50 jaar na de eerste berichten laait de strijd tussen de Beatles en de Stones opnieuw op. Op nauwelijks enkele weken van elkaar brengen beiden nieuw materiaal uit. Voor de Beatles is dat uitzonderlijker dan voor de Rolling Stones, want van de vier Beatles liggen er al twee onder de zoden.
We gaan jullie niet vervelen met het hele verhaal achter de nieuwe Beatles-song. Dat heeft uitgebreid het nieuws gehaald en de essentie is dat een demo van een John Lennon-song werd gepimpt tot een Beatles-nummer met alle toeters en bellen. Er bestaat zelfs al een documentaire over de lange weg die het nummer heeft afgelegd tot de release van dit jaar.
We beperken ons hier tot de kern van ons bestaan als reviewer: is “Now And Then” ook een goed nummer? Het is verfrissend om John Lennon’s stem in een nieuw nummer te horen en het nummer heeft door de gebruikte aanpak ook wel echt de flair en de vibe van een Beatles-nummer gekregen. Producer George Martin en het hele team hebben alles uit de kast gehaald en dat verdient een pluim. Maar onder al die opgeblonken glans en strijkersarrangementen zit een matig Lennon-nummer.
Het is geen echte breakup- of goodbye-song. De boodschap is ‘ik mis je af en toe’. Dat is weinig flatterend voor zowel de brenger als de ontvanger van de boodschap. Het klinkt eerder als een slechte grap van een ex of een vriend die alle banden doorgeknipt heeft. Ook in de oorspronkelijke melodie op piano zit weinig Beatles-magie. Er wordt wat psychedelische gitaar aan toegevoegd, zoals in de laatste Beatles-nummers, maar om dat te laten passen op de piano-ballad die “Now And Then” eigenlijk is, was heel wat kunst- en vliegwerk nodig.
Deze late en vermoedelijk laatste Beatles-single brengt ons niet in extase, maar is wel goed voor een goedkeurende glimlach …

The Beatles - Now And Then (Official Music Video) - YouTube

N.E.L. & J.P is het duo van de Gentse punkdichteres Nel Mertens en Jean-Pierre De Brabander van onder meer This Can Hurt. Hun debuutsingle “Zelfbeeld Van Denaldie” sloeg in Vlaanderen in als een bom. Een instantklassieker voor elke volgende new wave-party. Na die debuutsingle kwamen nog het swingende en pulserende “Huidhonger” en daarna het heel dansbare “Hamartia”.
Die singles werden gebundeld in de digitale EP ‘Honger’, samen met evenveel nog niet uitgebrachte nummers. De combinatie van uitdagende en tegelijk herkenbare lyrics in het Nederlands en synthwave die wisselt tussen dreigen en dansen, werkt op de drie singles perfect. Hoe hoger het tempo, hoe beter het huwelijk met de vocalen. Als het tempo zakt, zoals op “Ik Beken”, wordt dit toch weer eerder poëzie met een achtergrondmuziekje. In de finale van deze track wordt dat ruimschoots goedgemaakt door gestaag op te bouwen naar een crescendo. Op “Traan”, de relatief trage openingstrack, kleven de woorden misschien ook nog wat te veel aan het papier (meer schrijftaal dan spreektaal). Dan doet het dromerige “Slapeloosheid” het beter, omdat je niet aanvoelt dat dit poëzie is.
De gelijkenis met Anne Clark ligt voor de hand door de combinatie van synthwave/postpunk en poëzie. Maar dat gaat voorbij aan de lange traditie die we in Vlaanderen hebben in Nederlandstalige postpunk en wave: Arbeid Adelt, Aroma di Amore, Kommeniste, Mensen Blaffen, De Delvers, de Brassers, ...
Dit duo heeft het voordeel dat ze nog alle kanten uitkunnen: extra mensen erbij, covers of vertalingen, een concept-album, remixes, de grenzen van het genre aftasten, … De toekomst ziet er mooi uit.

https://neljp.bandcamp.com/album/honger

The Damned Few komen uit Overijssel, Nederland. “Someday” is de tweede single in de aanloop naar hun debuutalbum. Wat een single is dit wel niet geworden?
“Someday” werd in tien minuten geschreven door frontvrouw Dion Legebeke, al liggend op de bank. “Sommige liedjes komen gewoon uit het niets. Het leven is soms niet alleen maar zonneschijn, regenbogen en leuke kittens. Soms is het leven donker, kut, koud en leeg. Maar als we maar vaak genoeg doen alsof het allemaal wel goed komt, komt het misschien ook wel goed allemaal”, zegt Dion over deze single.
Aan deze powerballad van The Damned Few kleeft een hele jaren ’90-vibe. Denk aan een mix van Skin van Skunk Anansie, de jonge versie van Anouk en dan nog Wat Blues Pills erbij en dan ben je er bijna. Wat een strot, wat een energie van deze band, wat een heerlijke song.

https://www.youtube.com/watch?v=6IyDC41Snv0

Het nieuwe album van Prong liet zes jaar op zich wachten. Die lange wachttijd komt enkel door de viruspandemie, ook omdat er een paar leuke dingen gebeurd zijn in het privé-leven van frontman Tommy Victor. Niet dat ‘State of Emergency’ een echt happy-gevoel heeft, wel is het een volbloed Prong-album geworden.
‘State of Emergency’ opent met “The Descent”. Deze song biedt een mix van agressieve heavy metal en thrash. Het tempo ligt hoog en de lyrics klinken militant. Het is tijd voor revolutie en met “The Descent” krijgen we daar van Prong meteen de soundtrack voor. Titelsong “State of Emergency” klinkt – ondanks de titel – veel minder urgent dan de vorige song. Victor’s lyrics zijn hier vooral prekerig. De gitaren zijn wel heel agressief, op een East Coast-manier. Het nummer sleept zich naar een einde dat eigenlijk veel te laat komt. Dit had een stuk compacter en gebalder gekund. De solo op deze song werd ingespeeld door Mark Rizzo van Ill Nino, Soulfly en Cavalera Conspiracy.
“Breaking Point” heeft een intro waar je helemaal mee bent of die je verfoeit. Er is geen middenweg. Het is wel de aanzet voor een leuke in-your-face-song. Opnieuw heel militant, op een hardcore-manier, maar met twee voeten in de heavy metal en ook een nieuwe parel in de Prong-catalogus.
Op de eerste gitaarlicks van “Non-Existence” lijkt wat ruis te zitten. Zoals in de tijd toen bandjes demo’s opnamen op cassette. Het is de aanloop naar een heel klassieke rock-track (zeker in songopbouw), maar dan met dik aangezette, vette en groovy gitaren als extra.
Aan herkenbare intro’s zeker geen gebrek op dit album. Die van “Light Turns Black” herken je vast al bij de tweede keer dat je het album luistert. Eens voorbij de intro wordt het bij Prong al eens dertien in een dozijn, maar op deze track is er gelukkig een lekker meebrul-refreintje.
“Disconnected” valt op omdat het een popsong is en geen metal of rock. Er zit vooral flink wat postpunk in en de vocalen en gitaren klinken heel anders dan de rest van het album. Wel een goede song, maar misschien niet echt een Prong-song of niet echt thuishorend op deze ‘State of Emergency’, maar dan heb je weer dat die grote variatie net het handelsmerk is van Prong. Maar hier rekt Tommy Victor de grenzen van zijn band en sound toch wel heel ver op.
Naar het einde van het album valt Prong een beetje in herhaling. Wel geven we nog een duim omhoog voor het bijzonder militante “Back (NYC)”, waar wel nog een sense of urgency uit blijkt. Het album wordt afgesloten met de Rush-cover “Working Man”, dat hier een aardig Lemmy-jasje krijgt aangemeten.

Steve Michielsen heeft een verleden bij Smooth Lee, The Swinging Party en nog wat reggae en dubprojecten voor hij startte met Steve Leon & The Accusations. Eerst was het overigens Steve Leon & The Suspicions. Hun eerste EP heette ‘A Slight Hunch’ en die brachten ze in eigen beheer op cassette uit. Waar we het hier over hebben is hun tweede EP die ze deze zomer uitbrachten.
‘Louche’ herneemt twee nummers van ‘A Slight Hunch’: “Winter Garden” en “All I Can Give”, waarvan vooral “All I Can Give” een goede zet is. Met die lichte dreiging, het schuifelende ritme en die roots/americana/alt-country-sound roept dit herinneringen op aan The Triffids, Steve Wynn en Nick Cave. “Winter Ballad” is een folky ballad die weinig losmaakt.
Het rockende “Too Little Too Late” doet mij dan weer wat denken aan The Jayhawks of Thee Holy Strangers. Nog beter klinkt het op “The Restless Kind”, met echo’s van Handkerchief en Green On Red. Met die vrouwelijke backing vocals zo prominent aanwezig bovenop die banjo lijkt dit een americana-versie van “White Beauty” van The Establishment, voor wie zijn Belpop-klassiekers kent.
We hebben nog meer referenties. “Don’t Let Anyone In” is een topnummer waarop Steve Leon zingt als een zwoele, Engelstalige Guido Belcanto. En dat mag zeker als compliment tellen. Hetzelfde timbre, hetzelfde ritme, diezelfde hang naar wat over-the-top-melodrama, … En hoe die viool en die pedal steel tegen elkaar op gaan, … subliem gewoon. Super productie en arrangementen ook, op dit nummer.
Niets dan lof dan voor ‘Louche’? Als we echt streng zijn, zit hier nog wat groeimarge op. De indie-invloeden mogen nog veel meer naar voren komen in de lyrics en in de muziek. Mila mag misschien vocaal wat meer ruimte krijgen. Een externe producer die met autoriteit een ander zijn darlings killt, misschien. Maar daarmee gaan we voorbij aan het talent dat deze band hier ten toon spreidt. Deze band heeft bij de start hard moeten knokken voor wat speelkansen en erkenning. Het gebeurt zo vaak bij Belgische bands dat die erkenning er pas komt eens het buitenland voor de bijl gaat en dat is ook hier gebeurd, met dank aan een Duits label. Het is nog niet te laat om deze Steve Leon en zijn Accusations in onze armen te sluiten.

https://www.youtube.com/watch?v=N0XXVjEM5c4

Ken Weckhuysen kennen we inmiddels als de oprichter van de Belgische powermetalband Dhalya waarvan we al de veelbelovende demotracks mochten horen. Behalve voor powermetal heeft Ken ook een passie voor hardrock en hairmetal uit de jaren ’80 en in dat genre heeft hij een eerste single uitgebracht.
‘1986’ is als songtitel een verwijzing naar de typische pedal note riffs van die tijd. Denk aan een instrumentale versie van Scorpions, Van Halen, Lynch Mob, Dokken en Mötley Crüe en dan zit je al op het goede spoor. In dat tijdvak had je nog echte gitaarhelden die een song konden schrijven zonder lyrics en die hun snaren lieten praten/zingen: Joe Satriani, Carlos Santana, Mike Oldfield, … een ambacht dat vandaag nauwelijks nog beoefend wordt, ook al maakt de hardrock van die periode nu opnieuw opgang. In eigen land hebben we bijvoorbeeld Cardinal en Mr Myst die hier de nieuwe vaandeldragers zijn, maar dan met een volledige band en met vocalen. Internationaal heb je dan onder meer Big Red Fire Truck en dergelijke.
Deze “1986” is een feest voor wie houdt van de hardrock van de eerder aangehaalde bands. Wie kan genieten van een stevige melodielijn en lange agressieve solo’s, is hier aan het juiste adres. Hoe goed de gitaarpartijen ook zijn, Ken kan niet verstoppen dat dit een eenmansprojectje is. De bas- en drumpartijen zijn bijvoorbeeld wel heel basic. Met wat extra variatie daarin, kan hij zichzelf een springplank bieden om op gitaar nog ‘verder’ te springen.
“1986” is een mooi begin en we zijn benieuwd waar dit naartoe kan leiden. Een EP? Een tweede band voor Ken naast Dhalya? Uitgenodigd worden op albums van andere bands en artiesten? Alle pistes liggen nog open.

https://music.youtube.com/watch?v=JwKtUs7nVK4

Little Seeker is een indiefolkband opgericht in 2023 door Eliseo Renteria, een singer-songwriter uit Argentinië die nu in Antwerpen woont. Hun muziek combineert traditionele ritmes en instrumentatie uit Renteria's geboorteplaats met een hedendaags geluid. De teksten zijn geïnspireerd door het boek “The Power is Now” van de Duitse auteur Eckhart Tolle, een autoriteit op het vlak van spiritualiteit.
Met zijn betoverende harmonieën en onderhuidse exotische invloeden doet Little Seeker wat denken aan Gabriel Rios. Deze band heeft hetzelfde talent om ons als luisteraar te betoveren met mysterieuze, dromerige harmonieën.
Renteria woont sinds 2015 in Antwerpen en is voormalig leerling van de befaamde componist Wim Henderickx die in 2022 overleed. Little Seeker combineert folk, rock en experimentele genres om persoonlijke transformatie te inspireren. Je voelt zowel melancholie als een zekere hoop in deze song.
Begin 2024 verschijnt er van Little Seeker de EP ‘Sirens’ met behalve deze veelbelovende single nog drie songs. Daar kijken wij alvast naar uit.
https://www.youtube.com/watch?v=lgCANVWlQXc

Ann Van der Plaetsen bracht in 2019 een CD uit met twaalf Nederlandstalige liedjes en één Franstalig nummer en nu verschijnt van haar een tweede album, ‘La Via En Rose, La Vie En Bleu”. Deze keer volledig in het Frans, op een halve zin na.
Ann heeft een aangename, heldere en hoge zangstem. Denk aan Clannad en Enya, maar dan muzikaal eerder in de richting van singer-songwriter, folk en chanson. Ook voor dit tweede album begeleidt Ann zichzelf op gitaar en klarinet. Johan Engels (van rockband Reno van lang geleden) was deze keer de producer. Op het vorige album was dat nog Erwin Libbrecht (van Kadril).
Ann volgde een traditionele muziekopleiding met notenleer en pianolessen. Ze was leerkracht Frans, maar na een lange hospitalisatie moest ze met vervroegd pensioen gaan. Haar muziek houdt haar recht en daar legt ze nu de focus op. Ze componeerde alle nummers zelf en schreef alle teksten.
“Petite maman” was op haar eerste album het enige Franstalige nummer en omdat dat zoveel bijval kreeg, heeft ze het hernomen voor dit album. Het is een ingetogen en hartbrekend adieu aan haar dementerende moeder, zoals “Ma Voisine Préférée” een vrolijk en onstuimig afscheid is van haar geliefde buurvrouw. “Alzheimer/Le Mirroir Etrange” is duidelijk inzake thematiek.
Afscheid, de dood, verlies, … vormen de rode draad doorheen dit album. Maar ze worden ook gecounterd door meer lichtvoetige deuntjes. “Moi, Je Dis Non A La Guerre” is een ietwat naïef en upbeat anti-oorlogslied. “La Cigalle Et La Fourmi is uiteraard geïnspireerd door de fabel van La Fontaine.
“La Belle Au (Chaumont-Le-) Bois is een eresaluut naar Willem Vermandere, één van haar grote voorbeelden. Chaumont-Le-Bois komt voor in “La Belle Rosselle” van Vermandere en het dorpje bestaat ook echt, in de Bourgogne. Ann wordt er regelmatig gevraagd wordt voor optredens en in de outro van dit nummer hoor je de klokken van het Franse kerkje luiden.
Mijn persoonlijke favorieten op ‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ zijn het walsende “Ne T’en Fais Pas”, het romantische “J’ai Envie De Vous Amuser”, het intrigerende “Ce N’est Pas Le Cadeau, C’est Le Plaisir D’offrir” en het louterende en zalvende “Petite Maman”.
‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ klinkt een stuk authentieker, persoonlijker en sterker dan het eerdere album in het Nederlands. Ann heeft op dit album duidelijk haar stem, haar toon en haar ritme gevonden. Misschien zal niet iedereen enthousiast worden van haar luisterliedjes, maar wie de deur openzet om zich te laten meeslepen en betoveren, krijgt daar heel wat voor terug.

Grindpad is een Nederlandse thrashmetalband die al een hele tijd aan de weg timmert. Na vier EP’s kwamen ze in 2020 met hun eerste full album ‘Violence’. Hun nieuwe release, ‘Finger Collector Crew’, is nu opnieuw een EP. Maar als je die als vinyl aanschaft, krijg je er op de B-kant één van de oude EP’s bij.
In België is Grindpad nog niet bekend, maar ze speelden behalve in hun thuisland ook al in Frankrijk en Tsjechië. ‘Finger Collector Crew’ is hun eerste release met de nieuwe drummer Max Hendriks (Inferum, Black Rabbit, …), maar wel met de vertrouwde artwork-leverancier Ed Repka (After All, Agent Steel, Megadeth, …). Mooi artwork, alleen jammer dat er wel handen, maar geen vingers worden afgehakt of verzameld.
De producer van deze release was Erwin Hermsen (Cliteater, Dead Head, Cirith Gorgor, Hooded Priest, …). De nieuwe drummer doet het prima op deze opnames en voorts klinkt Grindpad zoals ze altijd al een beetje geklonken hebben: rauw agressief shreddend, snel en zonder compromissen. Het haaien-thema is na drie releases het vaste handelsmerk geworden van Grindpad, zowel in het artwork als in de lyrics.
De eerste track is “A.M.D.”, wat de afkorting is van All Must Die. Met een pittig tempo, grunts die makkelijk te volgen zijn en agressieve riffs en solo’s. Deze opener duurt maar een paar seconden langer dan 2 minuten, maar aan dat energielevel is dat een uitstekende binnenkomer.
“Santa Cruz (Sharkbite Part 2)” is het vervolg op “Sharkbite” van de gelijknamige EP uit 2017. En dat is de oude EP die je er op de vinyl bijkrijgt. Een leuk brugje dat Grindpad zo maakt en voorts ook best een fijne track, met zelfs kort een stukje surfgitaar erin.
“Yakuza Finger Collector Crew” heeft als intro een voice over die verduidelijkt dat de yakuza de maffia van Japan is. Misschien wat overbodig als informatie en met die voice over waren er nog veel meer en interessantere mogelijkheden. Het is heerlijk rammen, shredden en beuken op deze track.
“AO Godverdomme” is een cover van De Woanzin, een inmiddels gesplitte band uit dezelfde stad als Grindpad. Een track in het Nederlands dus, wat wel een leuke variatie is. En de track eindigt met de melding dat je Grindpad in het Nederlands mag uitspreken (zoals een kiezelpad dus) en niet in het Engels (wat dan grindpath of zo zou moeten zijn). Tot dan de meest agressieve track van deze EP.
De Anthrax-cover “Gung Ho” begint met een gitaarversie van een stukje marsmuziek of traditional om dan al snel over het kookpunt te gaan met een spervuur van drums, gitaren en militante hardcore-koortjes. Als deze track op concerten niet voor blauwe plekken en schaafwonden zorgt in de moshpit zorgt, dan weet ik het ook niet meer.
Wel opletten dat je daarbij geen vingers verliest.

Dat de Waalse instrumentale postmetalband Grand Aquila onderdak zou vinden bij dunk!records was makkelijk te voorspellen. Drie van de vier muzikanten in deze band speelden eerder in bands die al albums op dat toonaangevende label uit Zottegem uitbrachten (Terraformer, Ilydaen). Voor de mix deed deze band ook nog eens een beroep op de Duitser Tobias Stieler, die eerder al hetzelfde deed voor dunk!-bands bands als Stories From The Lost, [ B O L T ], Mantis en Celestial Wolves. Grand Aquila bracht Vestiges zelf digitaal uit op Bandcamp, maar de release op vinyl koop je dus via dunk!.

Grand Aquila brengt instrumentale postmetal en dan liggen de vergelijkingen voor de hand. Turpentine Valley op hetzelfde dunk!records is de meest voor de hand liggende referentie. Niet enkel omdat die ook instrumentale postmetal brengen, maar ze delen ook nog eens dezelfde donkere gelaagdheid, hetzelfde spel met opbouw en intensiteit, dezelfde invloeden van blackmetal tot het donkerste van de jaren ’80, … Voorts grijpt deze Waalse band terug naar voor het genre klassieke inspiratiebronnen als Russian Circles, Cult Of Luna, Pelican en Tool.
Lange tracks, minutieus uitgewerkt en opgebouwd en soms progressieve structuren, veel tempowisselingen, een mix van atmosferische rustpunten en harde mantra’s, spelen met intensiteit en spanningsboog, …
Dit is instrumentale postmetal volgens het boekje. De beste tracks voor mij zijn “Concarnatio” en “Corruptio”.

https://grandaquila.bandcamp.com/album/vestiges