We citeren even: Generator, het Brusselse instrumentale gitaarkwartet, brengt met 'Don Quichotte' zijn debuutalbum uit. Het full album toont een band die grenzen aftast, ondanks de klassieke drum-bas-gitaar bezetting. Generator is geen stel jonge veulens en laat zich voelen in een eigenzinnige aanpak, ver van trends en hypes. Koppig tegen de stroom in. Met hun roots in the eighties, schrijft Generator hedendaagse soundtracks. Filmisch, repetitief, dreigend, gedoseerd en bij momenten voorzien van de nodige noise.
Generator grijpt op dit debuut bewust naar de Krautrock uit de jaren '80 maar klinkt helemaal niet gedateerd. Ze doen een frisse wind waaien in het genre.
Dwars van alle regels wordt de plaat ingezet met een bijzonder aanstekelijke “Kim Wexler”.
Het toont een avontuurlijke dansplaat aan, waarbij men grenzen durft te verleggen.
Generator bezorgt ons letterlijk een oorgasme met knetterende songs als “Don Quichotte” “Unkraut” en het prachtige “Varnisch”.
De volledige schijf doet denken aan nachtelijke uitstappen naar obscure pubs en clubs uit die jaren '80 ergens in Berlijn , Londen of New York, kortom, steden die tot de verbeelding spreken. Hun filmische aanpak beklemtoont dit.
Het Krautrock genre lijkt hier zich terug uit te vinden …
Tracklist: Kim Wexler 05:17 Don Quichotte 04:33 Ünkraut 05:19 Varnish 04:49 I did no more 04:21 A Cure For Neil 04:04 Thee German Song 06:21 Untill 07:25
Instrumentaal gitaar
Don Quichotte
Generator
De instrumentele Stoner/spacerock band Atomic Vulture ontstond in 2012 en bracht toen een heel sterke EP op de markt. Op hun facebook lezen we de volgende (Engelstalige) omschrijving: ''They sound old-school, dusty and they rock like the center of the sun. Heavy, swirling grooves, thunderous driving beats and some seriously hot bass lines.'' We konden de band niet beter omschrijven.
In mei 2018 bracht Atomic Vulture een schijf uit 'Stone of the Fifth Sun' die verkrijgbaar is op Vinyl via Polderreccords en op cd via Jackalope music. De recensie kun je hier lezen.
We zijn de band blijven volgen. Nu bracht Atomic Vulture een nieuwe schijf op de markt 'Moving Through Silence'.
De plaat is gedrenkt in de stoner en in een spacy aanvoelend sfeertje; “Eclipse”, “Mashhika Deathbride” en “Coaxium” zijn al mooie voorbeelden. Atomic Vulture is een band die zich niet vastpint op een genre en verloochent zijn roots niet. Steeds grenzen aftastend, sjiek. Het resultaat is verrassend goed. Ze brengen een parel van een instrumentale plaat uit. Een beetje sciencefiction durft het te zijn, zoals op “Intergalactic Takeoff” of “Spinning the titans”. “Astral Dream” sluit af en zet het geheel mooi in de verf. .
Een intergalactische psychedelische trip dus .
Atomic Vulture staat op Alcatraz Metal fest komende zomer,
Tracklist: Eclipse 05:49 Mashika Deathride 06:22 Coaxium 04:47 Cosmic Dance 04:43 Intergalactic Takeoff 02:56 Spinning The Titans 09:01 Space Rat 05:27 Astral Dream 12:09
Stoner
Atomic Vulture
Moving Through Silence
'Font of Human Fractures' is het eerste soloalbum van Nick Hudson. De release start vanuit het standpunt van een queer man in de late jaren dertig. Een smeltkroes van composities van piano en twee violen .
Hudson is een productieve figuur van de Britse undergroundscene. Hij is vooral bekend als frontman van de art-rock band The Academy Of Sun, die vorig jaar het epische ‘Quiet Earth' uitbracht, en lovende kritieken kreeg. Hudson heeft ook samengewerkt met Wayne Hussey (The Mission) en Matthew Seligman (Bowie, Tori Amos, Morrissey), NYC's Kayo Dot, David Tibet (Current 93), Asva, Canadees queercore icoon GB Jones en Massive Attack's Shara Nelson.
Hij schippert tussen uitersten en laat niet in zijn kaarten kijken, Mooi is het allemaal als je “Voyeurs who offer nothing”, “Surkov's dream” en het spookachtige “Matryoskha” beluistert. Op “Tokyo Nights” gaat hij schijnbaar de lichtvoetige kant uit, maar al gauw begint hij weer te experimenteren met geluiden en klanken; hij zet je graag op het verkeerde been, vocaals als in de instrumentatie. Het is een gevarieerde plaat en hij haalt alles uit de kast om je te verwonderen.
We houden ook van het ingetogen, weemoedige “Teenage Hudson Summons Epona”.
'Font of Human Fractures' is een singer-songwriterplaat, die sprookjesachtig klinkt en wat mystiek, duisternis laat horen in een melancholisch, bevreemdend kader. Kleurrijk en visueel zelfs. Het is allemaal heel uitgekiend.
Hij gaat de confrontatie aan tussen licht en duisternis . Een avontuurlijke aanpak, die spooky kan klinken , en angst en vreugde doet samengaan.
Nick Hudson heeft op die manier een adembenemend debuut uit.
Tracklist: Surkov's Dream 05:30 Voyeur's Who Offer Nothing 03:37 Matryoshka 02:34 Tokyo Nights 02:46 The Ballad Of K69996 Roma 06:42 Teenage Hudson Summons Epona 02:39 Come Back When There's Nothing Left 03:56 There Is No Such Thing As You 01:47 Dambala 08:05 End Credits 02:30
singer-songwriter
Font of Human Fractures
Nick Hudson
Belcirque - Het is niet altijd even gemakkelijk om te blijven doorgaan, echter is dat toch het voornaamste doel van een band om gewoon die weg te blijven bewandelen die je bent ingeslagen
De Belgische groep Belcirque brengt vocale harmonieën, blazers, gitaren, bas en percussie tot één magisch geheel. De muziek van Belcirque is een fijne mix van stemmen die in verschillende talen zingen op de 3 albums 'Boîte de Carton' (2014), 'The Tallest Man' (2018) en het meest recente 'La Grande Fête' .
Naar aanleiding van deze recente release hadden we een fijn gesprek met Seraina De Block. Uiteraard werden ook de toekomstplannen, hoe, waarom de band zoveel in het buitenland speelt, uit de doeken gedaan.
Wie zijn Belcirque, hoe zou je je muziek omschrijven?
Belgicque is een zevenkoppige band bestaande uit zes vrouwen één man die er het laats bij gekomen is. Eigenlijk zijn we begonnen met vijf, na elke opname van een nieuw album is er steeds een nieuw bandlid bij gekomen. Daardoor zijn we nu met zeven, bij de release van onze derde plaat ‘La Grande Fête’ ; We zijn begonnen circa vijftien jaar geleden reeds. Eigenlijk was het een idee van mezelf en de slaggitarist Ondine Cantineau om muziek te maken in het kader van een straatmuziek project eigenlijk. We zijn toen naar Frankrijk op toer gegaan, dat werkte fantastisch; toen hebben we besloten daar meer mee te gaan doen. Dat is in het kort hoe alles begonnen is. Na een tijdje werden we ouder en moesten er keuzes worden gemaakt, mensen die naar het conservatorium begonnen gaan en iedereen is dus wel met beide voeten in de muziek gebleven. Een van de originele bandleden die vroeger cello speelde, heeft haar grote liefde gevonden bij een Portugees en heeft daar haar leven uitgebouwd. Toen is Kris Auman op bas erbij gekomen.
Na de opnames van onze eerste plaat ‘Boïte De Carton’ dan hadden we een gast muzikant, Sam Coenegrachts die solo gitaar speelde. Later is ook Marijke Hellemans bij gekomen. Op de daarop volgende cd ‘The Talles Man’ was Yves Peeters gast muzikant. Na een optreden op Esperanazah festival, heeft hij besloten om bij de band te blijven. Daardoor waren we met zeven.
BELCIRQUE is anno 2021 ... Kris Auman: double bass & electric bass // Ondine Cantineau: vocals & acoustic guitar // Astrid Creve: Lead vocals // Julia Emmery: vocals & trombone // Seraina De Block: vocals & trumpet // Marijke Hellemans: lead guitar & ukulele // Yves Peeters: percussion
Het leuke en interessante is dat er geen label te kleven valt op jullie muziek. En toch, Afrikaanse invloeden, Latijns –Amerikaanse, een exotisch allegaartje; wordt bewust voor zo een exotische aanpak gekozen?
Ik heb onze lead vocalist ook de vragen laten lezen, op die vraag heeft die eigenlijk het volgende antwoord gegeven. Als er iets exotisch naar boven komt, is het door wat er op dat moment leeft bij de verschillende bandleden op zich. De muziek waardoor die persoon op dat moment gefascineerd is. Op die manier trachten we de juiste sfeer in de teksten te ondersteunen. Het komt erop neer, we zijn een heel hechte groep en de meeste teksten komen van Astrid. Veel ideeën komen van individuen binnen de groep. Vaak Yves of Astrid. We kiezen heel bewust niet voor een bepaalde stijl. Die eerste CD had zelfs iets van Balkan muziek. En nu is dat meer een snuifje Latijns-Amerikaanse muziek. Astrid is naar Colombia op reis geweest, en heeft daar invloeden uit gehaald die op die nieuwe plaat zijn terecht gekomen.
Op de nieuwe plaat wordt eerder de Zuid-Amerikaanse kaart getrokken, maar het is toch ook een huwelijk tussen Zuiderse en Westerse culturen geworden. Klopt dit?
Zoals gezegd, er komen altijd wel nieuwe invloeden van muziek boven drijven. In dit geval dus die eerder Zuid-Amerikaanse of eerder vernoemde Latijns-Amerikaanse stijlen. Dat is dus niet echt bewust, dat groeit zo op een natuurlijk wijze door onze ideeën samen te voegen en er iets mee te doen. Dat huwelijk tussen Westers en Zuiders culturen is zeker goed omschreven.
De plaat is eigenlijk een beetje een reis rond de wereld?
Door de jaren heen hebben we eigenlijk onze eigen klank gevonden, gaandeweg. Onze eigen stempel, en dat kun je inderdaad omschrijven als een reis rond de wereld.
De verbluffende videoclip van “l'homme” voegt nog een betoverende dimensie aan Belcirque's speciale stijl, van het vertellen van verhalen. Welk verhaal schuilt er achter ‘La Grand Fête’, de nieuwe plaat?
‘L’homme’ is het verhaal van een man die de regen brengt. Vooral de ouderen en kinderen geloven als je de voetsporen van die man hoort , dat het wel degelijk zal regenen. Een soort mythisch verhaal dus. Net daarom hebben we besloten om daar een video clip rond te maken. Griet Herssens heeft dat heel mooi visueel weten uit te beelden. Ze heeft samengewerkt met een cameraman die de stijl zeer goed kan aanvoelen. Die man is dus eigenlijk gemaakt in papier , heel die clip is gemaakt met papier en snijwerk. Dat maakt het wel bijzonder en daar zit dus wel dat verhaal achter. Achter de plaat zelf eigenlijk niet echt.
Ik vond toch ook dat de plaat iets mystieks uitstraalt, naast het huwelijk tussen culturen. Nog iets anders … de opnames zijn gebeurd in een, glazen serre heb ik ergens gelezen ?
Dat berust op een misverstand , de opnames zijn niet in die serre gebeurd. Wat wel zo is, Astrid heeft een zeer mooie tuin en daar staat inderdaad een glazen serre en het gebeurt wel vaak, zeker in deze corona tijden, dat we daar samen gaan jammen als het ware. Het was door die omstandigheden, waar we afstand moesten houden, gewoon de ideale plek om te repeteren. De Engelsen vonden dat zo leuk , we zitten onder een Engels label ARC music. Ze vinden ons een beetje atypisch omdat we die vriendschappelijke achtergrond hebben waardoor nummers ontstaan op zo’n plekken, of door samen te reizen. We zijn enorm hecht met elkaar bezig. En met ieders ideeën en inbreng. Soms ontstaan jamsessies heel onverwacht, en op heel speciale plaatsen waar we op dat moment verblijven. Zoals dus ook die heel mooie serre. Maar de opnames van de plaat zijn wel gewoon in de studio gebeurd.
Dat is bij deze recht gezet. Wat zijn de algemene verwachtingen van deze nieuwe plaat eigenlijk?
Ik ben binnen de groep altijd de realist geweest. In eerste instantie ben ik zeer blij met het resultaat, het geeft de sfeer weer die we wilden weergeven. Dat is belangrijk. Op die paar live concerten waar we de nieuwe plaat reeds hebben voorgesteld, krijgen we als feedback, ‘Ik hoor de zon erin. De vrolijkheid’.
Dat was voor mij, en ook voor de groep, eigenlijk de bedoeling om met die plaat een positieve noot uit te dragen, met dus een Zuiders tintje daarbovenop. Het artistiek proces is voor mij alvast geslaagd. Je hoopt als band, na al die inspanningen, daar zoveel mogelijk uit te halen. Er wat aandacht en erkenning mee krijgen naar een ruim publiek toe. Maar dat is bij elke band en elke plaat wel zo eigenlijk, bij ons dus ook. Opgepikt worden. Maar ik blijf er ook kalm en realistisch bij, het is voor de muziekscene niet gemakkelijk. Zeker in deze coronatijden, we hebben ondanks dat toch al wat kunnen spelen, dus we moeten er rekening mee houden dat het voor niemand gemakkelijk is om het hoofd boven water te houden.
Kortom hopen we dus vooral dat we nog vaker live kunnen spelen, en als de plaat ook voldoende wordt opgepikt door de mensen zijn we zeker in onze opzet geslaagd. Evident is het, zeker voor de Belgische scene niet, mede doordat we releasen midden in de zomer. En rekening houdend met deze tijd waar we nog in leven.
We leven nog steeds in tijden van corona. Hoe hebben jullie daar als band en mens en muzikant mee omgegaan? Heeft die voor meer rust gezorgd in het componeren van songs en zo?
Ik ben niet de persoon om te neuten over die corona eigenlijk, het is gewoon wat het is. Ok, de hele cultuurwereld ligt nu op zijn gat bij wijze van spreken. Of toch zeker door elkaar geschud. Niets is meer normaal en moet heruitgevonden worden, of verplaatst worden wat concerten en festivals betreft dan. Op artistiek vlak heeft het wat adem gebracht bij veel mensen. Zeker voor sommige binnen onze groep heeft dat voor adempauze gezorgd die ze konden gebruiken. Ik ervaar het dus als iets positief voor het creatieve proces. Maar naar de band toe hebben we wel niet zoveel kunnen creëren daardoor, we gingen opgenomen hebben net tijdens die eerste lockdown. Dat is dan uitgesteld, we hebben geluk gehad dat we tijdens de twee lockdowns door wel hebben kunnen opnemen. Maar door die corona heeft alles veel vertraging opgelopen. Komende vrijdag is eindelijk dus de live release gepland (23 juli) eindelijk!
Zou het niet beter zijn dat we , i.p.v. zo halsstarrig te willen terugkeren naar het oude normaal, gewoon het nieuwe normaal omarmen? Je mening
Ik kan daar mee akkoord gaan, maar ben niet de persoon om daarover politieke of andere uitspraken of zo over te doen. Maar ik als persoon, en dat is dus heel persoonlijk, En niet echt in naam van de groep. Ik had nogal snel door dat deze corona periode heel lang zou duren. Ik ben ook gewoon blijven doorwerken. Ik zit ook in een sector waar we konden blijven doorwerken. Ik ben ook nooit gestopt met muziek spelen, en repeteren zo goed of kwaad als dat kon. Het heeft me tijd gegeven om mezelf te trainen in deze periode. Daarom ook, of je daar nu over zeurt of mee bezig bent, je moet het gewoon ondergaan dat alles door elkaar is geschud, dus is het beter om dit gewoon te aanvaarden. Ik vind het ridicuul om je tegen een verandering af te zetten, die is er en we kunnen er niets aan doen, hoe jammer dat misschien ook is. Aanvaarding is de sleutel in dit geval. Gewoon in meegaan, en je eigen plaats daarin vinden. We zijn daar als band trouwens ook in geslaagd, we hebben niet zitten zeuren omdat we onze cd niet konden releasen en zijn gewoon rustig blijven doorgaan binnen de mogelijkheden die er waren, tot het moment daar wel was.
Belcirque heeft op veel Buitenlandse podia gestaan, zelfs in Zuid-Korea heb ik ergens gelezen?
Eigenlijk wel. Ik zou het moeten nakijken, maar we staan inderdaad wel veel in het buitenland. We hebben inderdaad in Zuid-Korea gestaan, dat is toevallig gekomen. Iemand die ons vermoedelijk in Zuid-Frankrijk heeft bezig gezien of zo. Mooi meegenomen dat we daar ons zaadje hebben kunnen planten. Of in Zwitserland, ik ben half Zwitsers. Is ook altijd mooi meegenomen.
Komt dit , denk je , doordat de geografische ligging van België dat het moeilijk maakt voor een Belgische band om echt helemaal door te breken? Op grote of kleine festivals ? En is dat een ambitie eigenlijk?
Wat ambities betreft willen we gewoon verder doen zoals we bezig zijn, met avontuurlijke vooruitzichten. En vooral veel samen onderweg blijven zijn. Grotere festivals of huiskamer concerten in Zuid-Frankrijk passen daar even goed in. Dat is een juiste omschrijving is. Met de geografische ligging van België heeft dat eigenlijk niet veel te maken. We zijn gewoon vertrokken vanuit dat Buitenland. Waardoor we daar eerdere daar werden opgepikt, zo van ‘die band kan een mooi feest geven’ of zo. Daardoor staan we dus wel veel op festivals in het Buitenland. Onze cd’s verkopen trouwens altijd goed op die festivals. Het komt erop neer, toen we ooit van Zuid-Frankrijk thuis zijn gekomen , hadden we een concert, en zo is dat gegroeid en blijven groeien. We hebben inderdaad niet onze grootste populariteit in eigen land. Ik vind het echter gewoon gevaarlijk om daar een echte reden aan te geven. We passen vermoedelijk te weinig in een hokje voor die Belgische scene of zo, we zijn eerder werelds . Geen idee? We zitten ook recent, voor onze laatste uitkomende plaat, bij een Engels label, geen Belgisch. Het is niet dat ik er per se een wil vinden. Maar het is wel zo als er iemand ons wil (als support) boeken, dan is het inderdaad wel meer in het buitenland. Ik vind het echter gewoon moeilijk om daar een reden op te kleven.
Nochtans, het is via Jan van Salmonbooking dat ik jullie hebben gecontacteerd, dus er broeit toch iets?
Jan helpt ons enorm en doet heel veel voor ons ,dat is een feit. Jan heeft ons toch al een hele tijd geleden voor het eerst gezien, en is ons blijven op de voet volgen. Vooral in vooruitzicht van de nieuwe Cd is hij ons heel hard aan het helpen. Daar zijn we heel blij om.
Het is opmerkelijk dat ik jullie, na 15 jaar, nu pas echt leer kennen. Dat is toch raar?
Dat hoor ik in eigen land nog wel. Het is wel zo, we zijn Belg en je roeit gewoon met de riemen die je hebt of zo, ik doe heel veel van de praktische regelingen wat optredens en zo betreft. Zoals elke band komt daar nog honderd en zoveel andere dingen bij kijken. Dus op een of andere manier, verkoop ik mezelf beter in buitenland dan binnenland, we hadden het daar al over. Om een voorbeeld te geven. In oktober spelen we wel in Pelt , een soort jazz case. De organisator had dezelfde reactie dat het hem verwonderde dat hij ons nu pas echt leert kennen, terwijl we al zo lang bestaan. Ja het komt dus nog wel voor dat mensen zo reageren. Maar een echte verklaring heb ik er dus niet voor.
Ik had het er al even over, maar heeft dit dan niets te maken met die geografische ligging van België, als je een paar keer rond de kerktoren bent gereden is het gedaan.
Dat is zo. Maar ik heb er ook nooit van wakker gelegen moet ik toegeven. Doorheen die vijftien jaar zijn we altijd blijven door kunnen gaan, en kunnen blijven optreden. Ook al waren er wel kalmere periodes. Ik ben daar wel blij om, dus ja eigenlijk houdt het me zo niet bezig.
Over live optredens gesproken, staan er al enkele op de planning?
Er staan al enkele concerten op de planning. Vorige week donderdag (15 juli) hebben we ons laatste zomer concert gedaan in de regen in Antwerpen. Ondanks die regen en wind stond er toch wel volk te kijken. Respect voor die mensen dat ze dat willen doen (haha) Zeer mooie locatie ook. De rest is een beetje , in de laat ons maar zeggen, corona gevallen. Het ligt dus even stil, maar de toer die gepland staat rond de cd release staan op de planning; Na de zomer vakantie komen we wel weer op die molen van boeken terecht, maar nu is het even afwachten. Ook dus door die corona eigenlijk. We hebben er dus wel al enkele kunnen doen, waar we blij om zijn. En er staan er nog wel op de planning, maar het hoe en of het gaat doorgaan en wanneer is afwachten. Er is een toer in Zwitserland dat al enkele keren verzet is, en dat we normaal gesproken zouden kunnen doen. Hopelijk.
Kortom, het is een beetje koffiedik kijken. Daardoor durf ik er niet echt uitspraken over doen over het hoe en wanneer, want elke organisatie zit eigenlijk met boekingen .
Wat festivals betreft. Ik vind jullie muziek toch thuishoren op Dour, Dranouter, Cactus festival ?
Zeker en vast, we zouden daar ook graag spelen. Maar we zijn er niet zo meer bezig van ‘we willen dat bereiken’ of ‘we willen daar per se’ staan. We blijven gewoon samen spelen, en zien wel waar we uitkomen. Als we daar een podium kans krijgen op die festivals, is dat zeker mooi meegenomen uiteraard. Maar om daar ons op vast te pinnen , nee. Wat komen zal, zal wel uit zichzelf komen. Dat klinkt misschien niet ambitieus, ik ben daar eerder realistisch in.
Wat komt, zal wel komen , laat het ons daarbij houden. Wat zijn trouwens de verdere plannen met de band, en vooral , valt dit te combineren met andere projecten waar jullie inzitten?
Sowieso heeft ieder van ons wel andere projecten waar ze mee bezig zijn. Echter toeren we, en spelen we lang genoeg muziek om te beseffen dat dit voor iedere muzikant en band geldt eigenlijk. We moeten er gewoon blijven voor gaan, we zijn een zevenkoppige band met zeven verschillende individuen. Wat de verdere plannen betreft? Gewoon, zoals eerder aangegeven verder blijven spelen en met elkaar op de baan blijven zijn. En veel avonturen aangaan. Zoals huiskamer concerten of festivals in Engeland bijvoorbeeld, een zeer mooie scene. Of ook in België , waar zeker veel mooie festivals zijn. Dat is zowat het grote plan naar de toekomst toe. Iedereen binnen de band is gewoon zeer gemotiveerd om bij Belcirque te spelen, en dat willen we zo houden. Trouwens pas als deze cd is afgerond, en we zijn ermee op toer gegaan , heb ik de neiging om weer samen te gaan zitten en iets nieuw uit te dokteren. . De muziek moet gewoon eerst live gespeeld worden, eer we de goesting vinden om iets nieuw te doen. Dan gaat er gewoon weer gejamd worden te samen, en ontstaan nieuwe ideeën.
Ik hoor soms bands zeggen dat, na het uitbrengen van een nieuwe plaat, die cirkel pas rond is als ze die nummers daadwerkelijk hebben kunnen voorstellen. Zolang dat niet is gebeurd, is het moeilijk om ook nieuwe nummers te schrijven? Is dat bij jullie ook zo dan?
Ik, denk niet dat de cirkel niet rond is , als je de cd fysiek in je handen krijgt is dat toch wel zo. In de zin dat we geslaagd zijn in onze bedoeling, is die cirkel zeker rond. Tuurlijk maak je muziek om dat vooral live te kunnen brengen, dat onderdeel mis je zeker. En we hebben ook het geluk gehad om enkele optredens te doen, dus dat speelt ook een rol. Maar om te zeggen dat de cirkel niet rond is doordat we niet echt live kunnen spelen met die nieuwe nummers? Dat we geen nieuwe nummers kunnen maken vooraleer we die live hebben voorgesteld, een klein beetje wel, maar dat lijkt bij ons niet echt van toepassing dus.
Is er een soort doel dat je als band voor ogen hebt?
Inderdaad. Het belangrijkste is en blijft blijven gaan, en blijven spelen. Maar dat geldt eigenlijk voor elke band. Het is niet altijd even gemakkelijk om te blijven doorgaan, echter is dat toch het voornaamste doel van een band om gewoon die weg te blijven bewandelen die je doorheen de jaren bent ingeslagen. Als we samen spelen, is er een bepaalde energie die goed zit, en die energie samen blijven beleven is heel belangrijk. Zolang we die energie samen niet verliezen, blijven we dan ook gewoon doorgaan. Dus, het avontuur samen blijven aangaan, is het belangrijkste doel voor ons als Belcirque. Laat het ons daar bij houden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met de nieuwe release en hopelijk tot spoedig op een of ander podia.
Meer ‘La Grande Fête’(Belcirque) - https://www.arcmusic.co.uk/blog/la-grande-f%C3%AAte-belcirque.html
Channel Zero - Ik geloof nog steeds in de kracht van een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwachts overvalt, je ziet het niet aankomen
Moeten wij Channel Zero nog voorstellen? De band was heel succesvol in de jaren ’90, stond in het buitenland maar ook bij ons op een Torhout Werchter. Ze spraken een ruim publiek aan , ool buiten de metal scene. In 1997 trok de band de stekker eruit, maar in 2010 was er plots die succesvolle reünie waar ze de Anciennen Belgique zonder moeite enkele keren uitverkochten; het publiek was hen nog niet vergeten.
Uit de stevige albums daarop volgend bewees Channel Zero klaar te zijn voor een nieuw hoofdstuk. Het plotse overlijden van drummer Phil Baheux gooide echter roet in het eten, maar de band bleef ondanks alles toch doorgaan.
Vorig jaar zou de band hun 30ste verjaardag uitgebreid vieren, er kwam zelfs een vinyl op de markt, maar corona besliste daar anders over.
Deze zomer slaat Channel Zero terug en staat o.a. op Alcatraz Metal Fest en de Lokerse Feesten. Ook de paar optredens ter gelegenheid van hun 30ste verjaardag zullen doorgaan, in deAncienne Belgique, op 20,21 en 22 januari. 2022 (meer informatie: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA )
Ter gelegenheid van hun 30 jarig bestaan hadden we een fijn gesprek met Franky, ook o.m. het vallen en opstaan van de band en de evolutie binnen de metal scene. Verder nog over het Channel Zero Bier ‘Turbeau Noir’ en de impact van het overlijden van Phil Baheux op de band. Tot slot nog een mening over het Italiaanse fenomeen Maneskin en de verdere toekomstplannen.
Franky, Channel Zero was al een succes in de Jaren ’90, en toch was het geen gemakkelijk parcours dat jullie hebben afgelegd. Ondanks al die tegenslagen slaan jullie je overal doorheen; waar blijf je toch die energie vandaan halen?
Als je een band maakt , heb je in principe geen plan, of toch wel muziek maken. Maar het verschil tussen een band die iets doet of een band die niets doet. Wat ik bedoel is, ik ben altijd iemand geweest die vooruit kijkt. Eens achterop kijken mag, maar dat mag niet te lang duren. Dat zorgt ervoor dat je bij tegenslagen beter aankan. Wat belangrijk is binnen dit proces is leren uit je fouten. En het anders aanpakken. Dat is een stuk de drive waarrond Channel Zero als band is gebouwd.
Als je bij een band samenspeelt , moet er ook een beetje een hoek af zijn (haha), dat ook. Maar laat het me zo stellen als je voor iemand gaat werken dat is doorgaans met een afspraak, je tekent een contract. Je moet dan een soort verhaal brengen, waar je dat contract voor getekend hebt; Bij muziek maken is dat helemaal anders. Je hebt wel een contract met een platenfirma of een eventuele boeking agent. Zelf heb ik dat nooit gehad trouwens, een overeenkomst met een boeking agent. Dit terzijde, zijn er weinig groepen of misschien op hoger niveau , die ook met elkaar afspraken maken. Je moet daarbij kunnen omgaan met de ups en de downs. We zitten ook in een genre waar er een moeilijke balans is tussen allerlei factoren, daar moet je ook rekening mee houden.
In de jaren ’90 was er een enorme spanning binnen Channel Zero, maar zonder die spanning zou de band nooit zo explosief geweest zijn. We krijgen soms het verwijt dat we hebben gekozen voor de commercie, maar dat is vanzelf gekomen doordat we plots werden gedraaid op de radio. Moeten we dan zeggen, je mag onze songs niet draaien? Dus Channel Zero heeft in de jaren ’90 gekozen voor een piste, waarbinnen we in een soort opbouw zaten. Eerlijk gezegd. Moesten we in 1997 niet gestopt zijn, want we stonden op punt om Frankrijk te veroveren, hadden we wellicht nog verder gestaan. Maar op dat moment was het binnen de band vrij complex aan het worden, en er waren ook andere o.a. financiële factoren die ervoor hebben gezorgd dat we de stekker hebben uit getrokken.
Kortom, je moet als band die drive blijven vinden om dat verhaal verder te blijven vertellen. Daar komt die energie eigenlijk vandaan om toch te blijven doorzetten. Dus gewoon blijven doorgaan, en een dosis geluk. Laat het ons daar bij houden.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je als band dezelfde kant blijft uitkijken, die energie naar elkaar toe is belangrijk. Anders stop je er beter mee, misschien was dit in 1997 ondanks alles toch de beste beslissing? Of zie ik het verkeerd?
Ik volg je daar wel in. Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is tot daar toe, je hebt toch altijd een stukje dat organische nodig om je ding te blijven doen. We zaten op een punt dat niemand meer echt goesting had om er voluit voor te gaan. En dan had ik dus iets van, dan trekken we er beter de stekker uit. Als je uw drive kwijt bent, om allerlei reden wat die ook mogen zijn, dan heeft het niet veel zin om door te gaan. Ik weet ook niet of ik binnen twintig jaar dit nog ga doen, niemand eigenlijk. Laat het me zo stellen, in de jaren ’90 had ik ook nooit gedacht dat ik nu op mijn 52ste nog steeds in een metal band zou spelen. En spreek ik puur stemmatig. Ik heb een tijdje geleden stem therapie gedaan om mijn stem te leren beheersen. Daardoor kan ik nog steeds zingen zonder door de mand te vallen. Of mijn stem te veel te forceren. Ik kan nog steeds ‘Help’ brengen zonder dat ik me daarvoor hoef te schamen.
Er zijn genoeg voorbeelden van oudere bands, waarbij de zanger de klassiekers vocaal niet meer aankan. Maar die nog steeds een heel goede show neerzetten. Ik bedoel maar niemand , ik ook niet, dacht om zijn twintigste nog steeds hetzelfde te doen op zijn 50ste. Denk ik zo?
Het is vaak een advies dat ik , al dan niet uitgesproken, geef aan jonge bands. Wacht nu toch eens een jaar of vijf a tien. Dat lijkt soms heel ver. Met het ouder worden besef je dat, maar het ik blijf erbij. Jet moet gewoon de drive kunnen opbrengen om door te gaan, en dan kun je nog heel lang doorgaan eigenlijk. Het leven is aan de durvers.
Is het ook niet zo dat in de huidige tijden sommige bands de lat veel te hoog leggen, jullie zijn toch heel klein gestart en hebben met vallen en opstaan jullie naar boven gebokst? Als je de lat vanaf het begin te hoog legt , maak je het jezelf moeilijk om te groeien? Mee eens?
Onze eerste show was in de Roxy in Dendermonde. We speelden in de periode eigenlijk meer in Duitsland dan in België, doordat we op korte tijd door onze demo het verhaal daar is vertrokken; Door een samenloop van omstandigheden zaten we dus meer in Duitsland dan hier. Ook in Duitsland hebben we in een living gespeeld of de zotste dingen meegemaakt. Wat er heel gezond was aan de begin periode is , je hebt geen ervaring, je wil het goed doen, je komt soms in afschuwelijke tot absurde condities terecht waar je moet optreden. Je moet doorzetten, en hebt niemand anders dan elkaar. Positief voor ons was dat we speelden met groepen die 1000 tot 5000 man trokken, die bands zetten de zaal dag op dag op zijn kop. Bij ons stonden er circa tien te headbangen (haha). Het is dus belangrijk dat je dag op dag, op dag dat podium opgaat en blijft doorzetten. En daar leer je uit. Als je die groepen op graspop in de metaldoom, die via Redbull hun podium plaats hebben verworven, ziet aantreden zie je dat die condities zoveel beter zijn dan wat wij in de begin periode hebben meegemaakt. We hadden ook plezier en leute.
Ik geef nog zo een absurd voorbeeld, we hebben ooit in Spanje gestaan met Exhorder. We kwamen in een dorpje terecht waar we met onze bus bijna niet binnen geraakten. In de zaal toegekomen bleek er een metal dag voor kinderen te zijn. We hadden iets van ‘wat komen wij hier in godsnaam doen’. Tegen de avond stond er nog circa vijftien man in de zaal. Eigenlijk was dat gewoon de helft van Exhorder plus hun roadie en zo. Exhorder riep als wij speelden, en visa versa (haha) om maar te zeggen, dat zijn belangrijke momenten die je niet alleen bij blijven. Maar daaruit hebben we ook geleerd dat je niet plooit of je moed laat zakken. Dat opklimmen, door in de meest absurde momenten ons ding te doen, was zeker belangrijk.
Waar ik het ook zou willen over hebben, 30 jaar Channel Zero. Als je de evolutie bekijkt, je zegt het zelf in de jaren ’90 was het heel anders dan nu om op een podium te staan, is het nu dan zoveel verbeterd of zo? Hoe zie je de evolutie door de jaren heen?
Er is een stukje een technische verbetering. De invulling is beter, voor een band is dat een dag en nacht verschil. Toen we in die tijd onze in ear - installatie huurden koste dat enorm veel geld. Op rock Ternat is ooit eens de Politie binnen gevallen om die apparaten in beslag te nemen. We zaten op dezelfde frequentie als de Politie (haha). Nu is dat allemaal beter geregeld met die frequenties en zo. En dat is dus wel positief. Maar langs de andere kant. Mis ik soms een klein beetje, organisatorisch dan, de pure Rock-’n-roll.
Als je nu ergens komt moet je een bandje hebben en als band voortdurend dat bandje tonen, alsof je met de kassa gaat lopen (haha). Ik snap dat wel uiteraard, alles is duurder en complexer geworden. Maar toch vind ik het soms spijtig dat het allemaal zo drastisch braaf is geworden eigenlijk. Want een klein beetje rock-’n-roll brengt toch een soort spirit met zich mee, seks-drugs-and rock-’n-roll is het niet meer. En dat is een beetje spijtig.
Vooral voor jonge groepen, ze moeten al op zoveel letten en dan worden ze nog met regeltjes geconfronteerd die soms absurd zijn voor woorden. Ik heb het allemaal beleefd, moet dat? Nee, maar het is gewoon jammer voor jonge bands dat alles zo binnen een keurslijf zit. Een voorbeeldje is de partner, je mag niet vergeten dat die even belangrijk is. Want die heeft het lief en leed meegemaakt van haar vriend de muzikant, en als die dan de kans krijgt om op Graspop te staan moet die partner langs voor binnen komen en mag niet mee.. dat zijn zo dingen waar ik me wel in erger ja. Een beetje rock-’n-roll? . Het mag precies niet meer zijn, en niet alleen in de muziek ook in het dagelijkse leven, en dat mis ik toch wel de dag van vandaag.
Ik heb soms ook het gevoel dat de media daar op in springt. Je hebt het voorbeeld van Maneskin , die Italiaanse band die Eurosong festival heeft gewonnen, er wordt gefocust op het feit dat hij gesnoven heeft (wat niet zeker is) maar ik heb het gevoel dat de maatschappij veel preutser is geworden, deels door de sociale media?
Hij heeft volgens mij niet gesnoven, en als dat wel zo was wat dan? Trouwens , het zotte is doordat de media enkel daar op uitspeelt krijgt Maneskin plots kansen om overal op te treden, als markering truc kan dit wel tellen dus. Het was de beste reclame die ze konden krijgen. Ik hoop alleen, en dat is ook aan het gebeuren. Die band heeft een platform gekregen en door zoiets er gewoon een laag kunnen bovenop leggen. Ik vind het ook super wat ze doen, dat is waar het bij rock-’n-roll om draait , en dat doet Maneskin dus zeker. Callier mag dan wel zeggen ‘de vak jury heeft het goed gedaan voor ons’. Alsof de mening van het publiek niet meer telt? Het bewijst dat er een publiek is die nog steeds op zoek is naar die rock binnen de muziek, waardoor deze band terecht heeft gewonnen. Als die band gescoord heeft omdat mensen daarvoor kiezen vanuit hun rock hart? Als je enkel afgaat op de mening van de vakjury kom dan eens naar de echte wereld zien.
Dat is met mijn bier hetzelfde . als mensen het niet goed vinden, moet ik dan zeggen ‘maar in dit boekje zeggen de specialisten dat dit het beste bier van de wereld is?’ Nee, de mening van de mensen is het belangrijkste. Dus ja die Italiaanse band bewijzen dat er dus nog mensen zijn die nog verder kijken dan het pure keurslijf. Moesten ze in 1969 bij Woodstock enkel gefocust hebben op drugs en dergelijke bekijken? Nee want Woodstock heeft gezorgd voor een fantastische drive naar zoveel bands toe in die tijd.
Ik vind een band als Maneskin, en ook Lordi indertijd, iets gedurfd doen waarop sommige bands jaloers zijn dat ze het zelf niet hadden gedaan. Er zijn zo nog voorbeelden genoeg zoals Slipknot, daar werd ook wat lacherig gedaan over die maskers maar veel bands hebben nu iets van ‘hadden we dit concept maar bedacht’. De beste stuurlui staan nog steeds aan wal…
Ik bekijk Maneskin vermoedelijk van een iets te oppervlakkig, gehypet vanuit commercieel oogpunt?
Die band is niet met dat een nummertje plots naar boven gekomen, die zijn al enkele jaren bezig. In mijn ogen als je Maneskin niet goed vind, kun je Rammstein ook afbreken. Wellicht leunt dat iets meer aan bij de rock-’n-roll gedachte van Metal. Maar basicly is dat ook heel simpel en oppervlakkig. Wellicht heeft de zanger van Rammstein een stem die kindjes bang maakt (haha). Kijk, ik ga nog steeds graag naar een concert om mee gevoerd te worden in een trip, om maar een voorbeeld te geven toen ik de laatste keer Tool zag had ik iets van dit is te perfect, alsof een bandje wordt afgedraaid op het podium. Waardoor er geen verrassing meer inzit. Zo gecontroleerd dat de ziel eruit is. Ik snap dus de technische kant belangrijk is, maar muziek moet ook een beetje kunnen leven. Binnen het maken van muziek op het podium mag wel eens iets verkeerd lopen of zo. En dat heb je met een band als Maneskin dus wel nog, dat verrassen en dat speelse. Dat vind ik nu eenmaal belangrijk. Maneskin is de max ! Punt
Dat vind ik dus ook het mooie aan Channel Zero eigenlijk, dat jullie na al die jaren dat speelse niet uit het oog zijn verloren. Of jullie nu voor tien man of tienduizend staan.
We hebben al goede shows gehad, mindere en betere. Om maar te zeggen, toen we Phil verloren zijn hebben we daar lang over gedaan om die drive terug te vinden, ook al speelden we nog steeds verder. Terwijl de ouders van Phil zeiden om niet te stoppen. Ik ga nooit dat moment vergeten, het eerste concert na zijn overlijden was in Club 69, er zijn beelden van. Ik herinner me nog, we beginnen met de show, alles was goed en we beginnen eraan; We spelen Dark Passenger, voor het eerst met een andere drummer, ik draai me om en zie Seven spelen en ik was volledig de kluts kwijt. Op dat moment zou je kunnen zeggen, ben je niet professioneel genoeg? Maar dat is bijzaak op zo een moment. Wat ik maar wil zeggen, we hebben toch een paar jaar nodig gehad na het overlijden van Phil om terug die vibe te vinden. Tegen mensen die zeggen ‘je bent professioneel’ kan ik enkel zeggen; Beleef het eens, en loop er eens door… Dat speelse waar je het over had, waren we dus toen wel even kwijt, maar dat is ook niet zo verwonderlijk na zoiets te hebben meegemaakt.
Inderdaad als alles goed begint te draaien, is er een volgende mokerslag, het onverwachte overlijden van Phil Baheux? Hoe overleef je zoiets als band? Want je hebt toen getwijfeld om de stekker volledig uit te trekken?
Er zijn twee aspecten die een grote rol hebben gespeeld in die beslissing om door te gaan. Het eerste aspect zijn de ouders van Phil, ik kende die mensen wel maar had ze nog niet echt veel gezien. Dat is ook logisch je bent voortdurend met je band maten op de baan. Die mensen hadden direct al iets van ‘je gaat er nu toch niet mee stoppen’ Dat was op de dag dat hij overleden was, en dat moesten we toch even verwerken. De week daarop hebben we heel die begrafenis gedaan, we hebben ook gespeeld in de kerk wat best heftig was. Maar zijn ouders zijn dus continue blijven erop hameren om door te zetten. Het feit dat zijn ouders daar zo achter stonden, is een reden geweest om toch door te gaan. Alles lag trouwens op de plank om een nieuwe plaat ‘Kill All Kings ‘‘uit te brengen. En toen is Roy Mayorga van Stone Sour ons te hulp geschoten. , die goed bevriend is met Mikey. Hij zei ons dat hij er even wilde naar luistern en opnemen voor ons, en dat hij ons niet zou ontgoochelen. We hadden toen iets van ‘’man je staat in de top tien van beste drummers ter wereld ‘’ (haha). Je moet het zo zien eigenlijk was het na onze reünie in eerste instantie niet de bedoeling om platen uit te brengen, die platen zijn ontstaan uit een samensmelting van absurde momenten in ons leven. Het lijkt bijna een rode draad doorheen Channel Zero zelfs. Dingen die ontstaan door absurde momenten (haha). Het hangt zelfs aan de band geplakt als het ware, het verhaal blijft gewoon knotsgek, maar dat moet gewoon zo zijn. Maar het typeert Channel Zero. Meer nog ,moest het ooit niet meer zo zijn dan zal het vermoedelijk gedaan zijn met Channel Zero (haha) Het doet me denken aan een tekst van U2 – heiligschennis tijdens dit interview haha – uit een tekst van Achtung Baby, "you're an accident waiting to happen" ”ik kan het gewoon iet verklaren. Maar het is net die samenloop van zulke omstandigheden dat er dus voor heeft gezorgd dat we ook toen zijn doorgegaan.
Blijf nog maar rustig doorgaan met georganiseerd chaotisch zijn. Vorig jaar bestond Channel Zero 30 jaar, helaas was er niet veel vieren bij. Halen jullie dit nu in? Er is een vinyl uit gebracht dacht ik?
Er is inderdaad een vinyl uitgebracht, die we eigenlijk vorig jaar in oktober zouden hebben voorgesteld. We hebben zelfs nog getwijfeld om het te doen. Dat was ook weer zo een absurd verhaal. Maar uiteindelijk hebben we het toch gedaan en in principe in januari 2022 stellen we het voor in Ancienne Belgique (Info: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA ) Hopelijk toch, want met die delta variant van het virus weten we nooit. Er staan dus enkele shows gepland in AB en ik ga er vanuit dat het dan gebeurd. Het is de bedoeling dat we daar een variant brengen van oude nummers, zoals we op Alcatraz doen, gecombineerd met nieuwe nummers zodat er een soort evolutie te merken is over die dertig jaar gespreid. Maar ja het COVID verhaal heeft al stokken in de wielen gestoken, dus ja.. Ik ben voorzichtig positief dat het doorgaat.
Jullie treden deze zomer op o.a. Alcatraz en de Lokerse Feesten, eindelijk live. Hebben jullie opgetreden ondertussen?
Nee, Seven woont in Texas en Mikey in LA. Dus ja, we hebben al achttien maand of zo niet meer samen gespeeld. Nu zijn we volop aan het repeteren en volgende week beginnen we eraan. We staan op 25 juli op Werchter in principe. En inderdaad dus ook Alcatraz en Lokerse Feesten. Het is allemaal zeer spannend want je moet eigenlijk zeer kort op de bal spelen nu, met dat virus en die versoepelingen en maatregelen allemaal.
Ik heb veel live streams gezien de laatste tijd, het zal nooit hetzelfde zijn, maar vooral viel me op dat er bitter weinig metal bands die weg zijn opgegaan. Is daar een reden voor? En wat is je mening over dit fenomeen?
We zijn er niet aan begonnen doordat we te ver uit elkaar wonen, als je zoiets moet fixen rekening houdende met het tijdverschil bijvoorbeeld tussen hier en bijvoorbeeld Texas, dat is haast een onbegonnen zaak. Bij bands als Metallica hebben budget en zo genoeg om dat te doen, maar ik vind het niet erg. Iedereen die op zijn honger zit moet maar wachten tot we live optreden.
Hoe heb je als band, muzikant en mens deze tijden overleefd? Ik heb van artiesten vernomen dat het zelfs een zekere rust bracht waardoor ze meer konden componeren
Nee, niet echt. We hebben geen nieuwe opnames gemaakt eigenlijk. Ik heb hier wel mijn zwembad gelegd (haha) grapje . Ik was vooral druk bezig met mijn bier te promoten. Je mag ook niet vergeten, iedereen binnen Channel Zero heeft quasi een job naast de band. We hadden daar onze handen aan vol eigenlijk, waardoor van componeren niets in huis is gekomen. En wat platen maken betreft? Ik vind het fantastisch om in de studio te zitten, en doe het graag. Maar je mag niet vergeten dat kost enorm veel energie en tijd en geld. Het zou wellicht anders zijn moest ik niets anders te doen hebben uiteraard, maar dat is niet zo. Platen maken heeft bij veel te maken met een momentum . Als ik er niet in zit in die vibe, lukt het gewoon niet. De laatste paar weken merk ik wel dat ik weer wat teksten aan het verzamelen ben en zo. Kijk ik schrijf puur op het gevoel, als ik het voel schrijf ik het op, kan ik er iets mee aanvangen schrijf ik het op. En als dat komt kan ik daar wel heel hard in gaan.. maar dat is met die COVID zeker niet het geval geweest.
Geen nieuw platenwerk dus voorlopig. Wat zijn dan wel de verdere toekomstplannen voor 2021? In zoverre dat er plannen kunnen worden gemaakt want de cijfers stijgen weer
Nieuw platen werk zal eerder voor volgend jaar of zo zijn, je moet weten nieuwe muziek promoten is niet zo simpel. Het is ook niet gemakkelijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo. We zijn nu dus bezig met dat 30 jarig bestaan te vieren en daar dus iets rond te doen.
Ik pik even in, het is moeilijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo, heeft het met die vergaande streaming (spotify en zo) nog zin om nieuw platenwerk uit te brengen eigenlijk?
Ja en nee. Omdat je als band toch iets wil brengen. Het is natuurlijk niet simpel om te blijven evolueren, we willen niet klinken als de eerste plaat van Channel Zero maar dat wordt helaas soms verwacht Ik doe echter aan muziek omdat ik iets de max vind, en ik kijk dus vooruit zoals ik al heb gezegd. Dus ja, omdat je graag toch wil blijven iets nieuw doen. Maar ook nee, omdat heel die business zo is veranderd. Onlangs heb ik er nog een discussie over gehad. Waar de persoon Spotify ophemelt. Dat kan, maar wij hebben daar als band niets aan. Vergelijk het met een job die je elke maand doet, en dat ze na zes maand zeggen dat ze je ervoor gaan belonen. En dat je daar amper 15 euro of maximum 45 euro voor krijgt. Veel mensen hebben het niet door dat het zo gaat en je er zo weinig voor krijgt. Iedereen wil naar de maan, de vraag is met welke raket. Als je de kans krijgt om Eurosong te winnen, en overal te worden gedraaid om nog eens op Maneskin terug te komen, dat is fantastisch voor die gasten. Dat zijn gouden kansen die je met beide handen moet grijpen in deze tijden als muzikant. 95 % van de gemiddelde muzikant moet er de dag van vandaag echter iets extra bij doen, of komt er niet.
Is dat ook niet een beetje een Belgisch fenomeen dat het voor een Belgisch muzikant moeilijker is dan voor een Engelse of Amerikaanse band? Om maar te zeggen. Jullie hebben in het buitenland gestaan en mogen toch gezien worden als een van de meest succesvolle Belgische metal bands, en toch steenrijk worden en Wembley uitverkopen zit er niet in. En toch moet een band als Channel Zero totaal niet onderdoen voor de groten op aarde; Heb je een verklaring waarom het voor een Belgische band zo moeilijk is om echt door te breken? Of zie ik het verkeerd?
Wat wel zo is, Geografisch gezien is het in ons nadeel. Als je in uw thuisland enkele nummers maakt die redelijk succesvol zijn en je kunt zes maand op tournee gaan, in zalen waar je voor gemiddeld 1000 tot 6000 man kan optreden. Dan kun je met dat optreden in eigen land een soort inkomen vergaren. Maar hier in België ‘Big in Belgium’. Trouwens dat is niet alleen binnen metal, bands als Arsenal of Goose zijn ‘Big in Belgium’. Die hebben het zeer moeilijk om in UK hun teen tussen de deur te krijgen. We hebben dat ook allemaal gedaan, maar daar van leven is een ander paar mouwen. Geografisch gezien is België dus te klein om echt iets te kunnen betekenen. Als je als Belgische band geen land als UK, Duitsland of Frankrijk kunt inpalmen? Wordt het moeilijk. Er zijn bijvoorbeeld veel Duitse bands uit de jaren ’80 die hun verhaal nog enkel puur op Duitsland doen, omdat het gewoon een groter oppervlakte is. Op zulke verhalen kun je ook uw verhaal doen draaien. Wijzelf stonden , zoals ik daarnet heb gezegd, wel op het randje om door te breken in Frankrijk in 1997. Arno heeft dat bijvoorbeeld wel gedaan, en heeft dus zijn verhaal kunnen doen in Frankrijk. En daardoor krijg je wel een financieel verhaal. Maar gemakkelijk is dat dus niet om internationaal door te breken.
Is het ook niet een beetje een typische Belgische mentaliteit dat we te weinig chauvinistisch zijn? Ik geef maar een voorbeeld van een interview met Erwin van FireForce die me vertelde , als ze in eigen land spelen voor een middelmatige Amerikaanse band spelen ze in het voorprogramma van die band, als ze in Duitsland spelen ook; Wacken bijvoorbeeld. Daar sluiten Duitse bands het festival af. Om maar te zeggen, zijn we niet wat sceptisch voor eigen kweek denk je?
Dat gaat dikwijls over contracten, over prijzen en afspraken die worden gemaakt. Over hits of populariteit, daar kun je niet veel tegenover brengen. Het is ook zo als je Ozzy op uw festival zet ga je die niet om 16u laten spelen. Ik denk trouwens doordat er nooit een echte doorstroom is binnen metal dat sommige organisaties met een probleem gaan zitten als die Iron Maidens, Judas Priest en Earosmiths gaan wegvallen eigenlijk, want de opvolging zorgt niet voor uitverkochte festivals van 50 000 man. Wacken heeft het voordeel dat ze hun concept gewoon hebben kunne baseren op ‘eigen kweek’. Festivals als Graspop en dergelijke hangen veel af van Live Nation toestanden. Er is een headliner, die wordt geboekt en je moet er twintig andere bijnemen. Daardoor zit je met steeds dezelfde bands die terugkomen. Daardoor is het ook moeilijk om als Belgisch band daar nog tussen te komen. Dat is gewoon de macht van het verhaal en de sterkste eigenlijk.
Ik vind het eigenlijk wel een boeiend onderwerp. Ik moet toch toegeven als je het hebt over ‘een concept’ dat een festival als Alcatraz dat wel doet, een eigenzinnig concept op poten zetten met enorm veel Belgische bands en headliners die subtoppers zijn maar wel mogen afsluiten. Dus het kan wel?
Dat klopt, zei doen dat ook in eigen beheer en zijn minder afhankelijk van live nation. Waardoor ze dat zo kunnen invullen, dus ja dat klopt Alcatraz heeft dat concept zeker goed begrepen. Met COVID kun je het ook niet vergelijken, want je kunt niet alles boeken natuurlijk. Het is nog steeds heel simpel, klant is koning en als je veel volk op uw terrein hebt kun je u meer permitteren. Er zijn echter festivals die niet anders kunnen dan naar Live Nation bellen om toch wat volk te krijgen. Het is ook zo dat Alctraz Metal Fest vermoedelijk met sommige bands rechtstreeks contact heeft, dat scheelt ook veel. In veel gevallen is dat gewoon niet zo. Dus ja het is niet altijd even gemakkelijk voor een organisator.
Laten we het ook eens over Channel Zero hebben ?. Heb je na al die jaren het gevoel dat je alles hebt bereikt, of zijn er nog ambities ?
Je hebt daar een punt, doordat we dat lang traject gedaan hebben . bekijken we veel dingen ook van een andere kant. Door er zo lang in te zitten, zie je genres veranderen en zo. Hoe festivals en percepties veranderen. Dus ben je geneigd , als je u omdraait, ziet wat je hebt gedaan. We kunnen ons dan afvragen, kunnen we dat verbeteren? Ik zie eerlijk gezegd Judas Priest ook geen ‘breaking the Law’ meer uitbrengen, of Metallica ‘Ride the Lighting’,ze hebben het geprobeerd maar het lukt niet en het hoeft niet ook. Ik geloof, en dat heb ik daarnet tal aangehaald, nog steeds in een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwacht overvalt, jet ziet het niet aankomen. Waarbij je ook niet snapt wat dat vijf of tien jaar geleden voor u heeft betekend. We hebben zoveel momenten meegemaakt, zoals in 1995 Torhout. Dat was gewoon een absurde situatie We waren op tour met Pro-Pain, die tour wordt op de eerste dag afgebroken omdat we de bus die ons beloofd was niet gekregen hadden. We moesten er wel voor betalen, maar waren op dat moment assertief genoeg om dit te weigeren. Om maar te zeggen. Een momentum is belangrijk, dus zolang die er komen blijven we gewoon doorgaan op deze weg. Dus hebben we na al die jaren alles al bereikt? Misschien, maar als dat voornoemde momentum zich aandient ben ik de eerste om te zeggen ‘let’s go’ maar ik doe het niet meer op commando. Als het klopt, als het goed aanvoelt en de vibe juist zit dan ga ik er gewoon voor.
Voor mij mag je nog vijftig jaar doorgaan, maar wanneer is het voor jou genoeg geweest of zeg je ‘hier stopt het’ of ben je daar niet mee bezig?
Ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. In die zin dat als ik, zolang ik het performance wise kan brengen, ik gewoon blijf doorgaan. Zoals ik zei zolang die vibe goed zit, houdt ik er niet mee op. Ik maak me daar ook geen zorgen in, het is gewoon in ups en downs. Het komt gewoon niet in mijn gedachten op eigenlijk.. Het heeft gewoon te maken met passie, je bent in dat verhaal beland op die manier. En ik hoop dat dus op mijn 80ste nog steeds te doen. dus die ambitie is er op dat vlak zeker nog steeds
Heb je nog een advies aan jonge beginnende bands die in de voetsporen van Channel Zero willen treden?
Kort en bonding, volg uw gevoel, volg u passie . Denk na, maar denk ook niet te diep over alles na. Want de dag van vandaag moet je gewoon met zoveel dingen rekening houden. Dus ik denk nog steeds dat het te maken heeft met een gevoel, drive en passie die je aan boord moet leggen, voortdurend eigenlijk zonder op te kijken .Ik zeg dat ook tegen mijn dochter. Als je bij voorbaat zegt dat je die berg niet kunt beklimmen, ga je inderdaad nooit boven geraken. Durf dus risico’s nemen, binnen je mogelijkheden. Daarom ondersteun ik ook die Red Bull concerten reeks waar jonge bands vol passie in een soort repetitie kot zoals wij dertig jaar hun ding staan te doen. Gewoon blijven doen dus! Aan jonge bands kan ik dus alleen maar zeggen, blijf dromen. Als je niet meer mag dromen, wat mag je dan wel nog? Straks moeten we nog betalen voor de lucht die we inademen.
Laten we dit interview met deze gevleugelde woorden afsluiten Franky. Ik hoop je spoedig nog eens live te zien, veel succes met het vieren van jullie dertig jarig jubileum.
IKRAAAN + Lefwerk + Simon + Rian Snoeks - De toekomst van de Belgische hiphop scene ziet er rooskleurig uit
We kregen een reeks van 15 concerten, van 10 juni tot 18 juli, in de magische DOK loods in een organisatie van Democrazy. De honger van de muziekliefhebber werd op die manier gestild. We genoten van enkele fijne concerten in die tot de verbeelding sprekende omgeving. De concertreeks werd afgesloten met vier jonge, beloftevolle artiesten in het hiphop/soul/popgenre, IKRAAAN + Lefwerk + Simon + Rian Snoeks.
Rian Snoeks (***1/2) - Terwijl het publiek met mondjesmaat komt binnen sijpelen., begon het duo Rian Snoeks eraan . Ferm gemotiveerd trok Rian Snoeks alle registers in het genre open en slaagde in zijn opzet om het publiek te overtuigen . Volhardend.
Rian Snoeks waren nog winnaar van 'Sound Track 2019’, finalist van 'De Nieuwe Lichting' 2020 , en afgelopen zomer nog support voor ‘de Anderhalvemetersessie’ van Flip Kowlier in Het Depot.
Het jonge duo heeft al een heel mooi parcours afgelegd. Hun teksten komen vanuit het hart, en ze entertainen vol overgave. Sjiek. Een verdiende respons.
Lefwerk (*****) - Een eerste hoogte punt alvast … Lefwerk combineert op ideale wijze de elementen binnen het genre . Vanuit hun hart sporen ze het publiek aan en ze blijven doorgaan tot niemand meer stil kan zitten. Een gevarieerde sound , ingetogen extravert .
We waren onder de indruk van de vrouwelijke en mannelijke vocals, die een zekere schwung brengen.
Er viel heel wat te beleven . Rian Snoeks kon zelfs even het podium op. Hier ontstond een wervelend hip hop feestje, dat beslist langer mocht duren .
Lefwerk was een aangename ontdekking. Het enthousiasme en de respons was enorm! Helaas was de tijd te beperkt voor een bis .
Simon (****) - Simon is een jonge talentvolle hiphop artiest die reeds bij Roedel z’n strepen heeft verdiend. Hij was al te horen op de digitale muziekstreams Hooray en #ikluisterbelgisch We ervaren een zeemzoetige aanpak; hij heeft een sterke uitstraling, charisma en raakt met z’n gevoelige stem. Het publiek geniet… Hij wist ons in te pakken . Klasse. Missie geslaagd na het overdonderende Lefwerk.
IKRAAAN (*****) - IKRAAAN mag dan een beetje de vreemde eend in de bijt zijn, het charisma en de sound zijn overtuigend. We genoten van de veelzijdigheid en de performance. Toen we haar nog zagen in de AB, Brussel in 2020 (ikv Sound of the Belgian Underground) schreven we "Deze artieste straalt een zelfverzekerdheid uit die we enkel zien bij artiesten die al zeer veel waters hebben doorzwommen, en stelt zich zeer charismatisch op waardoor ze met het grootste gemak iedereen uit haar hand kan doen eten. De opzwepende R&B en Hip hop klank combineert ze bovendien met een zeer soulvolle stem."
We zagen toen duidelijk groeimogelijkheden . Nu bevestigt ze en overtuigt ze ons compleet.
We houden van IKRAAAN. Zij is een uitzonderlijk talent die stijlen in het genre integreert en er een boeiende, creatieve draai aan geeft. Groovy, dansbaar , innemend. Ze heeft een warme soulvolle stem , zachtmoedig , intens, gedreven . Op hemelse wijze zet ze het in de verf.
Een korte set weliswaar , maar hoogst interessant…
Organisatie: Democrazy, Gent
Femi & Made Kuti - Afro-Beat is, if you like it are not, intellectual exclaim. It makes you think, it makes you brainstorm about things. That’s what Afro-Beat is about
Fela Kuti, the founder and godfather of Afrobeat, died of AIDS in 1997. His sons Femi and Seun are walking their father's musical path, keeping the scene alive. Recently, the eldest, Femi, released a double album with his son Made under 'Legacy +'.
'Legacy+' features new work by Femi Kuti, 'Stop the Hate', and his son Made's debut, 'For(e)ward'. The review of this double record you can read here
We also had a interview about this release and other plans
Congratulations on the latest release …What is it like to follow in the footsteps of an iconic figure like Fela Kuti?
Femi: For me he was just my father, I have much respect for what he did. I’m just living my live, and do what I have to do in my live. I’m not busy with follow his footsteps or something like that.
‘Follow your own steps in live’, I found out in the double album too. There are many generations doing there pretty own thing with Afro-Beat, what’s your opinion about that?
Femi: People like the creation of Afro-Beat and I follow it, I’m happy about how things change to. I’m fine with that.
Over the years you have also seen a lot of changes into this Afro-Beat music style , what do you think is the biggest change over the years?
Femi: There are sure some changes, into some directions. But I don’t see any drastic evolution into the Afro-Beat style since what my father Fela did. There is sure an evolution into artists who made Afro-Beat sound more pop. But that’s not where real Afro-Beat is about. The melody , the beat it’s become a little more pop. I like that, but it’s not a big evolution from what my father did.
Made: Evolution is a very diversion objective. It’s like my dad said if you listen critically you maybe find it’s not like before. If you talk about musicality , then there is a necessary evolution in commercial way of play Afro-beat. Back in the 80’ s and ‘90’s my dad did something with Afro-Beat that never was done before. Making it more technological or more Funky. He sure press the lines of Afro-beat. To rhythm , harmony and things. In my opinion a evolution is a progress. Not necessary change it, but respect for what have been and try to prepare it for the future.
You said something about ‘Commercial’ but is Afro-Beat made to become commercial? I don’t know
Femi: Some things I did in the past where commercial, but most of them where political track. You can be commercial, but people who followed Fela will always wonder where is your concern about humanity. I think that’s still important into Afro-Beat music, even today; Afro-Beat is, if you like it are not, intellectual exclaim. It makes you think, it makes you brainstorm about things. That’s what Afro-Beat is about. It makes you question, it makes you even question your existence. Afro-Beat is not just about selling music, the message is very important into Afro-Beat. Music, also jazz or classical music, it gives you space as individual to find yourself. Too even question yourself. And that’s also what’s Afro-Beat is about. We find solutions to our problems, musically and lyrically thanks to Afro-beat. That’s the difference between pure commercial, and compose the art of music.
Made: I follow my father in this. It’s been a job into musicality. I found this with my father and uncle, there are a few exceptions. Afro-Beat bands who play this music style more intentionally. The nature of Afro-Beat was dance and groove. Help you to find something that reflect the inner thoughts of the composer. I find out there is a change going on, that I not like that much. And that makes me feel sad. Because that intentionally into Afro-beat and tell the story is important.
When it comes to Afrobeat, the link is quickly made to Reggae, there are points of contact, but what are the big differences?
Femi: Reggae in the beginning was very political, it was even an revolution. And later it become very commercial. That’s pity because there is more in live then that, it’s important to keep you integrity . I understand the need to survive as artist, but the importance of concern about what’s going on in the word is more important.
Let’s talk about the double album. What strikes me the most, in my opinion, ‘Femi emphasizes governance, politics and the political elite’;’Made deals with interpersonal social problems’ .
We should see those problems as a symptom of bad governance and their systemic rot. is that statement correct?
Femi: Yes that is correct
Made: My father and my grandfather are my biggest musical inspiration. When I was writing I couldn’t find to sing about, that they not have sing about. When I was writing my album I was reflecting about how I was raised. What I been guided into. I had a lot of freedom of course. My dad was always present to offer me advice. It’s a very personal album about knowing what you compilations and compassions are, for me personal than. You knowledge of yourself. But again that also was inspiration from my father. The way I think about the subjects in my songs are in that way not this much different then like It was in the ‘70s ,’80s or ‘90s.
We have to be grateful for people like Malcolm X, Martin Luther King, You father, great people like this. And men and women, we don’t even know their names who have fought for them as well. And also Muhammad Ali, Bob Marley. But there is still a long way to go after all this year. You never felt like giving up?
Made: If we do give up, than everything where we fighting for is lost. The idea you fighting for you is more we fighting for the future. The culture that we want to guide our children into, that’s still important. We are here and want to building a better country for our future. That was where Malcolm and my father or grandfather where fighting for, and I still need doing it. So if we don’t keep doing it, then the fight is lost. There must always been that little flame, against the system.
Femi: What’s important to, it’s a human problem. Wherever you are, you never have 100% freedom , and that system we keep protesting against. Some people talk about slavery, but if you honest, you have a job doing for a boss? Can you say you complete free? No. And that’s why I say, it’s not only a African problem, it is a Human problem all over the world. Soo, we need to keep protest against that system, especially for the future. Like Made said.
I agree. Another thing about the record. How were the main reaction on this record?
Femi: We got very good reviews, positive to.
Made: I agree, we were happy with all the nice reviews so far.
After all this years, you still have ambitions or goals (end goals if you like?)
Femi: My Priority is my children. I still want to play music, and keep compose. I have a lot time to practice, to develop myself as musician, I still do after all this years. I still want to create a couple albums, maybe four or five or some. But my priority firs is my family.
Made: Finding a way to keep being creative, in a way that I can be satisfy about myself.
Thx for the conversation!
Vexillum weet het genre powermetal elan te geven door er folkloristische invloeden aan toe te voegen en de verhalen spannend te maken en te houden. Dat horen we dus op het album 'When Good Men Go To War'. Eerder verscheen de meta opera 'UNUM ' , wat een meesterwerk bleek. De strakke lijn blijft behouden op de opvolger.
“Enlight the Brivouac” zet het meteen stevig in de verf, een perfect huwelijk tussen power metal en folk.
De multipele vocals maakt het ook bijzonder, je begint de songs prompt mee te brullen. Af en toe is er ruimte voor een fluitspeler, doedelzakblazer, of een ander folk getint instrument. Het komt het verhaal ten goede. “Voluntary slayve army”, “Last bearer's song” en “Flaming Bagpipes'” passen hierin. Op elke song voel je de adrenaline opborrelen.
Vexillum biedt een intense aanpak om je mee te sleuren in hun verhaal. “The Tale of the Three Hawks” is een fantasieprikkelend nummer.
De Italiaanse band biedt dus een uiteenlopend, kleurrijk palet aan in het genre die een breed publiek kan aanspreken.
Tracklist: 1 Enlight The Bivouac 2 Sons Of A Wolf 3 Voluntary Slaves Army 4 When A Good Man Goes To War 5 Last Bearer's Song 6 The Deep Breath Before The Dive 7 Prodigal Son 8 Flaming Bagpipes 9 With My Hands 10 The Tale Of The Three Hawks 11 Quel Che Volevo
22 for Silicon Alone is het project van Alexis Pfrimmer; Hij is auteur, componist, performer, producer, regisseur en woont in Brussel. Hij bracht nu zijn eerste elpee uit, ‘Only Dark Matters’. Een plaat vol verrassende wendingen , zo blijkt . Elk nummer heeft zijn eigen atypische combinatie van stijlen en toch lijkt niets onsamenhangend. Het is een meesterlijk, origineel patchwork, grotendeels beïnvloed door rock en ondersteund van heavy metal, lichte jazz, drum&bass en zelfs EDM. Je krijgt zelfs de indruk deel te nemen aan de soundtrack van een film zonder beelden. We hadden onlangs nog een fijn gesprek met Alexis hier
Hoog tijd om ook de plaat onder de loep te nemen. Zoals aangegeven staat de plaat bol van muzikale stijlen . “Pont De Lianes” is er zo eentje. Het geheel klinkt poëtisch in het Frans, Engels, soms gedrenkt in chanson. Boeiend, mysterieus en messcherp. We worden in die bevreemdende sfeer ondergedompeld op “Lapazule” en op “In Every terms”.
“D'anges et de Morts” klinkt ingetogen, onaards, luguber zelfs .
Alexis durft te experimenteren. Het geheel wordt omschreven als poëtische art space rock, met een Franse tintje. Luister maar naar “Flagrants Délices”, “Intra Venus” en het afsluitende “Only Dark Matters”.£
Soms is er sprake van een spookachtige wereld van donkere landschappen als je het allemaal beluistert; Donkere, mysterieuze materie die intrigeert …
Alexis omschrijft zelf: ''Mysterieus, mystiek en melancholisch klinkt het. Mijn invloeden zijn breed en reiken veel verder dan het muzikale kader. Poe en Kafka zijn er o.m. bij. Ik hou ook van de films van Tarkovsky, Lynch of Maya Deren, omdat hun werken uitnodigen tot een innerlijke reis, en deze stap van introspectie motiveerde het schrijven. Dit verlangen om de wereld te ondervragen vanuit mijn eigen tegenstrijdigheden"
Een filmische noire plaat dus …
Tracklist: 0+1=2 03:04 Lapazule 04:03 In Every Terms 03:53 D'Anges et de Morts 03:49 Pont de Lianes 02:57 Flagrants Délices 05:13 Intra Venus 04:26 Only Dark Matters 04:04 Extra Venus 08:58 Plenty of Time to Die 04:41
Art Space Rock
Only Dark Matters
22 For Silicon Alone
Luke ‘Skyscraper’ James was voormalig frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), producer, muzikant, componist en arrangeur, nam contact op met Luke om te praten om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. Met ‘Eight’ verkent de band een weg van verraad, isolatie, nepnieuws, angst, liefde, hoop en onderdrukking, verpakt in een muzikaal canvas van killer ritmes en melodieën.
Een amalgaan van pop en progressieve rock, het komt allemaal aan bod op het debuut, de soundtrack voor een pandemie, lockdown en die een overgang maakt naar de toekomst , wat die ons ook mag brengen. “Het is het sprankeltje licht in de rollende zwarte wolken van een dappere nieuwe wereld! “, lezen we in de biografie … Je kan niet omheen het donkere kantje binnen de muziek van This Twisted Wreckage.
Ze verwijzen naar de post punk en new wave op “Dancing with Angels”; “Brave New world”, “Honesty” en het springerige “Robogirl” klinken aanstekelijk. Algemeen is het geen sombere plaat geworden.
Luke heeft een poëtische stem, is een klasse verteller en weet te raken, net als een Nick Cave. Op “Honesty” grijpt hij trouwens bij het nekvel .
Ricky en Luk vinden elkaar blindelings puur muzikaal , als twee vrienden die aan het jammen slaan.
“Back Up Again”, “Through the wall” en het mooi afsluitende “Digging the same Hole” zijn intiem dansbaar.
Een pure nostalgie trip is het dus zeker niet geworden. Maar de liefhebber van het new wave/post punk genre vindt zich duidelijk terug in het materiaal . Ze pakken het hedendaags aan , maar toch … iets avontuurlijker mocht het wel zijn. Ondanks dit minpunt een voorname samenwerking.
PostPunk/New wave
Eight
This Twisted Wreckage
Tracklist: Dancing With Angels - Another Ride - Brave New World - Honesty - Robogirl - Back Up Again - Through The Wall - Digging The Same Hole
Nederlands 
Français 
