De Fransman Anthony Gonzalez aka M83, is al een tiental jaar bezig en breekt nu definitief door met de dubbele langspeler ‘Hurry up, we’re dreaming’ . Een huzarenstukje chillwave/elektronica trouwens , een muzikaal landschap dat een rijkbeladen klankkleur herbergt door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar; en niet vies is van bombast en klassiek aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals, badend in een soundtracksfeertje . Invloeden van Tangerine dream, Brian Eno, Pink Floyd, JM Jarre, Vangelis, Air en The Aloof zijn hier op hun plaats.
Live onderneemt hij met band een heuse tournee . Na een succesvol optreden op de Piasnites een goede maand terug , was hij nu te zien als vierkoppige band in een lang op voorhand uitverkochte GrandMix . Tja, dat de (Noord)Fransen vallen voor deze elektronicatechneut is niet meer dan normaal.
Op het podium zagen we een hoop elektronica en hitech apparatuur om een sferisch, dromerige hypnotiserende trip te realiseren; Fors injecteerden percussie en gitaren het geluid. De lange opener “Intro” (die ook de nieuwe dubbelplaat opent) balanceert tussen droom, bombast en dans, is filmisch als beeldend en bracht ons in de juiste stemming. De toetseniste nam een prominente rol qua hemelse zang en galmende vocals in, naast de ietwat zalvende, integere zalvende zang van Gonzalez. Het geluid en de lightspots vormden een perfect geheel.
Meteen werd het kwartet sterk onthaald .
De aandacht werd verdeeld tussen nieuw en oud; de terugblik overtuigde met opbouwende “Teen angst”, “Graveyard girl”, de swing’n’groove van “Sitting” en “Guitar & a heart” en een slepende “We own the sky”; als een mistige sliert palmden ze ons in en durfden ze te exploderen, net als het nieuwe materiaal “Wait”, “Reunion” en de single “Midnight city”.
M83 bracht voldoende variaties en lagen aan in z’n geluid , waarbij de elektronica , gitaren, percussie en de galmende zanglijnen elkaar afwisselden en/of aanvulden.
We werden anderhalf uur op onze wenken bediend en letterlijk meegezogen in één langgerekte hypnotiserende trip, die live een red bull booster bezorgde en de dansspieren aansprak . Het afsluitende , opzwepende “Couleurs” klonk verbluffend en kreeg uitzinnige reacties . Tourcoing stond op z’n kop …de Marquee tent van Rock Werchter kan volgen . U bent gewaarschuwd!
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Enter Shikari brouwt op het podium een kolkend potje herrie, een uiterst explosieve kruisbestuiving van hardcore, industrial, hiphop, dubstep, dance, rock en metal. Geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen, maar die mélange van diverse stijlen werkt als een rode lap op een stier en brengt het overwegend jonge publiek meermaals tot over het kookpunt.
Het is vrij hectisch, het bulkt van de energie en het ontploft keer op keer. Kortom, er zit nogal wat stroom op. Dit is geen muziek voor hartpatiënten, uw tikker gaat geregeld in overdrive, uw hersenen worden danig door elkaar geschud en uw oren worden bloeddorstig geterroriseerd.
De bandleden zijn uitzinnige types van het zeer levendige soort. Net als hun opgehitste publiek staan ze geen seconde stil en de gitarist zet het geregeld op een potje skydiven waarin hij uiteraard gretig gevolgd wordt door de fans. Hoewel ze hier één en ander gewoon zijn in de Trix, met al die metaalbewerkers die regelmatig de zaal komen teisteren, hebben de mensen van de security een uitzonderlijk drukke avond.
De elektriciteit die hier in de lucht hangt hebben we al eens eerder meegemaakt bij Pendulum (ook zo een zotte boel, check de review hier ergens in de historiek), maar bij Enter Shikari zit er nog wat meer hete rock en hardcore tussen de elektronica. Ook de nadrukkelijk aanwezige dubstep invloeden maken er een pompend feestje van.
De band weet creatief om te springen met het inmiddels ook in de mainstream populair geworden genre. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de laatste drol van Korn klinkt dat bij Enter Shikari echter langs geen kanten geforceerd. Geen idee hoe dubstep puristen er over denken (schande! verraad! uitverkoop!), maar wij vinden het bij Enter Shikari althans een geslaagde intrede van een genre waar wij voor de rest overigens helemaal niet in thuis zijn (de voornaamste ervaring die wij hebben met dubstep zijn de diepe basdreunen afkomstig uit de slaapkamer van onze dochter, die er voor zorgen dat onze patatjes met ware doodsangsten in hun bord liggen te daveren).
Het enige wat we de groep een beetje kwalijk nemen is dat er soms wat te lange pauzes tussen de nummers genomen worden, bovendien gevuld met wat overbodig gelul van vooral de bassist, waardoor de sneltrein al eens onnodig vaart vermindert. Gelukkig is daar dan telkens weer zanger Rou Reynolds om de boel op te jutten, hij barst van de energie en weet die moeiteloos over te zetten op zijn publiek. Je kan de man bezwaarlijk een goede zanger noemen (hou het eerder bij uitbundige schreeuwer) maar zijn ongeremde explosiviteit is onmisbaar voor deze band.
Anderhalf uur wordt de Trix door deze wild om zich heen schoppende bende opgejaagd, en ’t is een heuse ervaring. Een mens krijgt er wel dorst van.
Dit soort wilde feestjes zou festivalletjes als Dour of Pukkelpop aardig in vuur en vlam zetten. Boeken is de boodschap.
Voorprogramma Young Guns mag rekenen op nogal wat bijval van het publiek, waar wij dan weer geen jota van begrijpen want we moeten steevast denken aan Tokio Hotel meets Within Temptation. En, geloof ons vrij, dergelijke gedachten zijn erger dan de meest schrikwekkende nachtmerrie. Snel doorspoelen, die handel.
Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix Antwerpen)
Ganglians, uit Sacramento , California, Usa brachten eerder een lofi klinkende plaat uit, ‘Monster head room’ . ‘Still living’ is van een andere ‘soort’. Leuke, aanstekelijke zomerse indiepop, met heel wat psychedelica en swamp rock’n’roll, onderhevig aan heel wat gitaarriedeltjes en reverbsounds en gedragen door een sterke samenzang. Op die manier gidst Ganglians zich tussen Wavves, Avi Buffalo, The Drums, Black Angels, Grizzly Bear, Local Natives en halen ze oudjes als The Cramps en Beach Boys naar boven.
Toegankelijke songs, check “Drop the act”, “Jungle” en “Good times” maar eens, van catchy melodieën die een mooie klankkleur hebben en intrigeren door een tokkelend gitaarspel en gekenmerkt zijn van een lichte wave inslag . Aanstekelijke, dromerige melodieën waarbij de eventuele tegendraadse ritmes zalvend zijn. Ganglians zorgt ervoor !
Een warm aandoenlijk geluid horen we op de tweede plaat van Het Zesde Metaal aka Wannes Cappelle. Na het debuut ‘Akattemets’ duimen we ervoor dat hij met de tweede plaat nog meer airplay kan verkrijgen. Hij verdient het , want we horen hier spitsvondige , treffende Nederlandstalige pop ( in het West-Vlaams dialect) .
Tekstueel is het album straf . Wannes zal meermaals een writer’s blok versleten hebben . Sfeervolle, dromerige, licht melancholische ‘straight from the heart’ songs die door stem en gitaar worden gedragen , en een warme klankkleur krijgen door piano , drums en blazers . Veel luistergenot wenst hij ons op de elf songs . Terecht!
De jonge Amerikaans-Russische Nika Roza Danilova aka Zola Jesus houden we in het oog. Na ‘Stridulum II’ verschijnt nogal snel de opvolger ‘Conatus’, die de doorbraak kan betekenen. Muzikaal intrigeert haar bezwerende fusie van gothicpop, industrial en abstracte elektronica . En tel daar dan maar haar indringende, galmende zang bij, een declamerende voordracht waarbij ze hoog kan uithalen en neigt aan een operastem, die gif kan spuwen.
Een hoop elektronica, toetsen en dubbele percussie siert de bezwerende ‘darkwave’ electro. Een intens spanningsveld en kolossaal geluid horen we met “Avalache” “Hikikomori” , “Collapse”, “Seekir” en “Lick the palm of the burning handshake” . De single “Vessel” is adembenemend, huivert en blaast het oude Virgin Prunes ten tijde van ‘If I die , I die’ nieuw leven in.
De weerbarstige, meeslepende spookhuiselektronica met z’n onderhuidse zwaarmoedigheid, grimmigheid en dramatiek van deze ‘princess of darkness’ boeit en werkt aanstekelijk door een dansbare goove.
Zola Jesus laveert ergens tussen Lydia Lunch, Kate Bush, Siouxie Sioux, Nina Hagen, Diamanda Galas , Elisabeth Frazer en de huidige rits Fever Ray en The xx.
Sinnersday, Shadowplayfest of de New-Wave classix kunnen vanaf nu de link leggen tussen nostalgie en de actua met de ‘dark queen’ als Zola Jesus .
Ani Difranco is een belangvolle vrouwelijker singer/songwriter, die er vóór 2006 steeds in slaagde om in een aanhoudend hoog tempo cd’s af te leveren. Maar sinds haar huwelijk met vaste producer Mike Napolitano en de geboorte van dochter Petah in 2007 doet de folky songschrijfster het beduidend rustiger aan .
Zestien platen en live registraties sieren haar rijkelijk gevuld oeuvre al. We horen een vrij toegankelijk, sfeervol geluid op de twaalf songs, die sober en ingehouden kunnen zijn , maar ook breder en forser opgebouwd kunnen zijn. Fraaie composities, die niet vies zijn van een vleugje soul en jazz .
Naast de eigen composities valt ook een cover op , titelsong van de cd , een in ‘31 door Florence Reece geschreven nummer, dat indertijd populair werd door folkzanger Peter Seeger. En net die Seeger doet mee op de eigen gemaakte compositie , wat de versie alleen maar mooier maakt. Tekstueel blijft de links georiënteerde geladenheid behouden.
We moeten bekennen dat we geen echte fan zijn van het zogeheten folkpunkgenre. Misschien komt het omdat we net iets teveel bands hoorden die hun uiterste best deden om toch maar te klinken als grote voorbeelden als Dropkick Murphy’s en Flogging Molly maar die desondanks amper wisten te boeien.... Bij de eerste tonen van dit mini-album hielden we bijgevolg ons hart vast maar na een tiental luisterbeurten blijkt dat onze vooringenomenheid zeer onterecht was.
‘Diggers’ is na twee full albums een EP van Cirkle J (niet te verwarren met Cirkle Jerks), een vijftal uit het Nederlandse Utrecht. De vijf tracks zijn voorzien van een zeer rijk instrumentarium (een dwarsluit, accordeon, een mandoline en een fantastische doedelzak passeren ondermeer de revue) en bovenal klinkt alles fris, opgewekt en energiek. Het plezier spat van de nummers en het lijkt me dat deze band vooral live de nodige ambiance in een zaal kan brengen. Met enkele potten bier in de hand en lekker meebrullen, fun lijkt verzekerd met deze Nederlanders! Een aangename ontdekking, dit punkcollectief!
Voor wie opgroeide in de jaren negentig met metal en hardcoremuziek behoort Biohazard ongetwijfeld tot zijn of haar favoriete bands. Het viertal uit Brooklyn, New York maakte met Urban Discipline en State Of The World Adress twee werkelijke fantastische albums die gekenmerkt werden door een mix van snelle hardcore, groovy metal en wat hiphopelementen. In die beginperiode bestond de band uit vier leden: Bobby Hambel, Evan Seinfeld, Danny Schuler en Billy Graziadei. Toen Bobby Hambel flink te kampen had met een aantal drankdemonen verliet ie het schip en begon het gelijk steil bergaf te gaan met Biohazard. Er werden nog verschillende platen uitgebracht maar geen enkele kon ook maar enigzins tippen aan het werk uit de beginjaren.
Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van Biohazard trad men gedurende enkele shows op in de originele bezetting en al snel groeide het idee om meteen een nieuwe plaat te componeren. Na wat uitstel is er eindelijk ‘Reborn in Defiance’ en na de release ervan verliet zanger (en pornoster ) Evan Seinfeld ook meteen weer de band.
Gelukkig is deze comeback-plaat flink te pruimen want Biohazard keert duidelijk terug naar de roots en benadert verduiveld dicht het geluid van de twee genoemde topplaten.
Verwacht dus geen originaliteit maar wel verschillende sterke, snelle hardcoretracks zoals “Vengeance Is Mine”, “Decay”, “Killing Me”, “Reborn” “Come Alive” en “Skullcruscher”. Er is ook weer volop ruimte voor de fantastische solo’s van Bobby Hambel en het is genieten van de typische samenzang van Evan en Billy. Verder zijn er ook enkele rustmomenten op de plaat zoals “Vows Of Redemtion” en het ietwat tegenvallende slotnummer “Seasons The Sky”.
Toch is dit eindelijk nog eens een goede Biohazard-plaat die de vele fans zal plezieren.
Ons landje is ontegensprekelijk een kweekvijver voor getalenteerde, alternatieve rockbands. Zo is er in Wallonië een heel sterke scène met avontuurlijke groepen als Volt Voice, Foxes In Boxes, Taffico, Taifun en Casse Brique. Ook aan onze kant van de taalgrens moeten we niet onderdoen met formaties als The Rott Childs, Vandal X, Madensuyu, Kapitan Korsakov en Drums Are For Parades.
Een nieuwe naam die je kunt toevoegen aan dit indrukwekkende lijstje is die van Kabul Golf Club. De vier heren van KGC komen uit Limburg en verdienden in het verleden hun sporen in bands als Kindred, The Powerkrauts en Enemy of The Sun. Leuk om te weten is dat zanger en gitarist Florent ook actief is als bassist in The Rot Childs.
Kabul Golf Club in een vakje stoppen is niet zo eenvoudig, de muziek van het viertal houdt ergens het midden tussen noise, hardcore, alternatieve en zogeheten mathrock. Invloeden kunnen ongetwijfeld gezocht worden bij grootheden als Shellac, At The Drive In, Fugazi en Blood Brothers (Te horen aan de gekken geluidjes op het einde van het tweede nummer (“Minus 45”) vermoeden we dat ook The Mars Volta wel zal gesmaakt worden door de band). ‘Le Bal Du Rat Mort’ is in ieder geval het eerste wapenfeit en telt vijf sterke en zeer gevarieerde nummers. Kabul Golf Club trakteert de luisteraar op stevige, snelle gitaarrifs, een zeer venijnige bass, chaotische, stevige drums en last bust not least de geschifte, vervormde stem van Florent. Het geheel klinkt strak, rauw en verdomd straf!
Dit eerste mini-album is wat ons betreft een stevige maar prettige kennismaking met Kabul Golf Club. We durven er wel wat geld op wedden dat we nog meer zullen horen van deze jongens.
Samen met Aloe Blacc en Plan B is de 32 jarige sing/songwriters uit Ann Arbor, Michigan Mayer Hawthorne één van de nieuwe soulwonders. Hij is aan z’n tweede cd toe, ‘How do you do?’ , die het veelgeprezen debuut ‘A strange arrangement’ , de EP ‘Impressions’ (met covers) en een live dubbelaar opvolgt.
Samen met de begeleidingsband The County, een formatie van wisselende muzikanten, knoopten ze onze ‘dancing shoes’ toe en zorgden voor een uiterst genietbare , relaxte, ontspannende en dansbare gig.
Hawthorne, een ‘Austin Powers’ lookalike met vlinderdas , kon op de grootste sympathie rekenen door dit lichtvoetig, aanstekelijk fris ‘feelin’ good’ Motown geluid en door z’n extraverte uitstraling. Het retrogeluid refereerde aan Smokey Robinson, Curtis Mayfield, Otis Redding, Stevie Wonder en Barry White, alsof het materiaal in de jaren ‘60 was geschreven en opgenomen. Bewondering dus voor een sing/songwriter en multi-instrumentalist die boeide door een pretentieloze directheid en eenvoud.
We hoorden een variatie van zwoele, zeemzoeterige liefdesliedjes (al of niet gebroken hartjes!) , relaxte ‘West Coast’ soul tot dampende, opwindende ‘funksoulbrother’cocktails, en die qua vocals toonvast waren!
Inderdaad , dit was leuke, melodieuze, gepolijste ‘black’ soul en beach music! De tunes van de eerste songs “Maybe so , reggae no”, “Gangsta luv” en “Make her mine” brachten ons in de juiste mood . Af en toe breiden ze nummers aan elkaar, een soort medley, waarbij arrangementen weggeplukt werden van reeds gehoorde classics , maar wie maalt er om , hij bezorgde z’n publiek een fijn avondje fun, show en entertainment . Heerlijk zoiets.
Van de frisse, swingende “You make my dreams”, “Finally falling”, “Green eyed love”, “Get out my life woman” ging het naar de sexy soul van “I wish It would rain down” en “Dreamin’ of” tot de gospelgetinte “One track minded” en de latinopop van “Rico suave” . Love, peace & soul , waarbij de schoentjes op het eind nog wat strakker aangetrokken werden met “Hooked”, “The ills” en “The pride is right” . Afgelijnd weliswaar, maar boeiend en knap gedaan !
Een aangenaam frisse set van lome ballads en energieke funky up tempo songs . Mayer Hawthorne trok onze aandacht. Feelin’ good music die de soul een warm hart toedroeg …
Eerder werden we opgewarmd door het Nederlandse Benny sings , rond Tim Vanberkenstijn, die al enkele jaren in het soulcircuit draait en songs brengt die een Manhattan sfeertje snuiven van jazz, soul en hiphop .
Organisatie: Aéronef, Lille
Ietwat ongerust begaven we ons naar een heel goed gevulde Ancienne Belgique om te aanhoren hoe Joanna Newsom het er solo vanaf zou brengen. Niet dat we haar platen niet weten te waarderen, integendeel, maar we vroegen ons af of haar magistrale muziek ook stand zou houden zonder de steeds mooi uitgekiende arrangementen. Zowel ‘Ys’ als ‘Have one on me’ ontlenen hun kracht immers in vrij grote mate aan de inbreng van straffe kerels als Van Dyke Parks, Jim O’Rourke, Ryan Francesconi en Neal Morgan.
Heel snel werd onze ongerustheid in de kiem gesmoord want het dertigjarige fenomeen ging overtuigend van start. Op enkele minuten tijd nam ze dus al onze twijfels weg. Na “Bridges and Balloons” imponeerde ze met een heel erg gedreven versie van “Have one on me”, een nummer dat - net als de driedubbele plaat waarop het als titelnummer prijkt – illustreert hoe gevarieerd deze dame kan zijn. Iets wat ze vervolgens extra in de verf zette door haar harp in te ruilen voor de piano.
Terwijl we tijdens de eerste twee nummers konden horen hoe ze vocaal aanleunt bij Kate Bush, Björk en Joni Mitchell, kregen we aan de piano een teug Tori Amos gepresenteerd. Newsom is aan de toetsen misschien niet zo virtuoos als laatstgenoemde, maar haar verdienstelijke pianospel rechtvaardigde na “Soft as Chalk” een stevig applaus.
Door regelmatig te switchen tussen harp en piano gaf ze de indruk zich oprecht bevrijd te voelen. Nu ze solo geen enkele rekening moet houden met andere muzikanten, kan ze volop de mogelijkheid aangrijpen om loos te gaan als het haar schikt. Ze was dus in haar schik en ook het publiek genoot volop, zodanig zelfs dat het applaus soms zodanig overweldigend werd dat Newsom zich vanuit verlegenheid toch nog wat op haar ongemak begon te voelen.
Ook over het tempo van dit optreden kunnen we niet klagen, tenzij dan dat op een mum van tijd alles voorbij bleek. Nadat ze ons verblufte met een machtige piano-outro, het enige moment trouwens waarop de geluidstechnicus zich even van dienst kon maken, liet de sympathieke deerne het enthousiaste publiek voor een eerste keer verbluft achter.
Geen paniek echter want vrij snel keerde ze op haar schreden terug om nog eens het beste van zichzelf te geven. Zelfs een plots afbrekende snaar kon haar niet uit het lood slaan. Ze lachte mee met het publiek maar speelde het lied ondertussen zonder de minste onderbreking uit. Gelukkig was er een vakkundige roadie beschikbaar die door de omstandigheden het moment van zijn leven beleefde want de kans lijkt ons onbestaande dat hij ooit nog zo luid aangemoedigd zal worden tijdens het verrichten van zijn werkzaamheden (in dit geval dus het herstellen van een harpsnaar). Eens die klus geklaard was, kreeg hij een applaus zoals zelfs Eddy Wally waarschijnlijk nooit gekregen heeft. Crazy!
Joanna Newsom vroeg vervolgens of het publiek zin had in een oud of een nieuw nummer. Op basis van de vele reacties beloofde ze om er voor het gemak dan maar twee te spelen.
Het optreden werd na anderhalf uur uiteindelijk afgesloten met “Clam, Crab, Cockle, Cowrie”. Vraag ons niet wat die laatste titel betekent. Het enige wat we ter afronding nog willen meegeven is dat we dolgelukkig waren om getuige geweest te zijn van een verrassend sterke performance. Newsom liet de twijfelaars in de Ancienne Belgique een poepje ruiken door voor eens en voor altijd duidelijk dat ze ook alleen op het podium haar mannetje kan staan. Respect!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Raphael Saadiq heeft een cv waar u en ik jaloers op zouden zijn. De man speelde in succesvolle bands, schreef enkele billboard hits bij elkaar en werkte samen met zowat iedereen met 'soul' in de VS. Mary J. Blige, D'Angelo, Macy Gray, The Roots tot zelfs Whitney Houston en de The Bee Gees deden beroep op het kunst en vliegwerk van Saadiq. Z'n eerste solo album in 2005 was meteen goed voor 5 Grammy nominaties. Op papier een veelbelovende avond in Brussel …
Saadiq betrad het podium in de AB alsof hij reeds aan de bisnummers begon. Het applaus kon niet hard genoeg en er werden al wat handjes uitgedeeld met het publiek. Gelukkig speelde de band ondertussen een funky instrumental die meteen de muzikale toon voor de avond zette. Het optreden begon snedig met openers "Good Man" en "Heart Attack", nummers van de laatste plaat ‘Stone Rollin”’. Saadiq begon meteen het publiek te bespelen en ging verder met een, bijwijlen rommelige, funky medley die weliswaar eindige in een prima versie van "Radio".
Bij de volgende hit "Stone Rollin'" moest er meteen een heel stuk meegezongen worden door het publiek maar het hoogtepunt van de avond hadden we eigenlijk al achter de rug. Het ontbrak Saadiq verder aan voldoende inspiratie en performance om de juiste schwung langer dan één nummer in de set te houden en haalde de snelheid er telkens uit door allerlei manoeuvres. De man bracht enkele nummers uit eerdere albums waarbij vooral de dansroutine van de tamelijk gezette pianist iedereen zal zijn bijgebleven. Saadiq showde wat al te graag zijn gitaarskills én biceps.
"Don't Mess wit My Man" is waarschijnlijk z'n bekendste nummer al weten weinig mensen dat hij er voor iets tussen zat. Met de supergroep 'Lucy Pearl', met onder andere leden van 'En Vogue' en 'A Tribe Called Quest', scoorde hij in de jaren '90 deze instant classic. Het nummer werd misschien niet alle eer aangedaan door de zangeres van dienst maar het blijft wel een zalige riff.
Hoogtepunten waren telkens weggelegd voor de bandleden. De solo van gitarist John Smith, met volledige achter-de-rug-speel-techniek inbegrepen, was het strafste moment van de avond en achtergrondzanger DJ had een pak meer in zijn mars dan hij van meester Raphael mocht tonen. Verrassing van de avond kwam op de naam van de struise pianist die, naast aardige dansmoves, tijdens de bandvoorstelling op het einde ook nog over een heel grote soulstem bleek te beschikken. Saadiq zorgde nog voor een onovertroffen melige act door een meisje uit het publiek te kiezen, zich naast haar te vleien en een song voor haar te brengen maar het publiek stoorde zich er duidelijk niet aan.
Saadiq heeft talent zat, maar jammer genoeg stond zijn ego in de weg en hebben we daar in de AB dus veel te weinig van kunnen zien. Ergens zat er een zalige funky soul avond in…maar die kwam er jammer genoeg niet volledig uit.
Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel
Lambchop, van sing/songwriter Kurt Wagner én al bijna twintig jaar bezig, heeft een eigen unieke weg geplaveid binnen de alt.country/americana. We horen een sfeervol, melancholisch, somber, dromerig geluid van rustig voortkabbelend materiaal … Kamerpop, slowmotionmusic en elegante haardvuursongs van ‘Nashville’s most fxx –up country band’, het uitgangsbord dat Wagner en C° zich eigen hebben gemaakt .
De samenwerking met support Cortney Tidwell (onder de naam KORT) resulteerde al eerder in het wisselvallige ‘Invariable Heartache’ . Voor de nieuwe tour , vier jaar na ‘Oh (Ohio)’ maakt ze deel van het losvast collectief van de tandem Wagner en z’n pianist Tony Crow. ‘Mr M’ is aan de overleden sing/songwriter en goede vriend Vic Chesnutt opgedragen . Onder de zanger Wagner, met de neuzelende voordracht en mompelende bromstem, klinken de songs sentimenteel , plechtig en serieus, én toch … met een grappig, cynisch ondertoontje .
Live zien we een verfijnde statische aanpak , een zwaarmoedige sfeer , een ingehouden minimalisme, waarbij elk geluidje weloverwogen past binnen de outfit van de cd . Wagner beschikt over een goed op elkaar afgestemde band , een sextet , die het eerste uur volledig de nieuwe cd ten gehore bracht.
Een luisterend publiek respecteert de subtiele , stilistische sound en draagt Wagner een warm hart toe . Wagner , steevast met honkbalpet, bedankt op z’n beurt dan z’n publiek voor het geduld en de inleving . Na een pakkende zeurderige “Give it” intro voerde Lambchop ons mee in hun ontroerende rit waarbij de alt.country/americana deels in jazz en soul werd gedrenkt, zoals we vroeger al hoorden van een terug opgedoken Spain … Op die manier ging het van een “If not I’ll just die” naar het breder klinkende “2B2” tot de gitaarslides en steelpedal van “The good lifed is wasted” .
Beeldend …Een ingehouden klankenspectrum, een ‘easy listening’ ervaring, die ons eventjes doet relativeren, droom , fantasie , melancholie en tristesse . “Kind of”, “Gone tomorrow”, “Mr Met” , “Nice without mercy” en “Never my love” volgden. Tussenin hadden we het soundtrackachtige “Betty’s overture” .
Bij de voorstelling van de band werd het ijs doorbroken; Crow nam er even de muzikale spanningsboog en de verhalende tekstinhoud van Wagner uit met wat ludieke, sappige en aangebrande verhaaltjes. Het zorgde voor ontnuchtering en een gezonde dosis relativering van de broze, kwetsbare muziek . Het was ook de aanzet om wat ouder materiaal van onder het stof te halen, “My blue wave”, “The man who loved beer” uit de doorbraakcd ‘How I quit smoking’ en het toepasselijke “Bon soir, bon soir” , van het debuut, die een ietwat voller geluid kreeg en de steelpedal liet doorklinken, aangevuld met een zalvend palet backing vocals. We hoorden een ‘close harmony’ met de oude sound van Cowboy Junkies. Deze songs herinnerden aan z’n optreden in de Bota een goede twaalf jaar terug , waarbij Yo La Tengo hen een goede soundcheck afsnoepten .
Lambchop wuifde ons uit en besloot een hectische dag op rustige wijze. Na het sfeervolle “Guess I’m dumb” ( door Brian Wilson geschreven) toonde Lambchop zich van z’n extraverte kant met de licht huppelende ritmes van “Up with people” en een dynamische versie van “Give it” die uitmondde in flarden “Once in a lifetime” van Talking Heads . Wagner veerde recht en porde het publiek aan tot handclaps … een mooi contrast tav de rest van de set , maar ook een bewijs om de gespannen inhoud een leuke, luchtige tune te bieden …
Op die manier slaagde Lambchop er in de sfeervol, sombere, elegante woonkamermuziek knetterende, dynamische ritmes te geven .
Eerder zagen we nog enkele songs van Tidwell die door de Lambchop crew werd begeleid, lieflijk, indringend , maar ook bezwerend en duivels. Zo zie je maar …
Organisatie: Botanique, Brussel
Powerstroke – interview nieuwe plaat ‘Awaken the beast’
Dag Mannen, hoe gaat het met jullie?
Hi, . Alles gaat goed hier. En met u?
Sinds enige tijd is er een nieuwe aanwinst aan de band toegevoegd, kun je wat meer informatie geven waarom hij tot de band is toegetreden, en wat zijn bijdrage aan de band is?
Sinds een paar maanden is Frederiek Nuyt in de band gekomen. Wij kennen elkaar al jàààren en we zijn goed bevriend. We waren eigenlijk al lang aan het twijfelen of we al dan niet een extra gitarist zouden aannemen om live een voller geluid te hebben. Uiteindelijk hebben we de knoop door gehakt en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad.
De nieuwe plaat is er, de opvolger van ‘Once…We were Kings’. Hij kreeg de titel ‘Awaken the Beast"…is dit een verwijzing naar een nieuwe stap in de band, een soort heropleving, of ligt de naam gewoon aan het feit dat jullie nieuwe plaat sommige emoties moet doen opborrelen bij de luisteraars?
Met Awaken the beast' kan je een beetje verschillende kanten uitgaan. In veel mensen zitten er veel opgekropte frustraties. En plots is er de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. En dan komt het beest in de mens los. En dat is niet altijd even fraai haha.
Zijn er enige zaken veranderd in vergelijking met jullie voorgaan album? Zo ja, wat precies?
We hebben de zaken professioneler en rustiger aangepakt. De productie is nu wel zoals we het wilden. Met dank aan Francis Snebbout (Oakwood production studio) die er veel tijd heeft ingestoken en Jacob Hansen die een zeer goede mastering heeft gedaan.
Kun je ons wat vertellen over de verschillende nummers op ‘Awaken the Beast’? Wat jullie aan een specifieke song goed vinden, waarover de teksten gaan, …
Onze teksten gaan vooral over zaken die we zelf mee gemaakt hebben, of over ons standpunt ten opzichte van bepaalde zaken, etc…. . Eigenlijk allemaal onderwerpen die uit het leven zijn gegrepen.
“Death By Broken Heart” is onze single. Dit is waarschijnlijk ons meest toegankelijke nummer en persoonlijk vind ik dat John zijn stem hier ongelooflijk gepassioneerd klinkt. Het geeft me keer op keer kippenvel als ik het nummer hoor:
Voor mij is “Good For Nothing” het beste nummer op de plaat. Waarschijnlijk omdat dit het simpelste nummer is. Als je het 2 keer hebt gehoord kan je het al meezingen. “Centerfold” en “Sense of Honour” zijn ook zo'n nummers. Eenvoudig maar catchy.
“The Power and the strength” , “Hero Tolerance” en “Thumbs down” moeten het vooral hebben van hun kracht en groove. Headbang-songs zoals we zeggen.
“The end of things to come” is een mix van alles wat we doen. Catchy, Groovy, Powerful & Basic.
“Watch & Learn” was het eerste nummer die we schreven voor deze plaat en hier kan je duidelijk nog de manier van werken zoals op 'Once we were kings' herkennen. Hier komt de Thrash in ons een beetje naar voor.
“Point of view gaat recht” vooruit. Niet teveel gezever…. Blazen die handel.
Hoe reageren de media en fans op jullie nieuwe plaat?
Tot nu toe krijgen we erg goede reacties en reviews. De nummers zijn ook beter geworden in vergelijking met onze debuutplaat. We hebben redelijk wat fans bij gekregen: Ook worden we nu ook iets serieuzer genomen. Maar daar zal onze prestatie op Wacken Open Air ook wel voor iets tussen zitten.
Jullie hebben een welgekende producer onder de arm kunnen nemen, meer bepaald Jacob Hansen…volgens mij geen evidentie om zo'n man te kunnen strikken!?! Hoe hebben jullie dit kunnen flikken?
Eerst ging Tom Klimchuck onze plaat mixen en masteren. Maar door een zware ziekte van Tom is alles op de laatste moment afgesprongen.
Dus zaten we met de handen in het haar. Ik ben een grote fan van de sound van de eerste 2 Volbeat platen. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en mailde naar Jacob wat promo-materiaal etc… door. Binnen de 20 minuten kreeg ik een mail terug. Hij zag het zitten ondanks hij geen tijd had. En wat ik belangrijker vond…. Hij vond ons goed: We spraken een betaalbare prijs af en hij deed een fantastische job.
Ik weet dat jullie goed contact onderhouden met de hardcore/metal band Pro-Pain. De frontman Gary Meskil heeft ook een bijdrage geleverd in de vorm van achtergrondvocalen. Hadden jullie dit idee al een tijdje in jullie hoofd zitten om hem hiervoor aan te spreken, of stond hij zelf te popelen om hieraan deel te nemen?
Eigenlijk is het een beetje per toeval gekomen. Gary logeerde bij mij thuis op het moment dat we in de studio zaten. Ik vroeg hem of hij op 1 nummer een soort duet wilde zingen met John. Hij hoorde het nummer (Sense of Honour) en hij was verkocht: In de studio zaten we ergens vast met een arrangement in “Point of View” en ik vroeg hem wat hij zou doen. 'Keep it simple, Marty' hoorde ik hem nog zeggen. Hij luisterde een paar keer naar het nummer en stelde voor om op dat nummer ook iets in te zingen. En het werkte perfect:
Powerstroke heeft reeds zijn kunnen mogen tonen op één der bekendste metal festivals ter wereld, nl Wacken Open Air. Kunnen jullie ons een beetje uitleg geven hoe jullie op de bandlijst terechtgekomen zijn, en hoe jullie dit allemaal ervaren hebben?
We hebben de Wacken Battle gewonnen en zodoende zijn we op Wacken beland. Eerst waren we om 11 uur in de ochtend geprogrammeerd. Maar een paar weken voor het festival vroeg de organisatie of we om 23h wilden spelen. Als laatste band net voor Mambo Kurt. We hadden de jackpot gewonnen. We speelden daar voor een overvolle tent en we hebben het volk daar niet teleur gesteld. Moshpits, circlepits…. Alles wat je maar wil. Het was de max haha.
We kregen achteraf veel goede commentaar op onze show…. Wat kan je je nog meer wensen hé.
Merken jullie dat Powerstroke gegroeid is al band, en zo ja, kun je ons bepaalde zaken meedelen waarom?
Powerstroke is een meer volwassen band geworden in vergelijking met een aantal jaren terug. Onbewust eigenlijk. Maar door de tourtjes in het buitenland en optredens op grotere evenementen hebben we veel ervaring opgedaan en hebben we veel geleerd. Ook hoe we onze zaken aanpakken is professioneler geworden. Powerstroke is onze hobby…. Maar we willen het zo goed mogelijk doen. We worden er ook niet jonger op , dus als we het nu niet doen zal er het er nooit meer van komen haha
Zijn er nieuwe optredens, al dan niet met bekende bands in zicht? Zowel in het buitenland als in België…
We mogen tot nu toe niet klagen over het aantal optredens die al geboekt zijn.
Ondertussen blijven we kijken wat onze beste opties zijn. We kunnen met een paar bekende bands mee op tour, maar we willen niet zoveel betalen om mee te mogen. Het is soms te belachelijk voor woorden hoeveel bekende bands vragen. Maar er zijn mooie shows op komst waar ik nu nog niet veel over kan zeggen. We spelen gemiddeld 25 shows per jaar. Dus dat is niet zo slecht hé, voor een band die alles zelf regelt:
Altijd handig om mee te delen: waar kunnen de mensen terecht om Powerstroke te boeken?
Dat is nog steeds Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Is er nog iets dat jullie willen meedelen aan onze lezers?
Als je ziet dat we in je buurt spelen…. Check us out! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde haha.
Keep Strokin' The Power!
Nederlands 
Français 
