We kunnen op één hand tellen hoeveel optredens New Order in ons landje speelde. Zes jaar terug gaven ze op Rock Werchter met de nieuwe cd ’Waiting for the siren’s call’ in een evenwichtige set een representatief overzicht. En dan moesten we al diep tuimelen in de eighties … Remember Seaside Festival in De Panne. Matige set door onverschillig- en grilligheid …OK, that was the past … De eigenzinnige invloedrijke band uit Manchester , ontstaan uit Joy Division, bracht wavepop, dancerock en electro dichter bij elkaar.
Of New Order nu tot het verleden behoort, laten we in het midden. Ze speelden twee comeback concerten , eentje in Frankrijk (Parijs) en eentje bij ons (Brussel). Natuurlijk werden we overspoeld door een ganse rits Engelsen. De reünie van New Order was bedoeld om de ZH kosten te betalen voor één van de vrienden van het eerste uur, videomaker Michael Shamberg, die trouwens ook nog instond voor het befaamde Factory label begin de jaren ’80. Leden van het eerste uur Bernard Sumner (zang/gitaar), Stephen Morris (drums/synths) konden niet meer rekenen op bassist Peter Hook, die met z’n diepe, hoekige , strakke, dreunende bas de sound van Joy Division en New Order bepaalde . In 2007 liet hij New Order voor wat het was en is sinds vorig jaar ‘on tour’ met de ‘Unknown pleasures’ – tribute. Maar toetseniste Gillan Gilbert was terug bij de band. Ze schoof even de taken als zorgdragende moeder opzij en kon de band als vanouds vervoegen. Ze werd warm onthaald toen de eerste synthtunes te horen waren … Tom Chapman nam perfect de rol van Peter Hook over en speelde gemotiveerder dan z’n peetvader. Phil Cunningham (gitaar/keys) is er al een tijdje bij en gaf een ferme kopstoot in New Order’s dromerige, melancholische gitaarspel …
Vóór het optreden bracht een DJ ons op dezelfde golflengte, en een kortfilm volgde , waarin hulde werd gebracht aan de zieke Shamberg …
Op Werchter waren we al behoorlijk onder de indruk. Vanavond kon de band (definitief) een dikke streep trekken met een uitroepteken; op dit afscheidsfeestje noteerden we motivatie, enthousiasme en spelplezier, getriggerd door de jonge bandleden. Sumner bedankte telkens z’n publiek en was niet vies van een vleugje humor.
Het kwintet blikte diep in de ‘80s terug ( ‘Movement’, ‘P, C & L’, ‘Low Life’ en van een handvol EP’s) , vulde het aan met enkele broeierige gitaar- en synthpopsongs. Voldoende nostalgie, variatie en klankkleur dus; een sound, die aanstekelijk werkte op de dansspieren. De onvaste, dromerige zang van Sumner kwam iets sterker uit de verf door de bijhorende galm. En het publiek genoot van de tunes, de vibes, de beats, de gitaarlicks en het beleven op zich, geruggensteund door knappe visuals en een voorliefde aan de Yeah Yeah Yeahs.
De eerste rijen lieten zich volledig gaan op de opbouwende, aanzwellende songs . Het instrumentale “Elegia” was een gepaste opener die meteen een brug sloeg naar het recente materiaal, het prachtige gitaargeoriënteerde “Crystal” uit ‘Get ready’, mooi uitgesponnen, die een forse gitaarstoot kreeg, gewenteld in een bad van zalvende elektronica en drums. Ook “Regret” klonk extravert. De nostalgie droop in de postwave melancholie van “Ceremony”, “Age of consent” en “Love vigilantes”. Het rockende “Krafty” bracht ons naar dit decennium terug.
“1963”, op één van de EP’s te vinden met “True faith” werd al af en toe eens gescandeerd . De sfeervolle tripsong was de aanzet om de electro synths op het voorplan te plaatsen, een chillende “Bizarre love triangle” volgde samen met aanstekelijke, ophitsende en dansbare versies van “True faith” en “The perfect kiss”, die zelfs een rauw rammelende noise outtro kreeg. De diepe basstunes hadden een belangvolle inbreng binnen het electroconcept.
De synths van “586”, de ruwe “Blue Monday” song met een knipoog naar Bollock Brothers’ “Harley David son of a bitch”, werd wat aangepast en gevuld met allerhande bleeps en sounds. Een intens meeslepend en bedreven schitterend lang gespeeld oudje vol herfstkleuren en lentebloesems, “Temptation” ( te horen op één van hun EP’s en op de compilatie CD), besloot overtuigend deze reünie. In de bis ontbrak “Blue Monday” niet en een hartverscheurende “Love will tear us apart” is anno 2011 van treurwilgklassieker uitgegroeid tot een heuse meezinger . Zo zie je maar …
New Order had alvast z’n tweede of derde adem gevonden met de combinatie oude en nieuwe groepsleden. Semi- klassiekers hebben ze bij de vleet en er stonden er nog op ons verlanglijstje maar ze zullen nu waarschijnlijk definitief in de kast opgeborgen zijn. We houden er hier een fijne herinnering aan over ..
Organisatie: Live Nation