De Britse The Horrors zijn toe aan de derde cd ‘Skying’. De zwart geklede heren hebben hier hun meest toegankelijke plaat uit trouwens. Van het debuut ‘Strange house’ is geen splinter meer over op de setlist … Spijtig, want we hielden van die zwartgallige mix van postpunk, waverock, shoegaze , psychedelica en geflipte garagerock in een web van noisy jengelende, fuzzende gitaren en pedaaleffects. Een mistig rookgordijn werd opgetrokken en een brabbelende, overstaanbare galmstem van Faris Badwan zweefde erover heen … Lekker rauw en rommelig ... Exit, in de prullenmand dus, wat betekent dat het materiaal afkomstig is van de vorige cd ‘Primary colours’ en het vrij poppy ‘Skying’, een logische stap die de Londenaren namen om het geheel boeiend te houden. Op die manier werden referenties als My Bloody Valentine en Jesus & Mary Chain omgebogen naar The Sound, The Cure, Psychedelic Furs , Echo & The Bunnymen, Chameleons, Simple Minds en sijpelen The Verve en Stone Roses door in het samenspel van bas, gitaar, drums en psychedelische synthesizerwolken. De electro van een Human League en Depeche Mode integreerden ze slim. Het graragerockende aspect is ook subtieler en gestroomlijnder geworden. De band heeft nu zelfs enkele integere, dromerige , broeierige songs klaar, “Still life” en “Endless blue” , een warmer geheel dan hun vroegere kille sound.
Stijlcitaten storen niet want we zagen een overtuigend straf optreden van de heren. Wat een broeierige intensiteit!
Als schimmen traden ze eerst aan , gehuld in een rookgordijn in een omgeving van spaarzaam gehouden blauwe, rode en paarse spotlights. Vroeger gunden ze hun publiek praktisch geen blik, nu porden ze hun publiek aan en bedankten hen voor de support.
We waren al meteen in de muzikale leefwereld met de aanstekelijke “Changing the rain” , ”I can see through you”, “Scariet fields” en “Who can say”. Beheerst starten “Dive In” en “Endless blue” , bouwen op, zwellen aan en raken diep. “Sea within a sea” volgde, een lange bezwerende, verslavende psychotrip, die alle wavestijlen in melodie en fuzz maar kan kruisen. Intrigerend en Adembenemend …Eén van de beste Horrors songs! Over naar de huidige gevoelige single “Still life”, een eerbetoon aan ‘From the lion’s mouth’ ( remember “Winning , “Sense of purpose”) van Adrian Borland en de Sound, die verrassend de laatste song was na vijfenveertig minuten .
Maar ze hadden nog een kerstcadeau klaar , want na het electro-minnende “Mirror’s image” en het snedige “Three decades”, overweldigden ze met “Moving further away” , één van de sterkhouders van de recente cd , die hier lekker 15 minuten zweefde . Als vanouds gingen ze op het eind eens totaal loos, Sonic Youth meets My Bloody Valentine, heerlijk, horrorpunk als op de eerste plaat … om ons dan verdwaasd achter te laten .
The Horrors bevestigden en behoren tot één van de meest interessante en creatieve club van de ‘80s heruitvinders .
Support was Cerebral Ballzy , een zootje ongeregeld uit Brooklyn, NY. Ze refereerden aan de oude Horrors , injecteerden het met flink wat hardcore/punk en zorgden voor een rauwe, rammelende, energieke, chaotische sound …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-horrors-08-12-2011/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel