Na het demodebuut ‘When the candle dies out’ is hier het langverwachte debuut van de heren uit Wevelgem onder de vleugels van Brent Vanneste. Steak Number Eight waren de jongste winnaars van Humo’s Rock Rally (15) ooit, zijn nu net volwassen gasten en zorgen ervoor dat hun combinatie van postmetal, sludge/doom en noise een toegankelijker, aardser karakter heeft. Isis, Neurosis, Amenra zijn onmiskenbare invloeden van deze jonge gasten door de donker, dreigende sound, de logge , diepe, rauwe ritmes, de snedige tempowisselingen en de intens broeierige opbouw … 66 minuten duivelse ‘raw power’ … Songs die gaan over chaos, woede en verwarring, onder de oerkreten en – schreeuw van Vanneste.  Songs die uitgesponnen kunnen zijn en ruimte laten voor de instrumenten .  “The perpetual” dompelt ons al meteen onder in die beukende sound .
Verrassend knappe songs dus zoals “Dickhead”, “Pyromaniac” en “The calling”, die een terechte singlekeuze werd om het genre breder te kunnen verspreiden. “Stargazing” en “Trapped” tonen nog maar eens hoe goed allemaal in elkaar zit bij deze jonge wolven .
Steak Number Eight heeft ook een zachte kant … de ontroerende, sfeervolle emotievolle “Track into sky”, met hulp van het Ortier Koor van Wevelgem.
Overtuigend, indrukwekkend debuut!

Guillemots, de band van sing/songwriter Fyfe Dangerfield , is een speciaal, bijzonder bandje; ze zijn al toe aan de derde cd, vallen op door pop met rijkelijk geschakeerde elektronicageluidjes en schuwen in hun ‘arty farty’ aanpak progrock en musical niet, wat hen richting Yes en Alan Parsons brengt. Guillemots is niet in één stijl onder te brengen en is op die manier een goed bewaard muzikaal geheim … de paar singles worden verwonderlijk geweerd op de radio  … Geen airplay dus … Foei! Ook het recente ‘Walk the river’, oorstrelende muziek, maakt hen totnutoe niet bekender; de songs hebben een dromerig concept met een zekere dramatiek. De klankkleur is erg belangrijk bij deze ingenieuze band. Het kleurrijke pak van de zelfingenomen artiest paste in het muzikale decor.

Vanavond in de bijna twee uur durende gig durfde het kwartet de songs mooi uit te bouwen en konden ze stevig klinken door een laag gitaareffects. Veel boeiende tempowisselingen, eigenzinnig, grillig, maar zonder het toegankelijke karakter uit het oog te verliezen. Live op scherp dus ! We hielden van de aanzwellende kracht en het live karakter!
Ingetogen en traag gingen ze van start; de klemtoon kwam op sfeer scheppen, “Don’t look down” kreeg een forse stoot en explodeerde ergens halfweg . Het muzikaal avontuur en geweld zetten ze zonder schroom verder  op “Go away”, dat gierde en raasde, met gitarist McLord Magrao in een hoofdrol . Wat gas namen ze terug op de oude, sfeervolle “Made up lovesong” en het innemende “If the world ends” … voor de eerste keer kwamen de soundscapes op het voorplan door  toetsen en synths. Guillemots beklemtoonde z’n veelzijdigheid, de rode draad van de set.  
Meteen werden “Vermillion”  en  “The basket”, single van de nieuwe cd, warm onthaald . “I must be a lover” was een hoogtepunt qua popmelodie en qua creativiteit waren we sterk onder de indruk van “Kriss kross”, uit de tweede plaat ‘Red’ … de popsong had een pak onverwachtse wendingen en stijlen en haalde ‘70’s retro naar boven. Van wegdromen was hier geen sprake, Guillemots dropte je  met geweld in de realiteit!
Afsluitende reeks “Trains to Brazil” en “Sao Paulo” werden heerlijk uitgesponnen, - de laatste zelfs ruim 11 minuten -, en  hadden heel wat effects ; de 3 heren en dame gingen lekker loos op hun instrumenten.
Het sing/songwriterschap zat netjes verweven in de set, want solo speelde Fyfe “The devils shoes” en “ I don’t feel amazing now”.  Hij had het publiek voor zich gewonnen  met de wisselende, gevarieerde aanpak. Overtuigend, verbluffend in de bis  was “Yesterday is dead”, met ophitsende ritmes, die leunde aan Jon Anderson van Yes; op het eind had het zelfs een meezinggehalte, gezien de eerste rijen het refrein neurieden.

Guillemots toonde aan een extraverte liveband te zijn. De klankkleur en toegankelijkheid behielden ze; de fijne subtiliteit en het dromerige aspect op plaat maakten plaats voor lagen gitaar- en synth effects. Een totaalconcept dat impact had …

Chloë & the Lonesome Cowboy (Bram) zijn al van 2008 bezig en brachten ingehouden, semi akoestische songs, ondersteund van spaarzame drums . Toetsen vulden soms aan. In het voorjaar verscheen het debuut ‘Right at the sun’ … warme melancholie van sfeervolle, lieflijke melodieën. De zalvende treurzang van Chloë neigt naar Hope Sandoval’s Mazzy Star. Met z’n tweetjes speelden ze intieme, hartverwarmende, sobere pop !

Organisatie: Botanique, Brussel

Een mooi bewaard muzikaal geheim in de Amerikaanse lofi alternative americanafolk is Woods, uit Brooklyn NY , gecentraliseerd rond Jeremy Earl, die met Jarvis Tavernier sinds 2005 de kern vormt. Ze kwamen met de vorige cd ‘At Echo Lake’ wat meer in de belangstelling in Europa. In een DIY - attitude zijn ze geëvolueerd van lofi trash folk pop tot meer indie/ psychedelische rock; kwalitatief puike pareltjes van songs met een hoge stemmenpracht, vooral die falsetto stem van Earl.
Dit bandje brengt een fris geluid bracht van semi-akoestisch materiaal, die door klanken en voices van home tapes en cassettes kleur krijgen. Op de nieuwe plaat is het mooi verdeeld en krijgen we een vrij toegankelijke sound die de verschillende stijlen in een overtuigend indiepop kleedje stopt.
Invloeden van V.U., Patti Smith, Nico, Feelies, Galaxie 500, My Morning Jacket zijn duidelijk aanwezig en de groep eigent zich met de vijfde cd terecht een plaatsje toe naast Guided by Voices, Sebadoh, Fleet Foxes en Local Natives. De twee langgerekte bijna instrumental songs “Out of the eye” en “Sol y sombra” intrigeren door de repetitief opbouwende structuur .
Onderschatte kamerpracht in een sfeervol, dromerig kader en creatief opgebouwde songs die zich op “White out “ aan Indian waves wagen … Muzikaal talent , deze Woods

De Oost- Vlaamse band (uit Aalst) krijgt een reeks lofbetuigingen. Ze wonnen eerder in 2009 het O-Vlaams rockconcours; de spotlights kwamen terecht op hen. Charmante dromerige gitaarpoprock met een rauw randje siert hun debuut en we hoorden een handvol songs, die een hitpotentie hebben als “She wolf”, “Delay”, “Bruises”  en “Fade away”. Fris, aanstekelijk materiaal met een gevoelige, melancholische ondertoon. Vocaal trekt de bevallige Lara Chadraoui (Libanese roots ) overtuigend de songs naar zich toe.
“Drive” en “Like a fool” zijn prima intens broeierige, sfeervolle rocksongs. Op die manier is er een afwisseling van strakke, warme en meeslepende, spannend opbouwende songs.
Intergalactic Lovers brengt pop met weerhaken en haalt een Feist, Cat Power, PJ Harvey en Bettie Serveert voor de ogen. Puik debuut en geslaagde doorbraak!

We waren al onder de indruk van het titelloze debuut van het Canadese trio van sing/songwriter Taylor Kirk, Timber Timbre … een beklemmende spookhuisrit, loom, slepend, donker en onheilspellend. De songs droegen een soort ondraaglijke pijn en waren hartverscheurend, fijngevoelig en ontroerd. Taylor, meestal met cape, had een huiveringwekkende praatzang, ergens tussen Nick Cave, Swans (Michael Gira) en Tindersticks (Stuart Staples).
De ‘pop noir’ met een folky randje is gebleven; de sferische, huiverende trip is door de gelaagde, broeierige opbouw koud, kaal, sinister en warm. Zwaarmoedig, maar door een breder palet en de forser opbouwende klanken ook losser . Piano, orgel, viool, blazers , banjo en steelpedal zijn het basisinstrumentarium. Op die manier horen we ‘murder ballads’,  innemend, ingetogen materiaal dat intrigeert en gekenmerkt is van een experimenteel randje. “Black water” en “Do I have power” staan het sterkst in de spotlights op de tweede cd.  Timber Timbre weet op eigen unieke manier een apart sfeertje te creëren in duistere steegjes …

Radar Festival 2011 – Grand Mix
Een van de opkomende talenten is Kurt Vile , een 31-jarige singer-songwriter uit Philadelphia, die nog deel heeft uitgemaakt van War On Drugs. Hij heeft met ‘Smoke ring for my halo’ zich in de belangstelling gewerkt. Hij brengt helden als Dylan en Springsteen naast Bruce Cockburn en Steve Wynn. Onderhuids horen we The Feelies, Dream syndicate, Gutterball en Neil Young & The Crazy Horse als hij met z’n Violators eens lekker door ramde. Ook ‘80s wave sijpelde wel eens door. Hij speelde een uitermate boeiende set, snedig, fel, strak met pedaaleffects, soms aangevuld met sax of hij klonk ingehouden, dromerig, innemend en sober door het akoestische gitaarspel. “Runner ups” “On tour” en “Ghost town” deden ons gitaarhartje smelten … Of  anders op het broeierige “Society is my friend” en het uitgelaten “Freak train”, die een streepje horrorblues toegemeten kreeg. Hij houdt van z’n publiek en bedankt hen voor de warme respons…  Hij kreeg al schouderklopjes van Dinosaur Jr en Sonic Youth, en verdient een duwtje in de rug …

Het Britse collectief The Leisure Society heeft twee platen uit en past in het plaatje van de ‘new British scene’ van fleurige neofolkypop. Nick Hemming en Christian Hardy zijn de creatieve spil. Songs die een prikkelend lentegevoel creëren en toch herfstig kunnen zijn door de melancholisch, dromerige inhoud. De groep past in het plaatje van The Decemberists, Noah & The Whale, Mumford & Sons, de indieBritfolk van Midlake  en durft de brug te slaan naar de fijne samenzang van Fleet Foxes en Grizzly Bear. Ze kwamen in de picture door Guy Garvey van Elbow.
Een arsenaal van instrumenten als toetsen, cello viool, blazers, accordeon, mandoline en flutes zorgen voor kriebelingen en geven elan op de songs van ‘Sleeper’ en ‘Into the murky water’, de titelsong, “This phantom life”, “You could keep me talkin” en “We were wasted”. Leuk en ontspannend door de catchy melodieën. Wat een klankkleur van deze amicale band !

Een zwierige tune kregen we van het Amerikaanse Man Man, de afsluiter van het festivalletje . Ze hebben al vier cd’s uit, maar hebben hier nog geen voet aan de grond . De gekke bende brengt invloeden samen van de psychedelica van Moon Duo en zZz, de retro van Monster Magnet en de hoempapa van Kaizers Orchestra. Ophitsende en opzwepende melodieën van synths, piano, xylofoon en drums gaven een uitzinnig concert tot gevolg. Een feestelijke afsluiter van een erg boeiende affiche …

Ohja, het Franse Botibol opende de avond. Het duo bracht met akoestische gitaar, percussie en drumbeats dromerige songs die soms iets krachtiger klonken. We hoorden maar een paar nummers en die waren zeker niet slecht …

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Het Gentse trio Zato heeft iets van de Amerikaanse Residents … ze houden van avantgarde, experiment, avontuur en absurditeit. Definieerbaar binnen de (rauwe) nineties noiserock, maar ongrijpbaar door de diverse tempowisselingen, onverwachtse wendingen … Balanceren tussen melodie en gestoorde toegankelijkheid.
Zato is creatief bezig in die instrumentale sound, en geeft ze elan met creaties en afbeeldingen. Zato is dichtbij , is zoekende én is even veraf  … Luguber, apocalyptisch, verwarrend, dreigend, onheilspellend …én toch … bevreemdend reikend.
Tja, wie hield in de nineties van Big Black/Shellac, Unsane, Butthole Surfers, NoMeansNo, Gore, Lul, Kong, Jesus Lizard, Barkmarket en Cop Shoot Cop zal hier duidelijk aan zijn trekken komen!

Info http://www.myspace.com/zzaattoo

Scattering Walrus – ‘Age, Sex, Location’ … Een in het oog springende groepsnaam en cd … je moet er maar opkomen, sie . Uit Sint-Niklaas zijn ze afkomstig en de band draait rond Ben Maes en Maarten Buytaert. Ze brengen vrolijke, broeierige en easy listening gitaarpop, met leuke, ontspannende gitaarriedels en soms aangevuld met trompet en strijkersarrangementen.  Ze hebben een gevarieerde, boeiende cd uit van elf songs. De eerste twee songs “The German guy” en “Bailingrobe” zetten de toon van de cd en ademen een relaxt positivisme uit.
Tof bandje, die eens aan de deur mogen kloppen van Local Natives en ons eigen Broken Glass Heroes duo Pascal Deweze en Tim Vanhamel.

Info http://wwwmyspace.com/scatteringwalrus

‘Dougna’ is de tweede cd van de Guinese deerne Sayon Bamba, die een paar jaar terug debuteerde met ‘Mod’Vakance’. De sprankelende afropop wordt breder aangepakt met raps, reggae, world en kent muzikale experimentjes met elektronica, gedragen door haar bezwerende, warme en overtuigende stem. Ook tekstueel schuilt hier een boodschap  en aanklacht tegen onrecht van verwaarloosde kinderen, vrouwenbesnijdenis, … . Ze  vindt aansluiting bij de groten Tiken Jah Fakoly en Toumani Diabaté .
We horen een uiterst gevarieerde cd waarbij ze van zich afbijt. Opener “Mogho magni” brengt ons in de gepaste sfeer; ze gaat innemender en sfeervoller te werk op “l’Amour c’est show”, “Betty” en op de titelsong;  kleurrijk is “Bévazou pobè” en “Aborongo” klinkt stevig. Sayon Bamba heeft op die manier een verdienstelijke cd uit.