De Belgische bands Cut Here en Furious hadden hun set al afgewerkt toen we vorige vrijdag door weer en wind rond 21h00 toch nog Antwerpen bereikt hadden op een stormachtige herfstavond. Bij navraag bleken beide bands niet onverdienstelijk. Aan de plakkerige biervloer in de Trix Bar te voelen, waren er al menige liters bier gevloeid tijdens het eerste uur van deze uitverkochte affiche.

Blunt Force Trauma uit Austin, Texas (USA) draaien al 10 jaar mee in het circuit en hebben sinds 2007 niemand minder dan ex-D.R.I. crossover drummer Felix Griffin in hun gelederen. En dat was eraan te horen. Eén brok energie op het podium met zanger Bobby Fuentes en gitarist Slaytoven (de oprichters van BFT) in een leidinggevende rol. De nieuwe bassist Craig Holloway die BFT vervoegde in december 2009, was ook verantwoordelijk voor de brutale cover art van hun laatst uitgebracht muzikaal wapenfeit ‘Hatred for the State’. Straight forward hardcore-metal die deed denken aan de hoogdagen van Sheer Terror. “Modes of Control”, “Revolution” en titelsong “Hatred for the State” werden keihard in het publiek gespuwd. Fuentes kreeg er dorst van en maakte een deal met het publiek: diegene die hem als eerste op een biertje trakteerde kreeg er in ieder geval 2 terug. Dit zorgde voor hilarische taferelen tijdens het daaropvolgende nummer. Van alle kanten werd er bier aangevoerd en op een bepaald moment stonden er zeker 10 pinten voor de zanger zijn voeten. Hij kon een big smile niet onderdrukken, maar kon niet direct repliceren daar hij het te druk had met zijn hate-lyrics. Na de song werd iedereen die hem een biertje aanbood uitgebreid bedankt. Na 30 minuten was het optreden, dat het publiek zéér wist te appreciëren, al terug afgelopen en werd het podium vrijgemaakt voor de volgende band op de affiche.

Na ook nog eens de vloer van de moshpit voor de zoveelste maal gedweild te hebben (een plakkerige bierlaag was de boosdoener van de avond) was het de beurt aan de zweden van AC4 en die gingen al direct los van bij de opener ‘Fuck the pigs’ een ode (J) aan de politie aller landen. Zanger Dennis Lyxzén sprong als een gek heen en weer om dan tijdens het refrein zijn middelvinger aan elke hoek van de zaal te tonen.
De met hanenkam getooide gitarist Karl Backman ramde zijn gitaar alsof hij er nog een eitje mee te pellen had. De kale bassist David Sandström was gehuld in een blauwe overal (cf. Munky van KoЯn) en plukte aan de bassnaren alsof hij in een overdrive modus zat. Drummer Jens Nordén deed denken aan Jack Black van Tenacious D. (zelfde haarsnit maar iets minder in omvang). Hij hield het na het tweede nummer echter al voor bekeken, duwde de helft van zijn drumstel weg en liep het podium af richting kleedkamer.
Daar stonden ze dan, de andere leden van de band, flabbergasted door deze hevige reactie van hun drummer. Maar het kwam toch nog goed en de woede van Nordén kwam alleen maar ten goede aan het verdere verloop van de set. Nog meer agressie was het gevolg in de daaropvolgende nummers "Let's Go To War", "This Is It" and "It's Over In A Second". Lyxzén vroeg daarna aan het publiek in het Engels wat het Vlaamse woord voor “No” was. Toen bleek dat “nee” ook hetzelfde werd uitgesproken in het Zweeds, nl. nej of neej kon de zanger zijn geluk niet op! Hij vond dit namelijk één van de mooiste woorden die er bestonden. Daarop werd het gelijknamige nummer ingezet en in een moordend tempo afgewerkt.
Na een halfuur kwam er ook aan dit energieke optreden een einde. Gezien en goedgekeurd. Het was tijd om het podium te ontruimen voor de hoofdact van de avond.

Wehrmacht - Fast As A Shark Attack- European Tour -
Het was natuurlijk voor het in 1985 (!) opgerichte Wehrmacht, gelegerd in Portland, Oregon in de VS, dat het overgrote deel van het talrijk opgekomen publiek was afgezakt naar Antwerpen. En dat het een grensoverschrijdend publiek was, konden we al opmerken aan de vele Nederlandse en Franse nummerplaten op de parking langs de Trix.
Voor de duidelijkheid: in tegenstelling tot wat de naam van de groep zou kunnen doen vermoeden, hebben de heren van Wehrmacht niets te maken met uiterst rechts en aanverwante sympathieën! Het werd hun eerste gig op het Europese vasteland na 20 jaar afwezigheid en dit in de originele bezetting, zijnde: Mezzi 'Tito' Matos – Vocals, Marco 'Sharko' Zorich – Guitar, John Duffy – Guitar, Shann Mortimer – Bass en Brian Lehfeldt – Drums.
Met hun combinatie van trash/speedcore/crossover/speedmetal en hardcore punk zijn ze dé grondleggers van dit melting-pot genre. Voor elk wat wils! Komt daar nog bij dat ze een leeftijdscategorie aanspreken van 15 tot 45 jaar (T-shirts rond zowel jonge als iets oudere lijven konden dit alleen maar bevestigen).
Klokslag 23h00 zette gitarist Zorich de overbekende tune van de thriller ‘Jaws’ in en kwamen de andere bandleden onder luid applaus het podium opgelopen om direct de klassieker “Shark Attack” uit de boxen te laten schallen.
Wat volgde was een gevarieerde set waar het publiek wel pap van lustte. Er werd gretig geput uit de enige twee (2) albums die ze ooit uitbrachten. De anthems “Drink beer Be free”, “You broke my heart (so I broke your face)” en “Biermacht” uit het gelijknamige album van 1988 werden luidkeels meegezongen.
De moshpit stond constant in rep en roer en op de eerste rij stonden langharige fans van het eerste uur hun kapsel in de monitors te headbangen. De eerste crowdsurfers werden gesignaleerd en de pret kon niet op. Zowel bij het publiek als bij de leden van de band niets dan lachende gezichten: wat Matos de woorden “we feel like we’re still 18 after all these years” ontlokte.
Uit hun debuut album ‘Shark Attack’ van 1987 speelden de ‘oude jongeren’ de klassiekers “United Shoebrothers”, “Jabberjaw”  en “Barrage of Skankers” met dezelfde gretigheid als in de begindagen. Dit werkte aanstekelijk op de talrijke fans die dan ook geen moment verloren lieten gaan om zich volledig uit te leven in de vorm van het maken van circle pits, het onveilig maken van de moshpit en het van het podium afspringen om crowdsurfend ergens tussen de hevig headbangende menigte te belanden. De fans van het eerste uur werden slechts 45’ verwend.
Uitsmijter werd “Everb” uit de “Biermacht” album. Toen hield Wehrmacht het voor bekeken en ondanks de honger naar meer verkozen de pioneers van het genre zich in de kleedkamer tegoed te doen aan meerdere alcoholische dranken. Jammer, want het publiek bleef zo op zijn honger naar meer zitten.

We kunnen besluiten dat Wehrmacht na meer dan 20 jaar hun klassiekers nog altijd fris van de lever brengen en dit goedgemutst en met de nodige zin voor humor! Ondanks hun leeftijd gingen ze tekeer als een bende jonge wolven die voor het eerst werden losgelaten in een weide vol met schapen. Een schitterend concert dat in het geheugen gegroefd zal blijven. Leve Wehrmacht!

Setlist Wehrmacht:
[1] Shark Attack [2] You broke my heart (So I broke your face) [3] Drink beer, be free [4] The Wehrmacht [5] Drink Jack [6] Gore flix [7] Napalm shower [8] Barrage of skankers [9] Balance of opinion [10] Radical neck dissection [11] Jabberjaw [12] United shoebrothers [13] Biermacht // [14] Fast as a shark [15] Night of pain [16] Everb

Organisatie: Trix, Antwerpen (ism Heartbreaktunes)

Kele Okereke, spil van het populaire Britse Bloc Party, heeft de band even op non-actief geplaatst en leeft zich wat meer uit op rockmusic met elektronische ritmes, grooves en vibes. Het zag er aan te komen na de cd ‘Intimacy’, want hun postpunk, doorspekt van funk en ‘80s wave, omarden ze van een harder industrieel geluid en elektronica loops. Kele werd begeleid met een live drummer en twee toetsenisten/knoppendraaiers (waaronder een erg bevallige, jonge, hyperkinetische dame). De single “Flux” leidde het in 2008 al in, en op dezelfde leest is het solo album gebaseerd.

Kele stoeit met elektro, techno, trance, drum’n’bass, tribalritmes en pop. Hij beleefde er alvast muzikaal plezier aan, grapte er maar op los, kon inspelen op het (jonge) publiek en heeft met “Tenderoni” en “Rise” twee hits op zak. Opvallend weinig volk opgedaagd, die de benen konden strekken op de clubsound. Het bedierf de pret niet, want we beleefden een klein uurtje lang een fijne avond, die een evenwicht bracht tussen de electroclash van de soloplaat, met een knipoog aan het materiaal van LCD Soundsystem, enkele Bloc Party afleggertjes en een BP medley.
Full Metal Jackets “Drill instructor” leidde de partycocktail in en meteen kregen we een salvo electrobeats om de oren van “Walk tall”. Even energiek en bruisend klonk “On the lam”, pompende, hitsende beats en opzwepende drums, waarvan de heldere vocals van Kele sterk doorkwamen en overtuigden. De flashlights sierden het concept. “Everything you want” en “Unholy thoughts” (gebaseerd op één van de vele boeken die Kele las!) klonken broeierig, hadden een leuke groovende basstune en intrigeerden door pianoloops. Hier omarde Kele ook even een gitaar; de songs gingen wat meer richting Bloc Party en die BP pijler is niet weg te denken in het geluid. Een medley volgde, “Blue light”, “The prayer” en “One more time”, die in elkaar vloeiden. Op het einde van de set durfde Kele met z’n begeleiding exploderen met stevige electroversies van “This modern love” en “Flux”. Tja, dat hij nog een groep als BP heeft, was wel duidelijk.
Natuurlijk steeg de temperatuur op de singles “Tenderoni” en “Rise” … de krachtige, dynamische ritmes en beats kregen door de xylopartijen warmte en kleur; ook “Yesterday’s gone” en “All the things I could have” beantwoorden het best aan het laatste materiaal van Kele’s eigen band door een intens spannende rockopbouw en de elektronica speldenprikjes.

Op plaat klinkt het concept wat gematigder en sfeervoller, live koos Kele met z’n begeleiding voor bruisende energie, amusement en ambiance. Leuk allemaal wat hij bracht zonder dipjes en verveling. Op die manier is Kele een soloproject zoals het hoort …

De van Londen naar Berlijn verhuisde ‘jonge’ Mama was de support. Zij probeerde leven in de brouwerij te steken. Enkel op het podium te zien met een laptop en een aan Macy Gray ontleende stem, zorgde voor een portie bezwerende elektronische soulpop, die misschien niet indrukwekkend was, maar een aangenaam opkikkertje en opwarmer was …

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing