Op een klein jaar tijd is de Deense Agnes Obel groot geworden. Eerst verscheen de EP ‘Riverside’, maar met haar debuut ‘Philharmonics’ komen we totaal in ontroering van haar painospel en stem. Ze wordt regelmatig bijgestaan door een celliste die haar vocaal op gepaste wijze ondersteunt. Haar muziek, hoe subtiel en fijngevoelig ook, brengt ons in andere sferen en heeft een zeker sprookjesgehalte. Intiem, gevoelig en meeslepend.
Sommige liedjes als “Brother sparrow” zijn al lang geschreven en misstaan niet naast het fijngevoelig nieuwe materiaal.
Uiterst genietbaar werk dus, dat de single “Riverside” voorop plaatst en een opmerkelijke cover herbergt, “Close watch” van John Cale, die naakt, puur en oprecht werd gebracht.
We maken een diepe buiging voor deze jonge deerne, die een overtuigend sober en elegant debuut uit heeft.
Lokerse Feesten 2011: DAG 05: Triggerfinger – Kyuss Lives! – Airbourne
Old school hardrock met een hoog Spinal Tap gehalte, dat was het Australische Airbourne. De heren hebben duidelijk hun inspiratie gehaald bij de hard rock bands uit de jaren zeventig. Alle clichés van het genre waren van de partij, gierende gitaarsolo’s, Kim Clijsters benenspreidwerk, Farinelli vocals en de nodige “Are you ready Belgium !” kreten. Alleen de spandex broeken ontbraken nog. Herinnert u zich nog The Darkness ? Yep, zo iets, doch wij hadden de indruk dat die van Airbourne het echt meenden. Qua sound en riffs hebben ze zowat alles van AC/DC gejat, maar qua vermakelijk amusement en enthousiaste rock’n’roll scoorde Airbourne een tien op tien. Kortom, wij hebben ons geweldig geamuseerd met die Australische hardrockers.
Als er één groep was die wij op de Lokerse Feesten echt niet mochten missen, dan was dat natuurlijk Kyuss (Lives!). Wat The Velvet Underground heeft betekend voor de alternatieve gitaarrock, dat heeft Kyuss betekend voor de stonerrock. Onze stoutste verwachtingen werden in Lokeren zelfs nog overtroffen, wij vertoefden zomaar eventjes anderhalf uurtje in een andere wereld.
De heren doen het op vandaag zonder Josh Homme, wegens sedert jaren al bij een groepje waar u misschien al wel van gehoord heeft, Queens Of The Stone Age. Dankzij de geweldige gitarist Bruno Fevery hebben wij Homme voor geen seconde gemist. Ook Nick Oliveiri was er niet bij, maar deze werd al even geniaal vervangen door Scott Reeder, destijds ook al zijn opvolger. En we zullen u er maar meteen bij vertellen: Kyuss was weergaloos, fenomenaal, moordend. Het was een tornado die over Lokeren raasde. Wij werden overladen met bulldozers van songs als “Gardenia”, “Thumb”, “Freedom run”, “El rodeo” (hier werden we al helemaal buitenzinnig) en “Green Machine”. John Garcia mag dan al een beetje kilo’s zijn aangekomen, de man was cool as hell en hij evenaarde de groove van Kyuss in hun beste dagen. Want dat was het, een fantastische groovy trip van anderhalf uur die ons fel in de onderbuikstreek vastgreep. Een mens kwam zowaar in trance.
Na die ongelooflijke wervelwind zullen wij onze exemplaren van klassieke albums ‘Blues for the red sun’, ‘Welcome to Sky Valley’ en ‘…And the circus leaves town’ nog meer koesteren. Wij hopen voor u dat u ook die essentiële platen in uw kast heeft staan, anders zit u verveeld met een serieus gat in uw (rock)cultuur. Kijk, we hebben de laatste jaren al veel memorabele concerten beleefd, maar deze hier gaan we inlijsten. Amai !
Wie we daar hebben, Triggerfinger. Het kwam niet op een festivalletje meer of minder. Maar er was een hemelsbreed verschil met bijvoorbeeld hun doortocht enkele dagen geleden op Suikerrock. Vanavond was Triggerfinger headliner, een stek die hun echt wel ligt. Het trio was terug in bloedvorm (de vorm van Rock Werchter) en ze klonken hot as hell, met dank aan de perfecte geluidskwaliteit van de Lokerse Feesten. Wij zouden zelfs durven gewagen van een nog straffere set dan die op Werchter. Hier mochten ze uiteraard ook iets langer de boel doen ontploffen, en dat deden ze geweldig. Ruben Block vond het een hele eer op hetzelfde podium te mogen staan als de helden van Kyuss, vandaar dat hij superscherp stond om de stoomkracht van Kyuss te kunnen bijbenen. Triggerfinger bracht tonnen power voort in Lokeren, qua Belgische act vindt u dezer dagen niets beter. Het wordt tijd dat ze dat in het buitenland ook eens beginnen door te krijgen.
Om het er bij de sukkels die vanavond niet aanwezig waren nog eens goed in te wrijven, hieronder de moordende setlist van Kyuss. Om duimen en vingers bij af te likken.
Gardenia – Hurricane – Thumb – On Inch man – Freedom Run – Asteroid – Supa scoop and mighty scoop – Fatso forgotso – Odyssey – Whitewater – El rodeo – 100 ° - Conan Troutman – Green machine
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2011: DAG 04: Erykah Badu – Jamie Lidell – Selah Sue
Selah Sue - Er is de laatste maanden al wat afgeschreven over Selah Sue. Uw redacteur ter plaatse zag de dame voor het eerst live, en wou dit concert daardoor ook voor geen meter missen. Wie als muzikant /artiest op handen gedragen wordt door zijne hoogheid Prince Rogers Nelson, stuurt hoge verwachtingen de wei/kaai in.
En nerveus was ze zelf ook, gaf ze aan, na een geweldige intro en een eerder shy “fire fire”, waarbij ze solo met akoestische gitaar aan de slag ging. Het was eigenlijk wachten op “Crazy World” vooraleer de sfeer er echt goed in zat. Fantastisch nummer, die live nog meer tot zijn recht zou komen, als de toetsen vervangen zouden worden door een echte blazerssectie! De kleine opdonder met zwarte fluisterbroek neemt op een onwaarschijnlijke manier het podium in, en doet dit eigenlijk ook met het publiek. Met een cover van Cee-Lo Green (“Please”), valt het concert een stuk terug op zijn gat, tot “Ragga muffi n” voor een tweede orgelpunt zorgt.
Het wicht is op gitaar ook goed bezig, ‘klein ding op groot podium’.
Wat Selah Sue brengt moet ergens het midden houden tussen soul, funk, ragga, dub en reggae. Het zal me worst wezen, want het klonk verdomd goed ginder op de Kaai. Met stip op één was de versie van “Crazy vibes”, met prominente rol voor de drums, en een afsluiter met een unisolo op gitaar (telecaster- what else- en Blackstar amp) en toetsen. De riff zou- volgens intimi – gepikt zijn van een zekere Franz Ferdinand.
Selah Sue gooit grote ogen, ik heb stellig de indruk dat –zij die het kapsel aka vogelnest van Amy Winehouse tracht te kopiëren – heel goed weet waarmee ze bezig is. Méér van dat mens!
Jamie Lidell - Een 6-koppige band, zonder bassist, maar met 2 gitaristen, percussionist, drums en een prettig gestoorde toetsenist, stonden voor het laatste concert van hun huidig lopende tournee in Europa. Ze hadden er duidelijk zin in, al liet hun openingsnummer dit niet steeds blijken. Even dachten we op een concert van onze bebrilde nachtegaal John Denver te zitten, maar een sterke P-funk compositie even daarna maakte reeds veel goed.
‘Jamie Lidell rocks’, al speelt de mens eerder funk and soul. Hij die ook wel eens door het leven gaat als ‘the white nigger’ zingt, danst, lacht, neemt het publiek moeiteloos in, maar bovenal heeft die man soul in zijn lijf en stem.
Ik heb steeds een ‘less is more’-gevoel, ook bij de bekende hits die hij ten tonele brengt (ja, ’t is soms wat aangenaam theater de vent bezig te zien): “Multiply”, “Another day”,… hij houdt het graag simpel, maar met oog en oor voor detail, zijn stem die hij nu en dan vervormt, en de partijen voor de bas zo voor zich neemt. We hoorden Fender Rhodes, G. Clinton en Bootsy waren nooit veraf. Zo horen we het graag…
Afsluiter “A little bit of feel good” zorgt voor een orgelpunt op het concert. Muzikanten gaan op elkaars instrumenten spelen, en met uitzondering van de toetsenist, gebeurt alles akoestisch en meerstemmig. Lidell maakt er op deze manier een gospel-nummer van. Oja, van gospel gesproken! Zijn versie van “A bridge over troubled water’ mocht er best wezen. Of nee, was het beste dat we in tijden hadden gehoord. Aretha was even in Lokeren.
Erykah Badu - Over deze dame kunnen we kort zijn, want wegens het hoog amusementsgehalte van de show, hebben we de Kaai vroegtijdig verlaten. Ik heb het wat gehad met deze vorm van entertainment. Toegegeven, Badu is een flinke zangeres en – niet onterecht – het laatste decennium uitgegroeid tot een ware diva! Ga er haar CD-releases én verkoop op na, en je zult zien dat dit succes geen toeval is. Wie heeft nu nog géén CD van de dame in huis (‘Badiuzm’)? Organisatoren moeten daarom nog beter uit hun doppen kijken, vooraleer ze zoiets een podium geven. Sterallures zijn nooit een garantie op goeie concerten, dat wisten zélfs wij al een tijdje. Maar enfin, we waren daar nu toch…
De dame liet even (lees: een half uur) op zich wachten, en deed dit in den beginne nog in stijl. Ze liet een Dj opdraven, die af en toe wat bekends op ons los liet (here’s to you Amy!) en het publiek (uitverkochte zaak gisteren voor Badu) wat warm moest maken.
En net toen we dachten dat het écht zou gaan beginnen en de band op het podium kwam, kregen we nog een opwarmertje van een klein half uur, waarbij de band onophoudelijk jamde en de naam ‘Badu’ om de twee seconden op ons los liet. Maar ze hoorde het blijkbaar niet, of was zich nog aan het insnoeren…. Wie zal het zeggen? Dus zette de band dan nog maar een andere versie in van dezelfde intro, en wederom werd haar naam gescandeerd. En daar was ze dan eindelijk! Foute boel, want ze heette iedereen welkom en nam even Lokeren voor Brussels, Belgium. Net toe ze ging gaan zingen, hoorden we een computer afsluiten… ‘Are you shure you want to shut down this computer?’ schalde uit de boxen, en eigenlijk had ik er toen al geen zin meer in.
Goeie muzikanten, dat wel. Maar verschrikkelijk op routine, en ongeïnteresseerde en slecht geklede backing vocals. Badu heeft een gouden stem en met haar afro-negro soul and hiphop R and B, scoort de dame dan ook heel goed. Maar nu moet ze even landen, en niet doen alsof de zon uit haar gast schijnt. Shit, we gingen kort zijn dus…
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2011: DAG 03: Soulfly – Dream Theater – Channel Zero – Thin Lizzy - The Datsuns Tien dagen Lokerse Feesten, dat zijn 10 dagen feest met optredens van de meest uiteenlopende artiesten. Zo is het ook stilaan een traditie geworden om een avondje Metal te programmeren. Voor deze derde dag van deze feesten was de muziek voor het eerst een stuk dreigender dan de wolken boven de Lokerse hemel. Een loeiharde, boeiende en toch gevarieerde metalavond met niet minder dan vijf bands.
Momenteel is de site aan de Grote Kaai een grote bouwwerf. Als bij wonder vond men nog plaats om tussen de gigantische bouwputten het grote podium neer te zetten. Bovendien reduceerde dit de parkeergelegenheid in de buurt tot een minimum. Iets wat we aan de lijve mochten ondervinden.
Want de lange zoektocht om een vrije parkeerplaats had als rechtstreeks gevolg dat we de garagerock revival van de Nieuw-Zeelandse band The Datsuns aan onze neus zagen voorbij gaan. Jammer, maar gelukkig waren we voor de Ierse hardrockiconen van Thin Lizzy wel op tijd. We zagen Thin Lizzy al eerder deze zomer op het Rock The Nation festival in Duitsland waar ze toen een vrij matige en slordige set brachten. Deze keer hadden de heren er duidelijk meer zin in wat een veel frissere en enthousiastere set opleverde. Nochtans werd er ook nu op veilig gespeeld en koos men voor klassiekers als “The Boys Are Back In Town”, “Rosalie”, “Whiskey In The Jar” en “Black Rose”. Allemaal weinig verrassend maar het talrijk opgekomen publiek genoot zichtbaar van hun ‘oldschool classic rock’!
Daarna werd er uit een ander vaatje bier getapt. Het Belgische Channel Zero van Franky De Smet Van Damme & co mocht eerder deze zomer toch nog op de affiche van Graspop nadat Ozzy Osbourne had afgezegd. Naar dit optreden in Lokeren hadden ze naar eigen zeggen nog meer uitgekeken. De band die na een comeback ook furore maakt bij het jonge volkje bediende hun metalheads op hun wenken met knappe klassiekers zoals: “Suck My Energy”, “Fools Parade” en “Black Fuel”. Maar evenzeer ging het nieuwe werk zoals “Hot Summer” (nu ja, niet overdrijven hé Franky DSVD!) en “In The City” erin als gesneden Lokerse paardenworst. Overdrijven deed meneer F. DSVD trouwens meer dan eens want ook nu moest hij zo nodig z’n kwade act opzetten en zich afreageren op de onschuldige geluidsmonitors. “It’s All Part Of The Show”. Ik zou toch wel eens willen weten wat de mannen van Soulfly backstage van die show vonden want nu gitarist Mikey Doling (ex-Soulfly tot 2003 en sinds 2009 bij Channel Zero) zich tot de Belgische band toevoegde zorgde dat backstage ongetwijfeld voor wat vuurwerk.
Een gans andere show bracht het New Yorkse Dream Theater. De Amerikaanse progressieve metalband moet het meer hebben van technische hoogstaande, acrobatische instrumentverkrachtingen en gecompliceerde songstructuren. Voor deze passage was het voor de echte Dream Theater fans vooral uitkijken naar de nieuwe drummer Mike Mangini, die jammer genoeg bijna het ganse optreden wat onzichtbaar zat achter de gigantische drumkit met vier basdrums! Vorig jaar verliet immers drumkoning Mike Portnoy onverwacht de band. Als oprichter van de band was sinds het vertrek van Portnoy het voorbestaan van Dream Theater erg onzeker. Alle twijfels werden weggenomen want Mike Mangini bleek meer dan een waardige vervanger en bovendien ging de band van bij aftrap met “Under A Glass Moon” gretig te keer. Zalig om te zien hoe de heren het spelplezier teruggevonden hebben. Bovendien bracht de band een zeer gevarieerde set waaronder enkele DT klassiekers zoals: “These Walls”, “Forsaken”, “Endless Sacrifice” & “Caught In A Web”. Pronkstuk van de avond werd echter de uitvoering van het magistrale: “The Count Of Tuscany”. James LaBrie was erg goed bij stem, wat vaak in het verleden live niet altijd een evidentie was. In september zal ook het nieuwe Dream Theater album (‘A Dramatic Turn Of Events’) verschijnen en daaruit kregen we in de vorm van: “On The Backs Of Angels” nu al een voorsmaakje. Als afsluiter koos men voor “A Great Debate” maar misschien hadden ze om nog wat fans te winnen op dit festival toch beter voor “Pull Me Under” gekozen. Nu bleef hun enige hit in de kast. In elk geval is Dream Theater met Mangini in deze line-up klaar voor de toekomst. Ze beloofden in elk geval al in de nabije toekomst terug te keren om dan hun nieuwe plaat uitgebreid voor te stellen.
Tot slot moesten we ons ook nog doorheen Soulfly worstelen. De band rond ex-Sepultura frontman Max Cavalera kende de laatste tijd nogal wat problemen. Bassist Bobby Burns verliet de band en werd vervangen door Tony Campos (Static-X, Prong, Asesino, Ministry). Als groepslid van Soulfly was dit z’n allereerste optreden met de band. Verder bleek ook vertrouweling Joe Nunez niet meer achter de drumkit te zitten. In Lokeren zat Max Cavalera’s zoon Zyon achter de drumkit, waar hij trouwens stevig op los beukte. De ritmische trash, groove en death metal van Soulfly is niet meteen spek voor mijn bek maar ik moet toegeven dat het aanstekelijk was om te zien hoe het jonge volkje totaal uit z’n dak ging. De moshende en crowdsurfende jongeren waren niet meer te tellen en vormden op een bepaald moment een gevaar voor de talrijke aanwezige fotografen frontstage. “Roots Bloody Roots” werd keihard meegebruld. Na een klein half uurtje had ik wel genoeg van het wat eentonige gebrul van Cavalera maar een echte slechte afsluiter was Soulfly zeer zeker niet. Al had ik persoonlijk wel liever Dream Theater zien afsluiten.
Lokeren draagt metal in al z’n vormen en stijlen duidelijk in z’n hart. De opkomst was bijzonder groot waarbij verrassend veel jongeren het plein bevolkten voor wat op papier toch een metal affiche was met vooral ‘oude’ bands. Sfeer troef daar in Lokeren op dag 3…..metal rules!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2011: DAG 02: O.M.D. – Roger Daltrey - Daan
De tweede festivaldag van de Lokerse Feesten werd op gang getrokken door DAAN (***). Het Lokerse publiek kreeg als aperitief een bloemlezing opgediend uit ‘Simple’, de muzikale director’s cut waarmee de immer creatieve Daan Stuyven op zoek gaat naar de naakte eenvoud van zijn eigen back catalogue en hiermee afgelopen winter zowat elk theater op Vlaamse bodem liet vollopen.
Tijdens de opvoering van ‘Simple’ dirigeert Stuyven een kamerorkest dat voorts nog bestaat uit klassiek geschoolde cellist Jean-François Assy en Daan’s trouwe sidekick Isolde Lasoen die allerhande percussie beroert. Dat de overstap van het intieme theater naar het woelige stadsfestival niet evident is hadden we op voorhand wel kunnen voorspellen; vooral tijdens de rustige nummers moest het trio optornen tegen het geroezemoes van de ongeïnteresseerde meute, en het duurde tot het vakkundig vertimmerde en aan alle huisvrouwen opgedragen “Housewife” vooraleer Daan & co de verdiende aandacht kregen. Neil Young’s “A Man Needs A Maid” kreeg een fraaie croonerversie mee, en zoals de immer flamboyante Stuyven het zelf al aangaf ontwaarden we in de uitgeklede versie van “Icon” een mooie knipoog naar Dutronc’s “Il Est Cinq Heures, Paris S’éveille”. In de beste traditie van Sinatra & Hazelwood en Campbell & Lanegan sloten Daan en Lasoen de set in grandeur af met een kampvuurversie van “Swedish Designer Drugs”.
De voorste rijen kleurden vervolgens opvallend wit, rood en blauw toen ROGER DALTREY (****) ten tonele verscheen. Ruim 40 jaar na de originele release gaat de modfather dit jaar de boer op met ‘Tommy’, volgens de muzikale overlevering de eerste volwaardige rockopera en het album waarmee The Who in ’69 door de grote poort het rock pantheon kwam binnengestormd.
Het moet gezegd zijn, het ‘Roger Daltrey Performs The Who’s Tommy’ circus kwam in Lokeren maar wat traagjes op gang. Er waren weliswaar de lekkere opwarmertjes “I Can See For Miles” en “Pictures Of Lily” uit de begindagen van The Who, maar Daltrey sloeg vervolgens de bal redelijk mis door een aantal blues- en folksongs te coveren die voor de man een grote inspiratiebron hebben betekend maar voor het gros van het publiek verschrikkelijk overbodig leken. Een valse start noemen we zoiets, want toen na een klein halfuur dan eindelijk “Overture” van ‘Tommy’ weerklonk waren Daltrey & co plots wel bij de les. In een mini versie van de oorspronkelijke rockopera volgden de klassiekers nu in ijl tempo elkaar op: “1921”, “Amazing Journey”, “The Acid Queen”, “Pinball Wizard”, “Tommy Can You Hear Me”, “I’m Free” en het monumentale slotakkoord “We’re Not Gonna Take It” om er maar enkele te noemen. De meeste van deze nummers zijn trouwens uit de pen gevloeid van Pete Townshend die weliswaar zijn zegen gaf aan deze tour maar zijn plaats op het podium liet innemen door diens broer Simon. De fysieke gelijkenis en dito expressief gitaarspel, inclusief het legendarische molenwieken, maakten van Simon Townshend echter een meer dan waardige stand-in voor grote broer. Zij-aan-zij met Daltrey, die zijn gekende kunstjes van het microfoonslingeren duidelijk nog niet verleerd was, werd de magie van The Who bij momenten akelig dicht benaderd.
Na de beknopte uitvoering van ‘Tommy’ volgde nog een heerlijk dessert met het onvermijdelijke “Behind Blue Eyes” en een laid back versie van “My Generation”, maar ook met minder bekende juweeltjes zoals “Going Mobile” en Mose Allison’s “Young Man Blues”. Met het meesterlijke slotopus “Baba O’Riley” bewees de 66-jarige Daltrey dat ondanks een fraaie cover versie van Pearl Jam enkel hij verantwoordelijk is voor de definitieve versie van dit nummer. De modfather beloofde bovendien om binnenkort opnieuw het kanaal over te steken voor de integrale versie van ‘Tommy’, maar als voorproefje kon dit bijna twee uur durend optreden wel tellen.
Ook de feitelijke afsluiter van de avond O.M.D. (**) viel te catalogeren als nostalgie, maar dan van het afgeborstelde en bij wijlen hopeloos gedateerde soort. De groep met roots in Liverpool liet zich in de begindagen als Orchestral Manoeuvres In The Dark nog inspireren door Joy Division en Kraftwerk, maar ging na een paar albums vol vernuftig in elkaar geknutselde synthpop dan toch plat op de buik voor een abonnement op Top Of The Pops en vluchtige hitparaderoem.
De hyperkinetische frontman Andrew McCluskey en diens statische kompaan van het eerste uur Paul Humphreys lieten er geen twijfel over bestaan: vanavond had de groep geen zin in al te veel experiment en zou het publiek op 18 singles worden getrakteerd. De vroegste hits “Enola Gay” en “Messages” staken helemaal voorin de set en kregen wat extra punch door het rauwe basspel van McCluskey. Heel even leken we op weg naar een heel genietbaar optreden, maar de groep viel al vlug uit haar rol toen er werd overgeschakeld naar gladgepolijste hitparadepop. Bovendien probeerde McCluskey zich te ontpoppen tot een vrouwvriendelijke volksmenner genre Bono of Jim Kerr, maar faalde pijnlijk in zijn opzet. Net op tijd herinnerde de groep zich dat ze medio 1981 met ‘Architecture & Morality’ een absolute klassieker heeft gebaard, en werd met “She’s Leaving”, “Souvenir”, “Joan Of Arc (Maid Of Orleans)” en “Joan Of Arc” het beste kwartier van de avond neergezet.
De groep sloot uiteindelijk af zoals ze waren begonnen met een classic uit hun beginperiode. McCluskey ging nog één keer lekker loos op de bas tijdens een fel “Electricity”, en dankzij deze afsluiter kon de groep toch met enigszins opgeheven hoofd Lokeren verlaten.
Van magistraal (Daltrey) over meeslepend (Daan) tot matig (OMD): met de balans van de tweede dag Lokerse Feesten zat het wel snor.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Suikerrock 2011: DAG 02: Iggy & The Stooges – Deep Purple - Triggerfinger
De kwisvraag van de zomer luidt: noem een festival waar Triggerfinger niet op de affiche staat ? Geen mens die het antwoord weet. Bij een band die zoveel speelt kan het dan ook bijna niet anders dat er eens een minder moment zich voordoet.
In Suikerrock zat het Triggerfinger ook niet echt mee. Ruben Block vroeg zich meermaals terecht af waarvoor de lege ruimte voor het podium moest dienen. In Suikerrock noemt men dit ‘The Golden Circle’ en het dient alleen maar om extra geld (15 EUR bovenop de normale ticketprijs !) uit de zakken van de echte fans te halen (en dan voornamelijk de Iggy fans, omdat die weten dat ze daar moesten zijn wilden ze bij the godfather of punk op het podium geraken). Zo kweekte men een hoop ergernis bij de modale festivalganger en dus ook bij de artiesten zelf. Ruben Block had overschot van gelijk.
Om toch nog even op de set van Triggerfinger terug te komen. Ja, het was alweer strak en hard, maar hun memorabele passage op Rock Werchter stond nog te scherp in ons geheugen gegrift waardoor alles hier een beetje vluchtig aan ons voorbij ging.
Leuke quote: Ruben Block liet Ian Gillan een poepje ruiken door “First Taste” aan hem op te dragen, wetende dat de veteraan nergens de vocale hoogtes van Block kon evenaren. Even hoopten wij dat Deep Purple later op de avond Ruben Block zou inhuren om terloops even “Child in time” te komen zingen. Helaas.
Op naar de levende legende dan maar, Iggy and The Stooges.
Iggy had de pech dat alweer een originele Stooge, met name drummer Scott Asheton, omwille van gezondheidsredenen verstek moest laten gaan. Gelukkig was daar qua intensiteit niets van te merken. The Stooges gaven nog maar eens flink van jetje (wij hadden ook niet anders verwacht) en quasi het volledige ‘Raw Power’ album werd er met de nodige branie en de vereiste slordigheid doorgejaagd. Ook wij betreuren het heengaan van oorspronkelijke Stooges gitarist Ron Asheton (nu ook al twee jaar geleden) maar wat James Willamson presteerde was al even smerig, vet en luid. De rauwe lappen punkrock als “Shake appeal”, “I got a right” en “Search and destroy” die Iggy Pop en Williamson destijds inblikten klonken nog maar eens genadeloos en brutaal en met de onvermijdelijke tandem “I wanna be your dog” en “No fun” werd een gevat eerbetoon aan Ron Asheton gebracht. Het viel ons op dat Iggy and The Stooges met hun ‘recht voor de raapse’ oerpunk vooral de jongeren in het publiek wisten te overtuigen terwijl de oudere Deep Purple fans er naar stonden te kijken alsof ze net een stel marsmannetjes uit een vliegende paddenstoel hadden zien rollen. Of hoe de meest rauwe muziek na al die jaren nog steeds verbijsterend en schockerend kan zijn. Het tamme publiek in Tienen bleek nog niet klaar voor Iggy, te veel suiker in hun alcohol ?
Wij hebben inmiddels al ontelbare keren The Stooges meegemaakt, het blijft uniek. Nergens zijn de woorden ‘Raw Power’ meer op hun plaats dan bij Iggy and The Stooges.
Van een contrast gesproken. Hierna kwamen de oudjes van Deep Purple. Eigenlijk generatiegenoten van Iggy Pop, maar qua gekte, bezetenheid en muzikale oerinstincten mijlenver van elkaar verwijderd. En we hadden redenen om schrik te hebben, Purple zou aantreden met een symfonisch orkest. Wij hadden al op voorhand ons dafalgannetje genomen.
Doch, het viel reuze mee. De power van songs als “Highway Star” , “Lazy”, “Strange kind of woman”, “My woman from Tokyo” en “Space Truckin” bleef behouden, het orkest zat de songs nergens in de weg. Bij “Perfect Strangers” bleek de inbreng van de maatpakmuzikanten zelfs een mooie meerwaarde, de song vroeg er als het ware om.
Voor het publiek was Purple zelfs het hoogtepunt, maar dat hadden we al door toen we in het begin van de avond even rondom ons keken. Wij durven hier niet te vermelden wat de gemiddelde leeftijd van dat publiek was vanavond, maar we willen u er bij vermelden dat we ons piepjong voelden. We zijn 45.
Neem gerust een kijkje naar de pics van Iggy & The Stooges, Deep Purple (dag 02) en Moby (dag 03)
Organisatie: Suikerrock, Tienen
Lokerse Feesten 2011: DAG 01: Goose – Kelis – Primal Scream – Das Pop
Lang leve het oude en eenvoudige concept van de LF! Geen 250 groepen door je strot geramd op drie dagen, maar 45 acts netjes na elkaar en verspreid over 10 dagen. Onze hoofdredacteur was zo goed om mij de eerste dag naar Lokeren te sturen waardoor ik mijn favoriet Iggy and The Stooges moest missen. Maar het is hem nu al vergeven… We hebben kunnen genieten van een puike openingsdag met weliswaar een ietwat tam publiek dat ondanks de kwaliteit heel moeilijk op te warmen bleek.
Het plein was nog gezapig aan het vollopen toen DAS POP alle registers open trok. Bent had een heerlijk fout pakje met dito zonnebril aan en had al ras elk hoekje van het podium verkend om ons te kunnen ophitsen. Als een ware volksmenner, met meestal grappige maar ook pikante bindteksten liet hij nummers als “Kiss is not a crime”, “Fools for love”, het Beatles-eske “Flowers in the dirt”, “You” en “Can’t get enough of your love” op ons los. Je zou ervan versteld staan hoeveel pareltjes Das Pop al heeft geschreven. Het publiek moest en zou meegaan en dit is dan Das Pop ook enigszins gelukt. Dat Van Looy een groot performer was, wisten we al en werd bij deze nogmaals bevestigd. De band brengt melodieuze songs ( da’s pop, hé) ondersteund door een gedreven percussie en explosieve eindes. De drummer slaat er niet bepaald naast . Met “Can’t… kregen we een heuse apotheose toen Bent na het gooien in het publiek van gigantische dobbelstenen de drummer vervoegde en ze met tweeën het drumstel zowat naar de kl**n speelden. Het makke publiek kreeg het eindelijk warm. Toen begon het zowat oude wijven te regenen en waren Bent en Co eraan voor de moeite.
Een kwart eeuw geleden richtte de voormalige drummer van The Jesus and Mary Chain Bobbie Gillespie Primal Scream op om vijf jaar later het baanbrekende ‘Screamadelica’ uit te brengen, een duidelijk onder invloed geschreven conceptplaat die psychedelica, elektronica en indierock mooi met elkaar verzoende. Nu twintig jaar later kwam Primal Scream dit nog eens clean overdoen. Met opener “Movin’ on up” , met een heerlijke souldiva, werd de toon gezet: Bobbie laat de muziek voor zich spreken, trekt zich het ene moment niets aan van het publiek om dan aan de andere kant al het mogelijke te doen om dat (weer afgekoelde) publiek mee te krijgen. Het gitaarwerk is duidelijk geschoeid op de leest van hun grote helden: The Rolling Stones . Zoals Keith en Ron hun solo en slaggitaarwerk subliem aan elkaar uitwisselen, gaan Robert en Andrew krek hetzelfde doen. De boel viel even stil met een ingelast en fout gebracht stukje “Who Do You Love” van Bo Diddley, maar we konden genieten van enkele hoogtepunten (vooral het onverslijtbare “Loaded”) en een onvervalst indierock apotheose. Als kers op de taart kregen we nog “Rocks”, niet uit ‘Screamadelic’a, wel uit ‘Give out but don’t give up.’ Dit laatste weze een boodschap aan het publiek.
De laatste cd ‘Flesh Tone’ van Kelis was niet veel soeps en er werd terecht gevreesd voor een minder concert. Muzikaal gezien kunnen we absoluut niet van een optreden spreken. Alles valt te herleiden tot één beat. Er stond slechts één volwaardig instrument op het podium: Een drumstel. Die arme drummer heeft dus drie kwartier lang –gelukkig duurde het optreden niet langer- hetzelfde moeten drummen. Alles werd ondersteund door een blonde dame die ervan overtuigd is dat ze ooit mooi was en nog steeds is en die een aantal knoppen , pc’s, samplers en allerlei bediende. Kelis zelf droeg een flauw tijgerpakje, heeft wel een goede stem en komt zeker in aanmerking om wereldkampioen-serieus-in- het-publiek-kijken-terwijl-men-zingt te worden . Vreemd genoeg droeg het publiek deze uit fake en plastiek opgetrokken dance act op handen, ook al vertelde Hare Arrogantie dat ze niet voor het publiek was gekomen, maar het enkel voor zichzelf deed.
Tornado Goose moest nog beginnen toen het publiek reeds uit volle borst “Synrise” aan het scanderen was. En daarmee begonnen onze voormalige rock rally winnaars ook. Een heel zacht begin met dat fameuze riedeltje van “Synrise”, om dan enkele seconden later de boel te doen ontploffen om niet meer los te laten. Toepasselijk was hun tweede dan ook “Can’t Stop me now”. Jonge en oude nummers wisselden elkaar af met als resultaat een zeer uitgekiende, gedreven set zonder maar een zwak momentje te bespeuren. Reken daar nog een uitstekend artwork en decor bij en je weet al dat deze Kortrijkse knapen hun wervelende passages van eerder (Werchter) met de vingers in de neus overdeden. Het ietwat tamme Lokerse publiek is zonder veel moeite klaarwakker geworden. Ja, Dave en Co, The States are ready to have Goose.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
M-idzomerfestival 2011 - Pretentieloze passage van waardig ouder wordende John Cale
Na een geslaagde eerste editie waarop we o.a. Mercury Rev zagen schitteren, bundelden de organisatoren van het M-idzomerfestival (Het Depot, 30cc en M) opnieuw de krachten voor drie dagen boordevol concerten, comedy, performance, dans, spoken word en beeldende kunst. Dat deze boeiende formule gesmaakt wordt, bewijst de massale opkomst op de uitverkochte openingsdag van editie 2011. Aangezien we letterlijk ogen en oren tekort kwamen, zullen we ons in deze bespreking beperken tot het muzikale luik. Weet echter dat ook de vele andere activiteiten, t.t.z. de brokjes die we ervan konden meepikken, ons best bevielen. Om nog maar te zwijgen van het voorrecht om ook dit jaar gratis de in het Museum lopende exposities te mogen bezichtigen. Nooit gedacht bijvoorbeeld dat de romantische kijk van de maker van de Pin Up Club ons ooit zo up zou ‘cheeren’! Maar bon, we dwalen af. Laten we ons vanaf nu maar concentreren op het muzikale menu.
Opener Anton Walgrave beet reeds om 18u de spits af, tot onze frustratie een uur dat in de ogen van onze werkgever te vroeg is om ter plekke te kunnen geraken. De gelukzakken die wel in verlof zijn (alhoewel, gelukzakken mogen we hen volgens de toogfilosofen die we de laatste weken over het klimaat bezig hoorden niet noemen), kregen een selectie te horen uit de naar verluidt uitstekende nieuwe plaat (‘As You Are’). Bij aankomst op de festivalsite hoorden we een aantal mensen luidop beweren dat het beste van deze driedaagse toen al gepasseerd was. De kans is reëel dat dit groepje Leuvenaars jeugdvrienden van Walgrave betrof, dus hun loftuitingen kunnen een ‘ietsiepietsie’ subjectief gekleurd zijn. Rep u eind augustus naar Lovendegem en vel na het Boombalfestival-optreden van Anton Walgrave uw eigen oordeel. (En geef ons daar enen als dank voor deze tip!)
Over Hannah Peel kunnen we kort zijn: een nogal fletse bedoening. Omdat u ongetwijfeld wat meer van ons verwacht, staan we toch iets langer stil bij haar optreden. Op basis van het vele goeds dat – voor alle duidelijkheid: terecht! - te lezen valt over haar debuutplaat (‘Broken Wave’), hadden we gehoopt u te mogen melden dat iedereen mocht (of zelfs moest) weten dat deze Noord-Ierse redhead een onvergetelijke indruk gemaakt had.
Helaas, dat deed ze dus niet. Wel kunnen we u mededelen dat het M-museum bulkt van de kunst maar dat we tijdens haar concert voortdurend moesten denken aan “Wat is kunst?” van Noordkaap want “die blik in haar ogen, dat is kunst!”.
Heerlijke Hannah is immers wel degelijk een streling voor het oog. Voor het oor ook trouwens, maar haar in folktronica gedrenkte lieflijke liedjes werden live iets te steriel afgehaspeld om ons koude rillingen te kunnen bezorgen. Dit laatste werd dan nog extra bemoeilijkt omdat we de ganse tijd zowaar van zonlicht mochten genieten. (Inderdaad, u leest het goed: de zon scheen!)
In theorie lijkt niemand ons meer geknipt om op de affiche van de Feeërieën te prijken dan de sprookjesachtige Hannah Peel. Ze zal dan echter wel uit een ander vaatje moeten tappen dan hetgeen ze in de stad van ’s lands grootste brouwerij aansloeg.
Omdat we ondanks deze mindere beurt toch blijven geloven in deze jongedame, gunnen we haar een herkansing. Om het in de woorden van de enkele Leuvense proffen die we tussen het publiek ontwaarden te zeggen: kom eind augustus nog maar eens terug voor een tweede zit. Een kans die ze volgens de eeuwige optimist in ons vast en zeker met beide handen zal grijpen. Wedden dat we onze rode Bic dan wel ongebruikt kunnen laten? Aarzel dus niet om u op woensdagavond 24 augustus naar het Warandepark te begeven. (En vergeet ons daar niet te trakteren als dank voor deze tip!)
De 69 jaar geleden geboren John Cale verwierf aan de zijde van Lou Reed een mythische status als spil van The Velvet Underground. Zijn ervaringen in artistieke milieus (zoals de legendarische Factory van Andy Warhol) zorgden ervoor dat Cale zich in het M-museum als een vis in het water voelde, iets wat hij trouwens duidelijk liet merken door niet enkel vroeger dan voorzien maar zowaar ook in korte broek op het podium te kruipen. Alsof hij in vakantieplunje een privé-setje wilde spelen voor zijn vrienden.
En vrienden had hij in Leuven te over want het was duidelijk dat de absolute meerderheid voor good old John gekomen was. Opener “Frozen Warnings” werd opgevolgd door “Chinese Envoy”, “Darling, I need you” en een gezapige versie van “Amsterdam”. Een zeer eigenzinnige cover van het door Elvis Presley onsterfelijk gemaakte “Heartbreak Hotel” zette meteen een punt achter het eerste gedeelte van het concert, een deel waarin Cale wat van zijn experimentele kant liet zien door het gebruik van allerlei elektronica.
Nadien omgorde de frontman zijn akoestische gitaar. Terwijl hij samen met drummer Michael Jerome en de begenadigde gitarist Dustin Boyer in “Set me free”, “Things” en “Sold Motel” nog een beetje met de handrem op tewerk ging, stak men vanaf “Cable Hogue” een stevig tandje bij. Zelfs vocaal durfde hij zich in dat laatste nummer even volledig laten gaan, dit terwijl de man zich meestal beperkt tot zijn karakteristieke nasale zang. Niet dat we plots één of andere Tom Jones hoorden (de echte stond op datzelfde moment trouwens een 15-tal kilometer verder van jetje te geven op Suikerrock, een afstand die zelfs voor die klok uit Wales niet te overbruggen blijkt), maar af en toe slaagde Cale er toch in om gepassioneerd en overtuigend te klinken. Ook “Dancing undercover”, “Whaddya mean by that?” en “Catastrophic” werden geserveerd met de gedrevenheid van een jong rockgroepje. Het stemde ons dan ook droef toen het drietal na “Guts” en “Satellite Walk” the guts had om er zonder veel boe of ba een punt achter te zetten .
Gelukkig was Cale voldoende gecharmeerd door het dankbare applaus van zijn vele (oude en ondertussen ook nieuwe) vrienden om nog even terug te keren voor een met ambient-achtige gitaarklanken gelardeerde versie van “Gravel Drive”. We hoopten met dit heel sfeervolle nummer vertrokken te zijn voor een lange bisronde, maar niks was minder waar want na slechts 75 minuten - en in onze ogen dus veel te vroeg! – hield Cale het definitief voor bekeken. Maar bon, eigenlijk mogen we niet klagen want zijn laatste woorden waren “I’m glad the rain stayed away” en dat konden de 1.500 aanwezigen enkel maar beamen.
Belangrijker dan die klimatologische meevaller echter was het feit dat er volop te genieten viel van een ouderwets pretentieloos rockconcert. ’s Mans soms nogal arty farty reputatie kennende is dat allesbehalve een evidentie. We zijn dus blij dat we ingegaan zijn op de tip van de kerel die ons maanden terug informeerde dat John Cale nog eens naar België kwam. We mogen niet nalaten om die kerel uit dankbaarheid hiervoor nog enen te trakteren. Een mens moet zijn vrienden immers koesteren! En waardig ouder worden!! Good old John gaf ons donderdag alvast het goeie voorbeeld voor elk van die twee levensopdrachten. Tot spijt van die fans die gehoopt hadden op een avond vol compromisloze avant-garde.
Organisatie: M-idzomer (Het Depot, 30cc en M), Leuven
Na het beluisteren van de nieuwe cd ‘Skins’, hun reünie in 2007 met ‘Three easy pieces’ komen de leuke herinneringen naar boven van het ouder werk ‘Let me come over’ (1992), en ‘Big red letter day’ (93).
Buffalo Tom onder Bill Janovitz, Chris Colbourn en Tom Maginnis uit Boston, blijft om van te houden met hun popgrungy songs, die een melancholische ondertoon hebben en bepaald worden door het gruizige stemgeluid van Janovitz (die nu als makelaar door het leven gaat). Fijn gevarieerde, afwisselende poprock! Natuurlijk ontbreken die hartbrekende songs en de rechttoe – rechtaan songs, meestal van Colbourn, niet.
Nergens gaat de band uit de bocht zen ze leveren op die manier een boeiende plaat af met o.m. “Arise, watch” die de toon zet, het broeierige “She’s not your thing”, het bijtende “Down” en het meeslepende “The big light” . “Don’t forget me” is een duet met Tanya Donelly (waar is tijd van Throwing Muses/Belly).
Niet verrassend, maar een Buffalo Tom die opnieuw een goed plaatje heeft afgeleverd.
Is er nog leven na Oasis van de broers Liam en Noel Gallagher? Zo te horen wel, want de rusteloze Liam heeft met de leden van Oasis, met de nieuwe captain/gitarist Andy Bell aan het roer een wisselende, gevarieerde Britpoprock plaat uit. De cd klinkt niet echt verrassend en er zijn geen wereldhits van de hand van broer Noel te bespeuren.
Een nieuw muzikaal avontuur en hoofdstuk dus, Beady Eye van Liam met het debuut ‘Different gear, Still speeding’, die over een hecht musicerende band beschikt. Toetsen, gitaarslides, elektrische en akoestische gitaren zitten gepast in de song en vullen mooi aan; ook Liam’s stem is wonderwel goed, en minder zeurderiger dan we laatst al horen op de Oasis platen.
De sound kan rocken, opwindend en snedig zijn en er zijn enkele intimistische pareltjes te vinden . “Four letter word”, “The roller”, “Millionnaire”, “Beatles & the Stones” (hoe kan het ook anders!) en “Bring the light” zijn hier de puike rockers en met “For anyone”, “Wigwam”, “The beat goes on” en vooral “Morning son” hebben we de overtuigende sfeervolle ingenomen popsongs.
Toegegeven, geen songschrijverstalent en minder subtiliteit, maar al bij al een goed album. Cheers Liam.
Het Amerikaanse Low graaft met de nieuwe cd ‘C’mon’, vier jaar na de forser klinkende platen ‘Drums and Guns’ (07) en zes jaar na ‘The great destroyer ‘(05), terug naar de wortels van de slowcorepop. Inderdaad , we horen de intrinsieke schoonheid van ‘Things we lost in the fire’ (’01) en de plaat tipt (even) aan het wondermooie ‘The curtain hits the cast’ (96) . Verrassend klinkt het door de jaren misschien niet meer maar deze onthaastingspop is en blijft iets unieks, door de subtiel opbouwende, aanzwellende melodieën, beheerst gespeeld, of de sober gehouden instrumentatie en de warme, mooie stemmen van het echtpaar Alan Sparhawk (zang/gitaar) en Mimi Parker (zang/drums). De ruis, noise van de krachtiger worden melodieën en de elektronica worden dus op het achterplan geplaatst. Spaarzaam komen de elektronicatoetsen van de derde nieuwe man Steve Garrington door. “Nightingale” - songs zoals het in een van de nummers wordt vernoemd, horen we , en met “Nothing but heart” als absoluut hoogtepunt …langzaam, rustig innemende start, om dan op te bouwen naar een prachtige finale van de drie instrumenten.
Lapsteler Nels Cline van Wilco hielp zelfs mee om de dromerige sound nog meer elan te geven.
Low zorgt voor puike songs, en komt – opnieuw - aandraven met een wonderschoon album …Diep inademen… en … uitademen. Zucht …
Als je de cd en live reviews van de inmiddels 24jarige soulpop diva Joss Stone hier op nahoudt, dan weet je onderhand wel dat ze bij me enorm hoog aangeschreven staat. De lieve, mooi ogende Britse dame heeft het eigenlijk wel allemaal … de soulpop, de krachtige, heldere, indringende en zelfverzekerde emotievolle stem, charisma, spontaniteit, de ‘positive way of thinking’, een nimmer verdwijnende glimlach, de dialogen met het publiek, de ontspannende, gevoelige teksten, het grappig uit de hoek komen en haar oprecht- en uitgelatenheid.
En ze heeft al heel wat op haar palmares staan met talrijke awards. Ze is toe aan haar vijfde album; ‘LP 1’ is pas verschenen, in een productie van Dave Stewart (spil van ex Eurythmics), die ze vanavond even in de ‘regen’ spotlights plaatste.
Joss Stone geeft veel … van zichzelf en … krijgt (veel) … hartverwarmend applaus. Ze geniet als haar publiek geniet … Het doet haar en de veelkoppige, mooi uitgedoste band met backing vocalistes enorm veel deugd. Joss Stone is en blijft, ondanks haar grote status op jonge leeftijd, ‘back on earth’. Wat een personaliteit en wat een stem; een klasse apart, buiten categorie. Ik gooi met witte rozen zoals zij doet op haar concert, een concert waarvan we bijna niks voelden van de gietende regen in het Rivierenhof.
Ze palmde mijn soulmate en mezelf moeiteloos in. Twee uur toegankelijke, sfeervolle, broeierige soulpop, met uitstapjes naar funk, gospel en hiphop, fris, freakend en gevoelig … Een Motown sound anno 2011 met in het achterhoofd de pas overleden Amy Winehouse en ons eigen Selah Sue, die we hier tocfh wel misten deze avond!
Kijk het concert was ‘super duper’ great … We hoorden een afwisselende set met enkele tops van haar vroeger werk, die soms in een aanstekelijke, creatieve jam werden ondergedompeld o.m. “Super duper”, “Baby baby baby”, “Put your hands up”, “Fell in love with a boy”, “Tell me about it” en in de bis “Don’t cha wanna ride” met “Turn the lights down”; het recente materiaal klonk directer en liet wat meer pop doorsijpelen als “Somehow”, de eerste nieuwe single, “Last one to know”, “Boat yard”, “Don’ start lying to me” en “Drive all night” … fijne sfeervolle popsongs met een gevoeligheidsfactor, die in het rood kwam op het pakkende “Take good care” … een akoestische gitaar en haar emotievolle stem, om kippenvel van te krijgen! Dit moment was even slikken hoor en net als de regen ophield, kwamen de tranen in de ogen …Brrr … ‘She had me’ (was ook opener van haar set); ze had het publiek naar haar hand gezet en bracht ons in een wereld van romantiek en verleidelijkheid door haar charisma van een ‘love & peace’ attitude.
Een heerlijk, aangenaam geluid, hoe instrumentatie en zang bij elkaar pasten … En de witte rozen? Spijtig genoeg konden we er geen bemachtigen, maar haar concert was opnieuw in het geheugen gegrift …. ‘Every body walks hand in hand’ … “Free us (me)” (ook te horen) terecht!
We werden opgewarmd door Jim Cole, die ook al kon beschikken over een uitgebreide band …”They want to party with us” ... Ze deden hun best met enkele opzwepende soulpopsongs, met een funky groove als de single “So lonely” en “Baby it’s true”. En ze konden rocken met een QOSA pastiche “No one knows”. Prima band, goed op elkaar ingespeeld en een Cole die z’n uiterste best deed om de buitentemperatuur te doen stijgen!
Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen )
Tomorrowland 2011 – vrijdag 22 juli 2011
‘Yesterday is History, Today is a gift, Tomorrow is Mystery’
Voor de eerste maal in zijn korte geschiedenis, is Tomorrowland al toe aan een driedaagse. Het festival bevestigde nog maar eens zijn naam van snelst groeiend festival ter wereld. 180.000 tickets in amper 5 dagen, allemaal de deur uit! Na 3 weken hard werken, was het Recreatiedomein De Schorre omgetoverd tot een sprookjesachtig decor, geïnspireerd op het sprookje Alice in wonderland. Er waren 14 podia, ongeveer 300 dj’s passeerden de revue.
Er werd 3 dagen regen voorspeld, maar uiteindelijk (op een regenbui de zaterdagavond na) bleven de hemelsluizen gesloten. Drie dagen knalden de beats door de boxen … Tomorrowland … Het Recreatiedomein als droomweide …
De zevende editie had een rits aan headliners, dj’s en artiesten, die het beste van zichzelf gaven en het publiek in extase brachten, Faithless (Soundsystem), Swedish House Maffia, Carl Cox, Netsky, Martin Solveig, Tiësto, David Guetta, Paul Van Dyck en de 2 many DJ’s.
dag 1 – vrijdag 22 juli 2011
Na het ontcijferen van het grondplannetje, konden we onze weg uitstippelen. Fred Baker was de eerste in de rij artiesten en dj’s, de Belgische dj/producer van wiens hand het nog altijd gekende liedje “Eisbaer” komt. Dit was een hit in 1997, met meer dan 300 000 verkochte singles. Zijn dj-set was hier iets rustiger. Een matig gevulde tent voor de opener van Tomorrowland in de Trance Addict tent … Het moest allemaal nog wat op gang komen …
Dan maar richting Mainstage waar Alesso al een half uurtje het beste van zichzelf gaf. De 18-jarige jongeman, die al een aantal keer heeft samengewerkt met de leden van Swedish House Maffia, is het volk al aan het klaarstomen voor zijn vrienden die later op de avond geprogrammeerd stonden. Met zijn commerciële set kon hij het toch al talrijk opgekomen volk bekoren.
Dan een stevige wandeling om Youssef nog voor drie kwartier aan het werk te zien. Hij draait op de Carl Cox & Friends Castle. Leuke techno set in een mooie decoratie. Op deze locatie mag even later onze Belgische techno-dj Marco Bailey de draaitafel overnemen. Hij zorgt voor een opzwepend sfeertje voor het publiek. MB blijft een groot man in zijn genre! Wel jammer dat hij zo vroeg stond te spelen.
Terug naar de Mainstage, waar stilaan de grote namen kwamen. Onderweg halt gehouden bij de overdekte dansvloer van Café D’Anvers. Daar waren Seth Troxler & Bill Patrick begonnen aan hun feestje. Zij waren een hele funky soul set aan het spelen. Er hing een zeer relaxte sfeer en er werd lekker gedanst. Een echte Ibiza sfeer wel!
Bij de aankomst Mainstage was ondertussen Dirty South al begonnen. Deze man is vooral bekend als producer, maar nog meer voor zijn goede remixen. 1 van zijn laatste remixen is deze van Dirty Money Feat. Skylar Grey – “Coming Home”. Deze plaat is tijdens de driedaagse meermaals uit de boxen geknald!. Hij was voor de verrassing van de dag! Wat een sfeer wist hij te creëren met zijn set! Hij wist naadloos het ene dansbaar plaatje aan het andere te mixen. Wat hij bracht werd zeer gesmaakt en het publiek toonde dit ook, het stond in vuur en vlam! De “Heeeeey, hooooow’s” weergalmden, iedereen ging synchroon van links naar rechts, springen en dansen… Feest dus …
Daarna ging het opnieuw richting Trance Addict, waar Ferry Corsten plaats had genomen achter de draaitafels. Blijkbaar is trance muziek niet meer in. Er was weinig volk te bespeuren in de tent, dus weinig ambiance voor deze dj, die toch wereldtop was in het genre. Zijn laatste award dateert ondertussen al van 2007 (Beste Trance dj Ibiza). Zijn laatste single die de Ultratop 50 haalde was “Fire”, intussen al ruim vijf jaar oud. Persoonlijk hadden we meer verwacht van de set; hij probeerde het publiek te bespelen met zijn Vocal Trance. Enkel de ‘die hard’ fans apprecieerden het muzikale concept, maar de meeste stonden erbij en keken er naar.
De fans wilden de laatste sounds horen en een laatste glimp opvangen van Sister Bliss en Maxi Jazz als Faithless Soundsystem. Maxi Jazz predikte en Sister Bliss mixte, reeg het bekende materiaal aan elkaar . Als een “Muhammed Ali” dweepte zij van classics “Insomnia”, “Salva mae” naar “Mass destruction”, de recentste single “Not going home” tot de verhevenheden van “God is a dj” en “We come 1”. Iedereen kon lekker meeklappen, schreeuwen en dansen op die efficiënt meeneuriënde elektronicatoetsen en zalvende beats in een web van lasers, stroboscoops, vlammen en vuurwerk. Voor de laatste keer zorgden ze voor een leuk, ontspannend avondje. Heerlijk dus …
Dat web van lights en andere effecten gaf de aanzet voor dé headliner van de dag, de Swedish House Maffia. We zagen hoe de ‘nieuwe goden’ het publiek in een andere dimensie en hogere sfeer brachten. Na 10 minuten hadden we al “From Miami to Ibiza” , het officiële startschot om er een spetterend feestje van te maken. Het Zweedse dj trio, Sebastian Ingrosso, Steve Angello en Axwell, zorgden voor een overtuigende commerciële set. Daarbij hoorden we remixen van o.a. oldies REM – “Losing my religion”, RHCP – “Otherside”, sijpelde o.m. Coldplay’s – “Every teardrop is a waterfall” en Example’s “The way you kissed me” door en speelden ze de nieuwe single “Save the world”.… Schitterend gewoon! Een zeer gesmaakte set! Dit is ‘hype’n’hot’!
Het was al een pijnlijke keuze tussen SHM en Carl Cox. De lokroep van het vuurwerk bij zijn kasteel was te groot en na een uurtje SHM konden we er ons niet van weerhouden het laatste deel van zijn set bij te nemen. De Britse House-Techno dj is de grondlegger van de Jungle en drum’n’bass, die nu is versmolten met de dubstep, de hype van 2010. 3 jaar geleden stond hij hier nog op het hoofdpodium, dit jaar had hij zijn eigen stek om er samen met zijn vrienden een lap op te geven! En we waren meer dan overtuigd! Het psychedelische tintje in z’n techno set gaf kleur en vormde op die manier de ideale afsluiter van een eerste (zware) dag …
Organisatie: Tomorrowland
Tomorrowland 2011 - zaterdag 23 juli 2011
‘Yesterday is History, Today is a gift, Tomorrow is Mystery’
De tweede dag startte aan het kasteel, de plaats waar we dag 1 eindigden. Het concept van I love the 90’s was er neergestreken en dj Ward gaf de aanzet. Hij is vooral gekend van de I love the 90’s parties en de Q parties. Midden de jaren 2000 vormde hij samen met Peter Luts de dj-formatie ‘Groovewatchers’. Hun bekendste nummertje was “Up & Down”. Hij zorgde hier voor een retro-house setje. Een genre rekening mee te houden, gezien het de laatste jaren in de lift zit en dit was te zien aan de ambiance van het talrijke publiek op het ‘vroege uur’ . Om 21h30 was hij zelfs opnieuw aan het werk!
Vervolgens zagen we Above & Beyond, 2 vrolijke gasten achter de draaitafels … De Cosmic Gate was gestart en Tomorrowland zal het geweten hebben! Weinig een duo gezien die zelf zeer veel plezier beleefden! Ze bouwden een feestje voor zichzelf, het publiek was er voor te vinden en feestte mee. De Duitse formatie, bestaande uit dj Bossi en Nic Chagall, hebben ook hun eigen muziek geproduced. Met het bekendste liedje “Fire Wire” hebben ze nog de top 10 gehaald in de hitlijst van het Verenigd Koninkrijk. De 2 heren hebben al op elke feestje, festival of discotheek gespeeld en stonden vandaag mooi op Tomorrowland. Hier speelden ze een setje doordrenkt van de trance. Ze gooiden het ene nummer na het andere in de arena en het publiek ging helemaal uit de bol!
Daarna terug naar I love the 90’s, waar dj Ward een setje van 3.5 uur besloot (respect!) en hij plaats maakte voor de Marshall Masters, bij ons in de jaren negentig vooral bekend met liedjes “Don’t touch that stereo” en “I like it loud”. Marc Acardipane, zijn echte naam, is één van de grondleggers van het hardcore genre. De ganse Thunderdome- en gabbers hype is daaruit voortgevloeid. Hij heeft het allereerste hardcore nummer geproduced: “We have arrived”, maar wel onder een andere naam, Mescalinum United. We hoorden geen al te verrassende set. Zijn meest gekende nummertje moest voor de ambiance zorgen, maar na 10 keer “I like it ‘LOUD’” te hebben geroepen, had een mens er wel genoeg van. Velen zochten andere beats op. Zijn set duurde dan ook maar een half uur. Achterna gezien niet echt verwonderlijk, gezien hij bijna continu dezelfde liedjes speelde, telkens in een andere remix.
Na een goed avondmaal (Btw de catering op Tomorrowland is trouwens subliem!) trokken we naar 1 van de kleinste podia op Tomorrowland, Cafeina. Daar heerste een apart ‘clubbing’ sfeertje. De Nederlandse dj Gregor Salto houdt er iets unieks op; moeiteloos voegde hij er een reggae vibe of een jazz tintje aan toe. Hij bracht voldoende afwisseling en kleur aan de voornamelijk op house gevulde set …
Dezelfde lijn was er met de Shapeshifters. Zij waren aanwezig op Krush club invites defected in the house. Shapeshifters zijn een Brits duo (Simon Marlin & Max Reich), die hun grootste hit hadden in 2004 … “Lola’s theme” stond toen 19 weken in de Ultratop 50. De set was alvast andere koek, meer ‘deep house’, de ideale ‘uitblazer’ om het geweld aan de Mainstage te trotseren .
De eerste grote regenbui verwelkomde Martin Solveig op de Mainstage. Zijn “Hello” opende de set, en deed de plensbui vergeten ! De Franse dj heeft al een pak wereldhits op z’n naam. In het begin van zijn set gebruikte hij er enkele om het publiek warm te krijgen, o.m. “Hello”, “Big in Japan” en “Ready to go”. Dan haalde hij verschillende stijlen en invloeden, van hiphop, rock en R&B, aan om zijn set compleet te maken. Vernuftige mixes, technisch onderlegd, en de ene wat meer geslaagd dan de andere.
De regen was al verminderd toen Dimitri Vegas & Like Mike er aan begonnen. Zij hadden dit jaar de eer om de officiële Tomorrowland anthem te maken, getiteld “The way we see the World”, in samenwerking met Afrojack en Nervo. De Belgisch/Griekse tweelingbroers hadden hun dikke Adidas jackets aangetrokken om de Mainstage in vlagen volledig plat te spelen. Telkens Like Mike de micro naar zijn mond bracht, mocht je er prat op gaan dat er een dansbaar nummertje zou gespeeld worden! Zelfs de hiphopstyle in hun set, werd helemaal goedgekeurd door het publiek. Maar toen ze Edith Piaf’s “Non je ne regrette rien” speelden, waren we eventjes verbouwereerd … gingen ze hier uit de bocht?
Beiden hebben op Tomorrowland al een grote status opgebouwd, wat dan makkelijk door de vingers kan worden gezien. Klap op de vuurpijl was het spetterende vuurwerk die de performance helemaal compleet maakte! “Leave the world behind” van de Swedish House Maffia sloot af en effende het pad voor dj Tiësto.
Dj Tiësto is overgestapt naar een House repertorium in plaats van z’n vroeger gekende Trance stijl. Op Tomorrowland bleek duidelijk waarom, gezien House commercieel gezien veel aantrekkelijker is geworden dan trance. Tijs Michiel Verwest (echte naam van Tiësto) is al enkele jaren de titel van beste dj ter wereld kwijt en op de Mainstage ervaarden we het pijnlijk. Hij is gekend voor zijn spectaculaire intro’s maar vanavond was het allemaal zeer braafjes en pover! De anders generieke dj stond veel stil en er zat geen schwung in. Een routineuze set die weinig Tiësto-voeding had van vroeger. Ziekjes? Hij probeerde zich te herpakken met zijn eigen “Love comes again” maar het kalf was al half verdronken en de sfeer was er deels aan. Ok, de remix van Eurythmics – “Sweet dreams”, voorbij halfweg, injecteerde opnieuw om het publiek te entertainen en te bewegen , om er toch nog een geslaagde afsluiter van te maken. Met een paar van zijn eigen creaties als “Lethal industry”, “Traffic” en “Adaggio for strings” was de sfeer en de set weer optimaal en konden we moe, uitgeregend én voldaan naar ons tentje dansen .
Organisatie: Tomorrowland
Nederlands 
Français 
