Persefone + guests - Intens progressief metal Avondje binnen een intiem kader

Een intens progressief-metal avondje kreeg je in het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
De zaal was goed vol gelopen voor vier bands, komende uit Andorra, USA, Spanje en Frankrijk. Met Persefone als publiekstrekker.
Zanger Marc Martins Pia vertrok vorig jaar en werd vervangen door Daniel Rodríguez Flys, we waren benieuwd welke impact dit zou hebben op de band.  Ze kwamen in Gentbrugge eveneens hun nieuwste EP ‘Lingua Ignota: Part I’ voorstellen.
Ons verslag van een fijn, intens progressieve metal avondje in een zeer intiem kader.

De avond werd op gang getrokken door het instrumentale trio Lampr3a (*****) die de kunst heeft verstaat de instrumenten te laten spreken. Een bijzondere gewaarwording en  een virtuositeit, die naar een onaards hoogtepunt wordt gestuwd, zonder het spelplezier echter  uit het oog te verliezen.
Een spraakzame bassist, gitarist en een bonkige drummer die zijn drumvellen geselt, doen de Asgaard op z’n grondvesten daveren. Deze puur instrumentale progressieve metal act klonk erg emotievol en blies ons omver. Wat een intensiteit. Uniek en grensverleggend.

Stellar Circuits (***) heeft wel zangpartijen en in de sound ervaren we diezelfde emotie en intensitet. De drums en gitaarpartijen zorgen voor kippenvelmomenten. De imposante zanger en frontman heeft een uiteenlopend stembereik; hij verlaat soms abrupt het pad van de intieme zanglijnen, om plots uit het niets hevig te brullen, waardoor je niet goed weet wat er nu echt gebeurt. Hij zoekt z’n publiek op en entertaint hen.
We waren maar deels overtuigd van hun diverse aanpak; ze zijn nog wat zoekende naar de juiste sound. Het potentieel is er echter wel.

Het donker kantje van wat progressieve metal te bieden heeft? En dat typische pad zelfs verlaten? Daarvoor moest je op deze zondagavond toch bij Hypno5e (****) onderstreept het donkere kantje van de progressive metal en durft dat pad te verlaten. Mooi klinkt het door die  bijzonder grauwe instrumentatie en vocals. Samen met de sobere verlichting, borrelen angstgevoelens op. Desondanks kunnen we stevig headbangen, word je geconfronteerd met je innerlijke demonen.
Enkele moshpits duiken op . Hypno5e trekt alle registers open, wat een tempo’s en  oorverdovend gitaar/drumgeweld. Overweldigend!

Persefone op z’n beurt trekt meteen de aandacht.  “Flying Sea Dragons” is een binnenkomer en grijpt ons meteen bij het nekvel. Beukend of eerder intiem, ze overtuigen met die dreigende tunes en banen zich een weg naar je donkere ziel. Deze band weet ons te raken.
De melodieuze nuances van Persefone (*****) voelt aan als een canvas om die donkere  emoties een plaats te geven. Qua instrumentatie dik ok dus.
Het was nu afwachten wat de impact van de nieuwe vocalist zou zijn.  De zang is echt een openbaring, een zuivere puurheid met emoscreams. De zang van Daniel Rodríguez Fly is sterk, rauw en helder; wat een bereik in die sound.
Muzikaal staat de band op scherp dus; als de registers worden open getrokken,  zoekt de gitarist letterlijk zijn publiek op. Er ontstaan spontaan enkele moshs en  een heuse circle pit. Die brede, diverse aanpak intrigeert. We zijn overtuigd!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Persefone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5724-persefone-11-02-2024.html

Hypno5e
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5725-hypno5e-11-02-2024.html

Stellar Circuits
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5726-stellar-circuits-11-02-2024.html

Lampr3a
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5727-lampr3a-11-02-2024.html

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism GRIMM, Necktwister)

We Are Open 2024  Vinger aan de pols in de Belgische scene en wat een diversiteit in eigen kweek!
We Are Open 2024
Trix
Antwerpen
2023-02-09 + 10
Erik Vandamme

Het is weer de tijd van het jaar. In Trix komen gedurende twee avonden, en op zes podia, een overaanbod aan Belgische talenten zichzelf aan een ruim publiek voorstellen: over  donkere paadjes naar intimiteit tot wilde feestjes en Dj's. Het komt allemaal aan bod op We Are Open.
De gezellige sfeer kwam ons eigenlijk al tegemoet bij het binnentreden van de zaal, waar een uiterst sympathieke security ons met een brede glimlach een leuke avond toewenste. Die gezelligheid bleef ook in elk van de zes zalen hangen bij het publiek.
Je zag duidelijk, dit is een publiek dat afkomt op een totale muziekbeleving. En ook dit maakt We Are Open als festival en concept zeer uniek; het is na al die jaren nog steeds grensverleggend.
Ons parcours was erg divers tijdens deze interessante tweedaagse. Ons verslag

dag 1 - vrijdag 9 februari 2024
We starten ons parcours in De Kelder met Head On Stone (****), het solo project van Nele Janssen (Peuk). In tegenstelling tot de energieke sludge van Peuk, gooit Head On Stone het over een eerder intimistische boeg, gezeten aan haar piano, en songs mee gedragen door haar brede vocals. Ze ontroert iedereen. Soms ontstaat er een lichte welving waarbij de norm wordt overschreden, maar over het algemeen is het hier de intense intimiteit die de rode draad vormt binnen haar set. Er hangt een half uur lang een sprookjesachtige magie. Mooi.

In de club wacht ons L?p?GangGang (****), een band die net die diversiteit hoog in het vaandel draagt. Je kunt op hun muziek niet echt een stijl kleven, en net dat trekt ons aan. In de performance gebeurt er vocaal als instrumentaal zoveel. We waren vooral onder de indruk van die tweestemmige zang, vrouwelijk als mannelijk. Het balanceert voortdurend tussen ingetogenheid en extravertie, waarbij de registers wel eens worden open getrokken, steeds in een golvende beweging. Met L?p?GangGang krijg je een zeer gevarieerde energieboost. Leuke kennismaking met dit collectief.

We bleven in de Club hangen, vlakbij de Bar … Bands mochten binnen een intiemer kader, dicht bij het publiek, hun ding doen. Maze (***1/2) onder meer … Hun energieke postpunk doet de zaal op zijn grondvesten daveren, op zich niets vernieuwends, maar ok, alles blijft een beetje diezelfde strakke lijn uitgaan, maar net door die boost aan energieke riffs en een waanzinnige zang, kregen we een rits adrenalinestoten te verwerken. Overtuigende set.


Levy Seynaeve en Wim Coppers, bekend van Wiegedood, stampten de band CROUCH (****) uit de grond. Jasper Hollevoet sloot zich als bassist aan. Het trio is geen onbekende voor ons, we zagen hen vorige zomer nog live aan het werk. "De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte.", schreven we over hun optreden op Catacombfest Open Air. Raar maar waar, ondanks dat ook nu alles op diezelfde muzikale lijn hing, stoorde dit in een goed gevulde Café totaal niet. Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels.

Hét absolute hoogtepunt van deze eerste festival avond volgde echter in De Kelder met het gekke gezelschap Brorlab (*****). Hun korte, krachtige songs bezorgden ons een oplawaai. In nog geen twintig minuten tijd werden we overdonderd door de mokerslagen. Ze schopten lekker om zich heen. Brorlab blies iedereen in de Kelder dan ook compleet weg. Wat een oerkracht straalde dit trio toch uit.
Wie houdt van punk met een ferme hoek af, is bij dit trio zeker op het juiste adres. Het klonk snel , vuil, geweldig en tussen de regels is er sprake van absurditeit. Drie muzikanten die verdomd weten waar ze mee bezig zijn in de vlijmscherpe riffs. De beweeglijke zangeres heeft een indringende, hoge stem. Duidelijk een meerwaarde in de sound!

Een band die we hadden aangestipt als 'must see' was Predatory Void (*****). De leden zijn geen vreemden in de scene: Lennart Bossu (Amenra, Oathbreaker, Living Gate), Lina R. (Cross Bringer), Kris Auman (ENDLINGR), Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, ex-Aborted) en Vincent Verstrepen (Carnation). Dit resulteert in een dosis donkere energiebommetjes. In de instrumentatie sterk overtuigend , maar ook die stem van Lina R. bezorgt je een krop in de keel.
Muzikaal gaat het van een zalvende schoonheid naar een vlijmscherpe sound; in hun duisternis ontstaat een warme gloed . Wat een gevarieerd aanbod. Predatory Void  laat de duistere muziek voor zich spreken.

Sam De Nef is ondertussen geen onbekende meer. Zo wist hij ons vorig jaar solo op Les Nuits Botanique te bekoren met zijn zachte vocals en zijn verbluffend gitaar spel. Deze keer gaat hij dus een samenwerking aan met Camille Camille. Een beeldend kunstenaar in combinatie met een warme stem, de perfecte aanvulling met wat Sam De Nef doet.
Na al dat overweldigende tijdens de avond, bracht Sam De Nef & Camille Camille (****) dus wat rust in ons hart. Een intrigerende hartverwarmende, intense set kregen we van hen.

dag 2 - zaterdag 10 februari 2024
Ook de tweede festivaldag starten we, net zoals op dag één in De Kelder met Amina 808 (****). Deze R&B /house artieste heeft niet alleen een zeer zwoele, warme stem, ze straalt zoveel speelplezier uit dat niet alleen de temperatuur in de Kelder stijgt,  maar ook je hart in vuur en vlam staat. Bovendien wordt op deze aanstekelijk muziek de dansspieren geprikkeld. We hebben hier een klasse entertainer. De ontwapende wijze waarop Amina 808 haar publiek aanspreekt en bespeelt, zorgt voor een brede glimlach. Beloftevolle artiesten binnen de R&B/house scene.

Naast alternatief, krijgt ook de doorsnee pop zijn plaats op We Are Open. Uwase (***) balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, met soulvolle kruiden.
Niet overdonderd, maar eenvoudig pakkend overtuigt het gezelschap. Uwase klonk braafjes, maar onderhuids noteerden we wat avontuur. Er zit alvast voldoende potentieel in dit combo, door de warme gloed in de sound en de soulfulle elementen.

In de grote zaal was het de beurt aan Mojo & The Kitchen Brothers (****). Hun heavy progressive rock roept associaties op met onder andere Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. Vooral die laatste halen we erbij door de vaak lange, intense gitaarriffs. Die langdradigheid in de instrumentatie, stoort echter nooit. De bandleden entertainen ons en sleuren hun publiek mee in deze oorverdovende muzikale wervelstorm. Een beetje headbangen is ons niet vreemd met hun muziek.
Dit is een waar genot voor de liefhebber van typische jaren '70 rock. Mojo & The Kitchen Brothers refereert naar die jaren , maar klinkt niet typisch gedateerd.

Bij Purrses (****) in de Bar draait alles rond het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, in de instrumentatie als in de vocals. Er zit een zekere melodieuze punk attitude verborgen ook.  Die verschillende elementen maakt Purrses bijzonder. Een overtuigende, fijne ontdekkingen op We Are Open 2024!

Toen we Rori (*****) zagen optreden op Corefest vorige zomer, schreven we: ''De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.'' In de Trix Club is ze gegroeid in haar kunnen. Haar vrij wulpse houding combineert ze op uitgekiende wijze met een eerder donker kantje. Ze entertaint haar publiek.
Puur muzikaal, vocaal en ook visueel gaat het in uitersten, wat de set boeiend houdt.  Ze wist hier een breed publiek aan te spreken.

TAKH (*****) is al van 2015 bezig en haalt elementen aan van Swans, met hun intense , opbouwende, oorverdovende sounds . The Black Heart Rebellion nodigde toen Annelies Van Dinter (Echo Beatty, Pruillip) uit als gastmuzikant, op de plaat ‘People when you see to smoke’, een gemeenschappelijke liefde voor doom en somberheid, samen met de rauwe, emotionele aanpak.
Vorige zomer zagen we het gezelschap nog in het Park van de Casino, Sint-Niklaas als support van Briqueville. We waren onder de indruk van hun bedwelmende riffs, knetterende drums en de best emo-beladen zang. Muziek die in de donkerte van de nacht tot z’n recht komt. In een volgepakt Café kregen we mokerslagen te verduren. Ook nu weer gingen de oren suizen en voelden we een helse sound over ons heen..
TAKH zorgt echter vooral voor een ondoordringbare muur van geluid, met dat even bijzonder emo-beladen kantje. Best indrukwekkend.

We besloten de avond in de Grote zaal met Captain Kaiser (*****) die gelijktijdig speelden met het voortreffelijke Ão, die in Club die uitgroeien tot een absolute topper. We zien hen binnen enkele dagen in de AB, …dus verkozen we nu Captain Kaizer  met een boven best punk feestje. De Grote zaal  was iets meer dan half gevuld, beetje jammer eigenlijk, want de energieke set van Captain Kaiser sloeg in als een bom.
Er is de beweeglijke, imposante zanger Sascha Vansant die in ontbloot bovenlijf elke kant van het podium opstuift en zijn publiek letterlijk opzoekt, met o.a. een lekkere moshpit.
Captain Kaiser speelt verschroeiend hard, luid en energiek. En in deze loudness band met een maatschappijkritische boodschap. POuur punk dus!
Een knallende afsluiter van deze tweedaagse We Aren Open. Mooi!
met een knal van formaat af te sluiten.

Neem gerust een kijkje naar de pics We Are Open 2024
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5704-we-are-open-2024.html

Organisatie: Trix, Antwerpen

Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie zoals je zelden tegen komt. Lees gerust   .
Het duo bracht nu een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om …
De intro is al veelbelovend , angst en gemoedsrust vinden elkaar. Intiem, weemoedig wordt de sound opgebouwd en krijgen we de prachtige “The landing”, “A thing line” en “Back to Back”. Een verdwaalde klank van violen komt als een zachte bries op je af, bedwelmende drums en gitaargepingel en een warme stem geven de sound elan en zeggingskracht.
De viool is belangrijk in het geheel, luister verder maar eens naar “Down under the sea”. De plaat klinkt verrassend , spannend, intens, gevoelig waarbij af en toe eens crescendo wordt gegaan , maar verder de intimiteit overheerst en je tot rust brengt.
Wat een fantasieprikkelende wereld en emoties borrelt hier op. “Man is Infinite as the void”  en “Cortex Collision” spelen hierop in; we horen een zweem David Bowie. We horen zijn adem op doordachte wijze.
Meer eigenheid horen op het lichtjes experimenterende en mystieke “Island Pala” en het zachtmoedige “Uterus”;  een pakkend, positief beladen slot hebben met “Make all dreams come true”.
'Man is Infinite as the void' overtuigt in een mooi muzikaal kader van integere, breekbare, soms brede instrumentatie en warme vocals.

The Landing 01:58 A Thin Line 04:05 Back to Back 04:34 No Surprise 02:08 Down under the sea 03:54 Cortex Collision 05:22 Less Skin to Touch 03:32 Island Pala 06:24 Uterus 02:48 Make all dreams come true 01:23

Luke 'Skyscraper' James was voormalig frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), producer, muzikant, componist en arrangeur, nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al enkele jaren op de voet, lees gerust het album 'Eight' .
De man blijft sterk actief , ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'.

Op “Circus” stampt This Twisted Wreckage al stevig om zich heen, doordacht en gedreven. Je voelt de energie in het nummer. Ze refereren naar die gekende eind jaren '70 - jaren '80 uit maar This Twisted Wreckage staat evenzeer in het ‘nu’. Er valt namelijk nog steeds wat te zeggen over wat mis gaat in deze wereld.
Het fijne aan vorige releases was de combinatie van die donkere gedachten en een dosis humor, naast die kenmerkende sound. Soms klinkt het wat prekerig, maar dat stoort allerminst.
Heel veel is er ondertussen niet veranderd sinds de laatste releases. “Bandwagon”, “Side Effects” en “I'm So happy” klinken cynisch en maatschappijkritiek ervaren we voldoende in “I got you” en afsluiter “Be true”.
Muzikaal zorgt This Twisted Wreckage voor een fijn, overtuigend postpunk/wave werkje af.
Muzikaal als tekstueel trekt '3x10=29' ons over de streep en onderstreept de klasse van deze ervaren rot in het genre.

Info https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/album/3x10-29

Tracklist: Circus 03:05 Get Your Hands Off Of Me 03:10 Bandwagon 03:02 Side Effects 03:06 Hacker (Hack Attack) 03:04 I'm So Happy 03:07 Eating Myself 03:06 In 30 Years 03:05 I Got You 03:05 Be True 03:08

Postpunk/New wave
3x10=29
This Twisted Wreckage

The Sound of the Belgian underground 2024 – Een geslaagde ontdekkingsreis – Verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop
The Sound of the Belgian Underground 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-02-02
Erik Vandamme

De AB in Brussel heeft al jaren een neus voor opkomend talent, die kunnen uitgroeien tot grotere bands die de Club of de grote zaal gor spelen en kunnen doorbreken op de festivals. The Sound of the Belgian Underground is intussen een begrip geworden. In het verleden werd dit georganiseerd in samenwerking met Subbacultcha, die nu onder de naam Different Class hun werkzaamheden verder zet.
Het concept blijft echter hetzelfde: een mainstream publiek laten proeven van wat de ‘Belgische Underground' te bieden heeft, met een avond vol live acts, en DJ's om de nachtraven onder ons dansend de nacht te laten induiken. De organisatie is nu ook weer in zijn opzet geslaagd. Door de overlappingen konden we helaas niet elke band zien, bij de ene bleven we wat langer hangen dan bij de andere, en ook de DJ acts na middernacht lieten we aan ons voorbij gaan.
Maar zoals bij elke editie deden we weer enkele fijne ontdekkingen, van een verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop, die al of niet een onderliggende boodschap hebben.

We starten de avond in de Club met Suzan Peeters (*****) die we vorig jaar reeds leerden kennen op BRDCST festival in AB. Lees gerust . De klanken van haar accordeon wordt geruggesteund door allerlei elektronische effecten, met een soort voetmassage apparaat dat zorgde voor extra trillingen. We kregen een adembenemende intimiteit en snerpende geluiden die onze oren onder spanning zette. Suzan Peeters brengt kleur en variatie met haar accordeon, die triggeren om het instrument zelf te ontdekken. . Wat een schoonheid verwezenlijkte deze artieste.

De formatie Sergeant (****) is een avant-pop band rond componist Benjamin Cools en acteur Ferre Marnef. De band balanceert tussen experiment met klank en beeld en aanstekelijke, opzwepende pop, die de dansspieren prikkelt. Er gebeurt van alles op het podium. Wat een klankenspectrum en chaotische brij door o.m. flute, gitaar, percussie en de zang. Een avontuurlijke, veelzijdige aanpak die intrigeerde.

In de 'Foyer' - de Bar naast de AB zaal - mochten artiesten in een hoek hun ding doen, intiem en dicht bij het publiek. Moenen & Mariken (*****) is een duo van muzikant/producer Neil Claes en actrice/schrijfster Maria Magdalena de Cort. Je krijgt aanstekelijke techno beats van Neil die worden ondersteund door de poëtische teksten van Maria Magdalena, die haar gal uitspuwt. Hier hoort een vleugje humor bij. Het doet ons wat denken aan een Patti Smith die op diezelfde doordachte wijze haar mening en visie verhaalt . Die poëtische inbreng heeft een punkattitude die het publiek verbaasde. Iedereen hield ervan. Het kwam goed tot zijn recht in die intieme bar.

We gingen even poolshoogte nemen in de Club bij Camille Keller (***) die zich als volleerde danser en theatraal componist over het podium bewoog; er waren mooie beelden op het scherm. Puur muzikaal brengt hij aanstekelijke beats die inwerken op de dansspieren, en zorgen voor een lekker, aangenaam feestje. Niet echt vernieuwend of grensverleggend, maar we zagen een talentvol performer die door zijn aanpak dans, theater en muziek perfect met elkaar verbindt.

We konden ons echter meer vinden in de daarop volgende act, Jo Rwaka (****). De rapper, zanger en componist brengt tussen alternatieve rap en R&B, met invloeden van hedendaagse muzen als BROCKHAMPTON en Tyler the Creator. Verkleedpartijen en zangers van alle allooi stoven het podium op. De opzwepende beats intrigeerden. Wat een entertainment en bijzonder rap/R&B feestje was me dat! De bonte, brede variatie aan stijlen, de verbluffende danspasjes  en vocaal vernuft zijn hiervoor verantwoordelijk. Mooi. Trouwens, Jo Rwaka brengt zijn verhaal op emotionele wijze en raakt de gevoelige snaar.
Kortom, een ultiem rap feestje, met een onderliggende boodschap.

Het contrast met wat gebeurde in de Foyer vlak erna, kon niet groter zijn. Zzangeres/muzikante Lazzaro (*****) overspoelde ons op bevreemdende, verstilde wijze.  Met een stilte, die ons rillingen geeft en je niet in slaap wiegt. Een groot deel van het publiek ging er net als Lazzaro zelf even bij gaan zitten. Op het einde van haar set haalde ze nog een gitaar boven; ze dankte bescheiden haar publiek. De fragiele, krachtige stemmen en de gedurfde sfeer gaan samen in een opzwepend ritme. Een sprookjesachtige wereld opent zich voor ons. Magisch!

We sluiten The Sound of the Belgian Underground af met het duo Youniss (****). Samen met drummer Tim Caramin baant de man zich een weg doorheen rauwe R&B, en weet het voldoende te kruiden. De knallende percussie en de emotioneel beladen vocals zijn vlijmscherp. Wat een intensiteit en geluidsmuur horen we.
Youniss dompelt ons onder in een feestelijke stemming en heeft ook een onderliggende boodschap klaar van opgekropte woede en frustratie. Sterk overtuigend deze set.
De 'underground' is in ons landje meer dan springlevend, deze Youniss wist dit op verbluffende wijze in de verf te plaatsen.

Organisatie: Different Class ism Ancienne Belgique, Brussel  

Eve Beuvens - Oerhert - Een spannend avondje poëtisch genieten

Er is in de media heel wat te doen rond het fenomeen Oerhert, het interessante project rond de gelauwerde poëzie van Astrid Haerens (laureaat Poëziedebuutprijs 2023), met muziek van MARIS & Jasmijn Lootens. Superlatieven waren tekort in de versmelting poëzie en muziek , waarbij de verkenning van de twee in de spotlights werd geplaatst.
In een goed vol gelopen Ha Concerts konden we Oerhert zien, samen met de pianiste Eve Beuvens als 'double bill'.

Eve Beuvens (****) laat haar piano spreken. In de sound borrelt de emotie naar boven. De integere muziek klinkt prachtig en weet te raken. Soms klinkt het intenser, forser en de combinatie zacht-harder maakt het boeiend. Een uniek pianospel waarvan de gevarieerde aanpak intrigeert.

Poëzie en jazz, woord en klank, het zit er allemaal in. Er wordt bij Oerhert (*****) in elk geval veel in beweging gebracht. ‘Emoties’ staan centraal in dit concept, en er ontstaat een balanceren in lichte dreigingen en zachte strelingen.
In 2022 werkten Haerens en Broeckmeyer  reeds samen aan een literair project rond vrouwelijkheid en maatschappelijk engagement; muzikaal onder de noemer van jazz en improvisatie.
Ze stellen hun album ‘Anger's Family Tree’ voor. Een plaat die ons al kon bekoren, maar live  nog beter tot zijn recht komt. De connectie met het publiek is er, we voelen het aan.
Muzikaal weten zij te intrigeren door ‘spoken words’ en hun kenmerkende lichtjes dreigende muziek te combineren. De emotioneel beladen zanglijnen zijn een meerwaarde.
Astrid Haerens dicteert de gesproken teksten uit haar boek, soms zingt ze gevoelig zelfs die teksten. Mariske Broeckmeyer omlijst het muzikaal. Zij weet met haar prachtige stem een mooi tegengewicht te bieden aan Astrid. Verder is er de spannende cello van Jasmijn Lootens; kortom, magie samen.

We waren onder de indruk van deze ‘double bill’; de combinatie woord, klank met de zang en spoken words waren uitermate spannend. Mooi  avondje poëtisch genieten!

Organisatie: Ha Concerts, Gent ism Jazz Lab

Wajdi Riahi Trio - Een culturele schokgolf

Jazz leeft! Dat merkten we onlangs nog aan de bloeiende scene tijdens het Brussels Jazz Festival in Flagey; met jonge, beloftevolle bands en talentvolle muzikanten die tekenend zijn voor wat Jazz nu te bieden heeft. Wajdi Riahi Trio (*****) is ook eentje die we best onthouden in deze scene; het is rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn Tunesische verleden.
Met opvolger 'Essia' slaat hij een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen die twee horizonten van de pianist: Tunesië  en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. De organische architectuur van deze (Noord-) Afrikaanse ritmes vermengt zich met de complexiteit van jazz.
Wajdi Riahi Trio zorgde voor een culturele schokgolf, kun je wel zeggen.

Wajdi Riahi Trio is goed op elkaar ingespeeld, samen met de pianist zijn het gelijkgestemden, 'soulmates' die dezelfde kant uitkijken en vooral bijzondere talent laten horen; het is een diverse trip van uiteenlopende culturen en stijlen.
Op de muziek van Wajdi Riahi kun je geen label kleven, het is belangrijk van wat zij samen doen. De vocals, met een Tunesische touch, zijn een meerwaarde aan de sound.
Solo ervaarden we een magisch moment van Wajdi aan zijn piano; hij ontroerde en bedwelmde het publiek met z’n spel en fluitende stem.
Verder was er de double bas van Basile Rahola, die een warm klankentapijt speelde, waarvan je stil werd. En Pierre Hurty tastte de mogelijkheden af van z’n drumstel. Het geheel klonk kleurrijk. Hoe mooi en veelzijdig was dit, intiem, breekbaar vals Soms heel intimistisch en breekbaar als lichtjes flirten met de geluidsnorm. Tot daar het eerste deel van de set die vooral rond de nieuwste release. draaide

In het tweede deel, na een kleine pauze, werden de grenzen nog meer afgetast. Het klonk nog kleurrijker. Het publiek werd zelfs letterlijk meegenomen op deze trip doorheen Tunesië als Brussel; we werden zelfs aangespoord lichtjes mee te zingen. De uitersten intrigeerden , gekatapulteerd van de ene naar de andere kant … en in wat een tempo boden ze het je aan. Het daverende, rechtstaande applaus onderstreepte wel hoe iedereen genoot van deze toch wel veelzijdige trip.
Wajdi Riahi Trio kwam terug voor een bis; alle registers trokken ze nog eens open; een wervelwind aan geordende chaos die deze twee culturen samenbracht en zachtmoedig deed botsen in aanstekelijke vibes.

Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!

Wajdi Riahi Trio - Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ism CC Sint-Niklaas)

Brussels Jazz Festival 2024 - Nduduzo Makhathini Trio - Tussen Jazz en Afrikaanse cultuur
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
Datum: 2024-01-20
Erik Vandamme

Brussels Jazz Festival 2024 zit op z’n laatst, het was een rollercoaster aan fijne avonden, die de grenzen in de jazz aftast. Vanavond was er de double bill van Afrikaanse jazz virtuozen, enerzijds drummer Asher Gamedze met zijn nieuwe album ‘Turbulence and Pulse’ en pianist Nduduzo Makhathini die de grens tussen spiritualiteit, jazz en folklore aftast met zijn twee kompanen.
Een zwoel avondje genieten dus met een boodschap, die jazz en Afrikaanse cultuur samenbracht.

Asher Gamedze (****) boeit niet alleen door zijn gedreven drumspel, de man heeft een verhaal. Dit uit zich in z’n mening van wat er in de wereld omgaat, in z’n bindteksten, alsook muzikaal in z’n, drumspel. De emoties druipen er van af.
Hij staat niet alleen op het podium. Trompet geschal weerklinkt als een verschroeiende walm, aangevuld door sax en aanstekelijke basstunes. Het totaalpakket intrigeert. Asher Gamedze verstaat ingenieus met z’n muzikanten, vooral de kunst om de instrumenten hun werk te laten doen. Mooi.

Ook Nduduzo Makhathin Trio (****) zijn poëten, verhalenvertellers. Het verhaal voel je evenzeer door het pianospel en in de zang.
Ook hier zijn we onder de indruk van de twee genres die elkaar moeiteloos vinden, de emoties (pijn, vertwijfeling, blijdscha) en de grensverleggende aanpak door de weemoedige contrabas, de drumpartijen, die snedig, gedreven en bombastisch klinken. Wat een schoonheid.
De Afrikaanse roots kan het trio niet verstoppen; het samenspel klinkt kleurrijk, ondersteund van de gevoelige, breekbare vocals van Nduduzo.
Op het einde van de set steekt hij een monoloog af , een lang gesprek met zijn publiek. Hier verkondigt hij uitgebreid zijn boodschap zonder te prekerig over te komen. Iedereen is evenwaardig, belangrijk, ongeacht wie je ook bent (afkomst, geslacht, huiskleur) of waar je ook woont in deze wereld. Een muzikaal sluitstuk volgt nog.
Dit optreden is dan ook de ideale afsluiter van een tiendaags festival van muzikale varianten in genres, die de grenzen wist af te tasten. Wat een diversiteit die ons aanhoudend boeide.

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2024 - Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble - Een spirituele jazz beleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-19
Erik Vandamme

Als een levende legende op een podium staat, die al circa vijftig jaar meedraait in het muziekwereldje, kan het verschillende kanten uitgaan. Ofwel krijg je een routineuze trip, waar het vuur een beetje uitdooft, maar je hebt die artiest toch nog eens 'live gezien'; of je krijgt een glimp uit een ver verleden, dat je emotioneel weet te raken, een hemelse magie waarbij de artiest als een jong veulen zijn ploeg aanspoort om er een onvergetelijke top avond van te maken. Dit was alvast het geval bij het optreden van Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble in een volgepakt Studio 4 in Flagey, Brussel, legendarisch kan je wel zeggen tijdens deze boeiende avond op Brussels Jazz Festival.

We starten echter in een goed gevulde Studio 1 met Work Money Death (****1/2), het project rond de knotsgekke saxofonist Tony Burkill; die in 2017 zijn debuut maakte bij ATA Records.
Het gezelschap improviseert maar al te graag. Het is een uurtje uitermate genieten. Ook al staat Tony zijn sax vaak centraal, je kunt niet voorbij de ingenieuze ingevingen van drummer Sam Hobss die zijn capriolen combineert met de meesterlijke multi-instrumentalist Daniel Templeman; met o.a. schelpen, klokken , tamboerijn zorgt de man voor speciale effecten in een bevreemdend mooie sfeertje. Pianist John Ellis intrigeert door z’n speelsheid en is een virtuoos in z’n vak; en er is ook nog de bas van Neil Innes. Richard Ormrod vult verder nog aan met fluit en percussie,  op de sax van Tony. De cirkel is rond op die manier. Ontspannen en met een humoristisch trekje dompelt dit gezelschap ons onder in een badje van pure improvisatie, een hemelse, hartverwarmende schoonheid.

In studio 4 doet Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (*****) er nog wat bovenop. Het niet meer zo jong ogende combo staat op het podium als jonge wolven. We voelen de speelsheid in de instrumentatie als in de vocals, zwoel en aanstekelijk klinkt het allemaal. Het prikkelt de dansspieren. David Murray op tenor saxofoon en Joe Bowie op trombone vullen aan, wat een magische sound en geheel met al deze muzikanten tesamen .
Verder waren we onder de indruk van het zangtalentvan Kahil El' Zabar zelf,  die met zijn bijzondere warme stem de sound elan geeft. Vuurwerk kregen we door de combinatie van percussie met o.m. de (alt)viool  van James Sanders, de spetterende cello klank van Ishmael Ali en Corey Wilkes’ trompet geschal.
Met een nieuw meesterwerk 'Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit’ bewees deze formatie dat het vuur na vijftig lange jaren nog steeds hevig blijft branden. Wat een improvisatie die live hier werd uitgedrukt.
Na de staande, daverende ovatie kwam het gezelschap nog eens terug; de set werd met een knal afgesloten o.m. door de percussie te combineren met Kahil’s uitzonderlijk zangtalent. Mooi overtuigend en sjiek!
Wat we hier zagen was gewoon legendarisch … Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble zorgde voor een indrukwekkende, spirituele jazz beleving.

In 2020 hadden we nog een interview met de band Bandler Ching, lees hier . Het was nu hoog tijd om ze live aan het werk te zien.
Na twee top prestaties was het echter bijzonder moeilijk voor Bandler Ching (****), die hun  debuutalbum 'Coaxial' kwamen voorstellen in de foyer, om de aandacht te behouden.
We zagen velen de zaal verlaten maar we bleven hier nog even …, want deze Brusselse muzikanten waren zondermeer goed op zo’n groovy avond. We hadden een aanstekelijke, veelzijdige mix van virtuositeit en speelsheid in hun instrumentatie, door de opzwepende drums, de verbluffende basstunes  en een opzwellende sax. Bandler Ching deed de temperatuur in de foyer tot een kookpunt stijgen. Wat een mooie besluitvolle avond met dit gezelschap!

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

The Last Hurrah !! - Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe

The Last Hurrah !! is een project de Noorse producer/muzikant/schrijver HP Gundersen. Door de jaren heen maakte hij voor zijn projecten gebruik van de talenten van verschillende muzikanten en zangers. 'Modern Nostalgia' is de laatste iteratie, van het meditatieve op de eerste twee, naar een popmelodie dat nogal weemoedig en melancholisch klinkt.
Genoeg reden voor een fijn interview met HP Gundersen over deze release . En we waren ook erg benieuwd naar zijn ambities en verdere toekomstplannen.

Hoe is 2023 verlopen?
Zoals we weten zijn het zware tijden in de wereld van vandaag en dat raakt me enorm. Muziek maken en opnemen is bijna een genezingsproces. Een mentale ontsnapping. Wat ik in 2023 heb gedaan op het gebied van muziek is dat ik naar Los Angeles ben geweest en een prachtig album heb geproduceerd met de Noorse legende Lars Lillo Stenberg in de fantastische analoge studio Electrosound van Jason Hiller. Daarnaast heb ik grotendeels nog een album opgenomen met The Last Hurrah :-) Ik heb thuis een studio en kan opnemen wanneer ik maar wil.

Na al die jaren heb je alles wel gezien denk ik? Of toch niet? Welke huidige artiest vind je het meest indrukwekkend en waarom?
Het gaat me er meer om dat ik geraakt word dan dat ik onder de indruk ben. Van de huidige artiesten zijn het ongetwijfeld Billy Strings en zijn band die me het meest aanspreken. Muziek met diepe wortels die tegelijkertijd spreekt in de hedendaagse tijd.

Tijden veranderen, in deze tijd kun je je muziek op Spotify, YouTube en social media zetten... waarom dan nog platen maken?
Componeren, spelen en opnemen is een diepe passie van me, dus dat zal ik waarschijnlijk blijven doen zolang ik leef. Het is geen zakelijk idee, zeg maar.

Ik koop nog steeds liever vinyl dan dat ik muziek op Spotify zet, maar het is een goede manier om nieuwe muziek te leren kennen, toch? Hoe belangrijk zijn sociale media eigenlijk voor jou?
Wat ik waardeer aan youtube is het archief van documentaires, concerten en interviews. Ik ben erg geïnteresseerd in muziekgeschiedenis. Uiteindelijk geef ik meer de voorkeur aan concertopnames dan aan studio-opnames. Eerlijk gezegd luister ik niet veel naar Spotify.

Met al je ervaring in de muziek als producer en muziekschrijver, en natuurlijk multi-instrumentalist, wat voor advies zou je jongere en nieuwe bands en muzikanten geven?
Bestudeer de muziek en muzikanten waar je echt van houdt zonder na te denken over hoe commercieel het is.

Dit interview gaat natuurlijk over de recente release van 'Modern Nostalgia'.  Het is het vijfde album van The Last Hurrah (!!). Wat zijn door de jaren heen de hoogte- en dieptepunten geweest tot nu toe?
Het feit dat het eerste Last Hurrah (!!) album, dat pure drone muziek was, door de grootste krant van Noorwegen werd uitgeroepen tot het beste Noorse album van het jaar, was op zijn zachtst gezegd onverwacht en een echte opleving. Ook de uitnodiging van Mojo Magazine om bij te dragen aan de remake van ‘Dark side of the moon’, met een interpretatie van “great gig in the sky” was enorm. In een omgeving in LA komen die bestond uit geweldige artiesten zoals Miranda Lee Richard, Rosa Pullman, Kyle McNeal, Sarabeth Tusec, Clare Means was geweldig!!!
De pandemie die een einde maakte aan grote plannen die ik had als organisator van Niche Festival was een echte domper. Het lukte me om in 2019 een festival te organiseren dat fantastisch was. Het stond zelfs uitgebreid in Billboard magazine.

Wat me als eerste opvalt aan dit schijfje, is dat het een heel andere weg inslaat. Het geluid verschuift meer richting Americana, Britse psychofolk en dat soort toestanden. Een bewuste weg ?
Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe. Het wordt ook gekleurd door wat ik op een bepaald moment gemeen heb met degenen met wie ik samenwerk. De laatste plaat is erg gekleurd door mijn geestesgemeenschap met mijn vrouw, componist en muzikant en voormalig sportlegende Cecilie Leganger.

Je omringt je met één voor één topmuzikanten, maar ook de vocalisten zijn 'hemels', én vooral... emotioneel geladen (een rode draad als het ware); is dit je meest emotionele plaat of hoe moet ik dat zien?
Aangezien ik zelf niet zing, heb ik een enorme waardering voor zangers. Zangers die ik echt mag en bewonder. En alle zangers die ik heb gebruikt zijn zelf belangrijke songwriters, die erin slagen zich de songs toe te eigenen en hun eigen ziel erin te leggen op een manier die het echt maakt. Of het mijn meest emotionele plaat is, daar heb ik nog niet over nagedacht, maar het is goed mogelijk. Ik zou ook zeggen dat de samenwerking met tekstschrijvers Leslie Ahern en Maesa Pullman een belangrijke dimensie is geweest in het verhaal van The Last Hurrah(!!).

Wat ik opmerkelijk vind aan dit project, is dat op elk van je vijf platen een andere deur opengaat. Van het meditatieve op de eerste twee, naar eerder een popmelodie die naar de weemoedige en melancholische kant gaat, waar komt de inspiratie steeds vandaan?
De eerste twee platen waren pure zelftherapie tijdens een zeer zware periode in mijn leven. Op akoestische drone gitaar kon ik mezelf in trance spelen. De eerste twee albums zijn op een heel ongebruikelijke manier opgenomen. Het uitgangspunt is dat ik heb opgenomen dat ik gewoon improviseer zonder enig plan en voor de beste opnames schreef Leslie of ik zelf teksten bij wat ik had gespeeld en zong Heidi Torsvik in unisono met de drone gitaar, om het vervolgens allemaal te orkestreren. MudfloWers en Los Angeles zijn erg beïnvloed door de ontmoeting met Maesa Pullman, de dochter van acteur Bill Pullman en ook de omgeving in LA waar ik door deze samenwerking mee in aanraking kwam. De laatste 3 jaar woon ik ver weg in de wildernis, in een natuurparel en geniet ik veel meer van de stilte dan voorheen. Maar in mijn hoofd is er altijd muziek gaande en dat is waarschijnlijk de muziek die ik op de laatste plaat heb bevestigd. Mijn innerlijke melodie.

Ik hoor hier soms ook een vleugje Frans Chanson voorbij komen, een bewuste keuze?
Al sinds de jaren zestig ben ik dol op Serge Gainsbourg en opnames met Jane Birkin, Brigitte Bardot, France Gall enz. Ik heb altijd gedacht dat Gainsbourg Maria Due geweldig zou vinden.

De gevarieerde manier waarop emoties worden gespeeld is sprookjesachtig, puur en teder maar je wordt niet in slaap gesust, dat is het grote pluspunt van deze plaat. Het doet me vermoeden dat er een verhaallijn in zit, is die er? Zit er een verhaal achter deze plaat ....
Zonder dat het een officiële verklaring is, had ik de ambitie dat de plaat een samenhangende reis zou zijn, waarbij elk nummer moeiteloos in elkaar overvloeit zonder een saai moment.

Wat is de volgende stap met dit project, ik bedoel met deze schijf ,komt alles wat je eerder hebt gemaakt een beetje samen in een magisch geheel, een soort samenvatting van al je vorig werk (denk ik toch); betekent dit dat je aan een heel nieuw hoofdstuk werkt, of hoe moet ik dat zien?
Zoals ik al zei, ben ik bijna klaar met een nieuwe plaat die ik ‘Melancolia’ ga noemen. En het is heel erg een vervolg op de A-kant van ‘modern Nostalgia’.

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De plaat heeft echt geweldige recensies gekregen. Dat is een goed gevoel, maar het belangrijkste is dat ik de plaat zelf geweldig vind.

Wat zijn de plannen voor 2024? En komen jullie ook naar België of Nederland met dit project?
Als iemand ons daar wil boeken zouden we dat geweldig vinden. Het is een geweldige live band?

Zijn er nog andere projecten naast The Last Hurray (!!)?
Ik ga in februari naar LA om een duo plaat op te nemen met een Noorse artiest. Zijn naam is Bjorn Tomren .Hij is heel bijzonder. Naast een geweldige baritonzanger wordt hij ook beschouwd als 's werelds meest vooraanstaande jodelaar en is hij ook een keelzanger van hoog niveau. Het wordt mijn muziek op zijn woorden. Hij is echt een geweldige schrijver.

Je hebt niets meer te bewijzen en je hebt weer een briljant juweeltje uitgebracht; zijn er na al die jaren nog ambities en doelen die je wilt bereiken (naast wereldheerschappij natuurlijk, maar dat wil iedereen inmiddels, toch? 
Ik wil gewoon gelukkig zijn met de kleine en belangrijke dingen in het leven. Liefde, vriendschappen en creativiteit.

dank aan Sjuul Kok (PMas)

https://www.youtube.com/watch?v=rKVPtcgeZi0