De uit Leiceister, UK afkomstige Kasabian is al aan toe aan z’n vierde plaat . En ze hebben hun carrière hier bij ons gestadig weten uit te bouwen . We hadden de band al in het vizier in de ‘early years’ . Met ‘West Ryder Pauper Lunatic Asylum’ wisten ze definitief door te breken . Opmerkelijke singles als “Processed beats” , “Club foot” , en recentere “Swarfiga”, “Fire” en “Where did our love go” sieren hun werk .
Ze putten rijkelijk uit de Britpop en voegen er retrorock, rock’n’roll en Indiase psychedelica aan toe . Ook de nieuwste cd klinkt coherent, gelaagd, boeiend , en brengt een afwisselend geheel van goed verteerbare poprock, met kille elektronica, harde synths en Oosterse klanken. De singles “Days are forgotten” en “Re-wired” werken verslavend . De waveorkestraties en bombast van Suede kijken om de hoek bij “Let’s roll just like we used to” en “La fée verte”. “Switchblade smiles” en de titelsong zijn rock’n’roll knallers, en handig weten ze de gevoelige snaar te raken met een dromerige , sfeervolle “Goodbye kiss” en “Neon noon”.
Drijvende kracht is gitarist (zanger) Sergio Pizzorno , naast de opvallende zanger Tom Meighan.
Broeierig songmateriaal van een band die in eigen land al groots is, hier meer en meer voet aan de grond krijgt en een verdiende erkenning krijgt.
Ohja , de cd titel ‘Velociraptor’ haalden ze uit de préhistorie …vleesetende op een vogel lijkende dinosauriër , die 2 meter groot wordt … We zijn hapklaar bevonden …
‘Moscow Penny Ante’ is alweer het derde album van de punkrockers van Dead to Me. De band bestaat uit muzikanten die stuk voor stuk hun sporen verdienden bij bands als One Man Army, New Mexican Disaster Squad, No Friends en Virgins. De groep kende in de loop der jaren nogal wat personeelswissels. Op deze plaat zijn van de originele bezetting enkel nog zanger/bassist Tyson en drummer Ian Anderson overgebleven. Zanger/gitarist Jack Dalrympe verliet het schip en verdient tegenwoordig zijn boterhammen bij Swingin Utters, een ander fijn punkrockcollectief. In de plaats kwam Sam Johnson en die verzorgt z’n nieuwe rol met verve.
Dead To Me heeft een speciaal geluid dat moeilijk te vergelijken is met andere bands, bovendien hebben de twee zangers een afwisselend stemgeluid wat zeker een van de pluspunten is op dit album. De muziek van Dead To Me is op deze plaat trouwens iets steviger dan op voorgaand werk en balanceert mooi tussen agressie en melodie. “No Lullabies”, “Reckless Behavior”, “The Hand With Inherited Rings” en “Undertow” zijn straffe songs die de sterkte van de huidige punkrockscène benadrukken.
Banner Pilot gooide hoge ogen in 2009 met ‘Collapser’, hun (weliswaar al tweede album) debuut op het befaamde Fat Wreck Chords. Vergelijkingen met acts als Dillinger Four, The Lawrence Arms, Alkaline Trio en Jawbreaker werden gretig uit de kast gehaald door verschillende ciritici. Een dikke twee jaar later is er het vervolg ‘Heart Beats Pacific’ en ook nu levert het viertal uit Minnesota ons een mooie lading punkpopsongs. De hele plaat haalt een constant niveau en het is duidelijk dat de heren van Banner Pilot stuk voor stuk prima muzikanten zijn. Echt zwakke momenten kent ‘Heart Beats Pacific’ niet maar toch blijven we een beetje op onze honger zitten omdat echte uitschieters jammer genoeg uitblijven. Toch twijfelen we er niet aan dat het plaatje flink aftrek zal vinden onder de vele punkrockkids.
Twee jaar terug waren we behoorlijk onder de indruk van Stone Roses’ … heu … Fool’s Gold. De band gecentraliseerd rond Luke Top (zang/bas) en Lewis Pesacov (gitaar) verweven Afrikaanse, Oosterse, Indiase aanstekelijke ritmes en melodieën in Westerse pop en intrigerende, tintelende gitaarakkoorden.
De muzikale smeltkroes en het warme tropische geluid sijpelt ook op deze opvolger door. Minder exotisch misschien, maar even spannend en broeierig , waarbij we niet omheen de Talking Heads en de ‘80s Britpop heen kunnen, aangevuld met een relaxte, kleurrijke relaxte worldpopsound.
De muzikale veelkleurigheid mag dan in een popkleedje worden gestopt , aanstekelijk, heerlijk en sprankelend blijft het klinken . Een hechte eenheid en een sterk op elkaar ingespeelde band, door de gitaarloops, de aanvulling met synths en blazers en een zalvende zang met een licht galm, als op “The dive”, “Street clothes” en “Balmy”; de andere moedertaal wordt niet verloochend, want op één nummer “Tel Aviv” wordt het Hebreeuws behouden. Band met open vizier dus …
Hij is al boven de zestig en onze nachtkroegburgemeester Tom Waits levert nog steeds boeiende cd’s af. Ook de voorbije jaren werden we overstelpt met een reeks werkstukken, cd’s en ga zo maar door . Soms moet je wel eens het kaf van ‘t koren onderscheiden, maar OK bij Waits is het nog steeds de moeite waard … ‘Bad as me’ is er eentje om terug in te lijsten en onderstreept het meesterlijk sing/songwritingschap en de intens rokerige vaudeville bluesyjazzpop.
Waits brengt voldoende varianten aan in de dertien songs van maximaal vier minuten . Soms stuwend in die broeierige sound met enkele uitspattingen als “Chicago”, “Get lost” en “Satisfied” , of de ingetogen, duistere romantiek als “Talking about the same time” , “Kiss me” en “Last leaf” .
Kernwoorden als ontroerend, poëtisch, schilderachtig, bezwerend, groovy en opwindend zijn op hun plaats. Op ‘Bad as me’ wijst en gidst Tom Waits als peetvader ons door de nachtelijke uren … Als we ons nu niet inchecken voor een cv nachtdienst …
In het geheugen staan de eerste platen ‘Hold on Youngster’ , ‘We are beautiful, we are doomed’ en een paar EP’s van het septet uit Wales, Cardiff gegrift . Een fris sprankelende, energieke, zwierige, euforische ‘tong-op-de-schoenen’ indiepop, vol verrassende en onverwachtse wendingen .
‘Romance is Boring’ had al deels de huidige evolutie losgelaten, de voorspelbaarheid werd opgevangen door de songs meer diepgang te geven en ze gelaagder te laten klinken . Ook de nieuwe cd ligt in het verlengde en wisselt af tussen uptempo nummers “By your hand”, “Songs about your girlfriend”, “The black bird, the dark slope” en de titelsong, als meer meeslepend materiaal “Life is a long time” en “Every defeat a divorce (3 lions)” . “Hate for the island” en “To tundra” zijn gematigd en sfeervoller. Onbevangen en gepassioneerd … een goede geïnspireerde plaat dus, die jeugdig enthousiasme vs rijpheid, volwassenheid, relaties en dagdagelijkse confrontatie aan elkaar rijgt!
Aeroplane van de Belgische producer Vito De Luca debuteerde eerder nog in 2011 met ‘We can’t fly’: Popdance rijkelijk overgoten van diverse invloeden als electro, disco, soul, jazz en trance. Gitaarriedels, electrobeats, strijkers, ‘70s disco, Hammond en psychedelica toetsen vullen aan, zonder zich te verstappen aan kitsch! ”Superstar” en de titelsopng van het debuut maakten alvast de dansvloer onveilig …
‘In Flight Entertainment’ is een muzikale uitloper van één van de danceprogramma’s op Pure FM van onze man. Hij zocht gelijkgestemden en hun tracks en muzikale ideeën versmolt hij in een naadloze mix.
De songs van zijn vrienden zijn meer dan de moeite en zijn dus kwalitatief sterk . Er valt voldoende variëteit te noteren met ‘high in the sky’ en ‘floorkillende’ songs die baden in dubstep, hitsende en trancegerichte beats, discogrooves , funky basses en allerhande geluidjes en bleeps . Uitschieters zijn zonder meer als “Poolside”, “Herr Styler”, “Drop out orchestra” en “Mokinlight Matters” , naast een paar van de Vito zelf .
De mixmasters hebben hier de beats’n’grooves om ons in de juiste stemming te brengen …
Het Noorse collectief Casiokids is toe aan de tweede cd en krijgen hier nu de verdiende airplay. Ze brengen stemmige, dromerige, loungy, aanstekelijke synthpop, die niet vies is van punkfunk, psychedelica en discokitsch. De band heeft connecties met artiesten van hun eigen land als The whitest boy alive en Röyksopp , maar zit graag in hetzelfde schuitje van Hot Chip, LCD Soundsystem, !!!, The Rapture en Of Montréal.
Een hoop elektronica en synths en een dromerige, zweverige, zalvende zang sieren de songs en af toe worden de dansspieren aangesproken zoals op “Kaskaden” . Een luchtige, opgewekte sound en een hypnotiserende trance trachten ze te verwezenlijken. Met zes zijn ze, die door de repetitieve ritmes, de opbouwende groove en de vermakelijke percussie en synths iedereen in de juiste vibe en stemming brengen om er live een leuke, gezellige, dansbare boel van te maken en de songs te laten exploderen. Mooie ontdekking …
De Deense blonde Nanna Oland Fabricius is een ‘do-it-all’ om haar frisse en meeslepende electropop in beweging te brengen . Ze schrijft, componeert, zingt en maakt dansbewegingen vanuit een ballerinaverleden . Ze eigent zich met de tweede plaat een plaatsje toe naast de andere synthpop dames Lykki Li, La Roux en Robyn .
Ze probeert in de elf songs voldoende variatie te steken, sfeervol, dromerig , traag meeslepend of ze geeft ze een lichte swing mee, richting trippop, discokitsch en dubstep . “Sun of a gun”, “Wolf & I” en “White nights” zijn de koplopers van de leuke, fijne plaat …
De Duitsers van de Scorpions weten duidelijk van geen ophouden. Vorig jaar kon u hier lezen hoe de band z’n afscheid aankondigde middels het album ‘Sting In The Tail’ en een bijhorende afscheidstournee. Blijkbaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want de heren komen nu op de proppen met ‘Comeblack’, een tussen flinke aanhalingstekens nieuw album. De eerste tracks op de plaat zijn enkele van hun grootste klassiekers die een nieuw jasje kregen (waaronder “Rock You Like A Hurricane”, “Wind of Change” en Still Loving You”).
Daarnaast horen we een zestal covers van bands uit de jaren 60 en 70 zoals The Beatles, The Kinks, Small Faces, T-Rex en The Rolling Stones. . Jammer genoeg bieden de klassiekers die opnieuw opgenomen werden, geen enkele meerwaarde en dat geldt nog meer voor de flauw uitgevoerde covers… Ivm ‘ Comeblack’ kunnen we dus heel kort zijn: loop met een wijde boog rond dit album …
Met een beetje verbeelding kun je de Heideroosjes vergelijken met hun beroemde landgenoot Edwin Van Der Sar… De legendarische doelman van Ajax en Manchester United had een carrière van meer dan 20 jaar in het betaalde voetbal en werd met de jaren steeds beter en beter. De Heideroosjes van hun kant zijn ondertussen 22 jaar muzikaal actief en wie luistert naar ‘Ceasefire’ zal beamen dat de band beter is dan nooit tevoren! De elf nummers op deze uitgebalanceerde plaat staan als een huis en tonen waarom Roelofs en kompanen al die jaren zo populair waren. Zoals gebruikelijk zingt de sympathieke frontman nummers in het Nederlands en in het Engels en hij doet dat in beide talen in stijl. Zowel muzikaal als tekstueel spatten de emoties van de songs, het kan niet anders dat de heren nummers als ‘Tussen de Liefde en de Leegte’, “Dansen met de Dood”, “Tot Hier” (waarop ze op persoonlijke wijze het naderende einde bezingen) en “De weg van De Meeste Weerstand” live met heel wat kippenvel zullen spelen.
Het is verdomd jammer dat de Heideroosjes er eind 2012 mee ophouden maar ze leveren de vele fans wel een dijk van een laatste album. Respect!
Begin dit jaar waren we flink onder de indruk van Bringin The War Home, de eerste worp van Cobra Skulls op het Fat Wreck Chords-label. De Amerikanen uit Reno leverden hierop de perfecte mix van snelle, melodieuze punkrock met een lekkere portie rockabilly en de opmerkelijke vocalen van Devin Peralta.
Dit nieuwe album ‘Agitations’ bouwt verder op dezelfde stevige fundamenten. Opnieuw horen we hoe de band punk, folk en rockabilly tot een vernuftig geheel versmelt en opnieuw is het zanger Peralta die voor de kers op de taart zit. Voeg daarbij nog het gegeven dat de productie van dit album werkelijk af is en je hebt een plaat die boven de grijze middelmaat uitsteekt. “Iron Lung”, “Now You Know”, “All Drive” en “Drones” zijn bovendien okselfrisse, snedige en opgewekte songs die live zeker zullen scoren. Een tip voor de Groezrockbezoeker volgend jaar: mis deze topband niet.
Drie man uit Chicago leveren een interessante postrockplaat … een filmisch donker, grauw landschap wordt voorgeschoteld. Inderdaad, invloeden van Isis, Pelican, And so I watch you from Afar zijn hier op z’n plaats, maar natuurlijk mag je de reeks Godspeed you black emperor, Mogwai en Explosions in the sky niet vergeten . Een verwoestende dreiging, destructie en schoonheid schuilt in de zes songs en ze eindigen zelfs op dromerige wijze “Praise be man” (met zang ) .
We houden van hun tour de force op “309”, “Mladek” en “Atackla” , die direct en ‘in your face’ klinken, de volumeknop openzetten en een ‘wall of sound’ produceren . Boeiend en intrigerend, met minder rustpunten en methmetal zoals op de voorgaande cd . Een organisch broeierig, intens , bezwerend geluid creëren ze, met de niet-geijkte hard-zacht trucs, die kippenvelmomenten opleveren, zonder echt pompeus te zijn!
Productief groepje, die Fucked Up’s uit Canada . De muzikale formule blijft er eentje van stevig opgefokte hardcore, punk, stoner/rock ‘n’roll en psychedelica, maar het blijft er eentje die beklijft . We horen hier maar liefst 18 nummers , die niet moeten voor elkaar onderdoen, wat een heel sterk album oplevert; het tempo wordt hoog gehouden, en de songs vervelen niet. De ene song is ietwat snediger, krachtiger en feller, de andere legt de klemtoon op een spannende broeierige opbouw . Explosieve songs dus onder de rauwe, schreeuwerige swingende vocals van de corpulente zanger/podiumbeest Pink Eyes (in de beste traditie van Sick of it All), evenzeer ondersteund door al/niet vrouwelijke backing vocals .
Alle registers worden gedurende 78 minuten opengetrokken. Vaardige, snedige en stuwende powerriffs, opzwepende drums en bezwerende toetsen bepalen de songs. Gewoonweg schitterend en doeltreffend . Opwindend, dreunend , liefdevol en ‘orgasmatisch’ . Dit zestal slaat je simpelweg knockout, en daarvoor zijn een reeks als “Queen if hearts”, “Under my nose”, “The other shoe” , “Turn the season” , “A slanted tone” , “Truth I know” , “I was there” en “Lights go up” verantwoordelijk .
Fucked Up = Voor wie houdt van de ‘old days’ van Black Flag, de resem stonerbands, het jeugdig rebelisme en enthousiasme van de gitaarnoise van een verbeten Sonic Youth en Britse indierock .
Ohja, het onderliggende verhaal :.. David verliest zijn geliefde tijdens een aanslag op zijn werk. Wat volgt is een dialoog tussen David en de verteller over depressie, oorlog, waanzin en schuld. Maar is Ictavio St. Laurent, de verteller, wel te vertrouwen en wat is zijn rol in het geheel … Welkom in ‘de story’ van ‘David comes to life’ …
Nederlands 
Français 
