Misprint is een in ons land nog relatief onbekende Nederlandse en Nederlandstalige band. Deze band bracht zopas haar tweede EP ‘Binnenkant Van Een Raam’ uit. Het indiepoprockkwartet verkent in vijf nummers de vele gezichten van eenzaamheid – van gebroken relaties, onbereikbare vriendschappen tot het verwerken van rouw. Toch is het geen neerslachtig album geworden: de melancholie wordt afgewisseld met momenten van uitbundige euforie en er zijn refreinen die je spontaan kan meezingen.
“Weidegang”, de eeste volledige track van de EP, doet wat denken aan Spinvis, terwijl “Lege Koelkast” best een snedige track is over een gebroken hart. De track “Heavy Metal” is veruit het meest ‘heavy’ nummer van deze EP, maar nog lang geen echte heavy metal, eerder hardrock of zelfs maar harde rock. Wel een leuk onderwerp: moet je je muzieksmaak aanpassen om bij een groep mensen te kunnen horen? In de lyrics zitten behalve stevige riffs nog knipogen naar Henny Vrienten van Doe Maar en zelfs naar het Gent van Gorki. Ze kennen hun klassiekers bij Misprint. Behalve het onmiskenbare Nederlandse accent had dit een track kunnen zijn van BEUK. “Langs De Lange Lindelaan” – het had de titel van een Suske en Wiske-album kunnen zijn – en afsluiter “En Soms” zijn wel heel braaf en beleefd, meer naar Yevgueni. Het maakt dat deze band twee gezichten heeft: kwajongens en ideale schoonzonen tegelijk.

Deze EP heeft een spontane cameo van Pavement-gitarist Spiral Stairs, die Nederlands probeert te spreken op “Heavy Metal”. ‘Binnenkant Van Een Raam’ verschijnt in een gelimiteerde editie op het cassettelabel Schmetterling Records en in eigen beheer op CD.

Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat zopas zijn eerste EP uitbracht. De band vernoemde zich naar een kleverig, paars kegelvormig snoepje uit Gent en vooral dat kleverige en paarse typeert misschien ook wel hun muziek. Hun songs hebben vaak – net als het snoepje - zowel een harde als een zachte kant.

De EP telt vijf tracks en start met “Whirl”, veruit de meest melancholische van dit debuut. Alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht er wat meer vlees aan dit been zitten. “Viscous” heeft een psychedelische toets die eerder aan Jimi Hendrix dan aan pakweg Pink Floyd doet denken, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
“Eunice” opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below & Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Die laatste band is op basis van deze track misschien nog wel de beste referentie voor wie een vakje wil om de sound van Cuberdon in te stoppen. Een lichte laag melancholie wordt gekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
“Gizmo” wordt verdeeld over een deel 1 en 2. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier wel een knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en goed gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van “Gizmo Pt 2” is degelijk, maar het gitaargetokkel is misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het grilliger drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd. De vijf songs laten nog heel wat opties open voor de toekomst. Wij willen alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.

The Cure - Nog net zo relevant als populair

Voor zover dat nog nodig was voor een populaire band als The Cure is er geen makkelijker manier voor een internationale artiest om het hart van de Belgen te veroveren dan om enkele uren voor je concert een frietje met stoofvlees te gaan eten in de plaatselijke frituur. Dat nieuwtje deed al snel de ronde in het Sportpaleis, maar de kenners wisten meteen beter. Voor zo’n stunt is Robert Smith net iets te mensenschuw en bovendien vegetariër. De Smith-in-de-frituur was een lookalike van een Vlaamse The Cure-tributeband en het was Radio Willy die op die ietwat doorzichtige manier wat aandacht zocht voor zijn New Wave Top 100, een populariteitspoll waarin The Cure dit jaar slechts op nummer 2 staat, van de troon gestoten door Anne Clark. Maar voor een deel van het publiek leek het die avond toch ‘echt gebeurd’ en was dat het sein om de postpunkband uit de UK nog wat harder dood te knuffelen.

The Cure had The Twilight Sad mee als support, dezelfde Schotse band die ook reeds in 2016 – het vorige zaalconcert van The Cure in België – het voorprogramma mocht spelen. Mochten we dat niet opgezocht hebben, we zouden het niet meer geweten hebben. Zoveel indruk hebben ze toen gemaakt. En dat is ook bij deze passage de hoofdconclusie. Waar ligt dat aan? Misschien is de postpunk van deze band wel degelijk, maar tegelijk net iets te middelmatig? Misschien lag het aan de hyperkinetische/hoofdpijn lichtshow van kijk eens in hoe weinig milliseconden ik elke spot aan en uit kan laten gaan – alsof de zaal met een absolute zekerheid moest gezuiverd worden van epilepsiepatiënten? Misschien is het omdat zanger James Graham geen moeite doet om zijn Schotse tongval te verbergen, waardoor de lyrics net iets moeilijker te volgen zijn? Misschien door het gebrek aan sympathieke bindteksten? Wie zal het zeggen? Feit is dat met een set van The Cure die vaak vlot over de 2 uur gaat, die band eigenlijk geen opwarm-band nodig heeft. 
The Twilight Sad begon voor een nog zo goed als lege zaal en eindigde met een redelijk gevulde zaal, het was dus zeker niet ronduit slecht wat ze brachten. Ze krijgen punten voor doorzettingsvermogen en we hopen hen eens aan het werk te kunnen zien in een intiemere sfeer, misschien maakt dat al een wereld van verschil.

Uiteraard waren alle ticketkopers enkel voor The Cure naar het Sportpaleis afgezakt. De band combineert doorgaans een hele reeks hits met een voor vele fans soms weinig bekend werk, zoals in 2016. Dat geldt voor de jongste passage in Antwerpen opnieuw. The Cure brengt binnenkort een nieuw album uit. Doorgaans zorgen band en label ervoor dat de release samenvalt met de tournee, maar ergens moet iets misgelopen zijn in de agenda. Van dat nieuwe album kregen we alvast “And Nothing Is Forever”, “A Fragile Thing”, “Endsong” en “I Can Never Say Goodbye” te horen. De nieuwe nummers bewijzen dat de bende van Robert Smith nog niet uitverteld is. Muzikaal sluit het nieuwe werk aan op hun recentste (nou ja) albums als ‘Wish’, ‘Wild Mood Swings’ en ‘Bloodflowers’. In de lyrics gebeurt weinig opbeurends, het gemiddelde tempo ligt laag en inzake sfeerzetting lopen ze – opnieuw – over van melancholie. “Endsong” was de afsluiter van de reguliere set en dat is ook de nieuwe song die live het beste uit de verf kwam.

Complimenten voor Robert Smith dat hij op zijn gezegende leeftijd van 63 en na een leven vol concerten nog zo goed bij stem is. De lichtshow was ouderwets goed. Naast het podium hingen twee videoschermen waarvan de functie niet geheel duidelijk was. De camera’s bleven zo ver weg van Smith en de muzikanten dat je hen op de videoschermen maar net een klein beetje groter zag als ‘in het echt’. Het duurde tot het symbolische “Close To Me” in de tweede bisronde tot Smith het zichzelf veroorloofde om eens deftig voor een camera te gaan staan. Misschien vond hij dat zijn haar niet in de plooi lag die avond?
De reguliere set startte sterk met stevige versies van “Alone”, “Pictures Of You”, “A Night Like This en “Lovesong” en daarna zakte de spanningsboog wat in met vooral trage en minder bekende nummers als “Burn”, “The Last Day Of Summer”, “Cold” en “At Night”.
Net toen het publiek bijna in slaap gewiegd was, kwam dan plots de adrenalinerush van “Push” en “Play For Today” om iedereen opnieuw bij de les te brengen. Daarna nog een bijna-hardrock-versie van “Shake Dog Shake” om dan uit te bollen met “From The Edge Of The Deep Green Sea” naar het magistrale “Endsong”.
De eerste bisronde nam een halve valse start met het nieuwe “I Can Never Say Goodbye”, maar dat werd goedgemaakt met “Faith” en vooral “A Forest”.
De tweede bisronde was dan een greep uit de hits: “Lullaby”, “The Walk”, “Let’s Go To Bed”, “Friday I’m In Love”, “Close To Me”, “In Between Days”, “Just Like Heaven” en “Boys Don’t Cry”. Deze tweede bisronde kon op het meeste enthousiaste applaus rekenen, al werden die songs meestal een beetje routinematig en op een drafje afgehaspeld.

The Cure bewees in Antwerpen dat ze niet alleen nog steeds bijzonder geliefd zijn, maar bovendien nog steeds bijzonder relevant. Hun nieuwe materiaal zal misschien moeite hebben om net zo’n wereldwijd radiohit te worden als in de jaren ’80, maar het treft nog steeds doel bij een ruim publiek. Op deze manier mag The Cure van mijn part elk jaar wel eens het Sportpaleis vullen.

Organisatie: Live Nation

Na een reeks Spotify-singles in het Nederlands (“De Vlucht”!) en covers van Doe Maar en Noordkaap waagt Oorpool zich aan het Engels. “Nature Boy” is een cover van Nick Cave en die kreeg een catchy, uptempo synthwavejasje. De Oorpool-stem klinkt in het Engels nog net iets warmer en roestbruiner dan in het Nederlands. Misschien niet zoveel patine/doorrookt als Nick Cave zelve, maar bijzonder aangenaam. Jammer dat het kwikke tempo (nog twee tellen sneller dan het origineel) weinig plaats laat om vol van die stem te genieten.
Voor durf krijgt Oorpool alle punten, want je moet ballen hebben om dit op deze manier aan te pakken. Met nog een paar keer sleutelen aan het tempo en aan de plaats van de vocalen in de geluidsmix zou dit wel eens onvergetelijk kunnen geweest zijn.
Oorpool klinkt leuk in het Engels en ze kennen hun klassiekers, maar ik zou het Nederlands misschien toch niet te snel overboord gooien.

https://open.spotify.com/album/4d1xUAflF3qSmcHU49jYFc

Van Belgica Erotica kregen we eerder reeds een paar knappe singles en EP’s voorgeschoteld. Kort na de single van oktober (“Test One, test Two, Test-Icle”) is er nu al een full album. Wie daarbij rekende op een ‘Best Of’ van het reeds uitgebrachte materiaal is er aan voor de moeite. ‘Oversexed Belgian New Beat’ bevat tien niet eerder uitgebrachte tracks.

Het album opent sterk met “Latex Lovers”. Die klinkt een beetje als basic- of proto-new beat, zoals de eerdere releases van Belgica Erotica, maar deze track heeft wel het leuke dat de verschillende ritmes het mooi van elkaar overnemen. Het bouwt netjes voort op de erfenis van Serge Ramaekers en co. En een beetje een onderhuidse erotische uitstraling. Een klassieker eigenlijk, nauwelijks te onderscheiden van wat er in de jaren ’90 uitgebracht werd.
Maar niet alle tracks zijn zo sterk. “Fully Horny” en “Intercourse Without A Pause” tonen dat je met dezelfde ingrediënten niet altijd een overheerlijk gerecht op tafel zet. Gelukkig schiet Belgica Erotica nog een paar keer goed raak op dit album: “Instru-mental Oversexed” is een toptrack, net als “Lust Behind Corners” en “Adult Entertainment Served Here”. Maar hier zit het erotische toch vooral in de songtitels en de schaarse lyrics en minder in de muziek.
Het dreigende “Hard Spanking” neigt wat naar EBM, maar dat had nog harder uitgespeeld kunnen worden. Met zo’n songtitel missen we toch een sample van een zweepslag en van een paar korte kreetjes (we proberen wat mee te gaan in de fantasie van Belgica Erotica). In de plaats daarvan krijgen we een catchy Oosterse vibe die van ver wat doet denken aan “China Town” van Nux Nemo.
Geduld wordt – toch vaak – beloond en dat geldt hier zeker voor wie de moeite neemt om het album volledig te beluisteren. Afsluiter “Nocturnal Bizarre” is een volledig instrumentale track die nog sterker is dan de openingstrack “Latex Lovers”.

En hier dekt de vlag de lading. Het klinkt allemaal heel nachtelijk en bizar op een ietwat exotische manier, drijvend op geile beats en melodieën. Een remix zou die pluspunten nog kunnen uitvergroten.

Electro/Dance
Oversexed Belgian New Beat -The Full Album-
Belgica Erotica

https://belgicaerotica.bandcamp.com/album/oversexed-belgian-new-beat-the-full-album

Bliek is Bruggeling Peter de Blieck. Hij begon zoals waarschijnlijk velen met Engelstalige covers, schakelde later over naar het Nederlands en nog later naar het Brugs. Momenteel heeft hij twee nummers op Spotify die mijn aandacht wisten vast te houden en die ook uw aandacht verdienen.
“Wienter” heeft maar één letter meer dan in het AN, maar als song is het een ovenschotel: warm, troost brengend en met meer laagjes dan je op het eerste gezicht/gehoor zou verwachten. Vocaal is Bliek uit hetzelfde dikke, zachte velours geweven als een Brent Beukelaer (van The Radar Station) op zijn solo-album ‘Heen Zonder Weer’. Denk ook aan Tom Waits of Paolo Conte op zijn oude dag.
In de lyrics doet Bliek mij wat denken aan Augustijn of anders wel aan die andere nieuwkomer in het Nederlands, MaanYak. “Wacht E Ki” heeft dan misschien net ietsje minder diepgang dan “Wienter”, maar is wel universeler in emoties en gevoelens.
“Wienter” werd opgenomen in de Music Farm Studios in Gentbrugge met Serge Hertoge, Bart Vincent, Korneel Muylle, Serge Bakker, Martijn Bal en Gunter Callewaert. In de begeleiding en arrangementen behoort Bliek tot dezelfde kerk als heel wat van de Starman Records-bands: intrigerend, lichtjes donker, melancholisch, net niet op de voorgrond. De muziek van “Wienter” werd geschreven door Nicolas Delfosse, nog een oudgediende van de Brugse rock (Briljant Drumheads, Red Zebra, the Boy Wonders, ….).
De ambitie van Bliek blijft momenteel nog beperkt tot ‘opgemerkt worden door Radio 1 of 2. Voor een kersthit werd de machine wat te laat in gang gezet, maar van ons mag de ambitie zeker verder reiken dan dat. Hier zouden we graag een heel album van horen.

Tom Robinson - Glad to be grey

Een driedaagse tournee door Vlaanderen als vervangende uitloper van wat een soort van jubileumconcert in het Casino van Oostende had moeten zijn. Dat nam Tom Robinson voor zijn rekening. De getalenteerde singer-songwriter en icoon van de Britse punk- en LGBTQ-gemeenschap zou zijn 70^ste verjaardag vieren in het prestigieuze Casino, maar het werden op zijn 72ste passages langs Knokke-Heist, Leffinge en Vilvoorde. We pikten er voor dit concertverslag die van Leffinge uit, in de knusse, pluchen zetels van een zo goed als uitverkochte De Zwerver. Afgaand op de gemiddelde leeftijd in de zaal waren die zetels geen overbodige luxe, maar behalve dat ademde de hele avond de sfeer van de hoogdagen van de subversieve punk.

Tom Robinson had zijn vaste band meegebracht, met Lee Forsyth Griffiths als backing vocalist, Adam Philips op gitaar, Andy Treacey op drums en Jim Simmons op keyboards. Dat had het voordeel dat Tom enkel zong en bas speelde en niet zelf ook achter de toetsen moest plaatsnemen, wat hij vroeger wel al eens deed.
De avond werd op gang getrokken met een bombastische, fel rockende versie van “Winter of ’79”, met een snedige gitaarsolo van Philips. Niet het bekendste nummer van ‘Power In The Darkness’, het doorbraakalbum van de Tom Robinson Band in 1978, wel een vaste waarde in Tom’s liveset. Hij had bij dat eerste nummer moeite om in de geluidsmix boven de instrumenten uit te komen en je kreeg daardoor al wat medelijden. Wordt het zo’n avond? Toch meteen een enthousiast applaus.
Tweede in de set was “Ricky Don’t Lose That Number”, een cover van Steely Dan met een Roxy Music-aanpak, en daar zat de geluidsmix dan gelukkig wel goed. Hij zingt die cover al sinds 1984 en zo is die ook een beetje van hem geworden. Vandaar opnieuw naar het rockgeweld met “Grey Cortina” en een leuke uitdaging die Tom zichzelf had opgelegd. “Als je ouder wordt, ga je bijna automatisch ook je eigen nummers trager spelen. Vroeger speelden we “Grey Cortina” in minder dan 2 minuten. Zet jullie timers maar aan voor deze oude man.” Ik heb het niet tot op de seconde na gecontroleerd, maar toen de speelduur vanuit de zaal geroepen werd, repliceerde Tom met “not too bad for 72”.
Meezinger “Martin” hadden we niet zo vroeg in de set verwacht. Er waren best wel wat mensen in de zaal voor wie dit het eerste Tom Robinson-concert was en hen werd door de joviale meester zelve uitgelegd hoe en vooral ook waarom ze konden meebrullen. En dat deed de hele zaal. “Too Good To Be True” werd vervolgens opgedragen aan Danny Kustow, de mede-oprichter van de Tom Robsinon Band die een paar jaar geleden overleed. Adam Philips deed Kustow’s solo in die track alle eer aan.
“Mighty Sword Of Justice” was het enige nummer uit ‘Only The Now’, het voorlopig laatste studio-album van Tom Robinson uit 2016. Lee Forsyth Griffiths mocht dan één van zijn eigen nummers brengen (“Silence = Death”), misschien ook om Tom’s stem wat rust te gunnen.
Vertellen deed Robinson wel honderduit, met bindteksten die ik ondanks zijn veelvuldige eerdere passages in ons land nog niet eerder gehoord had. Zoals over de ontstaansgeschiedenis van hitsingle “War Baby”. Hoe de Tom Robinson Band uiteenviel na hun concerten op het toen nog dubbelfestival Torhout/Werchter. Hoe de Britse fiscus achter hem aan zat voor verschuldigde taksen op voorschotten die al lang opgesoupeerd waren en hoe het tweede album van de Tom Robinson en het eerste van ‘Sector 27’ flopten, waardoor hij zonder een stuiver op zak vluchtte naar Hamburg en alles verpatste wat hij had. Zijn laatste flightcases verkocht hij aan Eddy Grant – de twee hadden elkaar niet eens herkend – en die gaf de Brit het zetje dat hij nodig had: “you’ll come back”. Terwijl de muziekbusiness hem afgeschreven had, scoorde Tom Robinson (solo) daarop wereldwijd met “War Baby”, nota bene uitgebracht in eigen beheer. Voor hem is het daarom nog steeds een emotioneel beladen nummer.
Lee nam gelukkig een stuk zangpartij over. Later zou Tom vertellen dat hij nog steeds herstelt van een covid-longinfectie, opgelopen op een Brits festival toen iedereen dacht dat corona de wereld uit was. Meteen ook de reden waarom hij na het optreden de fans niet kwam groeten. Op zijn leeftijd moet je niet te veel risico’s nemen.
Het laatste nummer voor de pauze werd “Atmospherics (Listen To The Radio)”, de single die volgde op “War Baby” en die enkel in België en Nederland echt brokken maakte. Hier nam het publiek gewillig de ‘Oeh-Oehs’ over van de niet aanwezige Marsha Hunt.

Deel twee van de set, na de pauze dus, begon met een relatief lange uiteenzetting van Tom in het Nederlands. Allemaal korte zinnetjes die hij tijdens het touren door Vlaanderen en Nederland opgepikt heeft. Dat betoog eindigde met “en daarom ga ik nu een liedje in het Frans zingen”. Dat liedje was “Les Bourgeois” van Jacques Brel, dat hij eerder zelf vertaalde tot “Yuppie Scum”. Beide versies brengt hij doorgaans feilloos, maar in De Zwerver bleef hij halverwege haperen en zelfs na wat spieken op de gsm voor de lyrics ging het minder vlot dan anders. Speelt de leeftijd hem dan toch parten?
Tom Robinson vermijdt op zijn 72 een beetje de songs waarop hij hoge noten moet halen of noten lang moet aanhouden. “Spain” was een welkome uitzondering, met Lee als back-up. En weer een leuke anekdote: Het lied gaat over een gebroken hart dat hij in Griekenland opliep, maar Greece bekt niet zo goed als Spain.
Via de softrock van “Still Living You” ging het dan naar het luid meegebrulde gay-anthem “Glad To Be Gay”. Op die song smokkelt hij bij zowat elke tour nieuwe stukjes in de lyrics, maar deze keer beperkte hij zich tot de onvermijdelijke parodie op zichzelf: “I’m 72, I’m glad to be grey”.
De reguliere set werd afgesloten met nog twee felle, dampende rockers: “Up Against The Wall” en “2-4-6-8 Motorway”. Beperkte het publiek zich tot dan tot enthousiast applaus en meezingen en –klappen, dan veerde het voor deze songs recht uit de pluchen zeteltjes. Omdat het publiek het refrein van “2-4-6-8 …” bleef scanderen, maande Tom de andere muzikanten vriendelijk aan om die outro nog met een paar lengtes op te rekken.
Een bisronde kon dan natuurlijk niet uitblijven. Het eerste nummer werd opgedragen aan de inmiddels overleden Roger Christiaens, de Vlaming die jarenlang de vaste geluidsman en tourmanager was van Tom Robinson. Dat nummer was een cover van “Eenzaam Zonder Jou” van de Vlaamse schlager-koning Will Tura, integraal in het Nederlands gezongen. De laatste akkoorden in De Zwerver waren die van “Power In The Darkness”.

Een feest van herkenning dus in De Zwerver. Een kniesoor zal opmerken dat er een paar hits of vaste waarden uit de liveset ontbraken. “You Tattood Me” zal vocaal wel een uitdaging zijn op 72 en van ‘Only The Now’ hadden we misschien graag nog “The One” of “Don’t Jump Don’t Fall” gehoord, of nog passender: “Never Get Old”. De set had met nog een pauze en dan “Rum Thunderbird”, “Living In A Boom Time”, “Brits Come Rolling” of “Back In The Old Country” misschien zelfs een drieluik kunnen zijn, maar we willen Tom’s kaars misschien ook niet te snel opbranden.
In maart van volgend jaar komt hij nog eens naar België voor een korte tournee langs Evergem, Lokeren, Beveren, Turnhout, Herent en Pelt. U kan uw kelen alvast beginnen smeren.

Organisatie: Blue Sky Concerts (ism De Zwerver, Leffinge)

Greg Vanoystaeyen heeft reeds heel wat spreekwoordelijke muzikale watertjes doorzwommen (De End, Moen, The Inside, …) en doet het als Maanyak nu eens solo. Of enkel geholpen door Hans De Prins van Go March en Millionaire, die mocht helpen voor de mix.

De eerste song van Maanyak is “Het Verkeerde Land” en die klinkt veelbelovend. Op een paar manieren doet dit aan Gorki denken. Greg’s manier van zingen lijkt in tempo, intonatie en klankkleur een beetje op die van Luc De Vos. De lyrics hebben gelijkaardige, niet-voor-de-hand-liggende metaforen. En het geheel heeft een onderliggende duistere en tegelijk zoete melancholie.
Mooi gedaan. Hier willen we meer van horen.

https://www.youtube.com/watch?v=j47D5aAVDEI

Ons vaderlandse synthwave-icoon Enzo Kreft heeft een nieuwe single uit. “There Is No Tomorrow” is na “Duck And Cover” al de tweede single in de aanloop naar het nieuwe album ‘Shelter’.
Het recept voor deze nieuwe single is misschien wat klassiek: koude, mechanische beats met daarover zweverige laagjes synths en monotone vocalen met weinig hoopgevende dystopische lyrics. Maar het werkt wel. En het vormt – net als “Duck And Cover” – een ideale soundtrack voor deze beroerde tijden met oorlog, inflatie en een onzekere toekomst in het algemeen.

Als er zo nog een paar als deze eerste singles op ‘Shelter staan, is dat een album om naar uit te kijken.

https://enzokreft.bandcamp.com/track/there-is-no-tomorrow

In aanloop naar 2023 lanceert het Brugse hardrocktrio BEUK de EP ‘Niemand Zonder Jou’. Die bevat vier nieuwe Nederlandstalige rocksongs ingeblikt door producer Ace Zec, bekend van o.m. King Hiss, Spoil Engine, Cobra The Impaler en Customs.
Over de eerste single “Woord Voor Woord” vertelden we eerder reeds dat het etiket ‘een beetje braaf’ nu wel definitief opgeborgen kan worden. Op deze EP hoor je de sound en de toon in de lyrics waar het trio al van het begin naar op zoek was. “Allerlaatste Keer” is bedoeld als een party-anthem dat live op het einde van de set telkens een bisronde zal weten af te dwingen.
Het pompende en knallende “Alles Gaat Voorbij” heeft een leuk gitaargeluid. Beetje The Edge van U2 of anders wel een referentie naar een uptempo Echo & The Bunnymen. Ook de lyrics zijn niet banaal.
Titelsong “Niemand Zonder Jou” heeft een intro die mij wat doet denken aan het volle gebrom en gebrul van Motörhead maar gaat dan nog een versnelling hoger. De break halverwege komt dan wat vroeg en onverwacht, maar tilt – samen met de gitaarsolo die erop volgt - deze song wel netjes naar epische proporties.

‘Niemand Zonder Jou’ is de eerste release zonder de kenmerkende BEUK-vuist in het artwork en dat staat misschien ook symbool voor een periode die afgesloten wordt.
Met deze EP mag BEUK opnieuw een trede klimmen.