Het Londense kwintet Crystal Fighters zorgde met het nieuwe jaar dat de koude winteravonden iets draaglijker waren. Hun aanstekelijke, frisse electropop en dance krijgt elan door traditionele Baskische instrumenten als de txalaparta (een soort xylofoon met dikke balken waar je met korte dikke stokken op slaat) en de txistu (een fluit met drie gaten).
Een multicultureel geluid van een even multi-culturele band (Baskische Britten,!) door bezwerende, broeierige en opzwepende tribal ritmes/- drums en warme zangpartijen van zanger Sebastian en de wulpse zangeres Laure.
Live werd het materiaal in een aangepast kleedje gestopt door de opzwepende dubbele percussie, drum’n’basses en dubstepgrooves. Ze slaagden erin het tempo hoog te houden en de AB Club om te toveren tot een dansketel.
Invloedssferen van Fischerspooner, Massive Attack, Manu Chao, Amadou & Mariam, Crystal Castles, Hot Chip, MIA, Vive La Fête en Buraka Som Sistema zijn niet vreemd na de live set. Een stomend, stevig concertje zagen we dus van een dolenthousiaste band, die z’n publiek verblijdde, ‘heyho’s’ liet meebrullen, refreinen meezingen en aanzette tot dansen en feesten. Een Zuiders temperament, die de Spaanse accenten niet onder stoelen of banken stak.
Meteen was het erop met “Solar system”, “Champion sound” en “Follow”. Spijtig genoeg kwam de zang van Laure minder goed door, maar geen probleem, Sebastian ving het des te meer op en hitste z’n publiek op. Een strak tempo hielden ze aan, en we vermaakten ons verder met de grooves van “Swallow” (op plaat een mindere song!) en “I Love London”; “I do this everyday” had eerst een broeierige opbouw, maar explodeerde ergens middenin door de dubbele percussie; iedereen hield de handen in de lucht. Ook onder de indruk waren we van het meeslepende, aanstekelijke “Plague”, die zacht begon en gaandeweg ‘harder & faster’ klonk.
Ze namen was gas terug om de melodie wat meer armslag te geven zoals op “With you”; een glansrol was weggelegd voor de bevallige zangeres en “In the summer” sijpelde de trippop van Massive door. Aan variatie, ritme en melodieuze wendingen geen gebrek dus.
Crystal Fighters tekende voor fijne taferelen die de festivalzomer ‘hotter’ kunnen maken. De afsluitende stuwende “At home” en “Xtatic truth” deden de temperatuur naar een hoogtepunt stijgen … Freaky, wild & en ontspannend! Een ‘Kristallen’ Band, die van zich afbeet, zich onderscheidde en hun muzikale vechtlust in bruisende dynamiek en enthousiasme omzette. Gewoonweg Schitterend …
We werden eerder al opgewarmd door de gebroeders Didier en Cedric Engels, Hermanos Inglesos, die stijlvol en pretentieloos te werk gingen en overtuigden met hun dansbare electro, dubstep, house, techno, pop, beat’s’pieces en bleeps; de sound kreeg elan door beelden en projecties met hun instrumenten. De twee DJ’s zijn al jaren gevestigde waren in het danscircuit en veel gevraagd voor (after) parties …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Gérald de Palmas stond na tien jaar nog eens op de planken van de AB. Deze Franse zanger heeft een Bretoense vader en een moeder afkomstig van het idyllische Franse eiland la Réunion, van waaruit het gezin op zijn tiende verjaardag verkaste naar Aix-en-Provence in Zuid-Frankrijk. Het was ook in Aix-en-Provence dat ik voor het eerst zijn melodieuze popsongs door de radio hoorde schallen, we spreken 2001, toen hij net het succesvolle album ‘Marcher dans le sable’ had uitgebracht. In 2009 verscheen zijn laatste plaat ‘Sortir’, maar het succes van weleer heeft hij niet weten te overtreffen. De Palmas is ook actief als songwriter en als zanger, o.a. als funkzanger voor Bob Sinclair.
Niet zo heel erg veel volk kwam op de been in de AB, de concertzaal stond halfvol, de zitjes op het hoger gelegen platform waren dan wel weer volzet. De sympathieke de Palmas stak meteen van wal met “Tomber”, gecovered in het Engels door Céline Dion en luidkeels meegezongen door het publiek dat vooral was gekomen om mee te zingen en te dansen.
De Palmas bracht nummers uit zijn hele repertoire, waarvan vooral “Pandora’s box” bijbleef, een akoestische song met een hele catchy melodie, dat op ‘Sortir’ werd opgenomen in duo met Eagle-Eyed-Cherry.
Plezier maken op het podium kan de Palmas wel, opvallend was zijn goedgeluimdheid en zijn overgave bij het spelen. “Marie”, geschreven voor het album ‘A la vie A la mort’ van Johny Halliday, onderlijnde nog maar eens de gave van de Palmas om goede melodieën te componeren. Afsluiten deed hij met een cover van “The Joker” van de Steve Miller Band (een beetje een bizarre keuze misschien) en een uitgesponnen versie van “Sur la route”.
Een fijn concert, niet meer en niet minder!
Setlist: Tomber, Au Paradis, Les lois de la nature, Mon coeur be bat plus, Au bord de l’eau, Johnny et Joe, Pandora’s box, J’en rêve encore, Elle danse seule, Marie (Johnny Hallyday), Dans une larme, Regarde moi bien en face, Elle habite ici, Marcher dans le sable, The Joker (Steve Miller Band), Sur la route
Organisatie: Live Nation
…“ Eva De Roovere nodigt je uit in ‘Mijn huis’. Ze laat je proeven van ‘Chocolat’, genieten van de zon op je gezicht en meewiegen op haar eigen geschreven muziek, alsook op nummers van haar ‘helden’”…
Met haar 3e cd laat Eva het publiek deze keer de kans binnen te kijken in haar huis. De plaat klinkt zoals achter de muren van vele huizen … verrassend, triest maar ook hoopvol, opgewekt, warm,…dit toch nog net iets anders, à la Eva in haar hoofd.
Een avond in De Handelsbeurs waar een verscheiden publiek -onverwacht staand- kon genieten van een Eva met 5-koppige band zoals we hen reeds kenden. Een rustig, teder begin waarin Eva ons meenam ‘op reis’ naar een wereld waarin ze zich als een klein elfje in haar witte kleedje groot toonde tussen haar muzikanten. Ze straalde, oogde soms gevoelig - frivool en klonk tegelijk kwetsbaar en opgewekt. Keurig! Dat ze houdt van de kleine dingen is duidelijk aangegeven in haar teksten alsook op het podium. Ze bespeelde doorheen de set de mondharmonica, een mini- xylofoon/klokkenspel en tamboerijntje. Haar klarinet liet ze deze keer links liggen.
Eva bracht nieuwe nummers zoals “De keizer van de nacht” en de titelsong “Mijn huis” met een gevoelige bijklank, afgewisseld met hits als “Fantastig toch” en “Mijn ogen toe”. Opkikkers als “Chocolat” en het vrolijke hitje “Poupée de cire, Poupée de son” zorgden voor een aangenaam verrassend Franstalig intermezzo. Ook haalde ze oude nummers uit de kast zoals “Laat me je lied zijn”.
Typerend in haar nieuwe plaat is de wanhoop die o.m. te horen is in de klaagzang “Elegie” alsook de tegenstrijdigheid van opgewekte melodieën met beladen tekst zoals in “Orpheus”. Van haar ‘held’ Thé Lau speelde de band “Rechttoe en frontaal” en bij de intro van het nummer “Antwerpen” herkende je de stevige muzikale klanken van de componist Ozark Henry die dit nummer (per toeval) voor mevr. De Roovere schreef.
Eva’s stem zat goed sterk, met haar humor zong ze jammer genoeg een toontje lager. Qua muzikaliteit uitstekend: Eva liet zich leiden door haar uitstekende muzikanten. Zowel op countrydeuntjes, vrolijke wijsjes om mee te fluiten, mysterieuze en ingetogen melodieën tot het iets stevigere werk. De nieuwe drummer Simon Segers scoorde met zijn eerste optreden.
De elektrische gitaren en citer werden sereen gebracht door Filip Wauters. Marc Demaeseneer was de man met ‘het groot klokkenspel’, een kleine fluit ( melodica) en bracht de zeemzoeterige saxofoonklanken in “Ik ga op reis”. Aan de toetsen bracht Eva Niels Verheest mee en de bastonen werden intens gebracht door Tim Vandenbergh.
Na een rondleiding in ‘Mijn huis’ bracht ze als bisnummers een 3e Franse chanson waarmee ze het publiek erg bekoorde “Au coeur au corps”. Dit prachtige nummer versmolt zich met “Zoals in dat ene liedje”. Een fijne hartverwarmende afsluiter.
Playlist: Ik ga op reis? De keizer van de nacht? Rechttoe en frontaal, ‘k Weet niet wat het is, Laat me je lied zijn, Elegie, Antwerpen, Mijn ogen toe, Anoniem, Slaapt de zon, Fantastig toch, Niemand zoals wij, Chocolat, Poupée de cire, poupée de son, Mijn huis, Orpheus, De jager
Bisnummer: Au Coeur au corps, Zoals in dat ene liedje
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Ondertussen bestaat het Franse collectief Collection D’Arnell-Andrea reeds zo’n twintig jaar en is deze ‘Vernes-Monde’ hun negende cd geworden.
Gedurende deze jaren konden oprichters Christophe d’Arnell en Chloé Saint-Liphard op een ruime aanhang rekenen waarbij hun neoklassieke klanken vooral succes hadden in gothicmiddens. Dit viel vooral te verklaren door de vaak sombere en melancholische geluiden die deze groep uit Orléans wist te brengen en natuurlijk ook door hun verwantschappen met andere darkwave-acts als Opera Multi Steel.
Nadat op vorige platen werd geëxperimenteerd met een geluid waarin gothgitaren de bovenhand haalden is deze ‘Vernes-Monde’ eerder een terugkeer naar hun vroeger geluid en voor wie daar met vertrouwd is, weet meteen ook dat je dit in de cdkast mag gaan klasseren naast Dead Can Dance.
Prachtrelease dus!
Duff McKagan moet in het rock-n-roll-wereldje een echte ‘survivor’ zijn… dat lijkt ons toch de enige, juiste conclusie als je ziet welke rij verslaafden z’n muzikale pad kruisten. Hij was het laatste originele lid die het zinkende schip van Axl Rose en Guns N’Roses verliet. Verder speelde hij in Velvet Revolver samen met Scott Weiland, een graag geziene gast in tal van ontwenningsklinieken. Tenslotte was hij in 2010 eventjes actief in Jane’s Addiction, de band van veelbesproken figuren als Navarro en Pery…
De man heeft in ieder geval nog altijd iets te zeggen en hij doet dat met z’n eigen Loaded-band. Na eerder werk in 2001 en 2009 is deze ‘The Taking’ het derde full-album.
Gelieve niet te vergelijken met Velvet Revolver of Guns N’ Roses, niet alleen is Duff McKagan’s kwalitatief iets minder maar ook muzikaal zeer sterk verschillend.
Duff McKagan en zijn band maken muziek die je zo in de jaren negentig zou kunnen situeren en in het verlengde ligt van groepen als Smashing Pumpkins, Foo Fighters, Alice In Chains en The Stooges.
We horen invloeden uit de punkrock (vooral dan in de zeer herkenbare stem van Duff), grunge, stoner en alternative rock. De ene keer komt de band vrij complexloos uit de hoek, de andere keer doet ze dat vrij agressief en met het nodige pit. Heel wat songs klinken zeer radiovriendelijk en dat geldt met name voor “We Win”, “Indian Summer” en “King Of The World”. De meeste nummers hebben slechts 1 of 2 luisterbeurten nodig en blijven meteen hangen in je geheugen.
Kortom, Duff McKagan maakte met ‘The Taking’ een verdomd lekker plaatje waarmee hij meer dan zomaar uit de schaduw van z’n vorige bands treedt!
Niemand die het ooit zou verwachten maar de blonde stoot van Transvision Vamp, Wendy James, is weer helemaal terug De grote hamvraag blijft weliswaar wie er anno 2011 nog op deze dame zit op te wachten.
Zoals vroeger het geval was, zinspeelt Wendy terug op de factor ‘uitdaging’ want in tijden dat de heren van de volksgezondheid er alles proberen aan te doen om de bevolking van de kankerstok af te houden, zit Wendy ongestoord op de hoes haar sigaretje paffen.
Dus jawel heren, ook al verkochten de laatste wapenfeiten van Transvision Vamp voor geen meter, blijft ze nog steeds een rockchick eerste klas.
Muzikaal vertaald zich dat in een cd die ergens het midden houdt tussen een verloren 80's plaat en een mindere versie van pakweg Nancy Sinatra. Zo is "One evening in a small cafe" zowaar in het Frans gezongen en lijkt het erop of ze een beschermelinge van wijlen Gainsbourg geworden is.
Of ze het nu allemaal meent of dat het niet meer is dan wat pose is om in het kielzog van andere 80’s sterren nog een graantje mee te pikken van het tanend succes, wie zal het zeggen?
‘I came here to blow minds’ is een aangename plaat met een gezicht die we maar al te graag terug zien, maar of we er onze slaap gaan voor laten?
Indie pop uit Oostenrijk, ‘t is eens iets anders … Francis International Airport is met deze ‘In the woods’ al aan zijn tweede album toe. Het eerste is aan ons -en ongetwijfeld ook aan u- volledig voorbijgegaan, doch dat ligt gewoon aan het feit dat het plaatje nooit tot aan onze geoefende oortjes is geraakt.
Op ‘In the woods’ haalt de band uit met vernuftige indie pop aanleunend tegen een aanvaardbare vorm van bombast. Fijne gitaartjes, prettige samenzang, luchtige strijkers en een frisse sound. U mag het raar vinden, maar wij denken zowel aan Pinback als aan Genesis (met Gabriel, geen Collins).
Hoewel de songs lekker in elkaar steken en voor aardige zijstapjes en omwentelingen zorgen, blijven ze toch niet echt hangen. Het is allemaal (te) netjes in laagjes op elkaar gestapeld, maar ergens ontbreekt de furie. Arcade Fire en Elbow zijn de grote voorbeelden die vooralsnog onbereikbaar zijn, Francis International Airport mankeert de passie die deze bands wel hebben.
Na beluistering hebben we niet het gevoel dat we onze tijd verspeeld hebben maar hebben we ook niet meteen de neiging om het plaatje onmiddellijk opnieuw op te zetten, met uitzondering misschien dan van een fijne song als “Solaris”.
Geen slecht ding dus, dit schijfje, maar iets meer uitspattingen waren wenselijk geweest. Om hiermee als Oostenrijkers internationaal door te breken is een nogal heel optimistische gedachte. Een mens weet maar nooit.
Sam Beam, de talentrijke Amerikaanse singer/songwriter achter Iron & Wine, is een bezige bij hoor. Naast de ingetogen folkamericana liet hij op de vorige cd ‘The Shepherd’s Dog’ (2007) al een bredere, extraverte aanpak horen en ook de dubbelaar ‘Around the well’ van twee jaar terug, omvat een mooie compilatie van b kantjes en materiaal dat door de jaren niet eerder werd uitgebracht.
Op die manier is de muzikale rit van ‘Kiss each other clean’ te begrijpen, want Beam is ondertussen uitgegroeid tot een popsmid, die varieert van ingenomen naar brede, frisse en luchtige variaties van pop, americana, folk, psychedelica en een vleugje afro. Hij blikt terug naar de ‘70s retrorock en valt op met talrijke composities als “Walking far from home”, “Me & Lazarus”, “Half moon”, “Rabbit will run”, sfeervolle americana naar de intens broeierige “Big burned hand” en de groots opgezette, prachtige afsluiter “Your fake name is good enough for me”, die maar liefst zeven minuten duurt. De intimiteit ontdek je tussenin, in de geest van Cat Stevens, Donovan, Nick Drake en Paul Simon, gedragen door z’n warme, melancholische stem.
Deze interessante Amerikaanse singer/songwriter blijft niet per plaatse trappelen in zelfingenomenheid, maar zorgt voor een brede horizont en invloedssferen, rijk, avontuurlijk en toegankelijk. Hij kan achterom kijken naar artiesten als Sufjan Stevens en Midlake, en weet ons nog steeds te verbazen in z’n tienjarige carrière.
Uit Montréal, Canada zijn ze afkomstig, dit weird collectief Suuns die indierock moeiteloos mengt met krautrock …door dromerige, knisperende, trancegerichte en repeterende elektronicatunes, grommend (elektronisch) vernuft, verdwaalde, schurende gitaren en een zwevende, ijle soms onverstaanbare praatzang van Ben Schermie … Suuns, voor wie houdt van Holy Fuck, Battles, Liars of Caribou, of het zoekt bij oudjes Spacemaen 3, Suicide en Kraftwerk.
Een spannend, broeierige, intrigerende sound, doeltreffend, dreigend en onheilspellend; de songs, twee tussendoortjes niet inbegrepen, zijn avontuurlijk én toegankelijk, maar ook een beetje spooky. De toegevoegde sax vormt in dit concept een meerwaarde en doet terecht een Lost Highway sfeertje oproepen.
We houden er wel van en ze zijn zeker een toegevoegde waarde … Te koesteren!
Het Hamburgse duo Eva en Philipp Millner hebben een sfeervol, dromerig, melancholisch debuut uit, een palet van een elektronische klankkleur, waarin trippop en etherische pop sluimert. Ze halen invloeden aan van landgenoten Notwist en Lali Puna, door o.m. de knisperende elektronica. Die Duitse elektronicascène roert best aangenaam in dezelfde stijl. De eerste drie songs, “Solace”, “Grab the sunset” en “Happy virus” vormen het cachet van de plaat. “Song for a sailor”, ergens middenin en “Let’s write the streets”, op het eind, klinken iets aanstekelijker en krachtiger dan de doorsnee ‘donkere’ droompop van het duo.
De Amerikaanse soulgroep uit LA, Californië van Michael Fitzpatrick staat op het punt een groot publiek te bereiken; met de aanstekelijke single “Moneygrabber” hebben ze een grootse hit op zak en het debuut ‘Pickin’ Up The Pieces’ klinkt als een soultrein … Ongecompliceerde, vermakelijke, zwoele retrosoul die de Motown soul, de eighties soulrock van Hall & Oates en een swinging Macy Gray nieuw leven inblaast.
En inderdaad , de Fitz heeft een bevallige soulzangeres, Noelle Scaggs , en als zij hun stemmen verstrengelen, dan gaan stem en sound ongekende hoogtes tegemoet … dit is een zangformule die telt in het genre.
Muzikaal zonder gitaren, maar met basses en een speciaal oud (Hammond) orgel geven ze aan de stijl een eigen twist, die gevoel en emotie loslaten. Een sterke live band trouwens, want in een mum van tijd was het concert voorbij.
Al meteen werden we gegrepen door vaardige songs als “Don’t gotta work it out”, “Breakin ‘ the change of love” en “Wake up”, die door de handclaps en de groovy uptempo ritmes opwindend en bruisend klonken. Intens broeierig en spannend waren “Winds of change”, “Rich girls”, “Love” en “Dear Mr President (heu Pink? – check it out (loud)), die een maatschappijkritische toon niet schuwt.
Het zangduo was al een goede combinatie, maar ook de band, een goed geoliede band trouwens, moest niet onderdoen; de basses, toetsen en blazers vloeiden mooi in elkaar over en elan gaven aan de sound. Aloe Blacc en Cee-Lo Green zouden zeker op de eerste rij staan om het debuterend bandje aan het werk te zien, die nog twee covers sterk in de verf plaatsten, “Steady as she goes” (The Raconteurs) en “Sweet dreams” in de bis, lekker fris en vettig. “Tighter” was de ‘slow song’ in de lijst, sfeervolle soulpop die diep in de ‘70s groef …
De ‘funksoulbrother’ werd terug opgerakeld met de titelsong van de cd, “6AM” en “Moneygrabber”, die overtuigend de set besloot.
Positieve vibes met een boodschap … Fitz & The Tantrums hebben er ons bewust van gemaakt. Mooi zo, dit collectief stond terecht in de spotlights en kan een fijne, succesvolle toekomst tegemoet gaan. En we waren er al bij …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Onbekend is onbemind naar het schijnt en zo trokken we op aanraden van onze hoofdredacteur richting Lille om eens een concert in de l’ Aéronef mee te pikken en we wisten meteen bij het betreden van deze Franse rocktempel dat het niet bij dit ene bezoekje zou blijven.
De andere reden waarom we over de Belgische grens waren getrokken was natuurlijk Laibach. Verleden jaar vierden deze Sloveniërs hun dertigste verjaardag en met hun huidige toernee zijn ze nu al meer dan een half jaar op doortocht. Gisteren werd er een tussenlanding gemaakt in Lille, want de dag ervoor stonden ze in de stad van de Eiffeltoren.
Net als bij hun Belgisch optreden tijdens het BIMfestival vorig jaar begonnen deze industriële pioniers met een bombastische versie van “Boji”. Koude klanken, een streng toeziende Milan Fras en waarbij je op grote videoschermen beelden kon gadeslaan die je normaal enkel in een fabriek tegenkomt.
Hun ‘Neue Slovenische Kunst’ heeft reeds meerdere mensen geschokeerd en dat was gisteren niet anders want al gauw zag je beelden opduiken uit horrorfilms, porno en oude beelden die voortstammen uit een tijd waarin een dictator met een snor de wereld om zeep wou helpen.
Het optreden begon mooi atmosferisch waarbij we Laibach van hun meer avant-gardistische kant te zien kregen, maar meteen bij de clubhit “Tanz mit Laibach” ontplofte de zaal waarbij de loodzware EBM-beats duidelijk maakten dat alle Rammsteins van deze wereld hun mosterd te danken hebben aan dit Sloveens instituut.
Wie Laibach zegt, heeft het natuurlijk over de talrijke covers. Een van de meest indrukwekkende albums van dit kunstenaarscollectief is “Volk” waarbij internationale volksliederen de revue passeren. Gisteren kon het ook niet anders dan het Franse volkslied zijn dat in de Aéronef weerklonk, ook al was het “Amerika” die voor de nodige maatschappijkritiek van de dag zorgde.
Laibach kwam tot tweemaal terug voor een volle zaal die met volle teugen van hun nihilistische boodschap genoot en waarbij het concert afgesloten werd met de culthit “Life is life”, inderdaad de gebalde Teutonische versie van de carnavalskraker die ooit (godbetert) het Zwitserse Opus had gecomponeerd.
We waren misschien niet de gelukkigste wezens op aarde na het verlaten van de zaal maar hoe zwartgallig hun levensvisie ook mag zijn (want neen, humor bestaat niet in de Laibachwereld), indruk maakt het wel.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Aéronef, Lille
Labadoux 2011: zondag 8 mei 2011
FIESTA
Op moederdag kwamen we net op tijd in de pubtent aan om te horen hoe Fiesta de reeds zomerse temperaturen nog enkele graden de hoogte injoeg. Je denkt direct aan sangria ipv Guinness of aan Zuiderse stranden ipv Ierse rotskusten als je deze bende aan het werk hoort. Maar liefst 25 mannen en vrouwen stonden op het podium als haringen in een ton. Het plezier dat ze zelf hebben bij het musiceren sloeg over naar het publiek! Wat ons betreft mogen ze volgend jaar in de concerttent staan, al was het maar omdat ze daar dan meer plaats hebben en misschien zelf eens een danspasje kunnen wagen op hun podium!
KADRIL
Toen Fiesta hun laatste adem hadden uitgeblazen (wat betreft Labadoux dan toch) haastten we ons naar de grote tent waar Kadril net begonnen waren. Zij zijn één van de sterkhouders op gebied van Folk(rock). Met hun tournee dit voorjaar ‘That’s All Folk!’, samen met nieuwe zangeres Karla Verlie waren ze al te gast in diverse zalen in het land. Ook Labadoux mocht vaststellen dat ze lang nog niet aan het einde van hun Latijn zijn.
Eerst kregen we enkele nummers die ooit nog door Patrick Riguelle gezongen werden: “Vogel in de muite” en “Seelands Daal”. Toen volgde een zeer sfeervol nummer uit het Indiaans vertaald. “De stem van de donder, de stem van de sprinkhaan”. Daarbij kwam een soort Indiaanse bodhran prominent aan bod.
Toen kwam gastmuzikant Daithi Rua, een Ierse singer-songwriter een prachtige versie brengen van “The Long Journey Home”, (soundtrack van de gelijknamige film werd ingespeeld door de Chieftains). Een kippenvelmoment voor ondergetekende.
Ze sloten af met “Louise”, maar kwamen op aandringen van het publiek nog met enkele bisnummers, waaronder een “Oud vuil Westvloams liedje” dat we moesten meezingen omdat ze er zelf te beschaamd voor waren... de tekst zullen we hier niet herhalen... Wie er meer van lust kan hen terug zien in onze provincie op 03/09/11 om 22u30 in Wervik op de Celticnight !
TEACHERSBAND
Die Foyer op Labadoux is een mooie kweekvijver voor talent! Ook de Teachersband waren blij met het podium dat ze hier kregen. Leerkrachten van allerlei achtergrond (ook andere van muziek) speelden samen volksmelodieën op een heel assortiment aan instrumenten. Wat ooit begonnen was met een kerstconcert, wordt nu stilaan een voldragen repertoire. Achteraf spraken we met de bezieler, Peter Mergaert, en zijn kritiek voor het festival was zeer lovend. Wij kunnen hem alleen maar bijtreden.
FLIP KOWLIER
De Gentse Izegemnaar (of hebt u liever Izegemse Gentenaar?) speelde in Ingelmunster nagenoeg een thuismatch. Hij begon heel ernstig op de melodica en oude akoestische gitaar, een instrument dat duidelijk al een heel leven achter de rug had. Na enkele nummers sloeg de vlam in de pan en begon hij aan een reeks hits in het bekende reggae-ritme: “Bistje” zat in zijn hoofd en wie er in nog het “Zwembad” zat, kreeg het zeker koud want de temperaturen op die avond waren al serieus aan het dalen.
De kort, gebalde West-Vlaamse uitdrukkingen worden door de rapper-zonder-dreadlocks in catchy melodieën gegoten: “’t Zweet van ne leegaard zit gauwe g’reed”. “Mo ba nin” zong de hele zaal uit volle borst mee. En hier moesten er geen refreintjes in het Engels of het Gaelic voorbereid worden. Zo gaat dat als je voor eigen volk speelt.
Hij eindigde solo met “In de fik” en “Min moaten”. Daarvan waren er veel die hij niet bij naam kende!
De grote concerttent mocht voor dit jaar afgebroken nadat Flip zijn fans naar huis stuurde met nog drie bisnummers: “Donderdagnacht”, “El mundo kapotto” en “Smetvrjis”. Hopelijk had de opkuisploeg geen smetvrees...
Ochestre International du VETEX
Eigenlijk hadden we al zo’n band gezien, enkele uren geleden. Toch kregen de Fransen en Belgen van de Vetex hun publiek aan het dansen. Een sterke afsluiter van een mooi festival die waarschijnlijk nog uren kon doorgaan. Wij hebben het niet gecheckt hoe lang... Moe maar tevreden reden we de ondergaande zon tegemoet.
Benieuwd wat Labadoux volgend jaar zal brengen...
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
Bart Peeters is van alle markten thuis en beschikt over een grenzeloze creativiteit. De dolle vijftiger onderscheidt zich als tv presentator, acteur, entertainer en zanger/multi-instrumentalist.
Qua muziek ruilde hij Engelstalig werk voor het Nederlands. Hij is toe aan de vierde cd in de reeks, na vorige veroveringstochten ‘Hemel in het Klad’ en ‘Slimmer dan de zanger’. ‘De Ideale Man’ herhaalt het doodleuk. Bart Peeters heeft een sterk charme offensief en reputatie als Vlaamse zanger opgebouwd!
Een prachtige locatie, een immens Concertgebouw, een zwoele en uitzonderlijke lenteavond, Moederdag en …een concert van Bart Peeters. Meer moet het niet zijn om als ‘Ideale Partner’ een ‘Ideale Man’ te zijn … Een ‘Ideaal Avondtje uit’ dus .
Samen met z’n lievelingsmuzikanten heeft hij een ‘ideale’ muzikale formule klaargestoomd, een subtiele mix van pop, folk, kleinkunst en chanson, waarin een vleugje jazz, funk, afro, tango en hiphop te horen zijn, in een uitgebreid instrumentarium van gitaar, accordeon, viool, klokkenspel, derboeké (variant op de djembé ) en allerhande tierlantijntjes.
Bart bewijst een wereldburger te zijn. Een snuifje reggae horen we op " Lag ik maar in de bovenste la" en "Heist-aan-Zee", Arabische ritmes in "Het menselijk brein" en een africa gevoel in "Matongé". Het wordt met veel overtuiging en ambiance gebracht.
Hij schuwt het coveraanbod niet: een nummer van Alicia Keys, "Rhythm Stick" van Ian Dury (zijn all-time favoriet) en "Denk je soms nog aan mij ", een song van Bob Dylan, erg emotioneel, pakkend en eenvoudig vertolkt.
Een surplus waren de bindteksten, humoristisch en melancholisch, waardoor het publiek wat kon verademen. Ongelofelijk tot wat hij als cabaretier en muzikant allemaal in staat is …
Percussionist Abdellach Marrakchi kreeg ruimte en kon een nummertje uitvoeren, als toegevoegde waarde op de ambiance.
Peeters kent als geen ander de klappen van de zweep … Hij is in luttele tijd één van de ‘hotte’ Nederlandstalige artiesten geworden. Peeters & Band boden kwaliteit met een rits goede, afwisselende songs en onderhielden een nauwe band met het publiek. Wat legt deze ‘ideale man’ de lat toch hoog …
Een geslaagd optreden en een daverend enthousiast publiek, zo zie je maar …
Organisatie: Concertevents
Nederlands 
Français 
