Wauw, wat een start van het nieuwe jaar. Toeval of niet, maar samen met de nieuwe Ayreon release ligt ook de nieuwe schijf van Tobias Sammeth's Avantasia bij de platenboer. Beide projecten laten de betere rockzangers aanrukken, de meeste zijn trouwens op beide albums te horen. Is de nieuwe Ayreon schijf een bijzonder moeilijke brok om te verteren, deze 'The Scarecrow' is lichtere (lees toegankelijkere) kost.
'The Scarecrow' is de opvolger van de schitterende 'The Metal Opera' albums uit 2001 & 2002. Met de EP 'Lost In Space' van vorig jaar kondigde Tobias al een derde Avantasia album aan. Toch is dit album totaal anders dan de eerste twee Avantasia platen. Ditmaal werd gekozen voor een bredere sound. Zo horen we invloeden uit de traditionele classic rock, heavy rock en symfonische rock. Zelfs Keltische invloeden verruimen de magistrale sound op 'The Scarecrow'. Het is dus veel meer dan enkele een power-metal plaat! Onze Edguy zanger Tobbias beschikt zelf over een sterke stem maar daarnaast liet hij zich ook omringen door o.a. Jorn Lande, Bob Catley, Roy Khan, Michael Kiske en Oliver Hartmann. De meest opvallende naam is echter die van Alice Cooper, die het sterke "The Toy Master" weet om te toveren tot een waar pareltje. Naast deze klassenzangers werd Tobias bijgestaan op gitaar door Sascha Paeth (Luca Turilli), Rudolf Schenker (Scorpions) en Kai Hansen. Eric Singer, die we kennen van o.a. zijn werk bij Alice Cooper zit achter de drumkit. Het strakke, heavy "Twisted Mind" opent sterk waarna we met de titeltrack een uitgesponnen (elf minuten), zeer gevarieerde song voorgeschoteld krijgen, overgoten met een Keltisch sausje. "Shelter From The Rain", is op het lijf geschreven van ex-Helloween zanger Michael Kiske. Snelle riffs en een sterk refrein doen hier erg aan Helloween denken. "What kind Of Love" is dan weer een pure popsong met soundtrack allures, prachtig gezongen door Amanda Somerville. Andere hoogtepunten zijn "The Toy Master" (de perfecte Alice Cooper song!) en afsluiter "Lost In Space".
Deze 'The Scarecrow' is een sterk gevarieerde plaat (en bovendien voorzien van een glasheldere productie) vol sterke melodieën, mooie arrangementen en beklijvende refreinen. Mister Sammeth is een sterke songwriter en bewijst met deze derde Metal Opera schijf tot de absolute top in het genre te behoren!

Milow's debuutalbum 'The Bigger Picture' uit 2006 werd onlangs overladen met prijzen. De Leuvense singer-songwriter ging begin februari lopen met drie MIA's (Music Industry Awards). Vooral de single: "You Don't Know" bleek zowel voor het Afrekening publiek van Studio Brussel alsook voor luisteraars van Radio 1 en Radio Donna een erg genietbaar plaatje. Zowat op alle radiostations kreeg Milow dus heel wat airplay (ook bij onze Noorderburen), wat resulteerde in een gouden debuutplaat. Buiten de single vond ik 'The Bigger Picture' nochtans niet zo'n baanbrekende plaat. Het album klonk niet bijster origineel en de man begaf zich toch wel erg dicht in het vaarwater van die andere Belgische singer-songwriter Tom Helsen.
Na het forse succes van het debuut is er nu de tweede plaat van Jonathan Vandenbroeck: 'Coming Of Age'. Het up-tempo nummer "Dreamers And Renegades" werd als eerste single gelanceerd maar werd in Vlaanderen niet echt een hit. 'Coming Of Age' klinkt toch iets anders dan zijn voorganger. Hoewel het album nog steeds steevast kiest voor pure melancholie is er af en toe toch ook een vrolijke noot te horen. Opener "Canada" is bijzonder grappig, al doet Milow hier toch een beetje aan zelfoverschatting. Leuk, maar bovenal een sterke song. Nog meer dan de moeite waard zijn de songs die echt een verhaal vertellen, "Stephanie" (waarin Milow zingt over de moord op Stephanie De Mulder) en vooral "Herald Of Free Enterprise (ja…over de ramp!!) zijn ware pareltjes!
Een meerwaarde op de plaat is zeker de samenwerking met de Britse zangeres Nina Babet. Hun samenzang is bij momenten erg ontroerend. De eenvoudige songs krijgen ditmaal een iets breder arrangement waardoor de plaat aan maturiteit wint. Dit tweede album kan als bevestiging tellen maar toch had ik het net iets avontuurlijk gewild. Voor liefhebbers van grootheden zoals Neil Young, Bruce Springsteen, Damien Rice…maar ook Tom Helsen en Racoon is dit album een hebbedingetje.

Voor wie een beetje de muziekgeschiedenis onder de knie heeft zal Sheryl Crow zeker geen onbekende zijn. Haar debuutalbum uit 1993 'Tuesday Night Music Club' ging in de jaren negentig meer dan 8 miljoen keer over de toonbank. Crow kreeg er in 1995 ook drie Grammy Awards voor. De successingles: "Leaving Las Vegas", "Run Baby Run" en vooral "All I Wanna Do" zijn vrijwel door iedereen gekend.
'Wildflower' uit 2005 was haar laatste wapenfeit en klonk doorgaans wat flauw. Verder kwam Crow vooral in het nieuws toen de breuk met wielergod Lance Armstrong een feit was. Nog in 2006 kreeg Crow borstkanker om maar te zeggen dat La Crow een erg donkere tijd doormaakte.
Maar nu is Sheryl Suzanne Crow helemaal terug met haar zesde studioalbum 'Detours'. Deze Amerikaanse Blues Rock zangeres, gitariste, bassiste, pianiste en songwriter laat op haar nieuwe plaat een bevrijdend geluid horen. Het album werd opgenomen in Crow's studio te Nashville . De eerste single en tweede song uit het album “Shine Over Babylon” is typisch Crow en snijdt meteen een heikel maatschappelijke vraagstuk aan.
Globalisering, wereldvrede, klimaatopwarming zijn de thema's op dit album maar verder haalt Crow ook inspiratie uit persoonlijke ervaringen: “Diamond Ring” (verbroken relatie), “Make It Go Away (Radiation Song)” (het gevecht tegen de kanker) en “Lullaby For Wyatt” (over de adoptie van haar zoontje Wyatt) zijn enkele van haar intiemste songs.
Mooie popsongs, af en toe een beetje rockend, wat folk, wat country….kortom een zeer gevarieerde mooie luisterplaat met bijzonder snijdende teksten. Bovendien geproduceerd door Bill Botrell (die ook tekende voor de productie van haar eerste album 'Tuesday Night Music Club') die de sfeer van haar gouden debuut in deze 'Detours' weet te importeren. Klasse album!

Al 35 jaar doen de Nits gewoon hun eigen ding. 'Doing The Dishes' is de 19de plaat en de opvolger voor 'Les Nuits' uit 2005. 'Les Nuits' was een lekker ingetogen en melancholische plaat.
Al vanaf de opener "No Man's Land" hoor je dat dit album een totaal andere richting uit gaat. 'Doing The Dishes' is een album vol vrolijke, happy deuntjes. Zoals altijd brengt de band hun eigenzinnig pop/rock met oog voor veel detail. Kleine details die dikwijls tot uiting komen door het kiezen van een niet voor de hand liggende klankkleur of een wat moeilijker in het oorliggende melodie.
'Doing The Dishes' wordt vooral gekenmerkt door een grote diversiteit. De band flirt zowel met folk, country ("In Dutch Fields") tot garagerock ("Moon Dog"). Persoonlijk ben ik een grote fan van de meer droefgeestige sound van deze sympathieke Hollanders maar van dit overwegende up-tempo album kan je alleen maar vrolijk worden. Moeite heb ik dan weer met enkele opvullertjes zoals "I'm A Fly"…leuk maar totaal overbodig.
Het Nederlandse power-trio Hofstede-Stips-Cloet is met deze nieuwe schijf weer helemaal terug! Stamp meteen die vaatwasser buiten want voortaan is het genieten om weer de vaat met de hand te doen….zeker met 'Doing The Dishes' als begeleidingsplaat.
Voor wie het album digitaal wil aankopen krijg je via Itunes 3 extra songs, maar dan mis je wel het prachtige artwork die het album siert.

Mister ‘Ayreon’ Arjen Anthony Lucassen heeft sinds zijn vertrek bij Stream Of Passion gewerkt aan een opvolger voor het alom geprezen ‘The Human Equation’ uit 2004. Ook nu zijn de meeste kritieken super lovend al ben ik zelf iets minder enthousiast over de nieuwe Ayreon dubbelaar. Opnieuw is uit het meesterbrein van Lucassen een ingewikkeld verhaal ontsproten. Neem nu de titel ‘01011001’. Deze binaire reeks staat decimaal gelijk aan 89, 89 is de ASCII code voor de letter ‘Y’. Volgt U nog?
De plaat brengt dan ook het verhaal over de planeet ‘Y’ en is dus terug een Sci-Fi / Fantasy project. Muzikaal laat Lucassen zich weer omringen door een indrukwekkende cast van gastmuzikanten. Tomas Bodin (Flower Kings), Steve Lee (Gotthard), Bob Catley (Magnum), Derik Sherinian (ex-Dream Theater), Simone Simons (Epica) & Jorn Lande zijn slechts enkele namen die de Ayreon traditie hoog houden.
Opnieuw is het album een mix van progressieve rock, heavy rock, folkrock, melodic rock en spacy- electro soundscapes.  Het album maakt met “Age Of Shadows” een bijzonder sterke start maar helaas kan men dit hoge niveau niet aanhouden. Hoewel er zeer sterk wordt gemusiceerd op ‘01011001’ zijn er op de plaat ook teveel middelmatige stukken. “Comatose”, met Jorn Lande in de hoofdrol, is een zeldzaam hoogtepunt.
Ik kan gerust concluderen dat dit album niet echt vernieuwend klinkt en dat Lucassen in het verleden met Ayreon al sterker materiaal heeft uitbracht. Toch is het mijn overtuiging dat ook deze ‘01011001’ een groeiplaat zal worden en pas na vele luistersessies zijn kwaliteit ten volle zal prijsgeven. De productie van het album is subliem en ook de afwerking (het album verscheen in drie verschillende versies) is zoals altijd top!

Het Finse Leverage bracht net op Frontiers Records zijn tweede album uit. Het debuut ‘Tides’ uit 2006 was een erg leuke, melodische rockplaat. Ook deze nieuwe ‘Blind Fire’ haalt datzelfde hoge niveau en zal fans van ‘Masterplan powermetal’ zeker aanspreken.
‘Blind Fire’ klinkt iets progressiever en is iets heavier dan zijn voorganger maar de songs blijven zeer melodieus, meezingbaar en zeer pakkend. Zanger Pekka Heino, die we kennen als frontman van Brother Firetribe, heeft een erg warme, mooie en volle stem. Geflankeerd door twee gitaristen zet de band een totaalgeluid neer om U tegen te zeggen. Verrijkt door ondersteunende keyboardlaagjes creëert de band een sound die zowel metal maar ook zeker melodic rock fans zal aanspreken.
Het is dan ook bijzonder moeilijk om echte hoogtepunten aan te wijzen. Het album staat immers vol sterke songs met catchy melodieën, waanzinnige gitaarsolo’s en vocale hoogstandjes. De productie deed de band zelf en ook daar is weinig op aan te merken.
Voor wie gek is van ‘Blind Fire’ en voorganger ‘Tides’ nog niet in huis heeft, bracht Frontiers Records net hun debuut opnieuw uit, aangevuld met enkele Japanse bonustracks. Voor echte melodieuze power-metal moeten we tegenwoordig naar Finland afreizen!

Mag ik even aan U voorstellen: Syb Van Der Ploeg. Waarschijnlijk zegt deze naam U niets. Nochtans is Syb bij onze Noorderburen een van de belangrijkste figuren uit de (Nederlandse) muziekscène van de afgelopen vijftien jaar.
Als charismatische zanger van de Nederpop band De Kast behaalde hij in eigen land immense successen. Met De Kast was Syb slechts tweemaal in België te zien. Eenmaal in Gent en eenmaal op Marktrock in Leuven. Toen hij in 2002 volledig opgebrand De Kast opdoekte richtte de man een nieuwe Engelstalige melodieuze rockband op, met name Spanner.
Spanner kende vooral succes in Duitsland terwijl de band in eigen land nooit de erkenning kreeg die het verdiende.
Daarna waagde Syb ook de overstap tot het musicalgenre en was hij een graag geziene gast bij belangrijke tv-shows. Sinds kort is De Kast zeer sporadisch terug live te zien.

In 2008 wil Syb vooral zijn solocarrière uit de grond stampen. Begin maart brengt de man zijn eerste Nederlandstalige soloalbum uit ‘Heilig Vuur’. Een plaat die ook in het Fries zal verschijnen. Ondertussen staat de man in de belangrijkste theaters van Nederland met zijn show ‘Alles Uit De Kast en meer’. Een duidelijke knipoog naar de titel van het eerste De Kast album uit 1992. Al lag de nadruk in Middelburg vooral op ‘en meer’, want er werden erg weinig nummers van De Kast gebracht. Wel kregen we een schitterende bloemlezing uit de carrière van deze zeer gedreven, getalenteerde muzikant.

Om Syb live te zien reden we dus naar de Stadsschouwburg te Middelburg. Een middelgroot theater dat tot mijn verwondering niet helemaal vol zat. Na een bombastische intro werd er rustig geopend met “De Tijd Staat Even Stil”. Meteen was het duidelijk dat dit een erg mooie avond zou gaan worden. Onmiddellijk speelde Syb’s begeleidingsband zich in de kijker. In die band zit o.a. Jeff Zwart (gitarist van Spanner), drummer en vriend Nico Outhuijse (Spanner/De Kast) en aanstormend talent Elske DeWall. Een sterke, melodieuze gitaarsolo van gitarist Jeff Zwart deed het niveau van de openingssong sterk stijgen. Nog uit het zijn geplande solo-cd kwam het prachtige “Oogverblindend”.
Waarna Syb & band enkele songs uit het Spanner hoofdstuk brachten. “Invisible” en vooral “Unbreakable” waren sterke avontuurlijke songs die mij overtuigden om op zoek te gaan naar de twee uitgebrachte Spanner albums. Met “Celestial Science” kregen we een stuk uit de Kayak rockopera ‘Nostradamus – The Fate of Man’, waar ook Syb aan meewerkte.
Een zucht van opluchting ging door de zaal toen Syb “In De Wolken” aankondigde. Inderdaad, een hele mooie van De Kast in een fragiel, akoestisch jasje….(er werd zelfs heel voorzichtig meegezongen!) Daarna terug naar zijn soloalbum met de titeltrack en het dramatische “Tussen Land En Sterren”, een song die Syb een tijd terug opnam ten voordele van de crisis in Darfur. Voor de pauze werd afgesloten met twee covers: “New York Minute” van Don Henley (een echt kippenvelmoment) en Fleedwood Mac’s “Go Your Own Way”, songs die refereerden naar de Motel Westcoast theatertournee.
In deel twee na de pauze lag de nadruk nog steeds op ‘Heilig Vuur’. Ook pareltjes van De Kast zoals “Gouden Bergen” en het fenomenale ‘Woorden Zonder Woorden” werden in een erg mooi arrangement op ons losgelaten. Een song werd ook in het Fries gebracht: “Wind In De Zeilen”, Syb’s ode aan zijn pa. Dramatiek en passie kregen we tijdens twee songs uit de Rembrandt musical. Vooral “Meisje Aan Het Vensterraam”, een duet met multi-instrumentaliste Elske DeWall was erg indrukwekkend. Elske, het best bewaarde geheim uit Friesland, kreeg nadien haar solospot en mocht ook een hoofdrol spelen in de U2 cover “One”. Met de huidige single “Als Ik Jou Zie” nam Syb na ruim twee uur afscheid van het publiek. Een staande ovatie zorgde ervoor dat de band nog eens terugkwam om de allergrootse van De Kast te spelen. Nee, niet “Raak”, zoals in de zaal werd geroepen, maar wel “In Nije Dei”. Deze Friese song was immers de allergrootste hit voor De Kast. Zelfs tot in Zeeland werd woord voor woord keurig meegezongen. Het slotstuk van de avond was het lange (we werden vriendelijk verzocht om terug te gaan zitten) “Achtbaan”. Een wervelende song vol bombast en tempowisselingen. De song deed me wat denken aan Queen, maar vooral aan Robby Valentine.

Na het optreden kregen de fans de mogelijkheid om Syb & band te ontmoeten. Alles verliep erg spontaan en met veel wederzijds respect. Ook wij hadden een leuk gesprekje met deze sympathieke Fries. Syb was enorm verrast met de Belgische delegatie in Middelburg en grapte dat hij eindelijk was doorgebroken in België. Dat laatste wensen wij hem van harte toe zodat het ‘Heilig Vuur’ ook hier in België krachtig mag branden.
Setlist: *De Tijd Staat Even Stil *Oogverblindend *Unbreakable *Invisible *Voor Dat Ooit *Celestial Science *In De Wolken *Hart Van Mijn Gevoel *Heilig Vuur *Tussen Land En Sterren *New York Minute *Go Your Own Way
--------------------------
*Ik Wil Erbij Zijn *Alles Wat Ik Doe *Gouden Bergen *Wind In De Zeilen *Ik Vlucht In Haar Lijf *Meisje Aan Het Vensterraam *One *Woorden Zonder Woorden *Zo Gaat Het Leven Aan Je Voorbij *Als Ik Jou Zie
---------------------------
*In Nije Dei *Achtbaan

‘13th Star’ (special edition) verscheen reeds in het najaar van 2007 maar was toen enkel te verkrijgen via de website of bij live 'gigs' van onze Jester. Mooi artwork (zoals steeds naar de hand van meester Mark Wilkinson ) en een extra DVD met ‘The Making Of 13th Star’ werden toen als extra troef uit de kast gehaald om het album reeds voor een officiële release in de reguliere cd stores tot bij de diehard fans te brengen. Die officiële release is nu een feit en dus ligt ‘13th Star’ (zonder bonus DVD) nu ook bij je platenboer om de hoek.
Terwijl Marillion vorig jaar met 'Somewhere Else' een matige plaat uitbracht is de nieuweling van Fish een excellent album. Geen pure progrock maar wel een mix van prog, heavy-rock, sympho en folk. De relatiebreuk met Mostly Autumn's Heather Findlay hebben de man geïnspireerd om sterke en zoals steeds poëtische songs te schrijven. Bassist Steve Vantsis hielp Fish (en dit voor het eerst) bij het schrijven van de meeste songs en dat is duidelijk te horen aan enkele songs die gebaseerd zijn op een stevig basriff. Sommige songs zoals opener "Circle Line", "Square Go", "Manchmal" en "Dark Star" zijn vrij stevige heavy-rocksongs. Gelukkig zijn er ook wat rustpunten op '13th Star' zoals "Miles De Besos", "Zoe 25" en het sterk op "Sugar Mice" gelijkende "13th Star".
Vocaal zet Fish een bijzonder knappe prestatie neer. De man weet ondertussen perfect om te gaan met de vocale beperkingen die de tand des tijds hem heeft opgelegd.
Woede, pijn en spijt hebben Fish er toe gebracht om een van zijn allerbeste soloalbums te maken en eerlijk gezegd we hadden dit niet meer verwacht. ‘13th Star’ is alvast een stuk sterker en evenwichtiger dan ‘Fields Of Crows’ uit 2004!

REO Speedwagon is back en hoe! Live waren ze dit jaar te zien op het Classic rock festival ‘Schwung’ en speelden daar de meeste bands naar huis. Het was een schitterend optreden met tal van REO klassiekers maar ook enkele nieuwe songs uit dit nieuwe album ‘Find Your Own Way Home’.
De band is sinds 1967 actief en kende hun grootste successen in de jaren tachtig. Deze band vond de term ‘powerballad’ uit en velen onder U zullen ongetwijfeld vrouwelijk schoon ontmoet hebben op de tonen van de monsterpakkerd “Keep On Lovin’ You”. Om maar aan te geven dat deze band toch wel enige betekenis heeft in de muziekgeschiedenis. Eind 1988 stond de band echter op splitten. Vooral het vertrek van gitarist Gary Richrath baarde de band zorgen. Het rechtstreekse gevolg van Richrath’s vertrek was dat men niet meer in staat bleek te zijn om een deftige song bij elkaar te schrijven. Dit resulteerde in enkele vrij matige albums. “Building The Bridge” uit 1996 was het laatste studioalbum van de band, maar de plaat flopte volledig. Nadien werden we wel nog regelmatig opgevrolijkt door enkele live opnames en enkele aardige, doch overbodige compilaties.
Tot er dit jaar dus nieuw werk verscheen onder de titel ‘Find your Own Way Home’. Of dit album goed is vraagt u zich ongetwijfeld af? Wel het is een beetje een dubbeltje op zijn kant. Laat ons zeggen dat drie vierden van het album ons aangenaam wist te verrassen. Het album kan absoluut niet tippen aan een plaat zoals ‘Hi-Infidelity’ maar daarnaast kan ik alle REO fans wel vertellen dat de plaat vrij lekker rockt. Het typische stemgeluid van Kevin Cronin (die de meeste songs componeerde) blijft ook anno 2007 stevig overeind staan en heeft de band met bassist Bruce Hall (“Born To Love You”) een extra sterke Classic rockstem in huis. De betere songs zijn “Smilin’ In The End” (lekkere gitaarrock), “Find Your Own Way Home” (80’s REO feel), “I Needed To Fall” (powerballade) en “Dangerous Combination” (county-rock - medegeschreven door Jim Peterik). In het tweede deel van het album zakt het hoge startniveau wat weg, maar ook dan blijft de plaat boeien.
We zijn dan ook erg blij met de terugkeer van onze goede vrienden uit Illinois. Toch kun je deze terugkeer (na elf jaar) niet bijzonder productief noemen want ‘Find Your Own Way Home’ telt slechts tien nieuwe songs.

Een vervolg op het schitterende ‘The Battle’ uit 2005 had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht. Het debuut van de samenwerking tussen Russell Allen (Symphony X) en Jorn Lande (ex-Masterplan) scoorde toen erg goed in onze jaarlijstjes.
‘The Revenge’, de opvolger, ontstond opnieuw uit het meesterbrein van songschrijver en gitarist Magnus Karlsson. Zowel Allen als Lande waren onmiddellijk bereid om de ideeën van Karlsson in realiteit om te zetten. Het resultaat is opnieuw een erg sterke melodieuze power metalplaat. Wie ‘The Battle’ leuk vond zal ook aan deze nieuwe schijf erg veel plezier beleven. Qua sound is er niet erg veel veranderd. Hoewel het verrassingsaspect verdwenen is slagen de heren er toch terug in om ons gedurende twaalf songs mee te voeren in hun gepassioneerde metal escapades vol stevige gitaarriffs, mooie pianolijnen en vocale powertrips. Qua songwriting waren de songs op het debuut net iets sterker. De songs op ‘The Revenge’ zijn soms wat gecompliceerder en vragen wat meer luistermomenten. Persoonlijk verkies ik het stemgeluid van Lande boven dat van Allen. In de monsterballade ”Master Of Sorrow” laat Jorn nog eens horen dat hij tot de beste rockzangers van het ogenblik behoort. Echt interessant zijn de duetten die de heren aangaan. Deze duels zijn regelrechte vocale metal gevechten. Zo is de titeltrack “The Revenge” één van de vele hoogtepunten van het album. De plaat werd afgewerkt door mixwonder Dennis Ward, waardoor het eindresultaat qua sound de perfectie weet te benaderen. Een van de betere Frontiers releases van het jaar!