Carbon Decoy  komt uit motorcity Detroit en is opgetrokken uit dezelfde vettige klei waaruit The Stooges en MC5 zijn ontsproten. Ze brouwen uit die Detroitse grond een gruizige psych-stonersound en trekken er een smerige garage mee binnen. Het situeert zich ergens tussen de meest gemene versie van The Wytches en de gore metal van pakweg Witchsnake of Satan’s Satyrs. Dit is het soort dirty hard rock die Osees ook wel eens weten te brengen als ze goesting hebben in een vuil en heavy trashpotje.
“Out Of Control” is spacerock getrokken uit hetzelfde olievat waar ook Ecstatic Vision uit tapt. “Heavy Dagger” is een gemeen sluipend monster met een gitaar die tergend tegen de muren swaffelt. Ook “Snake Eyes” is zo een slepende gluiperd die aan een dreigend slowmotiontempo de gitaar laat gieren en openscheuren. Met het ultrasmerige “Like a Witch” worden de rioolsluizen nog wat meer opengezet met een riff die door de modder is gesleurd en feedback gitaren die wild om zich heen zwaaien.
Zo is het ganse album een sidderende cocktail van garage, stoner en olievette hardrock. Smaakt naar meer.

YEAHRS is een Duitse band maar ze klinken Britser dan een bolhoed in een rode dubbeldekker.
YEAHRS dompelt zichzelf volledig in een oerBritse shoegaze-sound, alsof het genre in 30 jaar geen evoluties heeft ondergaan. In tegenstelling tot nieuwe groepjes als bdrmm en Just Mustard, die met shoegaze aan de slag gaan en van daaruit nieuwe paden verkennen, doet YEAHRS geen greintje moeite om aan de originele sound van pakweg Ride, Slowdive en Drop Nineteens iets toe te voegen.
Ze stappen schaamteloos 3 decennia jaar terug in de tijd, bouwen een onderlaag van ruisende echo-gitaren en draperen er dromerige vocals overheen, het traditionele shoegaze recept, zeg maar. Eén keer verlaten ze het geëffende pad, dit met de onvervalste punknoise-song “It Never Leaves Me”, hier vliegen de gitaren nog eens echt uit de bocht, dit had iets meer mogen gebeuren naar ons gedacht.
Maar het moet gezegd, YEAHRS hebben het shoegaze-genre goed onder de knie en ze zorgen hier ook voor een paar stomende songs, met “Rebounds” en “Raindrops” op kop. Ze hebben dus wel degelijk bestaansrecht, maar de originaliteit is ver te zoeken.

USA Nails uit Londen beukt de voordeur in met de gemene oplawaai “Cathartic Entertainment”, mept vervolgens het hele kot aan flarden met een resem verpletterende noise-punk kopstoten, om tenslotte amper een klein half uurtje later de achterdeur keihard aan diggelen te slaan met “I Love It When You Succeed”.
We zijn compleet murw geslagen door zoveel intense pokkenherrie. Denk aan even verzengende bands als Metz, Pissed Jeans en Part Chimp, hier komt niemand ongeschonden uit.
Drilboorpunk van het betere soort.

Karkara is een Franse band die net als het fenomenale SLIFT afkomstig is uit Toulouse. Allen met de spaceshuttle daarheen! Daar moeten paddo’s in het water zitten die geweldige psychedelische trips veroorzaken. Bij Karkara vertaalt zich dat in geestverruimende avontuurlijke songs die zweven tussen spacerock, kraut- en stonerrock.
Qua invloeden bemerken we vooral King Gizzard & The Lizard Wizard, alomtegenwoordig in de energieke lange opener “Monoliths”. Verder op de plaat komt die King Gizzard-sound om de haverklap tevoorschijn, check de Oosters getinte gitaar op “Moonshiner” en het uiterst opwindende “Anthropia”. Karkara doet het evenwel zonder de zonder spielereien en de trash-metal uitstapjes, het trio heeft zo ook zijn eigen dingetjes. Op afsluiter “All Is Dust”, dat gezegend is met de geestdrift van de buren van SLIFT, is er bijvoorbeeld een mariachi trompetje te horen die de song er alleen maar origineler en avontuurlijker op maakt. Psychedelische stoner-rock met een sombrero op, moet kunnen.
Rond “The Chase” hangt een zweem van krautrock en er loopt een verdwaalde saxofoon in rond, het heeft iets van REZN en Ecstatic Vision, en dus zeker ook iets van Hawkwind.
Laat ons stellen dat Karkara misschien nog iets te dicht aanleunt bij de grote voorbeelden en dat wat meer eigen smoelwerk welkom zou zijn, maar dat dit een verdomd lekker plaatje is staat buiten kijf.

Frontman en gitarist in Meatbodies is Chad Ubovich, die tevens bassist is in Fuzz, één van Ty Segall’s vele projecten. Bij het vermelden van de naam Ty Segall weten we algauw dat we hier te maken hebben met psychedische rock die zowel wortelt in sixties- en seventiesrock, als in hardrock, punk en garagerock. Meatbodies is er al zeer bedrijvig in geweest op hun vorige drie platen en heeft nu met deze nieuwe plaat, die voor een stuk toch andere horizonten opzoekt, een hoogtepunt bereikt.

Van deze ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ zijn we vanaf de eerste seconden (met dank aan de geweldige opener “The assignment”) immers onmiddellijk helemaal ondersteboven, dit is een heuse knaller in tegenstelling tot de laatste plaat van Ty Segall, waar we toch een beetje op onze honger blijven zitten. De pupil heeft de mentor overtroffen, zeg maar. Meatbodies behouden op ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ de driftigheid van platen als ‘Meatbodies’ en ‘Alice’, maar deze keer is hun psych-rock versmolten met een flard shoegaze en een ferme kluit nineties gitaarrock.
Zo klinken “Hole” en “Gate” als Smashing Pumpkins in betere tijden (die van ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’, niet die van ondingen als ‘Atum’ of ‘Cyr’) en heeft “Billow” iets van Oasis die Perry Farrell heeft ingelijfd als vervanger voor de zeurkous Liam Gallagher.
Een absoluut hoogtepunt is “Move”, een aanzwellende knaller van boven de 7 minuten die naar de allerbeste Jane’s Addiction hunkert, het soort song die live ongetwijfeld voor een spetterende finale moet zorgen. Nog een voltreffer is “ICNNVR2” dat terug inzet met een vette Pumpkins riff en een tijdje later wordt opgefokt met een geflipte saxofoon die is weggelopen uit ‘Funhouse’ van The Stooges.
Op “They Come Down” en het aan paddo’s onderhevige “Psychic Garden” komen de Ty Segall invloeden terug aan de oppervlakte. Maar Segall wordt hier genadeloos voorbijgestreeefd, want op diens laatste album is het immers ver zoeken naar een song van dit kaliber. 

‘Flora Ocean Tiger Bloom’ is nu al met voorsprong het beste Meatbodies album.

Bluai is een gemoedelijk meidengroepje met een adoratie voor slackerpop en americana à la Big Thief of Boygenius. Ze hebben met hun bekoorlijke liedjes een tijdje terug Humo’s Rock Rally gewonnen. Er moet dus wel iets in zitten, waar wij horen het vooralsnog niet. Dit plaatje klinkt immers te netjes, te vrijblijvend, te af, te braaf. Hoewel er hier een paar voortreffelijke songs op staan, niet in het minst “My Kinda Woman” en “In Over My Head”, passeert dit eerder als een vrij onschuldig kabbelplaatje waarop de scherpe kantjes vakkundig zijn weg gevijld.
Het stoort nergens, maar blijft ook niet hangen. De meligheid wordt gelukkig wel op een veilige afstand gehouden, maar de opwinding is helaas ook even ver te zoeken.

Ozric Tentacles - Kosmisch feestje in het paddobos

Al sinds de jaren tachtig is Ozric Tentacles een cultband met een volstrekt uniek en uiterst kleurrijk geluid. De band heeft zichzelf een sound toegeëigend die het midden houdt tussen progrock, goa, spacerock, dub, krautrock, elektro en zelfs hardrock. Enkele decennia en ettelijke personeelswisselingen later is Ozric Tentacles nog steeds een band die zijn gelijke niet kent. Hart, brein en enige constante in dit gezelschap is Ed Wynne, een fenomenale gitarist en synthspeler die verantwoordelijk is voor die kenmerkende spirituele en atmosferische sound.
Ozric Tentacles tripten vanavond in een uitverkochte en enthousiaste Casino doorheen hun rijke back-catalogue met onder meer wonderlijke klassiekers als “Erpland”, “Eternal Wheel” en “Sniffing Dog”. Daar tussenin een stel songs uit het nieuwe voortreffelijke album ‘Lotus Unfolding’, met op kop een episch “Green Incantation”.
Rode draad was toch wel het virtuoze gitaarwerk van Ed Wynne, die bij momenten klonk als Frank Zappa in een boeddhatempel of als Robert Fripp in een sprookjesbos dat wemelt van de paddo’s.
De veelkleurige sound werd mee opgefleurd door spirituele visuals, een heerlijke dwarsfluit, geestrijke keyboards, pompende dub-bassen en stimulerende elektro-beats. Naarmate de set vorderde wisten Ozric Tentacles inderdaad meer beats in het geheel te pompen en maakten ze er een alsmaar opwindender dansfeestje van, getuige een extatisch “Sploosh” dat uit al zijn voegen barstte.

Een bruisend en aanzwellend trippy-concertje. Voor zij die er niet bij waren is er herkansing op 18/09 in De Kortrijkse Kreun.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

De prijs van de origineelste groepsnaam hebben ze al binnen, die van het meest frisse en geschifte debuutalbum, daar streven ze naar. Het lijkt hen aardig te lukken, ‘Mondo Maleficum’ is opwindend, fris, verrassend, springerig en buitengewoon.
Een plaat met een hoek af, met krankzinnige songtitels, opgejaagde gitaartjes, theatrale zang en scheve synths. Wij horen de meest uiteenliggende referenties, Bryan Ferry, Talking Heads, Kaiser Chiefs, Sparks, LCD Soundsystem, Khruangbin, Elvis, Squid, Yard Act,…
Wij horen eigenlijk vooral een verdomd originele nieuwe band die een unieke eigen sound gecreëerd heeft. Superaanstelijke geflipte songs als “Osiris at The Large Hedron Collider”, “The Wheel, the Spade, the Stars In Motion”, “Utterly Rudderless” en “Crocodilian” mikken op de dansbeentjes, maar doen die alle richtingen uitslaan waardoor uw tere lichaampje algauw compleet in een knoop komt te liggen.
Bijzonder fijn en gek plaatje. We zijn er wild van.

De broertjes Robinson kunnen al sinds een tijdje terug door één deur, en daar mogen wij ons alleen maar zeer gelukkig om prijzen. Twee jaar geleden klonken de herrezen Crowes in de Lotto Arena terug snedig als vanouds toen ze toerden ter ere van de twintigste verjaardag van hun geweldige debuutplaat ‘Shake Your Money Maker’.
De reünie heeft hen meer dan goed gedaan, zo blijkt, want daar is een nieuwe plaat van gekomen, en wat voor één. The Crowes rocken en rollen als een bende jonge hengsten, de gitaren zijn luider, feller en smeriger dan ooit, de rock’n’roll wordt in zijn puurste vorm geserveerd. “Bedside Manners” en “Rats and Clowns” zijn onstuimige rock’n’roll songs die de toon zetten, het gaat hard, het stoomt lekker door en de riffs zijn vettig. “Wanting and Waiting” lijkt zo te zijn geplukt uit de debuutplaat, het neigt wat naar “Jealous Again” en serveert The Black Crowes in volle glorie, met snedige riffs en soulvolle vocals. Dit is het soort song die The Stones in hun beste periode uit hun mouw wisten te schudden maar die op het lauwe ‘Hackney Diamonds’ helaas in geen duizend mijl te bespeuren zijn. Ook het snerende “Dirty Cold Sun” en de gemene blues “Bleed It Dry” zijn uitdagende tikken op de deur van The Stones met de boodschap “That’s how you do it, you old farts”.
“Flesh Wound” is lekker stuiterende folkrock en “Follow The Moon” is wederom zo een felle rocker waarin The Crowes zich van hun meest duivelse kant laten horen.
Het kan al eens wat rustiger ook. “Wilted Rose”, met als special guest de Amerikaanse countryzangeres Lainey Wilson, is een ballad die gelukkig net uit de buurt blijft van de meligheid, hier gaan country, soul en rock mooi samen. Afsluiter “Kindred Friend” is vintage classic rock met een vette knipoog naar Neil Young en Tom Petty.

‘Happiness Bastards” is van het beste en meest energieke dat The Black Crowes in jaren gemaakt hebben, even scherp en sterk als ‘Shake Your Money Maker’ en ‘The Southern Harmony And Musical Companion”.
Op naar de AB op 21/05.

Diepe bassen, knarsende hip-hop beats, ruis, gekraakte elektronica en als er eens een gitaar langs komt, dan is die door de vleesmolen gedraaid. Geen zondags plaatje dus, maar we hebben hier dan ook te maken met de immer dwarse en legendarische Kim Gordon. Als Sonic Youth coryfee is zij diegene die met haar solowerk het verst is afgedreven van de originele sound, maar tegendraads is het des te meer, en dat is natuurlijk ook hetgeen waar Sonic Youth al die tijd voor stond.
Net als op voorganger ‘No Home Record’ is producer en geluidskunstenaar Justin Raisen, geen onbekende in hip-hop middens, mee verantwoordelijk voor de gekraakte soundscapes. Het klikt tussen die twee, zoveel is zeker, Raisen zet de juiste beats en ondertonen op de donkere en declamerende stem van Kim Gordon.
Het resultaat is even verrassend als vernieuwend. En dat voor een madam van 70!