Het garagepunkkwartet Sprints komt uit Dublin. ‘Letter To Self’ is hun debuutalbum. Van de voorafgaande singles ("Up and Comer", “Adore Adore Adore" en het heerlijke "Literary Mind") kon vooral de laatstgenoemde onze aandacht vasthouden.
Sprints werd opgericht in 2019 en speelt schurende punkrock, beïnvloed door de vroege Pixies, Bahaus, Siouxsie Sioux, King Gizzard, Savages en LCD Soundsystem.
Hun EP ‘Manifesto’ uit 2021 en de EP ‘A Modern Job’ uit 2022 zorgden ervoor dat de muziekpers de band al in een vroeg stadium leerde kennen en de band begin dit jaar live te zien was tijdens ESNS in Nederland.
Zangeres, gitarist en lead-songwriter Karla Chubb zegt dat dit album tekstueel en inzake hoofdthema's heel persoonlijk en autobiografisch is, terwijl het sonisch een ruimte verkent die is geïnspireerd door een liefde voor gothic uit de vroege jaren ‘80, noiserock uit de jaren ‘90 en modernere muzikale invloeden. “Literary Mind” bijvoorbeeld is een spontane uiting van gelukzaligheid bij een beginnende verliefdheid.
Sprints heeft het over de meest kwetsbare momenten en doordrenkt die met diepgewortelde garagepunk. Ze willen emoties die als inherent negatief worden beschouwd –angst en woede - omzetten in iets positiefs. Sprints is op dit album tegelijk louterend, eerlijk, rauw en bijzonder aanstekelijk.
De lekkerste kersen op deze taart zijn naast de drie singles ook nog “Shadow Of A Doubt” en “A Wreck (A Mess)”.

Op dinsdag 13 februari staat Sprints in de Cactus Club in Brugge. Een dag later spelen ze in de Trix in Antwerpen.

https://www.youtube.com/watch?v=fLTI6gDyxGs

Sinds hun reünie produceren die van Asermoietuitkomt bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt is de herrezen punk/hardcoreband uit Heist-op-den-Berg. De band ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze konden. Het zijn genre- en generatiegenoten en vrienden van het net iets bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020, vol in de coronapandemie, werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het volgende album: ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Op het derde album, ‘Miauw’, is het nog wachten tot 2024. Als aperitief is er nu al de single en video van “Mijn Zin”. Daarvoor wist de band een leuke gastrol te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. De samenwerking stond in de sterren geschreven. Camerlynck kent zijn lokale en minder lokale helden (zie wat hij deed met Angel Crew) en er zijn tal van overeenkomsten: in de muziek, in het gebruik van het Nederlands en in het mengen van maatschappijkritiek, humor en sarcasme.
“Mijn Zin” is een leuke single. Heel rechttoe-rechtaan en het hele verhaal duurt niet langer dan twee minuten.
De releaseshow van ‘Miauw’ is op 20 april in Heist-op-den-Berg. Asermoietuitkomt wordt daarbij vergezeld van Rudlon (crossover in het Kempisch), Zombie Butterfly en Belgian Asociality.

https://www.youtube.com/watch?v=8CctGIr92w0

Firewind is de band van Konstantinos Karamitroudis, beter bekend als Gus G. De band werd opgericht in de Verenigde Staten in 1998, maar werd later een Grieks/internationale band. Gus G bouwde voor zichzelf een mooie carrière uit als topgitarist bij onder meer Ozzy Osbourne, Dream Evil, Mystic Prophecy en Arch Enemy. Firewind werd zijn speeltuin voor zijn solomateriaal, met een bezetting die vaak wisselt.
Als zangers voor Firewind koos Gus G wel altijd voor klasbakken, maar niet voor heel bekende zangers. Zo werd ook de Duitser Herbie Langhans aan boord gehaald. Prima zanger, maar je kan niet zeggen dat hij een palmares heeft waar je van achterover valt. Maar hij deed bijvoorbeeld wel mee op albums van Avantasia, Kamelot, Mob Rules en Rhapsody Of Fire en hij is inmiddels de vaste zanger van The Lightbringer of Sweden. In België kennen we Langhans als gastzanger op albums van Giotopia en Magic Kingdom. U wil nog meer Belgische connecties? Firewind-drummer Johan Nunez is geboren in Charleroi en zette zijn eerste stappen bij lokale metalbands als About: Blank en Suicide of Demons.
Firewind speelt regelmatig in ons land. Ze stonden al vier keer op Graspop en één keer op Alcatraz, maar op eigen kracht de grotere Vlaamse concertzalen vullen, dat deden ze nog niet.
Nog even terug naar Herbie Langhans. Hij is één van de eerste vocalisten die drie Firewind-albums na elkaar achter de microfoon staat: ‘Firewind’ uit 2020, ‘Still Raging’ van dit jaar en ‘Stand United’ dat in maart 2024 uitkomt en waarvan we al enkele singles kregen te horen in de aanloop. Dat deed enkel de Zweedse Griek Apollo Papathanasio hem voor bij Firewind. Om maar te zeggen dat er vertrouwen is tussen Gus G en Herbie Langhans.
Firewind bracht al live-albums uit, ‘Live Premonition’ in 2008 en ‘Apotheosis’ in 2012, maar met nu een vaste zanger aan boord leek het wel het juiste moment voor een nieuwe live opname. De plaats van het gebeuren voor ‘Still Raging’ is het Principal Club Theater in Thessaloniki, grofweg te vergelijken met de AB in Brussel. De opnames dateren van 2022, net na corona.
Op de setlist voor dit live-album stonden uiteraard heel wat tracks van het eerste Firewind-album met Langhans, uit 2020, maar toch ook weer niet zoveel dat je kan zeggen dat ‘Still Raging’ de live-versie van dat album is. Met zes tracks is het wel het beste vertegenwoordigd, maar er staan er dan weer vijf niet op het live-album. De band vulde aan met een overzichtelijke dwarsdoorsnede uit het hele oeuvre. Enkel van het debuut ‘Nocturnal Symphony’ uit 1998 heeft geen enkele track het nieuwe live-album gehaald. Leuk die “Maniac”-cover van Michael Sembello, maar die stond in 2008 reeds op ‘The Premonition’ en wordt live nog vaak gespeeld.
Het gekke is dat dit album het integrale concert van Thessaloniki is, op één track na: “Allegiance” met als gast Yannis van Beast in Black. Waarom die ene track ontbreekt, ook op de bijgeleverde Blu Ray, is niet meteen duidelijk. Misschien heeft het ermee te maken dat Yannis met zijn band bij een ander label zit. Het is ongeveer dezelfde set als die ze in 2022 op Dynamo speelden, maar dan met nog tien extra tracks.
Het publiek in Thessaloniki reageert super-enthousiast. Het moet in Thessaloniki dan ook één van de eerste grote concerten na corona geweest zijn. En voor de Grieken is Gus G na zijn passage bij Ozzy razend populair en dan is Thessaloniki ook nog eens een thuismatch. Gus G soleert dat het een lieve lust is en etaleert zijn talent met veel bravoure en drama. Live krijgen we zowat elke track in de ‘extended’ versie, maar ons hoor je niet klagen. Herbie Langhans laat horen dat hij een klasbak is, ook in een concert waar hij liefst 21 nummers moet zingen en waarbij hij meer dan de helft van die nummers speciaal voor die avond (en de generale repetitie daags ervoor in Athene) heeft moeten instuderen. De hele band heeft alle nummers goed in de vingers, maar als we heel streng zijn, is het toch Langhans die niet in elke track echt top is. Een paar keer haalt hij zijn eigen ambitie in bereik en volume net niet. Dat geeft tegelijk wat charme en patina aan deze opnames: de menselijke stem is uiteindelijk geen machine die je met een knop aan en uit zet. Het herinnert er ons aan dat we de perfectie eerder moeten zoeken in het gitaarspel van Konstantinos Karamitroudis.
Waar we Langhans wel op pakken met een gele kaart is dat hij de Griekse fans aanspreekt in het Engels. Grieks is geen makkie, dat beseffen we maar al te goed, maar een paar fonetisch geformuleerde zinnetjes uit beleefdheid, dat moet toch lukken?
Voorts kan je met die diehard Firewind-fans waarschijnlijk wel een paar avonden lullen over welke tracks nu ontbreken en welke misschien overbodig zijn. Firewind speelt zelden hun in 2002 opgenomen Scorpions-cover “Pictured Life”. Die had ik voor een live-album persoonlijk eerder eenmalig van onder het stof gehaald gezien dan de veel bekendere “Maniac”.
De Blu Ray is alles wat je van een Blu Ray mag verwachten. Prima beeld en geluid, niet zo veel extra’s. Misschien jammer dat er van dit live-album geen vinyl beschikbaar is, maar om dan 21 uitgesponnen nummers netjes in vinyl te persen, dat zou flink wat grondstof vergen.

‘Electric Angel’ was de eerste track die gecomponeerd werd door Frederik Strobbe, de man achter het Antwerpse project Darkvolt. Dat was in 2008 en hoe dat ongeveer moet geklonken hebben horen we in de ‘Demo’-versie van deze single.
De single-edit van ‘Electric Angel’ is een mix van EBM, industrial en techno, met in de overgangen vaag wat hints van new beat. Het heel dansbare nummer heeft niet de militante beats van een Front 242, maar in het algemeen klinkt dit wel donker en zit er een lichte gothic-dreiging in. Productie en mix zijn top.
Van de remixen kunnen de Club- en de Angels On Acid-mix mij maar matig bekoren. Van de Rogue Unit-remix word ik dan weer wel vrolijk.
Deze release past mooi in het rijtje van de recente releases van Aiboforcen, Silent Flag en Possibly Identified. DressCode Black is een sublabel dat misschien wat meer aandacht verdient.
Elektro/Dance
Electric Angel -single-
Darkvolt

https://dresscodeblack.bandcamp.com/album/electric-angel

The Fluffy Kitty Cats is een leuk grindcore-projectje met een grappig thema. Op het album ‘Cuddles’ staan 25 nummers met leuke songtitels die elk verwijzen naar iets uit de wereld van de katten: “Chasing The Red Dot”, “A Present On The Doorstep”, “I Prefer The Box”, “Purrfect Annihilation”, “Whiskers Of Doom”, … Of het in de lyrics ook effectief over katten gaat, kan ik evenwel niet bevestigen.
Eén van de bedenkers van The Fluffy Kitty Cats is notoir kattenliefhebber en slam/brutal death-legende Roy Feyen (Klysma, Human Barbecue, Royal Infanticide, Defenestration, …) en blijkbaar heeft hij hulp gekregen van Cedric Hannecart (Human Vivisection, Crypt Ripper, …). Misschien is dit album opgenomen ter nagedachtenis van Sus? Het concept op zich doet mij wat denken aan de cybercore-release van Torpedo Tits.
Geen enkel nummer van ‘Cuddles’ haalt de grens van 1 minuut en de meeste nummers bestaan uit niet meer dan een intro en een schijnbaar vervormde, diep-guturale oerschreeuw. En toch. Ook als dit album maar voor de grap is, heeft iemand er toch best wel wat tijd en moeite in gestoken. En het lezen van de songtitels is waarschijnlijk al net zo leuk als het bedenken ervan moet geweest zijn. Bovendien is met deze release een nieuw genre geboren: kittie-core.

https://vivisectmerch.bandcamp.com/album/cuddles

A Slice Of Life bracht in 2022 het fijne album ‘Tabula Rasa’ uit dat zowat overal lovende kritieken oogste. Dat album hebben ze gepromoot met een pak concerten en voor ze aan een volgend album beginnen, is er nu een interessante remix.
“What Doesn’t Kill Me” was misschien niet het nummer van dat album dat de meeste mensen zouden aangeduid hebben als ‘interessant voor een remix’, maar als ik hoor wat de Oostenrijker Ashley Dayour (The Devil & The Universe , Whispers in the Shadow, L’âme Immortelle) hiermee aanvangt, kan je enkel respect hebben voor die keuze. Haunting in de intro (heel anders dan het origineel), veel nadruk op de vocalen, een web van melancholie op een kaal, vertraagd ritme, … Prachtig.

Elektro/Dance
What Doesn’t Kill Me – Ashley Dayour-remix -single-
A Slice Of Life

https://asliceoflife.bandcamp.com/track/what-doesnt-kill-me-ashley-dayour-remix

Het was even wachten op nieuw werk van Mooneye. Nu we de nieuwe single ‘Branches’ gehoord hebben, weten we opnieuw dat geduld meestal beloond wordt.
Dit is een puur en onversneden singer-songwriter-kunstwerkje dat in opbouw, toon en arrangement de oudere muziekliefhebbers zal doen terugdenken aan de jaren ’70. Toen zangers nog de tijd kregen om een song te smeden met talent en ervaring. In elk lied konden ze een klein stukje van een groter verhaal vertellen. Denk aan Tim Hardin, Joni Mitchell en Paul McCartney.
De producer was Koen Gisen (Meskerem Mees, The Bony King Of Nowhere) terwijl de mixing in handen was van Jolan Decaestecker (Ão). Het tweede album van Mooneye komt uit op 23 februari.

https://www.youtube.com/watch?v=Nrwcku09aA0

Eerder deze single bespreking van de te verschijnen cd Lover To Stranger -single- (musiczine.net)

Objector - In Wacken zijn ze nog niet van ons af

De overvloedige regen en overstromingen die ons land de voorbije maanden, deden ons terugdenken aan de voorbije zomer. In augustus stond een Belgische band klaar om op de heilige grond van Wacken op te treden, maar de band zag zijn concert letterlijk en figuurlijk in het water vallen door lokale wateroverlast. Musiczine ging eens vragen aan Objector, de winnaar van de Belgische Wacken Battle, of die tegenslag inmiddels doorgespoeld is.
Lees de review hier Wacken Battle 2023 - Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle (musiczine.net)

Met welke ambitie hadden jullie je voor deze de Belgische Wacken Battle ingeschreven?
Objector: Eigenlijk hadden we ons gewoon ingeschreven om een extra optreden te hebben. Onze verbazing was groot dat we door de eerste selectie kwamen en daadwerkelijk ook de halve finale mochten spelen. Pas toen we die wonnen, kregen we het gevoel dat we een kans maakten om een droom in vervulling te zien gaan.

Jullie sprongen er in die wedstrijd wel een beetje uit tussen de deelnemers. Vaak zijn dat jonge bands met weinig ervaring. In de finale stond met Hope Erodes nog een andere ervaren band. Was dat voor jullie de te kloppen concurrent?
Objector: Wij vonden dat de meeste bands tijdens de halve finales en finale wel veel kans maakten. Elke band had volgens ons wel een goede troef om te kunnen winnen. En Hope Erodes stak er inderdaad een beetje uit, maar ook Secondhand Saints, Promise Down, Unravel,.. om er maar een paar te noemen.

Ik maakte in mijn verslag over die wedstrijd een opmerking over de korte broek en sandalen van jullie zanger Bock. Is dat iets waar jullie wakker van liggen?
Objector: Wij hechten erg weinig belang aan onze outfit op het podium. Het gaat ten slotte – toch voor ons - in de eerste plaats om de muziek. Dat andere artiesten of bands een stage-outfit willen dragen is hun keuze. Zolang je je er goed bij voelt, maakt al de rest weinig tot niks uit. Wij vinden dat er nogal snel wordt gekeken of er een stage-outfit aanwezig is, en dat de band of artiest vooral daar dan op beoordeeld wordt. Vele outfits worden vaak overschat.

Kort voor de finale stapte jullie toenmalige drummer uit de band. Was dat iets dat er al langer zat aan te komen?
Objector: We voelden al iets langer dat dat er zat aan te komen. Of hij nadien spijt heeft dat hij daardoor niet mee kon naar Wacken, weten we niet. Hij had aangegeven dat hij bij de band zou blijven tot we iemand nieuw hadden en dat was dus tot kort voor de finale het geval.

Hoe zijn jullie bij de nieuwe drummer Ricardo (ex-Cathubodua) uitgekomen?
Objector: Eigenlijk heel toevallig. Ricardo contacteerde ons voor een optreden, om een band te vervangen die op het laatste moment moest afhaken. Wij konden op dat moment ook niet, maar ik zag zijn profiel en merkte op dat hij een drummer was. Ik heb hem gewoon de vraag gesteld of hij niet geïnteresseerd was in Objector en na een paar dagen was hij onze nieuwe drummer.

Objector stond in augustus dan op Wacken helemaal klaar op het podium om te beginnen spelen, maar jullie kregen na de soundcheck geen ‘go’ van de organisatie door het slechte weer. Probeer eens onder woorden te brengen hoe groot de teleurstelling was
Objector: Dat was kut! Wij stonden inderdaad backstage helemaal klaar. De band voor ons (die het festival zou openen) had een lange soundcheck gedaan en iedereen die op dat podium speelde, kreeg een set van slechts 20 minuten, dus wij moesten wel al vroeg klaar staan. Na een drietal uren en een paar keer uitstel kregen we dan het besluit te horen dat we helemaal niet zouden spelen. Op dat moment heerst er vooral ongeloof en teleurstelling, zelfs al voelde je dat wel aankomen. Een aantal andere bands waren echt wel razend. Terecht misschien, want er waren bands bij die een lening hadden moeten aangaan om tot in Wacken te geraken. Er werd toen ook wel meteen beloofd dat de bands die toen niet konden spelen in 2024 mochten terugkeren. Een uur later waren de gemoederen bij ons al wel een beetje gekalmeerd en konden we genieten van de backstage en het festival. Dat is ook wel de moeite waard. Voor ons als band zagen we een mooie droom letterlijk in het slijk vallen, maar we kunnen dat wel relativeren.

Is het intussen officieel bevestigd dat jullie in 2024 opnieuw naar Wacken kunnen voor een concertje?
Objector: Ja hoor. Die Duitsers zijn nog niet van ons af. We gaan daar in Wacken echt wel laten zien waar Objector voor staat. We’re gonna kick ass!

Genoeg over Wacken. Het is al even geleden dat Objector nieuw materiaal opgenomen en uitgebracht heeft. Zit dat er aan te komen?
Objector: Dat zit er zeker aan te komen. Door het intensieve repeteren voor Wacken en door het inwerken van onze nieuwe drummer werd dat doel nog maar een keer achteruitgeschoven. Maar we zijn er volop mee bezig. Verwacht niks nieuws. We blijven spelen wat we graag spelen. Uiteraard zal Ricardo zijn eigen ‘stijl’ kunnen integreren, maar de meeste nieuwe nummers waren al gevormd voor hij bij de band kwam. Hier en daar zal er wat bijgeschaafd worden en ik hoop dat Ricardo als Mexicaan wat van zijn roots kan meegeven.

Op Wacken kunnen spelen, dat kan soms al eens een paar deuren openen. Is er daardoor interesse gekomen van een label, een booking agency of endorsements? Of van een Graspop of Alcatraz of buitenlandse festivals?
Objector: Voorlopig nog niet. Het is ook dubbel. We stonden daar wel op de affiche, maar we hebben ons daar nog niet kunnen bewijzen als band. Het zou natuurlijk heel mooi zijn mochten we daardoor iets dergelijks in de wacht kunnen slepen.

Jullie agenda voor dit jaar zat al goed vol en volgend jaar staan jullie alvast op de Miracle Metal Meeting in Deinze, met o.m. Venom Inc, Sinister en Nervosa. Naar welke van de andere bands op de affiche kijken jullie het meeste uit?
Objector: Allemaal! We zijn enorm blij en trots dat wij mee op de affiche staan tussen die mengeling van legendarische bands en nieuw geweld. Ook tof dat Unravel, een mede-finalist van de Wacken Battle, dit fetsival opent.

De Brielpoort was vroeger heel bekend als concertzaal voor onder meer Slayer, Pantera, Faith No More, Testament, Iced Earth, AC/DC, Motörhead, Alice Cooper, Scorpions, …. Is dat iets dat bij jullie tot de verbeelding spreekt of is de Brielpoort gewoon een concertzaal met een podium dat wat groter is dan anders?
Objector: Een groter podium is altijd wel wat leuker en als daar dan nog wat grootheden op hebben gestaan dan is dat ook heel tof, maar uiteindelijk staan wij daar om ons eigen ding te doen en hopelijk geniet het publiek daar dan net zo van als van al die legendarische bands die daar eerder speelden.

Deinze heeft behalve de Brielpoort ook nog de Elpee. Daar speelden jullie al samen met onder meer Izegrim en Krisiun. Goede herinneringen?
Objector: Zeker, dat was heel leuk om te doen en super gezellig. Katelijne is een enorm toffe bazin en we hopen daar nog vaak te mogen optreden.

Jullie zijn als band al even bezig, maar er lijkt in Vlaanderen een nieuwe generatie van thrash en thrash-death bands op te staan, met o.m. Scarificator, Cobracide, Axident, … Zijn er in Vlaanderen wel genoeg zaaltjes, festivals en publiek voor zoveel lokale thrashbands?
Objector: Er zijn nooit genoeg zaaltjes voor eender welk genre. En hoe meer thrash hoe beter! Het is wel jammer dat er een aantal venues zijn verdwenen.

Jullie zouden onlangs in de Little Devil in Tilburg spelen. Als band uit Turnhout (heel dicht bij de grens met Nederland) zou je verwachten dat jullie vaker over de grens gaan spelen?
Objector: Dat optreden als support van de Amerikaanse band Toxik in Tilburg werd afgelast vanwege een ongeval met hun gitarist. Nederland hebben we inderdaad nog maar een handvol keer gespeeld als band, maar ook daar proberen we werk van te maken. Makkelijk is het geenszins.

De Wacken Battle winnen heeft Objector een boost gegeven. Wat staat er nog op de bucketlist van de band?
Objector: Alles wat ons pad kruist bekijken we als een bonus. Uiteraard is onze bucketlist nog niet helemaal afgevinkt. Openen voor een grote band als Kreator, Exodus of Overkill is nog steeds een droom voor ons. Op Graspop en Alcatraz kunnen staan, dat zou natuurlijk ook heel fijn zijn. En een keertje over het water (in de UK) of richting het zuiden van Europa zien we ook nog wel binnen onze mogelijkheden. Maar we nemen de dingen één voor één en we zien wel wat er lukt.

Bedankt voor het interview

The 925 - Snedige garagerock met veel branie
The 925 + The Dirty Denims

The 925 en The Dirty Denims uit Eindhoven hebben elkaar uitgenodigd voor concertjes waarbij elk in zijn thuisregio headliner is. The 925 koos ervoor om zijn luik te organiseren in De Harmonie in Oudenaarde, de thuisstad van een deel van de band.
Het retour-optreden is dan op 1 december in de Mezz in Breda.

De avond nam een trage start. The Dirty Denims mochten om 20 uur als eerste op het podium van toch wel één van de charmantste venues van Vlaanderen en de regen had blijkbaar nogal wat mensen geïnspireerd om wat later te vertrekken. Of misschien dachten mensen dat de band niet stipt zou beginnen …
The Dirty Denims zijn zeker geen onbekende band meer in Vlaanderen. Hun passage in tal van clubs en festivals hebben voor een mooie fanbase gezorgd. De Denims doen alles in eigen beheer en dat gaat misschien niet zo snel als wanneer een groot platenlabel zwaar in je band investeert, maar ze spelen behalve in Nederland en België ook heel vaak in Duitsland en Spanje, en dat gebeurt heus niet vanzelf.
The Dirty Denims hebben al heel wat EP’s en albums uit en nu zijn ze bezig met de promotie van een reeks singles (“Guestlist” en “Victory”) die straks wel weer op een nieuwe release zullen staan, terwijl er natuurlijk ook best wel wat ouder werk op de setlist stond. Openen doen de Denims sinds 2019 bijna onafgebroken met “Ready, Steady, Go” en ook “Fit In, Stand Out” en “Dirty Job”  – de volgende op de lijst – staan al meer dan 10 jaar vooraan in de set.
De Denims kozen er in Oudenaarde voor om enkel eigen werk te brengen en dus geen covers te brengen, hoewel dat misschien had kunnen helpen om het publiek wat sneller te laten ‘ontdooien’. Ook het eigen werk en het enthousiasme en spelplezier van deze band misten hun effect niet. Na een paar nummers waren ze in de bierstad al flink aan het meebrullen en gingen de vuisten in de lucht. Mirjam is dan ook een perfecte publieksmenner – de Joan Jett van de Lage landen - en ze beseft maar al te goed dat rock ’n roll vooral entertainment is. Het publiek een leuke avond bezorgen is belangrijker dan dat je je releases perfect staat na te spelen.
Deze Nederlandse band heeft met Sebastiaan Verhoeven zowaar een Belg op bas. Je kent hem misschien ook van Hell City of Woyote. Op het podium begint Seb stilaan zijn stek te vinden in de happy hardrock van de Denims. Mirjam en gitarist Jeroen zoeken constant de rand van het podium op om meer contact te maken met het publiek en doen zelfs samen een rondje langs de meest enthousiaste mensen als de set er bijna op zit.
De leukste momenten in het concert van The Dirty Denims in Oudenaarde waren “Make Us Look Good”, “Creatures Of The Night” en “Turn Off The Radio”.
Voor The Dirty Denims was dit alweer een veldslag gewonnen in de verovering van de zuiderburen.

The 925 (spreek je uit als Nine To Five) staat al net iets verder in de zoektocht naar een ruim publiek in Vlaanderen. Deze band kon al prestigieuze zalen als de Vooruit in Gent en de AB in Brussel laten vollopen en op 28 maart mogen ze nog eens naar die AB, nu als headliner.
De band is een mix van jong geweld en ervaren rotten als Luc Heyvaerts (Gorki, …) en Egon De Mil (Bøm, Up Your Mule, Lector. The Hill, …) en het mooie is dat dit zestal elkaar gevonden heeft in een gezamenlijke liefde voor de gejaagde garagerock van The Sonics, wat enkele decennia na de hoogdagen van die band zeker geen evident gegeven is. Dat vertaalt zich niet enkel in twee covers van The Sonics in de setlist (“I Don’t Need No Doctor” en “Have Love, Will Travel”), maar ook in een prominente plaats voor de sax in het geluid van de band. The Sonics en the Hives zijn goede referenties voor als deze band het gaspedaal induwt. Als ze de riem even lossen, kruipt er soms wat van een Nathaniel Rateliff in de set.
Voor het publiek in Oudenaarde is The 925 al een stuk vertrouwder en wat ook helpt: live loopt deze band over van enthousiasme en spelplezier. Zanger Bram is grappig in zijn bindteksten en is vooral de ceremoniemeester die alles in goede banen leidt. Ondanks dat ze met zes op het podium staan, krijgt iedereen zijn moment in de spotlights. De Harmonie heeft een relatief hoog podium en Bram vraagt en krijgt van het publiek een ‘catwalk van bartafels’ om dichter bij de fans te kunnen komen. Zodra de stabiliteit daarvan getest is, gebruikt de band die catwalk met veel plezier, tot hilariteit van de fans.
De meest memorabele tracks van The 925 in Oudenaarde waren het nieuwe “Karma”, “Fake Love” en “June”, maar voor het publiek was dit één groot feestje.

Organisatie: De Harmonie, Oudenaarde

Vision Master is een tweemansband uit Washington die zopas hun debuutalbum ‘Sceptre’ uitbrachten bij het Italiaanse label Gates Of Hell Records. Ze kozen voor heel klassieke heavy metal en hardrock en klinken op een paar tracks bijzonder catchy.
Reuben en Dan kennen elkaar van bij hun vorige band Funerot, maar het duurde tot bijna 10 jaar na de split van die band vooraleer ze startten met Vision Master. Muzikaal ligt dit project dan ook mijlenver verwijderd van de death en horror van Funerot. De absolute ster van dit duo is Dan Munro. Hij is goed voor heel aangename vocalen (hij klinkt soms eerder Brits dan Amerikaans) en voor heel degelijke riffs. De fundering op bas en drums wordt gelegd door Reuben.
Op openingstrack “Wolves In The Shadows” zit hier en daar een break en tempowissel die nog verwijst naar de nerveuze deathmetal van Funerot, maar voorts tapt Vision Master uit het vaatje van de klassieke heavy metal, met meezingbare refreinen, vlot te volgen clean gezongen lyrics, eenvoudige en toch catchy melodielijnen, ... het tempo ligt in de meeste tracks hoog en dat is ook wel best aangenaam, want deze duo-band moet het voor een deel hebben van de drive die ze in hun muziek steken.
Er is één absolute uitschieter op dit album en dat is “Knife In A Velvet Glove”: hier klinken de vocalen van Dan in het refrein een beetje als die van Brett Andersson van de Britse rockband Suede en een paar riffs van deze song doen denken aan The Darkness. Eens ze op dreef zijn, is er niets aan dit nummer dat je niet goed kan vinden, of het moet de rommelige intro zijn. Het is gewoon een instant-klassieker.
De andere tracks op ‘Sceptre’ die net iets beter zijn dan gemiddeld, zijn “Sandstone”, “Wet Net”, “Thin Veil” en “Arc Terminal X”, met een gitaarsolo van nog een ex-Funerot (Sean).

https://visionmaster.bandcamp.com/album/sceptre