My Morning Jacket is live een fantastische beleving en die ervaring proberen ze steevast op de laatste platen te zetten. Ze is dan ook opgenomen in hun hometown Kentucky . Jim James en de zijnen My Morning Jacket tekenen voor schoonheid, pracht en intensiteit binnen een indie/alt.americana concept , wat betekent dat we een tiental pittige , broeierige, bezwerende en ingetogen, sfeervolle songs met een retro/psychedelisch randje en met een melancholische inslag horen, gedragen door de warme, zalvende, hemelse, indringende vocals van de zanger/componist James.
De retrorock ligt hen hierin als gegoten en maakt de songs op de plaat sterk . Puur vakmanschap dus! Ze hebben een geduldige opbouw; “Victory dance” en de titelsong zijn al meteen twee boeiende tracks.
Op het eind met “Slow slow tunje” en “Movin’ away” neemt het gezelschap wat vaart en ritme terug , maar is het genieten van de sfeervolle aanpak.
Op ‘Circuital’ is een ouderwets klinkende MMJ aan het woord en zonder meer overtuigt!
Opgericht in 1977 zou de Australische formatie 'The Farriss Brothers' onder de naam 'INXS' niet enkel uitgroeien tot een van de best verkopende groepen van hun land (de teller staat wereldwijd op 35 miljoen verkochte albums) maar tevens hun stempel drukken op de muzikale jaren '80 en '90. Vooral met albums als 'Kick' (1987) en 'X' (1990) en de daaruit voortvloeiende succesrijke singles als “New Sensation”, “Never Tear Us Apart”, “Devil Inside”, “Need You Tonight”, “Suicide Blonde”, “Disappear”, “By My Side” en “Bitter Tears” was INXS steevast in de hogere regionen van de hitlijsten terug te vinden.
Dat INXS anno 2011 niet in een uitverkocht Vorst Nationaal of Antwerpse Sportpaleis maar wel in een - overigens niet volgelopen - Gentse Vooruit geprogrammeerd stond, is in de eerste plaats te wijten aan de wanhoopdaad van zanger en liedjesschrijver Michael Hutchence. Hij besloot namelijk in 1997 letterlijk zijn broeksriem wat aan te spannen maar deed dit zo kordaat dat hij het leven erbij liet in een hotelkamer in Sydney. Betrof het zelfmoord dan wel een uit de hand gelopen seksueel experimentje (zijn appetijt op dat vlak was niet gering en bij twijfel mag u zich steeds wenden tot Helena Christensen, Kylie Minogue of Paula Yates om er slechts een paar te noemen)? De meningen over de ware toedracht zijn nog steeds verdeeld.
Feit is dat de groep dit plotse verlies nooit meer te boven zou komen. Men heeft nadien geprobeerd om gastzangers in te schakelen als daar zijn Terence Trent D'Arby, Jon Stevens of de winnaar van de speciaal op maat van INXS gemaakte CBS TV show 'Rock Star' JD Fortune (zie ook 'Switch', het in 2005 uitgebrachte elfde studioalbum van INXS), maar deze samenwerkingsverbanden bleken allemaal van korte duur te zijn en bovendien niet zo succesvol als ten tijde van Hutchence. Verwonderlijk is dit niet want Hutchence had looks, présence en zangkwaliteiten op overschot en zijn charisma en aantrekkingskracht zorgden voor een ongelofelijke marketing en verkoopwaarde.
Maar deze sterkte betekent doorgaans ook meteen de zwakte. Neem een dergelijk bepalend boegbeeld weg en de etalage van een groep ziet er voor velen al meteen heel wat minder aantrekkelijk uit. Het verleden heeft ook aangetoond dat het inschakelen van nieuwe zangers in die situaties enkel tot ontgoochelende resultaten leidt. Zie maar naar Queen die na het overlijden van Freddie Mercury beroep deed op de nochtans erg goede zanger Paul Rodgers (ex-Bad Company) of The Doors die Brett Scallions, Miljenko Matijevic of Ian Astbury (wiens poging evenwel bij uitzondering erg verdienstelijk genoemd mag worden) probeerden te slijten als de nieuwe Jim Morrison. De fans van het eerste uur haalden hun schouders op of erger, draaiden hun rug om.
… Maar INXS blijft proberen. Sinds september werd op hun officiële website aangekondigd dat met de Noord-Ierse Ciaran Gribbin (a.k.a. Joe Echo) een nieuwe zanger werd gevonden. Gribbin die ook al zijn sporen heeft verdiend bij onder meer Snow Patrol, Paul Oakenfold en Madonna ('Celebration'), Groove Armada of Paul McCartney, zou de groep vergezellen op het Zuid-Amerikaanse en Europese deel van de tour. Gent kreeg daarbij de eer om als afsluiter te zorgen vooraleer INXS zich down under terugtrekt om te werken aan nieuw materiaal. Want inderdaad, Andrew Farriss, één van de drie broers binnen de groep en zowat het creatieve hart van INXS, heeft er een dermate goed gevoel bij dat er grootse plannen gesmeed worden. Men waagt zich zelfs aan lange termijnplanning.
Of dit laatste ook bewaarheid wordt, moet nog afgewacht worden maar Gribbin gaf in de Vooruit het beste van zichzelf. Hij benutte alle kansen om het publiek voor zich te winnen. Handjes schudden, lieve bindteksten, foto's nemen, setlists aan enkele fans uitdelen, zich omheen de microfoonstandaard kronkelen of tijdens “Original Sin” totaal onverwacht op de balkons van de concertzaal verschijnen en daar het nummer in te zetten, het was allemaal aanwezig.
Maar hoe intens de inspanningen ook waren en hoe begenadigd hij als zanger ook is, de magie die er bij momenten op concerten ten tijde van Hutchence in de lucht hing, kon hij er niet mee terugbrengen.
Was dit concertavondje INXS dan overbodig te noemen en te herleiden tot een niemendalletje? Dat zeker ook niet. Daarvoor is het songmateriaal te sterk, de muzikanten te ervaren en de gedrevenheid duidelijk nog voldoende aanwezig om INXS anno 2011 te beschouwen als een liveband die zichzelf op een anachronistische wijze staat te plagiëren.
Bovendien had Gribbin het - en het leek ons inziens zelfs nog oprecht ook - handig aan boord gelegd om af en toe aan de toeschouwers duidelijk te maken niet de betrachting te hebben de reïncarnatie te willen zijn van Hutchence maar integendeel, zich als een overgelukkig, dartel doch nederig jong veulen te voelen die het als een eer beschouwde om met zijn muzikale helden te mogen samenspelen. Kwestie van de laagdrempelige aanleiding tot kritiek alvast handig weg te werken.
Een kritische noot kon er zeker geplaatst worden bij de uitvoering van “Beautiful Girl” waarbij de zang van Gribbin niet goed paste bij het nummer. Hoewel mooi gestart via een door Andrew Farriss bespeelde akoestische gitaar, gingen Tim Farris (elektrische gitaar) en Gary Gary Beers (basgitaar) er een krachtmeting van maken waarbij het lieflijke van het nummer compleet in de vernieling werd gespeeld.
Maar als we de vergelijkingspunten qua vocalen buiten beschouwing laten, waren er toch nog diverse hoogtepunten te beleven.
Zo blijft “Listen Like Thieves” nog steeds een fantastisch nummer en behoeft “Suicide Blonde” als herkenningsfactor niet meer dan de intro via mondharmonica. Ook mooi om nog eens “Kiss The Dirt (Falling Down The Mountain)” terug te horen waarbij de keyboard van Andrew Farriss mooi correspondeerde met het stevige, simpele maar zo accurate gitaarrifje van Kirk Pengilly. Ook bij “Bitter Tears” bleek elke - hoe sober ook - gitaaraanslag het dragende element te zijn waarbij de piano bespeeld door Andrew Farriss, een mooie aanvulling vormde
“Original Sin” diende ook op het podium nog niks van zijn kracht in te boeten mede door de sterke gitaarpartij van Tim Farriss en de kordate drumslagen van zijn broer Jon. En een uitgesponnen, ritmisch “Devil Inside” deed de titel absoluut alle eer aan door het fraaie, spanning oproepend gitaarwerk van Pengilly, Tim Farriss en Beers. Ook “New Sensation” bleek nog steeds even energiek te zijn via onder meer het aan Nile Rodgers verwante gitaarrifje van Pengilly en bij “Never Tear Us Apart” mocht laatstgenoemde nog maar eens tonen hoe effectief zijn saxofoongeluid is geweest voor de klankkeur binnen INXS.
Meer ingetogen was het nieuwe “Tiny Summer” en eveneens veel rustiger en niet gespeend van enige nostalgie, was de versie van “Don’t Change” waarbij Gribbin het podium verliet om dit vrij te maken voor de originele leden van The Farriss Brothers/INXS. Daarbij konden we ons niet van de indruk ontdoen dat het gemis van Hutchence na al die jaren nog steeds op de gezichten te lezen stond.
Bij de toegiften hoorden een instrumentaal “Drum Opera” (het openingsnummers van de vorig jaar verschenen tribute-plaat 'Original Sin') bespeeld door de drie broers Farriss, een funky “What You Need” waarbij de groepsleden wat met elkaar liepen te dollen (Tim Farriss liep zelfs met een motorhelm op) en uiteindelijk - intussen uitgegroeid tot hét afsluitende nummer bij concerten van INXS - een meer uptempo versie van “Don’t Change”, uitgevoerd door de voltallige bezetting.
Wat INXS afgelopen maandag in de Vooruit liet horen, riep dubbele gevoelens op. Enerzijds viel er niks af te dingen aan het spelplezier dat uitging van de groepsleden die intussen bijna 34 jaar samen zijn (vooral Pengilly liet zich niet onbetuigd) en dit werkte aanstekelijk op het erg enthousiaste publiek. Ook aan hits was geen gebrek en de individuele klasse van het songmateriaal bleef overeind. Zeker als men dan nog bedenkt dat al even boeiende singles als “This Time”, “Baby Don’t Cry”, “The Gift”, “Taste It” of hun debuut 7" Just Keep Walking” uit 1980 in het zomerse Australië waren achtergebleven.
Maar aan de andere kant is het met een nieuwe zanger in de rangen - de titel van de tournee 'Now Playing' (Like You Have Never Seen Them Before) is dus allesbehalve misplaatst - altijd wennen. Voor degenen die nog te jong waren om halfweg de jaren '80 tot '90 een concert mee te pikken, was het aldus een uitgelezen kans om INXS eens live aan het werk te zien (in een gezellige zaal). Fans van het eerste uur daarentegen zullen blijven hunkeren naar de periode Hutchence. Of om het met een tekstfragment van Bram Vermeulen uit te drukken: "Het is een wedstrijd die niemand winnen kan". Ook een zanger als Gribbin niet.
Setlist :
Communication, Mystify, Heaven Sent, Suicide Blonde, Disappear, Not Enough Time, By My Side, Listen Like Thieves, Beautiful Girl, Tiny Summer, Kiss The Dirt (Falling Down The Mountain), Bitter Tears, Don't Lose Your Head, Elegantly Wasted, Don't Change (excl. Ciaran Gribbin), Original Sin, Devil Inside, Need You Tonight, New Sensation, Never Tear Us Apart
Drum Opera, What You Need, Don’t Change
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/inxs-12-12-2011/
Organisatie: Live Nation
Glenn Branca is nog steeds een naam die klinkt als een klok (voor een beetje muziekliefhebber dan toch) en dat komt vooral door Thurston Moore en Lee Ranaldo van Sonic Youth die ooit onder zijn vleugels hun carrière begonnen en ook later hun bewondering voor de man niet onder stoelen of banken staken. Branca is tevens de avant-garde componist die niet om een stunt verlegen is. Zo componeerde hij een symfonie voor honderd gitaren, een werk dat in 2006 nog opgevoerd werd in de Vooruit. Ondanks die ferme reputatie was de belangstelling eerder matig en mogen we verdomd blij zijn dat een eerder bescheiden club als de 4AD hiervoor haar nek durfde uitsteken.
[Sic] Electric had de eer het publiek te mogen opwarmen en ze deden dat voortreffelijk. Bassist Lieven Eeckhout en drummer Mattijs Vanderleen zorgden voor een bijzonder stuwende drive waarbij de 4 saxofonisten, die hun sporen reeds verdienden bij BL!NDMAN, vernietigend mochten uithalen. Het riep vergelijkingen op met X-Legged Sally of een euforische Morphine in het kwadraat. Alleen de (niet zo talrijke) solomomenten van de saxen vielen soms wat magertjes uit of lag het optreden van The Ex & Brass Unbound, waar de blazers zo superieur waren, nog te vers in het geheugen?
Dan staan alle muzikanten van het Glenn Branca Ensemble (gitaristen Reg Bloor, Evelyne Buhler, Eric Hubel en Greg McMullen, bassist Ryan Walsh en drumster Libby Fab) klaar om dan eensklaps het podium opnieuw te verlaten. En dan wordt het lang wachten (zouden enige sterallures meneer Branca niet vreemd zijn?) wat het publiek zonder morren aanvaardt. Wanneer ze zich een tweede keer hebben opgesteld, strompelt ook Glenn Branca zelf het podium op. Zelf speelt hij geen gitaar meer maar ‘dirigeert’, wild zwaaiend in het ijle met één hand terwijl hij met een bevend vingertje de noten volgt op zijn partituur. Rock-'n-roll is het absoluut niet en spelplezier is er al evenmin. De muzikanten proberen al zwetend tegelijkertijd hun ongetwijfeld ingewikkelde partituren en hun zwalpende maestro te volgen. Toch kon er tussen de stukken door al eens een glimlachje vanaf en speelde het kleine opdondertje Evelyne Buhler al eens gitaar in haar nek of klom ze op haar versterker. En de muziek? Avant-garde kon je dit bezwaarlijk noemen : het ging hier immers om ‘the sequel’ van een gitaarsymfonie van 30 jaar oud : ‘The Ascension’.
Repetitieve, dreigende en aanzwellende gitaarmuren die vaak nogal wiskundig aanvoelden. De wat stillere momenten vond ik een stuk subtieler dan die eeuwig staccato hamerende gitaren. Vooral "Lesson No 3 (a tribute to Steven Reich)" en het zeer lange, onvoorspelbare "The blood" bleven nazinderen. Een best intense belevenis maar het concert van het jaar, zoals iemand had voorspeld, werd het toch niet.
De 63-jarige Branca zorgde nog voor een chaotische exit waarbij hij zij statief omver wierp, zijn trappistenglas aan gruzelementen schopte en zijn drumster bijna molesteerde. Een grap of een poging om toch maar als een excentrieke kunstenaar over te komen? Je muziek volstond nochtans ruimschoots, Glenn!
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Als opwarmer brachten The Horrors de jonge straffe kerels mee van Cerebral Ballzy. Een voorprogramma met een stevig Hardcore gehalte. Nummers over 'the cops' die ze liever zien gaan dan komen, 'chicks', bier, skateboarden,… beschreven zowat het leven dat zij in Brooklyn kennen. De groep liet ons, typerend voor dit genre, krachtig korte nummers horen, weliswaar onverstaanbaar maar toch gesmaakt door menig publiek.
De groep The Horrors liet zich in 2007 vaag opmerken met hun debuutalbum ‘Strange House’. In 2009 werden ze gespot door hun nieuwe cd ‘Primary colours’ en singles als "Sea within a sea" en "Who can say" klonken. Het uitbrengen van hun 3e cd ‘Skying’ werd door velen goed bevonden en zal vermoedelijk in de toekomstige charts goed scoren. Dit deed uitkijken naar hun geplande shows in België. De plannen voor Pukkelpop keerden met de wind, dus konden we deze avond net over de grens- in Le Grand Mix- niet zomaar laten voorbijgaan.
Gelijk hadden we… Een show met op stevig staande voet gebrachte nummers . Het donkere in hun muziek werd gekleurd met de aangename stem van frontman Faris Badwan en verlicht door een goedbevonden sterk staaltje lichtshow. De elektro/new wave klanken die Rhys 'Spider' Webb door zijn vingers liet glijden, zorgden voor een aangenaam afwisselend beatgehalte. Hoorden we daar in ons verre achterhoofd niet Goose of eerder INXS en invloeden van The Cure? Een show waarvan we de invloeden van buitenaf en de stijlen van binnenin The Horrors niet kunnen bundelen in 1 genre. Het eighties gehalte stond strak ,was aangenaam voelbaar en tevens te merken aan de gemiddelde leeftijd van het niet overdreven enthousiaste publiek!
Hun opener "Changing the rain" werd aangenaam onthaald en de eerste vuisten balden zich boven de hoofden. Algauw werd iedereen meegezogen in het mysterieuze zelfs psychedelische, waarbij we konden genieten met de ogen dicht. Doch werd ons netvlies getrakteerd op fijn belichte schimmen tegen een donkere 'wall of sound' waarbij de gitaar van Joshua Third vrij spel kreeg in onder andere "Who can say" en de drums van 'Coffin' Joe Spurgeon zich lieten gelden.
Hun eerste single "Still Life" van het album "Skying" nam het publiek mee. Andere songs zoals "Sea within a sea" werden iets te lang uitgerokken waardoor de aandacht wegebde. Van het inspelen op het publiek konden ze het ook niet hebben. Faris , verschuild achter zijn weelderige haardos liet het bij een voorname "dank je wel"! Alhoewel hij dan toch de fans meekreeg met 'de handen in de lucht' uitdraaiend in crowdsurfen en hevig hoofdgeschud!
De set duurde iets te kort om goed te zijn, na 50 minuten was deel 1 afgerond! Die mannen hebben toch meer in hun mars? Hun terugkomst bracht meer…én beter! De beats deden je hartslag dubbel slaan, de gitaarriffs gingen door merg en been en de combinatie bas van Tomethy Furse en de basdrum hier bovenop zorgden dat "Mirror's image" een hoogtepunt in de avond werd. De laatste nummers bleven scoren, alhoewel de stem van Badwan wat kracht verloor. Wat show met de micro en de afsluitende serious beats zorgden voor een mooie afsluit.
Kortom een hoogstaand muzikale avond waarin The Horrors lieten horen en zien hoe 'groots' ze reeds zijn. Groeien doen ze zeker, binnenkort veroveren ze de grote podia. Ik kijk uit naar de zomer van 2012 waar we ze vast en zeker zullen te zien krijgen op verschillende festivals.
Setlist: Changing the rain, Who Can say, I can see through you, Scarlet fields, Dive inn, Endless Blue , Sea within a sea, Still life
Mirror’s image, Three decades, Moving further away
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-horros-10-12-2011/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille ism Grand Mix, Tourcoing
De Broken Glass Heroes, die naar aanleiding van het tv programma de Benidorm Bastards in het leven werd geroepen door Pascal Deweze en Tim Van Hamel, zijn bezig aan hun afscheidstournee … Voor één van hun laatste optredens hielden ze halt in de Kortrijkse Schouwburg. Dat optreden werd een intiem concert voor maximum 200 mensen… Mooi …Ze startten met “Happy” gevolgd door “Oh My Love” dat onmiskenbaar verbonden is aan de Beatles en de Beach Boys.
De 14 nummers van de cd ‘Grandchildren of the Revolution’ zijn niet allemaal pareltjes maar roepen een zomers gevoel op en geven de indruk dat je met gemak in een grote Amerikaanse wagen over een eindeloze vlakte bolt. Ze vuurden dan ook de ene melodieuze op de sixties en seventies geïnspireerde popsong na de andere af. We koesterden hierin songs als “Baby Don’t Worry” en “Let’s Not Fall Appart.
De problemen met de gitaar en de versterker van Sjoerd Bruil (gitaar/backings) verstoorde even de anders vlekkeloze set. Maar door de muzikale ervaring sprongen ze er erg professioneel mee om.
Na een goed uur heerlijk nostalgische popsongs , trakteerden ze nog met een bis, die in schoonheid eindigde met “As I Walk”.
We houden een fijne herinnering over aan deze band die barstte van het talent . Het was dan ook erg jammer afscheid te moeten nemen. Positief is dan wel dat de mannen terug keren naar hun vorige projecten als Eat Lions en Metal Molly.
Playlist: 1: Happy 2: Oh My Love 3: Baby Don’t Worry 4: poor little rich girl 5: winter of love 6: gft high 7: billboards 8: stop & think it over 9: luv 10: delphonic 11: it won’t be much longer 12: these grounds 13: I just don’t wane feel better 14: let’s not fall apart 15: I don’t need a woman 16: whole wide world 17: you becomes you 18: time to travel
Bis: 1: Don’t deserve this feeling 2: wild wild life 3: as I walk
Organisatie Cultuurcentrum, Kortrijk
The Golden Years 2011 – de ‘survival’ oldiesmarathon
The Golden Years waren weer een schot in de roos: een goed gevuld Antwerps Sportpaleis ontving zo’n 13000 toeschouwers voor de 23e editie, gewijd aan de glam rock van de seventies.
Ieder jaar worden de overlevende muzikanten uit de sixties ouder, zodat het steeds moeilijker wordt een goed programma uit te werken. Logisch dus dat men stilaan opschuift naar recenter werk. Ook het publiek wordt jonger en wil andere muziek horen.
Het concept is nog steeds hetzelfde, maar in vergelijking met vorig jaar konden we vaststellen dat alles nu veel vlotter verliep. De totale duur werd sterk ingekort tot drie uur en het voorziene tijdschema werd behoorlijk gevolgd.
Wat ook opviel is dat de kwaliteit van de muziek ook stukken beter was. Er waren geen echt tegenvallende groepen dit jaar, waardoor de sfeer er ook snel in zat. Het publiek was gewoontegetrouw weer zeer volgzaam, zodat de handjes vlot de hoogte in gingen. Het meezingende publiek was soms zelfs indrukwekkend.
De avond startte met een kort optreden van ’The Escorts’, een covergroep die het publiek moet opwarmen.
Daarna kondigde vaste presentator Carl Huybrechts ‘Mungo Jerry’ aan. De groep van zanger-gitarist Ray Dorset zette een stevige act neer, waarbij vooral “In The Summertime” en “Lady Rose” indruk maakten.
Vaste waarde ‘Middle Of The Road’ moest het dan hebben van een reeks superhits, die aansloegen, ondanks de zwakke en beverige stem van zangeres Sally Carr.
Dan kwam oude bekende ‘Alvin Stardust’ ons trakteren op een flinke portie rock ’n roll. Zijn eigen hits “Jealous Mind”, “Pretend” en “My Coo-Ca-Choo” zijn een beetje soft, maar als vertolker van echte rock ’n rollnummers, zoals “C’mon Everybody” kent hij zijn gelijke niet.
Daarna konden wij de echte topact van de avond aan het werk zien. ‘Albert Hammond’ straalde klasse uit, zong geweldig en zorgde voor een rustiger moment. Zijn act werd fel gesmaakt. Dit is logisch, want wie kent er niet hits als “Down By The River”, “Everything I Want To Do”, “I’m A Train”, “The Free Electric Band” en “It Never Rains In Southern California”? Ze kwamen er allemaal na elkaar uitgerold.
‘The Rubettes’ waren traditiegetrouw uitgedost in hun witte pakjes met behorende witte muts en brachten een reeks top tien hits. Leadzanger Alan Williams kon aardig overweg met de falsetpartijen, die oorspronkelijk door Paul da Vinci gezonden werden. Alleen had hij het daarna soms moeilijk over te schakelen op zijn gewone zangstem.
De meesten keken weer uit naar het optreden van ‘Slade’. En ze ontgoochelden niet, met de klassieke ingrediënten, zoals de scherpe, krachtige stem van de zanger en de fratsen van lead gitarist Dave Hill. En, al even traditiegetrouw, werden de Kerstmanmutsen opgezet voor hun jaarlijks terugkerende hit “Merry Xmas Everybody”.
Tenslotte kwamen ‘The Sweet’ hun bekende act doen. De zanger was heel goed op dreef en, zoals het een topact betaamt, zetten zij met een overzicht van hun grootste hits de zaal nog een laatste keer in vuur en vlam.
Om deze geslaagde avond te besluiten kwamen alle artiesten nog eens op het podium om samen “Join Together/Rockin’ All Over The World’ te zingen.
Organisatie: Sportpaleis – The Golden Years – Antwerpen
Franky De Smet-Van Damme en de zijnen van Channel Zero waren in Luik begonnen aan hun 16-delig ‘In the City 2011’-tour programma, en lasten een tussenstop in op 09 december in de Factor (vroeger gekend als Entrepot) te Brugge.
Als voorprogramma was het voor mijn onbekende, en later onbeminde Maudlin vastgelegd om de zaal op te warmen. Een klein halfuurtje mochten deze mannen hun best doen, maar het hoogtepunt van deze avond was uiteraard CZ, dus volgens de meeste aanwezigen mocht Maudlin het beste uit hun sloffen halen, veel verschil zou het toch niet maken.
Okay, metal was nu aan de beurt, en de openingstonen van “She Watch Channel Zero” van Public Enemy opende de helse rit van de avond…
“Fool’s Parade” werd direct daarna aan de man gebracht, en vooraan spatte het eerste gezellig samenzijn los! Franky DSVD, opnieuw met een zwarte handschoen en zijn haar rommelig op het eerste gezicht speelde een thuismatch, en dit was er aan te zien. Gepassioneerd, vol overgave en genietend van iedere crowdsurfer die op zijn podium belandde haspelde hij de songs op een uitstekende manier af.
Uiteraard stonden de shows in het teken van hun recentste album ‘Feed ‘em With a Brick’ en alle nummers, uitgezonderd “War is Hell” kwamen aan bod. Tracks als “Ammunition”, het 1e liedje van de nieuwe plaat die op de setlist stond, het krachtige “Angel’s Blood”, het niet zo uitstekende “Hammerhead”, “Capital Pigs”, het ultra hitnummer “Hot Summer” die luidkeels werd meegezongen, “Ocean”, het melodische “In the City”, de met stop-start riffs volgepropte track “Guns of Navarone” en de logische afsluiter “Electric Showdown”. Alle nummers werden op een goeie manier gebracht door de bandleden, en het publiek had klaarblijkelijk deze songs al ettelijk keren meegebruld in hun zetel of slaapkamer! Dat het nieuwe album aanslaat als een bom moge hierbij duidelijk zijn.
Er werd uiteraard ook gegrabbeld uit de oude doos, een must voor de die-hard fans, en het oude materiaal zorgde voor het meeste animo mijn inziens bij het publiek.
Uit hun debuutalbum ‘Channel Zero’ werd gekozen voor het nummer “ No light (at the end of their tunnel)”, uit hun plaat van 1993 “Unsafe” werden krakers als “Suck My Energy”, het harde “Dashboard Devils”, “Bad to the Bone” die beenhard werd gebracht en een ware crowdpit uitlokte, het titelnummer “Unsafe” zelf, en de meest gekende hit “Help” (tevens een bis-nummer) door de boxen geblazen.
Het album ‘Black Fuel’ mocht zeker niet ontbreken waardoor “Fool’s Parade”, “Call on Me” en “Black Fuel” de setlist vervolledigden! Van het album “Stigmatized for Life”, tevens hun 2e plaat die het levenslicht zag werd helaas niets gespeeld, en hiervan had ik toch ook wel degelijk een track willen horen. Tja, sommige keuzes zijn hard, en moeten aanvaard worden.
Het was een heftig feestje in de Factor, en tijdens het laatste bisnummer “Black Fuel” werden alle aanwezigen aangepord om de muzikanten te vergezellen on stage, een aanvraag die door de meesten met plezier werd ingewilligd, waardoor het leuk vertoeven was voor én achter het drumstel van Phil Baheux!!!
Nagenieten met de bandleden was nog mogelijk, want in het Brugs metalcafé ‘The Crash’ trakteerden de mannen nog enkele liters bier om hun show in schoonheid te eindigen. Uiteraard was ik aanwezig, een recensent moet nu eenmaal ook de euhm… minder leuke dingen ondergaan haha …
Pics van hun gig in Depot, Leuven http://www.musiczine.net/nl/fotos/channel-zero-08-12-2011/
Organisatie: Heartbreaktunes
Eerder waren we al bijzonder onder de indruk van Austra toen ze optrad op Leffingeleuren . Samen met EMA was zij één van de revelerende acts op die bewuste zaterdag . Inderdaad , dit was een optreden in ons geheugen gegrift … We hoorden een spannende, broeierige, hypnotiserende, dansbare set door synths, drumbeats en repeterende opzwepende basses … Maw een opwindende, bruisende gig dus! De songschrijfster/zangeres Katie Stelmanis plaatst zich muzikaal als vocaal naast een Fever Ray (The Knife), Loreena McKennitt, en met haar danspasjes, heupwieg en draaiende handjes komt ook Natacha Atlas ( ex Transglobal underground) aandraven, en ze voegt er opera vocalen aan toe . Ze wordt geflankeerd door twee dansende, bijna even ijl zingende engelen .
Een magisch, broeierig sfeertje wordt gecreëerd in de nokvolle Charlatan . De debuutcd ‘Feel it break’ werd in de spotlights geplaatst . Langzaam hotsten we mee in die bezwerende, bedwelmende trance , waarbij het tempo subtiel opgeschroefd werd met songs als “Lose it” en “The choke”; en met de singles “Beat and the pulse” , “Sparkle” en “The future” had de beloftevolle Austra het publiek volledig in haar greep. De etherische zang en de dansvibes van electrowaves, wereldse tribal sounds en beats prikkelden en kleurden!
Een paar weken terug werden we ook al in zo’n web gebracht door het NYse Gang Gang Dance en vanavond moest het Canadese Austra niet onderdoen om een prikkelende, hitsende spacejam te ontwikkelen … Een restant en kenmerk van de ‘90s Transglobal Underground en Zion Train.
De aanstekelijke live gaf hun debuut ‘Feel it break’ nog meer elegantie en durfde te exploderen en te knallen . ‘Positev energy’ kwam vrij en zorgde voor een bezwerende, meeslepende, overtuigende set!
Wat een aangenaam, leuk , ontspannend , dansbaar feestje hier! Austra dragen we vanaf nu nauw aan het hart. Benieuwd hoe zij zich verder zullen ontplooien . Al tweemaal schoten ze alvast raak met hun gigs !
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/austra-09-12-2011/
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Toutpartout)
Als opwarmer kregen we ‘Vintage Trouble‘ voorgeschoteld. Deze Amerikaanse band uit LA trad reeds op bij Jools Holland en in het voorprogramma van ‘Bon Jovi’. Je brengt een funky zanger, een heavy sologitaar, een bonkende bas en een stevig houthakkende drummer bij elkaar, en wat krijg je? Juist. Een mengelmoes van stijlen, maar geen eigen sound. Af en toe slaagden ze er in echt goed te klinken, maar nooit een ganse song lang. Voor mij een overbodige act. Ik heb iets tegen voorprogramma’s. Nog nooit hoorde ik een support act waarvan ik later nog veel vernomen heb. Behalve natuurlijk die ene keer, in 1986, toen een Australisch groepje in het voorprogramma van Queen echt een grote indruk maakte. Hun naam, INXS, heb ik later nog wel eens horen vernoemen.
Maar om half tien was het dan echt tijd voor ‘The Golden Earring’. De groep bestaat al vijftig jaar en speelt al veertig jaar in deze bezetting. Wie kan dat zeggen? Ze hadden beloofd er iets speciaals van te maken in de Lotto Arena en speelden daarom een aantal nummers die ze anders nog zelden live uitvoeren. Ook verklaarde zanger Barry Hay dat ze zich bijna thuis voelden in Antwerpen (zoals de meeste Nederlanders blijkbaar). Vooral gitarist George Kooymans, die in Rijkevorsel woont, natuurlijk.
Normaal kan je als organisator kiezen tussen een akoestisch en een elektrisch concert van de band. Dit was heel duidelijk een elektrisch optreden, dat was onmiddellijk duidelijk.
Ze hadden blijkbaar ook hun speciale versterkers meegebracht en opengedraaid tot op standje 11. Het klonk veel te luid, zodat ik op bepaalde momenten (oordopjes vergeten) mijn oren met de vingertoppen moest beschermen. Onverantwoord in deze tijd, waarin zoveel sprake is van tinnitus en gehoorschade. Daardoor kregen we ook geen zuivere klank te horen en liep alles wat door elkaar. Spijtig, want dit kon het perfecte concert geweest zijn. Zeker met Barry Hay en George Kooymans die goed bij stem waren vanavond. Ik heb het ooit wel eens anders geweten.
Na de starter “Going Somewhere” werd er onmiddellijk plankgas gegeven met achtereenvolgens “Another 45 miles”, “Buddy Joe” en “The Twilight Zone”, die erg lang uitgesponnen werd. Met de komst van saxofonist Bertus Bongers was het tijd voor “She Flies On Strange Wings” en “The Devil Made Me Do It”. En nog was het niet gedaan. Een lange versie van “Back Home” zette de zaal in vuur en vlam, zeker toen daarna ook nog achtereenvolgens “Going To The Run”, “Vanilla Queen”, “When The Lady Smiles”, “Liquid Soul” en “Johnny Make Believe” hun opwachting maakten.
De klassieke lange versie (bijna 16 minuten!) van “Radar Love” besloot het reguliere gedeelte van het concert. Bassist Rinus Gerritsen deed zijn bassolo op zijn speciale dubbele bas en drummer Cesar Zuiderwijk mocht bijna vijf minuten lang zijn uitgebreid drumstel geselen.
Als bis kwamen daarna ook nog “Long Blond Animal” en “Holy Holy Life”, zodat wij na bijna twee uur optreden met tuitende oren en gemengde gevoelens rustiger oorden konden gaan opzoeken.
Organisatie: Live Nation
Caribou aka Dan Snaith scheerde vorig jaar hoge toppen met zijn album ‘Swim’ en dwong hiermee heel wat respect af in de scene van elektronische dansmuziek. Dit jaar stond hij met zijn Vibration Ensemble slechts drie maal op een podium in Europa, waarvan twee keer in UK en één op het vasteland. Wij hadden het geluk dit exclusief gebeuren, met heel wat schoon volk op het podium, in onze Vooruit te mogen aanschouwen.
Als voorgerecht kregen we het kleurrijke en op zijn minst licht gestoorde Orchestra of Spheres voorgeschoteld. Een muzikale topavond vol hoge verwachtingen die voor ons ongetwijfeld werden ingelost.
Het futuristisch uitgedoste Nieuw Zeelandse viertal van Orchestra of Spheres brachten het publiek met een aantal bizarre instrumenten zoals de tin buiscuit guitar, gamelan en de theremin in een ander universum waar ze zelf ook leken vandaan te komen. In een half uurtje wist deze formatie ons toch te overtuigen met hun wel heel funky set. Echter spijtig dat ze niet meer gebruik maakten van het prachtige instrumentje, de theremin. Visueel en muzikaal, een heel verwarmend collectiefje dat zeker niet gemist mocht worden.
Dan Snaith kwam met zijn elfkoppige band Caribou Vibration Ensemble op het podium, allen in het wit gekleed, met daarbij heel wat bekende namen. Kieran Hebden van Four Tet (elektronica) en James Holden (synth) fleurden de formatie op met hun analoge instrumenten, John Schmersal van Enon op gitaar en Dan Snaith himself op keybords, percussie en gitaar. Dit allegaartje werd nog aangevuld met twee fantastische drummers en een groepje blazers onder leiding van Marshall Allen (Sun Ra Arkestra).
De toon wordt meteen gezet met het nummer “Hannibal” dat net als alle andere nummers heel breed werden uitgesponnen, op het psychedelische af. Gedurende hun performance werd er merkbaar heel wat ruimte gemaakt voor improvisatie en wordt er wel eens overgeschakeld op een ‘offbeat’ ritme. We hoorden vooral nummers van het laatste werk, zoals “Bowls”,
“ Leave House”, maar het nummer “Barnowl” uit het oudere album ‘The milk of human kindness’ kan wel het hoogtepunt van de avond worden genoemd. Dit prachtige nummer werd prachtig gearrangeerd met extra bleeps en beats.
Tot slot werd het publiek op zijn wenken bediend met de twee grote hits “Odessa” en “Sun” die alweer breed werden uitgesmeerd met psychedelische jams. Dan Snaith lijkt niet meteen de grootse zanger te zijn, maar dit stoorde ons helemaal niet gezien wij helemaal werden opgezogen door het zeer sterk opgebouwde visuele en muzikale totaalpakket.
Na “Sun” bleven we wat verweesd achter, snakkend naar meer van dit overweldigend spektakel. Spijtig genoeg geen ruimte voor een extra nummer, maar we konden terugblikken om op een geweldige en unieke avond die zeker nog even bleef nazinderen. Dit smaakt naar meer en we kijken nu al reikhalzend uit naar een vervolg hierop!
Neem gerust een kijkje naar de pics van Caribou (en van Orchestra of Spheres)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/caribou-08-12-2011/
Organisatie: Vooruit Gent (ism Democrazy en Toutpartout)
Het Belgische gezelschap The Sedan Vault mocht donderdag de feestavond in de Kreun openen. De groep bestaat uit drie broers en een dichte vriend wat voor een bloedband zorgt die net iets meer diepgang biedt dan een gewoon ‘onderonsje’. De heren brachten al twee albums uit: ‘Mardi Gras of the Sisypha’ (2006) en ‘Vanguard’ (2008) en zijn momenteel druk bezig aan een nieuw album. Sinds hun doorbraak op Eurosonic 2009 kregen ze ook de kans om op grotere podia hun eigenzinnige ding te doen: ze stonden al op Pukkelpop, Dour en Lowlands (Nl.). Hun muziek omschrijven, valt niet gemakkelijk: het leunt nog het dichtst aan bij The Mars Volta.
The Sedan Vault is ook gegroeid met de jaren waardoor hun geluid nog rijker werd met groovier beats, gevarieerder gitaarwerk en slimmere arrangementen. En dat kwam donderdag live zéér tot uiting. Een stevige band met een eigen geluid, dat allesbehalve Belgisch klinkt en live swingt als een tierelier. Een unieke aanwinst voor het al te homogene (Belgische) rocklandschap en ideale opener voor Battles!
De Amerikaanse experimentele rockgroep Battles uit New York City draait al bijna 10 jaar mee in het alternatieve circuit en bracht naast enkele EP’s, een compilatie-cd en een eerste full-album ‘Mirrored’, recent het schitterende album ‘Gloss Drop’ uit. Ze schitterden deze zomer al op LeffingeLeuren en moesten noodgedwongen hun optreden op Pukkelpop cancellen (we weten allemaal maar al te goed waarom). De groep moet het al een tijdje zonder Tyondai Braxton (gitaar, keyboards, zang) doen, daar hij vorig jaar besliste om zich op een solocarrière te richten. Bijgevolg is Battles een trio geworden met centrale kracht John Stanier (ex-Helmet, Tomahawk) op drums, Ian Williams (ex-Don Caballero) op gitaar en keyboards en Dave Konopka (ex-Lynx) op gitaar of bas.
En dat de heren ‘hot’ zijn, bewijst de vraag om medecurator van dienst te zijn van het prestigieuze ATP (All Tomorrow’s Party) festival in Minehead (Engeland) dat dit weekend (09-11 december) plaats heeft. Samen met de andere curatoren Les Savy Fav en Caribou halen ze daar onder de noemer ‘Nightmare Before Xmas’ bands als The Ex, Bitch Magnet, The Dodos, Silver Apples en legende Gary Newman naar het lokale Center Parks.
Dat deze laatste op de affiche staat, is duidelijk het werk van Battles, daar op hun nieuwste single “My Machines” uit hun laatste album, Gary Newman prominent aanwezig is. Live in de Kreun zagen we hem dan ook op een videowall meezingen met het drietal.
Een liveconcert van Battles is honderd maal intenser dan hetgeen we op hun platen te horen krijgen. Het werd dan ook van de eerste tot de laatste noot een memorabel concert. Aanstekelijke songs, die laag per laag werden opgebouwd en voorzien van driftig gesamplede tunes en een gemanipuleer van jewelste via de bakken effectenapparatuur, zorgden ervoor dat er in het publiek een dansstemming ontstond, die het ganse concert zou blijven hangen.
Ook de koelste kikker in de zaal kon onmogelijk onbewogen blijven bij dit geweld van swingende songs met rots in de branding drummer Stanier, die de songs telkens de ideale groove meegaf. We konden de beentjes op een bepaald moment ook niet meer stilhouden. Naarmate de set vorderde, ging het publiek volledig uit zijn dak. Het werd een dansfestijn met uitschieters “Atlas” uit het Mirrored-album en het opgefokte “Ice Cream” uit hun recentste cd.
Battles wonnen het publiek voor zich en kunnen tevreden terugkijken op een meer dan geslaagd concert. Het werd een ideale warm-up party voor hun doortocht op ATP. We gingen dansend en euforisch de Kortrijkse nacht in.
Wil je eens meedansen op de aanstekelijke muziek van de heren, check dan deze clip http://www.dailymotion.com/video/xin011_battles-ice-cream-featuring-matias-aguayo_music en gooi alle remmen los: I scream - You scream - We All scream for Ice Cream!
Organisatie: Kreun, Kortrijk)
De Britse The Horrors zijn toe aan de derde cd ‘Skying’. De zwart geklede heren hebben hier hun meest toegankelijke plaat uit trouwens. Van het debuut ‘Strange house’ is geen splinter meer over op de setlist … Spijtig, want we hielden van die zwartgallige mix van postpunk, waverock, shoegaze , psychedelica en geflipte garagerock in een web van noisy jengelende, fuzzende gitaren en pedaaleffects. Een mistig rookgordijn werd opgetrokken en een brabbelende, overstaanbare galmstem van Faris Badwan zweefde erover heen … Lekker rauw en rommelig ... Exit, in de prullenmand dus, wat betekent dat het materiaal afkomstig is van de vorige cd ‘Primary colours’ en het vrij poppy ‘Skying’, een logische stap die de Londenaren namen om het geheel boeiend te houden. Op die manier werden referenties als My Bloody Valentine en Jesus & Mary Chain omgebogen naar The Sound, The Cure, Psychedelic Furs , Echo & The Bunnymen, Chameleons, Simple Minds en sijpelen The Verve en Stone Roses door in het samenspel van bas, gitaar, drums en psychedelische synthesizerwolken. De electro van een Human League en Depeche Mode integreerden ze slim. Het graragerockende aspect is ook subtieler en gestroomlijnder geworden. De band heeft nu zelfs enkele integere, dromerige , broeierige songs klaar, “Still life” en “Endless blue” , een warmer geheel dan hun vroegere kille sound.
Stijlcitaten storen niet want we zagen een overtuigend straf optreden van de heren. Wat een broeierige intensiteit!
Als schimmen traden ze eerst aan , gehuld in een rookgordijn in een omgeving van spaarzaam gehouden blauwe, rode en paarse spotlights. Vroeger gunden ze hun publiek praktisch geen blik, nu porden ze hun publiek aan en bedankten hen voor de support.
We waren al meteen in de muzikale leefwereld met de aanstekelijke “Changing the rain” , ”I can see through you”, “Scariet fields” en “Who can say”. Beheerst starten “Dive In” en “Endless blue” , bouwen op, zwellen aan en raken diep. “Sea within a sea” volgde, een lange bezwerende, verslavende psychotrip, die alle wavestijlen in melodie en fuzz maar kan kruisen. Intrigerend en Adembenemend …Eén van de beste Horrors songs! Over naar de huidige gevoelige single “Still life”, een eerbetoon aan ‘From the lion’s mouth’ ( remember “Winning , “Sense of purpose”) van Adrian Borland en de Sound, die verrassend de laatste song was na vijfenveertig minuten .
Maar ze hadden nog een kerstcadeau klaar , want na het electro-minnende “Mirror’s image” en het snedige “Three decades”, overweldigden ze met “Moving further away” , één van de sterkhouders van de recente cd , die hier lekker 15 minuten zweefde . Als vanouds gingen ze op het eind eens totaal loos, Sonic Youth meets My Bloody Valentine, heerlijk, horrorpunk als op de eerste plaat … om ons dan verdwaasd achter te laten .
The Horrors bevestigden en behoren tot één van de meest interessante en creatieve club van de ‘80s heruitvinders .
Support was Cerebral Ballzy , een zootje ongeregeld uit Brooklyn, NY. Ze refereerden aan de oude Horrors , injecteerden het met flink wat hardcore/punk en zorgden voor een rauwe, rammelende, energieke, chaotische sound …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-horrors-08-12-2011/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Begin dit jaar kwamen de veelbelovende Nederlanders van As Enemies Arise al aan bod op deze website. Hun eerste full album ‘Chapters’ konden we toen erg smaken. Sindsdien tourde de band quasi non stop door Europa met bekende namen als Stick To Your Guns en Liferuiner. Tussendoor wonnen ze ook nog de ‘Eastpak Antidote Tour’-wedstrijd waardoor ze in Nederland deze prestigieuze tour konden openen (en de stage deelden met The Ghost Inside, August Burns Red en A Day To Remember).
As Enemies Arise zat tijdens het touren duidelijk niet stil getuige deze nieuwe EP ‘Grief’ die ze gratis (!) ter beschikking stellen, een heel mooi initiatief en dito eindejaarscadeau voor de talrijke metalcorefanaten als u het ons vraagt. ‘Grief’ is alleszins geen doorslagje van ‘Chapters’ want de sound is een stuk melodieuzer en gevarieerder geworden. De vele beat- en breakdowns van ‘Chapters’ zijn iets minder prominent aanwezig hoewel de band zeker niet aan kracht heeft ingeboet. Op nummers als “Back Home”, “Like Wolves” en “Loves And Lost” horen we iets meer ‘old school’ hardcore en iets meer melodie maar desondanks wordt er nog steeds stevig geknald. Uitschieter en buitenbeetje op de plaat is de metalballad”‘A Shivering Voice” waar geopteerd wordt voor piano en viool. De band heeft met ‘Grief’ duidelijk opnieuw een flinke stap vooruit gezet. Door het vele touren en het harde werk is As Enemies Arise al een bekende naam maar we durven er gif op innemen dat hun populariteit flink zal toenemen. Het zou ons bijgevolg niet verbazen dat de heren dit jaar een stekje toebedeeld krijgen op een van de podia op Groezrock!
‘Grief’ kan gratis gedownloaded worden op www.asenemiesarise.net .
‘Dead Roots Stirring’ is de tweede plaat van Elder, een stonerrocktrio uit het Amerikaanse Boston. Naar verluidt was hun titelloze debuut uit 2008 al een degelijk album en was het duidelijk dat de drie Amerikanen heel wat in hun mars hadden. Elder heeft waarschijnlijk sindsdien niet stilgezeten, want ‘Dead Roots Stirring’ is een dijk van een plaat. Heel bijzonder is dat de formatie een perfecte balans vindt tussen stevige en heavy gedeeltes en tragere, melodieuze stukken. Bovendien valt het op dat de drie muzikanten perfect met mekaar samenspelen en dat noch de gitaren, noch de bas en drums de bovenhand hebben, de drie instrumenten zijn ongelooflijk mooi in balans.
Elder tapt niet alleen uit het stonervaatje want ook sludge en doom metal, psychedelische rock en af en toe wat grunge en punkinvloeden zijn op te merken in de indrukwekkende sound.
Slechts vijf nummers op de plaat maar de kortste track “III” klokt wel af op acht minuten en drieënveertig seconden. Over de verschillende songs : opener “Gemini” is een absoluut topnummer en bestaat uit lange, trage, psychedelische stukken die ons doen denken aan onze West-Vlaamse trots Steak Number Eight (ook bij die band hoor je het vernuftige samenspel van de verschillende muzikanten) en heeft daarnaast met “I’m coming home/It’s been so long” een zeer eenvoudig maar doeltreffend refrein . “Dead Roots Stirring” is een enorm complexe en gestructureerde song met een hoofdrol voor gitarist Nick Disalvo en diens Hendrixiaanse solowerk. “III” is bijna volledig instrumentaal en staat vol fraaie, psychedelische melodieën en had niet misstaan op ‘And The Circus Leaves Town’ van de woestijnrockers van Kyuss. Op slottracks “The End” en “Knot” blijft Elder dezelfde heerlijke riffs rondstrooien en houdt zo probleemloos hetzelfde hoge niveau aan. Opvallend is de manier waarop die laatste twee tracks in mekaar lopen.
‘Dead Roots Stirring’ is zo een fraai werkstuk geworden waarbij de band verschillende muzikale grenzen overstijgt. Het zou zonde deze plaat links te laten liggen …
Nederlands 
Français 
