De 33ste editie van Leffingeleuren zag er erg goed uit Een gevarieerde affiche van smaakmakers van eigen bodem, ‘alternative’ internationale bands en enkele beloftevolle ontdekkingen. Leffingeleuren, in het pittoresque Leffinge, trok een definitieve streep onder de festivalzomer.
De locatie nodigt uit om een kijkje te nemen. Het festival is letterlijk rond de kerktoren gelegen, met langs de ene kant Zaal De Zwerver, en langs de andere kant het festivalterrein, dat naast de concerttent, mooi was opgedeeld met drank- en eetstandjes. Op het marktplein kon je doorlopend projecties op groot scherm zien, de ‘1 Minute Film & Sound Awards’. En aan de kerk had je tot slot de Berbertent.
De eerste twee avonden waren vooraf al uitverkocht, wat betekende dat er telkens ruim 6000 bezoekers waren! Op zondag kwamen 5000 muziekliefhebbers opdagen. Met 17000 man was het de succesvolste editie ooit! Eén annulatie: Joe Gideon & The Shark moest op het allerlaatste moment afzeggen. Voor de rest verliep alles héél vlot …
Een overzicht
dag 1: vrijdag 18 september 2009
Traditiegetrouw op de eerste avond wordt het dansminnende publiek op z’n wenken bediend, want naast de naast de groovy Britse hippop van The Streets kon je terecht voor de sensuele synthpop van Fagget Fairys, een pompend, bruisende Goose DJ set en de rootsreggae van het Nederlandse Ziggi & The Renaissance Band.
Het wild rauw rockende duo The Black Box Revelation (concerttent) gaf de aftrap en meteen zorgden zij voor een klein uurtje stomende rock’n’roll. Status van het tweetal: een zanger in leren jekker en een ontketende Animal drummer! We kijken halsreikend uit naar de nieuwe cd die met de huidige single “High on a wire”en enkele andere nieuwe broeierige rockers werden afgewisseld met “Gravity blues”, “Set your head on fire”, “I think I like you” en het slepende “Never alone/always together”. Ze beten sterk van zich af door hun boeiende soli …
Meteen kwamen de festivalgangers op temperatuur …
William Elliott Whitmore (de Zwerver) kwam in het voorjaar in de picture als support van Alela Diane. Z’n akoestische Mississippi Delta bluesrock klonk doorleefd, snedig en intiem door z’n akoestische gitaargetokkel, de slides, mondharmonica en een bezwerend droge drums.
Hij wist de eerste rijen naar zich toe te trekken en kon rekenen op een sterke respons. ‘A good time feeling’ was z’n motto … we konden wegdromen en zelf de gitaar hanteren op z’n intrigerende rootsmusic. “I hope I will see you soon” brabbelde hij nog op het eind… Z’n boodschap is genoteerd …
Das Pop (concerttent) onderneemt een heuse clubtournee en stipten ook een paar festivals aan. De klemtoon kwam op het langverwachte nieuwe album. Het kwartet, onder de sympathieke Bent Van Looy, stond op 1 rij en had hun ‘Das Pop’ balloons mee; ze speelden een gretig gevarieerd setje, energiek en zeemzoeterig. Prettig in het gehoor liggend en opwindend klonken ze met songs als “Fool for love”, “You” en “Try again”, die ze afwisselden met de pittige nieuwe singles “Underground” en “Never get enough”. We kijken er naar uit hoe deze sympathieke band het zal vanaf brengen in het clubcircuit. Het was alvast een blij terugzien, na al die jaren …
Sunset Rubdown (de Zwerver)was één van de fijne ontdekkingen die de organisatie voor ons klaar had. Een zijstap van één van de frontmannen van Wolf Parade van broeierig intense indierock, een psychedelica ondertoontje en aparte, bezwerende vocals. Het kwintet onder Spencer Krug speelde een uiterst geconcentreerd setje. Een ideale programmering in het zaaltje …
Mike Skinner en de zijnen stonden deels samen geprogrammeerd met het beloftevolle Fagget Fairys, waardoor het een ‘fifty-fifty’ kiezen was … The Streets (concerttent) bouwden meteen een feestje met de classics “Let’s push the things forward” en “Fit but you know it”; we hoorden een intense spanning van de synths, de neuzelende zegrap van Skinner en de soulfulle warme stem van de tweede vocalist. Na enkele sfeervolle stukken zorgden ze voor een aangenaam dansbaar vervolg; een overtuigend concert dus van deze Britse hippoppers …
Intussen konden we niet omheen het Scandinavische Fagget Fairys, één van de hipste vrouwelijke duo’s van het moment door de zomerhit “Feed the horse”. Ook zij kwamen om een feestje te bouwen in de Zwerver …een tippelende, hyperkinetische MC/zangeres (soms wel een ballerina) en een vrouwelijke DJ zorgden voor een zwoele, prikkelende groove van electro, pop, dubstep, drum’n’bass, kitsch en disco. Zonder schroom zagen we hun hotte liefdesverklaringen en een tongkus op “Feed the horse”. Naast de aanstekelijke dance van “Roll the dice”, “Oçi” en “Mary Jane” hoorden we in het tweede deel uitstapjes richting Technotronic en Public Enemy en was er meer ruimte voor de elektronica en hiphoprhymes…Ze werden op handen gedragen en hun speelplezier zetten ze om in een stomend concertje.
Tot slot konden we terecht voor de DJ set van Goose (concerttent). De leden brachten electropunkfunk bigbeats en koppelden enkele eigen nummers in het huidige dancelandschap.
Ook namen we nog een kijkje naar het Nederlandse Ziggi & The Renaissance Band die de zomerse herfstavond en verve besloten …
Neem gerist een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Tiny Vipers had zich deze avond in de Witloof Bar geen meer symbolische concertlocatie kunnen inbeelden. Net als Brussel’s exportdelicatesse bij uitstek verdroegen de intimistische folksongs van de 24-jarige Amerikaanse Jessy Fortino erg weinig daglicht en gedijden ze uitstekend in de donkere, met gewelven versierde kelderverdieping van de Botanique. Gelukkig liet de frèle zangeres zich niet intimideren door deze Gotische (of is het Romaanse?) setting. Openingsnummer “Eyes Like Ours” sloeg de zaal meteen met verstomming, en die behaaglijke stilte zou blijven duren tot en met het wegsterven van de laatste noten van bisnummer “Rainfalls”. Enkel vergezeld van een akoestische gitaar en reverb microfoon slaagde Tiny Vipers er moeiteloos in om het attente publiek te blijven boeien met haar getormenteerde songs, nu eens ijl en broos, dan weer bezwerend en huiveringwekkend.
Jessy Fortino is afkomstig uit ‘grungetown’ Seattle, maar nummers als “Time Takes”, “Development” en “Slow Motion” klonken eerder als reisverslagen van jarenlange omzwervingen langs Keltische kusten, vol van ontbering en heimwee. Vergelijkingen met Joanna Newsom en Cat Power liggen steeds op de loer bij vrouwelijke singer songwriters die vandaag de dag met een spaarzame instrumentatie het podium durven opstappen. Wij daarentegen ontwaarden in het doorleefde stemgeluid van Tiny Vipers vooral zielsverwantschap met de rauwe dramatiek van Sinead O’Connor en met de droomachtige weemoedigheid van This Mortal Coil.
Hoogtepunt van de set was ongetwijfeld “Dreamer”, een ingetogen meesterwerkje dat na verloop van tijd uitmondde in een emotionele uitbarsting die nog lang bleef nazinderen. Alleen al voor dit nummer zijn uw oren het beluisteren van de recent op het Sub Pop label (o.a. Nirvana) verschenen plaat ‘Life on Earth’ zeker waard.
Tiny Vipers nu al vergelijken met PJ Harvey is wellicht (nog) te veel eer voor deze jonge beloftevolle artieste. Toch deed haar optreden naar meer smaken, bij voorkeur deze keer ergens in een met kandelaars verlichte, ver afgelegen middeleeuwse burcht.
Organisatie: Botanique, Brussel
De 33ste editie van Leffingeleuren ziet er erg goed uit Een gevarieerde affiche van smaakmakers van eigen bodem, ‘alternative’ internationale bands en enkele beloftevolle ontdekkingen. Leffingeleuren, in het pittoresque Leffinge, trekt een definitieve streep onder de festivalzomer.
De locatie nodigt uit om een kijkje te nemen. Het festival is letterlijk rond de kerktoren gelegen, met langs de ene kant Zaal De Zwerver, en langs de andere kant het festivalterrein, dat naast de concerttent, mooi was opgedeeld met drank- en eetstandjes. Op het marktplein kan je doorlopend projecties op groot scherm zien, de ‘1 Minute Film & Sound Awards’. En aan de kerk heb je tot slot de Berbertent … De organisatie nodigt je uit even een kijkje te gaan nemen …
De eerste twee avonden waren al uitverkocht, wat betekent dat er voor de eerste ruim 6000 bezoekers waren!
Traditiegetrouw op de eerste avond wordt het dansminnende publiek op z’n wenken bediend, want naast de naast de groovy Britse hippop van The Streets kon je terecht voor de sensuele synthpop van Fagget Fairys, een pompend, bruisende Goose DJ set en de rootsreggae van het Nederlandse Ziggi & The Renaissance Band.
Het wild rauw rockende duo The Black Box Revelation gaf de aftrap en meteen zorgden zij voor een klein uurtje stomende rock’n’roll. Status van het tweetal: een zanger in leren jekker en een ontketende Animal drummer! We kijken halsreikend uit naar de nieuwe cd die met de huidige single en enkele andere nieuwe broeierige rockers werden afgewisseld met “Gravity blues”, “Set your head on fire”, “I think I like you” en het slepende “Never alone/always together”. Ze beten sterk van zich af door hun boeiende soli …
William Elliott Whitmore kwam in het voorjaar in de picture als support van Alela Diane. Z’n akoestische Mississippi Delta bluesrock klonk doorleefd, snedig en intiem door z’n akoestische gitaargetokkel, de slides, mondharmonica en een bezwerend droge drums.
Hij wist de eerste rijen naar zich toe te trekken en kon rekenen op een sterke respons. ‘A good time feeling’ was z’n motto … we konden wegdromen en zelf de gitaar hanteren op z’n intrigerende rootsmusic.
Das Pop onderneemt een heuse clubtournee en stipten ook een paar festivals aan. De klemtoon kwam op het langverwachte nieuwe album. Het kwartet, onder de sympathieke Bent Van Looy, stond op 1 rij en had hun ‘Das Pop’ balloons mee; ze speelden een gretig gevarieerd setje, soms energiek en zeemzoeterig. Prettig in het gehoor liggend en opwindend klonken ze met songs als “Fool for love”, “You” en “Try again”, die ze afwisselden met de pittige nieuwe singles “Underground” en “Never get enough”.
Sunset Rubdown was één van de fijne ontdekkingen die de organisatie voor ons klaar had. Een zijstap van één van de frontmannen van Wolf Parade van broeierig intense indierock, een psychedelica ondertoontje en aparte, bezwerende vocals. Het kwintet onder Spencer Krug speelde een uiterst geconcentreerd setje.
Mike Skinner en de zijnen stonden deels samen geprogrammeerd met het beloftevolle Fagget Fairys, waardoor het een ‘fifty-fifty’ kiezen was … The Streets bouwden meteen een feestje met de classics “Let’s push the things forward” en “Fit but you know it”; een intense spanning van de synths, de neuzelende zegrap van Skinner en de soulfulle warme stem van de tweede vocalist. Na enkele sfeervolle stukken zorgden ze voor een aangenaam dansbaar vervolg; een overtuigend concert dus van deze Britse hippoppers …
Intussen konden we niet omheen het Scandinavische Fagget Fairys, één van de hipste vrouwelijke duo’s van het moment door de zomerhit “Feed the horse”. Ook zij kwamen om een feestje te bouwen in de Zwerver …een tippelende, hyperkinetische MC/zangeres (soms wel een ballerina) en een vrouwelijke DJ zorgden voor een zwoele, prikkelende groove van electro, pop, dubstep, drum’n’bass, kitsch en disco. We konden niet omheen hun hotte liefdesverklaringen en een tongkus op “Feed the horse”. Naast de aanstekelijke dance van “Roll the dice”, “Oçi” en “Mary Jane” hoorden we in het tweede deel uitstapjes richting Technotronic en Public Enemy en was er meer ruimte voor de elektronica en hiphoprhymes…Ze werden op handen gedragen en hun speelplezier zetten ze om in een stomend concertje.
Tot slot konden we terecht voor de DJ set van Goose. De leden brachten electropunkfunk bigbeats en koppelden enkele eigen nummers in het huidige dancelandschap.
Ook namen we nog een kijkje naar het Nederlandse Ziggi & The Renaissance Band die de zomerse herfstavond en verve besloten …
Uitgebreide reviews volgen …
Met The Pictish Trail en Malcolm Middleton was het programma afgelopen dinsdag in de Botanique integraal Schots gekleurd.
The Pictish Trail is het project van de 26-jarige Johnny Lynch. Deze bezige bij baat samen met Kenny Anderson (King Creosote) het platenlabel Fence records uit, verleende de voorbije jaren hand- en spandiensten aan artiesten als onder meer James Yorkston, King Creosote en Adem, en bracht een hele reeks gelimiteerde EP’s en singles uit. Pas nu verscheen ook zijn eerste volwaardige album, ‘Secret Soundz Vol. 1’ waarop hij onder meer wat steun kreeg van The Earlies en – jawel – King Creosote.
Het handelsmerk van Lynch is grotendeels in zijn kelder opgenomen lo-fi getinte pop/folk in min of meerdere mate opgesmukt met fijne elektronica. In de Botanique trad hij evenwel solo op, louter vergezeld van een akoestische gitaar, enkele pedaaleffecten en een goede stem. “All I Want” en “Words Fail Me Now” klonken aldus nog naakter en directer dan op plaat en blonken uit in alle eenvoud. Zijn “Winter Home Disco” werd recent geremixt door Hot Chip en Lynch bracht dinsdag een mooie, integere versie van hun “And I Was A Boy From School”. Slechts op het einde van zijn concert ging hij tijdens “You Covered The Earth With Your Thumb” wat experimenteren met elektronica. Niet alleen de muziek maar ook de zelfrelativerende humor en de gekke bekken van Lynch tussen de nummers door, werd door het bijzonder aandachtige publiek gesmaakt.
En als we het hebben over zelfrelativering, komen we meteen ook terecht bij Malcolm Middleton. De prijs van de meest positief ingestelde en van vertrouwen blakende muzikant zal deze zanger-liedjesschrijver nooit binnenhalen. U hoeft er maar eens zijn teksten op na te lezen om hiervan overtuigd te geraken. Het bulkt van de zwartgalligheid, treurnis en twijfel en is niet meer of minder een verder zetten van de teneur die heerste onder zijn vorige groep, het invloedrijke Arab Strap. Ook al was daar de andere spilfiguur, Aidan Moffat, de eigenlijke tekstleverancier, de liedjes gingen toen ook al voortdurend over evenmin bijzonder opbeurende thema’s als overmatig drank- en drugsgebruik, losse sex en gevloek op alles en iedereen.
Is het oeuvre van Malcolm Middleton dan louter een toonbeeld van zwaarmoedigheid? Neen, zeker niet. Zowel op plaat als concertgewijs slaagt hij er steeds in om zijn donkergetinte liedjes te verhullen in melodieuze, bij momenten opzwepende en zelfs naar lichtvoetigheid neigende arrangementen zodat iedereen er zich kan in vinden. Of zoals Middleton het zelf al eens uitdrukte: hij brengt popmuziek voor de niet popliefhebbers en liefdesliedjes voor de degenen die zich depressief voelen.
Middleton heeft enkele maanden terug onder de titel ‘Waxing Gibbous’ een nieuwe plaat uitgebracht en deze werd dan ook in de Botanique voorgesteld. Tevens greep de Schot evenzeer terug naar zijn vorige vier albums, mede ingegeven door het feit dat Middleton recentelijk liet weten dat hij zijn solocarrière (een tijdje) voor bekeken houdt en hij zich wil richten op andere projecten. Of we dit als absolute waarheid moeten beschouwen, is niet geheel duidelijk maar alvast is het zo dat hij deze tournee als een soort afsluitend geheel ziet.
Op het podium werd Middleton begeleid door toetsenist Jim, drummer Scott Simpson (indertijd nog gedrumd bij Arab Strap) en – daar gaat de volgende uitwisseling - Johnny Lynch die de tweede gitaarpartijen en de achtergrondzang voor zijn rekening nam.
De set kende heel wat afwisseling. Uptempo nummers zoals “Subset Of The World”, de recentste single “Zero” en “Box & Knife” (allen uit ‘Waxing Gibbous’) werden afgewisseld met rustige passages als het nieuwe nummer “One More Song Of Mine”, “Love Comes In Ways” (Uit ‘Sleight Of Heart’, 2008) en “No Modest Bear”, op de plaat ‘Into The Woods’ uit 2005 volop voorzien van elektronica maar nu solo door Middleton gespeeld en gezongen. Los van het nadrukkelijke Schotse accent moesten we daarbij stiekem terugdenken aan de betreurde G.W. McLennan die we overigens ooit nog aan de zijde van zijn Australische landgenoot Robert Forster in dezelfde Rotonde hebben zien optreden.
Het publiek bleef rustig op de banken zitten en genoot. Een leuk moment was toen er enkele jongeren de benen losgooiden en het op een dansen zetten op de tonen van “A Brighter Beat” uit het in 2006 uitgebrachte gelijknamige album.
Tijdens de toegiften bracht Middleton op akoestische gitaar solo “Four Cigarettes” (uit ‘A Brighter Beat’) en “Devil And The Angel” (uit de debuutplaat ‘5:14 Fluoxytine Seagull Alcohol John Nicotine’, 2002) waarna vergezeld van de andere groepsleden met “Don’t Want To Sleep Tonight” uit het nieuwste album toepasselijk werd afgesloten. We zeggen ‘toepasselijk’ omdat dit liedje voortspruit uit de onduidelijkheid over welke muzikale wegen Middleton in de toekomst zal bewandelen en het gevoel dat bepaalde beslissingen die hij heeft genomen, de verkeerde waren.
Benieuwd wat het gaat worden maar hopelijk maakt hij wél de juiste keuze en verblijdt hij ons nog met mooie platen, al dan niet onder eigen naam.
Organisatie: Botanique, Brussel
The Pet Shop Boys hadden van ’86 tem ’93 een resem hits klaar die de dancefloor teisterden: “Career opportunities”, “Westend girls”, “What have I done to deserve this”, “Suburbia”, “It’s a sin”, “Always on my mind”, “Domino dancing”, “Being boring” en “Go west”. Neil Tennant en Chris Lowe verborgen toen ook hun liefde voor hetzelfde geslacht niet en waren binnen de homodisco’s goed ontvangen ….
Muzikaal vonden we altijd wel iets aan die luchtige, frisse pop en herkenbare tunes van hun electrodiscokitschpop. Ze regen dit aaneen met leuke gadgets, dansacts en videoclips.
Al een paar jaar leidden ze een comeback in, waarvan een paar nummers het goed doen, maar een plaat lang onvoldoende kunnen boeien. Ook deze nieuwe cd ‘Yes’ is zo’n geval … de eerste songs zijn alvast de moeite waard: het gaat van het dansbare “Love etc”, “All over the world” naar het sfeervolle “Beautiful people” en “Did you see me coming”. Dan verliest het duo zich in die elektronica, laptop en toetsen gedoe. Ook begint Tennant’s warme, dromerige vocals wat te vervelen. Het klinkt allemaal dan wat flauwtjes en inspiratieloos! Pas met “Pandemonium” en “The way it used to be” verscherpt de aandacht terug, maar dan zijn we al aan het eind van de plaat en is het kalf half verdronken. Half geslaagd album, zeggen we dan!
Het Texaanse gezelschap doet al zes platen waar ze goed in zijn …met name het spelen van groteske, compacte ‘alternative’ gitaarrock, goed gedoseerde bombast en met uitstapjes naar de psychedelica, onder diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen. Ze balanceren tussen avontuur en toegankelijkheid. Gitaar - en percussie hoogstandjes worden aangehaald en ze houden het netjes binnen de lijnen. … Trail Of Dead verliest zichzelf niet en houdt het geheel op die manier uiterst boeiend.
Zij hebben met ‘The century of self’ een meeslepend album uit, waarbij ze sommige songs mooi laten aanzwellen en kunnen krachttoeren uithalen, “The far pavillons”, “Isis unveiled” en “Ascending”. Ze klinken ietwat pompeuzer op “Halycon days” en “Belles of creation”; of ze kiezen voor de subtiliteit en intimiteit, “luna park”, “inland sea” en “insationable (I)”.
De hemelbestormingen en – uitbarstingen zijn misschien niet meer zo uitgesproken als op hun meesterlijke ‘Source tags & codes’ (’02), maar ze gaan nog steeds niet onderuit en weten diverse sferen te creëren…Trail Of Dead brengt het nog allemaal op 1 plaat!
Sam Beam, de Amerikaanse singer/songwriter achter Iron & Wine, heeft met ‘Around the well’ een 2CD verzameling klaar van b kantjes en materiaal dat door de jaren niet eerder werd uitgebracht.
Totnutoe had hij sinds 2002 vier cd’s, enkele EP’s en singles uit. Het laat een prima overzicht en evolutie horen van deze talentrijke songwriter. Z’n folkamericana kent een introverte start op akoestische gitaar en –tokkels en een pianotoets om dan gaandeweg iets extraverter te klinken. Op de vorige cd ‘The Shepherd’s Dog’ merkten we al de bredere aanpak en op deze overzicht dubbelaar horen we gaandeweg zo’n sobere begeleiding.
Dromerig, sfeervol en intiem pakkende songs van vervlogen tijden, in de geest van Cat Stevens, Donovan, Nick Drake en Paul Simon, gedragen door mans warme, melancholische stem. En moeiteloos zet hij composities van anderen om naar zijn hand, waaronder Ben Gibbard’s (DCFC) “Such great heights”, The Flaming Lips’ “Superman” en “Love vigilantes” van New Order.
’Around the well’ vormt een mooi carrière overzicht van deze interessante Amerikaanse singer/songwriter …
De Britse groep Muse brengt al zijn vijfde studioalbum uit. Hun laatste en misschien wel beste werk dat ze brachten, Black Holes & Revelations, dateert alweer van 2006. In de tussentijd werden we wel getrakteerd op een puike live-cd van hun concerten in Wembley Stadium voor hun HAARP-tour met muziek van de bovenste plank en een totaalspektakel die zijn gelijke niet kent. Nu is het trio terug met 'The Resistance' die ze zelf geproducet hebben. Volgens hen liep dat heel wat gesmeerder dan mét een producer (zo zijn ze veel sneller klaar met hun album dan ze aanvankelijk durfden hopen) en zouden ze het meest Muse klinken van alle platen. Het échte Muse dus. Eens benieuwd of de revoluties die zanger Matthew Bellamy beloofde terug te vinden zijn.
”Uprising” is het eerste nummer van de plaat en is de huidige single. Muzikaal vrij simpel, maar verdomd aanstekelijk. Zeker de 'C'MON!' zal het live heel goed doen volgens ons. Tweede nummer is de titeltrack van het album en is vrij catchy te noemen, met de nodige bombast. Bombast zul je zeker nog terugvinden op dit album. De klassieke muziek hier en daar, de buitenaardse klanken die Bellamy uit zijn gitaar kan toveren, machtige samenspelen van gitaar en drums, meer synths dan op andere platen van hun, de lange duur van de nummers (5 minuten gemiddeld)... dat alles maakt van elk nummer een unieke belevenis.
Het derde nummer op het album “Undisclosed Desires” is dan weer het compleet omgekeerde van waar Muse voor staat. De muziek is hier het meest pop georiënteerd en klink zelfs als r&b. Verrassend! “United States Of Eurasia” zal je vrijwel meteen aan Queen laten denken vanaf de pianoklanken weerklinken en zeker wanneer er gezongen wordt in het refrein, middenin klinken er nog Arabische klanken. Het lijkt bijna alsof ze met dit nummer ons meenemen door het hele Euraziatische continent. Afsluitend hoorden we nog een ingetogen pianostukje en een straaljager voorbijvliegen. “Unnatural Selection” lijkt dan weer heel sterk op “New Born” als je de piano door een orgel zou vervangen. De laatste drie nummers op de plaat vormen samen een symfonie, maar kan je perfect als afzonderlijke delen bekijken. Een heel orkest werd erbij gehaald en samen met Muse brengen ze een bombastische en soms zelfs postapocalyptische symfonie.
We zijn dus heel erg onder de indruk van wat Muse hier presteert. Enkel “Guiding Light” en “I Belong To You” vonden we iets minder overtuigend. De beloofde vooruitgang is waargemaakt.
Deze beloftevolle nieuwe band uit San Francisco heeft op ‘Embrace’ een geluid gecreëerd die baadt in de psychedelica van eind jaren zestig en tegelijkertijd refereert naar de jaren 80 en 90 sound van pakweg Spiritualized en Spacemen 3. Ze hebben ook een zweem Americana in hun borrelende spacy cocktail verwerkt. De groep sluit hierbij aan bij geestesgenoten als Brightblack Morning Light, The Black Angels en Black Mountain, niet toevallig ook bands die bij The Velvet Underground, Pink Floyd (Syd Barret periode), Hawkwind, The Doors en zelfs Black Sabbath de mosterd gehaald hebben. Let wel, de groovy trip-rock van Sleepy Sun staat wel degelijk met beide voeten in het heden, dit is dus geen bestofte hippie plaat die van het nodige haar moet ontdaan worden. Het album schittert in al zijn variatie, het evolueert van psychedelica en mooie dromerige pop (“Golden Artifact”) naar furieuze rock en hier en daar een brok noise. De stem van Bret Constantino wordt geregeld bijgekleurd door de ijle zang van Rachel Williams en dat komt de atmosferische sound alleen maar ten goede.
‘Embrace’ opent ijzersterk met het lange “New Age” die nog het meest doet denken aan The Black Rebel Motorcycle Club. Beklijvend is “White Dove” waarin zware gitaren afwisselen met rustige momenten, halverwege wordt de song op regelrechte SonicYouth wijze opengescheurd om dan terug in een bedwelmende plooi te vallen. Verder is het genieten van “Snow Goddess”, waarin na een trage en mistige aanloop de gitaren tegen alle muren uiteenspatten, en van het bluesy “Sleepy Son” dat opent met een harmonica en sluimerende vocals die zich in de woestijn wanen, waarna de rust deftig wordt verstoord met een gemene Sabbath-riff (Tony Iommi is weer helemaal hip, beste mensen). Zo blijft de spanning gedurende gans het album aanhouden, via knappe songs die het ene moment inhouden en het andere moment volledig openbreken.
Dit begeesterend schijfje is sowieso één van de beste debuutplaten van het jaar. Benieuwd tot wat deze gasten nog allemaal in staat zijn.
Het Britse Zoot Woman draait rond de synthbroertjes Stuart (= beter bekend als Les Rythmes Digitales/Jacques Lu Cont) en Blake Price en Jasmin O’Meara op bas. Ze hebben pas nu hun derde cd uit … in 10 jaar tijd. We kennen het synthpopbandje van vroegere hits “Grey day”, “It’s automatic” en “Living in a magazine”
Ook op die nieuwe plaat merken we op dat ze een handvol toffe pophits klaar hebben waaronder “Lonely by your side”, “Saturation” en de titelsong. Het zijn nét die songs die aanstekelijk zijn, iets krachtiger klinken en prikkelend inwerken op de dansspieren. Ze zorgen ervoor dat het nieuw geformeerde trio meer freakend en minder cool klinkt op deze plaat.
Zoot Woman blikt terug naar de ‘80’s wavetronica van The Human League en combineert het met poprock, disco, funk en trancegerichte beats. Goed in het gehoor liggende popelektronica met een pompend beatje dus.
Op “Just a friend of mine” horen we onderhuids de discokitsch van Pet Shop Boys! Warmer binnen deze synthpop klinken de ingetogen en sfeervolle “Take you higher” en “Blue sea”. Toch verloochent Zoot Woman hun coolness niet, met de electropop “Witness” en “Memory”. Toch kan de plaat niet volledig beklijven, daarvoor zijn ze muzikaal te zoekend en missen een paar songs diepgang, “More than ever” en “Lust forever” zijn hierin de beste voorbeelden.
Een uitgesponnen groovy “Live in my head” vangt deze ‘mindere’ nummers op, wat het gepolijste, wisselende plaatje eervol kan besluiten.
Na april vorig jaar een tweede keer te zien in ons landje …op 20 september in de Bota …
Begin dit jaar werd de reünie van de melodieuze rockband Mr.Big aangekondigd. Mr.Big werd eind jaren tachtig opgericht door bassist Billy Sheehan. Die verdiende eerder zijn sporen bij de band van David Lee Roth (Van Halen). Billy Sheehan wordt tot op heden nog steeds als een der beste basgitaristen van deze aardbol beschouwd. Naast Sheehan treffen we hier ook gitaargod Paul Gilbert aan. Samen met Pat Torpey op drums en frontman Eric Martin staat het herenigde Mr.Big in de oude bezetting terug op de planken.
Zegt de naam Mr. Big U nog steeds niets dan hebt u toch ongetwijfeld de wereldhit “To Be With You” wel al eens gehoord. Die monsterballad uit het album “Lean Into It” haalde wereldwijd overal de nummer één positie. De band was actief tot in 2001 en bleef vooral bijzonder populair in het land van de rijzende zon.
In juni begon ook deze reünietournee in Japan. De vele Youtube filmpjes laten een band zien die er speelt voor vele tienduizenden enthousiaste fans. Japan is Mr. Big duidelijk nog niet vergeten. Nu was Europa aan de beurt, waarbij gelukkig tourpromotor Rocklive het opportuun vond om deze band ook in België te programmeren. Het vernieuwde Hof Ter Lo, tegenwoordig Trix, mag meteen een grote naam op haar palmares toevoegen.
De opkomst was op deze zondagavond nogal beperkt. Jammer want de afwezigen hadden weer eens ongelijk want Mr. Big gaf gedurende ruim twee uur het beste van zichzelf! Geen overbodig voorprogramma deze keer maar meteen een droomstart met het waanzinnig knappe: “Daddy, Brother, Lover, Little Boy” ook wel ‘The Electric Drill Song’ genoemd. Daarna kwam “Take Cover” voorbij….één van mijn persoonlijke Mr.Big favorieten. De song werd ook aangekondigd als voorkeursong van Billy Sheehan. “Green-Tinted Sixties Mind” klonk als een bom en even sterk als toen dit in 1991 een bescheiden hitje was. De band had er duidelijk zin in en het aanstekelijke spelplezier sloeg over op het publiek. Hoogtepunten waren er in overvloed…vooral in de vorm van echte songs. Minder had ik het begrepen op het oeverloos ten toon spreiden van hun technische vaardigheden. Dergelijke klasse muzikanten vinden het blijkbaar nog steeds nodig om hun kunsten met waanzinnig gekke maar vaak langdradige solo’s extra te etaleren. Overbodig en vaak ook erg oninteressant. De zeer monotone bascapriolen van Billy Sheehan, in een overigens veel te lange solo, waren ronduit slaapverwekkend. Een stuk beter en vooral melodieuzer was het gitaarspel van het (met koptelefoon spelend!) gitaarwonder Paul Gilbert. Toch waren het vooral de echte songs die het hem deden zoals “Next Time Around”, een fonkelnieuwe song uit een zoveelste recente ‘Best of..’
Bijzonder opmerkelijk was ook zanger Eric Martin die raasde doorheen de set en nog niets aan stemkracht had verloren. Een stevige versie van de Argent cover uit 1972 “Hold Your Head Up” was meer dan de moeite waard. Ook de gevoelige snaar werd geraakt tijdens de ballads: “Wild World” en het bijzonder mooie “Just Take My Heart”. Maar Mr. Big kon ook erg stevig rocken en liet dit horen in het uitmuntende vierluik: “Take A Walk”, “The Whole World’s Gonna Know”, “Rock & Roll Over” & “Addicted To That Rush”.
Natuurlijk mocht ook hun grootste hit “To Be With You” niet ontbreken. Niet dat ik daar op zat te wachten. Toch werd het een bijzonder aangrijpend moment, waarbij het publiek elk woord meezong. Bissen deed men via het ‘fielder’s choice’ concept, waarbij het publiek samen met Billy Sheehan ‘de encores’ mocht aangeven.
Twintig jaar na het eerste studioalbum: ‘Mr. Big’ is de band weer helemaal terug. Of dit verhaal nog een vervolg krijgt is niet te voorspellen want voorlopig is een nieuw studioalbum niet aan de orde.
Weeral eens tevreden keerde ik huiswaarts na een avond vol hardrockklassiekers en onvervalste nostalgie!
Setlist: *Daddy, Brother, Lover, Little Boy, *Take Cover, *Green-Tinted Sixties Mind, *Alive And Kickin’ , *Next Time Around, *Hold Your Head Up, *Just Take My Heart, *Temperamental, *Price U Gotta Pay , *Wild World , *Take A Walk, *The Whole World’s Gonna Know, *Rock & Roll Over, *Addicted To That Rush
*To Be With You, *Colorado Bulldog
*Shy Boy *Baba O’Riley
Photo Slideshow:
http://www.slide.com/r/AJehvuEo7D-CLwvk4ZuvChiXboo1mwML?previous_view=lt_embedded_url
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foro’s
Organsatie: Rocklive ism Trix, Antwerpen
Jessie Evans bracht haar eerste plaat live samen met drummer Toby Dammit. Op het podium zag je Jessie met haar saxofoon in een soort voodoo kabinet, je hoorde een mix van Mexicaanse 50’s muziek, pop, electro en afrobeat. Jessie zelf beweert echter dat ze zoveel muzikale invloeden heeft dat ze haar muziek niet kan omschrijven. Het album ‘IS IT FIRE?’ heeft ze opgenomen in Berlijn en Mexico, met live drums /percussie door Toby Dammit (Iggy Pop, Swans) met gastmuzikanten Budgie (The Creatures, Siouxsie and The Banshees), Martin Wenk (Calexico), en Namosh.
Optreden en muziek maken is voor Jessie een manier om de grenzen tussen mensen te doen vervagen. Ze wil tussen de mensen staan dansen en hen ertoe bewegen zich te laten gaan. Ze vindt dat op optredens de mensen vaak te passief aanwezig zijn en wil, in haar eigen woorden, proberen “to break down the bullshit between people”. In de Grand Mix begon dat op het eind van haar set aardig te lukken.
Jason Molina en Magnolia Electric Co. kan je gerust zien als een hommage aan Neil Young, met twee gitaren en een alt-country set van nummers met teksten over de duivel, de nacht, wolven,... Songschrijver Molina komt steeds met dezelfde beelden terug. In elk nummer refereert hij naar ghosts, highways, the moon of the blues, … Die nummers kwamen vooral uit de laatste twee releases van ‘Magnolia Electric Co.: the Sojourner Box’ en ‘Josephine’. De nieuwe nummers kregen het publiek makkelijk stil, wat ervoor kan zorgen dat hun laatste plaat ‘Josephine’ een meesterwerk kan worden. De lap steel gitaar van hun vorige tournee was er ditmaal niet bij, het rockgehalte was daardoor iets minder groot.
Magnolia Electric Co. maakte met een cover van Warren Zevons “Lawyers, Guns and Money” hun live reputatie echter meer dan goed.
Dat Politics dan. Zij speelden een thuismatch, en een mooi feestje werd het zeker. Met minder bizarre elektronica die we van hen gewoon zijn, maar met meer ruimte voor vrolijk dansbare melodieën. Nee, een refreintje moet je wel niet zoeken, dit zijn soundscapes die draaien rond geluiden en gevoelens. Niet dat we dit nog nooit gehoord hadden, maar de ganse hap werd verdorie snedig en zeer avontuurlijk aan de man gebracht!
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing (ism 4AD Diksmuide) ikv Radar Festival
Het Amerikaanse Shearwater was in het voorjaar te zien op het mini indoortje Pukkelpop, Polsslag, waar hun romantisch, ontroerend en meeslepend materiaal van alternatieve indiefolk en americana een krachtig muzikaal kleedje toegestopt kreeg. De teksten van Jonathan Meiburg zijn doorspekt van natuurbeelden, want naast muzikant is deze songwriter een vogeldeskundige, en hij laat z’n ervaringen duidelijk doorschijnen. De vernuftig in elkaar gestoken songs hadden toen een opwindende draai.Vanavond kozen ze voor een evenwichtige aanpak, klonken ze minder heftig en de snedige songs van het vorig jaar verschenen ‘Rook’ stonden tegenover enkele dromerige intimiti.
De band werkt aan een nieuwe cd en wou het talrijk opgekomen publiek in de Balzaal trakteren op enkele try-outs van het materiaal in de steigers. De sfeerschepping stond voorop door het afwisselende en uitgebreide instrumentarium, die kleur en subtiliteit gaven, gedragen door de helder, indringende, soms hoog uithalende vocals van Meiburg (Buckley meets Bon Iver).
We waren de eersten zijn om te horen hoe ze live “Meridian en “Landscape” speelden, hoogst waarschijnlijke de titels van hun nieuwe sfeervolle, dromerige on-the-road pop. Ze stapten over naar de broeierige intensiteit van “Rook” en “Sing, little birdie”; ze wisselden ze op hun beurt af met het stevige “Century eyes” en “74/75”. Ze verloren o.a. op “Hidden” en het gekende ”The snow leopard” die verdomde subtiliteit van geluidjes van xylo, flute, cello, een soort zingende zaag, een soort speciaal houten plaat met staafjes, en zachte toetsen en piano niet uit het oog, songs gekenmerkt door een sterke, steeds forsere opbouw. Meiburg zong alsof z’n leven er van af ging. Op het eind trok de band verder de lijn door van ‘Rook’ en haalde behoorlijk uit op de nieuwtjes “Corridors” en “Castaways”.
Het waren tot de verbeelding sprekende songs in een herfstig decor; hun trip en trektocht besloten ze na een klein uur met “Hail Mary” in welige outtro soundscapes en distortion …
Het sympathieke Limburgse Krakow trad aan als support; hun breekbare americana/countrypop werd smaakvol ontvangen. Door het feit dat we de band de dag eerder aan het werk zagen in het OLT Rivierenhof, was de set nagenoeg hetzelfde. Hun oprecht, eerlijk, puur tedere sound en de afwisselende stemmenpracht ontroerde …
Organisatie: Vooruit Gent ism Democrazy, Gent
Explosions In The Sky stal z’n naam niet op deze ‘nine – nine – o/nine’. Ze lieten het aan onze verbeelding over of de wereld nu op deze avond zou vergaan. De instrumentale, filmische postrock van de Texanen gaat al een paar platen mee. Het kwartet trok op tournee zonder een nieuwe plaat in het verschiet. Trouwens, ‘All of a sudden I miss everyone’ dateert al van 2007! Op de daaropvolgende tour leek het einde nabij, want de zenuwslopende agenda liet sporen na … Wisselende optredens qua dynamiek, enthousiasme en intensiteit!
De band kan in ons landje rekenen op een horde ‘die-hard’ fans, die net als de band trouw zweren aan de (aanstekelijke, licht verteerbare) postrock ‘pur-sang’, zonder elektronisch vernuft en vocodervocals. Het kwartet was dan ook verwonderd van de massale belangstelling op deze feerijke, idyllische plaats in het Rivierenhof.
Anderhalf uur dompelden ze ons onder in hun broeierige, aanzwellende en uitwaaierende gitaren, distortion, pedaaleffects, gitaarstormen, repetitieve, dreunende bastunes en bezwerende, opzwepende percussie. Een frisse, hard-zacht aanpak met forse uitspattingen op regelmatige basis. Een vertrouwd concept weliswaar, maar de bezinning had de batterij terug opgeladen. Ze kozen voor een rauwe en subtiele melancholische sound, die net de routine kon omzeilen en een vinnig optreden bood! Ze lieten de vervlogen pianotunes zelfs achterwege.
Sfeer creëren, daar ging het ‘em finaal om bij het sympathieke kwartet; tot het EITS –decor behoorden de trance, het lichtjes heen en weer bewegen met hun instrumenten en door de knieën zijgen.
De nummers werden aan elkaar geregen. We hoorden alvast de sobere, slepende, snedige en krachtige elegantie van “Six days at the bottom of the ocean”, “First breath after coma”, “Your hand is mine” en “The only moment we wore alone” (op het eind) uit het bepalende en ongenaakbare ‘The earth is not a cold place …’, wat hier en daar op een kreet van herkenning werd onthaald door de fans van het eerste uur. En regelmatig waren er de explosies, de donderslagen en de verbeten felle partijen ( o.a. door dubbele percussie) van stukken “Birth & death of the day” en “great death”. Zalvend werkten de sfeervolle tussenstukjes.
Explosions In The Sky slorpten hun publiek op in een adembenemende emotionele droomtrip.
Een puike live prestatie van een band die het spelplezier terugvond en enthousiast, schuchter met de woorden “Thanks for your time, you’re very kind listening to us” besloot. Overduidelijk tijdens deze gig was dat zij dé pleitbezorgers zijn van de ‘oer’postrock!
Ook de breekbare americana/countrypop van het Limburgse Krakow werd smaakvol ontvangen. Het kwintet, onder de afwisselende vocale tandem Piet de Pessemier (gitaar) – Niné Cipoletti (toetsen/piano), balanceerde ergens tussen de slowcore van Low, de country van Sparklehorse en het dromerige Young’s ‘Harvest’. Het ging van het aanstekelijke “Far-away look” (titelsong van de tweede cd) naar het intieme “What a woman” … verstilde pracht, puur, echt en vol tederheid, dat af toe forser en krachtiger klonk zoals op het afsluitende rauwe “Dinosaur”. Een verdiende respons van het publiek dat ook de leden van Explosions ontroerde …
Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne ism Arenberg, Antwerpen
Nederlands 
Français 
