Hajk, uitgesproken als Hike, komt twee jaar na hun debuut met een opvolger. Hun debuut scoorde hoge ogen in eigen land met hun catchy indiepopliedjes. Op hun opvolger klinken ze nog een stuk beter en zelfverzekerder.
Het vijftal maakt moderne en goedgebouwde pop. Beter dan de Ariadne Grande’s en de Justin Biebers van deze wereld. Ze hebben net dat tikkeltje meer eigenheid en diepgang in hun muziek. Akkoord, het is muziek die heel radiovriendelijk blijft. Maar wel aangenaam om naar te luisteren. Voor de vocals wisselen ze af tussen Sigrid Aase, Einar Haugseth en Preben Andersen. Vooral Sigrid heeft een heel mooie en goede zangstem. Preben heeft een zachte, moderne zangstem (denk Phoenix, Aztec Camera…). Het album hebben ze terug zelf geproduceerd.
Ze maakten gebruik van analoge en digitale sounds. Van geprogrammeerde arrangementen en deels live opnames. Zo krijgen we een album met grootse ballades en catchy up-temp pop songs. Muziek die zeker bij het jonge publiek zijn weg zou moeten kunnen vinden. En uitermate geschikt voor mensen die kiezen voor de iets betere pop. “Breathe” heeft een geweldige sfeer en zang. “Time To Forget” klinkt smooth en “Dancing Like This” is heerlijke up-tempomuziek dat snel in je hoofd blijft hangen.
Dit is heel fijne popmuziek die probeert meer te zijn dan enkel een popdeuntje. Daar slagen ze goed in dankzij de fijne arrangementen en de aanstekelijke vocals.

Voor de opvolger van hun debuut ‘Thousand Sons of Sleep’ uit 2016 heeft de Griekse band Godsleep een nieuwe zangeres ingelijfd. Amie Makris (ex-Pretty Retards) neemt hier de honours waar. Ditmaal een zangeres ipv een zanger maar wees niet ongerust: Amie vervult die rol met verve. Haar stem past bij deze muziek. Daarnaast heeft ze de uitstraling en de attitude van een echte rockchick. Denk maar aan bv Chrissie Hynde (qua attitude) in haar jonge jaren.
Net als op hun debuut horen we hier een stonerband die weet waar het om draait. Heerlijke groovy en fuzzy gitaarriffs samen met een boeiende ritmesectie. Luister maar eens naar “Ex-Nowhere Man” die de nodige weerhaken en overgangen bevat. Een heerlijke opener. Daarboven de heerlijke uithalen van Makris. Het verschil met hun debuut is dat Amie hier zowel rockend als melodieus kan zingen. Ze heeft ook een groter bereik dan de vorige zanger. Haar aanwinst is echt een stap vooruit voor de band. Muzikaal behoren ze tot de meer traditionele stonerrock (ergens tussen Kyuss en Monster Magnet in) en is heel goed gemaakt.
‘Coming of Age’ staat muzikaal op hetzelfde niveau als hun uitstekende debuutplaat. Persoonlijk vind ik dat de vocals van Amie het niveau van dit album nog een stukje omhoog trekt. Godsleep is klaar voor meer en hoger. A fucking goede plaat.

Marino Roosen is de componist en zanger van deze band. Hij verzamelde bandleden uit Sophia, Rhinos Are People Too en Fornet rond zich. Die voorzien de breekbare en tijdloze songs van Roosen met ijle, melancholische gitaren. Daarnaast vullen melodieuze soundscapes en mooie harmonieën de songs aan. Zo komen ze tot een totaalgeluid dat ergens op het kruispunt van americana, indie en dreampop ligt.
Vorig jaar was er hun album ‘Leaves’ dat ons wist te bekoren. Deze EP is volledig opgehangen aan het overlijden van zijn vader en zijn grootmoeder. Een persoonlijk en intiem werkje dus. Er werd veel symboliek in gestoken. Er werd bijvoorbeeld gestart met de opnames op de tweede verjaardag van het overlijden van zijn vader. Op de cover zien we mensen met slagersschorten zoals zijn vader altijd aan had en de voorschort van zijn grootmoeder. Bovendien komt deze EP  met de verjaardag  van zijn pa. De productie werd door Bert Vliegen (die ook ‘Image’ van Whispering Sons deed) gedaan en Vliegen is daarnaast ook lid van de band (gitaar, keys en stem).
Muzikaal is het ook genieten. De single “The Keg” bestaat als basis uit een droge drum en een fijne bas. Daarboven een wenende gitaar met een mooie inkleuring van de Rhodes en synths naar het einde toe waardoor de track openbloeit. “Old Soul” begint met geruis, het klinkt haast als de wind, om dan met een hypnotiserend gitaarriedeltje je mee te nemen in de wereld van Bonfire Lakes. En het is een boeiende wereld. De tekst is diepgaand en de drums slaan halfweg hard, maar spaarzaam zodat het nummer wat opengetrokken wordt. Ook de elektrische gitaar die hier verschijnt helpt mee aan het opentrekken van het nummer. Heel geslaagd en minstens even goed als “The Keg”. Op “Song For Ma” is het instrumentarium spaarzamer. Het nummer draagt de droefheid van de tekst mooi uit. Ook hier komen halfweg de kleine details het nummer versterken. De hoornpartijen van Rozanne Descheemaeker zijn hier heel doeltreffend om de sfeer van het nummer compleet te maken. De afsluiter “Vacancy” begint met een treinmotief en het fijn gitaartje samen met de uptempo beat doet de droefheid van het vorige liedje wat wegjagen. Uiteindelijk lijkt alles wat in chaos en naar de achtergrond te verdwijnen. Alsof de trein langzaam wegrijdt en je alles ziet en hoort verdwijnen aan de einder. Wie de cd nog wat langer laat lopen ontdekt nog een ghost song. De gekende elementen zijn aanwezig: een wenende gitaar, mooie zang en heel degelijke en gevoelige nummer dat lekker uitwaaiert naar het einde toe. Dit is zeker geen opvullertje.
Bonfire Lakes is tot mooie en grootste dingen in staat wanneer ik hun album en deze nieuwe EP beluister. Topschijfje.

Voor zijn tweede plaat koos Stefaan Tubex ervoor om in zijn moedertaal te zingen in plaats van in het Engels. En dat loont ergens wel, want zo klinken zijn nummers nog dichter bij de luisteraar. Ze zijn begrijpelijker en toegankelijker. De plaat werd geproduceerd door Robin Aerts (Het Zesde Metaal).
Wat krijgen we nu op ‘Ego’? Zeven folknummers die heel sfeervol klinken. Ze hebben bijna een poppy karakter. Het geheel klinkt heel warm en dat is deels te danken aan de warme elektrische gitaarklanken. Ook het feit dat ze bijna alles live opgenomen hebben in de thuisstudio van Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona) geeft het album een bepaalde vibe. Daarnaast is er ook de samenzang met Sarah Budts (ex-Koala en backings bij Het Zesde Metaal), zoals in het refrein van “Barricaden”, die zorgt voor die warmte. Stefaan Tubex heeft, net als de manier waarop hij zingt, een heel karakteristieke stem. Dat zorgt voor een eigen geluid maar ik kan mij voorstellen dat het voor sommigen wat wennen is.
Zijn muziek zit goed in elkaar. Alles lijkt zo simpel maar is toch vrij gelaagd. Daarnaast werd er ook gebruik gemaakt van de mellotron en piano. De baspartijen werden door Nicolas Rombouts ingespeeld en de drums door Maarten Moesen. “Uitweg” is een aantrekkelijk uptempo liedje. Op “Samen Alleen” mag Sarah haar ding doen en tonen wat ze in haar mars heeft. Afsluiter “Weeral Ik” is een heel intiem klinkend nummer. Je hoort hem zijn gitaar vastpakken en beginnen zingen. Met bijna niets meer dan dat maakt hij een mooie uitgeleide voor zijn album.
‘Ego’ is een geslaagd album met een warme sound. Geschreven door Tubex en opgenomen door muzikanten die al elders hun sporen hebben verdiend. Hier en daar kan de zangstem van Tubex nog een beetje bijgeschaafd worden. Het feit dat hij overgeschakeld is van het Engels naar het Nederlands geeft nog een beetje meer eigenheid aan het album.

Rosalyn is het zijproject van Frédéric Aellen die daarnaast voornamelijk bezig is met The View Electrical. Je moet eens hun debuut ‘Roseland’ checken, een pareltje. Rosalyn ontstond vlak na het maken van ‘Heiligenstadt’. Dat was ergens eind 2017-begin 2018. Hij voelde de drang om iets totaal anders te maken. Iets introverts, intiemer en akoestisch. Zo begon hij eraan met enkel zijn gitaar en een laptop. Hij ontdekte de software garageband en dat was zijn redding aangezien hij er niet meteen in slaagde om een band op poten te zetten voor zijn zijproject.  
In de zomer van 2018 sloot hij zich op in de No Sun studio’s met zijn View Electrical-kompaan Raul Bortolotti om aan songs te werken. Het is niet helemaal akoestisch geworden; er zijn namelijk ook wat elektrische gitaren en piano te horen. Uiteindelijk had hij maar liefst zestien gevoelige songs klaar. Het thema in de meeste songs ging over tragische of getraumatiseerde vrouwenfiguren.
Op ‘Single Mother’ krijgen we al een voorsmaakje van het album ( ‘All Your Silences’) . Vier songs waarvan “Single Mother” en “Laura” het meest naar indiepop en folk neigen. Een beetje de Zwiterse variant van Milow, maar dan met iets meer diepgang. Op “Broken Again” krijgen we weidse gitaargeluiden. “Rusty” wordt voornamelijk door piano ondersteund. Het is een eerder donkere song en iets minder toegankelijk dan de andere.
Deze voorbode doet het beste verhopen voor het komende album in het voorjaar. Wie fan is van The View Electric zal dit ook weten te waarderen. We mogen het niet zeggen, maar de songs hier hebben toch veel weg van die bij The View Electric. Alleen is het soberder verpakt.

SX is momenteel tamelijk hot. Hun nieuwste album ‘Eros’ kreeg overal lovende kritieken. De show was dan ook heel snel uitverkocht. Niet alleen in De Kreun trouwens. In februari deden ze nog een tournee door Italië, deze maand was Vlaanderen aan de beurt met als apotheose de AB in Brussel.

Low Hill, een Antwerps éénmansproject, mocht de nog halflege zaal komen opwarmen. Daar slaagde hij eigenlijk niet in. De man heeft een geweldige stem die hij uitsmeert over trage beats en synthklanken. Ideaal als achtergrond bij een goed glas wijn of een boek maar live wekte het verveling op.

Daarna was het aan SX. De zaal was intussen volgelopen. Er hingen achteraan het podium witte doorzichtige gordijnen en op de grond lagen lange lampen. Er werd gestart met “Devotion” waarbij Stefanie Callebaut een deel van de song achter de gordijnen bleef staan om te zingen. Het was een soort van schaduwspel.
De nadruk van de set lag natuurlijk op hun nieuwste album waarvan ze enkel “Gone” niet speelden. De set was trouwens goed opgebouwd. Het begon met een reeks nieuwe nummers. De meesten waren vrij rustige nummers. De uptempo songs zaten voornamelijk in het tweede deel van de set. “Tango” en “Hurt” waren prachtig. Callebaut was heel goed bij stem en de twee andere bandleden speelden foutloos. Callebaut had stijlvolle witte kledij aan. Naast haar machtige vocale uithalen was het ook genieten van haar moves. Ze was als een furie, zoals een Roisin Murphy van Moloko om maar iemand te noemen. De poses waren vrij theatraal maar toch zat er zoveel emotie en betekenis in de stem.
In de tweede helft kwam er samen met de meer dansbare songs meer schwung in het optreden. We kregen een prachtige reeks nummers na elkaar: “Give”, “The Future”, “Falling”, “The Dancers” (heel mooi), “Black Video” en het meer ingetogen “Eros”.
Bij enkele nummers zaten er passages tussen die haast naar clubmuziek ging. Daarna leek het feestje afgelopen maar kwamen ze terug met “Sunrise” en “Gold”.

Wat een band, wat een madam! Gewoonweg klasse.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/sx-29-03-2019
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Tijdens New Noise plaatst het Wilde Westen 4 gitaar gedreven bands op de affiche. Deze bands kwamen vorig jaar om diverse redenen in de spotlights. Een mooi initiatief om deze bands een platform te bieden zodat ze verder kunnen groeien. Voor Whispering Sons is dit misschien niet meteen nodig maar het is fijn dat ze het geannuleerde optreden van eind vorig jaar zo konden goedmaken. Het evenement was trouwens al een tijdje uitverkocht.

El Yunque mocht de avond openen. De zaal was al aardig volgelopen. El Yunque is een Hasseltse band bestaande uit diverse kleurrijke figuren. Ergens tijdens noise en improvisatie rock. Vorig jaar brachten ze via Consouling Sounds het conceptalbum ‘O Hi Mark’ uit. Er werd met enkele eenvoudige elementen gestart: een steeds terugkerende gitaaraanslag, wat percussie en dan werd er langzaam opgebouwd. Voor de vocals werd er tussen twee bandleden afgewisseld. Het deed mij soms wat aan Moon Worship denken. De zanger leed soms wat aan overacting maar enkele songs waren begeesterend. Op één song kwam Fenne (Whispering Sons) een passage meezingen. Niet alle songs waren even sterk maar er zit zeker potentie in.

Shht was de volgende band. Na een vrij lange soundcheck gingen deze Gentenaars van start. Het is moeilijk om hier een label op te plakken. Ze zijn allemaal zeker en vast goede muzikanten maar ik mis alleen wat uitgesproken en uitgewerkte ideeën. Kiezen is soms verliezen maar soms is kiezen ook winnen. Er werd na de openingstrack een gedichtje opgedragen. Een beetje een vreemde tekst. Wat de bedoeling van de bassist/keys-man was om in zijn onderbroek te spelen ontging mij volledig. Pas op: de kwaliteit is wel aanwezig. Een geweldige drummer om maar één voorbeeld te geven. De grooves die ze brachten waren vet en krachtig. Maar het geheel kon beter uitgewerkt worden.

Voor It It Anita was de zaal intussen helemaal volgelopen. Er was toch een groot deel van het publiek die voor deze noisesensatie uit Luik waren gekomen. En gelijk hadden ze want ze gaven een stomend optreden. Er kwam massa’s energie los die in golven door het publiek ging. Er werd duchtig gedanst (vooral tijdens “Say No”) en rond gehost door het publiek. Toen begon de band helemaal los te komen. De zanger dook voor de eerste keer tussen het publiek op. Het deed mij wat aan een hardcore optreden denken. Enkele nummers later brachten ze de drumkit tussen het publiek tot vlak voor de PA installatie. Daar gaf de drummer van jetje samen met de zanger. Geweldig moment. Een geslaagde doortocht van deze Luikenaars die dit jaar met een nieuw album op de proppen gaan komen.

Iedereen was gebleven voor de afsluiter van de avond. De Brusselse postpunk sensatie Whispering Sons. Deze band heeft al een indrukwekkende weg afgelegd sedert ze Humo’s Rock Rally wonnen. Hun geslaagde debuutplaat ‘Image’ is daar het resultaat van. Ze hebben ook al succesvol getoerd door Europa. En ze trekken een heel divers publiek aan. Van heel jonge snaken tot mensen van middelbare leeftijd. Van New wave fanaten tot rockers. Vanavond waren ze subliem. Amai nog niet! Een heel sterke set en performance. Ook een mooie lichtshow en een goeie klank. Zangeres Fenne is duidelijk gegroeid als frontvrouw. Ze kwam verschillende keren tot helemaal vooraan het podium. Vroeger durfde ze zich nogal eens met haar rug naar het publiek draaien. Je ziet dat ze vertrouwen uitstraalt. De band speelde feilloos. Of het nu ouder werk was of hun nieuw werk. Dit is een band met internationale uitstraling. Ze overstijgen hun genre.

Dit was een meer dan geslaagde avond. Een evenement dat volgend jaar zeker terug mag keren.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/shht-23-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/it-it-anita-23-03-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/whispering-sons-23-03-2019

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

New Noise 2019 - Whispering Sons, It It Anita, Shht, El Yunque
New Noise 2019
Kreun
Kortrijk

 

De Nederlandse band Moonstruck bestaat nog maar sinds 2015, maar aan de muziek is dat niet te horen. Ze zijn niet te verwarren met gelijknamige bands uit het verleden. Er was een melodic deathmetalband en er zijn nog hedendaagse bands onder die naam zoals een Zweedse metalband en een Amerikaanse band die hardrock speelt. Het is dus wel even zoeken op Spotify om de juiste Moonstruck terug te vinden.
Na een EP in 2016 hebben ze nu hun debuut uit. De invloeden van bands zoals Iron Maiden, Rush en vooral Queensrÿche zijn aanwezig maar ze maken er hun eigen ding mee. En we moeten het zeggen dat het goed klinkt. De zanger heeft een krachtige stem die uitstekend blendt met de muziek. De gitaren klinken vertrouwd, soms stevig en soms melodisch. De ritmesectie vormt een solide en stevig geheel. “Web of Deception” is een meteen een knaller van een opener. Op “Dark Medicine” trekken ze die lijn door. De zang- en gitaarlijnen zijn best catchy bij momenten. “Metamorphoses” is een echte progressieve track van elf minuten. Akoestische gitaren trekken de song op gang, de vocals vallen in. Daarna wordt de song een ballad. Uiteindelijk wordt de song helemaal opengebroken en bloeit die helemaal open. Er komt ook nog een mooi gitaarduel voorbij in de solo. Een prachtige track.
Ook afsluiter “The Assassin’s Blade” heeft een gelijkaardig songstructuur maar met een andere inkleuring. Hier zijn de piano, wat subtiele gitaartoetsen en andere sounds die de intro kleuren. Eveneens een geweldig mooie song.
De meeste nummers zijn vrij potig en uptempo zoals “Beyond Your Wildest Dreams”, “Moonstruck” etc… Enkel de lange en progressief gerichte tracks hebben enkele rustige passages in hun song zitten. Ook zo tijdens “The Observer Of Chaos” dat voortdurend wisselt tussen uptempo (zwaar rockend) en slow tempo (meer laidback en melodisch).
Moonstruck heeft een fantastisch debuut afgeleverd. Laten we zeggen dat ze dicht bij de NWHOBM aansluiten. Echt vernieuwende dingen ga je hier niet horen, maar wat ze brengen is echt van een hoog niveau. Ze slagen erin om hun eigen wereld op te bouwen in hun debuut.

Onbekend is niet noodzakelijk onbemind. Voor mij persoonlijk zeker niet. Niets fijner als je iets onbekend opzet en je na vijf minuten zegt OMG, What the F***K en diets meer. Voor dit ongeregeld zootje Zwitsers is het hun tweede release. Een mini-album, want er staan slechts vijf tracks op.
Opener “It Starts To Make Sense” is meteen opzwepend. Het doet mij, qua vibe, een beetje aan The Idiots denken. Er zit ook een beetje absurditeit in en het rockt als de beesten. Naar het einde komt er nog een orgel voorbij dat zo uit een nummer van The Doors lijkt weggelopen te zijn. Ook “Right Here” mag er zijn. Op “They Control Us All” openen ze zwaar om dan zwaar psychedelisch uit te pakken. De joint begon waarschijnlijk zijn werk te doen. Tot halfweg vind ik de song best genietbaar. Daarna lijkt hij wat weg te zakken in chaos. “Fly Away” is dan beter en directer. Afsluiter “Punishment” is maar liefst 14 minuten lang. Als dat maar goed komt hoor ik je denken. Ze start in elk geval interessant. Ze drijft op een steeds terugkerende bas/gitaarlijn die ons wat in trance moet brengen. Er zitten veel ideeën verwerkt in het nummer, maar 14 minuten was wel wat lang. Iets compacter en wat gerichter zou de song nog meer recht aandoen want er zit wel potentie in.
‘Fly On The Wings Of Love’ heeft enkele heel fijne momenten. Er zit nog groeimarge in de band maar teveel hen in een keurslijf zou ik nu ook niet doen. Dit is voor wie houdt van wat tegendraadse rock met hier en daar wat psychedelische elementen.

Real World Records werd in 1989 opgericht door Peter Gabriel en leden van WOMAD (een kunstenfestival). Vooral in de beginjaren stonden ze bekend om de releases van wereldmuziek. Met artiesten zoals Papa Wemba (rumba rock), Estrella Morente (flamenco) en Abderrahmane Abdelli (berber) kwamen ze volop in de aandacht. Wereldmuziek is nog steeds hun uithangbord.
The Gloaming maakt ook een soort van wereldmuziek. De band is van Ierse afkomst en gebruikt traditionele Ierse elementen in hun muziek. Die combineren ze met post-rock, moderne jazz en nog veel meer. Voor hun derde album trokken ze naar New York en werden ze bijgestaan door Thomas Bartlett (o.a. Sufjan Stevens, St. Vincent) en Patrick Dillet (o.a. David Byrne, Laurie Anderson). Hun instrumentaria bestaat uit piano, keys, twee violen, gitaar en zang. Zanger Iarla O’Lionard was vroeger lid van The Afro Celt Sound System. Het moet gezegd de man heeft een karakteristieke stem die eerder ruw maar ook teder kan klinken. Er zit veel variatie in het album. Sommige tracks zijn echte Ierse tunes zoals “Sheegan’s Jigs” of “The Old Road To Gary”. Die boeien mij persoonlijk minder. Gelukkig trekken ze dikwijls hun songs open door er andere invloeden aan toe te voegen. “Athas” is zo’n voorbeeld. Het is heel sfeervol en neigt naar post-rock.
Nogal wat tracks zijn gebaseerd op gedichten. “Reo” is een bewerking van een gedicht van Sean O’Riordan. “Méachan Rudai” bevat stukken tekst uit het gelijknamig gedicht van Liam O’Muirtile en “My Lady Who Has Found The Tomb Unattended” is gebaseerd op een tekst uit circa 1609. Daarnaast bewerken ze ook een aantal traditionals. Je ziet dat de roots van hun land er diep inzit. Soms klinkt het vrij etherisch zoals “The Song of Glens”. De mooiste songs vind ik “Méachan Rudai”, “Athas”, “The Lobster”, “Reo” en “My Lady Who Has Found…”. Heel sfeervol en soms intens. De echte Ierse traditioneel ingevulde songs vind ik soms wat te langdradig en te klassiek.
The Gloaming heeft een heel sterk Iers klinkend album gemaakt. De elementen uit andere genres die ze eraan toevoegen vind ik hun sterkte. In de helft van de tracks overstijgen ze daardoor het gemiddelde. Geef mij tien van deze tracks en ik ben helemaal verkocht. Wie helemaal voor de traditionele Ierse muziek is zal dit album geweldig vinden.