Dourfestival Dour 2011 - donderdag 14 juli 2011
Eén van Europa's grootste alternatieve underground festivals gaat sinds jaar en dag door in Dour. Het festival staat voor een avontuurlijke, muzikale ontdekkingstocht. De sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ wordt nog steeds erg geapprecieerd; met fierheid was het festival opnieuw uitverkocht met ruim 160.000 bezoekers. Ook buitenlandse vrienden houden van het festival, Engelsen, Zweden, Amerikanen en ook buitenlandse journalisten vinden de weg naar Dour. De festihut blijft gesmaakt, naast de vele kampeermogelijkheden.
Hoedanook, het Dourfestival is de uitgelezen kans om in een brede waaier van muziekstijlen een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren kennen.
Het derde grote festival van ons landje was toe aan de 23ste editie en is de ideale windowshop-geleider door 200 bands voor te stellen over zes tot zeven verschillende podia.
De organisatie en de festivalgangers hebben zich na de fikse regenbuien op zaterdag letterlijk een weg moeten banen, en ze zorgden ervoor het terrein best toegankelijk bleef om de bands, artiesten en DJ’s optimaal aan het werk te zien. Het droeg bij tot het vlekkeloze verloop en er heerste een ontspannen, feestelijke sfeer die Dour hoog in het vaandel draagt … ‘Dour’, eventjes vier dagen de muziekhoofdstad … Maintenant à toi …
dag 1 - donderdag 14 juli 2011
De Franse Nationale Feestdag teisterde Dour van fikse regenbuien. De Fiere Vlaming en de Trotse Franse Haan trotseerden het ongure weer op de eerste dag; de zwaarbewolkte hemel en de regendruppels hadden een helende en zalvende werking door de closing sets van Kyuss Lives!, Foals, Cypress Hill, Arsenal, Boys Noize en Laurent Garnier .
Zes podia, diverse genres en een pak bands … het publiek kon de honing proeven van dit mooi muzikaal geweld.
Keihard als de eerste regenval was Rolo Tomassi. Enkele jaren terug waren ze één van die opvallende acts; hun energie, hun dynamiek, de tempowisselingen, de verrassende wendingen en de schreeuwende, blaffende vocals van de zangeres. Regen, wind of hagel konden niet deren maar blaffende honden bijten niet, en dus ook de zangeres niet … de lieflijke uitstraling en de meer melodieuze songstructuur sijpelde door en werd goed ontvangen. Rolo Tomassi is een ‘must to see’ en schudde iedereen wie te vinden was voor ‘alternative noise’ meteen wakker …
Great Mountain Fire, nooit gedacht dat dit een Belgisch bandje was. Kwalitatief sterk hoor. Morning Parade meets Metronomy, Friendly Fires en een ‘80s package van Telex, allemaal in leuke, fijne songs. Puike ontdekking. In het oog te houden wat dit bandje nog fabriceert, maar wij waren alvast onder de indruk.
Genadelozer klonken Drums are for parades, terecht geprogrammeerd in dezelfde tent van Rolo Tomassi (Marquee). Hun rauw, donker, dreigend, snoeihard, apocalyptisch ‘back to basics’ geluid is opgefokt, gejaagd, opwindend en fris, en refereert aan de ‘90s noisepop van o.m. Helmet, Gore en Therapy?. De diverse tempowisselingen boden een broeierige spanning en intensiteit, die o.m. deze namiddag werd ondersteund van een blazerssectie in monnikscape, én die naar een Sunn O))) sfeertje van trage, slepende, monotone sounds greep. De band speelde een ongure rockende set. Huiveringwekkend zelfs, mede door de monnikspijen van de blazers. We kregen er kippenvel van, en dat was niet enkele van de koude ….
Een gevarieerde set van rustig innemend materiaal en gelaagde opbouwende songs hoorden we van het beloftevolle Marble Sounds. De Japanse Miwako Shimizu kwam aandraven op die puike dromerige single “Sky high”. We hoorden heel wat charmante poprocksongs van het kwintet, stemvarianten van de zanger en een evenwicht tussen subtiliteit, fijnzinnigheid en grimmigheid. Live gingen ze wel iets rauwer en directer, zonder aan diepgang en emotionaliteit in te boeten. Marble Sounds liet zich duidelijk ontdekken en scoorden dus!
Intergalactic Lovers kan op heel wat airplay rekenen, want ook de Franstalige vrienden lusten er wat van. Eerst trokken ze fel van leer met o.m. “Shewolf”, “Howl” en “Bruises”, daarna hielden de lieve Lara Chedraoui (Libanese roots!) en Co het rustiger, om dan opnieuw sterk uit te halen met singles als “Fade away” en “Delay”. Broeierig, vernuftig in elkaar gestoken poprock, met een toegankelijk en grillig, donker randje, ondersteund van synthloops en een sterke zang, die live terecht referenties oproept van Feist en Cat Power.
En Dour houdt van afwisseling tussen Vlaamse en Waalse bandjes. Lucy Lucy beet van zich af met een sound ergens tussen Miles Kane – Last shadow puppets en Alex Turner (Arctic Monkeys) – Een Britpop ondertoon dus, fris en aanstekelijk …
Gallows aan het werk zien is een risicovolle onderneming. Toegegeven, de band heeft agressieve adrenaline in de bloedbaan, speelde een niets ontzeggende set en liet het publiek ‘circle pits’ en ‘wall of deaths’ maken. Op het podium vermaakte zich ook heel wat volk, o.m. de leden van Rolo Tomassi deelden het Gallows feestje!
Channel Zero was één van de eerste ‘oudjes’ die de link met het jonge publiek probleemloos maakten en op Dour (naast Graspop) een spot wisten af te dwingen op het hoofdpodium. Na de succesvolle reünie vorig jaar hebben ze nieuw werk uit. Reeds vanaf de eerste noten van “Suck my energy” gaf energieke frontman Franky DSVD aan dat hij en z'n maats er zin in hadden. Wie dacht een ‘greatest hits’ set te krijgen kwam bedrogen uit want de nadruk lag duidelijk op de nieuwe plaat ‘Feed' em With A Brick’. Niet getreurd want het nieuwe werk is top maar qua herkenbaarheid waren ze bij het al talrijk opgekomen publiek nog niet ingeburgerd. “Hot summer”, ”Angels blood” en “Ammunition” waren enkele van die recente tracks met een hoofdrol voor gitarist Mikey Doling ( ex Soulfly) die het tempo strak hield en vol overgave zijn ding deed. Met oude rotten Tino De Martino op bass en Phil B die het ritme bepaalde, gaf de band een goede set weer waarin helaas het geluid een beetje tegenviel.
Met de lovende comments op de plaat en deze juiste ingesteldheid kan deze band in hun 'comeback' wel nog een tijdje mee. Dit werd nog eens extra in de verf gezet bij de laatste 3 nummers: “Guns of Navarone”- beste track van de nieuwe cd-, klassieker “Help” en een catchy “Black fuel” waarin ze de twijfelaars nogmaals lik op stuk gaven.
Een rustpunt was The bony king of nowhere, die nog niet bekendheid heeft als die andere O-Vlaamse band Intergalatic Lovers. Lekker wegdromen en gezellig knus bij elkaar onder die melancholische stem van Bram Vanparys en de sfeervolle, subtiele intimistische pop. Piano, synths, de akoestische gitaar en bezwerend zalvende drums sierden het fijne werk op gepaste wijze. … “Maria” en “The sunset” …, Bon Iver keek om de hoek en zag wat The bony king – Vanparys - deed, goed was.
De peetvaders van de woestijnrock Kyuss (Lives!), Josh Homme niet meegerekend, konden verschillende generaties bereiken. Terug uit het niets, staan ze op de scherp, het kwartet met een Bruno Fevery, die van Arsenal werd getransfereerd, én en verve Josh Homme vervangt. De pompende bas van Nick Oliveri stuwde de band vooruit. Het cimbaalwerk mocht iets meer doorklinken, maar voor de rest was dit krankzinnig sterk. Met openers “Gardenia” en “Hurricane” gaven ze meteen hun visitekaartje af: een rauwe, dreigende, stofferige groovy stoner ‘woestijn’ sound, onder de coolness van John Garcia, bracht dit alles tot een spannend kijk- en luisterstuk. “One inch man”, “Thumb” en “El rodeo” toonden aan waar de Queens Of The Stone Age de mosterd haalden. Hun set was fris en strak en met een goede drive werd een overtuigende performance afgeleverd die met “Asteroid” en “100°” een intens slot opleverde. Moet er nog zand en stof zijn om te zeggen dat Kyuss (Lives) een geweldige return maakt.
Een tweede hoogtepunt meldde zich, het Britse Foals, die op hun beurt voor een volle Marquee zorgden. Bij onze Franstalige vrienden ligt deze band erg goed in de markt, en in Vlaanderen sijpelt de respons meer en meer door. Hun ongelofelijke versmelting van postpunk, punkfunk en postrock was letterlijk live ‘Total life forever’: een intrigerende, opzwepende opbouw, hyperkinetische ritmes, nerveuze melodieën en hoekige, strakke riffs. Aanstekelijke en verrassende wendingen, doeltreffend, pakkend, dartelend en twinkelend! Heel sterk allemaal onder spil zanger/ gitarist Yannis Philippakis!
Hun geluid refereert aan de Talking Heads, Bloc Party, Editors, !!!, Friendly Fires en Battles en ze plaatsen zich moeiteloos naast ‘jongere’ bands Vampire Weekend, Holy Fuck en 2 Door Cinema Club. Een frivole toegankelijke sound en band dus; de nodige synthriedeltjes en meezingstukken zweepten de boel op. Ze genoten duidelijk van deze energieboost en palmden moeiteloos de ganse Marquee in. Onvergetelijk klonken alvast “Spanish Sahara”, “Electric bloom” en “Two steps , twice”. Foals ‘pur sang’!
In de nieuwe tent ' De Balzaal' (btw een leuke aankleding en lichtspektakel - een groot pluspunt!) nam rond 23u jonkie Boris Danen aka Netsky plaats achter de decks. Toen producer Boris in 2009 een contract tekende bij het Britse Hospital Records kwam alles in een stroomversnelling. Voorjaar '10 kwam z'n debuutplaat ‘Netsky’ uit en enkele maanden later werd hij door de luisteraars van StuBru tot beste DJ verkozen. Intussen scoorde hij met z'n singles “Iron heart” en “Moving with you”; hij kreeg op alle grote festivals een mooie spot in de schoot geworpen. Hier op Dour werd het ook een zegetocht! Na een lange en zorgvuldig opgebouwde intro schoot hij het dansfestijn op gang. Met een opzwepende MC en drummer Michael Schack (Ozark Henry, Milk Inc) op elektrische drums als extra pigment, werd het een stomend anderhalf uurtje dubstep/drum'n’bass met de nodige vette beats en funkuitstapjes.
En de muzikale sterktes en feestjes konden worden verder gezet … Cypress Hill waande zich / was ferm ‘get high’, wat even fel gesmaakt werd door het aanwezige publiek; het was koppen lopen tot voorbij de PA! Hier was iedereen voor gekomen, zo te zien! Ook hier vonden verschillende generaties elkaar voor deze uit LA afkomstige hiphopformatie. ‘Sticky green shits’ en bedwelmende hypnotiserende spacy beats boden een alaam aan hits, “Hits from the bong” ,” Cock the hammer”, “Dr Greenthumb”, “Insane in the brain” en “I ain’t going out like that”. Die ‘Black Sunday’ plaat blijft bepalend en zorgde ervoor dat iedereen er plat op ging. ‘Fine feelin’ high time’ … “Superstar” rondde het mooi af ...
Even ‘Superstar’ was Arsenal die de Marquee mocht afsluiten … In Vlaanderen ‘hot’ ( lees = een goed onthaald album ‘Lokemo’, single “Melvin” die grijsgedraaid werd, 5 uitverkochte AB's en klap op de vuurpijl het afsluiten op de Mainstage op Werchter), is iedereen reeds gewonnen, maar onze Franstalige vrienden moeten de zomerse popmelodieën van hippop, dance, groove en elektronica nog wat proeven; Een zwoel feestje was het van Arsenal …Onder leiding van tandem Roan-Willemijns kregen we een uur onvervalste funky dancerock met een resem aan hits en enkele nieuwe tracks. Weinig rustpunten in de set want op de tunes van o..m. “Estupendo”, “Melvin”, “Lotuk” en “Mr Doorman” kan je onmogelijk blijven stilstaan. Ze gaven er een tandje bij en lieten het Zuiderse, ontspannende dansbare karakter voelen … Zucht …een beetje zomer in Dour... Spelenderwijs bleven bij de Arsenalparty alle regendruppels prompt in de wolken!
Dour – Tomorrowland … het gaat samen na middernacht! De Balzaal met o.a. Netsky gaf al de aftrap. Een stomende dj set van Boys Noize, beats & pieces, dubstep, techhouse , pompende beats & bleeps … en Laurent Garnier die met twee laptops en een synths vijf uur de dansspieren prikkelde met een prachtige uitwaaiende versie van “The man with the red face” … Dour is dag 1 top gestart ...
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Dourfestival, Dour