Bruno Angelini (piano, composities), Régis Huby (viool, tenorviool, elektronica), Claude Tchamitchian (contrabas), Edward Perraud (drums, percussies) gaan grensverleggend te werk en trekken graag op avontuur in de jazz. Het debuut 'Instant Sharings’ (2014) en 'Open land' (2017) zijn reeds een mooi voorbeeld. Ook op 'Nearly Nothing, Almost Everything' gaan improvisatie en avontuur samen.
Het is een kunst om de sound traag op te bouwen naar een climax toe, zachtmoedig de geluidsmuur raken en die grens niet overschrijden.
We hebben hier een virtuoss gezelschap. Het is alsof je in een sprookjesachtige wereld ben terecht komt die de fantasie prikkelt. Bruno en zijn muzikanten gaan filmisch tekeer, het is een beeldrijke sound, die het midden houdt tussen het rust in de natuur, en het overweldigende van een winter- of zomer storm.
Die wisselende klankentapijtjes zijn uiterst genietbaar. De brede, uiteenlopende songs hebben een lange duurtijd van circa wel zeven minute. Er is een soort verhalenlijn van “part1,part2 en part 3”.
Bruno Angeliini Open land Quartet durft grenzen te verleggen , vindt zichzelf opnieuw steeds uit en laat ruimte voor improvisatie.

Bruno Angelini (Open Land Quartet)
Nearly nothing, almost everything
La Buissonne

https://www.youtube.com/watch?v=4NnDWQ2fJGo

Haar debuutalbum, ‘In Between’, verscheen in het voorjaar van 2021 op Ropeadope Records. In het album biedt Ariel met haar harmonica melodieën die geïnspireerd zijn op de Europese jazztraditie en het Midden-Oosten. Onze recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/82508-in-between.html   
In ‘Documentaries’, haar tweede album, tilt ze het kwintet naar een ander niveau met de in Israël en NY gevestigde trompettist Itamar Borochov.
Ze geeft ons het volgende mee … "Ik leef voortdurend tussen lichtgevende en donkere momenten in mijn persoonlijk leven, en ik denk dat dat voor de meeste mensen geldt. In een poging tussen deze twee te navigeren, schreef ik deze nieuwe composities die het conflict weerspiegelen tussen wat we van buiten voorstellen en hoe andere mensen ons zien, en de manier waarop we ons van binnen echt voelen maar geen manier kunnen vinden om dat uit te spreken. Je weet nooit wat er echt gebeurt in de harten van de mensen door wie je omringd bent".

Donker en licht komen steeds boven. Het zijn zachtmoedige klanken en sombere soundscapes. Die Oosterse cultuur komt naar boven in de instrumentatie. Als woorden uit het leven gegrepen … over verval, vreugde, pijn en uitbundigheid. Hoewel de set voornamelijk wordt geleid door Bart en Gait, vallen ook de andere leden van het ensemble op. Op « Alison, Pray Away » speelt Itamar Borochov op trompet een sprankelend mooi intermezzo. Op  « Teardrop » speelt de cello van Mayo Shviro een beklemmend mooie melodie, naast de piano.
De versmelting tussen al die elementen en de oneindige virtuositeit van Ariel Bart zelf, zorgen weer voor een magische plaat.

Puur meditatief en mentaal is 'Documentaris'  een fantastisch plaatje geworden. Wereldklasse zelfs. Improvisatie en emotie gaan hand in hand samen. Net als ‘In Between' is dit dus een meesterwerkje door de ontdekkingen en de avontuurlijke aanpak.

https://arielbart.bandcamp.com/album/documentaries

League Of Distortion is een creatieve samenwerking tussen zangeres, songwriter Anna Brunner [Exit Eden] en Kissin' Dynamite gitarist Jim Müller, verder aangevuld met bassist Felix Rehmann en drummer Tino Calmbach.
Napalm Records wist League of Distortion te contracteren en hun titelloze debuut verscheen in november 2022. Het album brengt de luisteraar een unieke en moderne mix van nu-metal, alternative , verder ondersteud van een goede popmelodie, elektronica en donkere industrial. We hadden een leuk gesprek met Anna over dit project. het interview kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/88715-league-of-distortion-mijn-ambitie-is-dat-mensen-ons-herkennen-ons-volgen-vanaf-het-eerste-album-en-dat-steeds-meer-mensen-zich-bij-de-league-willen-aansluiten-en-de-beweging-voelen-die-we-erin-stoppen.html .

Soms gaat het razendsnel de hoogte in als op de openingstrack “Wolf or Lamb”; mysterieus en dreigend klinkt “I'm A Bitch” – die je een slag in het gezicht bezorgt.
die song waarvan je even moet bekomen.  Een standpunt door de strot rammen, waarbij je Trouwens, frustratie, pijn of welke emotie ook is belangrijk. “Rebel By Choice” zet deze gedachte verder en brengt een rollarcoaster aan emoties. Op het afsluitende energiek beladen  “Do You Really think i Fuckin' Care” blaast League Of Distortion je nog eens compleet van je sokken.

Die unieke energieke beladenheid siert, en balanceert tussen woede en breekbaarheid.
Elke luisterbeurt maakt dit aanvoelen sterker. Een magisch plaatje.

https://www.youtube.com/watch?v=JL8GF19eVJY

Tracklist: 1. Wolf Or Lamb 2. My Revenge 3. It Hurts So Good 4. L.O.D. 5. I'm A Bitch 6. Rebel By Choice 7. Solitary Confinement 8. SIN 9. The Bitter End 10. Do You Really Think I Fuckin' Care

Emiliano Sampaio behaalde een muziekdiploma in Brazilië en verhuisde later naar Oostenrijk om een doctoraat in compositie af te ronden. Sindsdien werkt hij als componist, dirigent en arrangeur.
Hij heeft elf eerdere releases uitgebracht met een muzikale verscheidenheid, van kleine groepen tot big bands. Sinds zijn tienerjaren heeft Sampaio er echter altijd van gedroomd muziek te schrijven voor een jazzsymfonieorkest; met ‘We Have a Dream’ slaagt hij daarin. Het album bevat een orkest compleet met koperblazers, houtblazers, strijkers en percussie. Wat zorgt voor een oneindige speelsheid en improvisatie.
Het zou oneerlijk zijn om deze compositie eenvoudig te omschrijven als een huwelijk tussen jazz en klassieke muziek. Er is zoveel aan de hand op deze plaat. In elk geval houdt dit collectief van muzikanten ervan een breed klanken palet aan te bieden, waarbij ze hun virtuositeit de vrije loop kunnen laten. Die vrijheid om te improviseren zorgt er niet alleen voor dat elke muzikant zijn ding kan doen, de versmelting zorgt voor een epische totaalbeleving, spannend, intiem en verrassend. De stukken gaan naadloos over in elkaar als bewegingen in een symfonisch werk.
Op ‘We have a dream' maakt Emiliano Sampaio al zijn dromen waar . de avontuurlijke jazz/klassiek liefhebber kan tevreden zijn. Muzikaal een sterk kunstwerk.

Tracklist: 1. New Old Paths 2. Touching 3. Between Dances 4. War 5. Dry Soil 6. Always Go Back (to the Blues) 7. Popping, Chopping and More 8. Dreamscapes 9. Revolution 10. Black 11. Old new Paths

We have a dream
Emiliano Sampaio & Heinrich Von Kalnein
Alessa Records Jazz & Art

‘Furie’ (in het Engels: Fury) is de tweede soloplaat van  Innerwoud. Na een reeks samenwerkingen, toegepast werk met andere artiesten en het omgaan met enkele levensuitdagingen, verzamelde Pieter-Jan Van Assch genoeg moed en inspiratie om weer de studio in te duiken. Deze keer was hij vastbesloten om alleen de contrabas en zijn eindeloze mogelijkheden qua sfeer en geluid te toetsen en te gebruiken.
Je hebt muzikanten die hun instrumenten laten spreken, en Innerwoud is zo iemand. Binnen een kader van donkerte en tristesse in warme klanken , doet Innerwoud waar hij altijd goed is in geweest. We citeren even onze conclusie van de laatste release 'Haven’ (een samenwerking met Astrid Stockman, '' Elke keer opnieuw, ook na meerdere luisterbeurten, drijven we dan ook weg naar die ongekende oorden ver verwijderd van de harde realiteit van het leven. Binnen een donkere omkadering, zonder pijn te doen maar eerder door een zwarte walm over je hart te doen neerdalen die je tot diepe innerlijke gemoedsrust brengt.''
Hetzelfde overweldigende gevoel is er nu ook met enkel z’n contrabas. Luister maar naar “Raseri” , één van dertien minuten . Ook de overige songs hebben een best lange duurtijd van tegen de tien minuten.
Er hangt een fijn luguber kantje aan de songs, griezelig en duister zonder dat de geluidsnormen worden overschreden. Geen harde noise klanken dus , maar zachtmoedigheid die dreigend kan zijn …lichtjes sinister zelfs, mysterieus en filmisch …
Een magisch beeldrijk patroon horen we tussen donkerte en warme tristesse van Innerwoud met z’n contrabas.
https://innerwoud.bandcamp.com/album/furie

Don Marsh V, het nieuwe kwintet rond pianist Wouter Van den Broeck, bracht zijn debuut uit 'Marshland'. Samen met saxofonist Warre Van de Putte, drummer Mathias de Waele, bassist Janos Bruneel en trompettist Jean Paul Estiévenar zorgt pianist Wouter Van Den Broeck voor diepgang. Het smaakt prompt naar meer, want van intense rust die zo overweldigend aanvoelt, krijg je nooit genoeg van.
'Marshland ' is trouwens een plaat, die je best beluistert met de ogen gesloten, koptelefoon op en de gedachten de vrije loop laten. “Bermuda” opent meten op die manier.
Er zit echter een soort verhalenlijn in deze plaat, waardoor je eigenlijk geen enkele song er apart kunt uitkiezen, het is het totaalplaatje dat telt, een wandeling in gevoelens van rust en geborgenheid, die we in deze jachtige tijden altijd wel kunnen gebruiken.
Wat Don Marsh V brengt is een moment van pure magie, binnen een intimistisch kader, met een mysterieus mooi kantje. Ingetogen raakt Don Marsh V, dringt binnen en zorgt voor gemoedsrust. Het ingetogen veld wordt soms verlaten, door een swingend sfeertje. Doch het 'laidback' gevoel blijft overeind. Trompet, tenorsax en piano klanken kronkelen zich in deze plaat. De muzikanten voelen elkaar perfect aan. Mooi plaatje!  

Pop/Jazz
Marshland
Don Marsh V

 

De samenwerking van singer-songwriter Veronika Harcsa en de virtuoze gitarist Bálint Gyémánt gaat terug tot hun tijd aan de Franz Liszt Academy of Music in Budapest. Ze maakten enkele indrukwekkende albums, als duo, maar ook met albums van internationale geestverwanten. Hun mix van hedendaagse jazz en dromerige popmuziek, met lyrische diepgang en mysterieuze intimiteit, soms hilarische humor, bracht hen op de podia van meer dan 25 landen.
Met slechts een stem en een gitaar (plus wat effect apparaten), schept het duo een 'full bodied sound'. Balint grossiert in een delicate klankkleur, de enigmatische Veronika gaat er vrijelijk mee aan de haal . op de nieuwste release 'About Time' is dit het geval; er is de samenwerking met drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys, wat zorgt voor een nog vollere sound.
“Transition” klinkt ingetogen en “Where do i go” is meer opzwepend, groovy.
Het gaat verschillende kanten uit. Het contrast met een zeemzoetige “Pain Gold Ring” kan niet groter zijn. Want na die wervelwind,  komt die verstilde sfeer terug op, een moment waarbij de zachtmoedige stem van Veronika je wegvoert.
Contrasten volgen elkaar in een hoog tempo. Verrassend allemaal. “Out of Sight” klinkt erg gevarieerd, het energieke en het dromerige, intieme gaan hand in hand. Magie en tot de verbeelding sprekend.
'About Time' is op die manier een kleurrijk album door een sterk team muzikanten, emotionaliteit, dromerigheid en groove vinden elkaar. Puik werk

https://www.youtube.com/watch?v=DvskeYacdZo

Cecilia Villar Eljuri werd geboren in Guayaquil (Ecuador), maar woont al sinds haar kinderjaren in New York. Als dochter van Libanese en Spaanse ouders mengt ze onder de artiestennaam Eljuri deze verschillende culturen samen, in een spannende, top-geproduceerde en vrolijke mix van rock, Latin en funk.
Op haar vijfde soloalbum ‘Reflexion’ laat de songwriter/zangeres/gitarist 11 nieuwe nummers met een sociale boodschap horen; "As a Latinx artivist, I try to break musical and social boundaries", zegt ze er zelf over.
Ze heeft een warmhartige stem en in de sound horen we uiteenlopende gitaarriedels; ze bewandelt het pad van de Latijns-Amerikaanse muziek en brengt het samen in een rockconcept op zeer ingenieuze wijze. Op die manier horen we een kruising van heavy rock, het Midden-Oosten, reggae, funk en dans grooves. Met een knipoog naar Santana.
“Espejo” klinkt aanstekelijk en een vlijmscherpe gitaar sound wordt aangevuld met die typisch Latijns-Amerikaanse invloeden.
Eljuri spreekt niet enkel de dansspieren aan, er is ruimte voor weemoed en melancholie.
Luister maar naar eens naar het prachtige “Home”. Wat een emotionaliteit.
Song na song laat Eljuri ons ten volle genieten van haar muzikaal talent. Sjiek!

https://www.youtube.com/watch?v=l1SpQ3qnN_E  

Tracklist: Espejo - Salva La Tierra - La Voz Home - Shelter - Llévame - Por Ti - El Día - No Puedo Cruzar - Feeds You - El Camino - Keep It Up (bonus track)

‘Denim & Diamonds’ is het vierde album van country zangeres Nikki Lane en de eerste in 5 jaar. Na 2017's ‘Highway Queen’ had ze simpelweg even genoeg van haar hectische artiesten- en tourleven en richtte ze zich op haar 'vintage' winkeltje High Class Hillbilly. Daarnaast werkte ze muzikaal nog wel wat samen met Lana Del Rey (op haar album ‘Chemtrails Over The Country Club’), Brent Cobb en Spiritualized. Twee jaar geleden kwam ze in contact met Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme en hij wist het vlammetje weer aan te wakkeren. Met Homme als muzikant en producer, in zijn eigen Pink Duck Studios, nam de singer-songwriter Nikki Lane 10 nieuwe songs op. Het resulteerde in een aanstekelijk huwelijk van country, rock en singer-songwriterschap.
Het QOTSA-gehalte is op ‘Denim & Diamonds’ hoog, dat hoor je al aan de best stevige basis waarrond de songs zijn opgebouwd. Al vanaf  “First High” gaat het tempo lekker omhoog, echter zonder al te hard of luid te klinken. Het is eerder de opzwepende en gevarieerde wijze van rock en country die perfect met elkaar wordt verbonden. Het aanstekelijke “Denim & Diamonds”, “Faded” en “Born Tough” tekenen dit alvast en zijn du een plus op de countrypop. “Live/love” is er dan eentje met een kampvuurgevoel. “Black Widow” is rockgetint en “Chimayo” klinkt gevoelig, weemoedig, emotievol.
Een brede kijk op het genre dus waarbij de inbreng van Josh Homme belangvol is.  

Countrypop
Tracklist: First High - Denim &Diamonds - Faded - Born Tough - Try Harder - Good Enough - Live/Love - Black Widow - Pass It Down - Chimayo

Saxofonist/componist Loek van den Berg studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won hij ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won hij met zijn kwintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition. 
Loek heeft verschillende tours gedaan met het Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. Anton Goudsmit en maakte deel uit van het Jong Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza, Jules Buckley en Miho Hazama. Hij staat bekend om zijn toegankelijke en herkenbare speelstijl, bestaande uit veel lyriek, interactie en swing.
‘Wayfarer', het nieuwe album van Loek van den Berg en het kwintet dat zijn naam draagt, heeft 'reizen' als overkoepelend thema. Loek liet zich onder meer inspireren door de verschillende internationale tours die het ensemble maakte naar Malta, Spanje en India.
Recent hadden we nog een interview met Loek, dat je hier kunt nalezen https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/88472-loek-van-den-berg-het-draait-er-bij-mij-niet-om-te-laten-zien-hoe-virtuoos-ik-ben-maar-om-het-gevoel-dat-achter-de-muziek-zit.html

Het is vooral de oude jazz die een inspiratie vormt op deze plaat. Jazz draait in deze tijden - zeker als je kijkt naar jongere bands zoals STUFF bijvoorbeeld - meer rond improvisatie; we horen het ook op 'Wayfarer', Loek grijpt zelfs meer terug naar de wortels van de  jazz. Dat “Take A shine” is meteen een sterke opener en een warme, groovy song, waarbij blazers en een fijn tokkelend drum/bas overheersen. Soms durft Loek daarvan af te wijken als op “Oceanic”, “When Mist Creeps”  en “The Time Tamer” waar het plots iets heftiger aan toe gaat, maar die welgekomen warmte blijft ook hier overeind.
De kracht in ‘Wayfarer’ zit hem in het feit dat Loek Van Den Berg je samen met zijn kompanen meeneemt op een kleurrijke reis van verschillende culturen, zonder aan de essentie te raken Op “Montag d'hiver”, “Wander” en het magische mooie “Through Theater” is er sprake van meer improvisatie. De warmhartige klankentapijtjes zijn strelend, prikkelen de fantasie en bregen gemoedsrust door het filmische kader.
https://www.youtube.com/watch?v=FJ9pg0JUJKI

Tracklist: Take a Shine - Cloudland -  Oceanic - Wayfarer - The Time Tamer - When Mist Creeps - Don Papa - Montage D'Hiver - Wander - Though Theater