In april komt het nieuwe album van Fischer-Z uit: ‘Triptych’. Zoals gebruikelijk worden er eerst wat singles losgelaten op de wereld. “A Plea” is een vrij melancholisch nummer geworden en vertelt het verhaal over een Russische soldaat die naar het thuisfront schrijft. Daarin vraagt hij om geen jongemannen meer te sturen die onnodig gaan sneuvelen voor oorlogszuchtige leiders die enkel op macht uit zijn.
Het nummer is nogal donker en zwaarmoedig dat dan toch wat open breekt in het refrein. Het is een rock/pop nummertje met een heel fijn refrein en een uitdienende outro met een mijmerende John Watts. Heel degelijk gemaakt en met een sterke boodschap.
Deze single is een mooie voorloper van het aankomende album. Een eerste beluistering van ‘Triptych’ zegt mij dat het zelfs niet het sterkste nummer van de plaat is geworden.
Vier nummers kan je reeds beluisteren op de eind vorig jaar verschenen EP. Het wordt dus uitkijken naar het album dat uitkomt …
Fischer-Z - A Plea [Music Video] (youtube.com)
Oei, wat is er met IDLES aan de hand? Met de vorige plaat ‘CRAWLER’ werd al voorzichtig een andere koers gevaren maar de brute energie was tenminste nog niet volledig verloren gegaan. Op ‘TANGK’ is dat helaas wel zo.
IDLES streeft een wat dan heet ‘volwassen’ en ‘breder’ geluid na. Het is hun goed recht, een band moet evolueren, maar ze verliezen in hun zoektocht naar een nieuwe sound de opwinding, furie en kwaadheid van bloedstollende platen als ‘Brutalism’ en ‘Joy As An Act Of Resistance’. Volgens velen is dit een moedige volgende stap, volgens ons is het vooral jammer. IDLES is geëvolueerd van geagiteerde moshpit-band naar brave huiskamer-band, en dat is toch even verschieten. Als de angel eruit is, is ook het meeste gevaar geweken, en dat is nooit goed.
Neem nu opener “IDEA 01” waarin de band een statement lijkt te willen maken van “wij zijn veranderd, take it or leave it”, alsof ze van ‘TANGK’ hun eigenste ‘Kid A’ willen maken. Laat die dingen toch maar beter over aan Radiohead zelf (of The Smile als u wil), die zijn daar het meest bedreven in.
Ook “POP POP POP”, “Roy” en “A Gospel” zijn meer ideeën dan songs, ze blijven een beetje ter plaatse trappelen en laten nergens een onvergetelijke indruk na.
Soms gaat het wel ergens naar toe, “Grace” bijvoorbeeld is ook weer een atypische en ingetogen IDLES-song, maar het drijft tenminste op een aangename beat en blijft, in tegenstelling tot de meeste songs, wel hangen. Ook “Dancer”, dat werd ingeblikt met het fantastische LCD Soundsystem, is een schot in de roos, een song met pit en drive.
In het zinderende “Gift Horse”, veruit de beste track, weerklinkt eindelijk terug de geestdrift, razernij en punkgeest van de betere dagen.
Maar dat is te weinig, veel te weinig.
De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua bracht zopas zijn nieuwe album ‘Interbellum’ uit. Een interbellum is een periode van relatieve rust tussen twee conflicten in. Nochtans is er op het album met dezelfde titel van Cathubodua van rust maar weinig sprake. Op een enkele ‘zachte’ intro’s en één bijna akoestisch nummer na na vind je op ‘Interbellum’ vooral spanning, agressie, kracht en snelheid. Dit album raast en buldert als een storm. Het is veruit het hardste album dat deze band reeds opnam.
De line-up van Cathubodua is bijna helemaal vertimmerd sinds ‘Continuum’. Toch klinkt het geluid van de band heel vertrouwd, maar dan in een net iets kwadere, bozere en rauwere versie van wat we op ‘Continuum’ hoorden.
Wat ook opvalt: het geluid klinkt heel vol en slingert je van het ene aandachtspunt naar het volgende. De strijkers-, blazers-, piano- en koor-arrangementen zijn heel degelijk.
Thematisch (in de lyrics) is dit album soms wat moeilijk. De onderwerpen zijn wat klassiek voor de symfonische metal (het zou zo een fantasy-verhaal kunnen zijn), maar de aanpak is veel minder klassiek. Dat maakt dat je als luisteraar wel wat moeite moet doen om ‘mee’ te zijn.
De iets aangepaste muzikale koers doet Cathubodua goed. Er zit meer onderscheidend vermogen in dit album, ten opzichte dan van de heel lange lijst van female fronted symphonic metal bands. Het rauwere, snellere en agressievere dat er in zit heeft zangeres Sara misschien wel wat getriggerd om next level te gaan. Enkel in het romantische en zo goed als akoestische “The Mirror” krijgen zij en violist Arvid rij baan van de band om hun talenten breeduit aan te bieden.
Het is moeilijk om bij de slechts zes nummers één of meer favorieten aan te duiden. Elk nummer heeft een eigen identiteit en eigen kwaliteiten. Inzake compositie en techniciteit ligt de lat altijd hoog. Mijn voorkeur gaat naar de gecontroleerde razernij van “Will Unbroken” en naar “Foretelling”, wat de eerste single.
Met de zes nummers samen haalt dit album slechts nipt de grens van het half uur. Dat is dan ook de belangrijkste opmerking voor dit album, dat het misschien net iets te kort is.
https://www.youtube.com/watch?v=LJfmm7nVp9M
De productie en mix van het nieuwe album waren in de bekwame handen van Yarne Heylen (van Carnation). De intro is misschien een referentie naar de folkmetal-roots van debuutalbum ‘Opus I Dawn’. Daarna breekt deze nieuwe single open in zowat het hardste en ruigste dat we al van deze band gehoord hebben. Tegelijk klinkt het knisperend als vuurwerk op een taart. Zangeres Sara staat heel centraal in de sound, maar ze moet –virtueel - vechten voor haar plaats.
Cathubodua stelt Interbellum het hele jaar door voor aan het publiek met een club- en festivaltournee door België, Nederland, Frankrijk en Duitsland.
https://www.youtube.com/watch?v=sIRh5yELJkE
Ronker is al een hele tijd goed bezig, ook al zitten ze misschien in het makkelijkst aan de man te brengen subsegment van de rock. Ook hun nieuwe single “Slow Murder” is een bonte mix van noise, emo-hardcore en posthardcore (in de stijl van Brutus), met lyrics die meer gespuugd worden dan gezongen.
Twee mannen hebben de brute smerigheid en de razernij van Ronker op magistrale wijze kunnen producen en mixen en dat zijn misschien niet toevallig mensen met ervaring in de metal: Tim Toegaert (If I May, Cavaran, Turpentine Valley, …) en Bob Briessinck (Bloodrocuted, Infantile, Velvet Mist, …).
“Slow Murder” gaat over het aanvaarden van het leven, zowel de donkere kanten als de ranzige pasteltinten ervan, en over het willen proeven van alle smaken die geen vanille zijn.
Deze single is de aanloop naar het debuutalbum 'Fear is a Funny Thing Now Smile Like a Big Boy'. Dat komt op 10 mei uit.
https://www.youtube.com/watch?v=H89G50-BsVA
The Me In You heeft ons in 2022 bijzonder aangenaam verrast met het album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’. Hun nieuwste single heeft – gelukkig – een veel kortere titel.
“Oh No” is een midtempo poprocknummer dat ons meteen aan de Belpop van Toy doet denken, op een positieve manier, uiteraard. Met een zelfde cathyness en met dezelfde vibe. Wat gladjes op het eerste gehoor, maar met één of meer dubbele lagen in de lyrics: lichte melancholie, een gebroken hart of toch wat liefdesverdriet, …
Het levert alvast een heel aanstekelijke popsong op. Als dit de maat is voor het volgende album, beginnen wij al te popelen van ongeduld.
https://www.youtube.com/watch?v=J4vrHheCYRo
We hebben de Belgische band The 925 al wat lof toegezwaaid na hun concert met The Dirty Denims in Oudenaarde. The 925 krijgt stilaan ook in het buitenland een voet tussen de deur en met de nieuwe single “Karma” zullen zeker nog veel meer harten veroverd worden.
Wij zagen in De Harmonie in The 925 een combinatie van de geest van The Sonics en de rock-vibes van Nathaniel Rateliff. En dat zijn exact de twee referenties die ook bij “Karma” horen: garagerock met een beetje fuzz en met een stevige scheut soulrock. Deze single over hoe karma iemand als een boomerang in het gezicht kan treffen is de perfecte ambassadeur voor The 925 en kreeg in de studio de best mogelijke behandeling.
LIVE 2023
The 925 - Snedige garagerock met veel branie (musiczine.net)
Binnenkort staan ze in de AB en op nog wel meer Vlaamse podia.
https://www.youtube.com/watch?v=6OEHlYFMC20
Drums'n'Guns is al bezig van 2012, ontstaan uit de stoner van Mogul. Na een demo en vele geslaagde optredens heeft de band zijn stempel gedrukt op stoner/post punk. In 2016 verscheen het debut, 'Ianna'. We horen een sterke diversiteit. De band treedt hier buiten zijn comfortzone.
In coronatijd kwam 'Hail Hail' uit. Het werd toen even stil … tot nu. Met 'If You Can' is Drums'n'Guns terug. We hadden hierover nog een fijn gesprek met de band.
Lees gerust .
Hoog tijd om de EP onder de loep te nemen.
Uit het interview bleek dat het de bedoeling was om de live beleving op plaat te brengen. Drums'n'Guns is met brio geslaagd in deze opzet. Opener “Gloria” is een eerste uppercut. Een volgend oplawaai is er met “Beg You Pardon”, rauw, snel, om zich heen stampend.
“Unless”, “Focus On the brand” en “S-Men” tappen uit hetzelfde vaatje, het zijn twee mokerslagen van nummers en nodigen uit tot een moshpit. Punk en metal zijn verweven in hun sound.
Deze band verdient een ruimere erkenning want met deze EP overtuigen ze meer dan ooit …
‘Piano Feroce’ is een verzameling akoestische versies van eerder uitgebrachte songs … in de luisterbeurt zijn ze meer dan dat …
In het hart van de eerste pandemische winter nam Hilke een eenvoudige maar ingrijpende beslissing: opnieuw een akoestische piano kopen. Dit instrument is de perfecte metgezel voor een nieuwe muzikale reis. ‘Silent Violent', het debuutalbum van Hilke, was een zoektocht als liedjesschrijver en zangeres, een reis om haar plaats te vinden binnen het spectrum van genderzang. Ze riep de hulp in van muzikale vrienden als Dino Brandão, Odd Beholder en Gregory Frateur van Dez Mona en vroeg om hun vocale interpretaties van haar liedjes. 'Piano Feroce' is de inspiratie voor een nieuwe fase van muzikale introspectie en klinkt overtuigend.
Puur muzikaal bekeken voelen we de zachtmoedige, hartverwarmende aanpak, met een zweempje melancholie. Het brengt ons zelfs tot de vroege indie van de Velvet Underground, zeker de vocale inbreng gelinkt aan zangeres als Nico. We voelen haar spirit op “Paradoxes” , “Freeze” en “Greta”.
Hilke heeft voldoende eigenheid door de brede, intense pianoklank. Een droomwereld openbaart zich in die sound, ook al wordt deze af en toe eens bespat met forsere geluiden. De warme vocals zijn pakkend. De intimiteit blijft centraal staan, luister verder maar eens naar “How are You” en het afsluitende “Silent Violent”.
‘Piano Feroce’ is er eentje van een sprookjeswereld van intiem genot.
Tracklist: Paradoxes - Freeze - Greta - The T - How Are You - Silent Violent
Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .
Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.
"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.
Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04
Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit, 'Crossing The Void' en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias in een fijn gesprek, waarbij we ook polsten naar de ambities en de plannen.
Lees gerust .
In het interview steunen de twee op een therapeutische duiding van de EP, om dingen uit hun leven een plaats te geven, op zoek naar een zekere gemoedsrust binnen de duisternis die hen omringt.
Ze brengen twee uiteenlopende werelden bij elkaar (hun eigen projecten waren totnutoe steeds sterk verschillend) tot een donker, grauw, toegankelijk geheel, zonder echt lichtvoetig te klinken. “The Void” is een emo beladen song van opgekropte frustraties en pijn in een melodieuze instrumentatie, intiem, veelzijdig tot een oerknal.
Donker en licht botsen zachtjes tegen elkaar, demonen en engelen kunnen elkaar ontmoeten. “Through the darkness” en “Weep of guilt' zijn erg gevoelig binnen dit concept. Een bijzonder project dus, een verstandshuwelijk tussen pijn en vreugde, tussen duisternis en licht; geen gevechtsmodus dus.
Donkere magie ervaren we op het verschroeiende “Reminiscene” en de intense afsluiter “Immemorial”.
Dit project is echt een verrijking binnen het genre. Een intens mooie donkere EP.
Tracklist: The Void (1:39) Through the Darkness (4:32) Weep of Guilt (4:49) Reminiscence (4:54) Immemorial (5:38)
Stone – Steenharde sensatie
Stone + Sterling Press
Na een memorabel optreden op Rock Werchter, heeft STONE een stevig stempel gedrukt op de radiogolven. Hoewel hun debuutalbum nog op zich laat wachten, blijven ze gestaag terrein winnen dankzij de voortdurende airplay, vooral op StuBru. De vraag rijst: bevestigen ze hun status of laten ze groeipijnen zien? Het is aan ons om dat te beoordelen na hun optreden in de Botanique.
Sterling Press, de openingsact uit het Verenigd Koninkrijk, vergezelde de hoofdact om ook op het Europese vasteland de stemming erin te brengen. Hoewel ze klonken als Squid of zelfs Sum 41, wisten ze ons niet altijd te boeien. De frontman, die iets weg heeft van een jonge Ashcroft, kreeg het publiek weliswaar aan het klappen, maar de uitvoering, vooral merkbaar in "Plastic Bag", was niet altijd even strak. Gelukkig herpakten ze zich tegen het einde met "What Would You Do?" en het krachtige "Doorbell". Al met al een matige opwarmer.
Het publiek was duidelijk maar voor één ding naar de Botanique gekomen: om STONE live te zien optreden. Terwijl de dreigende tonen van The Prodigy's "Breathe" klonken, betraden de jonge rockers één voor één het podium. Met "I Let Go" uit hun arsenaal van singles en één EP, wisten ze het publiek meteen mee te slepen. Tijdens dit energieke nummer, dat ingeleid werd als een anti-liefdeslied, zagen we voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst, de kenmerkende moves van frontman Fin Power.
Vroeg in de set kwam het eerste radiohitje "I Gotta Feeling" aan bod, wat het publiek aanzette tot springen en moshen voor de rest van het concert. Met "Let’s Dance to the Real Thing" werd het tempo iets getemperd, maar al snel bracht "If You Wanna" het publiek weer in een moshpit en markeerde het eerste hoogtepunt van de avond. De Orangerie, de grootste zaal van de Botanique, bleek echter te klein voor deze jonge band.
De invloed van de Britse sound is onmiskenbaar in de muziek van STONE. Nummers als "My Thoughts Go" klonken alsof ze rechtstreeks uit het repertoire van Wolf Alice kwamen, terwijl "Never Gonna Die" echo's vertoonde van Stone Roses en Oasis. Desondanks blijft het viertal uniek, met nummers als het opzwepende dansnummer "Left Right Forward", waarbij het publiek de instructies van Power volgde in een wilde moshpit.
Tijdens enkele nummers vielen ook de unieke monologen van Power op, met een rake vocale solo na het overweldigende "Stupid". "Money (Hope Ain’t Gone)" werd vervolgens ingezet als een ware anthem, waarvan het refrein door de hele zaal werd meegezongen. Met "Waste" en "Leave It Out", beide met een krachtige overtuiging en een circle pit, sloten ze hun set af.
STONE heeft met overtuiging het label van one-hit-wonder van zich afgeschud. Nu is het uitkijken naar hun debuutalbum en naar toekomstige optredens in grotere zalen.
Setlist: I Let Go - Keep Running - I Gotta Feeling - Let's Dance to the Real Thing - If You Wanna - My Thoughts Go - Am I Even A Man - Left Right Forward - Stupid - Money (Hope Ain't Gone) - Waste - Leave It Out
Organisatie: Botanique, Brussel
The 1975, Vorst Nationaal, Brussel op 3 maart 2024 – Pics
THE 1975 - Still… At Their Very Best UK & EUROPE 2024 - Op zondag 3 maart 2024 in Vorst Nationaal, Brussel£
Na een meer dan gesmaakte passage op de mainstage van Rock Werchter vorig jaar, kondigde de Engelse band The 1975 hun terugkeer naar de zalen aan. Het kwartet, altijd in vervoering en klaar om er een lap op te geven, veroverde nu Vorst Nationaal met hun “Still…At Their Very Best Tour”!
Dit is het verhaal van vier jeugdvrienden uit Zuid-Manchester, die al sinds hun tienerjaren de muren van hun repetitiezaal door elkaar schudden. In 2002 roepen Matty Healy, Adam Hann, Ross MacDonald en George Daniel zichzelf uit tot The 1975, met als inspiratie de gedichten uit Jack Kerouacs On the Road. In 2012, en met dank aan hun aanstekelijke energie, hebben ze al enkele spraakmakende liveoptredens op hun naam staan, waarna in 2013 hun gelijknamig debuutalbum verschijnt.
Singles “Sex”, “Robbers” en “Chocolate” en voorprogramma’s van Muse en The Rolling Stones openen de deur naar succes. Het album is dan ook een absolute hoogvlieger waarmee ze bovenaan de hitlijsten in Engeland komen te staan.
Ze brengen een reeks albums uit en rijgen de nominaties (voor de Brit Awards, de Mercury Prize, Grammy Awards, etc.) en prijzen aan elkaar.
Ze worden beschreven als "de pioniers van de moderne poprock" en ze worden uitgeroepen tot "Band of the Decade" tijdens de NME Awards van 2020.
The 1975 tourt nu de wereld rond met hun vijfde album in de hand en ze spelen overal voor uitverkochte zalen. Het vorig jaar uitgebrachte 'Being Funny In A Foreign Language' gaf hen een nieuw elan. De groep heeft zich niet alleen gevestigd als een steunpilaar van de internationale rock/popscene, maar draagt ook hun steentje bij met hun ideeën over tolerantie en openheid. The 1975 is een niet te missen, bewonderswaardige band geworden.
(Het album van The 1975 "Being Funny In A Foreign Language" is uit via Universal).
(bron: Live Nation)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Jordan Curtis Hughes
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5774-the-1975-03-03-2024.html?Itemid=0
Org: Live Nation
Beach Fossils - Een inslaande golf van shoegaze, dreampop en joligheid
Ook al betekent het New Yorkse Beach Fossils veel voor de herleving van shoegaze rond 2010, toch zijn ze geen regelmatige bezoekers van de Belgische podia. Na zeven jaar en een niet-zo-nieuwe plaat ‘Bunny’, intussen de vijfde al, komen ze nog eens langs in de Botanique om de schare fans te plezieren. Een volledig uitverkochte zaal beloofde dus ook een fijn terugzien.
Eerst draafde Winter op voor het voorprogramma. Met haar zweverige en toch scherpe vocals (zie: Japanese Breakfast), gesteund door gitarist en drummer, deed Samira Winter denken aan de 90s grunge zoals Bikini Kill of shoegaze à la Slow Crush. Met een gloed van blauw en rood waren de drie muzikanten vaker in het duister dan in het licht. Maar daar ging het dan ook om. Met ontelbaar veel effecten en geregelde feedback, klonken ze bij momenten zwelgend en dreigend. Toch was er soms wat luchtige speelsheid en traagheid met onder andere het nummer “Crimson Enclosure”. Of nog met de meezinger “All night long”. Met vlagen kon de band ons bij momenten wel bekoren.
De zaal, voor de gelegenheid in het gezellige knusse Museum was goed gevuld en het publiek keek en genoot ervan.
Dat diverse publiek van jong en oud was wel klaar voor meer shoegaze en dreampop. Met een audio intro konden de vier van Beach Fossils subtiel het podium betreden. Als opener kon “Don’t Fade Away” alvast tellen. Deze telg uit hun laatste was meteen een knaller waar de vier muzikanten al van los kwamen. Verder werden we meegesleept door de diepere duik in hun repertoire met nummers als "Sugar" en het tweeluik "Moments / What a Pleasure". Een welgekomen uitnodiging om al een eerste keer goed los te gaan. En al zeker tijdens het uptempo tijdens "Shallow", die in de verte iets mee had van Dinosaur Jr.
Het eerste kwartier vloog zo voorbij en dit gaf ook de band wat ruimte om al een eerste keer te bonden met de concertgangers. De zwaarwichtigheid van de lyrics en de donkere gedempte atmosfeer op het podium, stond vaak in schril contrast tot hoe toegankelijk het viertal wel was. Naast de joligheid van voornamelijk gitarist en bassist Tommy Davidson, leidde Dustin Payseur met een oprechte getuigenis over depressie tijdens het toeren “Sleeping On My Own” in. Tijdens het straffe “Sleep Apnea” gingen alle lichten in om vervolgens de zaal magisch te vullen met smartphone lampjes. Een beetje geforceerd maar wel zeer doeltreffend voor de sfeer. Ook opvallend hoe scherp de geluidsmix wel was. Elke noot van gitaar, bas of drum klonk kraakhelder en het geheel met de lichten zorgde voor een ware shoegaze sfeer.
Het viertal dat toen al wat het best gaf tijdens “Seconds” of “Social Jetlag” drukte de gaspedaal verder in om “Numb” en het geweldige “May 1st” gezwind en met veel gevoel te brengen.
Gelukkig was het vat nog niet af en kwamen ze terug voor het bekende “Down the Line” met die catchy melodie, “Crashed out” en “Daydream”. Met als resultaat een inslaande golf van shoegaze, dreampop en joligheid!
Beach Fossils Setlist
Don’t Fade Away - Sugar - Moments / What a Pleasure - Shallow - This Year - Sleeping on My Own - Adversity - Dare Me - Sleep Apnea - Seconds - Social Jetlag - Tough Love - Numb - May 1st — Down the Line - Crashed Out – Daydream
Organisatie: Botanique, Brussel
Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip
Vitja Pauwels (*****) (Bombataz, Woolvs, Lara Rosseel, An Pierlé) is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder.
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Zie info https://www.musiczine.net/nl/news/item/93125-vitja-pauwels-early-life-forms-nieuw-album-met-marc-ribot.html
Voor deze tour hield hij ook halt in De Casino, en liet zich omringen door even virtuoze muzikanten: Frederik Leroux (baritongitaar), Laurens Dierickx (hammondorgel) en Casper Van De Velde (drums) .
Het gezelschap bood ons ruimschoots een uur lang een oneindig filmische trip …
Al vanaf de eerste gitaarlijntjes voelde je gewoon, hier hangt bijzondere magie in de lucht. Aangevuld door zijn mede muzikanten, die een grote meerwaarde boden aan het geheel, Vitja Pauwels verkent de oneindige mogelijkheden van zijn gitaar, en hij wordt geruggensteund door z’n muzikanten , die een even sterke meerwaarde zijn .
Hij wisselt moeiteloos van instrument. Je krijgt een heel andere geluid te horen, dat dan weer perfect binnen het plaatje past. In die perfectie en virtuositeit is er ook de speelsheid en de improvisatiezin.
Binnen die context creëert hij een voortdurend beeldrijk spanningsveld met z’n muzikanten, die elkaar aanvoelen en elkander speelsgewijs de loef afsteken.
Vitja beheerst verschillende stijlen, die jazzy onderbouwd (kunnen) zijn. Hij biedt ongelofelijk wat variaties aan en biedt ons dus een filmische trip; de schoonheid van de sound is adembenemend of doet je belanden in een zee van vervaarlijke vuurballen. Het geheel klinkt innemend, sober, spaarzaam of ze trekken alle registers open. Voortdurend worden we muzikaal heen en weer geslingerd. Wat een sterkte van ‘the man himself’ en z’n sterk op elkaar afgestemde, talentvolle muzikanten, die soms wel eens doorspelen , terwijl Vitja rustig weg een nader instrument haalt.
De combinatie subliem gitaar werk van Vitja zelf, de experimentjes op drums, de baritongitaar en het kleurrijk pianospel bepalen de overtuigende sound. In de bis krijgen we zelfs een funkende waterval. Puik werk!
Kortom, Vitja Pauwels en C° wisten ons zondermeer te verbazen met die wisselende, frisse, boeiende, avontuurlijke aanpak. Het zorgde voor een oneindig filmische trip
Organisatie: Jazzlab ism De Casino, Sint-Niklaas
Nederlands 
Français 
