James Leg - Nog lang niet moegestreden
James Leg
Paulusplein + Kaffee-Ine
Oostende + Mechelen
2019-08-16 + 2019-08-17
Ollie Nollet
Eerst kreeg ik op de Paulusfeesten nog de kans om Humanga Danga, die ik op Rock Zerkegem net miste, mee te pikken. Vier heren, strak in het zwarte pak, speelden ondanks het miezerige weertje ten dans op het Paulusplein. Aanvankelijk vond ik ze wat braaf maar besefte al snel dat dit wel een beetje eigen is aan het genre. The Ventures, aan wie ze me deden denken, waren ook niet meteen branieschoppers terwijl Dick Dale, van wie ze een cover brachten, zijn muziek pas in de herfst van zijn carrière een venijnige powerinjectie gaf. Deze groep uit Gent bracht vrij authentieke surf waarin ik me steeds beter kon vinden. Af en toe hoorde ik wat exotische invloeden, iets waar de surfbandjes uit de jaren ‘60 ook niet vies van waren. Maar het was toch vooral de inventieve leadgitaar van Stefan Valenbergs die Humanga Danga ver boven de middelmaat uittilde.
Daarna toch maar eens gaan kijken naar Cosmo’s Foger-T. Nochtans moet ik niets hebben van tributebands maar het ging hier om Creedence Clearwater Revival en de bezieler van dit project was ene Frankie Saenen die nog bij The Kids en (vooral) The Scabs zou gespeeld hebben. Zo’n vijf minuten kon dit me boeien tot duidelijk werd dat de stem van John Fogerty moeilijk te imiteren valt. Het leek erop alsof drummer-zanger Saenen voortdurend op zij adem trapte. Toch was het leuk om er nog eens aan herinnerd te worden wat voor een onvoorstelbare hitmachine C.C.R. moet geweest zijn.
Volgend jaar zal het tien jaar geleden zijn dat de Black Diamond Heavies ermee ophielden, het einde van -ik wik mijn woorden- één van de beste livebands ooit. De kans op een reünie is onbestaande dus moeten we verder met frontman James Leg, die na de split gewoon bleef doorgaan. Maar het niveau van de Black Diamond Heavies bereikte hij nooit meer. Niet alleen omdat zijn drie soloplaten (en nog eentje met Left Lane Cruiser) net iets minder waren dan die van Black Diamond Heavies maar vooral omdat hij er nooit in slaagde een vaste drummer te vinden. Een probleem dat zich net voor deze korte tour opnieuw stelde. Amper enkele dagen voor het eerste optreden liet zijn Franse drummer weten ermee op te houden. Hoe hij het voor mekaar kreeg weet ik niet maar toch vond hij nog een vervanger en wat voor ene! Livia Ranalli, drumster bij The End Men, een heavy blues rock band uit Brooklyn, die onlangs naar Leipzig verhuisde. Een goeie drumster (eindelijk eens iemand zonder metal achtergrond) en esthetisch gezien zeker geen slechte zaak. Maar met beperkingen uiteraard, vooraf kende ze de muziek van James Leg totaal niet. Laat ons zeggen dat ze zich schitterend uit de brand wist te slepen.
Mooier kon James Leg zijn set niet beginnen: met twee Black Diamond Heavies klassiekers, “Take a ride” (T-Model Ford) en “Poor brown sugar”. Ondanks de gietende regen bevond ik mij in de zevende hemel maar toen sloeg het noodlot in de vorm van een blokkerende bastoets toe. Dit soort incidenten gebeuren om de haverklap met zijn Fender Rhodes maar dit keer betrof het zijn bas keyboard en dat bleek net iets lastiger om te herstellen. Dat heb je natuurlijk als je werkt met vintage materiaal dat je ergens goedkoop op de kop kon tikken. Maar het volk bleef geduldig (zo’n tien minuten) en doorweekt wachten.
Volkomen terecht want wat na de panne volgde was een James Leg grand cru. Bij een vorige keer dat ik hem zag vroeg ik me nog af of de houdbaarheidsdatum niet stilaan in zicht kwam maar hier werden alle twijfels weggeveegd. Een zichtbaar gelukkige James Leg (een nieuw lief! en nee, niet de drumster) molesteerde als vanouds en met veel souplesse zijn Fender Rhodes terwijl zijn stem opnieuw de juiste dosis rauwheid bevatte. Zijn bezeten mix van blues, soul, gospel, folk en rock-‘n-roll, gebracht met een niet aflatende gedrevenheid, kent nog steeds zijn gelijke niet. James Leg lijkt na al die jaren ook een meester in het naar zijn hand zetten van andermans nummers te zijn geworden. Zo hoorden we niet onmiddellijk herkenbare maar knappe versies van “A forest” (The Cure) en “Can’t stop thinkin’ about it” (The Gories), niet echt voor de hand liggende keuzes. En hoewel hij al enkele jaren de drank heeft afgezworen lijkt “Drinking too much” (van het Australische The Kill Devil Hills, dit jaar nog gezien op Binic Folks Blues Festival) zijn lijflied te zijn geworden. Ondanks de barre weersomstandigheden zal James Leg er in Oostende ongetwijfeld heel wat fans hebben bijgewonnen.
‘s Anderendaags sloot hij zijn tour af in Mechelen. Kaffee-Ine is een koffiebar in het centrum van Mechelen waar sinds kort ook live muziek gepresenteerd wordt. Op korte tijd konden ze zelfs twee van mijn absolute favorieten strikken: Margaret Airplaneman en nu dus James Leg. Hoog tijd voor een kennismaking. Het knap ingerichte pand leek niet meteen geschikt voor optredens (wat krappe ruimte) maar het warme onthaal maakte veel zo niet alles goed. Dat plaatsgebrek zorgde overigens wel voor een unieke opstelling. Zo stond het orgel frontaal tegen het drumstel opgesteld wat het optreden beslist een stuk intiemer maakte. De set bestond uit dezelfde songs, weliswaar in een andere volgorde geschoffeld, als in Oostende. Het is ooit anders geweest maar wat wil je met twee muzikanten die amper tien dagen geleden voor het eerst samen speelden. Een al vlug in het zweet badende James Leg en een spraakzame Livia Ranalli hadden er duidelijk zin in en maakten er een stomend feestje van in een vol gelopen Kaffee-Ine.
Het enige wat je James Leg zou kunnen verwijten is het gebrek aan nieuwe nummers. Maar achteraf beloofde hij daar werk van te maken. In de loop van dit en volgend jaar zou hij maar liefst vier singles willen uitbrengen, gevolgd door een volwaardige LP. Daarnaast zijn er ook plannen om met The Immortal Lee County Killers nieuw materiaal op te nemen. Aan grootse plannen geen gemis, zoals altijd trouwens, maar of ze ook verwezenlijkt zullen worden valt nog af te wachten …
Organisatie: Paulusfeesten, Oostende + Kaffee-Ine, Mechelen