Astodan is een Belgische postrockformatie die nogal vaak wordt vergeleken met een kruising tussen AmenRa, Pelican en Mogwai. Nu dat zijn voorbeelden waar de band, op basis van hun debuut 'Ameretat', dat in 2018 op de markt kwam, niet ver af zit. Dat debuut was een concept over de rituelen van zoroastriërs (een oude religie uit Iran). Onderwerpen over dood en dergelijke spreken altijd wel tot de verbeelding, want ook de nieuwste schijf 'Bathala' is een conceptalbum over begrafenisrituelen. Deze keer gaat het over de Filippijnse stam Tagalog. Die stam steekt volgens de overlevering zijn doden in uitgeholde bomen om hen terug te geven aan de natuur. Elke song ademt dus de dood uit. En daarmee is de vergelijking met AmenRa snel gemaakt. Echter gaat het hier over een puur instrumentale plaat. Die echter diezelfde intensieve duisternis doet neerdalen in je donkere hart, op een zonovergoten dag …
We raden aan deze plaat in zijn geheel te beluisteren. De songs sluiten namelijk perfect op elkaar aan en het schijfje leest dan ook als een spannend boek. “Hukluban” is al zo een intensief meesterwerk waarbij dreigende klanken je wegvoeren naar het dodenrijk. En toch voelt de dreiging niet verstikkend aan, eerder daalt er een gemoedsrust over je heen, vergelijkbaar met het sterven. Want als een mens sterft, voelt hij diezelfde gelukzaligheid over zich neerdalen vooraleer hij de geest geeft, met een glimlach op de lippen. Het licht aan het einde van die tunnel voel je over de hele lijn dan ook letterlijk op jou afkomen. Dus ook bij al even magische songs als “Katalonan” en “Likha”. Alsof dezelfde dood eindelijk de rust brengt waar je al heel je leven op wacht, zo intens mooi voelt dit ritueel aan.
'Bathala' is om die reden ook geen gewone postrockplaat, waar naar een climax wordt toe gewerkt. Elke song ademt diezelfde beklemmende mooie sfeer uit. De rillingen die je, op die momenten als alle registers worden open getrokken, over je rug voelt lopen doen je in een donkere trance belanden waaruit je gewoon niet wil ontsnappen. Als het uiteindelijke rustpunt is bereikt, en je je naar het hiernamaals voelt wegglijden, haalt de band diezelfde indrukwekkende soundcapes nogmaals boven, waardoor het angstzweet je weer op de lippen staat. En zo blijft de band doorgaan, tot de climax en het eindpunt is bereikt. Dat is dus eveneens de rode draad op lange songs als “Alay”, “Buaya” en afsluiter “Maca Kasanaan”.
Door die oude Filipijnse rituelen op een zeer intensieve wijze uit de doeken te doen, is Astodan met brio in zijn opzet geslaagd. Want zoals deze schijf, zo voelt de dood dus ook daadwerkelijk aan. Op een zodanige wijze gebracht door muzikanten die muziek brengen op een zeer visuele wijze. Waardoor de fantasie wordt geprikkeld. En je, eens onder hypnose gebracht, volledig zen de dood in de ogen kijkt met een glimlach op de lippen.