The Black Crowes - ‘Shake Your Money Maker’ bruist als nooit tevoren

Die goeie ouwe nineties, een tijd waarin rockmuziek alom aanwezig was en gitaren hoogtij vierden, een periode waarin bands als Nirvana, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Afghan Whigs en Jane’s Addiction, om er maar enkele te noemen, hun beste albums maakten. Tussen al dat grungy gitaargeweld kwamen ook de hennep-verslindende rock’n’roll-slungels van The Black Crowes hun neus aan het venster steken met een formidabel debuutalbum ‘Shake Your Money Maker’ dat onbeschaamd teruggreep naar de seventies. De plaat was gemarineerd in een retro-extract dat samengesteld was uit hoge dosissen Stones en Faces, lekkere ramshackle rock’n’roll met een hoog soul gehalte. Tot op vandaag is dit ook nog steeds het beste en strakste album dat The Black Crowes hebben opgenomen.

Met de integrale vertolking vanavond van dit meesterwerkje bleek dat het album nog steeds staat als een huis en dat The Crowes na al die jaren de songs nog met evenveel groove, enthousiasme als energie brachten, alsof het pasgeboren baby’s waren. Eens te meer viel het op dat er heel wat Stones-vuur in de songs brandde, meer trouwens nota bene dan bij de Stones zelf die met hun bedenkelijke doortocht van afgelopen zomer in Brussel bijlange niet zoveel vinnigheid voor de dag wisten te leggen.
Een dikke pluim ook voor zingende joint Chris Robinson wiens stem soulvoller en krachtiger dan ooit klonk, vooral in pareltjes als “Sister Luck”, “Seeing Things” en “She Talks To Angels”, pure kippenvelsoul. De Otis Redding song “Hard To Handle” was wederom een hoogtepunt, de Black Crowes bewerking moet zowat de meest swingende versie van deze klassieker zijn die ooit werd gemaakt. The Crowes schakelden moeiteloos over naar de meest potige rock’n’roll met een denderend “Thick and Thin” en stoomden dan rechtdoor naar een hevig ‘Stare It Cold’ als bruisend slotakkoord van het ‘Shake Your Moneymaker’-luik.
Als uitgebreid dessertbuffet kregen we nog een heerlijk “Bad Luck Blue Eyes” en een stevig “Wiser Time”. Daarna kwam de jam-band in The Crowes tevoorschijn met een heerlijk uitgesponnen “Thorn In My Pride”, een minutenlang borrelend steekspel van gitaren en keyboards, en niet te vergeten een verbluffende Chris Robinson op mondharmonica. Met de onvermijdelijke kolkende publiekslieveling “Remedy” daar achteraan kon er niks meer stuk gaan.

The Black Crowes hadden hier zomaar voor een onvergetelijk concertje gezorgd. Als ultieme toetje waren we dan nog eens aangenaam verrast met een superbe uitvoering van “Moonage Daydream”, onze favoriete Bowie song. Thank You, Crowes! Thank You Very Much.

Geen idee of hier nog een vervolg kan aan komen, van ons mag het zeker. Het is in ieder geval goed nieuws dat de broertjes Robinson terug door één deur kunnen, hun deurgat is blijkbaar iets breder dan dat van de Gallaghers.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4343-the-black-crowes-30-09-2022.html
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4342-dewolff-30-09-2022.html

Organisatie: Live Nation

Ufomammut - Metal-noise in space

Ufomammut heeft al enkele jaren een patent op massieve doom-metal met een psychedelische onderlaag. Hun sound is brutaal, loodzwaar en bezwerend. Hun songs zijn giftige sluipmoordenaars.

De nieuwe plaat ‘Fenice’ is een machtige brok die zicht het best in één ruk laat beluisteren, een trip om volledig in opgezogen te worden. En dat is precies wat Ufomammut live doet, met brute power hun publiek meesleuren in een genadeloze en bloedstollende vertolking van ‘Fenice’, een album dat we na vanavond nog meer gaan koesteren.
De imposante sloophamer “Duat” zet de toon, bloedzuigers al “Pysychostosia” en “Pyramind” beuken daarna nog wat steviger door de muur. Daar tussenin laat Ufomammut het nog wat donderen in space met enkele sluipende noise-momenten waarin ze klinken als de Swans van de doom-metal.
Ufomammut vertoeft in een genre waarin zich zo stilaan een overaanbod voordoet, het wordt steeds moeilijker om het kaf van het koren te scheiden. Maar de Italianen onderscheiden zich van de rest van het peloton dankzij een immer aanzwellende repetitieve onderlaag die hun mokerslagen van songs telkenmale naar een climax doet groeien. Een almachtige trip.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Kurt Vile & The Violators - Koning van de kabbelrock

Enkele maanden geleden schreven we nog over Kurt Vile’s jongste album ‘Watch My Moves’: ‘Het glijdt inderdaad bevredigend en gemoedelijk voorbij, maar hier en daar een plotsklapse stroomstoot was toch wenselijk geweest’.
Wel, die stroomstoten waren aanwezig vanavond, een eerste keer in een vlijmscherp rockend “Check Baby”, iets verder in een fenomenaal “Wakin On A Pretty Day” waarin Vile de meest geniale elektrische solo uit een akoestische gitaar toverde (ik weet het, klinkt raar maar hij deed het) en naar het einde toe in een een bruisend “Hunchback”. Gitaren in overdrive, het kan ook al eens bij Kurt Vile, er schuilt ergens wel een Jay Mascis in hem.
Verder liet de sympathieke sloddervos zich van zijn lichtere maar uiterst genietbare kant bewonderen, namelijk die van een begenadigd songwriter die schijnbaar achteloos een handvol pareltjes uit zijn losse pols schudde.
Ongeslepen diamanten van songs als “Bassackwards”, “Hey Like a Child”, “Flyin Like a Fast Train”, “Like Exploding Stones” en “Pretty Pimpin”, met zijn allen dwarrelden ze losjes en aanstekelijk door de set. In “Runner Ups” deed hij het trouwens in zijn dooie eentje op akoestische gitaar, een prachtig en intens momentje.

Steeds hing die kenmerkende nonchalance over zijn songs, Vile’s gitaarspel klonk rommelig en fijntjes tegelijk, zijn vocals knoeierig maar rechtuit en zijn bindteksten onbezonnen maar steeds spontaan. Allemaal eigenschappen die door het publiek fel gesmaakt werden. Een publiek dat wel houdt van gitaren, maar niet uit is op spierbundelsolo’s en rockvedette-allures.
Vile is het soort muzikant die van slordigheid een gave maakt, zijn gitaarspel klinkt als Mark Knopfler die zijn best doet om toch maar niet te netjes te klinken, als Peter Green die de blues even links links laat liggen om nieuwe oorden op te zoeken, als Steve Gunn die de teugels wat losser laat of als Chris Forsyth die de notenladder iets minder freaky beroert.

Op zijn laatste plaat blijft Kurt Vile naar ons gedacht een beetje teveel op hetzelfde toontje voortkabbelen, maar op een podium verheft hij die kabbelrock tot een kunst. Waarmee wij hem maar meteen tot Koning uitroepen.

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Gary Clark Jr. is momenteel met Guns’n’Roses op tour, een paar vrije dagen in het schema lieten hem toe om er even tussenuit te glippen en een openstaande covid rekening in de AB te vereffenen.
Een grote naam in de states, maar in onze contreien heeft het voor dit rastalent nog zo geen vaart gelopen. Waarschijnlijk omdat hij op zijn albums net ietsje te glad, te clean en te ‘Amerikaans’ klinkt. En dat is ook zo, de producers hebben zijn platen te uitvoerig gewassen en gestreken.

Maar Gary Clark Jr. live, dat is iets anders ! Net als bij zijn eerdere passages in de AB werd het ook nu weer duidelijk dat zijn muziek pas echt tot zijn volle recht komt op een podium. Vooral Gary’s gitaar kreeg carte blanche, de solo’s waren veel uitvoeriger, feller en intenser dan de vaak ingekorte versies op de albums. Het is helemaal niet uit de lucht gegrepen dat deze stergitarist regelmatig vergeleken wordt met de ongenaakbare Jimi Hendrix.
Als Gary oversloeg in een stevige bluesrockmodus op de fenomenale klassiekers “Numb”, “Bright Lights” en “When My Train Pulls In” kwam de Hendrix in hem volledig naar boven. Ook zijn tweede gitarist mocht even loos gaan, en die bleek er ook wat van te kunnen. Op “Gotta Get Into Something” werd het gaspedaal nog iets meer ingetrapt, een korte snedige stoot pure rock’n’roll.
Garys’ fantastische stem was de tweede hoofdrolspeler in de set. Er huisde soul in, veel soul. Prince was meermaals in de buurt (“You Saved Me”, “Pearl Cadillac”), Curtis Mayfield loerde om de hoek in “Feed The Babies”. Vooral “Our Love” was zo een wondermooie retro soulsong die dan nog eens mocht uitmonden in de meest heerlijke gitaarsolo.

Zo liep de hele set wonderlijk over van soul naar blues naar pure rock, Gary Clark Jr blonk uit in veelzijdigheid. Een meesterlijke soulzanger, een authentieke bluesmuzikant en een briljant gitarist.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Ecstatic Vision - Psychedelische wervelstorm

Ecstatic Vision is niet voor niets een band die is ondergebracht bij het label Heavy Psych Records, daar gedijt immers hun uitzinnige psychedelische rock het best. Alsook op het podium van Magasin 4, nog steeds diezelfde bruine concertzaal die rock’n’roll ademt uit alle poriën.
Ook al is de opkomst zeer mager, de smerige en overstuurde psychedelische rock spat er met volle goesting tegen de muren. De titel van het album uit 2017 ‘Raw Rock Fury’ is nog de beste omschrijving van wat Ectstatic Vision op een podium teweegbrengt, een waanzinnige pot herrie die gebouwd is op de kracht en furie van geestverruimende bands als The Stooges, Hawkwind, MC5 en Monster Magnet. Met dat verschil dat het er zowaar soms nog wilder en extatischer aan toegaat dan bij deze grote voorbeelden, voorzover dat mogelijk is. De vocals worden door een vat echo gejaagd, de saxofoon heeft duidelijk aan de LSD gezeten en de gitaren vliegen steevast uit de bocht.
Verzorgd is het niet, opwindend des te meer.
Ecstatic Vision stelt hier met volle geweld hun zinderend nieuw album ‘Elusive Mojo’ voor maar heeft ook een stel razende covers in de aanbieding. En natuurlijk komen die van The Stooges (“TV Eye”), MC5 (“Come Together”) en Hawkwind (“Master Of The Universe”), wat had u anders gedacht ?
Een dik uur duurt het voor de psychedelische wervelstorm gaat liggen. Vet, energiek en uitermate geweldig !

Organisatie: Magasin 4, Brussel

Yard Act - Britse furie

Nu weten we het zeker, de eindeloze lofbetuigingen die we begin dit jaar overal mochten horen en lezen over ‘The Overload’, het debuutalbum van Yard Act, zijn geen fluit overdreven. Dit is een band om in de gaten te houden en ‘The Overload’ is een dijk van een plaat die live nog eens een extra brok energie krijgt toegediend.

Met één album en een paar EP’s op de teller kan het bijna niet anders dan dat quasi het volledige repertoire er wordt doorgejaagd in een pittig uurtje vliegende post-punk. Yard Act blijkt ook een band te zijn die gespaard is gebleven van die typische Britse arrogantie die mening post-punk bandje zichzelf meent te moeten toe eigenen, alsof ze anders niet serieus zouden genomen worden. Bij Yard Act mag het publiek gretig in het feestje meedoen en kan er al eens gegrapt worden, de ‘fun’ wint het van de ‘cool’. De band maakt ook wel gebruik van het soort parlando die dezer dagen heel hip is bij al die Britse bandjes, maar hier is het opwindender dan bij hun collega’s, niet zo pretentieus als Fontaines DC, niet zo monotoon als Dry Cleaning.
Eén van de voornaamste troeven naar ons gedacht is gitarist Sam Shjipstone die uitermate prikkelende en venijnige riffs uit zijn snarenbak tovert met een heel vette knipoog naar wijlen Andrew Gill van Gang Of Four, de duidelijke leermeester. En natuurlijk is daar ook zanger en boegbeeld James Smith die het publiek in zijn achterzak steekt zonder in egotripperij te vervallen. De ritmesectie en de bruisende songs doen de rest, Yard Act is uitermate spannend en fris.
Dit is het laatste concert van de Europese tour en in het geval van Yard Act is dit geen reden om langzaam uit te bollen, maar wel om er nog eens extra in te vliegen. Hier moet en zal iedereen met een wow-gevoel naar huis gaan, inclusief de band.

Nog maar één plaat op hun conto en toch al een sound die staat als een huis. Een uitverkochte AB zaal zal niet zo gek lang meer duren, gokken wij.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2643-yard-act-14-06-2022.html
Organisatie: Aéronef, Lille

Russian Circles - Instrumentaal powertrio onder stoom

Is het post-rock of post-metal? Maakt het eigenlijk iets uit? Feit is dat Russian Circles zich hier manifesteerde als een geweldig instrumentaal powertrio die loeihard kon uithalen maar de songs ook voldoende liet ademen. Je kan wel zeggen dat het bij momenten fel tegen metal aan schurkte, met heavy splinterbommen als “Arluck”, “Vorel” en vooral het nieuwe “Conduit”, dat gebouwd was op een verschroeiende metalriff. N
iet evident om met instrumentale songs een volle zaal anderhalf uur in de ban te houden, maar voor Russian Circles was dit een fluitje van een cent. Dankzij een bijzonder krachtige set songs en, het moet gezegd, een fenomenale drummer slaagden Russian Circles met brio en gaven ze collega’s als Sleepmakeswaves, God Is An Astronaut en Maybeshewill het nakijken.
Geweldige band!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Russian Circles
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2476-russian-circles-24-05-2022
Helms Alee
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2477-helms-alee-24-05-2022

Organisatie: Trix, Antwerpen

Dat King Gizzard van alle markten thuis is wisten we al langer dan vandaag. Maar dat de geschifte Australiërs naar alle mogelijke windrichtingen uitvliegen op één plaat, is zelfs voor hun doen ongezien. ‘Omnium Gatherum’ is een flink uit de kluiten gewassen genre-overschrijdend dubbelalbum dat walst van uitzinnige gitaarrock naar funk, van synth-pop naar hip-hop, van psychedelisch vertier naar striemende metal. Een dolle kermisattractie gespreid over 16 tracks.
‘Een onsamenhangende trip’, horen we u al denken, maar toch is er cohesie, namelijk die typische King Gizzard-gekte die in zowat alle songs schuilt, hoezeer deze ook op het eerste zicht uit elkaar lijken te liggen.
Het begint al met het absolute hoogtepunt “The Dripping Tap”, een monstersong waarin gedurende maar liefst 18 minuten de gitaren compleet loos gaan en waar de band zich al die tijd van zijn meest uitzinnige en geweldige kant laat bewonderen. King Gizzard op zijn allerbest, wild, uiterst opwindend, razend interessant en met een gezonde hoek af.
Daarna gaat het alle kanten uit. Op “Magenta Mountain” bijvoorbeeld komt de synthpop van hun vorige plaat ‘Butterfly’ terug naar boven, een experimentje waar wij niet zo gek op waren. Op “Gaia” en “Predator X” krijgen we dan weer de waanzinnige trash-metal die teruggrijpt naar ‘Infest The Rat’s Nest’, King Gizzard’s eigenzinnige beleving van de meest ophitsende metal. “Sadie Sorceress” is hip-hop uit de betere Beastie Boys school, “Persistance” is funk met een relaxerende werking en “The Grim Reaper” is Kendrick Lamar die te lang aan de dope heeft gezeten. Het wordt volop zomer met “Presomptuous” waarin een seventies dwarsfluitje en een Santana gitaartje rondfladderen.

Aan diversiteit dus geen gebrek op dit album, maar overdaad schaadt soms ook wel een beetje, er staan hier immers een handvol zwakkere tracks tussen die maar net aan de prullenbak ontsnapt zijn. Het typeert wel de veelzijdigheid en ongeremde creativiteit van deze bende fanatiekelingen. Op naar de volgende aflevering, en King Gizzard kennende zal dat zo lang niet meer duren.

Black Midi - Eigenwijs en briljant

Absoluut geen gewone jongens, die van Black Midi. Zeer bedreven muzikanten, maar ook tegendraads, excentriek, nerveus, hyperkinetisch. We kunnen best wel begrijpen dat sommigen dit vermoeiend vinden, het is immers geen doordeweeks wandelingetje in het park. Hoegenaamd geen muziek voor hartpatiënten, dat is zeker.

Black Midi springt van de hak op de tak, doet geregeld aan spookrijden, is niet vies van een ferme streep free-jazz en neemt een loopje met de ongeschreven regels en structuren van de rockmuziek. Black Midi is eigenzinnig en dwars, maar ook geniaal en uniek.
Daar waar de weg naar links buigt, slaat de band eigengereid af naar rechts. Een streep improvisatie is hen niet vreemd, de instrumenten struikelen geregeld over elkaars voeten, de vocals komen uit het krankzinnigengesticht en een onvervalste croonerstem hakt de furieuze songs al eens in tweeën.
Horen wij daar iemand die de naam Mike Patton laat vallen? Yep, zeker en vast een referentie. Even gek, even ongrijpbaar, even bizar, even weerbarstig, even fantastisch. Noise met jazzinvloeden, of omgekeerd als u wil. Rock met fameuze weerhaken, in geen enkel vakje onder te brengen. Of misschien wel, deel maar in bij de afdeling ADHD.
Black Midi is een uitzinnig balorkest die Captain Beefheart, Sun Ra, Sonic Youth, Scott Walker, Mr Bungle, The Comet Is Coming, Slint en Throbbing Gristle in de blender gooit. De band maakt er een eigen potje van, soms compleet mesjokke, steeds waanzinnig virtuoos. Het hotst en botst, springt en vliegt, schuurt en bijt, knalt en briest.
Black Midi kiest voor de tegenstroom en zet zijn publiek steeds op het verkeerde been, geen mens die weet waar de ene song begint en de andere eindigt. Sommigen worden er gek van, anderen laten zich gewillig meevoeren in de manische furie. Er zit hier wel degelijk een lijn in, maar enkel de goep zelf weet waar die start en finisht, feit is dat ze vreemde bochten neemt.
De release van de nieuwe plaat zit er nog aan te komen, enkel de weerbarstige song “Welcome To Hell” werd reeds gedropt, maar dat weerhoudt Black Midi er niet van om de set voor het grootste deel rond dat nieuwe album op te bouwen.
De nieuwe songs klinken soms nog kierewieter dan het ook al geflipte materiaal op ‘Cavalcade’ en ‘Schlagenheim’, kun je nagaan.
Black Midi is op zijn zachtst uitgedrukt een aparte beleving.

Briljante teringherrie of aanstellerige moeilijkdoenerij ? dat bepaalt u voor u zelf. Wij weten het wel.

Organisatie: Aéronef, Lille

Les Nuits Botanique 2022 - Viagra Boys - Post-punk rollercoaster
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau )
Bruissel
2022-05-06
Sam De Rijcke

Het wou aanvankelijk niet lukken bij Crack Cloud. In hun eerste drie songs zat geen animo, geen richting, geen goesting, geen ziel. De ontgoocheling begon bij ons al op te komen, want van een band die onlangs het sterke en frisse ‘Pain Olympics’ had afgeleverd, hadden we toch wat meer verwacht. Maar plots werden de Canadezen wakker en ging het crescendo, hun set werd met de minuut beter en na afloop konden we dan toch van een geslaagd concertje spreken. Met een zingende drummer aan het front kon het bijna niet anders dan dat de drums een prominente plaats innamen in hun sound, een beetje zoals bij Squid, een band die meteen ook een referentie bleek te zijn. Verder waren het vooral de saxofoon en de tintelende gitaartjes die het geluid van Crack Cloud bepaalden. Een sound die we ergens mochten gaan zoeken tussen Gang Of Four, Clinic en Snapped Ankles, avontuurlijk en met hier en daar wat weerhaakjes.

Het was meer dan duidelijk dat vanavond de Chapiteau volledig was volgelopen voor de viriele postpunk van Viagra Boys. Een overenthousiaste menigte ging al vanaf de eerste noot van “Research Chemicals” compleet uit de bol voor deze opwindende Zweden en het feestje zou het komende uur niet meer stoppen. Het publiek at massaal uit de hand van de lijvige en volgetatoeëerde Sebastian Murphy, een frontman die als geen ander een publiek weet te bespelen met een flinke geut rock’n’roll nonchalance. Er waren blijkbaar ook al wat kilootjes bijgekomen sinds zijn laatste doortocht in de Trix, en dat is amper een half jaartje geleden, voor bijkomende tattoos was er geen plaats meer. Het weerhield hem er niet van om hier een opwindend showtje neer te zetten en zijn publiek constant op te zwepen. Het was stampen en bonken met geweldige punch-punksongs als “Ain’t Nice” en “Slow Learner” en het verslavende “Just Like You” was alweer om instant gelukkig van te worden. Het gloednieuwe “Ain’t No Thief” bleek een al even bruisende drive te hebben en mocht zo zonder blozen naast de publiekslieveling “Sports” komen staan. Met het roodgloeiende “Shrimp Shack” als ideale afsluiter zetten Viagra Boys de sluizen nog eens vol open en lieten ze het boeltje in een stomende eruptie uitmonden. Niet minder dan geweldig.


Sorry aan al die fijne nieuwe Britse bandjes van het moment, maar dé post-punkrevelatie van de laatste jaren komt uit Zweden.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Viagra Boys
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1931-viagra-boys-06-05-2022

Crack Cloud
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1930-crack-cloud-06-05-2022

Shht
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1929-shht-06-05-2022

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)