Als opwarmer kregen we ‘Vintage Trouble‘ voorgeschoteld. Deze Amerikaanse band uit LA trad reeds op bij Jools Holland en in het voorprogramma van ‘Bon Jovi’. Je brengt een funky zanger, een heavy sologitaar, een bonkende bas en een stevig houthakkende drummer bij elkaar, en wat krijg je? Juist. Een mengelmoes van stijlen, maar geen eigen sound. Af en toe slaagden ze er in echt goed te klinken, maar nooit een ganse song lang. Voor mij een overbodige act. Ik heb iets tegen voorprogramma’s. Nog nooit hoorde ik een support act waarvan ik later nog veel vernomen heb. Behalve natuurlijk die ene keer, in 1986, toen een Australisch groepje in het voorprogramma van Queen echt een grote indruk maakte. Hun naam, INXS, heb ik later nog wel eens horen vernoemen.
Maar om half tien was het dan echt tijd voor ‘The Golden Earring’. De groep bestaat al vijftig jaar en speelt al veertig jaar in deze bezetting. Wie kan dat zeggen? Ze hadden beloofd er iets speciaals van te maken in de Lotto Arena en speelden daarom een aantal nummers die ze anders nog zelden live uitvoeren. Ook verklaarde zanger Barry Hay dat ze zich bijna thuis voelden in Antwerpen (zoals de meeste Nederlanders blijkbaar). Vooral gitarist George Kooymans, die in Rijkevorsel woont, natuurlijk.
Normaal kan je als organisator kiezen tussen een akoestisch en een elektrisch concert van de band. Dit was heel duidelijk een elektrisch optreden, dat was onmiddellijk duidelijk.
Ze hadden blijkbaar ook hun speciale versterkers meegebracht en opengedraaid tot op standje 11. Het klonk veel te luid, zodat ik op bepaalde momenten (oordopjes vergeten) mijn oren met de vingertoppen moest beschermen. Onverantwoord in deze tijd, waarin zoveel sprake is van tinnitus en gehoorschade. Daardoor kregen we ook geen zuivere klank te horen en liep alles wat door elkaar. Spijtig, want dit kon het perfecte concert geweest zijn. Zeker met Barry Hay en George Kooymans die goed bij stem waren vanavond. Ik heb het ooit wel eens anders geweten.
Na de starter “Going Somewhere” werd er onmiddellijk plankgas gegeven met achtereenvolgens “Another 45 miles”, “Buddy Joe” en “The Twilight Zone”, die erg lang uitgesponnen werd. Met de komst van saxofonist Bertus Bongers was het tijd voor “She Flies On Strange Wings” en “The Devil Made Me Do It”. En nog was het niet gedaan. Een lange versie van “Back Home” zette de zaal in vuur en vlam, zeker toen daarna ook nog achtereenvolgens “Going To The Run”, “Vanilla Queen”, “When The Lady Smiles”, “Liquid Soul” en “Johnny Make Believe” hun opwachting maakten.
De klassieke lange versie (bijna 16 minuten!) van “Radar Love” besloot het reguliere gedeelte van het concert. Bassist Rinus Gerritsen deed zijn bassolo op zijn speciale dubbele bas en drummer Cesar Zuiderwijk mocht bijna vijf minuten lang zijn uitgebreid drumstel geselen.
Als bis kwamen daarna ook nog “Long Blond Animal” en “Holy Holy Life”, zodat wij na bijna twee uur optreden met tuitende oren en gemengde gevoelens rustiger oorden konden gaan opzoeken.
Organisatie: Live Nation
Caribou aka Dan Snaith scheerde vorig jaar hoge toppen met zijn album ‘Swim’ en dwong hiermee heel wat respect af in de scene van elektronische dansmuziek. Dit jaar stond hij met zijn Vibration Ensemble slechts drie maal op een podium in Europa, waarvan twee keer in UK en één op het vasteland. Wij hadden het geluk dit exclusief gebeuren, met heel wat schoon volk op het podium, in onze Vooruit te mogen aanschouwen.
Als voorgerecht kregen we het kleurrijke en op zijn minst licht gestoorde Orchestra of Spheres voorgeschoteld. Een muzikale topavond vol hoge verwachtingen die voor ons ongetwijfeld werden ingelost.
Het futuristisch uitgedoste Nieuw Zeelandse viertal van Orchestra of Spheres brachten het publiek met een aantal bizarre instrumenten zoals de tin buiscuit guitar, gamelan en de theremin in een ander universum waar ze zelf ook leken vandaan te komen. In een half uurtje wist deze formatie ons toch te overtuigen met hun wel heel funky set. Echter spijtig dat ze niet meer gebruik maakten van het prachtige instrumentje, de theremin. Visueel en muzikaal, een heel verwarmend collectiefje dat zeker niet gemist mocht worden.
Dan Snaith kwam met zijn elfkoppige band Caribou Vibration Ensemble op het podium, allen in het wit gekleed, met daarbij heel wat bekende namen. Kieran Hebden van Four Tet (elektronica) en James Holden (synth) fleurden de formatie op met hun analoge instrumenten, John Schmersal van Enon op gitaar en Dan Snaith himself op keybords, percussie en gitaar. Dit allegaartje werd nog aangevuld met twee fantastische drummers en een groepje blazers onder leiding van Marshall Allen (Sun Ra Arkestra).
De toon wordt meteen gezet met het nummer “Hannibal” dat net als alle andere nummers heel breed werden uitgesponnen, op het psychedelische af. Gedurende hun performance werd er merkbaar heel wat ruimte gemaakt voor improvisatie en wordt er wel eens overgeschakeld op een ‘offbeat’ ritme. We hoorden vooral nummers van het laatste werk, zoals “Bowls”,
“ Leave House”, maar het nummer “Barnowl” uit het oudere album ‘The milk of human kindness’ kan wel het hoogtepunt van de avond worden genoemd. Dit prachtige nummer werd prachtig gearrangeerd met extra bleeps en beats.
Tot slot werd het publiek op zijn wenken bediend met de twee grote hits “Odessa” en “Sun” die alweer breed werden uitgesmeerd met psychedelische jams. Dan Snaith lijkt niet meteen de grootse zanger te zijn, maar dit stoorde ons helemaal niet gezien wij helemaal werden opgezogen door het zeer sterk opgebouwde visuele en muzikale totaalpakket.
Na “Sun” bleven we wat verweesd achter, snakkend naar meer van dit overweldigend spektakel. Spijtig genoeg geen ruimte voor een extra nummer, maar we konden terugblikken om op een geweldige en unieke avond die zeker nog even bleef nazinderen. Dit smaakt naar meer en we kijken nu al reikhalzend uit naar een vervolg hierop!
Neem gerust een kijkje naar de pics van Caribou (en van Orchestra of Spheres)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/caribou-08-12-2011/
Organisatie: Vooruit Gent (ism Democrazy en Toutpartout)
Het Belgische gezelschap The Sedan Vault mocht donderdag de feestavond in de Kreun openen. De groep bestaat uit drie broers en een dichte vriend wat voor een bloedband zorgt die net iets meer diepgang biedt dan een gewoon ‘onderonsje’. De heren brachten al twee albums uit: ‘Mardi Gras of the Sisypha’ (2006) en ‘Vanguard’ (2008) en zijn momenteel druk bezig aan een nieuw album. Sinds hun doorbraak op Eurosonic 2009 kregen ze ook de kans om op grotere podia hun eigenzinnige ding te doen: ze stonden al op Pukkelpop, Dour en Lowlands (Nl.). Hun muziek omschrijven, valt niet gemakkelijk: het leunt nog het dichtst aan bij The Mars Volta.
The Sedan Vault is ook gegroeid met de jaren waardoor hun geluid nog rijker werd met groovier beats, gevarieerder gitaarwerk en slimmere arrangementen. En dat kwam donderdag live zéér tot uiting. Een stevige band met een eigen geluid, dat allesbehalve Belgisch klinkt en live swingt als een tierelier. Een unieke aanwinst voor het al te homogene (Belgische) rocklandschap en ideale opener voor Battles!
De Amerikaanse experimentele rockgroep Battles uit New York City draait al bijna 10 jaar mee in het alternatieve circuit en bracht naast enkele EP’s, een compilatie-cd en een eerste full-album ‘Mirrored’, recent het schitterende album ‘Gloss Drop’ uit. Ze schitterden deze zomer al op LeffingeLeuren en moesten noodgedwongen hun optreden op Pukkelpop cancellen (we weten allemaal maar al te goed waarom). De groep moet het al een tijdje zonder Tyondai Braxton (gitaar, keyboards, zang) doen, daar hij vorig jaar besliste om zich op een solocarrière te richten. Bijgevolg is Battles een trio geworden met centrale kracht John Stanier (ex-Helmet, Tomahawk) op drums, Ian Williams (ex-Don Caballero) op gitaar en keyboards en Dave Konopka (ex-Lynx) op gitaar of bas.
En dat de heren ‘hot’ zijn, bewijst de vraag om medecurator van dienst te zijn van het prestigieuze ATP (All Tomorrow’s Party) festival in Minehead (Engeland) dat dit weekend (09-11 december) plaats heeft. Samen met de andere curatoren Les Savy Fav en Caribou halen ze daar onder de noemer ‘Nightmare Before Xmas’ bands als The Ex, Bitch Magnet, The Dodos, Silver Apples en legende Gary Newman naar het lokale Center Parks.
Dat deze laatste op de affiche staat, is duidelijk het werk van Battles, daar op hun nieuwste single “My Machines” uit hun laatste album, Gary Newman prominent aanwezig is. Live in de Kreun zagen we hem dan ook op een videowall meezingen met het drietal.
Een liveconcert van Battles is honderd maal intenser dan hetgeen we op hun platen te horen krijgen. Het werd dan ook van de eerste tot de laatste noot een memorabel concert. Aanstekelijke songs, die laag per laag werden opgebouwd en voorzien van driftig gesamplede tunes en een gemanipuleer van jewelste via de bakken effectenapparatuur, zorgden ervoor dat er in het publiek een dansstemming ontstond, die het ganse concert zou blijven hangen.
Ook de koelste kikker in de zaal kon onmogelijk onbewogen blijven bij dit geweld van swingende songs met rots in de branding drummer Stanier, die de songs telkens de ideale groove meegaf. We konden de beentjes op een bepaald moment ook niet meer stilhouden. Naarmate de set vorderde, ging het publiek volledig uit zijn dak. Het werd een dansfestijn met uitschieters “Atlas” uit het Mirrored-album en het opgefokte “Ice Cream” uit hun recentste cd.
Battles wonnen het publiek voor zich en kunnen tevreden terugkijken op een meer dan geslaagd concert. Het werd een ideale warm-up party voor hun doortocht op ATP. We gingen dansend en euforisch de Kortrijkse nacht in.
Wil je eens meedansen op de aanstekelijke muziek van de heren, check dan deze clip http://www.dailymotion.com/video/xin011_battles-ice-cream-featuring-matias-aguayo_music en gooi alle remmen los: I scream - You scream - We All scream for Ice Cream!
Organisatie: Kreun, Kortrijk)
De Britse The Horrors zijn toe aan de derde cd ‘Skying’. De zwart geklede heren hebben hier hun meest toegankelijke plaat uit trouwens. Van het debuut ‘Strange house’ is geen splinter meer over op de setlist … Spijtig, want we hielden van die zwartgallige mix van postpunk, waverock, shoegaze , psychedelica en geflipte garagerock in een web van noisy jengelende, fuzzende gitaren en pedaaleffects. Een mistig rookgordijn werd opgetrokken en een brabbelende, overstaanbare galmstem van Faris Badwan zweefde erover heen … Lekker rauw en rommelig ... Exit, in de prullenmand dus, wat betekent dat het materiaal afkomstig is van de vorige cd ‘Primary colours’ en het vrij poppy ‘Skying’, een logische stap die de Londenaren namen om het geheel boeiend te houden. Op die manier werden referenties als My Bloody Valentine en Jesus & Mary Chain omgebogen naar The Sound, The Cure, Psychedelic Furs , Echo & The Bunnymen, Chameleons, Simple Minds en sijpelen The Verve en Stone Roses door in het samenspel van bas, gitaar, drums en psychedelische synthesizerwolken. De electro van een Human League en Depeche Mode integreerden ze slim. Het graragerockende aspect is ook subtieler en gestroomlijnder geworden. De band heeft nu zelfs enkele integere, dromerige , broeierige songs klaar, “Still life” en “Endless blue” , een warmer geheel dan hun vroegere kille sound.
Stijlcitaten storen niet want we zagen een overtuigend straf optreden van de heren. Wat een broeierige intensiteit!
Als schimmen traden ze eerst aan , gehuld in een rookgordijn in een omgeving van spaarzaam gehouden blauwe, rode en paarse spotlights. Vroeger gunden ze hun publiek praktisch geen blik, nu porden ze hun publiek aan en bedankten hen voor de support.
We waren al meteen in de muzikale leefwereld met de aanstekelijke “Changing the rain” , ”I can see through you”, “Scariet fields” en “Who can say”. Beheerst starten “Dive In” en “Endless blue” , bouwen op, zwellen aan en raken diep. “Sea within a sea” volgde, een lange bezwerende, verslavende psychotrip, die alle wavestijlen in melodie en fuzz maar kan kruisen. Intrigerend en Adembenemend …Eén van de beste Horrors songs! Over naar de huidige gevoelige single “Still life”, een eerbetoon aan ‘From the lion’s mouth’ ( remember “Winning , “Sense of purpose”) van Adrian Borland en de Sound, die verrassend de laatste song was na vijfenveertig minuten .
Maar ze hadden nog een kerstcadeau klaar , want na het electro-minnende “Mirror’s image” en het snedige “Three decades”, overweldigden ze met “Moving further away” , één van de sterkhouders van de recente cd , die hier lekker 15 minuten zweefde . Als vanouds gingen ze op het eind eens totaal loos, Sonic Youth meets My Bloody Valentine, heerlijk, horrorpunk als op de eerste plaat … om ons dan verdwaasd achter te laten .
The Horrors bevestigden en behoren tot één van de meest interessante en creatieve club van de ‘80s heruitvinders .
Support was Cerebral Ballzy , een zootje ongeregeld uit Brooklyn, NY. Ze refereerden aan de oude Horrors , injecteerden het met flink wat hardcore/punk en zorgden voor een rauwe, rammelende, energieke, chaotische sound …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-horrors-08-12-2011/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Begin dit jaar kwamen de veelbelovende Nederlanders van As Enemies Arise al aan bod op deze website. Hun eerste full album ‘Chapters’ konden we toen erg smaken. Sindsdien tourde de band quasi non stop door Europa met bekende namen als Stick To Your Guns en Liferuiner. Tussendoor wonnen ze ook nog de ‘Eastpak Antidote Tour’-wedstrijd waardoor ze in Nederland deze prestigieuze tour konden openen (en de stage deelden met The Ghost Inside, August Burns Red en A Day To Remember).
As Enemies Arise zat tijdens het touren duidelijk niet stil getuige deze nieuwe EP ‘Grief’ die ze gratis (!) ter beschikking stellen, een heel mooi initiatief en dito eindejaarscadeau voor de talrijke metalcorefanaten als u het ons vraagt. ‘Grief’ is alleszins geen doorslagje van ‘Chapters’ want de sound is een stuk melodieuzer en gevarieerder geworden. De vele beat- en breakdowns van ‘Chapters’ zijn iets minder prominent aanwezig hoewel de band zeker niet aan kracht heeft ingeboet. Op nummers als “Back Home”, “Like Wolves” en “Loves And Lost” horen we iets meer ‘old school’ hardcore en iets meer melodie maar desondanks wordt er nog steeds stevig geknald. Uitschieter en buitenbeetje op de plaat is de metalballad”‘A Shivering Voice” waar geopteerd wordt voor piano en viool. De band heeft met ‘Grief’ duidelijk opnieuw een flinke stap vooruit gezet. Door het vele touren en het harde werk is As Enemies Arise al een bekende naam maar we durven er gif op innemen dat hun populariteit flink zal toenemen. Het zou ons bijgevolg niet verbazen dat de heren dit jaar een stekje toebedeeld krijgen op een van de podia op Groezrock!
‘Grief’ kan gratis gedownloaded worden op www.asenemiesarise.net .
‘Dead Roots Stirring’ is de tweede plaat van Elder, een stonerrocktrio uit het Amerikaanse Boston. Naar verluidt was hun titelloze debuut uit 2008 al een degelijk album en was het duidelijk dat de drie Amerikanen heel wat in hun mars hadden. Elder heeft waarschijnlijk sindsdien niet stilgezeten, want ‘Dead Roots Stirring’ is een dijk van een plaat. Heel bijzonder is dat de formatie een perfecte balans vindt tussen stevige en heavy gedeeltes en tragere, melodieuze stukken. Bovendien valt het op dat de drie muzikanten perfect met mekaar samenspelen en dat noch de gitaren, noch de bas en drums de bovenhand hebben, de drie instrumenten zijn ongelooflijk mooi in balans.
Elder tapt niet alleen uit het stonervaatje want ook sludge en doom metal, psychedelische rock en af en toe wat grunge en punkinvloeden zijn op te merken in de indrukwekkende sound.
Slechts vijf nummers op de plaat maar de kortste track “III” klokt wel af op acht minuten en drieënveertig seconden. Over de verschillende songs : opener “Gemini” is een absoluut topnummer en bestaat uit lange, trage, psychedelische stukken die ons doen denken aan onze West-Vlaamse trots Steak Number Eight (ook bij die band hoor je het vernuftige samenspel van de verschillende muzikanten) en heeft daarnaast met “I’m coming home/It’s been so long” een zeer eenvoudig maar doeltreffend refrein . “Dead Roots Stirring” is een enorm complexe en gestructureerde song met een hoofdrol voor gitarist Nick Disalvo en diens Hendrixiaanse solowerk. “III” is bijna volledig instrumentaal en staat vol fraaie, psychedelische melodieën en had niet misstaan op ‘And The Circus Leaves Town’ van de woestijnrockers van Kyuss. Op slottracks “The End” en “Knot” blijft Elder dezelfde heerlijke riffs rondstrooien en houdt zo probleemloos hetzelfde hoge niveau aan. Opvallend is de manier waarop die laatste twee tracks in mekaar lopen.
‘Dead Roots Stirring’ is zo een fraai werkstuk geworden waarbij de band verschillende muzikale grenzen overstijgt. Het zou zonde deze plaat links te laten liggen …
Het Britse Chapel Club uit Londen heeft na enkele EP’s het debuut ‘Palace’ uit, vernoemd naar de repetitieruimte in St Luke’s Church. De groep refereert aan de ‘80s Britrock en wave van The Smiths, Teardrop Explodes, Echo & The Bunnymen, stoeien met de ‘90’s van Ride, Slowdive en voegen er recentelijk Editors en White Lies aan toe. Shoewavepop lijkt de beste omschrijving.
De eerste songs “Depths”, “Surfacing” stuwen en kenmerken een borrelend gitaarspel. De aandacht verslapt dan wat met enkele sfeervolle , broeierige songs, die wat te groots en meeslepend klinken, om dan terug op te krikken met een “Blind”, “O maybe I” en “All eastern girls”. Het zijn nu net die singles die het sterkst zijn . Ze hebben een onderhuidse spanning, dramatiek en melancholie en worden gedragen door de ietwat theatrale zang van Lewis Bowman.
De helft van het materiaal is meer dan de moeite waard , maar spijtig genoeg kan het kwintet hiermee de hooggespannen verwachtingen niet helemaal inlossen .
Gardens & Villa is een debuterend bandje die het houdt op een stemmige mix van pop, folk, elektronica, new wave en psychedelica. Sfeervolle en broeierige indie/luistersong waarvan ook de stemmenpracht van het kwartet zich weet te onderscheiden . Inderdaad, ze leggen een link naar de Fleet Foxes en Grizzly Bear ’s van deze tijd. De synths en piano durven af en toe wat meer door te klinken , wat zorgt voor een veelkleurig, ontroerend en hartverwarmend karakter (“Thorn castles”, “Spacetime”) . Ook de grooves en de krachtige tunes misstaan niet (“Star fire power” en “Neon dove”). Gardens & Villa lepelen de mosterd uit alle hoeken , wat uiteindelijk tien leuke, sfeervolle songs oplevert .
Het uit Long Beach, Californië, afkomstige Crystal Antlers kwam aandraven met een intens verschroeiende debuutplaat. Ruisende noiserock, bezwerende garagepunk van gierende gitaren, opzwepende drums, pompende baslijnen, heerlijk getikte ‘70’s synths/toetsen en feedbackgeraas, balancerend tussen melodie, tegendraadse ritmes en experiment. Het geheel was een weird opwindend goedje, beheerst door de praktisch onverstaanbare, schreeuwerige vocals en zegzang van Jonny Bell, die doet terugdenken aan de onderschatte Michael Gira in z’n jonge Swans jaren. Een ‘Fxx Up’ gevoel creëerden ze!
De opvolger van de cd en enkele EP’s klinkt gematigder: broeierige songs die nog kunnen bruisen van energie , maar meer afgerond zijn en een herkenbare (melodieuze) structuur hebben . de toetsen van van Ikey Owens (ex Mars Volta) intrigeren zoals de weirde psychedelicatunes van zZz , maar durven ook warmer te zijn. Ook de zang is meer beheerst geworden . Een logische stap dus .
Twee instrumentals zitten vervat in de elf songs . Opener “Jules’ story” en de titelsong zijn snedig en kordaat, daarna overwint de broeierige intensiteit en finesse . Ze klinken op “Always afraid” en “Knee deep” zelfs zachter. Het mooi uitgesponnen “Dog days” besluit dan op spannende wijze de gevarieerde cd van een band, die breder muzikaal binnen de rockpsychedelica durft te gaan.
Wu Lyf is een viertal uit Manchester, die er van houden om een waas van geheimzinnigheid rond hun band op te trekken. De bandnaam staat voor World Unite Lucifer Youth Foundation, en ze koketteren met de beeldentaal van een satanische sekte (het Y-vormige kruis als logo voor de ingewijde fans). Hun debuutplaat ‘Go tell fire to the mountain’, namen ze op in een kerkgebouw, en ze verkozen dit album in eigen beheer uit te brengen. Eigenzinnige mannekes dus, we waren benieuwd of er ook muzikaal iets te beleven was bij deze Mancunische sektebroeders.
Na een eerdere passage op het Domino Festival, speelde Wu Lyf zijn exclusief concert voor België... in Tourcoing, Frankrijk. Achter het podium hing een WU Lyf-kruis, waarop het hele concert video-projecties getoond zouden worden. Toevallig stonden we naast de PA, en zo zagen we dat de geluidsman een micro nam en zo het concert aftrapte met een spookachtig gehuil.
Frontman Ellery Roberts eiste al van het eerste nummer de aandacht op: hij zette “LYF” majestueus in op zijn orgeltje, bijna een kerk-hymne zoals we die van Arcade Fire ten tijde van ‘Neon Bible’ kennen, die weldra overging in een van Tortoise geleende gitaarmelodie, om dan een wel heel merkwaardig stemgeluid uit zijn strot te persen: een abrasieve keelzang, ergens tussen Tom Waits en Stef Kamil Carlens, alsof hij zijn stembanden een beurt gegeven had met terpentijn en staalwol. Die grofkorrelige stem bracht dan ook nog dwingende zanglijnen voort zoals “ We can’t live this way” en “You know I love you forever”.
In “Cave song” was het Engels van Roberts onverstaanbaar, het klonk mij meer als Canadees-Frans in de oren, een beetje zoals de zangstem die Arno de laatste jaren live etaleert, om maar te zeggen dat je toch wel moet wennen aan het aparte stemgeluid van de man. Na een verwarrende bindtekst, waarin hij het Noord-Franse publiek opriep te blaffen als jonge hondjes, zette Roberts “Such a sad puppy song” in, een kubistische ballad zoals alleen Tom Waits die kan schrijven, en nu dus blijkbaar ook Wu Lyf.
In “Summa’s Bliss” klonk dan weer het geluid van Foals door: orgel, vloeibare gitaarloopjes en drumsalvo’s wisselden elkaar af, en het viel op hoe slim de composities van Wu Lyf wel in elkaar zitten: ieder instrument mag eventjes in de schijnwerper staan, en gaat dan van het toneel af, om een ander aan de beurt te laten, waarna alles weer samen komt in de grote finale, waarin Roberts zijn zanglijnen blaft en spuwt, vanuit een vuur en overtuiging alsof het Wu Lyf’s laatste optreden ooit was.
“Spitting Blood”, dat je nog het best kon omschrijven als punk meets Stef Kamil Carlens meets Afrika, ging op dit dynamisch elan door: de rocksong als intentieverklaring : “volg ons of er zullen klappen vallen …”.
De absolute meezinger vanavond was de hymne “We Bross”, dat begon als een nummer van Mogwai of Explosions in the sky, maar dan op een of andere manier transformeerde tot iets heel anders, veel meer up-tempo, met percussie en Afrikaans aandoende gitaarriedeltjes a la Foals of Vampire weekend, en eindigde als een voetbalsupporters hymne: mochten ze bij KRC Genk “Bro Hymn” van Pennywise beu zijn, dan kunnen ze misschien dit nummer in de spionkop aanleren.
Was het dan een schitterend concert vanavond? Dat ook weer niet, de drummer gaf niet altijd een even soliede indruk, het drumgeluid zat af en toe te prominent in de mix, en na een tijdje klonk de schuurpapierzang van Roberts wel heer erg eenvormig. Laten we het er op houden dat het een goed concert was van een super gedreven band die duidelijk uit de band wil springen, maar die die tegendraadsheid nog beter moet kanalizeren.
Voor iedereen die ze in België aan het werk wil zien: volgende kans is begin maart (7 maart 2012!) in de Rotonde van de Botanique.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Finale Oost.Best 2011 – Red Juliette volgt Intergalactic Lovers op!
… Het Oost-Vlaams rockconcours is dood, leve Oost.Best! … Een Oost.Best volgens het gekende stramien via voorrondes in jeugdhuizen. De organisatie distilleerde 8 bands, die in de finale vechten voor eer, financiële mogelijkheden en eeuwige roem om via een professionele begeleiding een stapje vooruit te zetten. Trouwens, twee jaar terug won Intergalactic Lovers, en kijk waar ze nu staan met een uitverkocht AB een paar dagen terug! Een pak toeschouwers noteerden we voor een finale die bol stond van uiteenlopende stijlen …
Rond 16u mocht het electropopcollectief 808 SNKRHDZ het event openen. Niet meteen een ideale startpositie om van leer te trekken met hun 'zwaar' materiaal, maar daar trokken de heren zich niets van aan. Vol overgave pompten ze beats en effecten door de boxen en de energieke frontman Bob porde het publiek aan. De mix van synths en gitaren werkten aanstekelijk en kenden een hoogtepunt bij "Pretty sick girls". Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat we hen al rauwer en harder gehoord hadden. We werden niet warm van hun Hickey Underworld cover "Future words"; speelden ze hier niet een beetje teveel op safe...?
Toen Hush Hush de instrumenten afstemden, herkenden we ook Sean en Shaun van Nailpin. De band olv Shaun Van Steen viel direct op door z'n Amerikaanse sound en z'n no nonsense aanpak. We hoorden blues, folk zelfs country en het was duidelijk dat Kings Of Leon, Fleet Foxes en Tom Waits een inspiratiebron waren voor het kwartet. De samenzang van de ex- Nailpinners was knap en de nummers kwamen strak en realistisch over. Toch misten we diversiteit en diepgang om van een glansprestatie te spreken.
Deluxe Daddy was een indierockende band, die er in slaagde om al bij het 3de optreden meteen in de finale van Oost.Best te zitten. Een knappe prestatie! De 6 koppige band trok stevig van leer en deed ons een beetje denken aan Weezer. Een erg strakke set was het resultaat. Ze waren sterk op elkaar ingespeeld , maar misten nog wat podiumervaring om helemaal te overtuigen.
Red Juliette kreeg al veel lof in de voorrondes en ook hier ramden ze er goed op los. Het trio uit Aalst hadden het charisma, de drive en de riffs om de Vooruit in te pakken , wat ook gebeurde … Gesteund door een ruime fanbase werkten ze hun 20 minuten durende set vol inzet af. Hun visitekaartje leverden ze hier af ! Hun rechttoe-rechtaan rock wist te raken en overtuigde.
De reggae/ska formatie Sic Bo had eveneens een enorme fanshare. Het 8 koppig ensemble met 3 blazers opende aardig maar tuimelde snel in de typische clichés van de ska. Weinig variatie, een beetje chaotisch, maar met een goede attitude, werkten ze zich doorheen de set. De feestmuziek kon bekoren maar speltechnisch voelden we niet dié ‘touch’ en ‘vibe’.
De drie mannen van Cosmic Fools overdonderden met potige retro-rock die aan Queens of the Stone Age en aan Triggerfinger deed denken. Een energieke set en een drummer die sloeg alsof zijn leven er van af hing. Eerder beschamend en een dieptepunt was het stemmen van de gitaar middenin een nummer, wat een pijnlijke, lange stilte opleverde. Het nekte de band in de finale van een provinciaal rockconcours.
De beloftevolle half Filipijnse - half Gentse Joni Sheila bereikte al eens de halve finale. Dit jaar scoorde ze een trapje hoger met een finaleplaats, en we waren benieuwd of ze kon doorstoten naar het podium! De sing/songschrijfster, die vroeger het publiek inpalmde met haar akoestische songs, was nu geflankeerd door een heuse band. Ze begon heel sterk, met “Green eyes” , strak, stevig en met het nodige zelfvertrouwen gespeeld. Ze gaf de indruk met deze puike song en haar prachtige stem resoluut de top van Oost.Best te halen, maar de daaropvolgende songkeuze haalde de intensiteit en de energie uit de set. Jammer, een gemiste kans, want dit kon wel eens het moment zijn voor Joni Sheila.
Met Envy Adams kregen we een vijftal uit het Gentse die vrolijke melodietjes, vette grooves en splijtende riffs liet knallen. In de 4 nummers was moeilijk een lijn te trekken. De mengelmoes aan stijlen kwam chaotisch over. Ook de bindteksten van de frontman waren maar flauwtjes. Ze moesten het hebben van hun jeugdig enthousiasme. Band die nog moet groeien om de aandacht te behouden.
Conclusie: Tav twee jaar terug, was er minder potentieel, wel een resem goeie bands maar weinig uitschieters. Moeilijk te voorspellen dus wie de oppergaai zou afschieten. Het werd uiteindelijk Red Juliette die het haalde voor 808 SNKRHDZ en Hush Hush. Benieuwd waar de band zal geraken …
Organisatie: Oost.Best
Great Mountain Fire – Brussel Feest!
Great Mountain Fire en Brns
Botanique (Orangerie)
Brussel
2011-12-02
Johan Meurisse
Brussel Feest! met twee opkomende bands , Brns en Great Mountain Fire …
Great Mountain Fire ging vroeger door het leven als Nestor! Aan dynamiek en optimisme heeft het kwintet niks ingeboet . Ze houden van charmante, frisse, aanstekelijke electrorock met een vleugje discokitsch , eenvoudig, treffend en origineel; postpunk, punkfunk en pop versmelten. Referenties: Metronomy, Klaxons, The Rapture, Friendly Fires, Morning Parade, Franz Ferdinand en Phoenix en een knipoog naar de KLF en het Brusselse Telex . De cd ‘Canopy’ moet de definitieve doorbraak betekenen, en moet een insteek zijn naar Vlaanderen. Tja, ze hopen alvast op een toekomst zoals die voor Intergalactic Lovers in het afgelopen jaar was weggelegd! In de zomer was de band al op Les Ardentes en op Dour en in de Botanique speelden ze een thuismatch, want de zaal zat afgeladen vol om hen en hun muzikale vriendjes Brns aan het werk te zien .
Een ontvlambare show wilden ze presenteren, en dat werd het ook! De groep toonde een sfeervolle, bitterzoete kant en kon prettig gestoord klinken, met opzwepende ritmes. Er werd lustig heen en weer geswitcht. Onze Franstalige vrienden droeg de leden een warm hart toe, wat hen een tandje deed bijsteken …
De broeierige “Swans” , “Breakfast” en “If a kid” borrelden en de synths vulden mooi het indierockende geluid aan . De single “It’s allright” en “Jeopardise” ( btw een oud nummer voor hen!) zijn toegankelijk en klonken sfeervol , zweverig en psychedelisch. Een band met vele gezichten, want na een ingetogen versie van “Late light” trokken ze in het tweede deel van de set de kaart van een poppy punkfunk party . “Rrose sélary”, “Sudden hush” en de bijdrages van enkele guests (o.m. Alke, Les Japonaises, Dan Laxman en JP) op de opzwepende versie van “Late light”, “Devo”(?) en Telex’ “Moskow Diskow” . “The ark” kon dan concurreren met een Goose nummer door de swingende, gestoorde, neurotische synthloops . Een hoop attributen staken gaven nog wat meer show.
De andere single “Cinderela” en een meeslepende “Temporarty secretary”, op z’n beurt lekker uitgesponnen, kleurden de leuke, fijne set. Brussel en Wallonië zijn alvast gewonnen … Het kriebelt alvast over de taalgrens …
Het Brusselse feestje kwam op gang met Brns , spreek uit Brains , met twee percussionisten. Een harmonieuze samenzang sierde de stevige, dansbare indierock met tropische beats , catchy hooks, gepresenteerd met een zekere spontaniteit en coolness . Ook zij hebben een handvol optredens klaar in Vlaanderen en verdienen door te breken aan de andere kant van de taalgrens !
Neem gerust een kijkje naar de pics van Great Mountain Fire (en deze van Brns)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/great-mountain-fire-02-12-2011/
Organisatie: Botanique, Brussel
Beljam Cup Clash 2011 - Een Vlaams-Waalse Clash volgens Jamaicaanse traditie!
Op vrijdag 2 december organiseerden Democrazy en reggae.be voor de tweede maal de Beljam Cup Clash in de concertzaal van de Gentse Vooruit. Een reggae – ragga en dancehall soundsystem clash met 1 Waalse en 3 Vlaamse collectieven: Heartbreak Movement (Dilbeek), Jahwed Family (Comines), Daktari Sound (Gent) en Strange Fruit (Bornem). Wie van hen zal volgens het stemmende publiek de opvolger van ‘Mystic Breeze Collective’ worden en neemt de cup mee naar hun hometown?
Irie Nation zorgde voor de warming up vooraleer de battle in verschillende rondes van 10 minuten (dubplates) en een finale (dub-fi-dub) van start ging. Buda MC (Civalizee Foundation) vervult zijn rol als host vlekkeloos gedurende de ganse avond. Hij legt de regels uit, loot de volgorde voor de eerste ronde en leidt de publieke stemming in goede banen. De deelnemers krijgen de kans om zich in tien minuten voor te stellen en voorlopig valt er nog niemand af in de eerste ronde.
Jahwed Family bijt de spits af en zet meteen de zaal in vuur en vlam met een heel gevarieerde en energieke set. Het is nu al duidelijk dat zij een heel belangrijke rol zullen spelen deze clash. In tegenstelling tot de tweede kandidaat, Strange fruit, ontbreekt het hen zeker niet aan clashervaring. De mannen uit Bornem kennen een moeilijke start doordat de afstemming tussen MC en selector (DJ) af en toe wel duidelijk mank loopt. Ondanks deze valse start brengen ze wel een verrassende goede en variërende set op het podium. Hun meegereisde bus supporters houden de temperatuur de concertzaal van de Vooruit duidelijk op peil. De toon voor het verloop van de verdere avond is heel duidelijk ingezet. De kennismaking met de veterane thuisspelers, Daktari Sound, verloopt ook niet helemaal vlekkeloos door technische problemen. De nogal onverstaanbare MC bleef heel statisch en lukte er niet echt in om het reeds opgewarmde publiek warm te houden.
Last but not least mocht Heartbreak Movement zich voorstellen. In een mum van tijd zette hun professionalisme de zaal weer in lichterlaaie. Het samenspel tussen de selector en de dissende MC van de ‘D-Town crew’ legt een vlekkeloos parcours af. Als afsluiter maken ze meteen duidelijk dat zij samen met de Waalse broeders van Jahwed het verdere verloop van de clash zullen domineren.
De tweede ronde is een eerste eliminatieronde! Door de scherper wordende speeches en de uitstekende selecties van tunes bevestigen de kerels van Jahwed Family en Heartbreak Movement hun kennismakingsronde. Strange Fruit en Daktari Sound tillen hun tweede act niet op een hoger niveau dan hun voorgaande waardoor bij de stemming van het publiek duidelijk zal blijken dat één van hen de clash zal moeten verlaten. De Gentenaren genieten overtuigend het minst de steun van het publiek en moeten net zoals in de vorige editie als eerste de clash verlaten.
De derde ronde beslist over een plaats in de finale (dub-fi-dub). Jahwed Family en Heartbreak Movement, de gedoodverfde favorieten, spelen opnieuw een heel strakke dancehallset, terwijl Strange Fruit wat inspiratieloos voor de dag komt. Bij de stemming wordt er na enige twijfel toch beslist dat zij het in de dub-fi-dub zullen moeten opnemen tegen Jahwed Family. De talrijk meegekomen fans van Strange fruit hebben de stemming voor de finale fel kunnen beïnvloeden, niet altijd tot even grote vreugde van de heel wat andere fans en toeschouwers.
In de finale ronde mag elke sound om beurt 1 tune spelen en na elke tune volgt er een stemming. De winnaar zou gekend moeten zijn na elk tien tunes gespeeld te hebben, maar de dub-fi-dub zal heel vlug tot een einde komen.
De meest overtuigende Jahwed family winnen met een verpletterende 5-0 tegen de nog te onervaren Strange Fruit uit Bornem. Een finale met Heartbreak Movement zou ongetwijfeld tot meer spanning geleid hebben. Toch slaagde de originele crew uit Comines erin om gedurende de hele avond het stevigst in hun schoenen te blijven staan met heel kwaliteitsvolle dubplates. Voor alle toeschouwers ongetwijfeld de verdiende winnaar die de beker mag meenemen naar Wallonië. Hier geen sprake van een Vlaams-Waalse tegenstelling, maar eerder een sfeer van ‘Beljam Unite’!!
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Reggae.be)
Net zoals zijn favoriete voetbalclub Manchester City een aantal jaar geleden is Noel Gallagher nu ook noodgedwongen gedegradeerd tot de ‘tweede klasse stadions’, de grote arena’s zitten er voorlopig nog niet in… Daarom ook speelde hij donderdag 1 december ‘slechts’ in de (weliswaar stampvolle) AB. Aan de ijzersterke songs op z’n nieuwe album ligt het alvast niet, die zijn van Champions Leagueniveau en bewijzen maar al te goed dat hij, net als Manchester City, binnenkort weer moeiteloos tot in de Premier League zal geraken (en dat zonder kapitaalsinjectie van een oliesjeik!).
Of de songs live ook van Champions Leagueniveau zijn? Ja. Een voor de gelegenheid ‘vette ja’. Van de betekenisvolle opener (en Oasisnummer) “It’s Good To Be Free” tot afsluiter (en ja, oasisnummer) “Don’t Look Back In Anger” kregen we champagnevoetbal voorgeschoteld. “Waarom al die voetbalmetaforen?” vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Wel, werkelijk alle songs die de revue passeerden die avond hadden de allure van een stadionsong en werden meegebruld door de enthousiaste menigte. Ja, ook de songs van z’n goed twee maand oude soloalbum. “Dream On”, “Everybody’s On The Run”, “If I Had Gun” en “The Death Of You And Me” werden onthaald alsof ze al jaren (Oasis)classics waren.
Vervolgens kregen we een akoestisch intermezzo. Toegegeven, ik ben “Wonderwall” inmiddels beu gehoord maar The Chief stak het in een nieuw kleedje en de nieuwe versie mocht er ook wel zijn. Toch ben ik van de overtuiging dat in een zaal als de AB het spelen van “Wonderwall” overbodig is. Oasis’ eerste (en beste?) single “Supersonic” werd getransformeerd naar een braaf nummer dat anders gezongen werd dan door Our Kid (kleine broer Liam Gallagher) die het in zijn ‘Mancunian’ accent veel ruwer brengt. Desalniettemin twee bijzonder mooie versies die luidkeels meegezongen werden. Noel, zichtbaar onder de indruk: “You’re quite loud for being Belgian, aren’t you? I swear it man, I’ve been here before and it has never been this loud!”
Een gebrek aan humor kan je The Chief ook al niet verwijten. Toen enkele fans de eerste lijnen van het Oasisnummer “Rocking Chair” zongen antwoordde hij kurkdroog: “Which genius wrote that song?”. Of toen een handvol Columbianen hem vroegen of hij naar hun moederland wou afzakken: “Well, if you come to see me here in fucking Belgium then why would I come to Columbia?”
Weer bijgestaan door zijn ‘High Flying Birds’ bracht Noel “I Wanna Live In A Dream In My Record Machine” en “AKA… What A Life” alsof ze het al jaren spelen, met “Talk Tonight” en “Half The World Away” kregen we weer 2 Oasis b-sides en “Stranded On The Wrong Beach” sloot de reguliere speeltijd af.
Dan kwamen nog de verlengingen. Niet dat hij ze écht nodig had, de overwinning was al lang binnen. Maar toch sloot hij de set af met een hattrick, en wat voor een. We kregen zowaar “Little By Little”, “The Importance Of Being Idle” én “Don’t Look Back In Anger”, waarop het publiek wat uitzinnig werd en ikzelf ook bijzonder schuldig pleit aan het geduw en getrek.
Penalty’s waren niet meer nodig.
(Pics front van Ans Brants)
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
