijven dat speelse bewaren is belangrijk en hopelijk ook verder groeien. Dus een echt doel stellen dat we per se moéten bereiken, doen we niet. Maar het is gewoon al een aantal jaren onze grote wens om een goede plaat uit te brengen, de kwaliteit van die plaat staat zeker voorop. Live spelen is natuurlijk het allerleukste en hopelijk kunnen we dus in de komende jaren nog wat leuke shows doen, en hopelijk is de pandemie daar geen stok in de wielen …’

Wat ambitie betreft, zijn er ook plannen voor het buitenland?
Echte plannen niet, maar er zijn wel wat contacten hier en daar, meer niet. In Nederland hebben we een bevriende band waar we eigenlijk meer willen mee gaan spelen, we zien wel of daar iets uitkomt of niet. Onze try-out met Columbarium was in Tilburg in september samen met FAAL in de ‘Little Devil Bar’, dat was trouwens de eerste avond dat ze daar terug optredens mochten organiseren. Het dak ging er dus compleet af, het was echt een goeie avond. We hebben dus wel wat contacten in Nederland en Frankrijk, maar verder niet. We hopen met ons nieuw album iets extra leuk te kunnen doen, maar voor de rest blijft het voorlopig koffiedik kijken wat het buitenland betreft. Moesten we die kans krijgen, zou dat wel mooi zijn, natuurlijk. We moeten ons ook geen illusies maken binnen het doom genre. Als je ziet dat grotere bands als bijvoorbeeld een Hamferð uit Faeröer op een Europese tournee als hoofdact ook moet zalen vullen van 150 man ... Het zijn niet allemaal My Dying Brides in de doom metal wereld, natuurlijk. Het is sowieso een kleiner publiek, daarover moeten we ons geen illusies maken. We moeten eerlijk zijn, we staan ook nog niet zo ver als Marche Funèbre bijvoorbeeld dat al een schitterende en vlekkeloze staat van dienst heeft en af en toe een mooie show in het buitenland kan spelen. Ondanks het feit dat we al meer dan tien jaar actief zijn, is Columbarium een nieuwe band.’

Over live optredens gesproken, staan er al gepland voor de toekomst met Columbarium? In zoverre plannen kunnen worden gemaakt?
‘We hebben er eentje staan op 29 januari bij onze vrienden van het schitterende ‘Skulls’ café in Geel en één met Marche Funèbre in Kid’s Rhythm ‘n’ Blues Kaffee in Antwerpen op 4 februari, maar die zitten ook al weer op de wip met de huidige maatregelen. Vingers kruisen dus dat die kunnen doorgaan, zowel voor ons als voor de venues. Verder is het erg lastig momenteel optredens te organiseren, zoals je weet. Als ‘nieuwe’ band beseffen we ook dat we ons weer helemaal moeten bewijzen, maar de commentaren zijn momenteel erg goed en daar zijn we echt dankbaar voor.’

… Als je moest kunnen kiezen tussen Alcatraz of Graspop, wat geniet je voorkeur?
‘Moeilijke vraag, op beide festivals wil iedere Belgische metal band wel staan, natuurlijk. Maar met de rug tegen de muur zou ik toch voor Alcatraz gaan. De twee festivals hebben ondertussen een heel andere sfeer, vind ik. De sfeer op Alcatraz is nog steeds gemoedelijker en meer ‘familiaal’, tussen vrienden als het ware. Ik zal niet zeggen, de echte metalheads, want die vind je op Graspop ook uiteraard. Alhoewel daar toch ook een publiek komt die al eens naar AC/DC op Studio Brussel luistert en daar is uiteraard ook niets mis mee. Bijna iedereen die op Alctraz rond loopt, is iemand die metal ademt en leeft, denk ik. Het feit dat ik zelf op minder dan een half uur fietsafstand van Alcatraz woon, heeft er misschien ook wel wat mee te maken, het is als het ware in mijn tuin en dat geeft het toch weer dat speciale karakter. Dan is Graspop toch een beetje anders. Maar ik kom ook graag op Graspop. En moest die kans zich ooit voordoen daar te mogen spelen? Euh, uiteraard, graag!’

Jullie waren nauw verbonden met de organisatie van het festival Doomsday, dat uiteraard compleet in het water viel door de gekende omstandigheden, komt er nog een editie in de toekomst?
‘Doomsday III zal zeker ooit doorgaan, we hadden zelfs een heel coole, Engelse Headliner geboekt, maar dat is dus door corona helemaal in het water gevallen. Die headliner viel weg, aan tafels gaan zitten met mondmasker zagen we ook niet zitten en daarom hebben we de handdoek in de ring geworpen. Maar er zijn dus zeker plannen om die editie, zodra het weer kan in een beetje normale omstandigheden, te laten doorgaan. Zeker en vast! Maar niet zoals de regels nu zijn, dan beginnen we er niet aan, dat is duidelijk… er zijn nu dus nog geen concrete plannen, maar het komt er zeker aan die derde editie.’

Pics homepag @Bart Vryghem

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig on stage terug

Ross Jennings - My goal is to leave behind a musical legacy of some capacity and perhaps be able to open some doors of opportunities for my children in the future

The solo debut album of English singer Ross Jennings has been released. There is also a double vinyl version. Ross is better known as the singer of the English prog rock/metal band Haken. ‘A shadow of my future self' is a very personal record. Inspiration came from relational problems and problems in the immediate surroundings.
You can read the review of that album here . 
Following this release, we had a nice conversation with Ross, we shed some light on how this record is put together and looked to the future with good hope.

Ross you are most well known for being a founding member and the lead vocalist of the bands Haken and Novena, can you tell some more about this projects?
Certainly. For the unacquainted, I am a founding member and the lead vocalist of ‘Haken’ which I consider my main band. We were largely influenced by the likes of Dream Theater and set out with that model in mind yet the goal for Haken was always to explore a wider musical palette and see where that took us. Similarly, my side project ‘Novena’ flirts with a similar ethos, only with a slightly more theatrical approach and a different band formation consisting of two vocalists. At least in the case of our debut album ‘Eleventh Hour’ and sister EP ‘The Stopped Clock’ I was responsible for all the clean vocals and Gareth Mason too care of the heavier growling parts and spoken word performances. I’m proud of both projects equally and enjoy the different approaches to writing and working with each group.

Haken is still ‘on the route’ but you made your debut solo album , if I’m right, why bring out a solo album? Is this the place to purge or something like that? How must I see it?
The way to ‘see’ or ‘hear’ my solo album is not to think too deeply about band politics or personal ambition… of course that being said, I would love to see any project I work on succeed on its own merit but the truth is I had some very personal compositions that I felt had no home in the prog metal canon yet could serve me well as a solo outlet and reveal a true, authentic individual music identity . I had presented a chorus idea or two from these tracks in the past to see if they’d fit with anything Haken were writing but they usually wouldn’t work in that context, so I kept them in the bank in the event I ever had an opportunity to make a solo pop/rock record. Lo and behold, the pandemic offered me that time to work on it, so the timing in that sense was divine. Whilst I have ever intention to make a second album, and I do have the bulk of it written already, the focus now is on Haken’s next record and tours.

According to my sources, you had to deal with relational problems in your immediate environment that were a source of inspiration, can you tell us more about that?
Some issues had been brewing under the surface for a few years and reached a boiling point when I returned home from the last tour I had been out on in support of Devin Townsend. This was when all lock downs started, and no one could go anywhere or escape. Certainly, in my immediate environment we were able to work things out and writing the lyrics for these songs certainly played a huge part in reflecting on my own shortcomings. It was certainly a therapeutic personal experience doing that.

Unlike you  more well-known Progressive music,  this solo record follows a much more mainstream approach with Jennings directly citing Styx, Coldplay and Porcupine Tree as references. Is this correct and why this deliberate choice?
My tastes in popular music are vast and eclectic and this was the side of me that I felt needed to be expressed and represented on my solo album. I was growing a little tired of the extremely intricate and obsessively technical approach to writing at this point, so I  needed this release from a musician’s point of view. As a consumer of music, all that technical prog stuff requires a focus and concentration and can sometimes be a bit much, whereas the simple and catchy stuff is often just what the ears and the soul needs.

Some reflections I wrote down. That sensitivity and melancholy connected to these kind of subjects is already present on 'Words we Can't Unsay' but nowhere does the record sound too soppy or tacky, on the contrary. There is enough room for energetic fireworks such as the stunningly delivered one. do you agree with that statement? is that a deliberate choice?
The important thing for me was that the whole experience was fun. Fun to make and fun to listen to. However, aside from ‘Rocket Science’ which was deliberately goofy in a way, I was extremely careful not to cross that line into ‘Tacky’ territory. I’m singing about very personal and deep stuff so that could never be tacky because it’s all based on real events and sincere feelings. I still wanted this record to be ‘cool’ and meaningful as well as pleasurable.

One aspect speaks to the imagination, apart from the stunning guitar playing of course, your voice that sounds crystal clear on the one hand and warm and sensitive on the other, makes us feel at ease, without losing the rock content of course, here too a deliberate choice, how do you see that?
For me it stems from this idea that my voice is telling my story and attempting to convey the emotions I lived through. Quite often in my other projects I’ve found myself singing quite robotically in order to tap into to the technical nature of that music, usually doing take after take after take until it’s ‘technically’ perfect. Even with that there’ll be an element of post-production and it all ends up feeling far from human in my opinion. With this album it was most important for me that the vocals breathed organically. To capture the emotions in an authentic way, the majority of the vocals on this album were recorded in a handful of takes.

You are also surrounded by top musicians who have already proven their strength, how big was their impact on this disc?
In terms of my contributors on this record I couldn’t have been happier with the team I assembled, even if they aren’t A-list names (yet). Everything was demoed by myself but there are certain instruments that I can only play to a certain level so hiring a core band was essential to the quality of this record’s outcome. I am incredibly grateful to Vikram Shankar for going the extra mile with the string arrangements and sound design on many of the tracks. Nathan Navarro is a class act on bass and added some really spicy moments on this record where it counted. Simen Sandes on drums understood exactly what was required in the drum department and he delivered huge arena rock – ready performances for me. A very special mention should go to my mix engineer and co-producer Karim Sinno for being a guiding hand throughout the production. This record wouldn’t have sounded the same without him!

Although you also walk those paths solo as with a.o. Haken, may it be clear that on this 'A Shadow of My Future self' you leave your own emotional mark. I find that very remarkable, do you agree?
I was very conscious of the fact that stylistically this was always going to be extremely different from Haken and that for some fans it might not be their ‘cup of tea’, but it was important for me to explore and flesh out my own unique identity. My hope is that it can be enjoyed alongside everything else I do but also have its own audience who might in turn check out my work with Haken or Novena and vice versa. Hopefully my existing fans will listen to this album and start to recognize what elements of mine I bring to those bands.

A song that appeals to my imagination is 'Be the one' (a Dua Lipa cover) where you prove to be at home in many markets, are there more plans in that direction?
The bonus track is indeed a cover of a successful pop song by Dua Lipa. It was intended as an exercise in having a lot of fun with a simple track and basically making it rock! I was very fond of the layered vocals and production on that song, so it was really an experiment that turned out pretty cool. Novena also covered a ‘Billie Eilish’ track recently too… I’m not sure that’s a direction I will take regularly but never say never. I’m a fan of pop music, so if the song feels right, then why not? It’s only entertainment, folks!

Anyway, how where the reactions till now on this debut?
I’ve received some very positive and uplifting reviews from the prog community which surprises me the most, since I don’t consider this to be a prog record. It’s obvious however, that Haken is much loved in the community and they are a loyal crowd who will support whatever path we all take, collectively or individually, and that’s incredibly heartwarming to me. I am hoping the project branches out further into the mainstream. I would love to hear my tracks featured on TV shows for example, but I’m sure that will come in time. Right now, I’m just feeling really proud that I was even able to pull it off and excited to do another one when the timing is right.

One of the advantages of this pandemic, for me as a hobby journalist, is that I always know what to ask for. So;. how did you as a musician (and human being) experience these times?
It was a very polarizing experience. I both embraced the stillness and loathed the lack of movement. As someone who likes to keep busy, it was difficult, but I found a way to find balance in the end. I found some new perspectives on life, worked on my personal life, made a record or two and started a family so I am grateful for the experience. We have to live in gratitude and find the good in it otherwise life will just continue to throw us more of the same.

Was that also a source of inspiration or more of a rest?
The key word was balance. I found both in equal measures and one certainly complimented the other.

What are the future plans for you solo, going on tour with this record? Coming to Belgium to?
Touring is still proving to be problematic at the moment but if the demand is still there, I will certainly love to take ‘A Shadow of my Future Self’ out on the road at some point. I had some acoustic shows booked that had to be cancelled due to covid, so I will be most likely waiting for more of a sense of normality before making such commitments. My ‘Acoustic Shadows’ livestream event that aired last July will be made available again in some form early 2022 so that will be a nice addition to the solo repertoire for the time being.

And the future plans of you, other projects like Haken?
Both Haken and Novena intend to begin work on new material this year despite both bands losing a member each. I’m really excited for the new chapters to keep things fresh for both bands. Eventually, Haken will hit the road and finally perform material from ‘Virus’. We’re especially looking forward to the US tour with Symphony X this May!

Are there still other projects or collaborations you working on?  To give a example. On December 2020, You worked with Simen Sandnes, Filippo Rosati, Arzene, Bringsli, Thrailkill and Jogan J. Bakken, together under the name of "Simen Sandnes and Friends with Benefits" in a cover of Mariah Carey's "All I Want for Christmas Is You. Is there more coming up?
The ‘Friends with Benefits’ side gig is a whole lotta fun curated by Simen Sandnes. We returned this season with an arrangement of ‘Oh Holy Night’… I think it is the unwritten, unconfirmed and undiscussed plan to do a Christmas cover every year until we have a full album to put out in 10 years’ time… Now that I’ve said it, I guess there’s no going back on it…hahaha!  This aside, I did record a few other guest vocal performances on things that will trickle out this year no doubt. One of which is already out in the form of a duet with Mike Mills (Toehider) on the latest ‘Star One’ album ‘Revel in Time’ by Arjen Lucasssen. The track is called ‘Prescient’ and is great fusion of prog and space metal… The most important one for me on the books however, is the collaboration album I have made with former Spock’s Beard legends Neal Morse & Nick D’Virgilio. The album is called ‘Troika’ and is released via InsideOut Music in February. This album will explore another side of me as a singer-songwriter and vocalist as part of a 3 way harmony group.   

After all this years on tour and projects, do you still have ambitions, Is there a kind of goal or something like that, or are you not busy with that
My end goal is to leave behind a musical legacy of some capacity and perhaps be able to open some doors of opportunities for my children in the future. I’ve had to work quite hard to make something of this, having never taken the path into music and performance from a young age, I still feel like my career in music is an ever-blossoming flower… To be able to do this for a comfortable living is enough but a taste of fame would also be nice, I’m not going to lie. I could die happy if one of my projects became a major headline act eventually.

I think as a well know artist you propyl been an inspiration to you musicians, what is your advice to your bands an musicians who want follow you path?
The music business is hard to crack and it’s difficult to know where it’s heading. The first thing to do is understand your goals. If it’s money and followers first, then you may be better looking to tiktok or become a YouTube musical influencer. Session Musicians get paid more and sound engineers get paid even more!  So that’s good to consider. If you’re like me and you just want to make great records and rock out for a living, just make sure you’re in tune with yourself and write songs all the time. Surround yourself with excellent people and players too. Everyone’s trying to make it, it seems so don’t lose heart if you’re not an overnight success. You’d probably regret that anyway. Stay authentic and true to your art. Be open to and find peace with whatever challenges come your way and do the hard work, it will pay off! Trust me, I’m still waiting for that pay off too!

Thanks for the interview I hope we can have this talk face to face soon, please put some links where people buy your music and merchandiser , or contact you?

www.rossjennings.co.uk
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial
www.hakenmusic.com
www.novenaband.uk

Al van 1998 drukt Novastar zijn stempel op de Belgische muziek. Zelf zagen we Novastar voor het eerst op Rock Werchter in 2001 en waren we direct verkocht. De liefde is nooit overgegaan. In de AB Box , werd echter onlangs de nieuwe plaat, 'Holler and Shout' voorgesteld van Joost Zweegers en Co, een combo , die emotioneel , speels en gevarieerd het materiaal speelde. De verrassende wendingen intrigeerden en ze wisten met het grootste gemak de zaal in te pakken. Het verslag van dit optreden kun je hier nog eens nalezen.

Novastar bewijst met dit album zichzelf te zijn gebleven, maar durft ook avontuurlijk te klinken. “Crooked Court of Dream” zet de toon. De Novastar formule slaat nog steeds aan, de sound is  emotioneel beladen, bezwerend en groovy. Zweegers gooit zijn hart en ziel in de nummers, met adrenalinestoten in de vocals. De muzikanten spelen een belangrijke rol, luister maar naar de meesterlijke riedels en drums op typische Novastar songs “Wild Years” en “Your World”, parels die niet moeten onderdoen voor het oudere werk. “Isabelle”, over de gelukzalige relatie met zijn vrouw, is een pakkend mooie afsluiter van de plaat.
'Holler and Shout ' is een overtuigende plaat.

Crooked Court of Dreams (3:49) Deep Are the Eyes (3:05)  Holler and Shout (3:06)  Wild Years (3:39)  Your World (3:24) Judy Folk (3:19) Velvet Blue Sky (3:47) Saturday (4:11) Holding Patterns (3:16) Isabelle (4:21)

De schijf  'Brand New Start EP' was letterlijk een gloednieuwe start voor de band, Beyond The Labyrinth. Door COVID vielen plannen in het water, maar de band is niet bij de pakken blijven zitten. Beyond the Labyrinth drukt dit jaar 25 jaar zijn stempel op de hard rock in ons land en in het buitenland. 
Dat kan de band niet aan zich laten voorbij gaan. Naar aanleiding daarvan verscheen een gloednieuwe plaat.
We hadden onlangs een lang en fijn gesprek daarover in de Studio van Geert Fieuw, maar de rode draad in het gesprek was vooral 'wat is de sleutel voor succes' … daarop kwamen verschillende antwoorden naar boven. Dat interview kun je hier nog eens nalezen.

Wat is het fijn om te zien hoe een band zichzelf durft heruit te vinden, en zichzelf niet verliest. Alsof ze met hun verjaardag niet alleen terugkijken naar die 25 jaar, maar ook een bladzijde op subtiele wijze omdraaien en vooruit kijken. De eerste song “Altitude for Energy” voelt zo aan, energie genoeg om je die boost te geven waardoor je er weer even tegen aan kunt.
Classic rock en toch avontuurlijk van aard…het keert terug op songs als het aanstekelijke “This is how we roll” en “Improve, Enhance” , songs die je direct uit volle borst meezingt en met de vuist in de lucht. “Rush Rush Rush” is een meesterlijke ode aan grootmeester John Lord die ons kippenvel bezorgt, omdat voor mij persoonlijk, John Lord een reden was waarom ik ooit keyboard begon te spelen. “Long Way Home” toont een gevoelige kant . Op de plaat staan ook enkele versies van oudere songs, “Healer” en “Wings”. En trouwens, Filip Lemmens is een sterke frontman.
Beyond the  Labyrinth durft na 25 jaar nog steeds risico’s nemen. Je hoort een solide, krachtige combinatie van routine en speelsheid.

Tracklist: Altitude For Energy 03:54 Louder Than Thunder 03:49 Invisible Battle Scars 04:46  Nothing Comes For Free 03:19 Dedicated To Sir J./Rush Rush Rush 04:19 Falcon Eye 04:09  In Camera 03:59 This Is How We Roll 03:47 Improve, Enhance 03:27 Up There In The Sky 03:42 Rise Above 04:11 Long Way Home 04:03 Healer (2021 version) 04:12 Wings (2021 version) 04:37