We hebben altijd al gehouden van de venijnige, grillige gitaarpop van de Throwing Muses, de band van zangeres/gitariste Kristin Hersh. Midden de jaren ’90 bereikte ze met Bernard Georges (bas) en drummer David Narcizo haar hoogtepunt met de cd’s ‘Red heaven’ (’92), ‘University’ (’95) en ‘Limbo’ (’96), met een handvol interessante singles, “Counting backwards”, “Not too soon”, “Firepile” , “Bright yellow gun”, “Limbo” en “Shark” .
Van ’83 tot ’97 was de band actief, tot Hersh zich toelegde op haar solocarrière, en enkele projecten als 50 Foot Wave; het semi- akoestische “Your ghost” (met Michael Stipe, R.E.M.) groeide uit tot een muziekparel en is in ons geheugen gegrift. Hersh trommelt regelmatig de andere twee op, én ze zijn af en toe aanwezig bij haar soloacts. De drie zijn erg goed op elkaar ingespeeld, wat ook na vanavond zichtbaar was.
The Throwing Muses waren een inspiratie en verademing binnen de ‘90s vrouwenrock voor o.m. The Breeders, Babes In Toyland, Juliana Hatfield, Elastica, Indigo Girls, L7, Luscious Jackson, Sleater- Kinney en Divinyls; recentere bands en dames als Feist, Cat Power , Vivian Girls en Warpaint gaven hen als ‘muse’ aan; ze vormden binnen het bastion van Pixies, Nirvana, Pearl Jam, Dinosaur Jr en Buffalo Tom een goed tegenwicht. Hersh gaf kleur, elan en power aan female bands; eerder maakte Tanya Donelly , later Belly, nog deel uit van de groep; sinds 2002 is ze af toe nog eens te gast op enkele reüniegigs.
Throwing Muses stonden garant voor een levendige sound, ‘postpunk alternatieve gitaarrock’, om het mooi te omschrijven. De sound werd gekenmerkt door verrassende, boeiende en wisselende tempowisselingen; in de ritmes en dynamiek schuilden emotionaliteit en gevoeligheid. De songs, poëtische teksten en gevoelige inhouden, verhalen haar aanvoelen en beleven; haar scherpe, schreeuwende, krijsende en zalvende zang zijn ook iets aparts en uniek . Maw Throwing Muses is wel een voornaam bandje geweest!
De ‘Anthology’ cd , de beste tracks door de band gekozen, aangevuld met (obscure) b-tracks, bracht het trio opnieuw samen; een klein anderhalf uur lang hoorden we een spannende belevenis van het oeuvre … Bijna twintig songs … “Shark” opende de set met haar snedig gitaarspel en huppelende, kinetische ritmes. Qua vocals had Hersh alvast nog niks ingeboet. Al meteen bracht zij haar handelsmerk van stemvariaties aan, die nog steeds verbazen. “Shimmer” en Sstart” hadden dezelfde sterkte.
We leerden eigenlijk de band kennen met ‘The real ramona’ (’91), die opvallend links wordt gelaten in de ‘Anthology’ gigs. Songs als “Soul soldier”, “Mexican woman”, “Vicky’s box” en “Bea”, uit de periode ’86 – ’90, werden terug opgerakeld en kregen bij hun succesvolste periode maar weinig kans om gespeeld te worden . Hier merkten we al dat energie, inventiviteit en emotionaliteit elkaar kruisten.
Het toegankelijke “Bright yellow gun” zat netje in het midden van de set . “You’re so quiet” zei ze zelf stilletjes, maar de belangstelling, het warme onthaal en de enthousiaste reacties deden haar deugd.
Throwing Muses is een intense luisterervaring . Een eenvoudige opstelling, maar een perfecte afstemming van gitaar, bas (5snarige bas btw!) en drums voor de ingenieus in elkaar gestoken gitaarsongs. De latere songs als “Hazing”, “Tar kisses”, “Limbo“ en “Furious” hadden een intense, meeslepende opbouw.
Niet steeds een evidente songkeuze, gezien enkele gekende klassesongs ( “Counting backwards”, “Not to soon”, “Firepile” en ook wel “Your ghost”) opgeborgen bleven. Een nostalgisch concept lieten ze horen, die het stof van onder enkele oude songs wegbliezen.
Het publiek slaagde erin hen twee keer terug te krijgen. “Pearl” huiverde, werd eerst akoestisch toon gezet en werd dan bedolven onder een krachtige aanpak. . Het oude “Mania” maakte een link naar Patti Smith, en met dromerige, broeierige, sfeervolle obscuurtjes “Devil’s roof” en “White bikini sand” kon een definitieve streep getrokken worden van de overtuigende ‘Anthology’ tour in de Handelsbeurs.
Met plezier blikten we met de charismatische band terug naar de nineties. Ze speelden een stijlvolle set, waarbij we zelfs nog konden kennismaken met ‘neverheard’ nummers. Ze zullen opnieuw de studio induiken voor nieuw materiaal. Benieuwd … De start van een derde leven?! Intussen blijft een warm plekje in ons hart gereserveerd voor deze sing/songschrijfster.
Ook het Antwerpse collectief Newtown beet sterk van zich af: emotievolle pop van aanstekelijke, spannende, dromerige en fris opbouwende songs, een zanger/gitarist/toetsenist die zich in de picture speelde en een link naar de hoofdact. Overtuigend mooi setje !
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/throwing-muses/
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
In het kader van de ‘Early Birds’, een nieuw mini-festival van de Zwerver ism Jong Oostende die als doel hebben jonge groepen een kans te geven op diverse podia in Oostende, kwam Hanni El Khatib naar de Manuscript in Oostende.
Met zo'n naam is de link naar wereldmuziek vlug gelegd maar dit product van een Palestijnse vader en een Filippijnse moeder , groeide op in San Francisco, houdt van skaten, gitaarmuziek en pint zich vast aan rudimentaire rock'n’roll. Hanni El Khatib heeft tegenwoordig Los Angeles als thuisbasis. Samen met drummer Nicky Fleming-Yaryan komt hij op de proppen met het debuut ‘ Will the guns come out’, een rauw zompige, ongepolijste, potige en catchy garagerock’n’roll plaat, die americana/punk/blues, fifties, sixties en bands als The Black Keys, The White Stripes en Quentin Tarantino een warm hart toedragen. De single “You Rascal You” plaatste het duo alvast in de spotlights!
Ze hebben er een tour opzitten met Florence & The Machine. Meeslepend materiaal in een nostalgisch kleedje, ingehouden agressie rauw van de knorre, een heerlijke gitaar die kan scheuren, aangevuld met hitsige, opzwepende drums . Naast eigen broeierige songs als “Garbage city”, “Fuck it, you win”, “Come alive”, “Build.destroy.rebuild”, “Dead wrong”, “Loved on” en de single , had het duo wat covers achter de hand , die een unieke, alternatieve wending toegemeten kregen, o.m. "Heartbreak hotel" en Funkadelic’s “I got a thing” ; naar het eind van de set spetterde het met “Millionnaire/Mother” van Danzig, met een bijna onherkenbare Kelis' "Millionaire" erin; de gitaar kreeg plots Latijnse allures. Fantastisch!
We hoorden in de kleine, gezellige Manuscript een vermakelijk, aanstekelijk, geslaagd setje van een beloftevol duo . Hier zit groeipotentieel in, niet …
Organisatie: de Zwerver, Leffinge
Als KK Null op een affiche prijkt, zijn we er als de kippen bij om hem aan het werk te zien. Zo ook vorige woensdag, toen we richting hoofdstad trokken voor een midweekconcert dat we onmogelijk links konden laten liggen. Enig minpunt bij deze concerten tijdens de week is de curfew die Magasin 4 noodgedwongen moet ondergaan. Een avondklok die om 22h00 ingaat omdat enkele buurtbewoners geen echte fans zijn van alternatief nachtlawaai. We lieten het niet aan ons hart komen.
Y.E.R.M.O., het collectief met core-leden Yannick Franck (sound artist, performer en mede-oprichter van diosyncratics Records) en Xavier Dubois ( gitarist bij Ultraphallus en electro-accoustisch experimentalist), was voor deze gelegenheid aangevuld met de Franse solodrummer Jason Van Gulick (ook gastdrummer bij bvb. The Lumberjack Feedback, Shit & Shine en Carla Bozulich’s Evangelista). Ze zaten al 10’ in hun set toen we om 20h00 de zaal betraden.
We konden echter snel inpikken en zaten direct in een beklijvende opbouwende set met een hoofdrol voor Van Gulick die zich, centraal op het podium, bediende van ettelijke cimbalen, een omgekeerde basdrum en een pauk. Met paukenstokken verkende hij voorzichtig elke cm² van deze niet-alledaagse drumopstelling, daarnaast ook experimenterend hoe een afgenomen cimbaal klinkt als je ze over een paukenvel wrijft.
Ondertussen geflankeerd door twee soundartisten die geleidelijk aan steeds luidere beats, bleeps en noise uit hun laptops en effectpedalen haalden. Franck haalde zijn megafoon tevoorschijn om er de meest bizarre oerkreten in los te laten. Dubois haalde tegelijkertijd angstaanjagende geluiden uit zijn installatie. Van Gulick wisselde in het finale gedeelte van de set zijn zachtere paukenstokken in voor reguliere drumsticks. Zijn repetitief, steeds versnellend drumgeroffel in combinatie met de weirdo sounds vanuit beide flanken had iets weg van een uit de hand gelopen tribaldance van natives die iets teveel Ayahuasca tot zich hadden genomen.
Een trippy climax van een schitterend opgebouwde set.
KK Null en The Noiser waren slechts op het laatste nippertje in Brussel geraakt wegens een gemiste vlucht vanuit Berlijn, waar ze de vorige avond optraden. Doordat ze slechts door overmacht rond 20h00 in Magasin 4 arriveerden, werd er noodgedwongen een ingekorte soundcheck direct na het optreden van Y.E.R.M.O. ingelast.
The Noiser (in het echte leven Julien Ottavi) kreeg – mede door deze uitgestelde soundcheck en de geldende avondklok – slechts een half uurtje om zijn kunsten te tonen. En dat deed hij en verve. We kregen noise en drones om duimen en vingers bij af te likken. Denk aan een kruisbestuiving van Einstürzende Neubauten en Sunn O))).
Stadsgeluiden uit een grootstad in volle expansie. Een kort maar krachtige, gesmaakte set van deze Fransman!
KK Null (alter ego van Kishino Kazuyuki) kreeg iets meer ruimte en tijd. Hij dropte ons midden in het Amazoneregenwoud, waar we in het pikdonker onze weg moesten vinden. Van alle kanten klonken de meest ondefinieerbare oerwoudgeluiden die ons de daver op het lijf joegen. Achter elke tropische boom loerde gevaar. Een dreigende tropische regenstorm kwam onze richting uit. Chaos alom, zoals alleen Japanners gestructureerd ombuigend in onze oorschelpen kunnen blazen.
We werden na 45’ abrupt uit deze nachtmerrie gehaald toen om exact 22h00 de zaallichten aanflopten, na een noodgedwongen einde van deze schitterende set. KK Null kreeg dan ook een daverend applaus vanuit de zaal en bedankte in de twee landstalen het publiek. Nog enkele Oosterse buigingen volgden en de Japanse muzikale duizendpoot verliet met een ‘big smile’ het podium.
We hadden achteraf het voorrecht om nog een praatje te kunnen maken met de sympathieke Japanner. Hij wist ons te vertellen dat er een nieuw album in de maak is van zijn hoofdgroep Zeni Geva en favoriete band van Big Black’s Steve Albini.
We konden onze gelukzalige glimlach niet onderdrukken toen hij ook meldde dat Zeni Geva in 2012 terug zou touren en hij er persoonlijk voor zou zorgen dat België niet ontbrak in het tourschema. We kijken er nu al reikhalzend naar uit!
Blijgemutst trokken we terug naar het verre Vlaanderen. Het was een mooie avond geweest.
Organisatie: Magasin 4, Brussel
Hoe het allemaal een vaart kan gaan? Gotye (spreek uit ‘Gauthier’) begon als Australisch/Belgisch éénmansproject van Wouter ‘Wally’ De Backer (van origine een Belg uit Brugge, maar al jaren verblijvend in Melbourne); hij brak bij ons door met z’n tweede plaat ‘Like drawing blood’, waarop de singles “Hearts a mess” en een in’60’s gedrenkte “Learnalilgivinanlovin’” stonden. We zagen hem toen op Leffingeleuren, een jonge hyperkineet, die het ene na het andere instrument bespeelde, van piano, toetsen, drums en dubbele percussie tot de sounds op z’n laptop. Hij ontpopte zich als een jonge ‘do-it-all’ Beck Hansen en Jerboa. Singer/songwriterpop, funk, ‘80’s electro, trippop, r&b en sampling.
Drie jaar later - Die hoop elektronica, synthesizer combineert hij met traditionele instrumenten, die hij ook terug durft te samplen . De opvolger ‘Making Mirrors’ is uitermate boeiend door de gevarieerde aanpak, van trippop, reggaetunes, swing en laidbackklanken; de plaat klinkt vetter, frisser, breder en rijker . We horen een sfeervolle, dromerige en broeierige intensiteit. Hij heeft met “Somebody that I used to know “, een anti-liefdesduet met zangeres Kimbra, een wereldhit op zak!
De charismatische jonge dertiger grossiert in het oeuvre van oudjes The Police, Sting, Peter Gabriel, XTC en kruidt het met retro, soul, psychedelica, allerhande geluidjes en percussie van kleurrijke bands en artiesten als MGMT, Beck en Vampire Weekend .
Naast de overbekende single valt er hier heel wat leuks te ontdekken en te beleven, “Easy way out” , “Smoke & mirrors”, “I feel better” en “Save me”. Groots album van een groots artiest in wording!
Ze zijn al een kleine tien jaar bezig, 31 Knots, de band onder het duo Jay Winebrenner en Joe Haege, …én toch nog maar weinig gehoord … Zo zie je maar … ‘Trump Harm’ bevat spannende en broeierige indiegitaarrock, met fijne, subtiele gitaarriedeltjes en geluidjes . De songs klinken doortastend, bouwen op of ondergaan verrassende wendingen, en durven af en toe uit te barsten. Leuk, mooi , toegankelijk, creatief en verslavend inwerkend wat het gezelschap weet te brengen.
Meteen wordt de aandacht gescherpt met de eerste songs “Onanist’s vacation” en “Candles on the water”, dan hebben we een ietwat hobbelig parcours om dan door te breken met “A lot can tell”, “Dark control” en “One tongue room (come to my senses)”.
Kijk, 31 Knots is een fijne ontdekking – laat het nu opnieuw geen tien jaar duren vóór ik hen terug in mijn bezit krijg!
Een apart bandje toch die Amatorski uit Gent/Lier. Heerlijke, fraaie, kunstzinnige sfeermuziek horen we op het korte debuut , dat maar 7 songs kent .
Eerder kwamen ze in de belangstelling met de EP ‘Same stars we shared’, dromerige, slowmotion fluisterpop, elegante schoonheid, pracht en subtiliteit, die met gitaarreverbs werd doorkruist. Met een knipoog naar Sigur Ros .
Het gezelschap gaat op het debuut iets verder … meer ruimte voor elektronica en arrangementen. Triphopsounds op z’n Portishead en jazzy blazers sijpelen op de breekbare, sfeervolle songs door . Spannend en subtiele uitgewerkte songs , die hitech en lofi in elkaar verweven …Emotionele, gevoelige, mooi verslavende, ‘verloren’ zieltjespop …
Amatorski opent met het instrumentale “Fading” uit een muziekdoosje , om dan muzikaal minimalisme en diversiteit te laten horen, o.m. in de single “Soldier”, het opbouwende “Peaceful”, het dromerige 22 Februar” en een “8 November”, die in jazz uitdeint. De songs klinken af en toe tegendraads en kenmerken een sprookjes- en ‘spookjes’ geluid; de ‘hidden track’ “Anthem & hop-è” is het mooiste voorbeeld.
Amatorski staat voor verstilde pop, wave, elektronica en Scandinavische soundscapes, gedragen door de fragiele zang van Inne Eysermans .
Amatorski schakelt graag jonge kunstenaars in . Op de cd hoes zien we postkaarten van Heilige Communicanten; opnieuw een element die aantoont dat ze openstaan voor interpretaties en aansluit dat er ruimte is voor een eigen invulling.
Ze doen nog een theatertour met beelden van jonge videokunstenaars, een concept trouwens om met die korte films of video’s op te treden.
En net als Moondog Jr ( Zita Swoon) zijn ze gevraagd om een soundtrack te maken bij een stomme film .
Van creativiteit gesproken – check maar eens de titel ‘TBC’ … laat ruimte voor eigen interpretatie … van tuberculose, to be confirmed en to be continued, ... Band met grootse vooruitzichten.
‘Four Walls / Paradise Circus’ is de langverwachte samenwerking van Massive Attack met Burial. Het resultaat klinkt spookachig en desoriënterend en dat is natuurlijk alleen maar positief !
De 12 inch telt twee remixes van Burial voor Massive Attack’s nooit eerder uitgebrachte “Four Walls” en voor “Paradise Circus” van hun ‘Heligoland’, 2010.
Het gaat eerder over een collector’s item, want het wordt enkel uitgebracht op zwaar vinyl van 180 g, in een oplage van slechts 1000 exemplaren wereldwijd, handgenummerd en het artwork is een gold glitter screen-printed design van Massive Attack’s Robert Del Naja (3D).
‘Four Walls’ is een 12 minuten durende ambient trip. Een trage, monotone drumbeat met een hoek af en biedt houvast voor de met delay doorspekte vrouwelijke zang in dit door Burial geschapen mysterieuze, dreigende landschap.
“They know that I can't settle down ...They know but they won't keep me in line” menen we van de verwarde vrouw te verstaan. Is het Hope Sandoval ? De uncredited vocals voelen ergens Arabisch aan, of slaat onze verbeelding ook al op hol ?
“Paradise Circus” begint zweverig, maar komt al vlug echt op gang en we voelen ons na het vorige nummer toch terug wat dichter bij huis, daar we het nummer herkennen van op ‘Heligoland’. Iets minder bevreemdend dus en dat geeft een warmer gevoel. Maar de track geeft ons niet echt de kans om ons echt veilig te voelen en neemt ons terug mee voor bijna 12 minuten Burial-pret.
Dit zijn duidelijk geen alledaagse remixes. Alles zweeft, wijkt haaks af van het normale en klinkt toch als één geheel goed samen in die goeie extravagante Burial-stijl.
Jonge metalfans die hun collectie willen uitbreiden met verzamelwerk van een legendarische band, weten welk cadeau ze binnen de twee maanden onder de kerstboom kunnen vragen. ‘Single Cuts’ is namelijk een prachtig overzicht van het oeuvre van de Britse metalband Judas Priest. Op deze verzamelaar tellen we negenties singles die de band tusen 1977 en 1992 uitbracht. Dit betekent dat enerzijds een aantal snoeiharde metalklassiekers de revue passeren zoals “Breaking The Law” en “Painkiller” maar anderzijds horen we veel nummers die we kunnen catalogeren onder de noemer melodieuze hardrock. In ieder geval was de band rond zanger Rob Halford een belangrijke invloed op trashbands zoals Anthrax, Metallica, Megadeth en Slayer.
Naast de leek is ook aan de echte fan gedacht want naast de gewone verzamelaar is er tevens een uitgebreide box met alle A- en B-kantjes van de singles.
Dit betekent in totaal 52 tracks op 20 verschillende schijfjes. Voeg daarbij nog origineel artwork, een uitgebreide booklet en een hele resem foto’s en je hebt een echt hebbeding voor de die hard Priest-fan.
De band is trouwens nog steeds volop bezig aan hun Epitaph-tour wat naar verluidt hun laatste wereldwijde tour zou zijn. Nadat ze eerder dit jaar Europa (en ondermeer Graspop) en Zuid-Amerika aandeden, reizen ze nu volop door Noord-Amerika om af te sluiten in Japan.
De beoordelingen die we de voorbije weken konden lezen over dit ondertussen tiende studioalbum van de Red Hot Chili Peppers lieten niet echt het beste vermoeden. Met een ietwat bang hart begonnen we dus aan de recensie van een van onze all time favorite rockbands.
Na een tiental luisterbeurten kunnen we stellen dat de Peppers op safe speelden en gewoon een goeie plaat afleverden zonder dat er echt instant klassiekers op staan. Het is overduidelijk dat deze multimiljonairs zich houden aan dezelfde succesvolle formule die ze sinds jaren eind jaren negentig hanteren. Dat betekent dat het vooral de typische gekende zanglijnen van Kiedis en de uitmuntende ritmesectie (met een vrij prominente rol voor drummer Smith) zijn die zorgen voor een stevige basis.
Nieuwe gitarist Jos Klinghoffer heeft de onmogelijke taak om John Frusciante te vervangen maar hoewel hij zich niet uitdrukkelijk profileert, is ie best verdienstelijk. Het zorgt voor veertien nummers die stuk voor stuk een eigen smoel hebben.
Vooral de drie eerste nummers vielen bij ons enorm in de smaak. “Monarcy Of Roses” en “Factory of Faith” zijn zwierige nummers met stevige skatepunkgitaren, “Brendan’s Death Song” is op zijn beurt een akoestische track die misschien wel niet kan tippen aan “Under The Bridge” maar toch een van de hoogtepunten op dit album is.
De rest van de plaat herbergt nog heel wat afwisseling en diverse fijne momenten. Ongetwijfeld zullen er hieruit nog een aantal singles uit geput worden maar welke dat zullen zijn is voor ons niet zo simpel aangezien er eigenlijk geen slechte nummers te horen zijn.
Het zal er ongetwijfeld voor zorgen dat de populariteit van de Red Hot Chili Peppers niet zal achteruitgaan.
We kijken alvast uit naar de komst van deze band op een van de grote festivals tijdens de zomer van 2012.
Die fameuze debuutplaat ‘The Big Roar’ heeft nu toch al een jaartje een bevoorrechte positie op onze i-pod, we blijven het ding heropzoeken en kunnen er maar niet genoeg van krijgen. We moesten er dus wel bij zijn in de Bota. In maart overtuigde The Joy Formidable nog in de Rotonde zaal (een recensie van JM, onze man ter plaatse en de opper-guru van de alternatieve muziek, vindt u terug op deze site). Nu mochten ze aantreden in de Orangerie en alweer overweldigden ze ons met een ronduit indrukwekkend concert.
De snoezige en immer lieflijke jongedame Ritzy Bryan mag dan al een uiterst knuffelbaar exemplaar lijken, éénmaal ze haar gitaar omgordt komt er een kwade dame tevoorschijn die al haar energie en woede er uitspuwt. De indrukwekkende sound van The Joy Formidable neigt naar een soort van opwindende shoegaze (Raveonettes en My Bloody Valentine zijn altijd in de buurt) waarbij de melodie en noise perfect met elkaar in evenwicht blijven. En dat zorgde meteen voor gensters in “A heavy abacus” en in de vlammende uppercut “The magnifying glass’. En we moesten echt niet lang wachten op het geniale “Austere”, die heerlijke eerste single die hier voorzien werd van een heel ingetogen middenstuk waarbij de zaal muisstil werd, om dan terug volop te ontploffen. Ook een stomend “Buoy” en een fraai “The greatest light is the greatest shade” hielden de zaal flink in hun greep.
De ultieme Joy Formidable song tot op heden en een onvermijdelijke klassieker, is het ongelooflijke “Whirring”. Die moordsong pakte de Bota bij het nekvel en mondde uit in een regelrechte apotheose waar die van Sonic Youth stikjaloers mogen op zijn. Hiermee was The Joy Formidable al aan het eind van de reguliere set toe, maar de bisnummers zouden nog een smakelijk toetje brengen. Op verzoek van de meest bedrijvige fan in de zaal speelde de band het fijne “I don’t want to see you like this”, waarop de jongeman spontaan het podium op klauterde om er onmiddellijk terug met het nodige risico af te diven. Een eerder onzachte landing belette hem niet om de rest van het concert uitbundig verder te staan springen, de kus van een attente Ritzy Bryan helemaal op het eind van het concert had hij dan ook meer dan verdiend.
Afsluiter “The everchanging spectrum of a lie” (de titel is misschien een beetje arty-farty, de song is een meeslepende killer) was er ook eentje om in te lijsten, de prachtsong (die nota bene dat sterke album ‘The Big Roar’ opent) evolueerde naar een explosieve uitspatting van overstuurde gitaren en een muur van distortion. Meteen het decibelrijke einde van een geweldig concertje.
Ritzy Bryan kondigde tussendoor aan dat de band aan een nieuw album bezig is. Een ernstige uitdaging is het om daarmee het torenhoge niveau van ‘The Big Roar’ te evenaren. Na hetgeen we vanavond mochten meemaken, hebben we er alle vertrouwen in.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
Lenny Kravitz - De dolle 45 plusser heeft al een rijkelijk gevulde carrière achter de rug … Een icoon binnen de hedendaagse rock en pop . Stoere, strakke retrorock’n’roll wordt afgewisseld met broeierige rocksongs en gevoelige ballads, die verleidelijke soul en funk integreren. Na de eerste succesvolle platen , werden we midden de jaren ’90 geconfronteerd met een muzikale dip door songs die onvoldoende raakten . Ondanks het feit dat hij muzikaal minder boeiend en scherp klinkt, heeft hij de laatste jaren enkele schitterende singles uit, die het plaatwerk sieren: meeslepende melodieën, ruimte voor typerende gitaarriffs, blazers en ‘70s toetsen . Liefde en verdraagzaamheid zijn in het muzikaal concept de centrale thema’s … ‘A Love Revolution’, met een vredesboodschap… Deze vredesduif draagt men op handen in Frankrijk. Het concert was al een tijdje uitverkocht. Of het te maken had met z’n relatie met Vanessa Paradis toen, laten we in het midden.
Twee uur lang hield hij ZIJN publiek in de ban, en waakte hij als een herder over zijn schapen, die houden van zijn muziek en zijn boodschap. Hij bezorgde hen een onvergetelijk avond, knielde, was midden zijn fans te zien, schudde handjes en dweepte hen op! “Love, Peace, Understanding, respect en samenhorigheid”, ik heb het vanavond goed gehoord en het is in m’n geheugen gegrift!
Tja, dit was een festival in een gesloten ruimte . En Lenny beschikt over genoeg songs om een ‘Bestof’ recept te prepareren; en liet ruimte voor een handvol songs van de nieuwe cd ‘Black & White America, een hulde aan zijn ouders en die de groei van de artiest onder de loep nam. De songs kruiste hij met talrijke liefdevolle ‘thx’- woordjes, die de applausmeter in het rood sloeg. Ok, dit gegeven terzijde hoorden we een opwindende, frisse, emotievolle set ... Rasmuzikanten gaven de ‘Lenny rock’n’roll’ elan. Vooral gitarist Craig Ross pijnigde als een herboren Slash z’n gitaar, en de blazerssectie vulde mooi aan. Goed gevonden waren ook de projecties die Lenny en z’n band in de spotlight plaatsten, met familieportretten, de groei naar volwassenheid en enkele psychedelica dia’s.
Al meteen kregen we een paar stevige rockers te horen, “Come on , get it” van de recente cd, “Always on the run” en de Guess Who- cover “American Woman”. De muzikanten benutten alle ruimte voor hun instrument. Op die manier konden de songs wel eens uitlopen, maar de broeierige spanning behielden ze . Ademruimte kregen we met het sfeervolle “It ain’t over til it’s over”; dan stapten ze terug over naar een rockende “Mr cab driver” en een meeslepende “Black & White America”; die de blazers voorop plaatste!
We hoorden een dolle muzikale rit van een resem hits; de soul en funk droop op “Fields of joy” en “Stand by your woman”, die perfect aan elkaar werden geweven; de positieve vibe van “Believe” en de huidige melodieus rockende single “Stand” volgden. Het tempo werd strakker met de rock’n’roll knallers “Rock’n’roll is dead”, “Rock star city life” en “Where are we running”, die een prachtige outro toegemeten kreeg van sax en piano. Op “Fly away” en “Are you gonna go my way” ontplofte de boel; die de rock’n’roll party compleet maakten … Even leek het erop dat een nieuwe Christus was opgestaan in Noord-Frankrijk …
En Lenny houdt van z’n publiek … een jonge dame van dertig beleefde op haar verjaardag de ‘time of her life’, gezien “I belong to you” aan haar werd opgedragen: akoestisch aan de rand van het podium met Craig Ross én met één van de blazers, een ‘campfire song’ dicht bij de fans. Na een ietwat (overdreven) uitvoerige voorstelling van de band kon Kravitz niet omheen z’n absolute klassieker “Let love rule”, die té lang duurde voor de doorwinterde muziekliefhebber, maar voor de fan eeuwig en drie dagen mocht duren. Hij was hier in het publiek te vinden en liet elke muzikant zijn ding doen … Ondanks alles, een meezinger van formaat, dat was overduidelijk! Jimi’s “All along the watchtower”, een ‘alltime’ klassieker van Lenny begeleidde ons naar buiten …
Als rockartiest is hij helemaal ‘back to business’; hij kent de kneepjes van het vak en haalt muzikaal alles uit de kast om z’n publiek een wondermooie avond te bezorgen. Hij draagt z’n fans een warm hart toe en wortelt ons vast met z’n vredesboodschap . Lenny biedt geen verrassingen, maar hier speelde een evenwichtige rockartiest een prima gig!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie : Vérone Productions, Lille
Na een reeks succesvolle platen van subtiel uitgekiende, cleane, radiovriendelijke songs, orkestraal of met soundscapes aangevuld, neemt Piet Goddaer even de tijd om het over een andere boeg te gooien … De sing/songwriter herbront en slaat een nieuwe invalsweg in om gekende en minder gekende Ozark Henry songs intimistisch, puur, sober en emotievol op klavieren te spelen . Hij heeft pianist Didier Deruytter als soulmate , plaatst twee witte vleugelpiano’s tegenover elkaar, speelt ‘vier handen’ en brengt voldoende variaties aan z’n zacht, innemende, heldere stem.
De twee heren gaan langs theaters en culturele centra’s om de ingetogenheid van de hartverwarmende poprock en lovermateriaal te benadrukken. Goddaer, met enkel een weifelende merci op de tong, kan rekenen op heel wat bijval; we hoorden soms geen evidente songkeuze, maar smolten hoe de twee elkaar aanvoelden en op elkaar ingespeeld waren. Ze gaven het innemende, dromerige materiaal een handige vingertoets en ritme. Op die manier creëerden de twee een broeierige spanning, hielden het uitermate boeiend en zakte het anderhalf uur durende concert niet in. De sobere spotlights sierden de twee witte vleugelpiano’s van de fijn uitgedoste heren in het zwart.
In het eerste deel hoorden we “Vespertine”, “Godspeed” en werd oud materiaal van o.m. ‘This last warm solitude (’98)’ opgerakeld, van “Radio” en “This hole is the whole” naar “To walk again”, “See the lions”, “Jailbird” en “Sundance”. De sfeervolle, dromerige, melancholische songs bezorgden ons kippenvel en konden krachtig en bedreven zijn. “Me & My Sister” klonk creatief en was inspiratievol door de percussie van handen op de knieën. De song deinde uit naar het ingetogen “Memento”.
In het tweede deel steeg de herkenbaarheidsfactor, maar de popbubbels van “These days”, “Word up” en “Sweet instigator” werden soms grondig vertimmerd: Ze dwongen, in de voetsporen van Jef Neve, respect af. Het afsluitende “Inhaling” was gewaagd en boeide door de onverwachtse wendingen en de fluister-/zegzang van Goddaer.
Een emotievolle set speelden ze. Twee maal kwamen ze terug; het haardvuur knetterde op “This one’s for you” en ‘Hvelreki’, titelsong van de recentste cd. . Spelplezier hadden ze nog op een filmisch, beeldrijk Bolero aandoende “Out of this world”.
De 4 Hands Theater Tour van Ozark Henry songs is er eentje om gezellig en knus de donkere dagen te inspireren. Maar mag het concept nog lief en leuker zijn in een soort ‘DuoInABox’, midden de zaal, zoals Zita Swoon hen vooraf ging ...
Organisatie: Kursaal Oostende, Oostende
Sascha Ring, de Berlijnse DJ die onder de nom-de-plume Apparat, sinds 1996 een van de voornaamste DJs in de Berlijnse minimal en techno scene is, zag het even niet meer zitten: de harde beats konden hem maar matig interesseren, en na zijn sublieme samenwerkingen met Ellen Allien (‘Orchestra of bubbles’, 2006, uit op Bpitch control) en Modeselektor (‘Moderat’,2009, ook op Bpitch control) was de inspiratie even opgedroogd. Ring besloot zijn zinnen dan maar even te verzetten door een bijzonder geslaagde compilatie uit te brengen in de Dj-Kicks reeks van het! K7-label, waarin hij zijn eigen nummers paarde aan nummers van onder meer Burial, Joy Orbison, Thom Yorke en Scorn. Eigen nieuwe nummers schrijven lukte maar moeizaam, dus volgde Ring maar het advies van de grote New Yorkse poëet James Murphy:
“I hear you're buying a synthesizer and an arpeggiator and are throwing your computer out the window because you want to make something real. You want to make a Yaz record.
I hear that you and your band have sold your guitars and bought turntables.
I hear that you and your band have sold your turntables and bought guitars” (uit Losing my edge).
Het resultaat is het nieuwe album ‘Devil’s walk’ en de geboorte van de nieuwe Apparat Band. (niet te verwarren met Apparat Organ Quartet, de IJslandse band van onder meer Johann Johannsson). Die nieuwe plaat hadden we nog niet gehoord, en wellicht zijn we niet alleen, maar verbazingwekkend genoeg was de grote zaal van de AB toch bijna uitverkocht voor de Belgische passage in Ring’s Europese tour.
Eerste verrassing was de bezetting van de Apparat band: Ring links op gitaar, rechts een drummer, in het midden een keyboard, maar geen laptops of turntables in zicht. De tweede verrassing: Ring die met een ijle falsetstem een Teutoonse imitatie van Thom Yorke neerzet: voor een DJ getuigd het van ongelooflijk veel moed om de veilige positie achter een draaitafel op te geven en in plaats het meest naakte instrument te gebruiken waarover iedere muzikant beschikt, namelijk de eigen fragiele stem. Bij wijlen had het veel mee van The Notwist, of andere vroege jaren negentig releases op het MORR-label.
Af en toe was het nog wat zoeken, je hoorde duidelijk een elektronica artiest aan het werk die nog aan het worstelen was om een rock instrumentarium onder de knie te krijgen, maar al bij al was dit een zeer geslaagd optreden voor een niet-Engelse artiest: echte Duyster-muziek, die nog niet op het hoge niveau van de Engelse of IJslandse voorbeelden als Four Tet, de late Radiohead, een Jonsi of Johann Johannsson staat, maar daar niet ver meer vanaf staat.
De lugubere pracht van de Moderat klassieker “Rusty Nails” bracht een eerste schokgolf in de AB te weeg, en van af ging het enkel crescendo: een strijkersduo vervoegde het podium: viool en cello tilden de songs naar nieuwe onbekende terreinen, en Ring verruilde zijn gitaar voor subtiel xylofoon-spel. De pure techno-freak bleef vanavond op zijn honger, maar net zoals James Blake post-dubstep brengt, vindt Apparat zichzelf opnieuw uit en brengt hij iets dat je emotionele post-minimal of post-ambient kan noemen. Helemaal op punt stond het nog niet, de Apparat Band had een duidelijke mission statement: op zoek naar emotie, maar de uitvoering mistte nog wat puur vakmanschap: de harde Duitse klanken van de bindteksten bijvoorbeeld vloekten met de sfeer die de band wou oproepen. Het publiek had daarechter absoluut geen probleem mee, getuige het enthousiasme tijdens de bisnummers.
Apparat band is de metamorfose van een DJ die het na vijftien jaar wel eens over een andere boeg wil gooien, de aanzet klinkt goed, alhoewel het nog een beetje aarzelend is, we kijken al uit naar de volgende stappen van Herr Sascha Ring.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Laat ons even een lans breken voor de vergrijzing. Iedereen zeikt maar door dat dit fenomeen ons handenvol geld kost, maar geen mens die zich schijnt af te vragen wat we daar voor in de plaats krijgen. Afgelopen week deed Bob Dylan met zijn 70 lentes een verdienstelijke poging om die vraag te beantwoorden in het Antwerps Sportpaleis, maar het meest overtuigende bewijs dat er wel degelijk sprake is van enige ‘return on investment’ moeten we deze week toch op het conto van Roger McGuinn schrijven. Met de knus klinkende aankondiging ‘An evening with ...’ deed dit Amerikaanse icoon de Gentse Handelsbeurs afgelopen zaterdag aardig vollopen voor een niet te missen afspraak met de folk- en countryrock geschiedenis.
De 69-jarige McGuinn mag dan al ruim vijf decennia in het vak zitten, toch blijven vooral zijn jaren als frontman van The Byrds van pakweg 1965 tot 1971 tot de collectieve verbeelding spreken. De Amerikaan speelt dus misschien wat op veilig door het gros van zijn set vol te stoppen met Byrds klassiekers, maar de manier waarop hij omspringt met dit cultureel erfgoed levert hem niettemin nog steeds tonnen respect op. Vanuit de coulissen zette een zichtbaar relaxte McGuinn “My Back Pages” in, zoals gewoonlijk vergezeld van zijn trouwste ‘compagnon de route’: een diep oranje Rickenbacker met het uit duizenden herkenbare jingle jangle geluid. Het is en blijft een fantastisch schouwspel hoe dit 12-snarige wonder van gitaartechniek op z’n eentje bijna een halve band op het podium kan toveren. Ook McGuinn raakte tijdens zijn set maar niet uitverteld over zijn onafscheidelijke sidekick die hij zich trouwens voor het eerst aanschafte na het bekijken van de Beatles film ‘A Hard Day’s Night’. Ook zijn Martin HD-7, een eigen ontwerp van een akoustische folkgitaar waar de eigenzinnige zestiger zowaar een zevende snaar heeft aan toegevoegd, kreeg een hoofdrol toebedeeld op het sober aangeklede Ha’ podium.
McGuinn is echter niet enkel een meesterlijk gitarist, zoals hij ten overvloede demonstreerde tijdens het van Woody Guthrie geleende “Pretty Boy Floyd”, bovendien beheerst hij ook de kunst van het ‘storytelling’. Wie plannen heeft om in een biografie van The Byrds of Roger McGuinn’s te duiken kan zich dus veel beter naar een optreden van de man zelf begeven. De persoonlijke anekdotes en muzikale faits divers vliegen je namelijk om de oren, boeiender dan dit wordt om het even welk boek echter nooit.
Tussen de desbetreffende songs vertelt de kwieke zestiger honderduit over de soms heel banale ontstaansgeschiedenis van Byrds klassiekers als “Mr. Tambourine Man”, “Eight Miles High” en “Ballad Of Easy Rider”, zijn fascinatie voor metafysica en ruimtevaart ter inleiding van respectievelijk “5D (Fifth Dimension)” en “Mr. Spaceman”, of de vele oneliners van Dylan. Op het podium is McGuinn tegenwoordig trouwens in zowat alles de tegenpool van generatiegenoot Dylan: goedlachs, mondig en virtuoos.
Een mens zou bijna vergeten dat er voor McGuinn ook nog een leven was in de post-Byrds jaren. Zo haalde hij na de pauze zijn succesvolste solo album uit de 70ies ‘Cardiff Rose’ (‘76) van onder het stof bij wijze van het folky “Jolly Roger” en “Dreamland”, en eerder citeerde hij ook al een jammerlijk ingekort “King Of The Hill” uit zijn onwaarschijnlijke come-back exploot ‘Back From Rio’ (‘91). Het catchy wegwerpdeuntje “Don’t You Write Her Off” dat McGuinn samen met voormalige Byrds kompanen Gene Clark en Chris Hillman in ’79 zowaar een top 40 hit opleverde hoefde dan weer niet echt. Gelukkig volgde al snel een hemels “Turn, Turn, Turn” dat het grotendeels 50+ publiek op het eind van de set zowaar deed recht veren uit de knusse rode zeteltjes.
McGuinn hield met “So You Want To Be A Rock’N’Roll Star” en “Chimes Of Freedom” nog twee Byrds classics achter de hand voor de bisronde, en sloot definitief af met het profetische “May The Road Rise To Meet You” wat hem voor de tweede keer een staande ovatie opleverde. Vermoedelijk ging de gemoedelijke Amerikaan hierna nog een bescheiden feestje bouwen met vrouwlief Camilla die uitgerekend zaterdag zestig lentes jong werd. Dylan deed ons nog twijfelen, maar McGuinn zette de puntjes op de i: de actieve vergrijzing is niet te stoppen.
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Nederlands 
Français 
