Een tijdje geleden kreeg ik deze toegezonden en bijna was hij onder het stof weggekropen maar gelukkig kwam ik hem per toeval terug tegen want deze plaat is heel aangenaam luistervoer. Voor wie Siger niet kent… Deze band bestaat uit de gebroeders Ward en Hartwin Dhoore. In folkmiddens zijn ze intussen heel gekend. Ze wonnen al prijzen en toerden de halve wereld rond met hun Trio Dhoore. De laatste tijd houden ze zich voornamelijk bezig met Siger. Dit ‘Rodeland’ is hun debuut onder de naam Siger en beschrijft muzikaal het ‘Land van Rode’ aka hun thuisstreek.
De instrumentale stukjes muziek bestaan hoofdzakelijk uit diatonische accordeon en octaaf- mandoline. De sfeervolle muziekstukjes stralen veel melancholie uit. Het is warm luistermateriaal voor op een koude winteravond met een deken, een goed boek en een stuk wijn erbij.
Zonder vocals kan muziek toch veel vertellen en dat is wat zij hier doen. Live vertellen ze er bij en dat vinden ze op het podium minstens even belangrijk als het muzikale verhaal. Met de plaat moeten we het met enkel het muzikaal verhaal doen maar dat is al minstens even boeiend.
‘Rodeland’ is goedgemaakte en sfeervolle volksmuziek. Een pretentieloos pareltje in het genre.

Volksmuziek
Rodeland
Siger

The Mars Model gooide met hun debuut EP ‘Francobelgica’ hoge ogen. Een 12inch vol stevige postpunk nummers. Daarna leken ze muzikaal van koers te veranderen met hun dubbele single ‘Sister Glory/Frozen in Time’ waarop “Sister Glory” pure gothic rock was en “Frozen in Time” experimenteel klonk. Daarna kwam er een drummers wissel en werd Tim Jult aangetrokken (die live ook bij The Kids drumt). Op ‘Primal Urge’ gaan ze terug naar het geluid van ‘Francobelgica’.
“Baby Paria” kennen we al een tijdje in live vorm. Het is een stevig, maar catchy nummer met een verontrustend klinkende intro. Het refrein is heel aanstekelijk. Een heerlijke track en opener. “UltraMega” is een nummer in de Killing Joke-sfeer maar “Baby Paria” is toch net iets origineler qua opbouw. “Man of the Year” is dan weer een voltreffer. Een muzikaal mooi uitgewerkte track met een fijne flow. “Showdown” heeft een sterk refrein en een goeie riff waarrond de song is uitgewerkt. Ook de zang en de lyrics zijn dik in orde. Een nummer dat live zeker tot zijn recht komt. “Atrocity” begint met een leuke ritmesectie waarop de song is opgebouwd. “FDM” (Fascist Destroyer Machine) opent met een naar dance neigende intro.
Daarna gaan ze verder in de bekende stijl met o.a. een leuke gitaarlick en een vrij catchy refrein. Een nummer dat vrij toegankelijk klinkt en iets minder zwaar is dan de andere. De tekst is natuurlijk wel zwaar op de hand zoals al hun andere teksten. We krijgen immers nooit betekenisloze of bodemloze lyrics voorgeschoteld.

De titel van de 12inch dekt goed de lading want je hoort constant een zekere urgentie in hun muziek. “Primal Urge” klinkt goed en bevat goede nummers die in de lijn van ‘Francobelgica’ liggen. Stevig, urgent en met momenten zelfs catchy.
Verder ook een pluim voor het mooie artwork van Kustomtype.

Postpunk/Gothic metal
Primal Urge
The Mars Model

The Mars Model is: Fred Duf: Bass Hans Verbeke: Vocals Dominiek Decandt: Guitars Olivier Moulin: Synths Tim Jult: Drums

“Horses of Rebellion” was een mooie herstart na hun korte hiatus. Live bewezen ze ook dat ze er nog steeds staan. Na bijna vier jaar later hebben ze een opvolger klaar. Ze zijn daarbij de PolderRecords-stal trouw gebleven. ‘Burn!’ bestaat uit acht nummers. Ze is verkrijgbaar in verschillende soorten vinyl en cd digipack.

“Find You Soon” is een sterk begin van de plaat. Het klinkt strak, koortsig en met een melodieuze zanglijn in het refrein. Ook de intro bestaande uit drumwerk is geslaagd. “Little Wings” bestaat uit een strakke ritmesectie, bassist Tom Neirynck en drummer Peter Gaelens, en met enkele strakke gitaarriffs van John Pollentier. “Boy in the Middle” is typisch Cowboys & Aliens. Een zang die over de dystopisch muziek gaat en aangevuld met een leuke bridge en solo. De momenten waarop Henk Vanhee haast preekt slaan goed aan. Kortom een heerlijk nummer.
“Sackcloth” is iets trager en donkerder. Het wordt mooi opgebouwd. Er zit onderhuids veel melancholie en gevoel in de track. Een nummer dat ook groeit na elke beluistering. Je hoort ook veel afwisselend gitaarwerk in deze boeiende song. Met het titelnummer “Burn!” gaat de snelheid weer verschroeiend de hoogte in. “Cards Upon the Table” klinkt catchy in de oren. “Same But Different” neemt je meteen bij het nekvel en rockt een heel eind weg. Afsluiter “Morbid Orchid” is een bijna negen minuten durende epische track met een sfeervolle en lang uitgestrekte intro en outro. Ze klinkt ook mooi harmonieus. Een perfecte afsluiter van een album met geen enkel zwak moment.

‘Burn!’ klinkt strak, melodieus en donker. Ze zit goed in elkaar en klinkt ook goed. Een echte aanrader. Ik kan alvast niet wachten om ze met dit materiaal aan het werk te zien.

Video van “Find You Soon”: https://youtu.be/9SgldGa0Yaw

In 2021 kwam een elpee uit ( ‘Live Happily Waiting For Death’) met oude opnames uit de eind jaren 80. Doordat het om oude her opgepoetste opnames ging was de kwaliteit nogal wisselvallig. De kwaliteit van de songs was wel aanwezig.
Voor de review van dit album zie de link Live Happily while waiting for Death (musiczine.net)

Op deze single krijgen we nieuw werk. Het euvel van de audiokwaliteit is van de baan en alles komt beter tot zijn recht. Maar ook de songs zijn erop vooruit gegaan. “Polarized” opent een beetje met beats en bassen gelieerd aan Front 242. Daarna gaat het nummer open en krijgen we zwaar overstuurde synths en huilende gitaren. Linken met The Soft Moon komen ook op.
In elk geval krijgen we hier een opzwepende track dat vrij modern klinkt. De zang blendt mooi met de rest. Het nummer zit knap in elkaar en live moet dit toch knallen.
Ik ben aangenaam verrast en fan van dit nummer. “I Loved You?!” heeft een beetje dezelfde structuur en opbouw maar klinkt iets minder donker. Er zitten meer electropop/coldwave elementen in de muziek. De synths zijn melodieuzer en op de voorgrond gemixt.
De laatste track is een Implant-mix (Glen Lemeire) van “I Loved You?!”. Deze mix giet de song in een typische club mix om de dansvloer mee onveilig te maken.
Ik zou “Polarized” wel eens willen horen in een dansmix of industrial mix. Ik denk dat het zeker zou werken op de dansvloer.

Electro/Coldwave
Polarized/I Loved You?! -single-
The Ultimate Dreamers

Met deze single hebben The Ultimate Dreamers op meerdere vlakken een stap vooruit gezet. “Polarized” is een klein pareltje.

https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/83781-live-happily-while-waiting-for-death.html

Vier jaar na hun goed onthaalde debuut is er nu een opvolger die naar de naam ‘Hart in Neonlicht’ luistert. Een goede titel trouwens die door iedereen vrij ingevuld kan worden. Ditmaal met teksten die nog iets meer geëngageerd klinken, dan op hun debuut, en met een poëtisch inslag.

Ze zoeken muzikaal en tekstueel terug de donkere kanten van het bestaan op zonder depressief te worden. Ze tonen gewoon in dertien observaties de andere kant van de maatschappij. Het titelnummer opent het album en kenden we reeds als single en van de clip. Voor wie hem nog niet kent: “Hart in Neonlicht” is uptempo met de donkere bas van Tom Kets, een vrij melodieuze synth van Silke Verslype en de gekende zang van Dries Emmerechts. Met een tekst die over covid gaat. Naar het einde van de song toe krijgen we een instrumentale outro waar ook de gitaren van Menno Buggenhout en Laurens Primusz wat meer speelruimte hebben. Een heerlijke gitaarriff die voorbijkomt trouwens. De beats die Buggenhout eronder gestoken heeft , kunnen mij alleszins ook bekoren. Een ideale opener.
“Nieuwe Planeten” is niet erg donker qua muzikaliteit. Het bevat een pulserende ritmesectie. De wat Oosters aandoende saxofoon (Floris De Smet) en synths geven het nummer de spacy touch. Een catchy nummerke. “Onder de Vloer” was ook al een single en gaat over mensen die voor de maatschappij niet meer waardevol en aan de kant geschoven zijn. Dit alles werd gegoten in een mooie tekst en wordt begeleid door leuk gitaarspel, bas, synths en attractief drumwerk. Rene Hulshbosch van Struggler komt naar het einde toe, als je goed luistert, vocaal ook nog even meedoen. Een topsong.
“We Zijn Niet Echt” is lekker uptempo en bezwerend gezongen met sfeerrijke synths en een leuke bas. Een heerlijk nummertje. “Koud In Berlijn” is een rusteloze song over iemand die alleen en eenzaam door de grote stad doolt. “Hoofdspoken” is een opzwepend nummer met pop-aspiraties. Een heerlijk melodieus thema dat nu al klassiek in de oren klinkt. Daarbij denk ik aan de songkwaliteit van de Frank Boeijen Groep (“Kronenburgpark”), De Mens, Noordkaap of Clouseau (“Nobelprijs”). Dat geldt trouwens ook voor “Dansen op de Bodem van de Oceaan”. Ook hier krijgen we een mooi uitgewerkt totaalgeluid met een sterk melodie en harmonie. “De Laatste Vallei” is ook een aangename luistersong geworden. “Autostrade” is een plezante song en lijkt meer op een spielerei dan op een ernstige song. Toch zit er meer dan alleen spielerlei in  het nummer. “Noodkreten zonder Geluid” is dan weer een toppertje. Met een intrigerende tekst en met mooie synths. “Zet Alles Uit” doet de new wave/electro wave uit de jaren 80 heropleven.

Op hun tweede album zijn ze gegroeid en volwassener geworden in vergelijking met hun debuut. De songs zitten nog beter in elkaar dan. Het album bevat voldoende variatie, goed songmateriaal en hun sound is heel herkenbaar. Muzikaal herken je een blend met elementen van postpunk, darkwave, pop en rock. Eclectisch noemen ze dat naar het schijnt. Maar bovenal bevatten ze enkele pareltjes die hun muziek naar een hoger niveau brengt, als “Onder de Vloer”, “Hoofdspoken”, “Dansen op de Bodem van de Oceaan”, “Nieuwe Planeten” en “Noodkreten zonder Geluid”.
Dit album is absoluut een aanrader!

Voor het ontstaan van de achttiende langspeler van Simple Minds moeten we teruggaan naar 2019 toen Jim Kerr terugkeerde naar zijn thuisbasis om voor zijn terminaal zieke vader te zorgen. Zijn vader wilde dat Jim zich zinvol maakte en Jim vroeg daarop Charlie om over te komen en thuis wat songs te maken. Charlie vond het plezant om gewoon in een thuissituatie, zonder stress en studio, met zijn tweeën te musiceren. De tekst van de openingssong “Vision Thing” is ontstaan door discussies en gesprekken die vader en zoon hadden tijdens hun samenzijn.

Dan over naar de plaat zelf natuurlijk. Opener “Vision Thing” is muzikaal typisch Simple Minds zoals we ze op de laatste platen kennen. Ze weten hoe een song te maken natuurlijk. Is het verrassend? Niet echt, maar wel een heel aangenaam luisternummer. “First You Jump” is verrassender en sprankelt meer. Een emotievolle synth gevolgd door een typisch Burchill slide gitaarlijntje openen het uptempo nummer. Een catchy strofe en een weids gezongen refrein maken het af. De backings/dubbele stem geven het nog meer kleur en vaart. Ook “Act of Love” mag er zijn. De intro opent terug met wat vreemd synthwerk waarna backings en gitaar invallen. Die backings tillen het nummer omhoog. “Solstice Kiss” begint rustig met een Iers thema en lijkt de “Belfast Child” toer op te gaan maar na de lange intro wordt het toch een midtempo popnummer. “Planet Zero” begint met, naar ik vermoed, een teruggespoelde drumlijn. De vrouwenstem klinkt super en doet denken aan de tijd van “Once Upon a Time”. “The Walls Came Down” sluit het album af. Het bevat een leuke baslijn en klinkt vrij donker in vergelijking met de andere nummers. Het lalala-koortje in het refrein is misschien wat goedkoop maar het werkt wel.

‘Direction of the Heart’ toont hun vakmanschap in het songschrijven. Burchill speelt vrij geïnspireerd gitaar. De teksten van Kerr zijn iets diepgaander dan we van hem verwachten. De songs zijn praktisch allemaal uptempo. Wie genoten heeft van ‘Big Music’ en ‘Walk Between Worlds’ zal deze ook weten te smaken. Pretentieloze en degelijke popmuziek gegoten in tien songs!

Dirk Da Davo en Sanchez hebben hun sound gevonden en ‘HappyGrey’ is daar het bewijs van. Een mengeling van pop, electro en Mexicaanse muziek met daarbovenop wat nihilistisch aandoende teksten. Volgens Dirk kwam Sanchez onverwachts aan in Spanje. Hij vluchtte uit Mexico, waar hij gekend en populair is, omdat hij een nichtje van de Pablo Escobar-clan zwanger had gemaakt en ze een prijs op zijn hoofd hadden gezet. Zo verbleef hij een tijdje bij Dirk waar ze in de studio deze plaat maakten. Een boeiend verhaal alvast.

Opener “Vampire State” klinkt broeierig en heeft een roestige percussie waardoor beelden van een man op een ezel door de bloedhete woestijn ronddwaalt. Op “One Thing” wordt het tempo wat opgeschroefd en krijgen we een catchy song met een begeesterend gitaartje en refrein. Ook de reeds gekende single “Man in the Dark” is catchy. Een begeesterend baslijntje en slimme opbouw maken de track af.  “She Prays” begint als een soundtrack voor een western. Verder in het nummer komen we een wandelende bas, spaarzame gitaar, synths en beats tegen. De tempowissels maken het nummer af. “Cities in Dust” klinkt heel donker en onheilspellend. De tekst versterkt het gevoel nog. Op vele songs horen we een wandelende, vertellende bas. Zeker iets typisch voor deze plaat. De gitaarsound is ook een kenmerkend iets. De nihilistisch zang en dito teksten ook. Zo ook op “What Comes Around”. Op “Whirl” gaat het richting dance-electro. Hier geen hoofdrol voor de bas en gitaar maar wel voor de beats en de synths. Ook “Push it up, Pull It Out” lijkt te lonken naar de dansvloer.

Zo hebben we tien nummers die soms lonken naar de dansvloer en dan weer niet. Die donker klinken. Soms traag, soms niet. Maar allemaal met een eigen smoel en overgoten met dezelfde saus van electro, dance en pop. Stuk voor stuk sterke nummers waar geen enkel teveel op staat.

Dance/Electro
HappyGrey
DD Sanchez

“Loose Ends” is reeds de negende langspeler van Dez Mona en komt slechts een jaar na “Lucy”; dat een samenwerking met het Antwerpse Baroque Orchestration X was. Ditmaal is de plaat vrij poppy, funky en indiegericht. Tijs Delbeke, die vele jaren deel uitmaakte van Dez Mona maar verkaste naar Balthazar, was verantwoordelijk voor de productie. Frateur vond hem de beste keuze omdat Delbeke weet wat hij vocaal aankan en weet waar Dez Mona muzikaal voor staat.

Meteen bij de broeierige opener “Wicked” hoor je dat de electronica iets meer aanwezig is geworden ten aanzien van vroeger. De baslijnen hebben net als bij “The Power” wat Balthazar dna in zich. Het zijn twee aantrekkelijk songs die de plaat op gang trekken. “Better Place” is een soepele, dromerige song met fijne percussie en met echt heel mooie zang van Gregory Frateur. Heerlijk! “Connection” drijft op een hoekig ritme. De zang doet mij hier qua zangstijl en klankkleur soms wat aan Alex Turner (Arctic Monkeys) denken. “Fresh Water” bevat een fijne funky bass en “Your Way” is dan terug helemaal anders met een donkerder geluid van  synth en gitaar. Met trouwens ook mooi drumwerk. Zo staan er maar liefst tien van die heerlijke topnummertjes op dit album. Elke muzikant speelt top en de composities zitten sterk in elkaar. Je hoort het al dat ik fan ben van dit album. Het is bij momenten catchy maar altijd wel op een slimme manier. Net zoals bijvoorbeeld ook Millionaire doet, maar dan net nog een tikkeltje toegankelijker.

“Loose Ends” is een plaat die af is. Ze biedt veel muzikale variatie en toch heeft het album een vrij homogeen geluid. Productie- en compositiegewijs is het een knap album geworden. Je blijft tevens dingen ontdekken tijdens het herbeluisteren. Er staan heel veel songs op die bij het betere radiomateriaal horen. Muziek die broeit, funkt, droomt en swingt. Een topplaat! Verkrijgbaar in onder andere zwarte en roze vinyl.

De Delvers hebben het in hun tweede single, uit hun binnenkort te verschijnen album ‘Hart in Neonlicht’, over mensen die niet voldoen aan de eisen van de huidige prestatiemaatschappij. Het is een feit dat onze huidige maatschappij met zijn talloze eisen, druk en regeltjes nogal wat mensen achterlaten of uitsluiten. Mensen die nochtans ook hun steentje kunnen bijdragen op hun eigen manier en waardevol voor de samenleving zijn. Ook mensen, die om allerlei redenen, afwijken van de norm worden heden ten dage enorm geviseerd.
Dit alles werd gegoten in een mooie tekst en wordt begeleid door leuk gitaarspel, bas, synths en attractief drumwerk. Rene Hulshbosch van Struggler komt naar het einde toe vocaal ook nog even meedoen.

Onder de Vloer -single-
De Delvers (feat. Rene Hulshbosch)

Hun video: https://www.youtube.com/watch?v=Nb2X8IPE_VI

Hartwin Dhoore (diatonische accordeon) en Jeroen Geerinck (akoestische gitaar) toeren al enkele jaren als solo artiesten doorheen Europa. Jeroen Geerinck is ook betrokken bij diverse projecten als muzikant en producer (Geronimo, Spilar…). Beiden kennen elkaar als lang als vrienden en muzikant.

Met dit project hebben ze inspiratie gevonden in elkaars volharding om nieuwe muziek te maken, ondanks de moeilijke covid-periode. Zo komen ze met album ten berde waarin ze originele balfolk brengen.
Elf originele melodieën waarin ze de energie van hun live optredens willen in weergeven. Dat laatste lijkt wel te lukken. Vooral dan omdat hun muziek heel direct en naturel klinkt. Nochtans is het niet zo dat het allemaal uptempo songs zijn. Nee soms zijn ze ook dromerig en melancholisch. Er zitten enkele walsjes, scottischen Mazurka liedjes zitten. Het album bevat enkele mooie tracks zoals “Willow Fields” waar je bij momenten haast de wilgentakjes hoort meedeinen met de wind. Ook “Le Due Torri” is heel geslaagd met die slepende diatonische accordeon.
Een kwalitatief, melancholisch en naar live optredens smachtend album.