Na ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, het laatste album dat er echt toe deed, ging het steeds verder bergafwaarts met The Smashing Pumpkins. Tot het opgezwollen ego van Billy Corgan er na enkele jaren de stekker helemaal uit trok. Corgan probeerde nadien nog van de grond te komen met enkele halfslachtige solo-pogingen of met Zwan, een nieuwe band die al was opgedoekt nog voor die echt was gelanceerd. De platen die hij nadien onder de naam Smashing Pumpkins uitbracht , waren eigenlijk ook solo-vehikels, want de originele bandleden werden gemeden als waren het besmettelijke ziektes. Die platen toonden hier en daar wat opflakkeringen maar geen van hen reikte ook maar tot aan de enkels van ‘Gish’, ‘Siamese Dream’ of ‘Mellon Collie’.

In 2018 kwam er dan toch die langverwachte reünie van de originele bandleden, met uitzondering van bassiste D’Arcy. De reünie op zich was het beste nieuws, want het nieuwe album ‘Shiny And Oh So Bright’ kon de magie van weleer geenszins terug brengen en is op een tweetal songs na totaal verwaarloosbaar.
Met enige argwaan trokken wij dus naar de Lotto Arena, maar omdat ‘Siamese Dream’ nog altijd één van onze favoriete albums aller tijden is, vonden wij dat wij hier absoluut moesten bij zijn. We hebben het ons niet beklaagd.
Ons wantrouwen werd al gauw de kiem in gesmoord, want bij momenten evenaarden The Smashing Pumpkins de magie van hun gloriejaren. Enkele zwakke momenten zorgden er voor dat dit net geen vijfsterrenset was, maar in globo mochten wij over vanavond zeer content zijn.
Dat Billy Corgan nog steeds een beetje wacko is was te merken aan zijn outfit. Gehuld in een zwart paterskleed en opgetut met een lading zwarte mascara moest hij er zogenaamd een beetje schrikwekkend uit zien. Of dat echt zo was laten we in het midden. Wij dachten eerder van : zet er nog een mijter op en je kan hem zo bij het bedenkelijke metal-groepje Ghost inlijven. Maar goed, voor de rest had hij zijn ego vanavond thuisgelaten en gaf hij een vrij losse en sympathieke indruk. Bovendien was hij prima bij stem en toverde hij een stel striemende solo’s uit zijn gitaar.
Het stemde ons al meteen tevreden dat de Pumpkins met drie gitaren in de aanslag hun set inzetten met bijzonder scherpe versies van “Siva” en “Rhinoceros” uit hun allereerste album ‘Gish’. Dit was die typische gedreven Pumpkins-sound die wij wilden horen. Toen ze daarachter “Zero” ook nog eens deden ontploffen leek het dat de Pumpkins de drive van weleer volledig hadden teruggevonden. Zouden ze dit wel volhouden ? Laat ons zeggen : bijna. Een stel  inferieure songs (“Knights Of Malta”, “G.L.O.W.”, “Tiberius”) haalden soms de vaart uit het optreden, en als absolute dieptepunt kregen we een soort Japanse karaoke versie (sorry, James Iha) van het Cure vehikel “Friday I’m In Love”. Wat daar de bedoeling van was bleef ons een volkomen raadsel, dit was ronduit beschamend. De Pink Floyd cover “Wish You Were Here” klonk dan misschien wat minder genant, maar was eigenlijk even overbodig.
Maar de zwakke passages werden telkenmale triomfantelijk hersteld met splijtende klassiekers als “Bullet With Butterfly Wings”, “Cherub Rock”, “Disarm” en “Tonight, Tonight”. Niet alle klassiekers klonken echter even geïnspireerd, “1979” bijvoorbeeld werd een beetje op automatische piloot afgehaspeld en kreeg niet de behandeling die het verdiende.
The Smashing Pumkins verrasten ons dan weer aangenaam met enkele schitterende song die destijds nooit een regulier album hebben gehaald. Met name een stevig en geweldig “Superchrist” (pure stoner!) en een wederom fantastisch “The Aeroplane Flies High”. Dit zijn afleggertjes die beter zijn dan eender wat dat na de eerste drie albums is verschenen.
De band ging er uit in stijl met een drieluik om van te snoepen, een wondermooi “Today”, een fantastisch “Muzzle” en als fenomenale afsluiter het geweldige “Hummer”.

In de Lotto Arena bleek dat die legendarische nineties band terug volop in leven was, en dat was wat telde. De schoonheidsfoutjes van dit twee en een half uur durende concert namen we er dan maar graag bij.

Oh, ja, nog dit. Een kort woordje over de support act Fangclub. Dit was van “We willen Nirvana zijn, maar we kunnen het niet”. Kijk, wij wilden destijds ook Nirvana zijn, en we speelden met behulp van onze oude tennisraket Kurtje Cobain in onze slaapkamer. Hadden die gasten van Fangclub het daar ook niet beter bij gehouden ? Idiote groepsnaam trouwens.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/lotto-arena-antwerpen/smashing-pumpkins-10-06-2019
Organisatie: Live Nation

Het ziet er naar uit dat Garet Liddiard de stekker uit The Drones heeft getrokken en, geflankeerd door drie dames, definitief zijn toevlucht heeft genomen tot zijn nieuwe band Tropical Fuck Storm. Het waarom daarvan hebben wij nog niet kunnen uitpluizen, maar als Drones-fan maakt ons dat toch wel een beetje triestig. Alhoewel, het goede nieuws is dat de debuutplaat ‘A Laughing Death In Meatspace’ toch ook wel een pittig beestje is en dat Liddiard nu ook weer niet zo gek ver is afgeweken van de schurende en vaak dissonante sound van zijn voormalige band. Al zeker in de live uitvoering herkennen wij die snijdende, vaak noisy en hier en daar wat chaotische aanpak waar wij The Drones altijd voor geadoreerd hebben. De elektronica en experimentele uitstapjes, die toch wel aanwezig zijn op de nieuwe plaat, werden live blijkbaar tot een minimum beperkt. Hier kregen we meer van dat typische Australische geluid waarvan de wortels liggen bij The Birthday Party en garage-rockgroepen als The Beasts Of Bourbon of The Scientists.
Gareth Liddiard’s vocals en gitaaruithalen zijn nog steeds even intens en zorgen voor brokjes pure emotie, met name in een pareltje als “You Let My Tyres Down” of in de ontspoorde garage-punk van “Two Afternoons”.
Voor het grootste deel van het opgekomen publiek, zeg maar zowat 99 %, was deze Australische band natuurlijk de grote onbekende. Toch wist Tropical Fuck Storm met hun zinderende set een groot deel van dat publiek voor zich te winnen. Omdat wij onszelf tot die andere 1% rekenen hadden wij sowieso al vooraan postgevat om dit fameuze concertje te ondergaan, en we waren hoegenaamd niet ontgoocheld.

Over naar Raketkanon dat hier uiteraard het thuisvoordeel had en daarbij mocht rekenen op een dolenthousiast publiek met overmatige moshpit-capriolen.
Hoewel wij wel overtuigd zijn, werd hun derde plaat niet overal op even luid gejuich onthaald, het leek wel of ze een ferm stuk van hun wilde haren waren kwijtgeraakt. Dat bleek ook letterlijk zo, quasi gans de band kwam met een proper geknipt coiffuurke op het podium. Doch dit bleek maar een afleidingsmaneuver, want Raketkanon gaf er een uur lang een ferme lap op.
De laatste plaat kwam uitvoerig aan bod, maar Raketkanon had er toch grondig aan gesleuteld, ’t is te zeggen er een stuk meer power op gezet. Dingen als “Harry”, “Fons” en “Ricky” haalden verschroeiend uit, alsof ze niet wilden onderdoen voor grote broers “Florent” en “Herman”.
Vanavond bleek dat Raketkanon toch in de eerste plaats een live band is, een horde losgeslagen Gentenaren die op een podium hun songs verbouwen tot iets metal- of hardcore-achtig, maar dan met een serieuze hoek af. Raketkanon creëerde een unieke eigen sound met geschifte keyboards, destructieve gitaren en onverstaanbare schreeuwerige over the top vocals van een zanger die zichzelf maar al te graag in het uitgelaten publiek stortte.

De Gentse Vooruit smulde ervan en maakte er mee een onvergetelijk avondje van. Voor ons was dit de eerste live kennismaking met deze Gentse wildebrassen. We hebben ons laten vertellen door fans van het eerste uur dat het er vroeger nog veel heftiger aan toe ging. We proberen ons daar iets bij voor te stellen. Hitsig bandje, dat alleszins.

Organisatie: Democrazy, Gent

Raketkanon - Dissonante gitaren en manische noise-rock
Tropical Fuck Storm , Raketkanon
Vooruit (Balzaal)
Gent

Ouwe Belgische bluesrat (Marc Claeys aka Little Jimmy en voorheen Don Croissant) laat zich producen door jonge Belgische bluesrat (Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim). Waarbij de jonge rat laat weten dat de kunst van het producen van die ouwe rat er eigenlijk in bestaat om hem haast niet te producen. Een hard leven hebben die producers.
Maar goed, we snappen het. De blues van Little Jimmy neigt immers meer naar de ongewassen oerblues van RL Burnside of T Model Ford dan naar de design-blues van Eric Clapton of de anabole steroïden-blues van Joe Bonamassa.
Den ouwen zijn stem heeft jaren liggen rijpen in een mengsel van koffiegruis en whiskybezinksel, het resultaat is een taaie rasp die achtereenvolgens klinkt als Captain Beefheart, David Thomas en Kevin Coyne. Dat zit dus al goed.
Dan is er ook nog Little Jimmy’s gitaar die gesmeed is in de John Lee Hooker stal en die als een trouwe hond altijd blind het baasje volgt. Check het naakte “Wabash Avenue”, een puur brokje emotie die hunkert naar die stokoude John Lee Hooker platen. In “Blues Before Sunrise” mag het beestje wel een dutje doen om zich te laten vervangen door een beschonken accordeon en in “Fred Mambo” trekt Little Jimmy er zelfs zonder zijn trouwe handlanger op uit richting New Orleans.
“Everyhting Looks Spic ’n Span”, dat zich laat opfleuren door een okselfris trompetje, is qua titel de misleider van dienst.
Want als er één ding is wat Little Jimmy op dit album niet doet, dan is het zijn blues oppoetsen met javel. En dat maakt van ‘Blues Rebel’ een heerlijk plaatje. Simpel, eerlijk en op een sympathieke manier altijd een beetje bouwvallig.

Een aangename kennismaking met het lustige duo The Courettes. Die speelden dan misschien niet de meest originele garage-rock, maar ze deden het met zodanig veel punch en gedrevenheid dat quasi de ganse zaal overstag ging. Een Braziliaanse jonge deerne ging wild te keer op gitaar en een Deense drummer mepte zich de pleuris op een drumstelletje uit den Aldi. Qua gretigheid kwamen ze in de beurt van The Glucks, qua sound gingen ze nog wat verder terug in de tijd in en kwamen ze bij The Sonics terecht. The Courettes dus.

Een betere opwarmer kon Jon Spencer zich dus niet toewensen en tijdens zijn set bedankte hij dan ook volledig terecht de knappe prestatie van zijn support act. Met zijn Hitmakers zette hij het feestje in alle hevigheid verder.
Opener “Do The Trash Can” mocht hier wel letterlijk genomen worden, want dat was precies wat de percussionist van dienst deed. De man zijn instrument bestond uit een paar verhakkelde ijzeren vuilbakken aangevuld met nog wat ander metaalwerk dat rechtstreeks van de schroothoop kwam. Het leek wel alsof we op een oude set van Einstürzende Neubauten waren terechtgekomen. Twee hamers fungeerden als drumsticks om ritme uit het gevaarte te krijgen, en het klonk nog goed ook. Geen idee wat er zo allemaal op Jon Spencer zijn rider stond, maar wij hebben zo een sterk vermoeden dat de organisatoren bij de plaatselijke Brico zijn moeten langsgaan.
Spencer had ter vervanging van zijn legendarische Blues Explosion deze keer The Hitmakers meegebracht. Naast de al eerder vermelde schroothandelaar bestond die band verder nog uit een driftige keyboardspeler en een drummer die het moest doen met een naar goede Spencer-gewoonte  sober drumstelletje, zijnde drie trommels en een velletje. Volgens vaste Spencer normen was er in mijlenver wederom geen bassist te bespeuren. Dat is iets voor watjes.
Het hoeft dus niet gezegd dat de band de lo-fi aanpak waar Spencer al jaren een patent op heeft in ere hield. Jon Spencer was nog maar eens zijn eigenste zelf, een kruising tussen Elvis, Lux Interior, James Brown en een overenthousiaste predikant uit the Holy Church of Rock’n’roll. Uit zijn gitaar haalde hij behoudens het gebruikelijke vuurwerk ook nog een stel gekraakte solo’s, een resem opgefokte en bloedhete riffs en tonnen smerige rock’n’roll.
Het was al weer te lang geleden dat we onze favoriete garagerocker nog eens aan het werk zagen, ons geheugen werd dan maar eens duidelijk opgefrist : Spencer is dé verpersoonlijking van rock’n’roll.
Naar goede gewoonte waren er ook deze keer nauwelijks of geen pauzes tussen de songs, alles werd Spencergewijs met roeste prikkeldraadriffs aan elkaar gesmeed. Naast een stel oude songs uit de Pussy Galore stal en een paar Blues Explosion-krakers kwamen vanavond vooral de songs uit het voortreffelijke nieuwe album ‘Spencer Sings The Hits!’ aan bod. En dat bleken stuk voor stuk springerige duiveltjes te zijn die barstten van withete energie. Vooral dat vinnige retro orgeltje kwam hierin sterk voor de dag en bleek een aardige aanvulling te zijn voor de hakkende gitaaruithalen van Spencer. Die nieuwe bommetjes als “Ghost”, “Wilderness” of “I Got The Hits” klonken hitsig en gejaagd, vintage Spencer, zeg maar. Er zat dus hoegenaamd nog geen sleet op die gloeiende en uiterst energieke sound van Jon Spencer, wat van een deel van het instrumentarium dan weer niet kon gezegd worden. 

Een dagje ouder, dat wel, maar nog niets van zijn pluimen verloren. Spencer rockte nog even fel als in zijn beginjaren.

Jon Spencer & The Hitmakers - Do The Trash Can!
Jon Spencer & The Hitmakers
Cactus Club
Brugge

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Een beetje een gemiste kans voor het Britse Swedish Death Candy. Hoewel de band duidelijk iets in zijn mars heeft, jagen ze vanavond hun mix van stoner en retro-hardrock te luid, te hard en te haastig door de speakers. In het najaar 2018 zagen we hen nog een lekker concertje geven op Desertfest, maar nu was het allemaal iets te gejaagd en te chaotisch. Toch merken we hier nog genoeg fijne momenten om Swedish Death Candy niet te moeten afschrijven. Wij hebben trouwens ook altijd genoten van hun titelloze debuutplaat en we blijven benieuwd naar het vervolg dat er heel binnenkort zit aan te komen.  

Het is nog niet zo gek lang geleden dat wij in de Brusselse AB met open mond stonden te genieten van All Them Witches, dus als deze geweldige band een klein jaartje later weer het land doorkruist dan zijn wij er terug als de kippen bij.

Inmiddels is er ook één en ander veranderd. De keyboardspeler is uit de band gestapt en voortaan gaat All Them Witches als trio door het leven. Zeg maar gerust powertrio, want de nieuwe veldbezetting heeft duidelijk zijn impact op de sound. Met het verdwijnen van de keyboards is er wat aan subtiliteit verloren gegaan en is er extra power in de plaats gekomen. De gaten die de weggelopen orgelist heeft achtergelaten worden vakkundig opgevuld met kloeke gitaarakkoorden en dito solo’s. Laat het ons zo uitdrukken : The Doors zijn de deur uit, Jimi Hendrix zet nu ook zijn tweede voet binnen. Gitarist Ben McLeod staat meer dan ooit duidelijk centraal in het totaalplaatje, hij is het speerpunt waarrond alles zich afspeelt. Toch is McLeod niet het type guitar-hero à la Slash of Joe Bonamassa. Hij bezondigt zich niet aan wijdbeens gesoleer of bijhorende smoelentrekkerij, hij laat gewoon zijn instrument spreken en dat levert magie op per lopende meter.
De songs hebben wat ingeboet aan finesse, maar ze klinken rauwer, harder en potiger. Het gejaagde “Fishbelly 86 Onions” en het stonermonster “When God Comes Back” beuken er harder in dan ooit.
Als er wat gas wordt teruggenomen dan is de blues nooit veraf, en die heeft een extra adrenaline injectie gekregen. Er is alom kippenvel te bespeuren bij het dreigende “Diamond” en vooral bij die fenomenale lange blues “Harvest Feast” waarin McLeod alle kanten van het bluesspectrum verkent.
Er zijn zo wel meer van die momenten waarin All Them Witches hun songs doen openscheuren en een nieuwe weg laten inslaan, maar nergens verliezen ze het spoor. Dat is wat hen zo sterk maakt, het lijkt soms alsof ze staan te jammen en ter plekke de songs uitvinden, en steeds resulteert dit in een buitengewone sound waarin alle puzzelstukjes perfect in elkaar passen.  

Net als in de AB vorig jaar mag het immer schitterende “Blood and Sand/ Milk and Endless Waters” met een minutenlange sublieme uitvoering het feestje afsluiten. Beter dat dit kan het niet meer worden. Gans de setlist ligt trouwens dicht bij deze van het AB concert, maar toch krijgen we hier een heel ander All Them Witches te horen en te zien. Wederom fantastisch maar verdomd steviger.

All Them Witches speelt dit jaar ook op Rock Werchter. Zij behoren daar tot één van de zeldzame bands die nog aanspraak kunnen maken op de ‘Rock’ in de naam van dit mainstream popfestivalletje. Mocht u daar toevallig naartoe gaan.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge

Hoezeer kan een mens opgaan in zijn act ? Weinigen die het meer uitgesproken doen dan Alexis Marshall, de maniakale frontman van Daughters. Tot bloedens doe gooit hij al zijn frustraties er uit. Marshall is een attractie op zich, woest, agressief en frontaal. Hij gaat tekeer en predikt als een jonge Nick Cave ten tijde van The Birthday Party, toen die nog stijf stond van de drugs. Waarmee we niet willen suggereren dat Marshall een addict is, die kerel is gewoon zo gek menen wij, de waanzin nabij.

Marshall lijkt voortdurend een gevecht aan te gaan met zichzelf en vooral met zijn microfoon. Het ding wordt gegeseld en compleet misbruikt, het lijkt wel of Marshall het letterlijk wil opvreten. In zijn razernij wordt hij geruggesteund door een geweldige band. Daughters klinken verschroeiend hard, gemeen, apocalyptisch en gevaarlijk. Noem het noise rock of industrial hardcore voor ons part, je zal de sound van Daughters toch nooit echt kunnen omschrijven, want dit is iets uniek. Het beukt er hard in en laat je niet meer los. Alsof The Jesus Lizard en Swans het in de boksring opnemen tegen Converge en Unsane, waarbij alles is toegelaten. Feit is dat dit de meest frontale noise-band is die we het laatste jaar mochten aanschouwen. Het geweldige album ‘You Won’t Get What You Want’, zonder meer één van de beste platen van 2018, gaf het al aan, dit is geen wandelingetje in het park, wel een mokerslag pal op uw bakkes.
De band weet ook maar al te goed dat het laatste album hun pièce de resistance geworden is. Het staat dan ook centraal vanavond en wordt er quasi helemaal doorgejaagd. En dit met een ongeziene bezetenheid en furie. “The Reason They Hate Me” barst open als een overrijpe steenpuist, “Satan In The Wait” broeit en brandt uitzinnig, “Less Sex” is Nine Inch Nails in het gekkenhuis en afsluiter “Ocean Song” is een genadeloze bloedzuiger die zich in onze hersenpan vastbijt om nooit meer los te laten.

Een vol uur worden we werkelijk overrompeld door de striemende en zinderende furiositeit van Daughters. Dit is één van de meest waanzinnige bands die we ooit aan het werk zagen.

Organisatie: Botanique, Brussel

We werden niet bepaald verwend vanavond. Vooreerst moesten we de schabouwelijke vertoning van de support act Thot doorstaan en daarna hield Young Widows het met amper drie kwartiertjes toch wel heel kort.  

Laten we u eerst even Thot voorstellen, en moge dat de laatste keer zijn. Een vijfkoppig gezelschap uit Brussel, en dat waren al minstens twee koppen te veel. Bij de eerste noten leken we nog een zweempje van The Soft Moon te herkennen, de frontman toverde immers wat verstoorde noise en echo’s uit zijn gitaar. Dit kon best wel interessant worden, dachten we toen. Maar we waren er snel aan voor de moeite, want van zodra de kerel aan het zingen sloeg ging het danig mis. De zang was, hoe zouden we het noemen, nogal beschamend. Wij werden algauw overmeesterd door een gevoel van ergernis die we de ganse set niet meer kwijtspeelden. Het werd nog erger toen ook één van de twee dames in de band haar strot opentrok. De jongedame zag er misschien wel bevallig uit maar haar vocale capaciteiten waren deze van een ekster met een zware keelontsteking. In hun bio op vi.be (jawel, wij maken steeds flink ons huiswerk) lazen wij al iets in de trend van ‘passionele zangpartijen’ en -hou u vast- ‘een Bulgaars koor’. Ook in Bulgarije leven er eksters.
Muzikaal ging het ganse zootje ook helemaal nergens naar toe. De band had een koffer noise meegebracht maar geen songs. Resultaat : een ongeregelde brij waar zelfs een rioolrat haar eigen jongen niet in terug vindt. Geen wonder dat zo een beest dan begint te janken.

Snel naar Young Widows dus. Fantastische band, maar aan de magere opkomst te zien zijn er maar weinigen die dit weten.
Zoals eerder gezegd, een korte set. Te kort, absoluut. Maar wel krachtig en furieus. Young Widows liet ons proeven van hun snerende post-hardcore die ergens het midden hield tussen Girls Against Boys, The Jesus Lizard en Metz. Met de immer dreigende basgitaar, de droge drums en de striemende gitaar die daar dwars doorheen sneed, brouwden Young Widows een bijzonder krachtig en gevaarlijk mengsel. Het soort powertrio waarbij de leden elkaar perfect aanvullen zeg maar, met een kenmerkende, vaak harde totaalsound als gevolg.
De band had niet echt nieuw werk voor te stellen, wel een kersvers compilatie-album met nogal wat eerder onuitgegeven materiaal. De plaat heet ‘Decayed : Ten Years of Cities, Wounds, Lightness and Pain’ en is een knappe weergave van de kracht, furie en energie die het trio in de loop der jaren heeft voortgebracht.
Dat vertaalde zich op het podium naar een strakke, stomende sound waarbij Young Widows steeds gedrevener en potiger uit de hoek kwam. Vandaar een beetje onze ontgoocheling, het trio leek steeds beter op dreef te komen en op het moment dat zowat iedereen voelde dat hier een heuse apotheose stond te gebeuren, hielden de heren er doodleuk mee op. Balen was dat.

Maar goed, hetgeen we op ons bord kregen was straf en potig genoeg om te mogen vaststellen dat Young Widows een verduiveld snedig bandje is. Maar de volgende keer mag het iets meer zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de Magasin 4, Brussel , één dag eerder
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/magasin-4-brussel/young-widows-30-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/magasin-4-brussel/thot-30-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/magasin-4-brussel/shoeshine-30-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/magasin-4-brussel/pink-room-30-03-2019

Organisatie: Kreun, Kortrijk

Dit ongure veteranenduo is eigenlijk nooit echt vanuit de Belgische noise underground scene naar boven geklauterd. De heren ramden nochtans al met zijn tweetjes in de primaire bezetting drums/gitaar lang voordat The White Stripes of The Black Keys dat hip gemaakt hebben.
Sedert einde van de jaren negentig dropt Vandal X om de zoveel jaren een plaat, en dat zijn stuk voor stuk ruwe en venijnige kopstoten. Veel zijn er echter nooit van over de toonbank gegaan wegens te ruig, te wild, te roodgloeiend of weet ik veel wat. Maar dat hebben de heren nooit aan hun hart laten komen, als ze maar op hun geliefkoosde manier flink konden doorrammen. Hun tomeloze energie heeft zich altijd geuit in compromisloze en eigenzinnige noise-rock die niet gemaakt is voor gevoelige oren, laat staan de radio.
Het constante verblijf in de noise-underground heeft hen wel een cultstatus opgeleverd die tot op vandaag standhoudt. In hun lange carrière hebben ze ook al een paar ommetjes langs Pukkelpop gemaakt (in de tijd dat het nog een echt alternatief festival was) en zijn ze onder andere met Mauro Pawlowski en Steve Albini de studio in getrokken.
Wie het duo al ooit eens live aan het werk gezien heeft weet dat het er steevast loeihard, pokkenluid en behoorlijk wild aan toe gaat, en dat er hoegenaamd geen tijd is voor adempauzes. Vandal X op een podium, dat is razernij in het kwadraat.
Wel, we hebben goed nieuws voor u : Vandal X heeft een nieuw album uit, en ze maken nog evenveel pokkeherrie als voorheen. Deze keer hebben ze onderdak gevonden bij Consouling Sounds, het opvangtehuis bij uitstek voor lawaaimakers met destructieve neigingen.
Daar mogen ze zoveel keet schoppen als ze willen, en dat doen ze naar hartenlust. We stellen vast dat dat Vandal X met deze plaat nog verder is opgeschoven richting metal, maar dan vooral metal van het gortige soort, gekruid met een scheut bijtende hardcore.
De titelsong “Blood On The Street” opent veelzeggend met wat geruis en beukt dan genadeloos de deur in met een loodzware riff, het klinkt log en vooral heavy en het flirt met doom-metal. De massieve power van “Be The One” en “I Am A Ghost” hunkert naar het smerigste van Torche en in “Patient Zero” wordt de heavyness zo grof uitgesmeerd dat het lijkt alsof Ufomammut bij het feestmaal is komen aanschuiven.
Een absolute pitbull-motherfucker van een song is “I Do Remember 9-14-17”, een helse bom die alles moordlustig openscheurt. Klinkt als het gemeenste van Fucked up.
En zo gaat het duo naarstig door, het album bevat evenveel rustpunten als er okapi’s in de Schelde zwemmen.
Met ouder worden heeft Vandal X absoluut niet aan explosiviteit of brutaliteit ingeboet. Integendeel, dit is nog steeds van het scherpste wat er qua noise-rockbands in België te vinden is.

Solo momentje van Ian Clement, het middeltje om zijn persoonlijke frustraties en demonen kwijt te kunnen, ver weg van de gloeiende versterkers van Wallace Vanborn. Naar het schijnt worstelt Clement met nogal wat innerlijke kwelgeesten, maar de plaat is niet zo donker geworden als men op basis daarvan zou durven vermoeden. Dit is niet Mark Lanegan in een diepe grafkelder, maar gewoon een songwriter die een hoop innige en bekoorlijke songs uit zijn gekwelde ziel heeft geperst.
De songs en de vibe doen ons bij wijlen sterk denken aan Flying Horseman. Het zijn fraaie verstilde rocksongs die nergens uitbarsten, maar wel af en toe een uitgelaten gitaar in het universum droppen. Clement’s warme stem neigt al wel eens naar Stuart Staples en Bryan Ferry. En dat komt zijn songs goed uit, want die zijn niet gemaakt om de wilde haren in het rond te laten waaien. Het zijn ingehouden pareltjes, die met finesse en passie zijn ingepakt door een stelletje bekwame muzikanten die perfect weten waar en wanneer ze zich moeten inhouden.
‘See Me In Synchronicty’ is misschien wat te clean, maar het is vooral een mooi plaatje dat gevuld is met vernuftige songs die elk een leventje op zich lijden.

Nu Ian Clement zijn band Wallace Vanborn voor onbepaalde duur in de diepvries heeft gestoken, is er wat meer tijd voor iets anders. Terwijl hij solo als singer/songwriter met gevoelige songs door het land trekt, haalt hij elders terug de sloophamerriffs boven. Dit met het nieuwe bandje The Very Very Danger. De sluizen gaan wagenwijd open en er worden schuimbekkende vuile riffs doorgejaagd. Er zit bovendien ook flink wat gekte in het geheel verpakt en dat maakt het er alleen maar interessanter op. Het klinkt bij momenten alsof Triggerfinger koud in de reet wordt gepakt door Raketkanon.
Voor de riff van opener “G.G AFK Noob” is men nog wel even leentje buur gaan spelen bij Rage Against The Machine, maar dat zien we door de vingers. Daarna gaat het met de uit zijn voegen gebarsten riff-punk van “Lite My Litah” echt hard. Ook “Tesla Spoil” lijdt aan hondsdolheid, een ultra smerige klomp van een song die met een kwak tegen de muren uiteenspat. En “Watashi To Kite” komt rechtstreeks uit de Japanse psychiatrie. Prettig gestoord, psychotisch en compleet in de war.
‘Witness The Legitness’ duurt amper een half uurtje. Wel een half uurtje feesten met het schuim op de mond.