Ondanks de crisis in de muziekindustrie zijn er nog genres die je nooit hoort op de radio of waar weinig of geen publiciteit wordt voor gemaakt, en toch verkoopt het als zoete broodjes.
Zonder enige twijfel behoort reggae tot deze categorie en enkele weken na het verjaardagsfeestje van Lee Scratch Perry in de Vooruit hadden de mensen van Democrazy het reggaeminnend publiek ditmaal uitgenodigd voor een avondje swingen op Gentleman And The Evolution. Ook al mag een groep als Gentleman & The Evolution voor de modale muziekliefhebber volslagen onbekend zijn, toch slaagde deze Duitser er in om de Vooruit zo goed als vol te laten lopen.

Gentleman And The Evolution hadden voor hun huidige toer (naar het schijnt stoppen die niet met toeren) hadden Soja als voorprogramma meegebracht. Voor mij onbekend maar bij de eerste tonen ging de massa meteen (tja) massaal uit de bol. Door de grote hoeveelheid van iets wat normaliter verboden is (ja hoor, gisteren had het rookverbod in de Vooruit een bijna surrealistische betekenis), de vele rasta’s en een feestvierend publiek had je meteen de indruk dat je in Kingston was belandt. Soja’s reggaemuziek is er één met een hoog popgehalte. Muzikaal niks vernieuwend maar het swingt als een trein en niets kon beter dienen als ideale opwarmer..

Na bijna een uur dolenthousiast te hebben gespeeld gaven ze de fakkel over aan Otto Tillman. Na het uitbrengen van vijf cd’s mag deze Duitser zich zonder twijfelen rekenen tot één van de meest succesvolste reggae-acts van het moment. In thuisland Duitsland haalt hij moeiteloos de eerste plaats van de hitparade maar sinds een paar jaar lijkt ook de rest van de wereld te vallen voor de reggae van deze man, tot in Jamaica toe! Otto werkte samen met de grootste namen uit het actuele reggaemilieu en hij moet het vooral hebben van mond aan mondreclame, ook wel te vertalen als hard werken door op te treden.
Vanaf de eerste minuut is het duidelijk dat Otto een megafeest wil, zelfs als het moet door de muziek een beetje in een vergeethoekje te duwen want het moet gezegd worden : zelden zag ik een man zijn publiek zo gemakkelijk bespelen (want geef toe, doe het maar na om een bomvolle Vooruit gedurende 20 nummers met de armen doen zwaaien en de aansteker in de lucht te houden) maar zoals gezegd, draait hij er ook zijn hand niet voor om door een geweldig nummer op te schorten met slogans die tot doel hebben de concertmeute aan het dansen te laten blijven.
De kritische mens moet echter ook naar de muziek luisteren en het moet gezegd worden: dit is een groep waar geen plaats is voor subtiliteit en dat merk je ook zelfs niet in hun boodschappen want soms tot vervelens toe hoor je Otto het publiek met slogans bestoken die klinken als “Keep the fire burning” of andere van deze reggaeclichés.
Muzikaal verviel Gentleman & The Evolution ook regelmatig in platgereden reggaedeuntjes dat door de mooie vocals van Tamika (in het dagelijks leven mevrouw Tillman) soms omgevormd werden tot mooie soulliedjes. Maar geen mens die zich daar aan stoorde en deze band wist dan ook dat ze gewoonweg om het in hun woorden te zeggen, het vuur brandende moesten houden…en dat deden Gentleman & The Evolution en verve!
Zeker bij de uitvoering van hun hit “Celebration” die de Vooruit door de meebrullende massa bijna deed daveren. Muzikaal niet meteen de hoogvlieger maar als feest kon het wel tellen en dat was voor de bezoekers van dit concert de reden waarom ze naar hier waren afgezakt. Dus toch een geslaagde avond…

Organisatie: Democrazy, Gent

Het lijkt wat onwerkelijk als je er tegenwoordig de inhoud van De Rode Loper op na slaat, maar er was ooit een tijd waarin Belgische bands het moesten rooien zonder buitensporige media aandacht, dure opnamestudio’s en dito buitenlandse producers. Platen werden eigenhandig opgenomen, eigenhandig geproduceerd, en ja, als het moest zelfs eigenhandig aan de man gebracht. Begin jaren ’80 werd het Vlaamse muzieklandschap overspoeld door een heuse golf van dergelijke D.I.Y. exponenten, waarvan de meeste er niet veel meer dan een cult status hebben aan over gehouden. Naar aanleiding van nieuw (verzameld) werk steken twee van deze vaderlandse cult acts, Aroma di Amore en Red Zebra, momenteel terug de neus aan het venster. Afgelopen zondag kwamen beide bands in eerste instantie de versheidsdatum van hun back catalogue testen in een matig gevulde Balzaal van de Gentse Vooruit.

Net als generatiegenoten De Brassers en -het binnenkort even terug springlevende- Arbeid Adelt! valt het van oorsprong Mechels gezelschap Aroma di Amore (AdA) terug op het Nederlands als muzikale voertaal en is hun geluid te situeren in de minimale, vaak tegendraadse new wave hoek. Sinds hun Rock Rally avontuur in 1982 en enkele meningsverschillen daargelaten bleef de creatieve spil van AdA tot op de dag van vandaag nagenoeg ongewijzigd. Frontman Elvis Peeters (aka Jos Verlooy) oogt naast het podium als een minzame en ietwat verstrooide boekenworm die zo uit de jury van De Gouden Uil geplukt lijkt, maar eens op het podium ontpopt hij zich al vlug tot een politiek (in)correcte linkse activist met een messcherpe tong, onnavolgbare woordenschat en dito gebarentaal. Peeters’ cynische teksten worden muzikaal nog steeds ondersteund door de hoekige gitaarriffs en stuiterende drumcomputer van Fred Angst (aka Gerry Vergult) en de dwingende aan Jah Wobble refererende bas van Lo Meulen.
Ondanks de echo’s van Gang Of Four, Wire en het vroege PIL lijkt AdA’s muzikale formule anno 2010 verre van uitgewerkt. De pompende ritmebox van “Overleven” uit de vergeten mini LP ‘De Sfeer Van Grote Dagen’ (’85) opende een dik uur eigenzinnige bloemlezing uit drie decennia AdA. Ook de recente vinyl compilatie ‘Ongehoord’ met voornamelijk nooit eerder uitgebrachte nummers kwam hierbij aan bod, zoals tijdens het snedige “Snoep Voor Haar”. Zielsgenoten Wire hoorden een fraai vertimmerde versie van hun “Heartbeat” langskomen als “Hartslag”, het enige echt nieuwe nummer in de set dat pas afgelopen februari in muziekcentrum TRIX werd ingeblikt. De Belpop classic “Gorilla, Dans De Samba” (‘83) werd weliswaar geweerd uit de set, maar in ruil werd diens even aanstekelijke B-kantje “Dobberman” geserveerd.
Zonder ooit te vervallen in gepreek deelde de alerte analist in Peeters zoals in de grote dagen hier en daar een linkse uppercut uit aan het politieke establishment zoals tijdens “De Aarzel”, een niet mis te verstane sneer naar de voorstanders van het confederalisme. Ook persoonlijke favoriet “In Jou Maag” ontbrak gelukkig niet, het was opnieuw genieten toen het geniale stukje poezie “Ja ik wou met jou naar bed, maar niet als een maagtablet” voorbij kwam draven. De encores “Mongool” en de bijna-hit “Voor De Dood” besloten een indringende set propvol vaderlandse muziekgeschiedenis. Benieuwd of Vanthilt, Van Roelen & Van Acker dit komende herfst nog kunnen overtreffen...

Vlak na AdA’s uppercut leek het optreden van hoofdact Red Zebra op het eerste zicht wat overbodig. Want laat ons eerlijk zijn: de Brugse punkwave veteranen hebben hun muzikale sporen vooral verdiend in de donkerste helft van de jaren ’80, maar blonken de jongste decennia niet bepaald uit in memorabel songmateriaal. Eén constante valt er echter wel te bespeuren sinds hun Rock Rally deelname in 1980, met name de uitstekende live reputatie van de West-Vlamingen die hen trouwens ook in onze buurlanden momenteel nog heel wat krediet oplevert.
Zoals aangekondigd door organisator New-Wave-Classix koos Red Zebra voor een soort ‘best of’ formule en werden recente of nieuwere nummers (gelukkig) slechts bij vlagen de set binnen gesmokkeld. Opener “Agent Orange” is zo een eerder doordeweekse rocker uit het jongste live album van Red Zebra, maar gaf wel aan dat de groep hecht en strak op elkaar ingespeeld leek. De grappen en grollen van de clowneske frontman Peter Slabbynck zijn soms wat belegen, maar gelukkig heeft Red Zebra met gitarist Geert Maertens en drummer Johan Isselee nog twee andere oudgedienden in de rangen die de groep anno 2010 de nodige credibiliteit opleveren. Beste bewijs hiervan kregen we tijdens het indrukwekkende trio “The Ultimate Stranger”, “Paradise Lost” en “Shadows Of Doubt” dat ons prompt terug flitste naar de hoogdagen van de vaderlandse cold wave. Minder geslaagd waren dan weer de covers van “Winning” (The Sound) en “Transmission” (Joy Division), twee holy grails uit het new wave tijdperk waarbij de groep weliswaar verdienstelijk musiceerde maar Slabbynck vocaal toch wat te kort door de bocht ging.
Aan het einde van de set werd in de voorste gelederen een bescheiden pogo feestje ingezet met de weliswaar onvermijdelijke doch onverslijtbare Belpop anthems “I Can’t Live In A Living Room” en “The Art Of Conversation”. Uit de twee daaropvolgende bisrondes onthouden we vooral de nog steeds heel knappe cold wave instrumental “Bastogne”, het vergeten B-kantje “Innocent People” van Red Zebra’s eerste single uit 1980 en de obligate mond-vol-banaan act tijdens “Man Comes From Ape”. En wat de covers betrof leek derde keer echt wel de goede keer, want Slabbynck & co slaagden er wonderwel in om via een gedreven versie van Magazine’s “Shot By Both Sides” met brio afscheid te nemen van het publiek.

Aroma di Amore en Red Zebra mogen dan wat uitstraling op en naast het podium betreft wel elkaars tegenpolen zijn, elk op hun eigen manier bezorgden beide bands een leuke new wave avond aan zowel nostalgische oudere fans als aan nieuwsgierige jongelingen. Dus wat dat betreft zit het met de versheidsdatum van het Aroma en (vroege) Zebra oeuvre wel snor...

Organisatie: Amusez-Vous

Voor het mooie lenteweer moest je zondag alvast niet in Oostende zijn. De goden bedienden ons royaal van hemelwater en de zon liet zich pas aanschouwen toen het schemerdonker bijna over het strand was gevallen en de wind de zilte wolken uit het hemeldak had geblazen. Gelukkig konden wij de zee de rug toekeren en achteroverleunen in de fluwelen zetels van het Kursaal om te genieten van wat Siciliaanse warmte. Salvatore Adamo was zondag in Oostende de gastheer van dienst en vergastte ons op variété van de bovenste plank.

Ok, voor de ene een charmezanger, voor de andere de Belgische Aznavour, feit is dat deze arbeiderszoon van Siciliaanse roots één van de succesvolste Belgische artiesten ooit is met een verkoop van om en bij de 90 miljoen platen wereldwijd, en zijn ietwat androgyne stem en aanstekelijke levensliederen niemand onberoerd laat.Adamo staat reeds op de planken sinds begin jaren ‘60 en sprokkelde gedurende zijn carrière een indrukwekkend oeuvre bijeen. De hoogtepunten van de beginjaren (jaren ’60 en ’70) bleken moeilijk te evenaren, maar Adamo blijft een bezige bij: zijn laatste plaat, ‘Le Bal des Gens’, dateert van 2008 en compileert een aantal van zijn hits in een nieuw arrangement. O.a. Olivia Ruiz, de (Belgische en ondergewaardeerde) Maurane en Raphael brengen op de plaat hulde aan de Belgische zanger.

Adamo bracht in Oostende een afwisselende set met oud en nieuw materiaal en liet zich omringen door een resem veelzijdige (jonge) muzikanten die zich bedienden van de cello, contrabas, klarinet, trombone, mandoline, banjo, piccolo, om maar enkele instrumenten te benoemen. De gelaagdheid van de muziek door de perfect op elkaar ingespeelde band, tilde de (toegegeven) soms wat schlager-achtige liedjes, zeker naar een hoger niveau.
Adamo charmeerde meteen met een zomers “Ma tête”, gevolgd door zijn eerste hit “Sans toi ma mie”, dat voluit wordt meegezongen (en dat Adamo later op de avond nog een keer zal brengen op vraag van een fan). “20 ans” grijpt meteen naar de keel door zijn poëtische tekst en afwisselende snelle en trage ritmes, ondersteund door het melancholische  timbre van een gedempte trompet. De bijnaam ‘jardinier d’amour’, waarmee Brel hem bedachte, krijgt meteen bijvalbij het horen van “Amour perdu”, “Une mêche de tes cheveux”, “T’aimer quelque part” en “Ik zie een engel”, een vertaling van één van zijn eigen liedjes door Jan Leyers.
“Tombe la neige”, een schlager van wereldformaat en instant karaokehit in Japan, was een tweede hoogtepunt van de avond. Tegen die tijd was reeds duidelijk dat een kwart van het zaalpubliek uit die-hard fans bestond: om de haverklap stond er een dame van middelbare leeftijd voor het podium met één of andere attentie. In de wereld van Adamo gooit men geen bierblikjes op het podium, maar geeft men een boeket bloemen, in de hoop hiervoor bedankt te worden met een tedere handkus…
Adamo is ook een onderschat tekstschrijver, een dichter bijna, getuige een voorbeeld uit “Mourir dans tes bras”: “Y en a qui meurent tous les soirs / Quand le spectacle est terminée / Quand ils retrouvent dans leur miroir / Leur vérité démaquillée”.
De violiste en trombonespeelster Fanny Rome was Adamo’s tweede stem op o.a. het Ella & Louis-gewijze “Ce George” en het prachtige “Pourquoi tu chantes?”, een ode aan Maria Callas. In het lied beschrijft Adamo de stormachtige romance die de operazangeres had met de Griekse zakenman Aristoteles Onassis, die haar veelvuldig vraagt waarom ze zingt: “Hier encore j’étais ton roi / Tu est cruelle indifférente tu chantes et je n’existe pas”. Waarop zij antwoordt: “Si tu demande à l’oiseau pourquoi il vole / Il poursuivra au plus haut sa course de folle / Plus haute que les orages et la tourmente / Le oiseau vole libre et moi je chante…”.
Misschien is dit wel autobiografisch? Adamo geniet écht van het optreden, straalt een enorme energie uit en danst op 67-jarige leeftijd even levenslustig op het podium als Charles Trenet in de jaren ‘30.
De liefde voor de muziek en de behoefte om het publiek een onvergetelijke avond te bezorgen, zijn in het leven van Adamo waarschijnlijk even noodzakelijk als de Belgische kust voor de frigoboxtoeristen. Zoals hij het zelf verwoordt: “Ik bedank jullie voor jullie trouw want ik heb het geluk om voor jullie te zingen”.
De voorlaatste cd van Adamo was maatschappelijk geëngageerd, ook in Oostende verkondigt hij een politieke mening (zelf al herhaalt hij dat het géén politieke song is). Akoestisch op zijn gitaar brengt hij hulde aan de vriendschap tussen de Vlamingen en de Walen en betreurt hij de communautaire twisten in het land, wat op toch wat applaus kan rekenen in het publiek.Even daarvoor bracht Adamo een medley met akoestische versies van o.a. “Quand les roses” en “Viens ma brume”, wat muzikanten met een uitgebreid oeuvre wel vaker doen,maar die de songs, jammer genoeg, absoluut geen eer aandoen.
Na iets meer dan 2u40minvalt het doek over het theater en neemt Adamo afscheid van het publiek met een overdonderende “Inch ‘Allah”, gevolgd door “Vous permettez Monsieur”, “Je te tiens, (je te lâche)” en, toepasselijk, “Les filles du bord de Mer”.

Adamo bracht een volwaardig muzikaal spektakel dat, zeker in het pluchen kader van het Kursaal, nostalgisch terugreikt naar de bal-orkesten van vroeger. Adamo zelf is bewonderenswaardig goed bij stem en heeft zich omringd door een fantastische band. We zullen zeker nog meer van hem horen, ‘rien ne peut détruire un coeur de 20 ans…’.

Setlist: Ma tête, Sans toi ma mie, Une mêche de cheveux, 20 ans, Mon voisin la lune, Amour perdu, Ik zie een engel, Dolce Paola, T’aimer quelque part, Quiero, Un petit caillou gris rose, un petit caillou vert gris, Car je veux, La couleur du vent, Tombe la neige, J’irai au soleil, La beauté des femmes, J’avais oublié que les roses sont roses, Mourir dans tes bras, C’est toi que je préfère, La nuit, Ce Georges, Mon cinéma, Mes mains sur tes hanches, Pourquoi tu chantes?, C’est ma vie, Tous sur le même bateau (gedeeltelijk in het Nederlands)
Medley: N’est-ce pas merveilleux?, Quand les roses, Si jamais, Viens ma brune (Lied over de vriendschap)
À demain sur la lune, Le néon, Petit bonheur, Sans toi ma mie (herhaald op aanvraag), Inch ‘Allah, Vous permettez Monsieur, Je te tiens, je te lâche plus, Les filles du bord de mer

Organisatie: Concertevents ism Kursaal Oostende

’Desert ‘rock… Begin jaren ’90 was Kyuss één van pijlers van deze unieke muziekstijl, samen met de grunge verantwoordelijk voor flinke, begeesterende korrelende gitaarriffs, een dreunende en ronkende diepe bas en een zware logge ritmesectie, die je in een trippende, psychedelische trance bracht. Kyuss was een legendarische band en een mijlpaal in het genre. Check er de groepsleden maar eens op na: gitarist Josh Homme die dan z’n eigen weg ging met QOSA, Them crooked vultures, aan de wieg lag van Eagles of death metal en als gastgitarist fungeerde bij Screaming Trees, enz. Nick Olivieri die ook dan ook deel uitmaakte van QOSA, Alfredo Hernandez bij Fu Manchu en Brant Bjork die z’n eigen projecten had. En tot slot zanger John Garcia die met z’n verdwaalde, soms hoog uithalende vocals de grauwe sound elan gaf; hij richtte nog Slo-burn en Hermano op. Een cv om U tegen te zeggen. Om dan nog niet te spreken van hun producer Chriss Goss, die z’n stempel drukte op de woestijnrock en met de Masters of reality z’n eigen ei kwijt kon … Kijk, dit zijn zaken gegrift in onze muzikale encyclopedie …
In de (te) korte muzikale geschiedenis tellen we drie cd’s, ‘Blues for the red sun’ (’92), ‘Welcome to sky valley’ (’94)en de definitieve doorbraakplaat ‘ … And the circus leaves town’ (’95); het kwartet putte uit de energie en dynamiek van Led Zeppelin, Black Sabbath enHawkwind.
Na de uitgebreide, uitputtende wereldtournee in ’95 hield de band het voor bekeken. Intussen hebben we kunnen genieten van enkele memorabele concerten in de Vooruit btw!, en op Pukkelpop van deze niets ontzeggende, in een moeras verzonken, woestijnrock. Een ‘wall of sound’ creëerde het viertal toen, met op elkaar gestapelde boxen zoals we dat nog hebben gezien bij bands als Rollins Band, Foo Fighters, Sunn O)) en Motorpsycho.

15 jaar later is de muzikale legende ‘stills alive’ … het eerste concert was in geen mum van tijd uitverkocht. Een tweede concert werd ingelast in de namiddag en op die manier kon elke doorwinterde en gegadigde Kyuss fan nog eens z’n hartje ophalen. Ons hart klopte beduidend sneller en de adrenaline stroomde door de aderen, toen de band na een klein half uur goed op dreef was gekomen en het publiek overdonderde met onnavolgbare soli en dreunende basstunes die verrassende en onverwachtse wendingen ondergingen, en opgezweept werden door de bezwerende drums met daaroverheen de overwaaiende, indringende vocals van Garcia.
Hij beschikte over een jonge band, die het Kyuss materiaal beheerste: Rob Snijders en Jacques de Haard, ex Celestial Season uit Nederland en Bruno Fevery, die we kennen van z’n werk bij Arsenal en Monza, die trakteerde op geniale riffs. Samen deden zij gedurende een kleine twee uur de Kyuss magie herleven, deden de temperatuur in de Vooruit stijgen en speelden heerlijke jams.
Garcia liet met z’n begeleidingsband een erg ontspannen indruk na en droeg z’n publiek nauw aan het hart. De eerste songs “Molten Universe”, “Demon cleaner” en “Thumb” waren maar vingeroefeningen op wat komen zou … ze brachten al de eerste rijen in beweging. De typische ruige, groezelige, korrelige sound maakte zich meester en explodeerde op de snedige, intens bedreven en slepende songs “Hurricane”, “Allen’s wrench”, “Odyssee”, “Asteroid” en “100 degrees”door de krachtige drums, de cymbalen, en door de gitaarlicks, -hooks en -uitbarstingen. “Spaceship landing” kwam net op tijd om even weg te dromen onder de vloeistofprojectie op de achtergrond, maar werd meteen gevolgd door dampende, kolkende en straffe versies van “El rodeo” en “Freedom run”. “One inch man” hield het tempo strakker. We voelden het opwaaiende zand van de woestijn in de ogen door de spannende, broeierige, rauwe intensiteit van een verbluffend lang uitgesponnen “White water”, die de set beëindigde.

Kyuss produceerde geen ‘wall of sound’ als vroeger, maar de bezwerende, rockende sound was nostalgie ‘pur sang’ … in een soort snelvaart –motorcyclerunning - kregen we er een “Green machine” bovenop, wat maakte dat het kwartet een topconcert speelde. Badend in het zweet en overdonderend van de manier hoe het kwartet op elkaar ingespeeld was, bleven we verdwaald achter. In de originele bezetting zal Kyuss niet meer bij elkaar komen, gaf Garcia nog mee maar zag samen met z’n nieuwe kompanen en een enthousiast publiek dat het erg goed was.

Support was Kingdom, een zijproject van één van de Amenra leden … massief, slepende werkstukken, zacht, zalvend en soms loodzwaar …maar minder dreigend en onheilspellend door de filmische soundscapes en postrock …

Organisatie: Democrazy, Gent