Rockband Geraldines uit Mechelen speelde zijn eerste shows in 2013. De groep bracht - na enkele EP’s - in 2020 zijn eerste album uit: ’Never Worry Always Worry’. Dat album leverde goede recensies, airplay bij Studio Brussel en plaatsjes op in Spotify-playlists als Indie Goesting en New Music Friday.
Maar 2020 was ook het jaar van corona. De meeste shows werden geannuleerd en de nummers van het debuutalbum werden amper gespeeld op een podium. Na een paar schaarse festivalshows en met weinig voeling voor enkele recent gepende nummers, voelde de band in 2021 dat het op was. De stekker ging eruit en de bandleden focusten zich op andere dingen in het leven.
Maar de band definitief achterlaten lukte niet. Na heel wat gepalaver ontstond het idee voor ‘Real Dinges’. Dat is een anagram voor de bandnaam Geraldines, maar voor de band staat het vooral synoniem voor een nieuw elan, met als grootste voorwaarde dat de band vollédig zijn eigen ding zou doen. Zonder rekening te houden met tijdsdruk, studio’s, radiovriendelijkheid, gangbare songstructuren of andere remmingen.
De mooie songstructuren gingen eraan en ze sneden het vet van de nummers, tot alleen nog de essentie overbleef. ‘Real Dinges’ is volgens de band een indrukwekkend conceptalbum geworden met bijna twee dozijn uitgebeende creaties. Soms ruw en korter dan gangbaar is in het huidige streamingtijdperk, maar 100% authentiek. Het nieuwe album verschijnt dit najaar op vinyl en digitaal.
Nu lost Geraldines “Rather” en “Succumb” als digitale Spotify-singles. Dat zijn het derde en vierde nummer van het album. Beide klokken af op minder dan anderhalve minuut. De teksten gaan over de mooie en minder mooie dingen des levens, zoals liefde, de dood en verlies. Op hun luidst klinken Geraldines hier als een vrijpartij tussen Pixies en Sonic Youth. In hun kalmste momenten rammelen ze zoals slackerbands als Teenage Fanclub en Lemonheads dat in de jaren ’90 deden.
Deze twee nieuwe nummers zijn niet zo catchy als het reeds eerder uitgebrachte ‘Out’, maar de passie, de energie en de authenticiteit spatten er van af.
Op zaterdag 6 april speelt Geraldines de nummers van ‘Real Dinges’ een eerste keer live, bij LAB-T in Diest.
Voor de opnames van deze plaat werd Berlijn verruild voor Carpentras. Het album gaat, naast enkele tracks over vrouwen, duidelijk over de hedendaagse politieke en maatschappelijke tendensen. Een goed voorbeeld daarvan is de eerder uitgekomen single “A Plea” dat het verhaal vertelt over een Russische soldaat die een brief naar zijn thuisfront schrijft en het nodeloze verlies van jonge mannen aankaart. Op dit vlak teksten, die we van John Watts mogen verwachten.
Er waren al enkele songs bekend die op het eind vorig jaar verschenen ‘Triptych EP1’ stonden. We hadden het catchy “Man Man Man” met Leila Watts die de tegenstem zingt. Het vrij zonnig klinkende “Nefertete” dat wat van de sfeer van het album ‘Destination Paradise’ heeft. “The Hamburger Beat” is er één met een herkenbaar wijsje. Ten slotte was er ook “This Woman and I” dat zoals de meeste songs op deze EP over een vrouw gaat.
Daarnaast staan er nog acht andere tracks op ‘Triptych’. Op “The Anaesthetist” horen we de weemoedige en breekbare stem van John Watts. Een sfeervol nummertje met subtiele details die de song mooi kleuren. “Still On The Train” is een variatie op een treinritme. Ook hier zingt waarschijnlijk Leila Watts de backing vocals, wat mooi blend met zijn stem. “Bertha” is muzikaal een track die er wat uitspringt. We horen enkel zijn stem, een accordeon en een orgel die samen het korte nummer vormen. Wel een geslaagde track! “Amoral Vacuum” is muzikaal sterk: het bevat variatie en onverwachte elementen. Er zit veel in die ene song. En dan hebben we het nog niet over de inhoud van de tekst gehad dat verder gaat dan een hedendaagse doorsnee songtekst. “Blue Sound” sluit het album af, dit melancholisch gezongen nummer is gehuldigd in weidse klanken; naar het einde komt er nog een sax en wat spoken words voorbij.
Uiteindelijk staan er twaalf songs op ‘Triptych’. Het laat een geïnspireerde Fischer-Z horen die hier en daar een pareltje heeft gemaakt. Met tevens ook enkele heel relevante teksten.
Een heel fijn album dat een mooie toevoeging is aan zijn inmiddels omvangrijk oeuvre.
Underworld – Underworld blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken
Het Britse Underworld is misschien niet meer jongste, hipste band binnen de dancescene, maar deze 60 plussers wekken nog steeds respect en bewondering op, voor wat ze in staat zijn om een kleine drie uur lang (pauze tussenin!) een bezwerende, groovy, fris, sprankelende show neer te zetten, die letterlijk kleur kreeg op grote schermen, met mooie visuals, de lasers en de verblindende licht- en stroboscoop effects.
De Underworld trance van de jaren 90 blijkt nog steeds verschillende generaties aan te spreken en te raken …
Underworld houdt ons nu al dertig jaar stevig vast met heerlijk genietbare trips, waar we meegevoerd en -gezogen worden. We ervaren iets unieks, je geniet, golft, heupwiegt, zwalpt, danst en je hotst heen en weer, soms met de armen wijdopen, in de lucht of in allerlei bewegingen, op de repetitieve ritmiek, de geraffineerde opbouw, de tempowissels, de explosies, de zalvende, pompende elektronica , de trancy beats, de bleeps en de soundscapes, waarover de praatzang en dromerige zanglijn zweeft.
Het laatst daterend werk is al van een pak jaren geleden, ‘Barbara, Barbara , we face a shiny future’, er waren de ‘Drift’ EPs, en er werd af en toe een samenwerking en een nieuw nummer gedropt, die ons reikhalzend deden uitkijken wat 2024 voor Underworld en ons inhoudt, o.m. met songs “Denver luna”, “And the colour red” en “Fen violet”, die vanavond niet ontbraken; in het tweede deel van de set tekenden zij het danceverhaal van hi-tech elektronica en discothèqua invloeden.
Overwegend heersten warme melodieën en beats in (soms) lange stukken, opbouwend, opzwepend, ontploffend om dan terug zacht zalvend te klinken; ambient, trance, drum’n’bass, techno, dat venijnig hard als zacht smerend klinkt.
De twee van Underworld, Karl Hyde en Rick Smith, geven hun elektronica een gezicht, toegankelijk, eigenwijs, ongrijpbaar, pakkend als deugddoend uitleven met een mystiek, mysterieus randje op z’n Hans Zimmers ; een overkoepelende, intrigerende spanningsboog in van alles.
Goed op dreef kwamen we in het eerste deel met oudjes “Dirty epic”, “Kittens” en “Mmm skycraper, i love you”, die met enkele niet evidente tracks als “Nylon strung” en “Tin there” hun weg vonden om in Vorst een samenhorigheids-clubsfeer te creëren. De praatzang van Hyde is warm , onderkoeld, eigen uniek. Hij geeft met z’n brabbelende praatzang het tempo aan met z’n spastische handbewegingen, de ogen halfopen, met danspasjes en de armen in de lucht, terwijl Smith, als knoppenfreak, zich uitleeft op z’n apparatuur. Hij wist steeds net dat juiste piano-/gitaarlijntje eruit te lichten en waar nodig de beats bij te stellen. Alles werkte, alles klopte. De sound durfde harder, feller te klinken, te exploderen en bracht ons in de juiste stemming van een langverwacht, deugddoend paasweekend. Opwindend dus, die een staat van euforie en extase bereikte, zeker in deel twee met classics “Pearls’s girl”, “Two months off”, “Rez/Cowgirl” en “King of snake” , die elkaar opvolgden.
Het publiek, van alle leeftijden, genoot en liet zich leiden. Underworld teerde niet op nostalgie, het recente(re) materiaal drong zich op en eigende zich een discotheekplaatsje toe.
Tot slot konden we lekker loos gaan op die stuiterende elektronica en percussie beats van “Born slippy” , de favoriet, die de twee definitief uitwuifde.
Dit duo is überhaupt nog niet versleten , integendeel we zijn nog steeds verbijsterd van hun muzikale visie en lijn, die het nieuwere, boeiend materiaal probleemloos doet aansluiten op de oude (dancefloor) killers.
Terecht, met opgeheven hoofd, namen ze afscheid. Hun gouden jubilée is niet veraf meer. De toekomst Hyde-Smith is en blijft verzekerd. Schitterend dus!
Organisatie: Live Nation
Terneuzen on Fire 2024, Pit, Terneuzen op 30 maart 2024 – Pics
Het alternatieve metal festival Terneuzen on Fire heeft afgelopen zaterdag zijn vijfde editie beleefd in de Pit, Terneuzen. Met zeven bands verdeeld over twee podia biedt het festival een internationaal scala aan talent, met acts uit België, Denemarken, Zwitserland en Nederland.
De middag in Orion Records wordt ingeluid door de bands Inherited en Diseased, waarbij Diseased hun allereerste live optreden verzorgt. Het publiek wordt getrakteerd op een krachtige mix van Death Metal en Thrash Metal, waardoor de sfeer tot het kookpunt stijgt.
Op het hoofdpodium betreden krachtige namen als Modder (Sludge/Doom), Feather Mountain (Progressieve Metal), The Machine (Zware Psych en Stoner grunge) en Wiegedood (Black Metal) het podium.
Ondertussen maken de bands op het kleinere podium in het cafégedeelte indruk met optredens van An Evening with Knives (post metal - doom metal), Carson (Stoner rock) en Breakfast at Midnight (Muzikale razernij).
Met een mix van energieke performances en diverse metalgenres blijft Terneuzen on Fire een hoogtepunt in de Zeeuwse alternatieve muziekscene.
(bron: 3voor12 (vpro zeeland) + PIT)
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5909-terneuzen-on-fire-v.html
Org: PIT, Terneuzen
Festival Dranouter 2024 – van 2 augustus t-m 4 augustus 2024 – enkele nieuwe namen
Noa Lee, Chantal Acda, Jan De Smet & De Academie toegevoegd aan line-up + Nieuwe lading dj-talent: Audiowave, Diskobar Sabrina & meer
Elk jaar kleurt de affiche van Festival Dranouter voor een groot stuk Belgisch. Eerder tekenden onder andere al Het Zesde Metaal, Goose, Brihang, Stavroz, Loverman, Mooneye en Compact Disk Dummies present. Vandaag vervoegen ook Noa Lee, Chantal Acda en The North Sea Drifters, Jan De Smet & Dé Academie en Ethno Flanders de jubileumeditie van Festival Dranouter. Naast Jeroen Delodder en DJ Vega (Stikstof), krijgt het DJ-programma een stevige duw met onder meer: Stubru-resident Audiowave, draailier DJ H.A.R.A.L.D., 90s hits met Diskobar Sabrina, de hitsensatie Kwijt Trek System, de Palace Classics DJ Bobalicious en DJ Desperado en véél meer.
Nina Kortekaas (Portland) aka Noa Lee voert je mee in een donkere wereld met hier en daar een fractie licht. Met haar debuutalbum 'Airship' onder de arm bouwt ze bij elke song een nieuw klankenpalet op. Telkens komt die speelse indiemuziek terug, met dromerige melodieën en een wild atmosferisch randje. Een niet te missen festivalervaring!
Via elke noot en elk woord creëert Chantal Acda een ruimte waar imperfecties worden herkend en gevierd. De relatie tussen artiest en publiek was nog nooit zo intiem. Haar nieuwe album 'Silently Held' klinkt als een getuigenis van de schoonheid die te vinden is in de nabijheid van onze gebreken en gevoelens. Voor de gelegenheid laat ze zich bijstaan door getalenteerde jazzmuzikanten: The North Sea Drifters.
Ethno Flanders is niet zomaar een band: elk jaar bestaat de groep uit andere bandleden. Een 60-tal internationale jongeren stomen zich jaarlijks een week lang klaar om 3 concerten te spelen, waarvan Festival Dranouter de klap op de vuurpijl is. Hun optredens zijn dus het resultaat van een intensieve stageweek vol jamsessies, dansen en nieuwe vriendschappen. Aanschouw deze jonge, wilde groep en geniet van hun enthousiasme!
Onze ceremoniemeester Jan De Smet was er al bij op de allereerste editie van Festival Dranouter met De Snaar. Op de 50ste verjaardag van dit festival is 'onze' Jan er meermaals bij. Hij speelt met zijn "De Grote Luxe-show" én speelt een exclusief concert samen met de lokale helden van 'Dé Academie' (Ieper). Support your locals!
DJ-programma krijgt gezelschap
Naast Jeroen Delodder en DJ Vega (Stikstof), krijgt het DJ-programma een stevige duw met: Stubru-resident Audiowave, draailier-DJ H.A.R.A.L.D., 90s hitmachine Diskobar Sabrina, sensatie Kwijt Trek System, vinyl-duo Chill Bill & Phil Vinyl, spring-in-'t-veld Karakals, de eclectische DJ Dosschy, Sound On Yoga & Ecstatic Dance én niet te vergeten, de Palace Classics DJ Bobalicious en DJ Desperado.
Op missie om de muren tussen genres af te breken, is Audiowave op weg naar de top van de Belgische DJ-scene! Zijn sets zitten vol muzikale verrassingen, van hiphop over house tot de allernieuwste oorwurm of verborgen parel. Deze Studio Brussel-resident (Bijna Weekend, De Filefuif, Bus Belgica) is klaar om jou op zaterdag 3 augustus muzikaal te verwennen.
Diskobar Sabrina = een dosis waanzin op de meest foute hits! Trap op donderdag 1 augustus het feest in gang en laat je gaan op de beats van MC Patrick en DJ Scampi. Ervaar het ultieme feest met een overvloed aan confetti en belachelijk veel kostuumwissels. Diskobar Sabrina, de plek waar het feest nooit stopt en de deejays alles uit de kast halen voor een onvergetelijke ervaring!
Een DJ met draailier? Check, enter H.A.R.A.L.D live! In dit origineel soloproject mixt multi-instrumentalist en houseproducer Harald Bauweraerts (EmBRUN, Toasaves) stevige down tempo, italo disco, deep house, vintage synthlijnen en de vibe van de ceremoniële draailier.
Adembenemend, geestig en serieus gedraaid. Kwijt Trek System flitst subliem van classics naar hyperpop over happy hardcore en sluit je misschien af met wat booty music. Kitsch en sleazy, no fucks given op vrijdag 2 augustus.
Na haar finaleplaats in MNM Start To DJ in 2020 kan je Karakals op elke grote fuif in Vlaanderen terugvinden. Ze heeft dan ook maar één doel: het publiek ophypen met haar aanstekelijk enthousiasme en de pannen van het dak draaien. Na Balaton Sound is ze klaar voor Festival Dranouter.
Vinyl duo! Chill Bill verzorgt de soul, funk & boogie. Phil Vinyl mixt de gitaarriffs en earlybeats. Enjoy the ride!
Na passages op alle Vlaamse radiostations, is een bezoek van Dosschy aan de Palace een logisch vervolg.
Deze Palace Classic dropt roekeloze ritmebommen met de onophoudelijkheid van een zwoele regenbui. Heupwiegend ga je met DJ Bobalicious het ochtendgloren tegemoet. Stilstaan is strafbaar!
DJ Desperado mixt een straffe cocktail van Afro-Funk, Latin Vibes, Balkanbeats, Cumbia, Electro Swing, Folk, Ska, Reggae en nog veel meer. Deze Palace Classic kan niet ontbreken op de jubileumeditie - 50 Years Of New Traditions!
De Australische Molly nodigt je uit voor een unieke yogaworkshop met headphone instructies - een Silent Yoga als het ware. Sound on Yoga vindt zowel op vrijdag 2, zaterdag 3 als zondag 4 augustus plaats en worden afgewisseld met een workshop Ecstatic Dance. Place to be? De Palacetent op de Feestzone!
www.festivaldranouter.be
Paaspop 2024, Festivalterrein, Schijndel van 29 maart 2024 t-m 31 maart 2024 - Pics
Dé opener van het festivalseizoen met meer dan 200 eye-popping acts uit binnen- en buitenland. 3 dagen vol jaw-dropping entertainment & amazement. 17+ breathtaking stages. Welcome to the greatest show on earth!
Rock, pop, metal, techno en hiphop maken onderdeel uit van een lange lijst aan genres die we op dit festival tegenkomen. Samen met de enorme hoeveelheid randprogrammering zorgen al deze genres voor een grote variëteit in de bezoekers. PAASPOP …
Sinds zijn eerste editie in 1974 heeft Paaspop een ware metamorfose ondergaan van een populair regionaal festival naar een driedaags internationaal gerenommeerd evenement dat tot de top van de Europese openluchtevenementen behoort en even ongrijpbaar als onweerstaanbaar is.
Dit jaar verkocht Paaspop met een recordaantal van meer dan 110.000 festivalgangers opnieuw volledig uit. Zij zagen gedurende drie dagen en nachten zo'n 300 acts op 17 podia & area's; leefden zich culinair uit bij de vele foodtrucks met eten uit alle windstreken; en vermaakten zich in het bruisende campingstadje Paradise City. Een indrukwekkende parade van (inter)nationaal gevierde acts kwam dus naar Schijndel …
Paaspop 2024 met o.m. Radical Redemption, High Vis, Tim Hox, Sophie Straat, The Ed Sheeran Tribute by Jonny Smokes, Pissed Jeans, Prins S. en de Geit ,The Wetnecks, Acda en de Munnik, Fresku, Bad Medicine, August Burns Red, La Fuente, Die Antwoord, Anouk, Outsiders, Amenra, Siggy Lou, DI-RECT, Golddiggers, Editors, Bizkit Park, Ammar, Tusky, Donny Benét, Myron, Zoë Livay, Chibi Ichigo, Tom Grennan, Doe Maar Tribute Winnetoe, Hackensaw Boys, Personal Trainer, DAI$Y, Romeijn, K3 Band - Alle Kleuren, Sophie Ellis-Bextor, $hirak, Californicated, Tawny Brothers, Froukje, Only The Poets, Elmer, The Seatsniffers, The Reytons, Heideroosjes, AC in DC, Suzan & Freek, VIKTOR, Pablo Honey , Wende, Hot Milk, Green Lung, Slash N' Roses, De Jeugd van Tegenwoordig, Anneke van Giersbergen & Band, Chase & Status Live, Jebroer 4EVER, Zara Larsson, Bad Nerves, Tiësto.
Info www.paaspop.nl
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5818-paaspop-2024.html?Itemid=0
Org: Paaspop
Noa Lee - Soms zijn dromen geen bedrog
Rosa Butsi + Noa Lee
Rosa Butsi (*****) stelde haar debuut 'Fruitful Days'' voor en Noa Lee (*****) haar debuut 'Airship' , beiden in de AB Club; twee klasse dames weliswaar op het podium, die door hun talent, uitstraling en zalvende stem bewijzen dat dromen niet altijd bedrog zijn. Ze brengen muzikaal een intens mooie wereld …
Rosa Butsi heeft een soulvolle stem, die de temperatuur doet stijgen. Ze is omringd door muzikanten die een opzwepende sound brengen, gedrenkt in een badje van melancholie. “Marigold”, “Sold Out Sotry Line” en “Nancy Nancy Nancy” zijn wondermooie, sterke, overtuigende nummers. Opmerkzaam is de Zuiderse tune. Ze wordt gestuwd door haar band, wat enthousiaste reacties oplevert. Als de registers worden opengetrokken, is er meer opwinding en dynamiek. Puike set.
Noa Lee is ook meer dan de moeite. Toen we Nina met dit project solo zagen optreden in 2020 schreven we: ''Het is hartverwarmend te zien hoe Nina haar publiek op een charmante en vaak grappige wijze aanspreekt; het bewijst dat deze jongedame een uitzonderlijk getalenteerd vocaliste en charismatische artieste is; ze raakt de gevoelige snaar en kan een potje entertainen. Noa Lee - Een artieste en een band om in het oog te houden!''
Vier jaar later heeft de band een enorme evolutie doorgemaakt. In de AB Club horen we een vollere, bedwelmende, hypnotiserende sound, die hartverwarmend, gevoelig, zacht, intiem als broeierig, opzwepend, dansbaar. Noa Lee weet te raken. Songs als “Air Ship”, “Bend” en “Needle” onderstrepen. Een uur lang worden we meegesleept in die magische, sprookjesachtige wereld.
Op het einde brengt Nina haar grote vriendschap met Roos DeNayer aka Rosa Butsi ten berde. Puur muzikaal gaan ze niet altijd dezelfde kant uit, beiden hebben raakpunten door een dromerige wereld te creëren, die ingetogenheid en groove versmelt.
Dromen zijn geen bedrog, het gezamenlijk gebrachte ”Shoulders Knees” plaatste dit in de verf. Mooi.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Fischer-Z – John Watts - Ik maak in de eerste plaats muziek om mezelf te plezieren. En ik wil in mijn muziek ook verder evolueren. Ik ben blij als mensen mij daarin willen volgen
We begonnen via zoom met het interview maar vanwege internet issues zijn we overgeschakeld naar de telefoon. Een beetje jammer want de flow was daardoor een tijdje wat weg maar John Watts deed hard zijn best gedaan om het op te lossen waardoor we toch nog een en ander konden aankaarten.
Het album is opgenomen in Carpentras. Hoe moet ik mij het proces voorstellen? Ben je daar geweest met de live band of hoe verliep dat proces?
John Watts: Het was een eigenlijk een soort van familiealbum, dus daarom heb ik het daar opgenomen. Ik heb eerst de nummers geschreven voordat ik ze daar ben gaan opnemen.
De titel van het album is ‘Tryptich’. Vanwaar de naam?
John Watts: Dat komt omdat Tryptich staat voor een drieluik. Het album heeft drie thema’s: Ten eerste liedjes over vrouwen en relaties, iets wat altijd wel terugkomt in mijn teksten. Dan over politiek en over psychologie. Politiek geïnspireerde teksten zijn ook een vast thema dat telkens terugkomt.
Naast liedjes over vrouwen weten we dat je altijd een aantal liedjes schrijft die een politieke of sociale focus hebben. Ik neem aan dat het tegenwoordig niet moeilijk is om een onderwerp te vinden om over te schrijven?
John Watts: Nee, er is behoorlijk wat gaande in de wereld vandaag.
In zekere zin zou je kunnen zeggen dat er niet veel is veranderd sinds het album ‘Red Skies’. De wereld is nog steeds mooi, maar de mensheid/mensheid behandelt de wereld en elkaar op een slechte manier
John Watts: Ik vind toch dat het op politiek vlak enorm veranderd is sinds ‘Red Skies’. We bevinden ons in een tijdperk van rechtse politici. Mensen zonder kwalificaties die de wereld leiden. Dat is gevaarlijk. In de tijd van Red Skies was de wereld veiliger, ook op nucleaire vlak. Iedereen had zulke wapens, maar het waren enkel de grootmachten en het was stabiel. Nu is niets meer veilig en stabiel. Het gevaar komt uit alle hoeken en is onoverzichtelijk. Daardoor is het voor mij op politiek vlak een heel fascinerende tijd om te volgen. Vooral ook omdat politiek en militaire geschiedenis mijn grootste interesses zijn.
Je schreef in “A Plea” ook over een Russische militair die een brief naar huis schreef om de waanzin te stoppen
John Watts: Ja inderdaad en ik spreek trouwens ook Russisch, ik leerde vijf jaar lang Russisch op school
Ik moet zeggen dat ik een beetje flabbergasted was toen ik “Amoral Vacuum” hoorde. Muzikaal vind ik de track ijzersterk en ze heeft bovendien een goede tekst. Het verhaal gaat over Engeland, maar het zou evengoed ook over andere plaatsen kunnen gaan
John Watts: Nou, de tekst gaat over het idee van politici die veel beloven en het niet waarmaken voor de armste mensen in Groot-Brittannië. ‘Amoral Vacuum’ was een beschrijving van hetgeen waar Boris Johnson voor stond. De mensen van de arbeidersklasse uit de zogenaamde Red Wall chairs (de Labour) in het noorden van Engeland werden zoveel beloofd door Boris Johnson en de conservatieven. De mensen kozen voor die laatsten en hun beloftes maar deze mensen zijn nu niet beter af. Integendeel. De meeste overheden werken met een groeimythe, een belofte. In de economie draait het allemaal om groei en de belofte om mensen rijker maken. Maar met die groei en beloftes maak je alleen de rijke mensen rijker. Daar zit het probleem.
Welk deel van het muzikant zijn vind je leuk en welk deel niet?
John Watts: Ik hou van schrijven en muziek maken. De rest, en dat is 80 procent van de tijd, is zakelijk. En daar heb ik een hekel aan. Maar het zijn nu eenmaal zaken.
Op dat vlak heeft het internet veel veranderd voor muzikanten. Sommige dingen in goede zin, maar soms ook in slechte zin. Hoe ga je ermee om?
John Watts: Het heeft heel veel veranderd, vooral voor jonge en beginnende muzikanten. Voor mij iets minder maar het is tegenwoordig heel moeilijk voor hen, ook al heb je veel talent. Om te slagen heb je internet en sociale media nodig. Je moet van alles promoten en er is een overvloed aan muziek op het internet. En om ervan te kunnen leven is het nog moeilijker. Het gaat nu praktisch alleen voor de grote acts. Enkel daarin steken de grote platenmaatschappijen nog geld en energie. Je hoort ook geen ontwikkeling meer als ze enig succes hebben. De platenmaatschappij neemt het over en ze willen geen risico's nemen. Dat betekent dus op veilig spelen.
Nogmaals over het album. Ik hoorde een geïnspireerde man op “Triptych”. Wat maakt jou trots op “Triptych”? Waarom moeten mensen ernaar luisteren?
John Watts: Mensen hoeven er niet naar te luisteren. Als je kunst/muziek maakt, moet je in de eerste plaats jezelf plezieren. Ik ben niet geïnteresseerd in nostalgie. Ik wil evolueren. Veel acts uit de jaren tachtig evolueren niet. Ze spelen dezelfde act keer op keer. Je moet je muziek een bepaalde standaard geven vind ik. En oké, je fans zullen ernaar luisteren. Er wordt nog heel weinig muziek gekocht maar ik heb mijn vast publiek dat naar mijn concerten komt. Je moet het publiek geven wat ze verdienen. De grootste reden, naast kunst creëren, is om een nieuw album te maken en zo volk naar de concerten te krijgen. Fischer-Z is als band een merk en dat is een ander publiek dan wanneer ik solo in de theaters sta. Met de band zitten er meer (oudere) mannen in het publiek en is het meer rockmuziek. In het theater bestaat het publiek uit iets meer vrouwen en jongeren. Dit jaar speel ik twee keer in Herenthout. De concerten zijn uitverkocht en in de zomer speel ik in Oostende op het W-festival.
Leila Watts zingt de backings op een paar nummers en dat klinkt samen goed met je stem. Verschijnt ze ook op de live-locaties?
John Watts: Het was vooral omdat het een familiealbum was. Ze was erbij in Carpentras en alles was mooi gemengd. Het is niet de bedoeling dat ze ook op tournee meegaat en zingt. Ik heb daar mijn vaste band voor. Uitzonderlijk kan het eens gebeuren. Maar ze was aanwezig bij de opnames en het gaf een meerwaarde. Vandaar…
Ben je zenuwachtig over de reacties als je een nieuw album uitbrengt?
John Watts: Nee, omdat ik het in de eerste plaats voor mezelf maak. Op een eerlijke en fatsoenlijke manier. Elke plaat die ik maak, is een nieuwe steen in een muur. Het geeft mij zichtbaarheid en ik wil evolueren. Ik ben blij als mensen mij willen volgen in die evolutie.
Dus je bent niet op zoek naar nog een hit, neem ik aan?
John Watts: Nou… je blijft dromen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Wat je maakt, wil je natuurlijk delen. Maar het is niet de hoofdreden. De hoofdreden is om iets te creëren. Wat vind jij trouwens van het album?
Me: Ik vind het een geïnspireerd album met enkele sterke tracks zoals bv “Amoral Vacuum” of “Nefertete” dat zo op ‘Destination Paradise’ had kunnen staan en daarnaast veel zinvolle teksten. Ik hou ook van de sfeer van het album en van het enigszins aparte “Berta”. Daar hoor je enkel je vocals en een accordeon. Dat geeft een aparte sfeer en springt het er een beetje uit.
John Watts: Dank je wel voor de mooie woorden. “Berta” is een waar gebeurd verhaal over een vrouw die vocht tegen de mensen die het klimaat om zeep helpen en ze heeft dat uiteindelijk met haar leven bekocht…
Om af te sluiten kan ik al verklappen dat er eind dit jaar nog een album zal verschijnen: het ‘Red Flag’ album. Het zal nog een stukje experimenteler en gewaagder zijn dan ‘Tryptich’. Het is een samenwerking met een andere gekende muzikant. Waarover later meer.
Hartelijk dank voor het gesprek
Ledfoot - Ledfoot aka Scott McConnel - Ik heb altijd gevochten om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, ik voel me geen buitenstaander, dat ben ik …
Het nieuwe album van Ledfoot (Scott McConnel) ‘Outsiders’ dat 3 mei uitkomt bevat 9 gloednieuwe tracks, allemaal oorspronkelijk geschreven door Tim zelf. Dit is echter geen solo-album, zijn zevende album onder de naam Ledfoot is zijn eerste echte bandalbum. Hoewel Ledfoot ongetwijfeld een band is, opent zich een breder muzikaal spectrum. Geworteld in het 12-snarige geluid van Ledfoot, bewegen de nummers zich moeiteloos tussen verwante muzikale expressies, van Johnny Cash via Gram Parsons naar Mink DeVille en Bruce Springsteen, en alles daar tussenin.
We hadden een leuk gesprek met Scott over dit album, terug naar het verleden en een blik in de toekomst.
Onze laatste interview was in 2020, lees hier
We zijn nu vier jaar verder. Hoe gaat het ondertussen met je?
Hallo en leuk om weer met je te praten, het gaat goed met me, ik ben net een oude pick-up truck ... gewoon blijven rollen.
Hoe heb je de pandemie tijd overleefd als muzikant, ook in je persoonlijk leven? Was het inspiratie? Of liep je tegen grenzen aan waardoor je overwoog de handdoek in de ring te gooien? Vertel ons hoe je die tijd hebt doorstaan?
“Heh, I'm still walkin' the dogg “.... zijn stront inpakken en zoeken naar inspirerende manieren om het weg te gooien ... er is altijd wel een pandemie gaande, soms is het een virus, soms sociaal, financieel ... Ik ga gewoon door met het leven Ik had het geluk dat ik tijdens COVID bezig was met de soundtrack voor de tv-serie EXIT, en ik had er geen moeite mee om mijn eigen platen te maken, want tot aan OUTSIDERS waren ik en mijn engineer Kjartan Hesthagen altijd alleen maar in de studio om mijn platen te maken.
Op 3 mei komt er een nieuwe plaat, ‘'Outsiders’; een bom van positieve energie overvalt me, met een vleugje melancholie; kun je je hierin vinden?
Mijn platen zijn altijd positief geweest. Er is niets beter voor de ziel dan huilen naar de maan. Het is een manier om te zeggen: fuck de duisternis, ik sta hier nog steeds.
De plaat straalt zoveel warmte uit, waar kwam de inspiratie vandaan?
Ik besloot gewoon dat deze plaat mijn favoriete nummers zouden zijn die ik de afgelopen maanden had geschreven... niet wat het beste was voor wat ik doe als Ledfoot, maar gewoon de nummers die in mijn hoofd bleven opduiken terwijl ik op een vliegtuig wachtte of mijn kinderen eten aan het maken was. Toen ik een besluit nam over de nummers realiseerde ik me dat het een groter geluidslandschap nodig had dan ik kon leveren ... ik had hulp nodig, een groter palet ... meer koks in de keuken ... mijn inspiratie komt altijd van dezelfde plek ... gisteren, vandaag, morgen.
Heeft de titel 'buitenstaander' een onderliggende betekenis, voel je je zelf een 'buitenstaander' of hoe moet ik dat zien?
k ben geboren in een 'the palm and pine recreational trailer park in fort Myers, Florida, we verhuisden 2 of 3 keer per jaar ... schreef mijn adres op mijn been voor het geval ik vergat waar ik woonde ... 20 scholen voordat ik slaagde voor de middelbare school ... leren hoe ik moest stoppen met praten als een hillbilly om niet gepest te worden Ik ben een immigrant in Noorwegen Ik heb altijd gevochten als een klootzak om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, Ik voel me geen buitenstaander dat ben ik.
Ik merk een soort verhaallijn …
Deze plaat is wat het zegt ... outsiders
Wat zijn de verwachtingen van deze plaat? Of heb je al reacties gehad?
Als ik een plaat uitbreng met verwachtingen zou dat niet dom zijn ...
Je speelt in mei vijf keer in Nederland, helaas niet in België of … volgt er nog een Belgisch optreden?
Ik tour al sinds het midden van de jaren 1970 , ik ben niet van plan om te stoppen ...
Hoe erg kijk je uit naar deze tour, vertoont het tekenen van slijtage na al die jaren? Waar blijf je de energie vandaan halen?
Een man is gemaakt van modder, zeggen ze, een arme man is gemaakt van spieren en bloed, spieren en bloed, huid en botten, een geest die een klootzak is en een rug die sterk is ... het is mijn werk en ik ben een arbeider, ik denk er niet meer over na dan over ademen.
Wat zijn de toekomstplannen? Doe je nog andere projecten? Samenwerking met andere artiesten (zoals je in het verleden deed)?
Er is natuurlijk niets zo inspirerend als werken in een nieuwe omgeving...
In deze tijden van spotify, social media, is het nog steeds nodig om platen uit te brengen; is het niet makkelijker om je muziek gewoon digitaal te verspreiden?
Ik geef er niet echt om, ik ben 66 en ik hou van vinyl.
Ik zie nog steeds een ouder publiek voor blues, toch vallen jonge mensen voor die muziek, waarom denk je dat het zo moeilijk is om hen te bereiken om naar bluesconcerten te gaan?
Omdat zoveel ervan repetitieve bullshit is ... mensen willen een artiest waarmee ze zich kunnen verbinden ... nu op dit moment als ik uit elkaar val, breng ik niet iets naar boven wat ik heb gehoord totdat het een cliché is ... op dit moment ... dat is zeldzaam in de huidige bluesscene
Ik had een interview met Bjorn Berge en hij zei ''We hebben meer jongere artiesten nodig die hun hart eruit spelen! Jonge mensen hebben een artiest of band nodig waarmee ze zich kunnen identificeren, die hun ‘taal’ spreekt en zingt. Ben je het er mee eens? Wil je er iets aan toevoegen?
Bjorn en ik zijn goede vrienden, ik denk dat de jonge artiesten er zijn, misschien is het probleem de manier waarop blues wordt gedefinieerd, het is geen genre, het is een gevoel.
Is het voor jou als muzikant niet moeilijker geworden om concerten te boeken na norona? Waarom? Of waarom niet?
Heh heh , ik ben een fucker met een paar twaalf snarige gitaren ... dus ik werk altijd ... als je goed bent met een hamer , kun je altijd wel een hem vinden die ergens op hamert.
In het verleden hebben we het gehad over ambities na al die jaren, en doelen in je leven. Na al die jaren hoef je toch niets meer te bewijzen? Je zei ook ‘mijn doel is om te kunnen blijven werken tot de dag dat ik sterf’. Is dat nog steeds hetzelfde doel? Of zijn er nog doelen op je pad?
Nee, er is niets veranderd, ik zal niet stoppen met ademen, liefhebben, dromen, falen, proberen, proberen, werken, werken ... totdat iemand op mijn graf spuugt of huilt.
Bedankt voor dit interview, we moeten elkaar echt een ontmoeten in het leven ... kom naar België alsjeblieft!
Onderweg , brother
Waterproov - Uit het leven gegrepen
Lara en Rosi begonnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besloten ze dat ze meer in hun mars hadden dan alleen covers spelen. Ze startten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Nu kwam de EP 'Ode aan ons ' uit.
Waterproov (*****) kwam die voorstellen in een uitverkocht Cultureel Centrum in de Torenzaal, Lokeren.
Wij hadden eerder een interview met het duo over de release en het optreden. Lees hier .
Live verslag
Vooraleer het duo het podium betrad, mocht dichteres Jule enkele teksten citeren uit haar boek. (https://www.instagram.com/woordenwol/ ). Teksten over vragen van iedere dag, antwoorden die niet komen of juist wel; hersenspinsels die door haar hoofd schieten, en ze op papier zet door middel van een zin. Een zin wordt een woord, en een woord een bladzijde, met een pak anekdotes die haar bezig houden. Herkenbaar voor iedereen, sprak Jule op poëtische wijze een taal die iedereen op zijn eigen manier begreep. Op eenvoudig doortastende wijze raakte ze de gevoelige snaar. Het mooie aan de performance was dat het perfect aansloot op wat nog moest komen.
In een opstelling met schemerlichtjes en het publiek zo dichtbij, gezeten in die knusse zetels creëerde Waterproov namelijk een huiselijke sfeer die tot de verbeelding sprak. Ze gaven op iets meer dan een uur een mooi overzicht van vijf jaar Waterproov door middel van beelden op het scherm, enkele covers en uiteraard de vier songs uit deze EP 'Ode aan Ons', op doordachte wijze en met oog voor detail.
Lara en Rosi hebben een hemelse stem, die de fantasie prikkelt. Doorheen de set kwamen mooie verhalen uit het verleden (met zelfs foto's uit hun kindertijd), en het heden naar boven. Met een lach en een traan dus vertelden ze hun verhaal; op sommige songs waren ze geruggesteund door een basgitarist en violist die de songs naar een hoger niveau stuwden. Het onderstreepte de gevarieerde aanpak van Waterproov nog maar eens, en gaf aan dat het hen tekort gedaan wordt, als ze op één bepaalde muziekstijl vastgepind worden.
Bij elke song ging telkens een ander blikje open, net zoals elke zin bij Jule uitmondde in een ander woord en een andere verhalenlijn. En dat maakt Waterproov een uniek concept om te koesteren, want in tijden waar alles al eens is voorgedaan is het bijzonder moeilijk om uniek te klinken.
Waterproov bewandelt brede muzikale wegen op sprookjesachtige wijze, van weemoed tot een sprankelende sfeer, die je lichtjes doet zweven over de dansvloer en over melancholie die aan je lijf blijft kleven. Het is er allemaal bij.
Uiteraard bespelen de beide dames met brio de piano en gitaar, ook hun uitzonderlijk zangtalent en uiteenlopend stembereik zorgde voor een waterval aan uiteenlopende emoties. Het meest opmerkelijke is hoe ze elkander perfect aanvoelden en aanvulden.
Spijtig genoeg volgde na een daverend en rechtstaand applaus geen bisnummer meer, maar wel een lieftallige mededeling van Rosi dat ze graag nog een babbel met het publiek wou voeren tijdens een drink na het concert.
Wat een emotionele avond beleefden we, een herkenbare trip 'uit het leven gegrepen' …
Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Waterproov
Het Zesde Metaal – Op naar ‘Hun Mooiste Jaar’
Het Zesde Metaal, Rosie Stuart
Het W-Vlaamse Zesde Metaal rond Wannes Cappelle (uit Wevelgem) trok zich op gang in eigen streek, in de 4ad, Diksmuide en ondernam intussen een heuse clubtour doorheen Vlaanderen waar hun Nederlandstalige muziek dito West-Vlaams dialect in ‘alle kleuren van de regenboog’ met open armen werd onthaald. Puik werk van het kwintet, die hun laatste ‘Het langste jaar’, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden, cachet gaf.
Anderhalf uur prachtig melodieus werk, met een emotievolle, pakkende, maatschappijkritische inhoud in de eigen (West-Vlaamse) taal, nu in O-Vlaanderen weliswaar, na Gent in Sint-Niklaas …
Ze hebben al een handvol platen uit in hun vijftienjarige carrière. Maar de nieuwste plaat ‘Het langste jaar‘ is er eentje die het hart diep raakt, over rouw, loslaten, hoe tijd de kloof met overledenen kan doen groeien. Het gaat over een goede vriend van Wannes en het verlies van bandlid Tom Pintens, die ernstig ziek was, maar nog net de plaat kon maken, producen en inspelen. Een maand na de opnames stierf hij, vorig jaar in augustus. De verliesthema’s worden traditietrouw gelinkt met liefde, vriendschap, samenhorigheid, de wereldproblematiek, Moeder Aarde en ons klimaat.
Het Zesde Metaal heeft het in zich telkens hun materiaal subtiel uit te werken, integer, ingenomen, dromerig als rockend door directer, snediger te klinken. We kregen een boeiende afwisseling, waarbij het nieuwe materiaal tijdens de clubtour in de spotlight kwam; goed ingeoefend intussen combineerden ze het met een rits nummers van hun intussen brede oeuvre.
Het kwartet heeft met Kasper Cornelus een sterke multi-instrumentalist bij, die zorgt voor de toegevoegde waarde van weerbarstige en fijnzinnige tunes op gitaar en keys, zoals een Tom Pintens hem voordeed.
We kregen eerst een paar gevoelige nummers van de nieuwe plaat, “De storm” opende op sfeervolle wijze de set, en de nieuwe single “Nog maar begonnen” toonde de iets extraverte kant van de band op de plaat, de instrumenten kregen ademruimte en we werden meegezogen in een mooi uitgediept popklankenpalet, die de band zo typeert momenteel.
De herkenbaarheid met het vroegere werk hadden we dan met “Een dag zonder schoenen” en “Calais”, die nog maar eens aantoonde hoe Wannes, met de pet op (hij houdt ze maar al te graag op), alles tracht te verwerken wat er allemaal gebeurt met de mensen, die als ratten in de val zitten in Calais; muzikaal klinkt het ingetogen, sfeervol als broeierig, rockend. De steelpedal en de elektronica zorgen nu net voor een warme klankkleur en bepalen nu sterk mee de sound.
Gezien het Zesde Metaal intens wordt opgevolgd tijdens deze clubtour door Musiczine, merken we dat er aan de setlist af en toe wordt gesleuteld. Mooi. Ze spelen graag de nieuwe songs en wisselen hierin af . O.m. “Alles moet veranderen”, “Moeder Aarde”, “Den tijd die ons nog rest’, ‘Geweun nen dag” (over ons klimaat). De pop, de rock, het sfeervolle, bezwerende , dromerige karakter en de stemvariaties van Wannes vallen op. Beeldrijk kan je hun werk wel noemen , er is zelfs een tint ‘film noir’ en ‘soundtrackgevoel‘ te bespeuren .
“Gie, den otto en ik” en “Ploegsteert” zijn muzikale kapstokken van de band, een bloemlezing van het werk van dit kwintet. Poprock op z’n best in het West-Vlaams! Zeker “Ploegsteert”, hommage aan wielrenner VDB, wordt sober ingezet op piano, en overtuigt crescendowijs; terecht uitgeroepen tot één van de best Nederlandstalige songs.
De set is spannend, nieuw en oud vinden elkaar door introspektie en extravertie in elkaar te laten overgaan. “De onvolledigen” en “Niets doen is geen optie” bieden ruimte aan de instrumenten en kunnen dus rocken.
Die andere integere, gevoelige kant krijgen we dan op de titelsong van hun recentste, ‘Het langste jaar’ , een breekbare ‘Duyster-song’, pure eenvoud en diep rakend, door de pianotoets en de steelpedal, gedragen door die kenmerkende, lichthese emovocals van Cappelle. Schitterend gewoonweg.
‘Muziek voor alle leeftijden’ zei iemand me, ze zijn een band die nu wel hipper dan ooit is, zie maar eens de talrijke optredens in het clubcircuit, zelfs bijna twee avonden in dezelfde club. …‘Back to the roots van West-Vlaanderen’, hier kan Willem Vermandere fier op terugblikken.
We kregen nog twee extraatjes “Ier bie oes”, dat intrigeert door de verrassende wendingen en de uitbundige meezinger “Tis nog al nie naar de wuppe”, met de nodige arm- en heupbewegingen.
Ze zijn terug en hoe, wat een integer, meeslepend, opwindend sterk optreden … Nog te zien tijdens de festivalzomer (o.m. op Dranouter). Een must see, op naar hun mooiste jaar!
Sing/sonwriter Rosie Stuart uit het Gentse was de support, solo op haar elektrische gitaar; met haar scherpe indringende vocals, intrigeerde ze met een handvol songs, die refereert aan Kristin Hersh , Sinead O’Connor, Polly Harvey of een Patti Smith.
Het jong opkomend talent heeft Het Zesde Metaal als coaching en geeft haar materiaal in die sobere aanpak, die soms licht galmend klonk, dezelfde emo-melancholische draai met een dosis maatschappijkritiek en zelfrelativering, luister maar eens naar “Vegan” en “Boomerang”.
Rosie Stuart kon de aandacht alvast behouden. De songs hadden een mooie klankkleur, waren integer of durfden door de hakkende ritmes iets rauwer te zijn. Een overtuigende opener …
Neem gerust een kijkje naar de pics tijdens de clubtour
Ha Concerts, Gent @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5906-het-zesde-metaal-22-03-2024.html?ltemid=0
Cactus, Club, Brugge @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5900-het-zesde-metaal-23-03-2024.html?Itemid=0
De Zwerver, Leffinge @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5905-het-zesde-metaal-27-03-2023.html?Itemid=0
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Jera on Air 2024 – van 27 t-m 29 juni 2024 – Jubileumeditie, 30 ste editie, een programma om U tegen te zeggen – Preview
Ook zoveel goesting om naar Ysselsteyn te trekken? Het aftellen kan stilaan beginnen en het ongeduldig uitkijken naar al die fijne bands die op heden de indrukwekkende affiche reeds kleuren. Een bijzondere affiche met in het oog springende headliners als The Prodigy, Architects, Dropkick Murphys, Electric Callboy, Sum 41, Lionheart, Tesseract en Atreyu.
Kortom, het kruim van de punkrock- en hardcore scene in het Nederlandse Limburg; de liefhebbers worden vverwend op lekker luide liedjes en melodietjes.
Een enthousiasme die bands , artiesten en publiek samenbrengt …
Een interessant overzicht
Donderdag 27 juni 2024
Electric Callboy: het vroegere Eskimo Callboy, een andere naam nu, maar nog steeds een crazy bende ongeregeld die een catchy doch keiharde mix brengen van metal, hardcore en techno. Make sure you’ve got the moves!
Body Count ft. Ice-T: al meer dan 30 jaar de pioniers van de heavy rap metal, inclusief de wereldberoemde frontman Ice-T, binnenkort een nieuw album uit, in Ysselsteyn met al hun (cop)killer songs live on stage!
Madball: legendarische vertegenwoordigers van de NYHC scene, aanstekelijke en zeer energieke shows zijn al vele jaren hun handelsmerk, get ready for the biggest circle pits/walls of death en een heerlijke set meebrul old school hardcore
Te ontdekken: Get The Shot: 5-tal uit Canada (Quebec) dat stilaan uitgroeit tot een succesvol hardcore/metalcore gezelschap, maken veel lawaai, maar het is lawaai van de beste soort en het smaakt altijd naar meer … The Sha-La-Lees : tonnen ervaring uit (Belgisch) Limburg verpakt in een fijne combinatie van garagerock en punkrock’n’roll. The Sore Losers meet Evil Superstars. Millionaire goes Noordkaap en El Guapo Stunt Team uses Perfect Drug(s).
Vrijdag 28 juni 2024
Uitkijken naar Sum 41 en hoe de nummers van het pas verschenen album ‘Heaven lxl Hell’ live zullen klinken. Ongetwijfeld een vet uurtje hits afgewisseld met nieuwe nummers. Almost 28 years old but still counting.
Dropkick Murphys: geen uitleg nodig! Gegarandeerd feest op het podium en op de festivalweide. Enjoy a Rose Tattoo from Boston and meet Okemah Rising songs voor het eerst live.
Suicidal Tendencies: alweer een legendarisch band op de affiche. Actief sinds 1980! Nog steeds onder leiding van zanger Mike Muir worden we steevast getrakteerd op een stevige pot crossover metal/trash van bijzondere kwaliteit. Still Cyco after all these years and live always a nice trip at the brain.
Te ontdekken: Bleed From Within : heerlijke herrie uit Schotland die met hun laatste album ‘Shrine’ stilaan de erkenning krijgen die ze verdienen. Check hun nummer “Levitate” en geniet van dit subliem metal(core) epos. Secondhand Saints: upcoming talent uit eigen land (België), moderne metalcore met hier en daar een snuifje electronica, de combinatie zorgt voor een heel geslaagde en pittige ‘Chemistry’ en laat het beste vermoeden voor de Jera-on_Air en (in augustus) voor Alcatraz. Check them out!
Zaterdag 29 juni 2024
Architects: grootmeesters uit de scene, in januari nog in de Lotto Arena, in augustus op Alcatraz en tussendoor op zaterdag 29 juni Jera-on-Air afsluiten. Daarenboven voor de 3de keer te gast op het festival. Dat kan niet fout lopen, toch?
Frank Carter: brengt overal zijn Rattlesnakes mee en die zijn moeilijk in een (muzikaal) hokje te passen. Laten we het houden op intense en giftige punkrock met een zeer dynamische frontman en een explosieve set die doorgaans lang blijft na sidderen.
While She Sleeps: metalcore uit Sheffield (UK) die allesbehalve slaapverwekkend is! Brachten zeer recent hun zesde plaat uit: ‘Self Hell’ en die klinkt snediger en gemener dan ooit. Naast nieuwe nummers is het live ook uitkijken naar ondermeer pareltjes als “Hurricane”, “Four Walls” en “Empire of Silence”
Te ontdekken: Mindwar: potige hardcore/crossover uit België (Lokeren) die met veel overtuiging en lef wordt gebracht door 5 vredevolle enthousiastelingen. Vorig jaar kwam hun eerste langspeelplaat uit: ‘Still at War’. 2024 wordt het jaar van de definitieve doorbraak en dat zal het publiek van Jera geweten hebben. Snuff: band rond Toy Dolls drummer Duncan Redmonds die garant staat voor een portie vintage UK punk. Hun eerste album verscheen in 1989. Allicht live een leuke verademing tussen al het hardcore geweld die dag. En met blazerssectie!
Zondag 30 juni 2024 (extra dag!)
The Prodigy: wie kent dit muzikale circus niet? En zelfs zonder opperclown Keith Flint (R.I.P.) blijft deze electro dance trash rockband wild om zich heen schoppen en telkens weer een kick ass performance neerzetten. Laat “Firestarter” de boel een laatste keer in vuur en vlam zetten op deze jubileum editie van Jera.
Enter Shikari: nog zo’n band uit de UK die al meer dan 20 jaar een eigenzinnige mix maakt van hardcore, techno, dubstep, trance en andere invloeden. Het resultaat is een vrij unieke sound, mede dankzij het aparte geluid van zanger Rou Reynolds.
Tesseract: brengt eerder ‘progressieve’ metal en mag in die zin beschouwd worden als een vreemde eend in de Jera-bijt van 2024. Maar bovenal gaat het hier over geniale muzikanten die moeiteloos nummers van soms 10 minuten of meer weten boeiend en spannend te houden.
Te ontdekken: Atreyu: misschien is HERontdekken hier meer op zijn plaats want Atreyu (US) gaat als mee sinds 2002. Echter op hun 9de studioalbum ‘The Beautiful Dark of Life’ (uit 2023) hebben ze zichzelf overtroffen en leveren ze een prachtig ‘groovy’ staaltje metalcore af dat vocaal sterk wordt gedragen door de imposante frontman/zanger Brandon Saller.
Amenra: voor wie de kerk van Amenra nog nooit eerder betrad…DOEN! Laat je meenemen op een beklijvende postmetaltrip die dit Belgisch heerschap reeds jaren, en met steeds meer succes, live brengt! Een ware belevenis, zelfs voor ongelovigen.
Het volledige programma, op alfabetische volgorde
Alpha Wolf - Amenra - Andy and the Antichrist - Annisokay - Another Now - Architects - As Everything Unfolds - Atreyu - Authority Zero - Bad Religion - Bane - Better Lovers - Biohazard - Bleed From Within - Bob Vylan - Body Count ft Ice-T - Bongloard - Boston Manor - Brand Of Sacrifice - Brutus - Bury Tomorrow - Burnout Boys - Campus - City Morgue - Comeback Kid - Conservative Militairy Image - Counterparts - Dead Before Dishonor - Dead By April - De Rooie Jager - Deez Nuts - Delinquent Habits - Dune Rats - Dropout Kings - Dying Wish - Electric Callboy - End It - Enter Shikari - Escape The Fate - Fit For A King - For I Am King - Frank Carter & The Rattlesnakes - Gel - George Baker - Get The Shot - Grade 2 - Guilt Trip - HANABIE. - Hang Youth - Harms Way - Heriot - Ho99o9 - Holding Absence - Hot Mulligan - Ice Nine Kills - Imminence - Incendiary - Jaya The Cat - Jivebomb - Knosis - Lionheart - Madball - Make Them Suffer - Makewar - Me First and the Gimme Gimmes - Mindforce - Mindwar - Movements - Nephylim - Neck Deep - NEUFX - No Way - Of Mice & Men - Orgel Joke - P.O. Box - Ploegendienst - Pressure Pact - Psychonaut - Ronker - Scowl - Secondhand Saints - Shadow of Intent - Sha La Lees - Show Me The Body - Silverstein - Snuff - Slapshot - Spanish Love Songs - Suicidal Tendencies - Sum 41 - Talco - Temptations For The Weak - Tesseract - The Acacia Strain - The Black Dahlia Murder - The Broken Horizon - The Chisel - The Locos - The Prodigy - The Rumjacks - The Young Ones - Thursday - Thy Art is Murder - Tusky - Wargasm - While She Sleeps - Wortelstemp – Zulu
INFO www.jeraonair.nl
Courting - Chaotische leegte die niet gevuld geraakt
Courting, afkomstig uit Liverpool, staat bekend om hun onstuimige post-punk, doordrenkt met referenties naar popcultuur en strakke refreinen. Hoewel ze nog steeds in de schaduw vertoeven van bands als Shame, Black Midi en Squid, verraste het viertal met hun recente release ‘New Last Name’. Dit album, compacter en gepolijster dan hun debuutplaat ‘Guitar Music’, bevat minder chaos maar behoudt toch hun kenmerkende energie.
In een zaal zonder voorprogramma en met een beperkt publiek leek de Rotonde misschien niet de ideale keuze voor deze opkomende band. Bij het betreden van het podium, begeleid door de autotune-zang van Cher's "Believe", leek de band wat onwennig. De openingstrack "Battle" knalde meteen, maar was bijna onverstaanbaar door een nog niet perfect afgestelde mix. Gelukkig herstelde de band zich snel met het pakkende "Tennis", dat al een stuk beter klonk. Snijdende post-punk riffs, parlando zang met subtiele autotune en een knallende outro: het geheel werd gedragen door de charismatische frontman Sean Murphy O'Neill, die langzaam maar zeker in zijn element kwam. Het nummer "Crass" klonk dreigend, maar na een ludiek duel tussen gitarist en bassist transformeerde het op speelse wijze in een medley met "We Are Young" van Fun.
Toch leek het moeite te kosten om de sfeer volledig te doen omslaan. O'Neill worstelde niet alleen met het volume in zijn oortjes, maar ook het publiek bleef opvallend ingetogen. Na het degelijke "Jumper" nodigde de band het publiek zelfs uit om wat dichter naar voren te komen. Met het aanstekelijke "Emily G" leek even de geest van de indie poprock uit de jaren 2000 terug te keren, maar een gebrek aan tempo door stemmingsproblemen of enthousiasme deed afbreuk aan de dynamiek, zelfs toen de vijfde muzikant met de bellenkrans door het publiek liep.
Desondanks waren er nog genoeg hoogtepunten die te midden van de chaos oplichtten, zoals "Happy Endings" en "Grand National". In "Popshop!" ging de band zelfs nog een stapje verder met een volledig krankzinnige drumsolo als outro. De pakkende teksten in nummers als "The Wedding" en "The Football" bleven hangen, terwijl "Slow Burner" met een uitgebreide jamsessie van een koebel in het publiek en een Red Hot Chili Peppers-lick als kers op de taart een heerlijke traktatie was. "Loaded", dat naadloos overging in het krachtige en met oneliners geladen "Flex", vormde een stevige eindsprint.
Hoewel de band overduidelijk barstte van enthousiasme en muzikaal vakmanschap, miste de set wat tempo en het publiek wat meer betrokkenheid. Onder betere omstandigheden zou deze avond ongetwijfeld een blijvende indruk hebben achtergelaten.
Setlist: Battle - Tennis - Crass / We Are Young - Jumper - Emily G - Happy Endings - Grand National - Popshop! - After You - The Wedding - Football - bad idea right? (Olivia Rodrigo cover) - Famous - Loaded - Flex — Throw
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Zesde Metaal - Het Zesde Metaal recht de rug
Na hun passage door Nederland en verschillende clubs in ons landje komt Het Zesde Metaal thuis in West-Vlaanderen. In Leffinge zorgden ze voor een concert gesluierd in rouw.
Niet dat Wannes Cappelle en de zijnen mokkend in zelfmedelijden hun set speelden. Integendeel, er was plaats voor een grap en een grol, al gaat de zanger-gitarist er prat op om daarna toch een ‘maar efkes serieus’ achteraan te plakken. Het werd vooral een avond gehuld in mooie muziek.
Zo zinderde “De storm” al langzaam, toen nog met de frontzanger in de coulissen. Vol genegenheid en warme kleuren stelde de band Kasper Cornelus voor. De nieuwe gitarist nam uitstekend Tom Pintens’ partij over. “Nog Maar Begonnen” volgde, een song dat het scherpe stemgeluid van Wannes Cappelle gevoelig naar boven haalde.
Ondertussen hoorden we een melodieus “Alles Moet Veranderen”, van de nieuwste plaat “Het Langste Jaar”. Zonder zijn naam te vernoemen bleek het concert een fijne ode aan de initiatiefnemer van die plaat, Tom Pintens.
“Na die nummers kennen jullie deze wel van buiten”, vertelde Cappelle. “Dag Zonder Schoenen” relateert aan de dagen zonder goesting in van alles en nog wat. En het is gewoon een schoon nummer, dat gretig werd meegezongen in De Zwerver. Met “Calais” en “Moeder Aarde” breekt Het Zesde Metaal respectievelijk een lans voor vluchtelingen (“ze worden nog altijd behandeld als waren ze een rattenplaag”) en het milieu. Het zijn twee gevoelige nummers, waarbij de eerste wel veel killer klinkt. Bij die tweede speelt wel een vrolijke ondertoon, alsof het de tred van de mens is die net iets te snel loopt.
De tempowissels in “Den Tijd Die Ons Nog Rest”, maken het een van de hits van de nieuwe langspeler. Bij “Ploegsteert” verdween de band naar de achtergrond en kroop Wannes Cappelle achter de piano, enkel begeleid door de pedal steel. Het nummer over Frank Vandenbroucke zorgde zoals altijd voor kroppen in de keel.
“Ik hoorde onlangs ‘thunder only happens when it’s raining’. Maar ’t is niet altijd waar. Sommige dingen gebeuren toch wanneer je het niet verwacht”. Bij “Geweun Nen Dag” spraken de gitaren dissonantie, tristesse, donkerte en wanhoop. Af en toe mixte er een deuntje griezelkot op de foor door.
En met “Het Langste Jaar” sloot de band de set af. Er werd gevraagd om luider te zijn dan het koor van vijf man die het nummer mee inzong. Maar de zachtheid bleek te veel voor de Leffingenaar. Net omdat je een speld kon horen vallen, durfden de toeschouwers hun mond moeilijk open doen. De song ging nog steeds door merg en been.
Bisnummers “Ier Bie Oes” en vooral “Naar De Wuppe” werkten beter. Wannes Cappelle zweepte op, het publiek volgde.
De Zwerver was zo getuige van een concert waarin Tom Pintens gemist werd, zonder dat het ooit echt werd uitgesproken. Een lange ode aan hun kameraad, die voelbaar was doorheen het hele optreden, maar sterk overtuigend werd opgevangen door Kasper. Mooi!
Setlist: De Storm - Nog Maar Begonnen - Alles Moet Veranderen - Dag Zonder Schoenen – Calais - Moeder Aarde - Den Tijd Die Ons Nog Rest - Gie, Den Otto En Ik – Ploegsteert - Geef Mie Nen Dag - De Onvolledigen - Niets Doen Is Geen Optie - Geweun Nen Dag - Het Langste Jaar
BIS: Ier Bie Oes - Naar De Wuppe
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5905-het-zesde-metaal-27-03-2023.html?Itemid=0
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Nederlands 
Français 
